remember me
คนจากความทรงจำ ได้กลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง แต่บาดแผลที่ฝังลึกภายในจิตใจ ความทรงจำที่ดีนั้นจะพอเยียวยาได้หรือไม่...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
“นี่นาย ทำอะไรอ่ะ?”
“...” ใครเนี่ยยัยนี่?
“ถามก็ไม่ตอบ ไม่มีมารยาทเลยนะ รู้รึเปล่าว่าเวลาคนถามนายจะต้องตอบคนที่ถามด้วย เรียวบอกว่าคนไม่ตอบแสดงว่าคนไม่มีมารยาท” จำได้ว่าเรียวว่าให้รุ่นพี่อย่างนี้นี่นา ใช่เปล่าหว่า? ช่างเถอะ สนใจนายนี่ต่อแก้เบื่อดีกว่า
“...” เธอนะสิไม่มีมารยาท ไม่ได้รู้จักกันซะหน่อย
“นี่!นายเปี๊ยก (ก็ตัวเล็กกว่าเรานี่นา) ฉันจะถามอีกรอบนะถ้าไม่ตอบคราวนี้ฉันจะไม่สนใจนายแล้วนะ”
“...” หน็อย มาเรียกเราว่าเปี๊ยก แค่สูงกว่าเรานิดๆหน่อยๆเอง เรื่องอะไรฉันจะตอบเธอ
เงียบ...อารายฟร่ะ ไม่เข้าใจที่เราพูดหรือว่าเป็นใบ้ อุตส่าห์คิดว่าเจอคนน่ารัก กะจะสอยซักหน่อย (อยากเป็นเพื่อนด้วย) แล้วจะคุยกันรู้เรื่องได้ไง ไม่ได้การละ ไปถามเรียวดีกว่า
“เฮ้ นายอ่ะ รออยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันมา” หันซ้ายหันขวา เรียวหายไปไหนหว่า เห็นคุยอยู่กับตาลุงหน้าศิลาจารึก(แปลได้ว่าโบราณและเรียบเฉยแข็งเป็นหินอย่างมาก) แว๊บๆแถวนี้นี่นา
“เฮ้ย..ก็บอกให้รออยู่นี่ไงละ นายจะไปไหน ยิ่งนายไม่พูดกับฉันนะ ฉันจะตามติดนายตลอดๆเลยเอ้า” ก็ไหนตอนแรกบอกว่าจะไม่สนใจไง
“ฉันไม่คุยกับคนแปลกหน้า” เด็กชายรูปร่างเล็ก หน้าตาน่ารัก ผิวขาว แก้มป่องเป็นสีแดงราวผลแอปเปิล ผมสีดำสนิท และดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่โดดเด่นออกมาจากขนตาซึ่งยาวเป็นแพ บ่งบอกถึงความเป็นคนหลายเชื้อชาติผสมกันอยู่ ตอบกลับมาเป็นครั้งแรกอย่างไว้ตัว
โอ๊ะ พูดได้แฮะ แสดงว่าไม่ได้เป็นใบ้ อย่างนี้ก็สวยสิ ดูหยิ่งๆ เก็กๆ เดี๋ยวแม่เล่นให้กระเจิงฟอร์มเลย
“ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้านะ ฉันชื่อวริณดา เรียกเรย์ก็ได้ นายชื่อไรอ่ะ”
“...”
“ไม่ตอบอีกแล้ว นายเปี๊ยกใบ้ละกัน ฉันจะเรียกนายอย่างนี้นะ แล้วฉันจะเกาะติดนายไปจนกว่าเรียวทำธุระเสร็จ ฮ่าๆๆๆ เท่านี้ก็รู้จักกันแล้ว ไม่ใช่คนแปลกหน้าแน่นอน”
“อย่ายุ่ง”
“แล้วสรุปนายทำอะไรหละ ถ้าไม่อยากให้ฉันยุ่งก็ต้องตอบฉันมาก่อนนะ”
“ฉันกำลังอธิษฐานถึงแม่” เด็กชายตอบ
“ทำไมต้องอธิษฐาน หรือว่าแม่นายไปอยู่ที่ดวงดาว เหมือนพ่อกับแม่ของฉัน ตอนนี้มองไม่เห็นหรอกนะ ต้องรอดึกๆก่อน ว่าแต่อธิษฐานอะไรอ่ะ ถ้านายบอกฉัน ฉันก็จะบอกนายเหมือนกันว่าทุกคืนฉันอธิษฐานถึงพ่อกับแม่ว่าอะไร โอเคมั้ย”
“ไม่เห็นอยากรู้”
“เปี๊ยกใบ้ นายนี่ไม่น่ารักเลย” ถึงหน้าตาจะน่ารักมากก็เถอะ
“เอาละ งั้นเรามาเป็นเพื่อนกัน สัญญาว่าฉันจะอยู่ด้วยตลอด ไม่ทำให้นายเหงาแน่นอน”
นับตั้งแต่นั้นมาเธอก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตวัยเด็กของผม ช่วงเวลาสั้นๆแต่เป็นช่วงเวลาที่มีความหมายและมีความสุขที่สุด เพราะเธอทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมก็ยังมีค่าสำหรับใครซักคนอยู่ ก่อนที่เธอจะหายไป...
“...” ใครเนี่ยยัยนี่?
“ถามก็ไม่ตอบ ไม่มีมารยาทเลยนะ รู้รึเปล่าว่าเวลาคนถามนายจะต้องตอบคนที่ถามด้วย เรียวบอกว่าคนไม่ตอบแสดงว่าคนไม่มีมารยาท” จำได้ว่าเรียวว่าให้รุ่นพี่อย่างนี้นี่นา ใช่เปล่าหว่า? ช่างเถอะ สนใจนายนี่ต่อแก้เบื่อดีกว่า
“...” เธอนะสิไม่มีมารยาท ไม่ได้รู้จักกันซะหน่อย
“นี่!นายเปี๊ยก (ก็ตัวเล็กกว่าเรานี่นา) ฉันจะถามอีกรอบนะถ้าไม่ตอบคราวนี้ฉันจะไม่สนใจนายแล้วนะ”
“...” หน็อย มาเรียกเราว่าเปี๊ยก แค่สูงกว่าเรานิดๆหน่อยๆเอง เรื่องอะไรฉันจะตอบเธอ
เงียบ...อารายฟร่ะ ไม่เข้าใจที่เราพูดหรือว่าเป็นใบ้ อุตส่าห์คิดว่าเจอคนน่ารัก กะจะสอยซักหน่อย (อยากเป็นเพื่อนด้วย) แล้วจะคุยกันรู้เรื่องได้ไง ไม่ได้การละ ไปถามเรียวดีกว่า
“เฮ้ นายอ่ะ รออยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันมา” หันซ้ายหันขวา เรียวหายไปไหนหว่า เห็นคุยอยู่กับตาลุงหน้าศิลาจารึก(แปลได้ว่าโบราณและเรียบเฉยแข็งเป็นหินอย่างมาก) แว๊บๆแถวนี้นี่นา
“เฮ้ย..ก็บอกให้รออยู่นี่ไงละ นายจะไปไหน ยิ่งนายไม่พูดกับฉันนะ ฉันจะตามติดนายตลอดๆเลยเอ้า” ก็ไหนตอนแรกบอกว่าจะไม่สนใจไง
“ฉันไม่คุยกับคนแปลกหน้า” เด็กชายรูปร่างเล็ก หน้าตาน่ารัก ผิวขาว แก้มป่องเป็นสีแดงราวผลแอปเปิล ผมสีดำสนิท และดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่โดดเด่นออกมาจากขนตาซึ่งยาวเป็นแพ บ่งบอกถึงความเป็นคนหลายเชื้อชาติผสมกันอยู่ ตอบกลับมาเป็นครั้งแรกอย่างไว้ตัว
โอ๊ะ พูดได้แฮะ แสดงว่าไม่ได้เป็นใบ้ อย่างนี้ก็สวยสิ ดูหยิ่งๆ เก็กๆ เดี๋ยวแม่เล่นให้กระเจิงฟอร์มเลย
“ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้านะ ฉันชื่อวริณดา เรียกเรย์ก็ได้ นายชื่อไรอ่ะ”
“...”
“ไม่ตอบอีกแล้ว นายเปี๊ยกใบ้ละกัน ฉันจะเรียกนายอย่างนี้นะ แล้วฉันจะเกาะติดนายไปจนกว่าเรียวทำธุระเสร็จ ฮ่าๆๆๆ เท่านี้ก็รู้จักกันแล้ว ไม่ใช่คนแปลกหน้าแน่นอน”
“อย่ายุ่ง”
“แล้วสรุปนายทำอะไรหละ ถ้าไม่อยากให้ฉันยุ่งก็ต้องตอบฉันมาก่อนนะ”
“ฉันกำลังอธิษฐานถึงแม่” เด็กชายตอบ
“ทำไมต้องอธิษฐาน หรือว่าแม่นายไปอยู่ที่ดวงดาว เหมือนพ่อกับแม่ของฉัน ตอนนี้มองไม่เห็นหรอกนะ ต้องรอดึกๆก่อน ว่าแต่อธิษฐานอะไรอ่ะ ถ้านายบอกฉัน ฉันก็จะบอกนายเหมือนกันว่าทุกคืนฉันอธิษฐานถึงพ่อกับแม่ว่าอะไร โอเคมั้ย”
“ไม่เห็นอยากรู้”
“เปี๊ยกใบ้ นายนี่ไม่น่ารักเลย” ถึงหน้าตาจะน่ารักมากก็เถอะ
“เอาละ งั้นเรามาเป็นเพื่อนกัน สัญญาว่าฉันจะอยู่ด้วยตลอด ไม่ทำให้นายเหงาแน่นอน”
นับตั้งแต่นั้นมาเธอก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตวัยเด็กของผม ช่วงเวลาสั้นๆแต่เป็นช่วงเวลาที่มีความหมายและมีความสุขที่สุด เพราะเธอทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมก็ยังมีค่าสำหรับใครซักคนอยู่ ก่อนที่เธอจะหายไป...
kittyp เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 พ.ค. 2555, 10:21:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 พ.ค. 2555, 10:22:03 น.