ณ ไร่ (ไล่) รัก
เขาก้องภพ ตั้งตระกูลไกล ลูกชายเจ้าของไร่รัก ไร่อ้อยขนาดใหญ่ในจังหวัดกำแพงเพชร เขารักอาชีพสถาปนิก และใฝ่ฝันที่จะได้เปิดบริษัทรับออกแบบตกแต่งภายใน แต่ถูกบิดาปฎิเสธ จวบจนบิดาล้มป่วยด้วยโรคหัวใจและไม่ยอมเข้ารับการรักษาจนกว่าเขาจะกลับมาทำงานที่ไร่ มิเช่นนั้นไร่รักและทรัพย์สินเงินทองที่มีจะตกเป็นของณิชกานต์ หรือยัยสยองขวัญ ขวัญจะเลือกสิ่งใดระหว่างการเดินตามความฝันกับชีวิตของบิดา
ฝากติดตาให้กำลังใจนักเขียนหน้าใหม่และหนูของขวัญให้มีแรงต่อสู้ด้วยนะคะ
ฝากติชมผลงานบ้างนะคะ
ฝากติดตาให้กำลังใจนักเขียนหน้าใหม่และหนูของขวัญให้มีแรงต่อสู้ด้วยนะคะ
ฝากติชมผลงานบ้างนะคะ
Tags: กุ๊กกิ๊ก หวานแหววเป็นบางครั้งแต่โหดหื่นน่าจะบ่อย
ตอน: หัวอกคนเป็นพ่อ
“ม่ายปล่อย โอ๊ยปล่อยฉัน” มือใหญ่ปัดป่ายคร่ำครวญร้องเสียงดังลั่น ทั้งที่ดวงตาคู่คมเข้มที่ล้อมกรอบ
ไปด้วยขนตาเป็นแพหนานั้นยังคงหลับสนิท คิ้วเข้มสีดำนั้นขมวดเป็นปม เหงื่อกาฬไหลไปทั่ววงหน้าเรียวยาวที่
รับกับจมูกโด่งเป็นสันส่ายไปมาส่วนปากหนาสีสวยได้รูปนั้นก็พึมพำไม่หยุด
“น้องเล็กขา วันนี้เราไปเก็บดอกบัวกันมั้ย พี่เห็นดอกบัวหลวงในสระน่ะส้วยสวย” เสียงเด็กสาววัยสิบปีเอ่ยถามเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่นั่งบนรถเข็นด้วยเสียงหวานใส
“ไปค่ะไปน้องเล็กอยากไปเก็บดอกบัว” คนถูกถามตอบกับมาด้วยน้ำเสียงรื่นเริงเป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วที่เธอต้องนั่งทนทุกข์บนรถเข็นตัวเก่งคันนี้ นับตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้นที่ทำให้เธอต้องเสียมารดาไป ส่วนตัวเธอเองนั้นก็ต้องกลายเป็นคนพิการไม่สามารถเดินเหินได้เนื่องจากเส้นประสาทบริเวณสันหลังถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ดีหน่อยที่มีพี่สาวนอกไส้คนนี้คอยดูแลอยู่ไม่ห่างจึงทำให้เธอนั้นคลายเหงาไปได้บ้าง
“หึ ยัยสยองขวัญบอกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับน้องเล็กของฉัน เตือนแล้วไม่ฟังอย่างนี้มันต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด” เสียงของชายหนุ่มวัยแรกรุ่น ที่ดูจะสูงใหญ่กว่าเด็กน้อยรุ่นเดียวกันด้วยส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรบริภาษเบาๆ เมื่อยัยกาฝากนี่ไม่ยอมทำตามคำสั่งที่เขาสั่งนักสั่งหนา นอกจากพ่อของเธอจะเป็นสาเหตุทำให้แม่ของเขาต้องตาย น้องสาวต้องพิการแล้ว แม่ของยัยเด็กบ้านี่ก็ยังมาแย่งพ่อของเขาไปอีกขอสาบานเลยว่าชาตินี้เขาจะไม่มีวันญาติดีกับยัยสองแม่ลูกนี่เป็นแน่
ส่วนคนตัวเล็กทั้งสองที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนแอบมองจากพุ่มดอกแก้วพุ่มใหญ่ก็พากันลัดเลาะไปตามทางปูนเส้นเล็กขนาดพอดีกับที่รถเข็นจะเคลื่อนที่ไปได้ ส่วนสองฟากข้างนั้นถูกประดับประดาด้วยกุหลาบหอมหลากสีกลิ่นจรุงที่พากันออกดอกบานสะพรั่ง
“นี่หยุดนะยัยสยองขวัญเธอจะพาน้องฉันไปไหน” มือใหญ่เอื้อมมาตะปบบนไหลเล็กอย่างแรงจนเด็กสาวรู้สึกเจ็บ ก่อนจะหยุดเดินแล้วหันมามองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง ‘หนอยไอ้เสาไฟฟ้าบ้านี่ริอาจมาทำเขาเจ็บเดี๋ยวนายโดนจัดหนักแน่’
“ของขวัญจะพาน้องเล็กไปเก็บดอกบัว คุณใหญ่จะทำไม” นั่นเอากับคุณเธอสิท่าทางเอาเรื่องใช่ย่อยแจกแจงแถมกวนเสร็จสรรพ
“ใช่ค่ะพี่ใหญ่ น้องเล็กจะพับดอกบัวไปวัด ดอกบัวส้วยสวยพี่ใหญ่ดูสิคะ”
“ค่ะพี่เห็นแล้ว ถ้าน้องเล็กอยากได้เดี๋ยวพี่ใหญ่จะเก็บให้นะคะ” กล่าวพลางลูบบนศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ ก่อนจะปรายตามองคนที่แอบพาน้องเขามาอย่างเอาเรื่อง “ส่วนเธอ ยัยกาฝากใครอนุญาตให้เธอมายุ่งกับน้องฉันไม่ทราบ”
“ใครบอกว่าน้องนายคนเดียวฮะนายเสาไฟฟ้า น้องเล็กก็น้องฉันเหมือนกัน” ใช่เธอไม่เคยเห็นเด็กหญิงตัวน้อยนี้เป็นอื่นนอกจากน้องสาวอันเป็นที่รักจากคำสั่งเสียที่ป้ารักงามและพ่อรามสั่งไว้ก่อนตาย
“เหอะ น้องเธอเหรอ นี่เธอโง่หรือปัญญาอ่อนกันแน่ คนจนๆ แถมเป็นลูกไอ้ฆาตกรอย่างพ่อเธอนะเหรอจะมาเป็นพี่น้องเล็ก เหอะฝันไปเถอะ อย่าริอาจใฝ่สูงให้มันมากแค่แม่เธอใฝ่สูงอยากจะมาเป็นเมียพ่อฉันจนตัวสั่นคนเดียวก็น่าจะพอแล้วมั้ง” ไม่น่าเชื่อว่าลูกผู้ชายวัยสิบหกที่มีหน้าตาหล่อเหลาจะปากร้ายได้ถึงเพียงนี้เด็กหญิงตัวน้อยจ้องหน้าเขาตาเขม็งก่อนจะกระโดดถีบเขาเต็มแรงจนเขาล้มไปข้างหลัง ก้องภพหรือคุณใหญ่ที่ใครๆ เรียกลุกขึ้นได้ก็คลำก้นป้อยๆ
“นี่เธอกล้าถีบฉันหรือยัยบ้า โอ๊ยเจ็บชะมัด”
“ก็ใช่น่ะสิ หรือนายคิดว่าฉันใช้มือผลักฮะ นายนี่โง่ชะมัดโตจนไอ้ตูบจะเลียก้นไม่ถึงแล้วยังแยกไม่ออกว่าอันไหนมืออันไหนเท้า ฮ่าฮ่า ตาใหญ่หน้าโง่ๆๆๆๆๆๆๆ” สาวน้อยณิชกานต์แลบลิ้นปลิ้นตา พร้อมทั้งกระโดดโลดเต้นด่าว่าเขาปาวๆ จนก้องภพนึกโมโหเดินเข้ามาหวังจะจัดการเธอบ้างแต่กวางน้อยระวังไพรแบบเธอหรือจะกลัวไอ้เจ้าลูกสิงโตอ่อนหัดขณะที่อีกฝ่ายยกมือหมายจะมาปิดปาก และจะจัดการโยนเธอลงน้ำให้หายแค้น เธอก็กระโดดกัดเข้าที่แขนเขาจนเต็มเปาเพราะคิดว่าเขาจะเข้ามาตบ
“โอ๊ยยย ยัยบ้าปล่อยฉันนะปล่อย” ก้องภพร้องบอกพร้อมทั้งสลัดแขนให้พ้นจากคนเขี้ยวคม แต่เจ้าตัวก็หาได้ปล่อยไม่ ยังคงตั้งน่าตั้งตากัดราวกับหมาบ้าตัวน้อยก็ไม่ปาน ส่วยกนกกรก็นั่งมองพี่ทั้งสองทะเลาะกันด้วยน้ำหูน้ำตานองหน้าปากก็พร่ำร้องให้ทั้งสองหยุด
“หยุด พี่ใหญ่ขา พี่ของขวัญขาหยุดสุกที ฮือ”
เมื่อณิชกานต์ไม่ยอมปล่อยส่วนก้องภพนั้นก็ทนเจ็บไม่ไหวจึงสลัดแขนอย่างแรงจนร่างเล็กนั้นล้มไปก้นจ้ำเบ้าร้องไห้โฮ ส่วนลูกผู้ชายตัวจริงก็หันไปคว้ารถเข็นหมายจะพาเจ้าตัวเล็กไปให้พ้นจากจุดนี้ส่วนตัวเขาเองก็จะได้ไปใส่ยาด้วยแต่แล้ว
“โอ๊ย ปล่อยฉัน ปล่อยยยยยยยยย” เสียงก้องภพร้องโหยหวนเมื่อลูกกวางเมื่อครู่นั้นได้แปลงร่างเป็นนางสิงห์กระโดดกัดก้นเขาเต็มเขี้ยว ความเจ็บแล่นปร๊าดไปจนถึงขั้วหัวใจ เนื้ออ่อนๆ ขาวๆ เนียนต้องมาเป็นที่รองรับเขี้ยวของยัยเด็กบ้า ‘โอ้พระเจ้าใครก็ได้ช่วยผมที ก้นผมจะขาดไหมเนี่ย’
“ของขวัญ/ใหญ่” เสียงคุณช้องนางและคุณก้องเกียรติร้องเสียงหลงกับภาพตรงหน้าที่น่าสยดสยองเมื่อมุมปากของเด็กน้อยนั้นมีเลือดหยดออกมาเป็นทางยาวราวกับผีดิบวัยเด็กก็ไม่ปาน เพราะท่าทางเจ้าตัวจะโกรธหนักถึงได้กัดจนเต็มแค้น
“ของขวัญปล่อยพี่เขานะปล่อย” คุณช้องนางกล่าวพร้อมทั้งตีที่แขนบุตรสาวแรงๆอีกหลายทีเพื่อหวังจะให้เจ้าตัวน้อยนั้นปล่อย ส่วนคุณก้องเกียรติก็พยายามอุ้มร่างเด็กสาวออกหมายจะช่วยบุตรชายแต่มันยิ่งกลับเป็นการเจ็บย้ำๆ ซ้ำตรงแผลเดิม เพราะยัยตัวแสบยิ่งเพิ่มแรงกัด
“โอ๊ยพ่อ ปล่อยพ่อ ผมเจ็บ โอ๊ย”
“พี่ก้องนี่พี่จะบ้าหรือไง มาง้างปากยัยของขวัญสิอุ้มแบบนั้นคุณใหญ่ได้เจ็บตายกันพอดี เร็วสิ”
“ปล่อยนะของขวัญ”
“ไอ้อ่อย (ไม่ปล่อย)” เด็กสาวยังคงยืนกรานทั้งน้ำหูน้ำตาไหลแค้นใจเหลือเกินที่ไอ้บ้านี่มาว่าพ่อรามจ๋าและแม่นางจ๋าของเธอ
“ฮือ ปล่อยสิลูก ฮึก แม่เสียใจนะที่หนูทำแบบนี้ ฮือ หนูไม่รักแม่หรอถึงได้ไม่เชื่อแม่แบบนี้” คุณช้องนางแกล้งบีบน้ำหูน้ำตาให้ไหลนองหน้าด้วยรู้นิสัยบุตรสาวดีว่าแพ้น้ำตาแม่ยิ่งกว่าสิ่งใด
เพียงแค่เห็นน้ำตามารดาเท่านั้นคนเขี้ยวคมก็รีบปล่อยก้นอีกฝ่ายทันที
บทสรุปวันนั้นก้องภพต้องไปทำแผลที่โรงพยาบาลแต่ซ้ำร้ายยิ่งกว่า เมื่อคนที่ทำแผลให้เขาคือพี่น้ำส้มรุ่นพี่สาวแสนสวยที่แก่กว่าเขาเกือบห้าปีที่เขาเฝ้ารักเฝ้ามองเป็นคนทำแผลให้ เขาได้แต่กัดฟันข่มความเจ็บเพราะคุณหมอต้องเย็บแผลให้เกือบสิบเข็มเนื่องจากปากแผลกว้างมาก แต่ที่ดูจะซวยยิ่งกว่าคือวันนั้นสถานีอนามัยไม่มียาชาติดเอาไว้เลยเนื่องจากเมื่อกลางวันมีอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ของคนในหมู่บ้านชนกัน ‘พระเจ้าจ๊อดพ่อทำไมไม่พาผมไปโรงพยาบาล’
“เจ็บไหมจ๊ะใหญ่ ทนหน่อยนะ” เสียงหวานของคนที่กำลังใช้แอลกอฮอล์เช็ดรอบบาดแผลเอ่ยถาม”
“มะ ไม่เจ็บครับผมทนได้” ตอบออกไปแบบรักษาหน้าที่สุดทั้งๆ ที่เจ็บจนเกือบจะเป็นลมนี่ถ้าไม่รักนะจะบอกออกไปเลย บ้าหรือเปล่าถามออกมาได้ก้นคนนะไม่ใช่กระสอบป่านที่ทั้งเย็บทั้งเช็ดแอลกอฮอล์จะได้ไม่เจ็บ
“เก่งมากเจ้าใหญ่ แต่โถก้นเนียนๆ ต้องมีรอยแผลเป็นเฮ้อ น่าเสียดายจริง” ลุงหมอเอ่ยขึ้น เพียงจบคำเท่านั้นร่างใหญ่ก็เป็นลมล้มพับไปทันทีพระเจ้าเขาต้องมีรอยเขี้ยวยัยบ้านี่ฝังไปตลอดชีวิตหรือม่ายยยยยยยยย!
“ใหญ่ขาตื่นค่ะใหญ่” อรจิราในชุดนอนแสนเซ็กซี่เนื้อผ้าใสแจ๋วปลอดโปร่งโล่งสบายเพราะไร้ซึ่งชั้นในเขย่าเรียกแฟนหนุ่มที่กำลังนอนละเมอ เขามักเป็นแบบนี้เสมอนับตั้งแต่อยู่กินกันมาน่าแปลกถามก็ไม่ตอบว่าฝันเรื่องอะไรบอกแค่ว่าฝันร้าย
“แองจี้ ที่รัก”
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรแล้วนะคะ ใหญ่ขาคุณแค่ฝันร้ายไปเท่านั้นเองมามะแองจี้จะกล่อมนอนนะคะ” เธอจัดการเอาหน้าหล่อซุกซบลงบนอกสวยด้วยมีดหมอเพื่อขับกล่อมให้เขานอน แต่เสือก็คือเสือเมื่อก้อนเนื้อขาวลออมากองตรงหน้า เสือร้ายจะไม่กินได้อย่างไร จึงอ้าปากงับเจ้าก้อนเนื้อนั้นเข้าเต็มแรง
“อุ๊ย ใหญ่ก็” มือบางซัดเข้าไปที่หัวไหล่เขาเบาๆ ก่อนทั้งที่ชอบแสนชอบแต่สาวสวยอย่างเธอจะไร้ซึ่งมารยาได้อย่างไรขอใส่จริตเพิ่มความงามสักนิดทั้งที่ใจจริงอยากจะกินเขาจนตัวสั่น
“ไม่ชอบเหรอจ๊ะ”
“ชอบมากค่ะ” จบคำก็จัดการผลักร่างหนาลงนอนก่อนจะกระโดดขึ้นคร่อม ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากสากระคายของอีกฝ่ายที่เผยอรับให้เธอได้สอดส่ายลิ้นนุ่มเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานที่แสนจะซาบซ่านในโพลง ซึ่งคนใต้ร่างก็ตอบสนองกลับมาอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน มือหนาระเรื่อยไปตามอกอวบสวยก่อนออกแรงเคล้นคลึงหนักเบาสลับกัน จนคนที่มัวเมาในรสจูบถึงกับครางฮือ เธอไล่จูบไปตามเปลือกตาหนาที่หลับพริ้ม แก้มสากระคางแนวครางที่เขียวครึ้ม จนมาถึงซอกคอหอมกรุ่นด้วยกลิ่นกายบุรุษเพศ จนก้องภพถึงกับแหงนหน้าเลิศครางอืออาดังคนไร้สติ
“อืมแองจี้ที่รัก”
“ใหญ่ขาแองจี้จูบตรงนี้ใหญ่ขาชอบหรือเปล่า” คำว่าตรงนี้ของเธอนั้นก็คือยอดอกสีน้ำตาลอ่อนของชายหนุ่มที่หนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อดั่งคนสุขภาพดี จูบซับไปตามกล้ามเนื้อหน้าทองหนาที่ชายหนุ่มทั้งหลายใฝ่ฝันหา แล้วไล่ลิ้นสวยลงบนหลุมสะดือหนุ่ม
“ชะ ชอบครับ” เสียงทุ้มครางตอบไม่ชัดถ้อยชัดคำเนื่องจากพิษของความกระสันซ่านครอบคลุมจิตใจแต่แล้วเขาก็ต้องจิกหมอนแน่นเมื่อเจ้าหล่อนรูดกางเกงนอนขายาวตัวเก่งของเขาออกจนพ้นปลายเท้า ก่อนจะจูบลงบนตัวตนของเขาจนมันตั้งตระหง่าน ตอนนี้เขาแทบจะกระอักตายด้วยฤทธิ์แห่งความเสียวซ่าน
เธอเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มให้เขาเพื่อสร้างความมั่นใจว่าครั้งนี้เธอจะพาเขาเหาะเหินเดินทางสู่สรวงสวรรค์ได้อย่างแน่นอน
“พร้อมไหมคะที่รัก”
“พะ พร้อมครับ” เพียงแค่เขาพยักหน้ารับแม่สาวร้อนรักที่เตรียมตัวพร้อมอยู่เสมอก็โหย่งตัวขึ้นก่อนจะรั้งชายกระโปรงชุดนอนตัวบางขึ้น แล้วจัดการจับตัวต้นที่พร้อมรบของเขาขึ้นสู่กายสาว ก่อนจะขยับขับขวบไล้วนหนักเบาสลับกันไป จนการเดินทางสู่สรวงสวรรค์เกือบจะถึงที่สุดก้องภพก็พลิกตัวขึ้นมาเหนือร่างบางเพื่อขับควบส่งแรงกระแทกกระทั้นแล้วนำพาเธอไปสู่สรวงสวรรค์ในที่สุด
ร่างหนาทรุดตัวลงบนอกอวบโดยมีมือเล็กลูบศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมหนานุ่มจนผล็อยหลับไปทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มที่พลิกตัวนอนหงายก่อนจะใช้มือเกยหน้าผากเมื่อคิดถึงรอยแผลเป็นที่แก้มก้นด้านซ้าย ยิ่งคิดยิ่งแค้นเธอนัก มาแย่งความรักที่พ่อและน้องเล็กมีต่อเขายังไม่พอ เธอยังมาสร้างรอยมลทินไว้บนแก้ม
“มาฟิชเชอริ่งกันเบเบ้ อ๊ะ อ๊ะ” เสียงร้องเพลงโหยหวนบาดหู พร้อมท่าเต้นส่ายสะโพกโยกเอวหนาที่แสนจะยั่วยวน(กวนบาทาหรือเปล่าไม่แน่ใจ) ของสาวงามนามปลิวลม สาวน้อยประเภทสองที่ยังคงเครื่องของบุรุษหนุ่มไว้ทุกกระเบียดนิ้วแว่วดังมาจากบ้านตั้งตระกูลไกล บ้านไม้หลังใหญ่ที่สร้างขึ้นจากไม้สักทองทั้งหลังตั้งตะหง่านอยู่บนเนินดินสูง มีระเบียงขนาดกว้างรายล้อมอยู่รอบบ้าน ซึ่งเจ้าของบ้านได้นำต้นไม้ประดับนานาชนิด มาประดับตกแต่งได้อย่างสวยงามเหมาะเจาะ ส่วนด้านบนก็ตีเป็นระแนงไม้แล้วปล่อยให้เจ้าดอกศรีมาลาสีแดงสดเรื้อยรายล้อม ยามแส่งแดดส่องกระทบช่างสวยงามจับใจ
ชาวบ้านแถวหมู่บ้านดินทองรู้จักบ้านหลังนี้ดี เนื่องจากเป็นบ้านของเจ้าของ ไร่รัก ไร่อ้อยขนาดใหญ่กินพื้นที่กว่าห้าพันไร่ในจังหวัดกำแพงเพชร เมืองโบราณอันเป็นที่กล่าวขานเลื่องลือในเรื่องความงามของโบราณสถาน ทั้งวัดพระแก้ว วัดช้างล้อมอันเลื่องชื่อ ทั้งยังเป็นกรุพระโบราณ ที่มีพระซุ้มกอหนึ่งในเบญจภาคีซึ่งเซียนพระทั้งหลายแหล่ต่างถวิลหามาครอบครอง ของกินอันเลิศรสเลิศรสไม่ว่าจะเป็นกล้วยไข่รสหวานละมุนซึ่งเมื่อได้ใครได้ลิ้มชิมรสเป็นอันต้องติดใจ ยิ่งได้กินคู่กับกระยาสารทหวานมันด้วยส่วนผสมของถั่วและกะทิ กรุบกรอบด้วยข้าวพองและข้าวตอกแล้วด้วยนั้นยิ่งเพิ่มความอร่อยจนคนชิมแทบจะหยุดไม่ได้เลยทีเดียว ดังคำขวัญ กรุพระเครื่อง เมืองคนแกร่ง ศิลาแรงใหญ่ กล้วยไข่หวาน น้ำมันลานกระบือ แต่มีอีกข้อที่คนทั่วไปอาจไม่รู้ก็คือกำแพงเพชรเป็นแหล่งผลิตอ้อยรายใหญ่ของภาคเหนือ มีพื้นที่การเพาะปลูกอ้อยกว่าสองแสนไร่ และไร่รักก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น ทั้งยังถือเป็นผู้เพาะปลูกรายใหญ่อีกด้วย
“อารมณ์ดีจริงนะนังปลิวลม” เสียงหวานกังวานใสของ สาวน้อยวัยยี่สิบหกปี นัยน์ตากลมโตวาววับดังลูกกวางน้อย รับกับขนตาที่ยาวงอนเป็นแพยามกระพริบดังเจ้าผีเสื้อน้อยโบยบิน จนสาวๆ หลายคนเห็นแล้วเป็นต้องอิจฉาเพราะไม่ต้องมาเสียเวลาแปะกาวติดขนตาปลอม ไม่ต้องมากรีดอายไลน์เนอร์ให้ตากลมวิ้งๆ ว้าวๆ แบบสาวเกาหลี อีกทั้งจมูกที่โด่งเป็นสัน ปากบางรูปกระจับ รับกับใบหน้ารูปไข่ที่ใครเห็นเป็นต้องตะลึง ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนน่าสัมผัส แม้จะสวมเครื่องแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตตัวโคร่งกับกางเกงยีนสีซีดธรรมดาๆ รองเท้าก็เป็นแค่รองเท้าผ้าใบเปรอะๆ บนคอมีสายหมวกปีกกว้างที่คล้องอยู่ด้านหลังเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเข้าไร่ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความงามของเธอลดลงสักนิดเดียวเลย
“แหม พี่ของขวัญจ๋า ตื่นเช้ามาเราก็ต้องยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ยิ้ม ตามสโลแกนต์ผู้หญิงคิดบวกไงจ๊ะพี่ ผู้ชายเห็นผู้ชายจะได้รัก ได้หลง ไม่ต้องพึ่งคาถาผีอีแพงให้มาช่วย ฮ่า ฮ่า”
“แหมคิดได้นะแก นังนี่” หน้าสวยส่ายหน้าเอือมระอาระคนเอ็นดูกับท่าทางร่าเริงเกินเหตุของคนตรงหน้า “แล้วนี่เตรียมน้ำแข็ง เครื่องดื่มไว้ให้คนงานแล้วเหรอถึงได้มายืนแหกปากร้องเพลงเนี่ย”
“วะ ว้ายยยย พี่ของขวัญจ๋าอย่ามาดูถูกสมรรถภาพและความรับผิดชอบของกระเทยไทยอย่างนี้นะคะ หนูน่ะ สวยได้ เก่งได้ เลิศได้ค่ะพี่ ก่อนจะมาปลดปล่อยความงามให้ชาวโลกได้รับรู้หนูก็เตรียมของเสร็จแล้วจ้ะ รอแต่พี่นี่แหละ” มือหนาจับที่เอว ใบหน้าและโพสต์ท่าไปเรื่อยๆ ประกอบลีลาการพูดเป็นท่าทางประจำที่ทุกคนในไร่นั้นเคยชิน ในความน่ารักปนน่าหยิกของเจ้าหล่อน
“รอฉัน รอทำไมฮะ”
“อ้าว นี่พี่ลืมแล้วเหรอว่าพี่นัดกับเกษตรจังหวัดเอาไว้เรื่องพันธ์อ้อยน่ะ ชะนีขาดสารอาหารจากผู้ชายก็ความจำเสื่อมเร็วอย่างนี้นี่แหละ” ท้ายประโยคสาวน้อยกระซิบกระซาบกับตัวเองแต่ก็ไม่วายที่คนหูดีจะได้ยิน
“แกแอบนินทาอะไรฉันนังอ้วน”
“อร้าย โกรธ โกรธ ปลิวลมโกรธ พี่ของขวัญหยาบคายปลิวลมไม่พูดด้วยแล้ว” ท่าทางกระเง้ากระงอด ริมปากหนาที่แบะออกราวกับเด็กๆ หยาดน้ำตาคลอหน่วยเต็มเบ้าตาเตรียมพร้อมที่จะหยดลงมาทุกเมื่อทำเอาคนพูดไม่คิดถึงกับรู้สึกผิดไปเลยทีเดียว
“โอ๋ ปลิวลมจ๋าพี่ของขวัญขอโทษนะคนดี๊คนดี อย่าโกรธพี่เลยนะพี่ของขวัญผิดไปแล้ว” นิ้วก้อยเล็กๆ ที่คนง้อส่งมาตรงหน้าทำเอาคนน้อยใจถึงกับลอบยิ้ม แต่ก็ยังคงวางฟอร์มไว้ก่อน เดี๋ยวพี่ของขวัญจะได้ใจ รู้ทั้งรู้ว่าน้องสาวแสนสวยคนนี้เกลียดคำว่า อ้วน แต่ก็ยังมากเรียกอีก งอนๆๆๆๆๆ
“ไม่” คำตอบสั้นๆพร้อมท่าทางสะบัดสะบิ้งทำเอาคนง้อชักเริ่มหมั่นไส้
“จะดีไม่ดี ถ้าไม่ดีพี่จะใช้มาตรการเด็ดขาดแล้วนะ”
“ไม่” เพียงเท่านั้นพุงกลมขาวใสของสาวที่คิดว่าสวยก็ถูกอีกฝ่ายจี๋ไปมาจนเจ้าตัวหัวร่องอหาย
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ของขวัญพอแล้ว ฮ่า ฮ่า”
“ยอมยัง ดียังฮะ นี่แน่ะๆ”
“ฮ่า ฮ่ายอมแล้วยอมๆ ฮ่า ฮ่า” ขณะที่สองสาวคู่หูกำลังหยอกล้อกันเสียงดังลั่นนั้น เสียงร้องของนางช้องนางก็ดังขึ้นทำเอาทั้งสองถึงกับชะงักไปเลยทีเดียว
“ว้ายพี่ก้อง” เสียงหวีดร้องของนางดังขึ้นพร้อมรีบไปรองรับร่างสูงใหญ่ที่ดูภูมิฐานแม้จะล่วงเลยวัยมานานของนายก้องเกียรติ ตั้งตระกูลไกล พ่อหม้ายทรงเสน่ห์วัยห้าสิบต้นๆ ก่อนที่ท่านจะล้มหัวฟาดพื้นไปเสียก่อน เพราะนางสังเกตเห็นตอนที่นำเสื้อผ้าของเขาเข้ามาเก็บในตู้ เขายืนที่ระเบียงไม้สักทองอันกว้างขวาง แขนแข็งแกร่งท้าวลงบนขอบระเบียง ขณะทอดสายตาเหม่อมองออกไปยังท้องไร่กว้างไกลที่อยู่ตรงเบื้องหน้าราวกับมีเรื่องหนักหนาให้ต้องครุ่นคิด เท่าที่นางสังเกตเห็นเขามีอาการแบบนี้มาสักหนึ่งสัปดาห์ได้ และนางคาดก็คงจะเป็นเรื่องของก้องภพ บุตรชายเพียงคนเดียวของเขาอีกเช่นเคย เพราะฝ่ายนั้นไม่ยอมกลับมาบ้านเลยเป็นเวลากว่าห้าปี นับตั้งแต่เขาเรียนจบแล้วเดินทางกลับมาบ้านเพื่อจะขอให้บิดาลงทุนเปิดบริษัทรับออกแบบตกแต่งภายในให้ แต่ผู้เป็นพ่อไม่เห็นด้วยทั้งยังยื่นคำขาดให้เขากลับมารับช่วงดูแลงานในไร่ต่อจากตนไม่อย่างนั้นจะตัดพ่อตัดลูก ฝ่ายลูกชายก็ยืนกระต่ายขาเดียวที่จะไม่ยอมกลับมาอยู่ที่ไร่แห่งนี้ ทั้งยังบอกให้บิดาขายที่นี้เสียแล้วย้ายไปอยู่กับเขาที่กรุงเทพ จึงถูกบิดาตบหน้าไปหนึ่งครั้ง นับแต่นั้นมาก้องภพก็ไม่เคยย่างกายมาที่นี่อีกเลย จะมีก็แต่เพียงเสียงโทรศัพท์ที่ต่อสายถึงน้องเล็กน้องสาวสุดที่รักก็เพียงเท่านั้น
“แม่ ลุงก้องเป็นอะไรไปคะ”
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันลูก อยู่ดีๆลุงก้องก็ล้มลงดีนะที่แม่มารับทัน” ปากก็บอกกับลูกขณะที่มือก็คอยลูบหน้าลูบตาร่างใหญ่ที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่บนตัก
“แม่ทำใจดีๆ นะคะ ลุงก้องต้องไม่เป็นไร” มือเล็กบีบมือบางของมารดาอย่างให้กำลังใจ เพราะสังเกตเห็นอาการร้อนรนของมารดาทั้งหยาดน้ำตาที่คลอเบ้า เธอก็พอจะเดาได้ว่าคนเป็นมารดานั้นหวาดกลัวเพียงใด
“ปลิวล้มไปบอกลุงโชคให้เอารถออก พี่จะพาลุงก้องไปโรงพยาบาล”
เพียงรถมิตซูบิชิ ปาเจโร่คันสีดำเป็นมันวาวจอดลงที่หน้าโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ก็รีบนำเตียงมารับร่างผู้ป่วยเข้าห้องฉุกเฉินไป นางช้องนางร้องไห้สะอึกสะอื้นเกาะเตียงผู้ป่วย สองเท้าแทบจะสิ้นแรงด้วยหวาดกลัวว่าคนที่เป็นดั่งคู่ชีวิตร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานั้นจะเป็นอะไรไป
คุณช้องนางและก้องเกียรตินั้นเคยคบหาดูใจกันในฐานะคู่รักอยู่หลายปี แต่ด้วยฝ่ายหญิงมีฐานะค่อนข้างจะยากจน แตกต่างจากฝ่ายซึ่งเป็นถึงลูกชายผู้ใหญ่บ้านผู้มีอันจะกินติดอันดับเศรษฐีระดับต้นๆ ของจังหวัดเลยทีเดียว แม้ใจจะใกล้กันแต่ด้วยช่องว่างระหว่างฐานะทำให้บิดามารดาของคุณก้องเกียรติตั้งป้อมรังเกียจและกีดกันทั้งคู่ด้วยทุกวิถีทางที่มี จนมาวันหนึ่งคุณรักงามลูกสาวคนสวยของเศรษฐีนีรายใหญ่ซึ่งมีไร่ติดต่อกันได้เดินทางกลับมาหลังจากจบการศึกษาที่กรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร ด้วยอุปนิสัยอ่อนหวานน่ารัก ประกอบกับเป็นคนเอาการเอางานทำให้เธอเป็นที่ต้องใจแก่บิดามารดาของคุณก้องเกียรติเป็นอย่างมาก ท่านทั้งสองจึงจัดการทาบทามสู่ขอคุณรักงามทันทีโดยไม่สอบถามความต้องการของบุตรชายสักนิด เมื่อไม่เคยคิดจะขัดความต้องการของบิดามารดา งานแต่งงานระหว่างคนทั้งคู่จึงเกิดขึ้นท่ามกลางความโศกเศร้าของหัวใจสองดวงที่ต้องพลัดพรากแยกทางกันไป
คุณรักงามทำหน้าที่ภรรยาที่ดีได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง จากคราแรกที่ไม่เคยคิดจะรัก อยู่กันไปเพียงเพราะคำว่าหน้าที่ลูกที่ดีก็เท่านั้น ก็ได้เปลี่ยนแปลงไป คุณก้องเกียรติรักคุณรักงามมาก และตัดสินใจเปลี่ยนชื่อไรอ้อยทั้งสองเป็น จากตั้งตระกูลไกลมาเป็น ไร่รัก แม้จะฟังดูสั้นๆ แต่สำหรับท่านแล้วมันมีความหมายลึกซึ้งมากกว่านั้น ประการแรกชื่อนี้เป็นชื่อของคุณรักงามภรรยาสุดที่รัก ประการที่สอง รัก คำสั้นๆ แต่สื่อความหมายยิ่งใหญ่ที่จะหลอมใจสองดวงของคนสองคนเข้าไว้ด้วยกันจนตราบนานเท่านาน
ส่วนคุณช้องนางก็หอบหัวใจอันบอบช้ำกลับไปยังบ้านทุ่งดินดำถิ่นกำเนิดของบิดามารดาก่อนที่ท่านทั้งสองจะย้ายไปทำงานที่ไร่ตั้งตระกูลไกล จนได้พบรักกับคุณรามลูกผู้ใหญ่บ้านแห่งนี้ จากคราแรกที่เข็ดและขยาดในความรักสุดท้ายความใจใส่และความแสนดีที่คุณรามมีให้ทำให้คุณช้องนางตัดสินใจแต่งงานกับคุณราม จนให้กำเนิดบุตรสาว ผู้ที่คุณรามบอกว่าเป็นของขวัญที่คนบนฟ้าประทานมาให้จึงตั้งชื่อหนูน้อยว่าณิชกานต์ หรือ น้องของขวัญผู้แสนจะน่ารัก
แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกเมื่ออยู่มาวันหนึ่งขณะที่คุณรักงามขับรถพาบุตรสาวคนเล็กไปซื้อของใช้ในเมือง เจ้าตัวเล็กได้ทำของเล่นตกนางจึงก้มลงไปเก็บให้ลูก เป็นเวลาเดียวกันกับที่คุณรามกำลังเดินทางกลับหลังจากไปซื้อชุดนักเรียนให้บุตรสาวที่ในเมือง รถของคุณรักงามเสียหลักพุ่งเข้าชนรถคุณรามเข้าอย่างจัง คุณรักงามเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนบุตรสาวนั้นบาดเจ็บสาหัส คุณรามเองก็มาเสียชีวิตที่โรงพยาบาล มือของท่านนั้นกำเสื้อนักเรียนตัวจิ๋วไว้แน่นจวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต และฝากฝังสองชีวิตข้างหลังให้คุณก้องเกียรติดูแล ซึ่งคุณก้องเกียรติก็ดูแลทั้งสองชีวิตนั้นเป็นอย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง
เวลาสำหรับคนรอแต่ละนาทีมันช่างรวดร้าว เจ็บปวดทรมานเสียเหลือเกิน กว่าสองชั่วโมงแล้วที่คุณก้องเกียรติอยู่ในห้องฉุกเฉิน คุณช้องนางยังคงนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น ในอกมีสาวน้อยน่ารักผู้ที่บกพร่องในการเดินอย่างคุณหนูเล็กหรือกนกกรซบอยู่
“แม่ หนูเล็ก อย่าร้องไห้สิคะ ลุงก้องไม่เป็นอะไรหรอกสักพักคงออกมาแล้ว” มือนุ่มลูบศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ ไม่ใช่น้องก็เหมือนน้องไม่ใช่พี่ก็เหมือนพี่ เพราะนับตั้งแต่เข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวนี้ ณิชกานต์ก็คอยดูแลเอาใจใส่หนูน้อยวัยสิบเอ็ดปีที่กำลังเจ็บป่วยอย่างกนกกรเป็นอย่างดี ทั้งเปลี่ยนเสื้อผ้ายามน้องฉี่ หรืออึ ยามเย็นๆ ร่างกระจ้อยร่อยจะเข็นร่างเล็กของน้องสาวเดินเล่นรอบบ้านแม้จะดูทุลักทุเลและเหนื่อยเอาการแต่เธอก็ไม่เคยปริปากบ่น เช้ามาป้อนข้าวป้อนยา เธอทำทุกอย่างเท่าที่เด็กวัยนี้จะสามารถทำได้และทำได้เป็นอย่างดี
“พี่ของขวัญจ๋า หนูเล็กกลัว ฮือ” ร่างเล็กผวาเข้าหาอ้อมกอดอุ่นของคนเป็นพี่อย่างเสียขวัญเธอขอร้องให้ลุงชิดขับรถพามาทันทีที่รู้ว่าบิดาป่วย
“ไม่ต้องกลัวนะหนูเล็ก พี่อยู่นี่แล้ว พี่จะไม่ยอมให้คุณลุงเป็นอะไรไปเป็นอันขาด หนูเล็กเชื่อพี่นะ”
“ฮึก ค่ะพี่ของขวัญ ฮึก”
ผ่านไปสักพักประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก
“หมอคะ คุณลุงของดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
“คนไข้เป็นความดันโลหิตสูงน่ะครับ ประกอบกับเป็นโรคหัวใจ เมื่อเครียดและพักผ่อนน้อยเลยทำให้ชอคครับ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”
“โรคหัวใจ นี่ลุงก้องเป็นโรคหัวใจเหรอคะ” เสียงหวานที่เอ่ยถามออกไปนั้นเบาหวิว เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าลุงก้องของเธอนั้นเจ็บป่วยด้วยโรคนี้ เท่าที่ผ่านมาเธอรู้แค่เพียงว่าท่านเป็นโรคความดันโลหิตสูงและเบาหวาน และเธอจะเป็นคนพาท่านมาโรงพยาบาลทุกครั้งที่ท่านมีนัดตรวจ แต่เอ๊ะหลายเดือนที่ผ่านมาท่านมารับยาเองนี่ใช่ ต้องใช่แน่ๆ ลุงรู้ว่าเป็นโรคหัวใจเลยไม่ยอมให้แม่กับเธอมาด้วย โถลุงก้องของขวัญขอโทษ ของขวัญผิดเอง น้ำใสไหลรินออกมาจากตาคู่สวยเมื่อรับรู้ข้อผิดพลาดร้ายแรงในชีวิต นี่เธอปล่อยให้ผู้มีพระคุณต้อเผชิญโรคร้ายเพียงลำพังหรือนี่
“ครับ ท่านเป็นโรคหัวใจมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เดือนที่แล้วท่านผิดนัดไม่มารับยา สาเหตุที่ท่านหมดสติก็มาจากการขาดยานี่แหละครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ” กล่าวจบคุณหมอวัยกลางคนที่มีรูปร่างไม่ค่อยจะสันทัดก็ขอตัวเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงร่างของญาติผู้ป่วยที่ยืนนิ่งราวกับคนไร้สติ
“พี่ของขวัญ พ่อเป็นอะไรคะ” มือเล็กที่เอื้อมมาเขย่าแขนทำให้สติที่หลุดลอยของณิชกานต์กลับคืนมาอีกครั้ง เธอย่อตัวนั่งลงกับพื้นก่อนจะจับมือสาวน้อยบนรถเข็นเอาไว้อย่างให้กำลังใจก่อนจะเล่าถึงอาการป่วยของบิดาให้เธอได้ฟัง
“ทำไมพ่อไม่บอกเราคะพี่ของขวัญ ฮึก ฮึก”
“โอ๋ อย่าร้องนะคะน้องเล็ก คุณลุงคงกลัวเราเป็นห่วงน่ะจ้ะเลยไม่อยากบอก”
“ฮึก ฮือ เพราะ เพราะน้องเล็ก ฮึก พิการ ฮึก น้องเล็กเลยช่วยพ่อไม่ได้ ฮึก น้องเล็กเป็นภาระของพ่อกับพี่ของขวัญ ฮือ”
“น้องเล็ก ทำไมพูดแบบนี้ล่ะจ๊ะ รู้ไหมว่าสำหรับลุงก้องแล้วก็พี่น้องเล็กคือของขวัญจากฟ้า คือกำลังใจ พวกเรารักน้องเล็ก ไม่อยากให้น้องเล็กทุกข์ใจ ทุกวันที่ผ่านเราต้องการให้น้องเล็กมีความสุข เข้าใจไหมคะ”
“ฮือ เข้าใจค่ะพี่ของขวัญ ฮือ” ร่างเล็กโผเข้าหาอ้อมกอดอุ่นของคนเป็นพี่เพื่อหาไออุ่นบรรเทาความหนาวเหน็บจากความหวาดกลัวที่เกิดในใจ ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่วันกี่ปีอ้อมกอดนี้ก็เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นสำหรับเธอเสมอ
ณ ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ
ขณะที่คนป่วยกำลังนอนไม่ได้สติ ที่โซฟาใกล้เตียงผู้ป่วยหญิงต่างวัยทั้งสามกำลังพูดคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“แม่คะแม่รู้หรือเปล่าว่าลุงก้องเครียดเรื่องอะไร”
“แม่คิดว่าจะเป็นเรื่องอ้อยน่ะลูก ก็ปีที่แล้วน้ำท่วมหนัก อ้อยแช่น้ำเป็นเดือนบางแปลงก็ตาย ไอ้ที่ไม่ตายก็มีรากยาวออกมาเกือบครึ่งลำ โคลนดินติดเต็มไปหมดทางโรงงานเขาก็ตัดเงินเพราะมันเป็นอ้อยสกปรกน่ะลูก อีกเรื่องก็คง คงจะ เอ้อ”
“เรื่องอะไรคะแม่ เรื่องไอ้หน้าปลวกตัวแสบหรือเปล่า”
“ของขวัญทำไมถึงได้เรียกพี่เขาอย่างนั้น ไม่น่ารักเลยลูก”
“ของขวัญขอโทษค่ะแม่” เธอพนมมือไหว้ขอโทษมารดาเมื่อรู้ว่าตนทำในสิ่งที่มารดาไม่ชอบ ก็มันโกรธนี่นา ก็ไอ้หน้าปลวกนั่นใจดำน้อยซะที่ไหน พ่อตัวเองต้องทำงานหนักส่งเสียตัวเองเรียน หนักเหนื่อยแทบตายด้วยหวังว่าจะให้ลูกมีอนาคตที่ดี มีการศึกษาเพื่อจะกลับมาพัฒนาดูแลไร่รักของตน แต่เปล่าเลยนอกจากเจ้าตัวดีจะเลือกเรียนในสาขาที่ไม่เกี่ยวข้องในด้านการทำไร่ท่านก็ไม่เคยว่าแต่เขากลับมาบังคับบิดาให้ขายไร่เพื่อไปเปิดบริษัทให้ตนเสียนี่ พอพ่อไม่ยอมก็ไม่กลับมาบ้านซะอย่างนั้น “ไอ้คนใจดำ”
“ของขวัญ” เสียงแข็งของมารดาที่เอ่ยเรียกทำเอาร่างบางถึงกับเสียวสันหลังวาบ นี่ขนาดเธอพูดเบาๆ นะมารดายังได้ยิน ใครนะที่บอกว่าคนแก่จะหูไม่ดี สงสัยงานนี้มารดาเธอจะเป็นข้อยกเว้นเสียจริงๆ
เมื่อเห็นท่าทางเอาจริงของคนเป็นแม่ร่างบางจึงตรงเข้าไปสวมกอดท่านอย่างประจบเอาใจหน้าสวยสีไปบนแขนกลมกลึงของท่านไปมาราวเจ้าลูกแมวน้อยที่แสนจะน่ารัก
“แม่จ๋าไม่โกรธนะ เดี๋ยวแก่เร็วนะคะ”
“ไม่โกรธก็แก่อยู่แล้วลูก ไม่ต้องมาอ้าง”
“แก่เก่ออะไรกันคะแม่ แม่ของขวัญทั้งสวย ทั้งสาว เซ็กซี่อีกต่างหาก” จบคำมือเล็กก็คว้าหมับเข้าที่อกอวบของมารดาประกอบท่าทางว่าเซ็กซี่ จึงถูกมาดาฟาดไปที่มือเสียหนึ่งที เพราะหมั่นไส้ระคนเอ็นดูไอ้นิสัยขี้อ้อน ออเซาะ แต่ทะลึ่งแบบเด็กๆของเจ้าตัวดี ส่วนสองสาวที่เหลือก็แอบหัวเราะกับภาพน่ารักตรงหน้าก่อนจะเหลือบไปมองคนป่วยที่นอนน่าซีดบนเตียงอีกครั่ง
เพียะ
“ของขวัญ เรานี่จริงๆ เลย โตแล้วยังจะมาจับนมแม่เป็นเด็กๆ ไปได้ น่าตีจริง”
“แหะ แหะ ก็มันนุ่มนิ่มดีนี่จ๊ะแม่ แหมทีเมื่อก่อนของขวัญทั้งดูดทั้งดื่มแม่ไม่เห็นว่าเลยอ่ะ” ปากเล็กที่ยื่นออกอย่างแง่งอนเพราะถูกมารดาขัดใจ ทำเอาคุณช้องนางนึกขัน
“เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้าตัวดีอย่ามางอนเปลี่ยนเรื่องแม่ไม่หลงกลเราหรอกนะ แม่ไม่ชอบนะจ๊ะที่หนูเรียกพี่ใหญ่เขาแบบนั้น เพราะถึงยังไงพี่ใหญ่เขาก็ยังเป็นลูกของลุงก้อง เป็นเจ้าของบ้านที่ให้เราได้พึ่งพิงอิงอาศัย หนูด่าหนูว่าเขา มันก็ไม่ต่างกับหนูเป็นคนเนรคุณด่าผู้มีพระคุณของเราเองนะจ๊ะลูก หนูต้องนึกถึงลุงก้องบ้างหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ แม้ว่าลูกจะดีจะเลวยังไงก็ลูก ลูกด่าว่าคุณใหญ่ลุงก้องก็เจ็บนะลูก ลูกเคยได้ยินไหมจ๊ะที่เขาว่าหยิกเล็บก็เจ็บเนื้อ”
คนร่างเล็กนิ่งฟังคำมารดาจริงอย่างที่ท่านว่าเธอด่า ตาใหญ่หัวสูงขี้เกียจ ทิ้งพ่อไม่มีความรับผิดชอบอีกมากมายที่จะสรรหามาด่าตานั่นก็ไม่ได้ยินไม่ได้มารู้ร้อนรู้หนาว แต่คนที่รับรู้ก็คือลุงก้องนี่เธอทำร้ายลุงก้องทางอ้อมหรือนี่ ลุงก้องขาของขวัญขอโทษ
“ของขวัญขอโทษแม่ค่ะที่ของขวัญพูดไม่คิด แต่แม่คะของขวัญมีเรื่องขอร้อง”
“เรื่องอะไรจ๊ะลูก”
“ของขวัญขอไปตามคุณใหญ่ที่กรุงเทพค่ะแม่”
อย่าลื้มเม้น หรือโหวดให้กำลังใจนักเขียนมือใหม่ตาตี่ๆตัวดำกันบ้างนะคะ
ไปด้วยขนตาเป็นแพหนานั้นยังคงหลับสนิท คิ้วเข้มสีดำนั้นขมวดเป็นปม เหงื่อกาฬไหลไปทั่ววงหน้าเรียวยาวที่
รับกับจมูกโด่งเป็นสันส่ายไปมาส่วนปากหนาสีสวยได้รูปนั้นก็พึมพำไม่หยุด
“น้องเล็กขา วันนี้เราไปเก็บดอกบัวกันมั้ย พี่เห็นดอกบัวหลวงในสระน่ะส้วยสวย” เสียงเด็กสาววัยสิบปีเอ่ยถามเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่นั่งบนรถเข็นด้วยเสียงหวานใส
“ไปค่ะไปน้องเล็กอยากไปเก็บดอกบัว” คนถูกถามตอบกับมาด้วยน้ำเสียงรื่นเริงเป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วที่เธอต้องนั่งทนทุกข์บนรถเข็นตัวเก่งคันนี้ นับตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้นที่ทำให้เธอต้องเสียมารดาไป ส่วนตัวเธอเองนั้นก็ต้องกลายเป็นคนพิการไม่สามารถเดินเหินได้เนื่องจากเส้นประสาทบริเวณสันหลังถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ดีหน่อยที่มีพี่สาวนอกไส้คนนี้คอยดูแลอยู่ไม่ห่างจึงทำให้เธอนั้นคลายเหงาไปได้บ้าง
“หึ ยัยสยองขวัญบอกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับน้องเล็กของฉัน เตือนแล้วไม่ฟังอย่างนี้มันต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด” เสียงของชายหนุ่มวัยแรกรุ่น ที่ดูจะสูงใหญ่กว่าเด็กน้อยรุ่นเดียวกันด้วยส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรบริภาษเบาๆ เมื่อยัยกาฝากนี่ไม่ยอมทำตามคำสั่งที่เขาสั่งนักสั่งหนา นอกจากพ่อของเธอจะเป็นสาเหตุทำให้แม่ของเขาต้องตาย น้องสาวต้องพิการแล้ว แม่ของยัยเด็กบ้านี่ก็ยังมาแย่งพ่อของเขาไปอีกขอสาบานเลยว่าชาตินี้เขาจะไม่มีวันญาติดีกับยัยสองแม่ลูกนี่เป็นแน่
ส่วนคนตัวเล็กทั้งสองที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนแอบมองจากพุ่มดอกแก้วพุ่มใหญ่ก็พากันลัดเลาะไปตามทางปูนเส้นเล็กขนาดพอดีกับที่รถเข็นจะเคลื่อนที่ไปได้ ส่วนสองฟากข้างนั้นถูกประดับประดาด้วยกุหลาบหอมหลากสีกลิ่นจรุงที่พากันออกดอกบานสะพรั่ง
“นี่หยุดนะยัยสยองขวัญเธอจะพาน้องฉันไปไหน” มือใหญ่เอื้อมมาตะปบบนไหลเล็กอย่างแรงจนเด็กสาวรู้สึกเจ็บ ก่อนจะหยุดเดินแล้วหันมามองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง ‘หนอยไอ้เสาไฟฟ้าบ้านี่ริอาจมาทำเขาเจ็บเดี๋ยวนายโดนจัดหนักแน่’
“ของขวัญจะพาน้องเล็กไปเก็บดอกบัว คุณใหญ่จะทำไม” นั่นเอากับคุณเธอสิท่าทางเอาเรื่องใช่ย่อยแจกแจงแถมกวนเสร็จสรรพ
“ใช่ค่ะพี่ใหญ่ น้องเล็กจะพับดอกบัวไปวัด ดอกบัวส้วยสวยพี่ใหญ่ดูสิคะ”
“ค่ะพี่เห็นแล้ว ถ้าน้องเล็กอยากได้เดี๋ยวพี่ใหญ่จะเก็บให้นะคะ” กล่าวพลางลูบบนศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ ก่อนจะปรายตามองคนที่แอบพาน้องเขามาอย่างเอาเรื่อง “ส่วนเธอ ยัยกาฝากใครอนุญาตให้เธอมายุ่งกับน้องฉันไม่ทราบ”
“ใครบอกว่าน้องนายคนเดียวฮะนายเสาไฟฟ้า น้องเล็กก็น้องฉันเหมือนกัน” ใช่เธอไม่เคยเห็นเด็กหญิงตัวน้อยนี้เป็นอื่นนอกจากน้องสาวอันเป็นที่รักจากคำสั่งเสียที่ป้ารักงามและพ่อรามสั่งไว้ก่อนตาย
“เหอะ น้องเธอเหรอ นี่เธอโง่หรือปัญญาอ่อนกันแน่ คนจนๆ แถมเป็นลูกไอ้ฆาตกรอย่างพ่อเธอนะเหรอจะมาเป็นพี่น้องเล็ก เหอะฝันไปเถอะ อย่าริอาจใฝ่สูงให้มันมากแค่แม่เธอใฝ่สูงอยากจะมาเป็นเมียพ่อฉันจนตัวสั่นคนเดียวก็น่าจะพอแล้วมั้ง” ไม่น่าเชื่อว่าลูกผู้ชายวัยสิบหกที่มีหน้าตาหล่อเหลาจะปากร้ายได้ถึงเพียงนี้เด็กหญิงตัวน้อยจ้องหน้าเขาตาเขม็งก่อนจะกระโดดถีบเขาเต็มแรงจนเขาล้มไปข้างหลัง ก้องภพหรือคุณใหญ่ที่ใครๆ เรียกลุกขึ้นได้ก็คลำก้นป้อยๆ
“นี่เธอกล้าถีบฉันหรือยัยบ้า โอ๊ยเจ็บชะมัด”
“ก็ใช่น่ะสิ หรือนายคิดว่าฉันใช้มือผลักฮะ นายนี่โง่ชะมัดโตจนไอ้ตูบจะเลียก้นไม่ถึงแล้วยังแยกไม่ออกว่าอันไหนมืออันไหนเท้า ฮ่าฮ่า ตาใหญ่หน้าโง่ๆๆๆๆๆๆๆ” สาวน้อยณิชกานต์แลบลิ้นปลิ้นตา พร้อมทั้งกระโดดโลดเต้นด่าว่าเขาปาวๆ จนก้องภพนึกโมโหเดินเข้ามาหวังจะจัดการเธอบ้างแต่กวางน้อยระวังไพรแบบเธอหรือจะกลัวไอ้เจ้าลูกสิงโตอ่อนหัดขณะที่อีกฝ่ายยกมือหมายจะมาปิดปาก และจะจัดการโยนเธอลงน้ำให้หายแค้น เธอก็กระโดดกัดเข้าที่แขนเขาจนเต็มเปาเพราะคิดว่าเขาจะเข้ามาตบ
“โอ๊ยยย ยัยบ้าปล่อยฉันนะปล่อย” ก้องภพร้องบอกพร้อมทั้งสลัดแขนให้พ้นจากคนเขี้ยวคม แต่เจ้าตัวก็หาได้ปล่อยไม่ ยังคงตั้งน่าตั้งตากัดราวกับหมาบ้าตัวน้อยก็ไม่ปาน ส่วยกนกกรก็นั่งมองพี่ทั้งสองทะเลาะกันด้วยน้ำหูน้ำตานองหน้าปากก็พร่ำร้องให้ทั้งสองหยุด
“หยุด พี่ใหญ่ขา พี่ของขวัญขาหยุดสุกที ฮือ”
เมื่อณิชกานต์ไม่ยอมปล่อยส่วนก้องภพนั้นก็ทนเจ็บไม่ไหวจึงสลัดแขนอย่างแรงจนร่างเล็กนั้นล้มไปก้นจ้ำเบ้าร้องไห้โฮ ส่วนลูกผู้ชายตัวจริงก็หันไปคว้ารถเข็นหมายจะพาเจ้าตัวเล็กไปให้พ้นจากจุดนี้ส่วนตัวเขาเองก็จะได้ไปใส่ยาด้วยแต่แล้ว
“โอ๊ย ปล่อยฉัน ปล่อยยยยยยยยย” เสียงก้องภพร้องโหยหวนเมื่อลูกกวางเมื่อครู่นั้นได้แปลงร่างเป็นนางสิงห์กระโดดกัดก้นเขาเต็มเขี้ยว ความเจ็บแล่นปร๊าดไปจนถึงขั้วหัวใจ เนื้ออ่อนๆ ขาวๆ เนียนต้องมาเป็นที่รองรับเขี้ยวของยัยเด็กบ้า ‘โอ้พระเจ้าใครก็ได้ช่วยผมที ก้นผมจะขาดไหมเนี่ย’
“ของขวัญ/ใหญ่” เสียงคุณช้องนางและคุณก้องเกียรติร้องเสียงหลงกับภาพตรงหน้าที่น่าสยดสยองเมื่อมุมปากของเด็กน้อยนั้นมีเลือดหยดออกมาเป็นทางยาวราวกับผีดิบวัยเด็กก็ไม่ปาน เพราะท่าทางเจ้าตัวจะโกรธหนักถึงได้กัดจนเต็มแค้น
“ของขวัญปล่อยพี่เขานะปล่อย” คุณช้องนางกล่าวพร้อมทั้งตีที่แขนบุตรสาวแรงๆอีกหลายทีเพื่อหวังจะให้เจ้าตัวน้อยนั้นปล่อย ส่วนคุณก้องเกียรติก็พยายามอุ้มร่างเด็กสาวออกหมายจะช่วยบุตรชายแต่มันยิ่งกลับเป็นการเจ็บย้ำๆ ซ้ำตรงแผลเดิม เพราะยัยตัวแสบยิ่งเพิ่มแรงกัด
“โอ๊ยพ่อ ปล่อยพ่อ ผมเจ็บ โอ๊ย”
“พี่ก้องนี่พี่จะบ้าหรือไง มาง้างปากยัยของขวัญสิอุ้มแบบนั้นคุณใหญ่ได้เจ็บตายกันพอดี เร็วสิ”
“ปล่อยนะของขวัญ”
“ไอ้อ่อย (ไม่ปล่อย)” เด็กสาวยังคงยืนกรานทั้งน้ำหูน้ำตาไหลแค้นใจเหลือเกินที่ไอ้บ้านี่มาว่าพ่อรามจ๋าและแม่นางจ๋าของเธอ
“ฮือ ปล่อยสิลูก ฮึก แม่เสียใจนะที่หนูทำแบบนี้ ฮือ หนูไม่รักแม่หรอถึงได้ไม่เชื่อแม่แบบนี้” คุณช้องนางแกล้งบีบน้ำหูน้ำตาให้ไหลนองหน้าด้วยรู้นิสัยบุตรสาวดีว่าแพ้น้ำตาแม่ยิ่งกว่าสิ่งใด
เพียงแค่เห็นน้ำตามารดาเท่านั้นคนเขี้ยวคมก็รีบปล่อยก้นอีกฝ่ายทันที
บทสรุปวันนั้นก้องภพต้องไปทำแผลที่โรงพยาบาลแต่ซ้ำร้ายยิ่งกว่า เมื่อคนที่ทำแผลให้เขาคือพี่น้ำส้มรุ่นพี่สาวแสนสวยที่แก่กว่าเขาเกือบห้าปีที่เขาเฝ้ารักเฝ้ามองเป็นคนทำแผลให้ เขาได้แต่กัดฟันข่มความเจ็บเพราะคุณหมอต้องเย็บแผลให้เกือบสิบเข็มเนื่องจากปากแผลกว้างมาก แต่ที่ดูจะซวยยิ่งกว่าคือวันนั้นสถานีอนามัยไม่มียาชาติดเอาไว้เลยเนื่องจากเมื่อกลางวันมีอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ของคนในหมู่บ้านชนกัน ‘พระเจ้าจ๊อดพ่อทำไมไม่พาผมไปโรงพยาบาล’
“เจ็บไหมจ๊ะใหญ่ ทนหน่อยนะ” เสียงหวานของคนที่กำลังใช้แอลกอฮอล์เช็ดรอบบาดแผลเอ่ยถาม”
“มะ ไม่เจ็บครับผมทนได้” ตอบออกไปแบบรักษาหน้าที่สุดทั้งๆ ที่เจ็บจนเกือบจะเป็นลมนี่ถ้าไม่รักนะจะบอกออกไปเลย บ้าหรือเปล่าถามออกมาได้ก้นคนนะไม่ใช่กระสอบป่านที่ทั้งเย็บทั้งเช็ดแอลกอฮอล์จะได้ไม่เจ็บ
“เก่งมากเจ้าใหญ่ แต่โถก้นเนียนๆ ต้องมีรอยแผลเป็นเฮ้อ น่าเสียดายจริง” ลุงหมอเอ่ยขึ้น เพียงจบคำเท่านั้นร่างใหญ่ก็เป็นลมล้มพับไปทันทีพระเจ้าเขาต้องมีรอยเขี้ยวยัยบ้านี่ฝังไปตลอดชีวิตหรือม่ายยยยยยยยย!
“ใหญ่ขาตื่นค่ะใหญ่” อรจิราในชุดนอนแสนเซ็กซี่เนื้อผ้าใสแจ๋วปลอดโปร่งโล่งสบายเพราะไร้ซึ่งชั้นในเขย่าเรียกแฟนหนุ่มที่กำลังนอนละเมอ เขามักเป็นแบบนี้เสมอนับตั้งแต่อยู่กินกันมาน่าแปลกถามก็ไม่ตอบว่าฝันเรื่องอะไรบอกแค่ว่าฝันร้าย
“แองจี้ ที่รัก”
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรแล้วนะคะ ใหญ่ขาคุณแค่ฝันร้ายไปเท่านั้นเองมามะแองจี้จะกล่อมนอนนะคะ” เธอจัดการเอาหน้าหล่อซุกซบลงบนอกสวยด้วยมีดหมอเพื่อขับกล่อมให้เขานอน แต่เสือก็คือเสือเมื่อก้อนเนื้อขาวลออมากองตรงหน้า เสือร้ายจะไม่กินได้อย่างไร จึงอ้าปากงับเจ้าก้อนเนื้อนั้นเข้าเต็มแรง
“อุ๊ย ใหญ่ก็” มือบางซัดเข้าไปที่หัวไหล่เขาเบาๆ ก่อนทั้งที่ชอบแสนชอบแต่สาวสวยอย่างเธอจะไร้ซึ่งมารยาได้อย่างไรขอใส่จริตเพิ่มความงามสักนิดทั้งที่ใจจริงอยากจะกินเขาจนตัวสั่น
“ไม่ชอบเหรอจ๊ะ”
“ชอบมากค่ะ” จบคำก็จัดการผลักร่างหนาลงนอนก่อนจะกระโดดขึ้นคร่อม ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากสากระคายของอีกฝ่ายที่เผยอรับให้เธอได้สอดส่ายลิ้นนุ่มเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานที่แสนจะซาบซ่านในโพลง ซึ่งคนใต้ร่างก็ตอบสนองกลับมาอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน มือหนาระเรื่อยไปตามอกอวบสวยก่อนออกแรงเคล้นคลึงหนักเบาสลับกัน จนคนที่มัวเมาในรสจูบถึงกับครางฮือ เธอไล่จูบไปตามเปลือกตาหนาที่หลับพริ้ม แก้มสากระคางแนวครางที่เขียวครึ้ม จนมาถึงซอกคอหอมกรุ่นด้วยกลิ่นกายบุรุษเพศ จนก้องภพถึงกับแหงนหน้าเลิศครางอืออาดังคนไร้สติ
“อืมแองจี้ที่รัก”
“ใหญ่ขาแองจี้จูบตรงนี้ใหญ่ขาชอบหรือเปล่า” คำว่าตรงนี้ของเธอนั้นก็คือยอดอกสีน้ำตาลอ่อนของชายหนุ่มที่หนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อดั่งคนสุขภาพดี จูบซับไปตามกล้ามเนื้อหน้าทองหนาที่ชายหนุ่มทั้งหลายใฝ่ฝันหา แล้วไล่ลิ้นสวยลงบนหลุมสะดือหนุ่ม
“ชะ ชอบครับ” เสียงทุ้มครางตอบไม่ชัดถ้อยชัดคำเนื่องจากพิษของความกระสันซ่านครอบคลุมจิตใจแต่แล้วเขาก็ต้องจิกหมอนแน่นเมื่อเจ้าหล่อนรูดกางเกงนอนขายาวตัวเก่งของเขาออกจนพ้นปลายเท้า ก่อนจะจูบลงบนตัวตนของเขาจนมันตั้งตระหง่าน ตอนนี้เขาแทบจะกระอักตายด้วยฤทธิ์แห่งความเสียวซ่าน
เธอเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มให้เขาเพื่อสร้างความมั่นใจว่าครั้งนี้เธอจะพาเขาเหาะเหินเดินทางสู่สรวงสวรรค์ได้อย่างแน่นอน
“พร้อมไหมคะที่รัก”
“พะ พร้อมครับ” เพียงแค่เขาพยักหน้ารับแม่สาวร้อนรักที่เตรียมตัวพร้อมอยู่เสมอก็โหย่งตัวขึ้นก่อนจะรั้งชายกระโปรงชุดนอนตัวบางขึ้น แล้วจัดการจับตัวต้นที่พร้อมรบของเขาขึ้นสู่กายสาว ก่อนจะขยับขับขวบไล้วนหนักเบาสลับกันไป จนการเดินทางสู่สรวงสวรรค์เกือบจะถึงที่สุดก้องภพก็พลิกตัวขึ้นมาเหนือร่างบางเพื่อขับควบส่งแรงกระแทกกระทั้นแล้วนำพาเธอไปสู่สรวงสวรรค์ในที่สุด
ร่างหนาทรุดตัวลงบนอกอวบโดยมีมือเล็กลูบศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมหนานุ่มจนผล็อยหลับไปทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มที่พลิกตัวนอนหงายก่อนจะใช้มือเกยหน้าผากเมื่อคิดถึงรอยแผลเป็นที่แก้มก้นด้านซ้าย ยิ่งคิดยิ่งแค้นเธอนัก มาแย่งความรักที่พ่อและน้องเล็กมีต่อเขายังไม่พอ เธอยังมาสร้างรอยมลทินไว้บนแก้ม
“มาฟิชเชอริ่งกันเบเบ้ อ๊ะ อ๊ะ” เสียงร้องเพลงโหยหวนบาดหู พร้อมท่าเต้นส่ายสะโพกโยกเอวหนาที่แสนจะยั่วยวน(กวนบาทาหรือเปล่าไม่แน่ใจ) ของสาวงามนามปลิวลม สาวน้อยประเภทสองที่ยังคงเครื่องของบุรุษหนุ่มไว้ทุกกระเบียดนิ้วแว่วดังมาจากบ้านตั้งตระกูลไกล บ้านไม้หลังใหญ่ที่สร้างขึ้นจากไม้สักทองทั้งหลังตั้งตะหง่านอยู่บนเนินดินสูง มีระเบียงขนาดกว้างรายล้อมอยู่รอบบ้าน ซึ่งเจ้าของบ้านได้นำต้นไม้ประดับนานาชนิด มาประดับตกแต่งได้อย่างสวยงามเหมาะเจาะ ส่วนด้านบนก็ตีเป็นระแนงไม้แล้วปล่อยให้เจ้าดอกศรีมาลาสีแดงสดเรื้อยรายล้อม ยามแส่งแดดส่องกระทบช่างสวยงามจับใจ
ชาวบ้านแถวหมู่บ้านดินทองรู้จักบ้านหลังนี้ดี เนื่องจากเป็นบ้านของเจ้าของ ไร่รัก ไร่อ้อยขนาดใหญ่กินพื้นที่กว่าห้าพันไร่ในจังหวัดกำแพงเพชร เมืองโบราณอันเป็นที่กล่าวขานเลื่องลือในเรื่องความงามของโบราณสถาน ทั้งวัดพระแก้ว วัดช้างล้อมอันเลื่องชื่อ ทั้งยังเป็นกรุพระโบราณ ที่มีพระซุ้มกอหนึ่งในเบญจภาคีซึ่งเซียนพระทั้งหลายแหล่ต่างถวิลหามาครอบครอง ของกินอันเลิศรสเลิศรสไม่ว่าจะเป็นกล้วยไข่รสหวานละมุนซึ่งเมื่อได้ใครได้ลิ้มชิมรสเป็นอันต้องติดใจ ยิ่งได้กินคู่กับกระยาสารทหวานมันด้วยส่วนผสมของถั่วและกะทิ กรุบกรอบด้วยข้าวพองและข้าวตอกแล้วด้วยนั้นยิ่งเพิ่มความอร่อยจนคนชิมแทบจะหยุดไม่ได้เลยทีเดียว ดังคำขวัญ กรุพระเครื่อง เมืองคนแกร่ง ศิลาแรงใหญ่ กล้วยไข่หวาน น้ำมันลานกระบือ แต่มีอีกข้อที่คนทั่วไปอาจไม่รู้ก็คือกำแพงเพชรเป็นแหล่งผลิตอ้อยรายใหญ่ของภาคเหนือ มีพื้นที่การเพาะปลูกอ้อยกว่าสองแสนไร่ และไร่รักก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น ทั้งยังถือเป็นผู้เพาะปลูกรายใหญ่อีกด้วย
“อารมณ์ดีจริงนะนังปลิวลม” เสียงหวานกังวานใสของ สาวน้อยวัยยี่สิบหกปี นัยน์ตากลมโตวาววับดังลูกกวางน้อย รับกับขนตาที่ยาวงอนเป็นแพยามกระพริบดังเจ้าผีเสื้อน้อยโบยบิน จนสาวๆ หลายคนเห็นแล้วเป็นต้องอิจฉาเพราะไม่ต้องมาเสียเวลาแปะกาวติดขนตาปลอม ไม่ต้องมากรีดอายไลน์เนอร์ให้ตากลมวิ้งๆ ว้าวๆ แบบสาวเกาหลี อีกทั้งจมูกที่โด่งเป็นสัน ปากบางรูปกระจับ รับกับใบหน้ารูปไข่ที่ใครเห็นเป็นต้องตะลึง ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนน่าสัมผัส แม้จะสวมเครื่องแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตตัวโคร่งกับกางเกงยีนสีซีดธรรมดาๆ รองเท้าก็เป็นแค่รองเท้าผ้าใบเปรอะๆ บนคอมีสายหมวกปีกกว้างที่คล้องอยู่ด้านหลังเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเข้าไร่ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความงามของเธอลดลงสักนิดเดียวเลย
“แหม พี่ของขวัญจ๋า ตื่นเช้ามาเราก็ต้องยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ยิ้ม ตามสโลแกนต์ผู้หญิงคิดบวกไงจ๊ะพี่ ผู้ชายเห็นผู้ชายจะได้รัก ได้หลง ไม่ต้องพึ่งคาถาผีอีแพงให้มาช่วย ฮ่า ฮ่า”
“แหมคิดได้นะแก นังนี่” หน้าสวยส่ายหน้าเอือมระอาระคนเอ็นดูกับท่าทางร่าเริงเกินเหตุของคนตรงหน้า “แล้วนี่เตรียมน้ำแข็ง เครื่องดื่มไว้ให้คนงานแล้วเหรอถึงได้มายืนแหกปากร้องเพลงเนี่ย”
“วะ ว้ายยยย พี่ของขวัญจ๋าอย่ามาดูถูกสมรรถภาพและความรับผิดชอบของกระเทยไทยอย่างนี้นะคะ หนูน่ะ สวยได้ เก่งได้ เลิศได้ค่ะพี่ ก่อนจะมาปลดปล่อยความงามให้ชาวโลกได้รับรู้หนูก็เตรียมของเสร็จแล้วจ้ะ รอแต่พี่นี่แหละ” มือหนาจับที่เอว ใบหน้าและโพสต์ท่าไปเรื่อยๆ ประกอบลีลาการพูดเป็นท่าทางประจำที่ทุกคนในไร่นั้นเคยชิน ในความน่ารักปนน่าหยิกของเจ้าหล่อน
“รอฉัน รอทำไมฮะ”
“อ้าว นี่พี่ลืมแล้วเหรอว่าพี่นัดกับเกษตรจังหวัดเอาไว้เรื่องพันธ์อ้อยน่ะ ชะนีขาดสารอาหารจากผู้ชายก็ความจำเสื่อมเร็วอย่างนี้นี่แหละ” ท้ายประโยคสาวน้อยกระซิบกระซาบกับตัวเองแต่ก็ไม่วายที่คนหูดีจะได้ยิน
“แกแอบนินทาอะไรฉันนังอ้วน”
“อร้าย โกรธ โกรธ ปลิวลมโกรธ พี่ของขวัญหยาบคายปลิวลมไม่พูดด้วยแล้ว” ท่าทางกระเง้ากระงอด ริมปากหนาที่แบะออกราวกับเด็กๆ หยาดน้ำตาคลอหน่วยเต็มเบ้าตาเตรียมพร้อมที่จะหยดลงมาทุกเมื่อทำเอาคนพูดไม่คิดถึงกับรู้สึกผิดไปเลยทีเดียว
“โอ๋ ปลิวลมจ๋าพี่ของขวัญขอโทษนะคนดี๊คนดี อย่าโกรธพี่เลยนะพี่ของขวัญผิดไปแล้ว” นิ้วก้อยเล็กๆ ที่คนง้อส่งมาตรงหน้าทำเอาคนน้อยใจถึงกับลอบยิ้ม แต่ก็ยังคงวางฟอร์มไว้ก่อน เดี๋ยวพี่ของขวัญจะได้ใจ รู้ทั้งรู้ว่าน้องสาวแสนสวยคนนี้เกลียดคำว่า อ้วน แต่ก็ยังมากเรียกอีก งอนๆๆๆๆๆ
“ไม่” คำตอบสั้นๆพร้อมท่าทางสะบัดสะบิ้งทำเอาคนง้อชักเริ่มหมั่นไส้
“จะดีไม่ดี ถ้าไม่ดีพี่จะใช้มาตรการเด็ดขาดแล้วนะ”
“ไม่” เพียงเท่านั้นพุงกลมขาวใสของสาวที่คิดว่าสวยก็ถูกอีกฝ่ายจี๋ไปมาจนเจ้าตัวหัวร่องอหาย
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ของขวัญพอแล้ว ฮ่า ฮ่า”
“ยอมยัง ดียังฮะ นี่แน่ะๆ”
“ฮ่า ฮ่ายอมแล้วยอมๆ ฮ่า ฮ่า” ขณะที่สองสาวคู่หูกำลังหยอกล้อกันเสียงดังลั่นนั้น เสียงร้องของนางช้องนางก็ดังขึ้นทำเอาทั้งสองถึงกับชะงักไปเลยทีเดียว
“ว้ายพี่ก้อง” เสียงหวีดร้องของนางดังขึ้นพร้อมรีบไปรองรับร่างสูงใหญ่ที่ดูภูมิฐานแม้จะล่วงเลยวัยมานานของนายก้องเกียรติ ตั้งตระกูลไกล พ่อหม้ายทรงเสน่ห์วัยห้าสิบต้นๆ ก่อนที่ท่านจะล้มหัวฟาดพื้นไปเสียก่อน เพราะนางสังเกตเห็นตอนที่นำเสื้อผ้าของเขาเข้ามาเก็บในตู้ เขายืนที่ระเบียงไม้สักทองอันกว้างขวาง แขนแข็งแกร่งท้าวลงบนขอบระเบียง ขณะทอดสายตาเหม่อมองออกไปยังท้องไร่กว้างไกลที่อยู่ตรงเบื้องหน้าราวกับมีเรื่องหนักหนาให้ต้องครุ่นคิด เท่าที่นางสังเกตเห็นเขามีอาการแบบนี้มาสักหนึ่งสัปดาห์ได้ และนางคาดก็คงจะเป็นเรื่องของก้องภพ บุตรชายเพียงคนเดียวของเขาอีกเช่นเคย เพราะฝ่ายนั้นไม่ยอมกลับมาบ้านเลยเป็นเวลากว่าห้าปี นับตั้งแต่เขาเรียนจบแล้วเดินทางกลับมาบ้านเพื่อจะขอให้บิดาลงทุนเปิดบริษัทรับออกแบบตกแต่งภายในให้ แต่ผู้เป็นพ่อไม่เห็นด้วยทั้งยังยื่นคำขาดให้เขากลับมารับช่วงดูแลงานในไร่ต่อจากตนไม่อย่างนั้นจะตัดพ่อตัดลูก ฝ่ายลูกชายก็ยืนกระต่ายขาเดียวที่จะไม่ยอมกลับมาอยู่ที่ไร่แห่งนี้ ทั้งยังบอกให้บิดาขายที่นี้เสียแล้วย้ายไปอยู่กับเขาที่กรุงเทพ จึงถูกบิดาตบหน้าไปหนึ่งครั้ง นับแต่นั้นมาก้องภพก็ไม่เคยย่างกายมาที่นี่อีกเลย จะมีก็แต่เพียงเสียงโทรศัพท์ที่ต่อสายถึงน้องเล็กน้องสาวสุดที่รักก็เพียงเท่านั้น
“แม่ ลุงก้องเป็นอะไรไปคะ”
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันลูก อยู่ดีๆลุงก้องก็ล้มลงดีนะที่แม่มารับทัน” ปากก็บอกกับลูกขณะที่มือก็คอยลูบหน้าลูบตาร่างใหญ่ที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่บนตัก
“แม่ทำใจดีๆ นะคะ ลุงก้องต้องไม่เป็นไร” มือเล็กบีบมือบางของมารดาอย่างให้กำลังใจ เพราะสังเกตเห็นอาการร้อนรนของมารดาทั้งหยาดน้ำตาที่คลอเบ้า เธอก็พอจะเดาได้ว่าคนเป็นมารดานั้นหวาดกลัวเพียงใด
“ปลิวล้มไปบอกลุงโชคให้เอารถออก พี่จะพาลุงก้องไปโรงพยาบาล”
เพียงรถมิตซูบิชิ ปาเจโร่คันสีดำเป็นมันวาวจอดลงที่หน้าโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ก็รีบนำเตียงมารับร่างผู้ป่วยเข้าห้องฉุกเฉินไป นางช้องนางร้องไห้สะอึกสะอื้นเกาะเตียงผู้ป่วย สองเท้าแทบจะสิ้นแรงด้วยหวาดกลัวว่าคนที่เป็นดั่งคู่ชีวิตร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานั้นจะเป็นอะไรไป
คุณช้องนางและก้องเกียรตินั้นเคยคบหาดูใจกันในฐานะคู่รักอยู่หลายปี แต่ด้วยฝ่ายหญิงมีฐานะค่อนข้างจะยากจน แตกต่างจากฝ่ายซึ่งเป็นถึงลูกชายผู้ใหญ่บ้านผู้มีอันจะกินติดอันดับเศรษฐีระดับต้นๆ ของจังหวัดเลยทีเดียว แม้ใจจะใกล้กันแต่ด้วยช่องว่างระหว่างฐานะทำให้บิดามารดาของคุณก้องเกียรติตั้งป้อมรังเกียจและกีดกันทั้งคู่ด้วยทุกวิถีทางที่มี จนมาวันหนึ่งคุณรักงามลูกสาวคนสวยของเศรษฐีนีรายใหญ่ซึ่งมีไร่ติดต่อกันได้เดินทางกลับมาหลังจากจบการศึกษาที่กรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร ด้วยอุปนิสัยอ่อนหวานน่ารัก ประกอบกับเป็นคนเอาการเอางานทำให้เธอเป็นที่ต้องใจแก่บิดามารดาของคุณก้องเกียรติเป็นอย่างมาก ท่านทั้งสองจึงจัดการทาบทามสู่ขอคุณรักงามทันทีโดยไม่สอบถามความต้องการของบุตรชายสักนิด เมื่อไม่เคยคิดจะขัดความต้องการของบิดามารดา งานแต่งงานระหว่างคนทั้งคู่จึงเกิดขึ้นท่ามกลางความโศกเศร้าของหัวใจสองดวงที่ต้องพลัดพรากแยกทางกันไป
คุณรักงามทำหน้าที่ภรรยาที่ดีได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง จากคราแรกที่ไม่เคยคิดจะรัก อยู่กันไปเพียงเพราะคำว่าหน้าที่ลูกที่ดีก็เท่านั้น ก็ได้เปลี่ยนแปลงไป คุณก้องเกียรติรักคุณรักงามมาก และตัดสินใจเปลี่ยนชื่อไรอ้อยทั้งสองเป็น จากตั้งตระกูลไกลมาเป็น ไร่รัก แม้จะฟังดูสั้นๆ แต่สำหรับท่านแล้วมันมีความหมายลึกซึ้งมากกว่านั้น ประการแรกชื่อนี้เป็นชื่อของคุณรักงามภรรยาสุดที่รัก ประการที่สอง รัก คำสั้นๆ แต่สื่อความหมายยิ่งใหญ่ที่จะหลอมใจสองดวงของคนสองคนเข้าไว้ด้วยกันจนตราบนานเท่านาน
ส่วนคุณช้องนางก็หอบหัวใจอันบอบช้ำกลับไปยังบ้านทุ่งดินดำถิ่นกำเนิดของบิดามารดาก่อนที่ท่านทั้งสองจะย้ายไปทำงานที่ไร่ตั้งตระกูลไกล จนได้พบรักกับคุณรามลูกผู้ใหญ่บ้านแห่งนี้ จากคราแรกที่เข็ดและขยาดในความรักสุดท้ายความใจใส่และความแสนดีที่คุณรามมีให้ทำให้คุณช้องนางตัดสินใจแต่งงานกับคุณราม จนให้กำเนิดบุตรสาว ผู้ที่คุณรามบอกว่าเป็นของขวัญที่คนบนฟ้าประทานมาให้จึงตั้งชื่อหนูน้อยว่าณิชกานต์ หรือ น้องของขวัญผู้แสนจะน่ารัก
แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกเมื่ออยู่มาวันหนึ่งขณะที่คุณรักงามขับรถพาบุตรสาวคนเล็กไปซื้อของใช้ในเมือง เจ้าตัวเล็กได้ทำของเล่นตกนางจึงก้มลงไปเก็บให้ลูก เป็นเวลาเดียวกันกับที่คุณรามกำลังเดินทางกลับหลังจากไปซื้อชุดนักเรียนให้บุตรสาวที่ในเมือง รถของคุณรักงามเสียหลักพุ่งเข้าชนรถคุณรามเข้าอย่างจัง คุณรักงามเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนบุตรสาวนั้นบาดเจ็บสาหัส คุณรามเองก็มาเสียชีวิตที่โรงพยาบาล มือของท่านนั้นกำเสื้อนักเรียนตัวจิ๋วไว้แน่นจวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต และฝากฝังสองชีวิตข้างหลังให้คุณก้องเกียรติดูแล ซึ่งคุณก้องเกียรติก็ดูแลทั้งสองชีวิตนั้นเป็นอย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง
เวลาสำหรับคนรอแต่ละนาทีมันช่างรวดร้าว เจ็บปวดทรมานเสียเหลือเกิน กว่าสองชั่วโมงแล้วที่คุณก้องเกียรติอยู่ในห้องฉุกเฉิน คุณช้องนางยังคงนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น ในอกมีสาวน้อยน่ารักผู้ที่บกพร่องในการเดินอย่างคุณหนูเล็กหรือกนกกรซบอยู่
“แม่ หนูเล็ก อย่าร้องไห้สิคะ ลุงก้องไม่เป็นอะไรหรอกสักพักคงออกมาแล้ว” มือนุ่มลูบศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ ไม่ใช่น้องก็เหมือนน้องไม่ใช่พี่ก็เหมือนพี่ เพราะนับตั้งแต่เข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวนี้ ณิชกานต์ก็คอยดูแลเอาใจใส่หนูน้อยวัยสิบเอ็ดปีที่กำลังเจ็บป่วยอย่างกนกกรเป็นอย่างดี ทั้งเปลี่ยนเสื้อผ้ายามน้องฉี่ หรืออึ ยามเย็นๆ ร่างกระจ้อยร่อยจะเข็นร่างเล็กของน้องสาวเดินเล่นรอบบ้านแม้จะดูทุลักทุเลและเหนื่อยเอาการแต่เธอก็ไม่เคยปริปากบ่น เช้ามาป้อนข้าวป้อนยา เธอทำทุกอย่างเท่าที่เด็กวัยนี้จะสามารถทำได้และทำได้เป็นอย่างดี
“พี่ของขวัญจ๋า หนูเล็กกลัว ฮือ” ร่างเล็กผวาเข้าหาอ้อมกอดอุ่นของคนเป็นพี่อย่างเสียขวัญเธอขอร้องให้ลุงชิดขับรถพามาทันทีที่รู้ว่าบิดาป่วย
“ไม่ต้องกลัวนะหนูเล็ก พี่อยู่นี่แล้ว พี่จะไม่ยอมให้คุณลุงเป็นอะไรไปเป็นอันขาด หนูเล็กเชื่อพี่นะ”
“ฮึก ค่ะพี่ของขวัญ ฮึก”
ผ่านไปสักพักประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก
“หมอคะ คุณลุงของดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
“คนไข้เป็นความดันโลหิตสูงน่ะครับ ประกอบกับเป็นโรคหัวใจ เมื่อเครียดและพักผ่อนน้อยเลยทำให้ชอคครับ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”
“โรคหัวใจ นี่ลุงก้องเป็นโรคหัวใจเหรอคะ” เสียงหวานที่เอ่ยถามออกไปนั้นเบาหวิว เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าลุงก้องของเธอนั้นเจ็บป่วยด้วยโรคนี้ เท่าที่ผ่านมาเธอรู้แค่เพียงว่าท่านเป็นโรคความดันโลหิตสูงและเบาหวาน และเธอจะเป็นคนพาท่านมาโรงพยาบาลทุกครั้งที่ท่านมีนัดตรวจ แต่เอ๊ะหลายเดือนที่ผ่านมาท่านมารับยาเองนี่ใช่ ต้องใช่แน่ๆ ลุงรู้ว่าเป็นโรคหัวใจเลยไม่ยอมให้แม่กับเธอมาด้วย โถลุงก้องของขวัญขอโทษ ของขวัญผิดเอง น้ำใสไหลรินออกมาจากตาคู่สวยเมื่อรับรู้ข้อผิดพลาดร้ายแรงในชีวิต นี่เธอปล่อยให้ผู้มีพระคุณต้อเผชิญโรคร้ายเพียงลำพังหรือนี่
“ครับ ท่านเป็นโรคหัวใจมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เดือนที่แล้วท่านผิดนัดไม่มารับยา สาเหตุที่ท่านหมดสติก็มาจากการขาดยานี่แหละครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ” กล่าวจบคุณหมอวัยกลางคนที่มีรูปร่างไม่ค่อยจะสันทัดก็ขอตัวเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงร่างของญาติผู้ป่วยที่ยืนนิ่งราวกับคนไร้สติ
“พี่ของขวัญ พ่อเป็นอะไรคะ” มือเล็กที่เอื้อมมาเขย่าแขนทำให้สติที่หลุดลอยของณิชกานต์กลับคืนมาอีกครั้ง เธอย่อตัวนั่งลงกับพื้นก่อนจะจับมือสาวน้อยบนรถเข็นเอาไว้อย่างให้กำลังใจก่อนจะเล่าถึงอาการป่วยของบิดาให้เธอได้ฟัง
“ทำไมพ่อไม่บอกเราคะพี่ของขวัญ ฮึก ฮึก”
“โอ๋ อย่าร้องนะคะน้องเล็ก คุณลุงคงกลัวเราเป็นห่วงน่ะจ้ะเลยไม่อยากบอก”
“ฮึก ฮือ เพราะ เพราะน้องเล็ก ฮึก พิการ ฮึก น้องเล็กเลยช่วยพ่อไม่ได้ ฮึก น้องเล็กเป็นภาระของพ่อกับพี่ของขวัญ ฮือ”
“น้องเล็ก ทำไมพูดแบบนี้ล่ะจ๊ะ รู้ไหมว่าสำหรับลุงก้องแล้วก็พี่น้องเล็กคือของขวัญจากฟ้า คือกำลังใจ พวกเรารักน้องเล็ก ไม่อยากให้น้องเล็กทุกข์ใจ ทุกวันที่ผ่านเราต้องการให้น้องเล็กมีความสุข เข้าใจไหมคะ”
“ฮือ เข้าใจค่ะพี่ของขวัญ ฮือ” ร่างเล็กโผเข้าหาอ้อมกอดอุ่นของคนเป็นพี่เพื่อหาไออุ่นบรรเทาความหนาวเหน็บจากความหวาดกลัวที่เกิดในใจ ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่วันกี่ปีอ้อมกอดนี้ก็เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นสำหรับเธอเสมอ
ณ ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ
ขณะที่คนป่วยกำลังนอนไม่ได้สติ ที่โซฟาใกล้เตียงผู้ป่วยหญิงต่างวัยทั้งสามกำลังพูดคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“แม่คะแม่รู้หรือเปล่าว่าลุงก้องเครียดเรื่องอะไร”
“แม่คิดว่าจะเป็นเรื่องอ้อยน่ะลูก ก็ปีที่แล้วน้ำท่วมหนัก อ้อยแช่น้ำเป็นเดือนบางแปลงก็ตาย ไอ้ที่ไม่ตายก็มีรากยาวออกมาเกือบครึ่งลำ โคลนดินติดเต็มไปหมดทางโรงงานเขาก็ตัดเงินเพราะมันเป็นอ้อยสกปรกน่ะลูก อีกเรื่องก็คง คงจะ เอ้อ”
“เรื่องอะไรคะแม่ เรื่องไอ้หน้าปลวกตัวแสบหรือเปล่า”
“ของขวัญทำไมถึงได้เรียกพี่เขาอย่างนั้น ไม่น่ารักเลยลูก”
“ของขวัญขอโทษค่ะแม่” เธอพนมมือไหว้ขอโทษมารดาเมื่อรู้ว่าตนทำในสิ่งที่มารดาไม่ชอบ ก็มันโกรธนี่นา ก็ไอ้หน้าปลวกนั่นใจดำน้อยซะที่ไหน พ่อตัวเองต้องทำงานหนักส่งเสียตัวเองเรียน หนักเหนื่อยแทบตายด้วยหวังว่าจะให้ลูกมีอนาคตที่ดี มีการศึกษาเพื่อจะกลับมาพัฒนาดูแลไร่รักของตน แต่เปล่าเลยนอกจากเจ้าตัวดีจะเลือกเรียนในสาขาที่ไม่เกี่ยวข้องในด้านการทำไร่ท่านก็ไม่เคยว่าแต่เขากลับมาบังคับบิดาให้ขายไร่เพื่อไปเปิดบริษัทให้ตนเสียนี่ พอพ่อไม่ยอมก็ไม่กลับมาบ้านซะอย่างนั้น “ไอ้คนใจดำ”
“ของขวัญ” เสียงแข็งของมารดาที่เอ่ยเรียกทำเอาร่างบางถึงกับเสียวสันหลังวาบ นี่ขนาดเธอพูดเบาๆ นะมารดายังได้ยิน ใครนะที่บอกว่าคนแก่จะหูไม่ดี สงสัยงานนี้มารดาเธอจะเป็นข้อยกเว้นเสียจริงๆ
เมื่อเห็นท่าทางเอาจริงของคนเป็นแม่ร่างบางจึงตรงเข้าไปสวมกอดท่านอย่างประจบเอาใจหน้าสวยสีไปบนแขนกลมกลึงของท่านไปมาราวเจ้าลูกแมวน้อยที่แสนจะน่ารัก
“แม่จ๋าไม่โกรธนะ เดี๋ยวแก่เร็วนะคะ”
“ไม่โกรธก็แก่อยู่แล้วลูก ไม่ต้องมาอ้าง”
“แก่เก่ออะไรกันคะแม่ แม่ของขวัญทั้งสวย ทั้งสาว เซ็กซี่อีกต่างหาก” จบคำมือเล็กก็คว้าหมับเข้าที่อกอวบของมารดาประกอบท่าทางว่าเซ็กซี่ จึงถูกมาดาฟาดไปที่มือเสียหนึ่งที เพราะหมั่นไส้ระคนเอ็นดูไอ้นิสัยขี้อ้อน ออเซาะ แต่ทะลึ่งแบบเด็กๆของเจ้าตัวดี ส่วนสองสาวที่เหลือก็แอบหัวเราะกับภาพน่ารักตรงหน้าก่อนจะเหลือบไปมองคนป่วยที่นอนน่าซีดบนเตียงอีกครั่ง
เพียะ
“ของขวัญ เรานี่จริงๆ เลย โตแล้วยังจะมาจับนมแม่เป็นเด็กๆ ไปได้ น่าตีจริง”
“แหะ แหะ ก็มันนุ่มนิ่มดีนี่จ๊ะแม่ แหมทีเมื่อก่อนของขวัญทั้งดูดทั้งดื่มแม่ไม่เห็นว่าเลยอ่ะ” ปากเล็กที่ยื่นออกอย่างแง่งอนเพราะถูกมารดาขัดใจ ทำเอาคุณช้องนางนึกขัน
“เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้าตัวดีอย่ามางอนเปลี่ยนเรื่องแม่ไม่หลงกลเราหรอกนะ แม่ไม่ชอบนะจ๊ะที่หนูเรียกพี่ใหญ่เขาแบบนั้น เพราะถึงยังไงพี่ใหญ่เขาก็ยังเป็นลูกของลุงก้อง เป็นเจ้าของบ้านที่ให้เราได้พึ่งพิงอิงอาศัย หนูด่าหนูว่าเขา มันก็ไม่ต่างกับหนูเป็นคนเนรคุณด่าผู้มีพระคุณของเราเองนะจ๊ะลูก หนูต้องนึกถึงลุงก้องบ้างหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ แม้ว่าลูกจะดีจะเลวยังไงก็ลูก ลูกด่าว่าคุณใหญ่ลุงก้องก็เจ็บนะลูก ลูกเคยได้ยินไหมจ๊ะที่เขาว่าหยิกเล็บก็เจ็บเนื้อ”
คนร่างเล็กนิ่งฟังคำมารดาจริงอย่างที่ท่านว่าเธอด่า ตาใหญ่หัวสูงขี้เกียจ ทิ้งพ่อไม่มีความรับผิดชอบอีกมากมายที่จะสรรหามาด่าตานั่นก็ไม่ได้ยินไม่ได้มารู้ร้อนรู้หนาว แต่คนที่รับรู้ก็คือลุงก้องนี่เธอทำร้ายลุงก้องทางอ้อมหรือนี่ ลุงก้องขาของขวัญขอโทษ
“ของขวัญขอโทษแม่ค่ะที่ของขวัญพูดไม่คิด แต่แม่คะของขวัญมีเรื่องขอร้อง”
“เรื่องอะไรจ๊ะลูก”
“ของขวัญขอไปตามคุณใหญ่ที่กรุงเทพค่ะแม่”
อย่าลื้มเม้น หรือโหวดให้กำลังใจนักเขียนมือใหม่ตาตี่ๆตัวดำกันบ้างนะคะ
plalawan เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 มิ.ย. 2555, 20:46:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 มิ.ย. 2555, 20:47:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 1487
sparrow 15 มิ.ย. 2555, 16:55:58 น.
คุณใหญ่เจอคู่ปรับอย่างของขวัญ จะเกิดอะไรขึ้นน้อ.....รอตอนต่อไปค่ะ
คุณใหญ่เจอคู่ปรับอย่างของขวัญ จะเกิดอะไรขึ้นน้อ.....รอตอนต่อไปค่ะ