ลิงแก่ที่ไร้ค่า
จากควายกลายเป็นลิง
และบางครั้งคิดว่าเมื่อเราไร้ค่าจะเป็นเช่นไร
และบางครั้งคิดว่าเมื่อเราไร้ค่าจะเป็นเช่นไร
Tags: จากควาย กลายเป็นลิง และสัตว์สัปดน
ตอน: ลิงแก่
ลิงแก่ ผู้ไร้ค่า...
สืบเนื่องจากควายชรานามว่าฉลาดที่ได้เสียชีวิตอันไร่ค่าในช่วงบั้นปลายชีวิตลง ณ แดนสรวงแห่งควาย และควายฉมังเพื่อรักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานก็ถูกจับกลับมารักษาสภาพร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำจากการสูญเสียเพื่อนรักไปอย่างน่าสังเวช และตนเองต้องสูญเสียอิสรภาพชั่วนิรันดร์ เพราะ ห้องพิเศษ ณ แดนทรวง ของโรงพยาบาลจิตเวชของควายแห่งนี้ เข้ามาแล้วไม่อาจออกไปได้ ชั่วนิรันดร์
ควายฉมัง นอนก่ายหน้าผากมองเพดานสีขาวกระจ่างอย่างเลื่อนลอย เขานอนนิ่งเหมือนไม่รับรู้สิ่งใดอยู่ในห้องกว้างขวางขาวโพลนนี้มาหลายวันแล้ว แม้ว่าเขาจะได้รับอาหารทุกๆ สามมื้อและมีพยาบาลควายมาดูแลทุกข์สุขบ้างตามอัตภาพควายแก่ๆ ตัวหนึ่งที่ถูกลบเลือน และลืมไปจากประวัติศาสตร์อันน่าชื่นชมของ ชาติพันธุ์ควาย และในช่วงเวลาแห่งความเงียบงันนั้นเอง ควายฉมังก็แว่วได้ยินเสียงกุกกักๆ อยู่ข้างๆ ผนังห้อง ควายฉมังค่อยๆ ขยับร่างแสนชราของตนแล้วค่อยๆ เคลื่อนกายอย่างลำบากเพราะวัยที่มากกว่าร้อยปีของตนไปที่ผนังอย่างเชื่องช้า
ควายฉมังเอาหูแนบผนังห้องเงี่ยหูฝังความเคลื่อนไหวของห้องข้างๆ และเสียงกุกกักๆ นั้นก็ชัดเจน แสดงให้เห็นว่าห้องข้างๆ นั้นมีใครอีกตัวอยู่เป็นแน่แท้
“สวัสดีคุณฉมัง” เสียงแผ่วๆ ดังทะลุผนังมากระทบโสตประสาทที่ค่อนข้างจะพร่าเลือนไปบ้างของควายฉมัง เขาขมวดคิ้วมุ่น ทั้งงงงัน และสงสัย
“คุณเป็นใคร” เขาถามออกไปเสียงแหบพร่า
“ผมคือเพื่อนใหม่ของคุณ”
“คุณเป็นใคร มาจากไหน และทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่” ควายฉมังถามออกไปเป็นชุด
“ผมคือเพื่อนใหม่ของคุณ” เสียงนั้นตอบออกมาแค่นั้น แล้วพลันผนังห้องก็เหมือนยวบไหว นูนออกมาเหมือนมันเป็นเพียงผืนผ้าที่มีสิ่งของดันให้นูนเป็นรูปร่าง และเขาโง้งๆ ที่ค่อยๆ ดันทะลุผนังห้องออกมาเรื่อยๆ จนมันทะลุผนังห้องออกมาทั้งตัว และสิ่งที่ควายฉมังได้พบก็คือ ควายหนุ่มฉกรรจ์ ที่มีรูปลักษณ์ที่แสนจะสง่างาม และฉกาจฉกรรจ์
“สวัสดีครับ คุณปู่ฉมัง” ควายหนุ่มผู้ทะลุผ่านกำแพงเข้ามาเอ่ยทักทายพร้อมกับทำความเคารพควายฉมังอย่างนอบน้อม และให้เกียรติ อย่างที่ควายฉมังเห็นแล้งอดน้ำตาซึมต่อการกระทำนั้นไม่ได้ นึกถึงยามที่เขาได้รับสิ่งเหล่านั้นเมื่อนานมา ไม่คิดว่าเวลาผ่านไปแสนนาน และทุกอย่างเปลี่ยนไป จะมีใครยังคงเห็นความสำคัญของเขาและนอบน้อมให้เกียรติเขาเช่นในวันนี้ เช่นที่ควายหนุ่มตัวนี้เป็นผู้กระทำต่อเขา
“เธอรู้จักฉันด้วยหรือ แล้วเธอชื่ออะไร”
“ผมรู้จักคุณมาแสนนาน แม่ผมให้ดูรูปคุณ และสอนให้ผมเป็นควายที่ดีอย่างคุณ แต่ผมไม่ขอเอ่ยนามได้ไหม”
“น่าดีใจที่ฉันยังมีควายหนุ่มๆ อย่างเธอถือเอาเป็นแบบอย่าง ซึ่งตอนนี้มันไม่มีใครเขายึดถือพวกเราเป็นแบบอย่างแล้ว” ควายฉมังพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ควายหนุ่มบอกกล่าวและพูดอย่างปลงๆ กับชีวิต
“แต่ควายที่ยังยึดถือพวกคุณมีอยู่หลายตัว แต่พวกเราต้องแอบแฝงอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ และคอยระวังไม่ให้ควายอภิบาลเห็น เพราะมันจะหมายถึงความสิ้นชีวิต ณ แดน สรวงแห่งควาย”
“แล้วทำไมเธอถึงถูกส่งมาอยู่ที่นี่ได้”
“ผมกำลังจะตาย” ควายหนุ่มนิรนามเอ่ย ผมอยากพบคุณเพื่อมอบสิ่งหนึ่งให้ มันจะช่วยให้คุณสามารถช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้นได้ มันเป็นความหวังที่เลือนรางแต่ผมก็หวังว่ามันจะสำเร็จ”
“อะไรหรือ” ควายฉมังถามอย่างสนใจ และควายหนุ่มก็มอบขวดแก้วเล็กๆ ใสๆ ใบหนึ่งซึ่งบรรจุน้ำสีฟ้าสดใสให้ควายฉมัง
“มันคือยาเปลี่ยนสัญชาติ มันจะช่วยให้คุณหลุดพ้นจากที่นี่ไปยังอีกที่หนึ่งและมันจะทำให้คุณมีชีวิตใหม่”
“แล้วทำไมเธอไม่ใช้มันเสียเอง เธออาจจะไม่ตายแต่อาจจะไปมีชีวิตในที่ใหม่ได้”
“มันไม่ได้ผลหรอก เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะมีชีวิต ยานี้มันไม่สามารถช่วยชีวิตผมได้%
สืบเนื่องจากควายชรานามว่าฉลาดที่ได้เสียชีวิตอันไร่ค่าในช่วงบั้นปลายชีวิตลง ณ แดนสรวงแห่งควาย และควายฉมังเพื่อรักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานก็ถูกจับกลับมารักษาสภาพร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำจากการสูญเสียเพื่อนรักไปอย่างน่าสังเวช และตนเองต้องสูญเสียอิสรภาพชั่วนิรันดร์ เพราะ ห้องพิเศษ ณ แดนทรวง ของโรงพยาบาลจิตเวชของควายแห่งนี้ เข้ามาแล้วไม่อาจออกไปได้ ชั่วนิรันดร์
ควายฉมัง นอนก่ายหน้าผากมองเพดานสีขาวกระจ่างอย่างเลื่อนลอย เขานอนนิ่งเหมือนไม่รับรู้สิ่งใดอยู่ในห้องกว้างขวางขาวโพลนนี้มาหลายวันแล้ว แม้ว่าเขาจะได้รับอาหารทุกๆ สามมื้อและมีพยาบาลควายมาดูแลทุกข์สุขบ้างตามอัตภาพควายแก่ๆ ตัวหนึ่งที่ถูกลบเลือน และลืมไปจากประวัติศาสตร์อันน่าชื่นชมของ ชาติพันธุ์ควาย และในช่วงเวลาแห่งความเงียบงันนั้นเอง ควายฉมังก็แว่วได้ยินเสียงกุกกักๆ อยู่ข้างๆ ผนังห้อง ควายฉมังค่อยๆ ขยับร่างแสนชราของตนแล้วค่อยๆ เคลื่อนกายอย่างลำบากเพราะวัยที่มากกว่าร้อยปีของตนไปที่ผนังอย่างเชื่องช้า
ควายฉมังเอาหูแนบผนังห้องเงี่ยหูฝังความเคลื่อนไหวของห้องข้างๆ และเสียงกุกกักๆ นั้นก็ชัดเจน แสดงให้เห็นว่าห้องข้างๆ นั้นมีใครอีกตัวอยู่เป็นแน่แท้
“สวัสดีคุณฉมัง” เสียงแผ่วๆ ดังทะลุผนังมากระทบโสตประสาทที่ค่อนข้างจะพร่าเลือนไปบ้างของควายฉมัง เขาขมวดคิ้วมุ่น ทั้งงงงัน และสงสัย
“คุณเป็นใคร” เขาถามออกไปเสียงแหบพร่า
“ผมคือเพื่อนใหม่ของคุณ”
“คุณเป็นใคร มาจากไหน และทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่” ควายฉมังถามออกไปเป็นชุด
“ผมคือเพื่อนใหม่ของคุณ” เสียงนั้นตอบออกมาแค่นั้น แล้วพลันผนังห้องก็เหมือนยวบไหว นูนออกมาเหมือนมันเป็นเพียงผืนผ้าที่มีสิ่งของดันให้นูนเป็นรูปร่าง และเขาโง้งๆ ที่ค่อยๆ ดันทะลุผนังห้องออกมาเรื่อยๆ จนมันทะลุผนังห้องออกมาทั้งตัว และสิ่งที่ควายฉมังได้พบก็คือ ควายหนุ่มฉกรรจ์ ที่มีรูปลักษณ์ที่แสนจะสง่างาม และฉกาจฉกรรจ์
“สวัสดีครับ คุณปู่ฉมัง” ควายหนุ่มผู้ทะลุผ่านกำแพงเข้ามาเอ่ยทักทายพร้อมกับทำความเคารพควายฉมังอย่างนอบน้อม และให้เกียรติ อย่างที่ควายฉมังเห็นแล้งอดน้ำตาซึมต่อการกระทำนั้นไม่ได้ นึกถึงยามที่เขาได้รับสิ่งเหล่านั้นเมื่อนานมา ไม่คิดว่าเวลาผ่านไปแสนนาน และทุกอย่างเปลี่ยนไป จะมีใครยังคงเห็นความสำคัญของเขาและนอบน้อมให้เกียรติเขาเช่นในวันนี้ เช่นที่ควายหนุ่มตัวนี้เป็นผู้กระทำต่อเขา
“เธอรู้จักฉันด้วยหรือ แล้วเธอชื่ออะไร”
“ผมรู้จักคุณมาแสนนาน แม่ผมให้ดูรูปคุณ และสอนให้ผมเป็นควายที่ดีอย่างคุณ แต่ผมไม่ขอเอ่ยนามได้ไหม”
“น่าดีใจที่ฉันยังมีควายหนุ่มๆ อย่างเธอถือเอาเป็นแบบอย่าง ซึ่งตอนนี้มันไม่มีใครเขายึดถือพวกเราเป็นแบบอย่างแล้ว” ควายฉมังพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ควายหนุ่มบอกกล่าวและพูดอย่างปลงๆ กับชีวิต
“แต่ควายที่ยังยึดถือพวกคุณมีอยู่หลายตัว แต่พวกเราต้องแอบแฝงอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ และคอยระวังไม่ให้ควายอภิบาลเห็น เพราะมันจะหมายถึงความสิ้นชีวิต ณ แดน สรวงแห่งควาย”
“แล้วทำไมเธอถึงถูกส่งมาอยู่ที่นี่ได้”
“ผมกำลังจะตาย” ควายหนุ่มนิรนามเอ่ย ผมอยากพบคุณเพื่อมอบสิ่งหนึ่งให้ มันจะช่วยให้คุณสามารถช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้นได้ มันเป็นความหวังที่เลือนรางแต่ผมก็หวังว่ามันจะสำเร็จ”
“อะไรหรือ” ควายฉมังถามอย่างสนใจ และควายหนุ่มก็มอบขวดแก้วเล็กๆ ใสๆ ใบหนึ่งซึ่งบรรจุน้ำสีฟ้าสดใสให้ควายฉมัง
“มันคือยาเปลี่ยนสัญชาติ มันจะช่วยให้คุณหลุดพ้นจากที่นี่ไปยังอีกที่หนึ่งและมันจะทำให้คุณมีชีวิตใหม่”
“แล้วทำไมเธอไม่ใช้มันเสียเอง เธออาจจะไม่ตายแต่อาจจะไปมีชีวิตในที่ใหม่ได้”
“มันไม่ได้ผลหรอก เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะมีชีวิต ยานี้มันไม่สามารถช่วยชีวิตผมได้%
ณจรร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 มิ.ย. 2555, 21:59:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 มิ.ย. 2555, 22:16:43 น.