The Letters (จดหมายดำ)
‘จดหมายลึกลับสีดำนี้จะนำพาชีวิตของเธอเปลี่ยนไปในด้าน ที่ดี หรือ ไม่ดี ทำให้พวกเธอตามล่าหาความจริงโดยที่พวกเธอหารู้ไม่ว่าสิ่งที่รอคอยอยู่นั้น คือ ชีวิตพวกเธอเอง’
เป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของฉันแท้ๆเลยที่ทำให้เกิดเรื่องบ้าๆอะไรแบบนี้ขึ้นและในนั้นบอกไว้ว่าฉันเหลือเวลาแค่1เดือนเท่านั้น ให้ตายสิไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ เพื่อนสาวฉันก็ไม่มีใครยอมเชื่อเลย จนเกิดคดีการฆ่าตัวตายของเพื่อนในกลุ่มของฉัน และการตายของเพื่อนในห้องอีกด้วย
และทางที่พวกฉันจะรอดนั้นคือพวกฉันต้องตามหาคนที่เขียนจดหมายนี้และหยุดมันแต่ก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียนน่ะสิแต่ดูเหมือนยิ่งใกล้ความจริงยิ่งอันตรายมากขึ้น TT 0 TT
เป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของฉันแท้ๆเลยที่ทำให้เกิดเรื่องบ้าๆอะไรแบบนี้ขึ้นและในนั้นบอกไว้ว่าฉันเหลือเวลาแค่1เดือนเท่านั้น ให้ตายสิไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ เพื่อนสาวฉันก็ไม่มีใครยอมเชื่อเลย จนเกิดคดีการฆ่าตัวตายของเพื่อนในกลุ่มของฉัน และการตายของเพื่อนในห้องอีกด้วย
และทางที่พวกฉันจะรอดนั้นคือพวกฉันต้องตามหาคนที่เขียนจดหมายนี้และหยุดมันแต่ก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียนน่ะสิแต่ดูเหมือนยิ่งใกล้ความจริงยิ่งอันตรายมากขึ้น TT 0 TT
Tags: ระทึก
ตอน: สะกดรอย
ฉันรู้สึกเหมือนมีคนตามมาอยู่ตลอดเวลา
ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนหรือว่าทำอะไรก็ตามพักหลังๆมานี้มันเป็นอะไรที่น่ากลัวขนลุกขนพองนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกได้ว่าไม่ได้มีแค่พวกเราแต่มันมีอะไรซักอย่างที่กำลังตามมาเหมือนประชิดตัว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าใครคนนั้นเป็นผู้หญิง หรือ ผู้ชาย ตามในภาพยนตร์ดีๆเกือบจะทุกๆเรื่องถ้าเราหันหลังไปเขาคนนั้นจะต้องหลบอยู่หลังพุ่มไม้หรือไม่ก็ตามซอกตึกต่างเพราะฉะนั้นตัดข้อนี้ไปฉันควักเอาตลับแป้งพับออกมาแล้วเปิดออกจากนั้นก็ส่องกระจกดูใครคนนั้นแต่ก็ไม่มีใคร หรือฉันจะคิดไปเอง อืม คงจะใช่
ขวับ!
สุดถ้ายแล้วฉันก็หันไปมองด้านหลังอย่างทนไม่ไหวแต่ก็ยังไม่มีอะไรจนเพื่อนๆของฉันเริ่มจับผิดสังเกตุได้
“เฮ๊ย นี่แกเป็นไรวะ”
เสียงเพื่อนสาวที่เงียบมาจนสุดซอยเอ่ยปากพูดขึ้น
“เปล่า นี่แค่รู้สึก”
“รู้สึกอะไร”
“รู้สึกเหมือนมีใครตามมา”
จากวินาทีนั้นเพื่อนสาวของฉันก็เงียบนิ่งและรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ตรงบ้านของฉันเองด้วยความหอบและกระหายน้ำ ฉันรีบไขกุญแจบ้านแล้วปิดล็อคประตูหน้าต่างทุกบานก่อนจะนั่งจับกลุ่มเป็นวงกลมตรงหน้าทีวีในห้องนอน
“มิชเชลก็รู้สึกเหมือนกันหรอ”
“อืม ตั้งแต่เมื่อเช้า ... ”
“นี่! มิชเชลอย่าพูดเรื่องเมื่อเช้าอีก”
‘ตอนที่เราเจอจดหมายดำ’
12ชั่วโมงก่อนหน้านี้
กิ๊งก๊องๆ เสียงออดหน้าบ้านของฉันดังตั้งแต่ตอนตี3ครึ่งยัน6โมงเช้าไม่ใช่เพราะมีคนมาหรอกแต่เป็นเพราะว่าออดมันเสียยังไม่ได้ซ่อมหลายเดือนแล้วแหละก็โดนใครต่อใครด่ามานะแต่ใครสนล่ะ(ขี้เกียจซ่อม)
ฉันตื่นตอนตี5ครึ่งเกือบๆจะทุกวันเพื่อที่ฉันจะมาออกกำลังกายกับเพื่อนของฉัน(ที่ไม่เต็มใจมาด้วยนะ^^)อีก5คนรวมฉันด้วยก็เป็น6คน พวกเราทั้ง6คนเป็นเพื่อนซี้จนได้รับฉายาว่า ‘แก๊งค์หญิงสุดอึด’(เกลียดชื่อนี้ชะมัดเลย)เพราะพวกเรา6คนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลจนมัธยมปลายตอนนี้พวกเราก็อยู่ม.6ห้อง1อึดพอนะฉันว่า
“นี่มิชเชลแกจะลากฉันมาทุกวันแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ”
“ทำไมล่ะจีจี้ ดีออก”
“ถึงอย่างนั้นก็เหอะนะฉันง่วง”
จีจี้เป็นคนที่นอนดึกมากตื่นก็สายด้วย
“เฮ้พวกเธอมาทางนี้สิ”
อยู่ๆน้ำก็เรียกพวกเราไปที่ตู้โทรศัพท์ ยัยนี่มีเรื่องไรนิดหน่อยก็ร้องไห้
“อะไรของเธอ”
“นี่จดหมาย ซองสีดำซะด้วย”
“ทำไมน้ำชอบ .... จังเลย”
“นี่หาว่าฉันเสร่อหรอฮะ”
บลูน่ากะน้ำชอบทะเลาะกันทุกทีเลย ไม่ไหวๆ
“พอๆหยุดทั้งคู่เลย”
นี่ก็ยัยเทย่าชอบความยุติธรรมฉลาเกินตัว
“...”
ส่วนยัยนี่ก็ตังเมย์เงียบๆไม่พูดอะไรมากมาย
“ไหนๆเอามาดูสิ”
ว่าแล้วฉันก็แย่งจดหมายสีดำออกจากมือยัยน้ำทันที ซองสีดำหรือว่าจะเป็นจดหมายงานศพที่ใครคนนึงลืมไว้หรือเปล่านะเพราะช่วงนี้หมู่บ้านฉันก็มีคนตายออกจะเยอะไป แต่ใครจะเอามาลืมไว้ในตู้โทรศัพท์และยังห้อยอยู่ตรงสายโทรศัพท์เหมือนจงใจให้มันอยู่ในนี้ แต่ด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างเหอะเพราะตอนนี้ฉันเอาจดหมายออกจากซองสีดำไปเรียบร้อยแล้วแต่ก็จ้องจดหมายอยู่นานพอสมควรก่อนจะค่อยๆคลี่มันออกมากระดาษถูกพับเป็น2ส่วน ส่วนที่1เขียนไว้ว่า
‘คุณกำลังดวงตก คุณกำลังแย่ คุณกำลังซวย ...’
อยากจะขยำทิ้งซะจริงๆ เอาอะไรมาติดสินกันเนี่ยว่าฉันกำลังดวงตก กำลังแย่หรือซวย เอาเหอะไหนๆก็เปิดมาแล้วอ่านส่วนที่2เลยแล้วกัน
‘ถึงคุณ ...
โชคร้ายหน่อยนะคุณเพราะคุณเองกำลังซวย ซวย ซวย ในที่สุดคุณก็กำลังใกล้ตายจดหมายฉบับนี้รอให้พวกคุณทั้งหลายเปิดอ่านมานานแล้วแหละ รู้อะไรไหม บางทีคุณอาจจะเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือน ในหนึ่งเดือนนี้เราอยากให้คุณตามหาเราและระหว่างที่คุณกำลังหาเราอยู่นั้นคุณจะเจอแต่เรื่องแย่ๆอย่าคิดว่าอยู่แต่ในห้องนอนหรือเพิกเฉยแล้วเรื่องจะจบนะเราจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้คุณตามหาเรา นี่ไม่ใช่จดหมายลูกโซ่นะอย่าคิดว่าส่งต่อ100ฉบับแล้วจะรอดน่ะ ไม่มีทางซะหรอกเพราะไม่มีอะไรยื้อชีวิตคุณได้ขอให้โชคดีกับความตาย
ป.ล. อย่าคิดแจ้งตำรวจล่ะ เราเตือนแล้วนะ’
ฉันกำจดหมายในมือแน่น เหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น ในหัวสมองของฉันตอนนี้เริ่มมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงเหมือนหัวของฉันกำลังจะระเบิดมันออกมา ความหวาดกลัวเริ่มครอบงำ แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ท้องไส้เริ่มปั่นป่วน ในมือยังคงกำจดหมายแน่น ตอนนี้พวกเรามองหน้ากันอย่างหวาดกลัวก่อนจะค่อยๆวางจดหมายไว้ที่เดิมแล้วรีบวิ่งกลับบ้านไป โดยนัดหมายที่โรงยิมตอนเที่ยงตรง
ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งกลับบ้านกับ น้ำและจีจี้ อยู่นั้นฉันก็ต้องหยุดเดินทันที
“มิชเชล เป็นไร”
“เปล่าๆ” แล้วฉันก็รีบเดินไป
โครม!!
กรี๊ดดดดดดดดด
ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนหรือว่าทำอะไรก็ตามพักหลังๆมานี้มันเป็นอะไรที่น่ากลัวขนลุกขนพองนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกได้ว่าไม่ได้มีแค่พวกเราแต่มันมีอะไรซักอย่างที่กำลังตามมาเหมือนประชิดตัว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าใครคนนั้นเป็นผู้หญิง หรือ ผู้ชาย ตามในภาพยนตร์ดีๆเกือบจะทุกๆเรื่องถ้าเราหันหลังไปเขาคนนั้นจะต้องหลบอยู่หลังพุ่มไม้หรือไม่ก็ตามซอกตึกต่างเพราะฉะนั้นตัดข้อนี้ไปฉันควักเอาตลับแป้งพับออกมาแล้วเปิดออกจากนั้นก็ส่องกระจกดูใครคนนั้นแต่ก็ไม่มีใคร หรือฉันจะคิดไปเอง อืม คงจะใช่
ขวับ!
สุดถ้ายแล้วฉันก็หันไปมองด้านหลังอย่างทนไม่ไหวแต่ก็ยังไม่มีอะไรจนเพื่อนๆของฉันเริ่มจับผิดสังเกตุได้
“เฮ๊ย นี่แกเป็นไรวะ”
เสียงเพื่อนสาวที่เงียบมาจนสุดซอยเอ่ยปากพูดขึ้น
“เปล่า นี่แค่รู้สึก”
“รู้สึกอะไร”
“รู้สึกเหมือนมีใครตามมา”
จากวินาทีนั้นเพื่อนสาวของฉันก็เงียบนิ่งและรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ตรงบ้านของฉันเองด้วยความหอบและกระหายน้ำ ฉันรีบไขกุญแจบ้านแล้วปิดล็อคประตูหน้าต่างทุกบานก่อนจะนั่งจับกลุ่มเป็นวงกลมตรงหน้าทีวีในห้องนอน
“มิชเชลก็รู้สึกเหมือนกันหรอ”
“อืม ตั้งแต่เมื่อเช้า ... ”
“นี่! มิชเชลอย่าพูดเรื่องเมื่อเช้าอีก”
‘ตอนที่เราเจอจดหมายดำ’
12ชั่วโมงก่อนหน้านี้
กิ๊งก๊องๆ เสียงออดหน้าบ้านของฉันดังตั้งแต่ตอนตี3ครึ่งยัน6โมงเช้าไม่ใช่เพราะมีคนมาหรอกแต่เป็นเพราะว่าออดมันเสียยังไม่ได้ซ่อมหลายเดือนแล้วแหละก็โดนใครต่อใครด่ามานะแต่ใครสนล่ะ(ขี้เกียจซ่อม)
ฉันตื่นตอนตี5ครึ่งเกือบๆจะทุกวันเพื่อที่ฉันจะมาออกกำลังกายกับเพื่อนของฉัน(ที่ไม่เต็มใจมาด้วยนะ^^)อีก5คนรวมฉันด้วยก็เป็น6คน พวกเราทั้ง6คนเป็นเพื่อนซี้จนได้รับฉายาว่า ‘แก๊งค์หญิงสุดอึด’(เกลียดชื่อนี้ชะมัดเลย)เพราะพวกเรา6คนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลจนมัธยมปลายตอนนี้พวกเราก็อยู่ม.6ห้อง1อึดพอนะฉันว่า
“นี่มิชเชลแกจะลากฉันมาทุกวันแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ”
“ทำไมล่ะจีจี้ ดีออก”
“ถึงอย่างนั้นก็เหอะนะฉันง่วง”
จีจี้เป็นคนที่นอนดึกมากตื่นก็สายด้วย
“เฮ้พวกเธอมาทางนี้สิ”
อยู่ๆน้ำก็เรียกพวกเราไปที่ตู้โทรศัพท์ ยัยนี่มีเรื่องไรนิดหน่อยก็ร้องไห้
“อะไรของเธอ”
“นี่จดหมาย ซองสีดำซะด้วย”
“ทำไมน้ำชอบ .... จังเลย”
“นี่หาว่าฉันเสร่อหรอฮะ”
บลูน่ากะน้ำชอบทะเลาะกันทุกทีเลย ไม่ไหวๆ
“พอๆหยุดทั้งคู่เลย”
นี่ก็ยัยเทย่าชอบความยุติธรรมฉลาเกินตัว
“...”
ส่วนยัยนี่ก็ตังเมย์เงียบๆไม่พูดอะไรมากมาย
“ไหนๆเอามาดูสิ”
ว่าแล้วฉันก็แย่งจดหมายสีดำออกจากมือยัยน้ำทันที ซองสีดำหรือว่าจะเป็นจดหมายงานศพที่ใครคนนึงลืมไว้หรือเปล่านะเพราะช่วงนี้หมู่บ้านฉันก็มีคนตายออกจะเยอะไป แต่ใครจะเอามาลืมไว้ในตู้โทรศัพท์และยังห้อยอยู่ตรงสายโทรศัพท์เหมือนจงใจให้มันอยู่ในนี้ แต่ด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างเหอะเพราะตอนนี้ฉันเอาจดหมายออกจากซองสีดำไปเรียบร้อยแล้วแต่ก็จ้องจดหมายอยู่นานพอสมควรก่อนจะค่อยๆคลี่มันออกมากระดาษถูกพับเป็น2ส่วน ส่วนที่1เขียนไว้ว่า
‘คุณกำลังดวงตก คุณกำลังแย่ คุณกำลังซวย ...’
อยากจะขยำทิ้งซะจริงๆ เอาอะไรมาติดสินกันเนี่ยว่าฉันกำลังดวงตก กำลังแย่หรือซวย เอาเหอะไหนๆก็เปิดมาแล้วอ่านส่วนที่2เลยแล้วกัน
‘ถึงคุณ ...
โชคร้ายหน่อยนะคุณเพราะคุณเองกำลังซวย ซวย ซวย ในที่สุดคุณก็กำลังใกล้ตายจดหมายฉบับนี้รอให้พวกคุณทั้งหลายเปิดอ่านมานานแล้วแหละ รู้อะไรไหม บางทีคุณอาจจะเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือน ในหนึ่งเดือนนี้เราอยากให้คุณตามหาเราและระหว่างที่คุณกำลังหาเราอยู่นั้นคุณจะเจอแต่เรื่องแย่ๆอย่าคิดว่าอยู่แต่ในห้องนอนหรือเพิกเฉยแล้วเรื่องจะจบนะเราจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้คุณตามหาเรา นี่ไม่ใช่จดหมายลูกโซ่นะอย่าคิดว่าส่งต่อ100ฉบับแล้วจะรอดน่ะ ไม่มีทางซะหรอกเพราะไม่มีอะไรยื้อชีวิตคุณได้ขอให้โชคดีกับความตาย
ป.ล. อย่าคิดแจ้งตำรวจล่ะ เราเตือนแล้วนะ’
ฉันกำจดหมายในมือแน่น เหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น ในหัวสมองของฉันตอนนี้เริ่มมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงเหมือนหัวของฉันกำลังจะระเบิดมันออกมา ความหวาดกลัวเริ่มครอบงำ แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ท้องไส้เริ่มปั่นป่วน ในมือยังคงกำจดหมายแน่น ตอนนี้พวกเรามองหน้ากันอย่างหวาดกลัวก่อนจะค่อยๆวางจดหมายไว้ที่เดิมแล้วรีบวิ่งกลับบ้านไป โดยนัดหมายที่โรงยิมตอนเที่ยงตรง
ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งกลับบ้านกับ น้ำและจีจี้ อยู่นั้นฉันก็ต้องหยุดเดินทันที
“มิชเชล เป็นไร”
“เปล่าๆ” แล้วฉันก็รีบเดินไป
โครม!!
กรี๊ดดดดดดดดด
ตงตง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 พ.ค. 2555, 04:52:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 พ.ค. 2555, 04:53:28 น.