เหล์รักแห่งลมหนาว
เมื่อความรักพาสองดวงใจให้มาพบกันในสถานที่เต็มไปด้วยหมอกควันและสายลมแห่งฤดูหนาว บรรยากาศที่แสนจะเป็นใจให้สองดวงใจได้อบอุ่นอิงแอบซึ่งกันและกัน มีความรักที่ละเมียดละไม ลุ่มหลง เร้าร้อน อบอุ่นในหัวใจ ของ ครองภพ จิรานุวัฒน์ และ รฎา วิบูลย์ ที่ได้มาพบเจอกัน
Tags: ความรักที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของหัวใจและลุ่มหลง เร้าร้อนของพระเอกและนางเอก
ตอน: เมื่อแรกเจอ
ต้นฤดูหนาวที่แสนจะเยือกเย็นและหมอกควันที่ฟุ้งกระจายเต็มพื้นที่ ทำให้จารจรติดขัดไปโดยปริยายทั้งๆ ที่เป็นเมืองเล็กๆ ที่อยู่ทางภาคอีสานแต่กับมีรถเพิ่มขึ้นมากมาย เป็นจังหวัดที่ใครต่างก็คิดว่ามันอยู่ภาคอีสานหรืออยู่ภาคเหนือกันแน่ เพราะจะมีอากาศที่หนาวเย็นและภูเขาที่ปกคลุมเต็มไปหมด นั้นก็คือจังหวัดเลย ที่ๆทำให้ผมตัดสินใจมาทำงานที่นี้เพราะมันห่างกันจากเมืองหลวงที่แสนจะวุ้นวาย และบรรยากาศที่สบายไม่ว่าจะหน้าร้อน หน้าหนาว หรือหน้าฝน ก็สบายทำให้คนที่แพ้อากาศง่ายจะสามารถอยู่ได้สบายๆ มันจึงทำให้ผมตัดสินใจโดยไม่คิดที่จะรั้งรอที่จะมาทำงานอยู่ที่จังหวัดแห่งนี้ครองภพ จิรานุวัฒน์ ( ภพ ) อายุ 29 ปี สูง 188 ซม. จบจากมหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ ทางด้านสถาปัตยกรรม และปริญญาโทสาขาบริหารธุรกิจ ( MBA: Master of Business Administration ) จากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ( Harvard -University ) ประเทศสหรัฐอเมริกา และปัจจุบันเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยในตัวจังหวัด และมีอาชีพเสริมคือรับงานออกแบบและตกแต่งภายใน เขามาทำงานอยู่ที่จังหวัดแห่งนี้ได้เกือบสองปีแล้วทิ้งครอบครัวที่อยู่ในกรุงเทพและกิจการของครอบครัวที่ทำงานเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์และกิจการต่างๆที่มีมูลค้าเป็นร้อยล้านเพียงเพื่อเบื่อสิ่งแวดล้อม และความรักที่ไม่สมหวังทำให้เขาไม่คิดที่จะกลับไปพบเจอกับสิ่งเดิมๆอีก เขากำลังนึกถึงอดีตที่ผ่านมาทำให้คิดถึงตอนที่ตัดสินใจมาทำงานที่จังหวัดแห่งนี้
พราวฟ้า นราทิป สาวสวยหุ่นดี ดีกรีนักเรียนนอกและครอบครัวร่ำรวยติดอันดับประเทศเขากับพราวฟ้าคบกันมาตั้งแต่เรียนอยู่ที่เมืองนอก และตัดสินใจที่จะหมั้นหมายกันในอีกในไม่ช้า แต่ใครจะคิดว่าอยู่ๆวันหนึ่งเรื่องที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองก็เกิดขึ้น “ กริ๊งๆๆๆๆๆ ฮัลโห ฟ้ามีอะไรครับ ได้เดียวผมออกไปเจอ แล้วพบกันครับที่รัก”
พราวฟ้า นราทิป นั่งอยู่ในโต๊ะริมสุดของห้องอาหารสุดหรู จะผ่านไปกี่ปีพราวฟ้าก็ยังสวยตลอดและดูดีทุกเวลาอย่างเช่นวันนี้เจ้าหล่อนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพง และมีความเลิญหรูชุดแซกสีน้ำตาลแดงสุดเซ็กซี่เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งได้ลงตัวจะไม่ให้เขารักหล่อนมากขนาดไหนในเมื่อเธอสวยและถูกใจเขาขนาดนี้
“ หวัดดีครับฟ้า รอผมนานไหม” พราวฟ้ายิ่งมองยิ่งสวยไม่ว่าจะรูปร่างที่สูงโปร่ง รูปหน้าที่เรียว ริมฝีปากที่อวบอิ่มหน้าจูบเป็นบ้าและมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่เร้าใจทุกทั้งที่พบเจอมันทำให้ผมหยุดที่ผู้หญิงคนนี้
“หวัดดีค่ะภพ” “ไม่ค่ะเพราะฟ้ามาก่อนเวลาเชิญนั่งซิค่ะ” ใช่ชินะผู้ชายคนนี้ที่แต่ก่อนคิดว่าเขาเหมาะสมกับฉันทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นสถานะทางครอบครัว การศึกษา รูปร่างที่สูงใหญ่ หน้าตาที่หล่อเหลาคมคาย สีผิวขาว ริมฝีปากที่เป็นรูปกระจับ จมูกเป็นสัน ดวงตาที่คมเหมือนกับเหยี่ยวทะเลทราย รวมมาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ แต่ทำไหมหัวใจเจ้ากรรมของฉันกับไม่มีความรู้สึกอะไรเลยสุดท้ายแล้วฉัน
“คุณสั่งอะไรหรือยังครับ”
“ฟ้าไม่หิวนะค่ะหากภพหิวก็ตามสบายเลยเพราะจะพูดธุระสำคัญกันเลยตามสบายค่ะภพ”
“ได้งัยครับฟ้าเราหาโอกาสที่จะนัดเจอกันอยากมากช่วงนี้เพราะผมทำโครงการใหม่จึงไม่มีเวลาที่จะเจอฟ้าเลย”
“ไม่เป็นจริงๆค่ะภพ”
“งังตามใจฟ้าแล้วกันผมของคาโปชิโนปั่นแล้วกัน” แล้วพนักงานเซริมก็มารับเอารายการไป
“ถ้างังฟ้าบอกธุระสำคัญก่อนแล้วกันครับ”
“ค่ะฟ้าอยากจะบอกกับภพว่าตลอดระยะเวลาที่เราได้รู้จักกันมาและคบเป็นแฟนกันมันทำให้ฟ้ามีความสุขรักแต่มาวันหนึ่งฟ้ากับถามตัวเองว่าฟ้ารักภพที่ตรงไหน สุดท้ายแล้วก็ได้คำตอบกับใจตัวเองว่าตลอดเวลาฟ้าคิดไปเองว่าภพเหมาะสมกับฟ้าทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นสถานะและชาติตระกูลทั้งสังคมทุกอย่างลงตัวกันหมด แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเกิดกับฟ้าเลยตั้งแต่คบกับภพมานั้นก็คือหัวใจที่เต้นแรงทุกครั้งที่สบตาหรือพบเจอกันที่ทำให้หัวใจอบอุ่นทุกครั้ง”
“นี้ฟ้าจะพูดอะไร ภพไม่เข้าใจที่ฟ้าบอกว่าจะคุยธุระแต่กับเพ้ออะไรออกมา”
“ภพฟังฟ้าให้จบก่อนได้ไหม”
“งังฟ้าก็บอกมาตรงๆเลยว่าฟ้าจะบอกอะไรกับภพ”
“ภพก็เป็นอย่างสะอย่างนี้”
“ฟ้าบอกมาเลย”
“ภพค่ะเราเลิกกันเทอะ ฟ้าเจอคนทำให้หัวใจของฟ้าเต้นแรงทุกครั้งและอบอุ่นใจที่ได้พบเจอ ฟ้าขอโทษที่ทำอย่างนี้กับภพแต่ฟ้าไม่มีทางเลือกอื่น ขอบคุณที่ภพรักฟ้าและขอให้ภพเจอคนที่ใช่”
“ฟ้าทำไมๆ ผมทำผิดอะไร”
“ภพไม่ได้ผิดอะไรแต่เป็นฟ้าเองที่ไม่มีใจที่มั่งคงพอ ฟ้าขอโทษอีกครั้ง ฟ้าไม่ขอให้ภพยกโทษให้ลาก่อนค่ะภพแต่เรายังเป็นเพื่อนที่ดีกันได้นะค่ะ”ตอนนั้นผมนั่งอึ้งอยู่อย่างนั้นไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาเพราะใจที่เจ็บแสนเจ็บสุดท้ายแล้วผมก็เอ่ยออกมาจนฟ้าลุกขึ้นพร้อมเอ่ยลาผมจึงเอ่ยถาม
“เดี่ยวครับฟ้า”
“ภพมีอะไรอีกค่ะ” ผมชั่งใจอยู่นานก่อนที่จะถามคำถามที่ทำให้ใจผมปวดใจ
“ผู้ชายที่โชคดีคนนั้นคือใครครับบอกผมได้ไหม แล้วผมรู้จักเขาไหม” พอผมถามออกไปเสร็จก็กลั้นใจรอคำตอบที่แสนเจ็บปวดเป็นร้อยเท่าพันเท่าของความรู้สึก
“ค่ะภพคนที่ทำให้ฟ้าได้เจอสิ่งที่ตามหามาช้านาน เป็นคนที่ภพรู้จักเป็นอย่างดี” อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังจากด้านหลังของผมเสียงที่ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นใครตลอดชีวิตของผมผู้ชายคนนี้เป็นแบบอย่างให้ผมมาตลอดและเป็นความหวังของครอบครัวจิรานุวัฒน์ นั้นก็คือ พศิน จิรานุวัฒน์ ลูกชายคนโตของตระกูลและเป็นพี่ชายที่ผมรักมากที่สุด
“ฉันเองภพ นายคงจะเสียใจมากที่พี่หักหลังนายแต่พี่อยากจะบอกว่าความรู้สึกที่มีต่อฟ้ามันไม่มีคำพูดจะเอ่ยออกมาได้ ว่าทำไหมพี่ถึงหักหลังน้องชายตัวเองได้เลือดเย็น แต่พี่จะบอกว่าพี่เสียใจพี่รักฟ้าตั้งแต่ที่พบกันครั้งแรก ขอโทษจริงน้องชาย” ในตอนนั้นผมไม่มีคำพูดใดที่จะเอ่ยมันออกมาเพราะมันเจ็บจนจุกหัวใจทั้งสี่ด้านเลยก็ว่าได้ ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกมาโดยที่ไม่ได้กล่าวอะไรกับพี่ชายตัวเองแม้แต่คำเดียว ผมไม่รู้ว่าเดินมาที่รถแล้วขับไปได้อย่างไรพอมามีสติอีกที ผมก็ขับรถออกนอกเขตเมืองแล้ว ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมก็ตัดสินใจที่จะหลีกทางให้พี่ชายตัวเอง เพราะอีกไม่นานเขาสองคนคงจะแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่ทางครอบครัวผมตกลงจะไปสู่ขอฟ้าให้กับพี่พศิน ผมจึงตัดสินใจอะไรง่ายขึ้นต่อจากนั้นผมก็ทุ่มเทให้กับงานโดยไม่สนใจกับใครอีกแต่ลึกๆลงไปแล้วผมเจ็บยิ่งกว่าเจ็บจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้สุดท้ายสิ่งเดี่ยวที่ทำให้ผมไม่นึกถึงก็คืองาน อยู่ๆวันหนึ่งผมนั่งทำงานและเปิดอินเตอร์เน็ตหาสถานที่ท่องเที่ยวผมกับเจอจังหวัดหนึ่งที่ลูกน้องผมคนหนึ่งที่พูดเชิงติดตลกว่าจังหวัดอะไรที่เราไปแล้วไปไม่ถึงสักที แต่ต้องแบกถ้าไม่งังแล้วจะไปไม่ถึงนั้นก็คือจังหวัดเลยที่ๆทำให้ผมตัดสินใจที่จะมาพักรักษาแผลใจ ตอนนั้นผมมาช่วงเทศกาลผีตาโขนของอำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย มันเป็นประเพณีที่สวยงามมาก มีการแห่ต้นดอกไม้ และขบวนผีตาโขนแต่งกายแตกต่างกันไป รถข้างหน้าเคลื่อนตัวไปแต่ผมยังติดอยู่ในทะวังจนรถด้านหลังต้องบีบแตร ชีวิตคนเราก็ต้องพบเจอรักที่สมหวังและไม่สมหวังผมคิดเสมอว่าหากคนที่ใช่มันก็คือใช่หากไม่ใช่มันก็คือไม่ต้องค้นหาให้มันวุ้นวายใจ ทำไหม ทางที่ดีผมควรที่จะอยู่กับปัจจุบันให้มันดีที่สุดทุ่มเทกับงานที่ทำผมมองดูเวลาใกล้ถึงเวลาสอนแล้วแต่จราจรกับติดขัดเพราะสายหมอกที่ปกคลุมพื้นที่ทำให้การจราจรไปมาลำบาก
เราจะไปทันสอนไหมวะรู้อย่างนี้ตื่นให้มันเช้ากว่านี้ก็ดีเบื่อว่ะ ฟังเพลงดีกว่าแต่เพลงที่ดีเจเปิดในช่วงที่ผมเปิดวิทยุเพลงที่ตอกย่ำสิ่งที่ผมหนีมาตลอด
กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี
บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น
ใบไม้ไม่ทัน หล่นลงพื้น
เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย
อยากให้เธอรู้…เสียใจ
กว่าจะคบกันมา ต้องใช้เวลาเท่าไหร่
กว่าจะรักกันมันนานแค่ไหน
กว่าจะเข้าใจกัน และผูกและพันมากมาย
กลับตัองถึงเวลาจากกันแสนไกล
มองดูใบไม้ที่ร่วงลงมา สู่พื้น
ไม่ช้าไม่นานยังมีใบใหม่ขึ้นมา
เจ็บปวดข้างในหัวใจ ที่ต้องเอ่ยคำร่ำลา
เพราะรู้ว่าคง ไม่มีวันกลับมา
กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี
บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น
ใบไม้ไม่ทัน หล่นลงพื้น
เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย
อยากให้เธอรู้…ฉันเสียใจ
อยากหยุดยั้งวันเวลา ให้ช้าให้พอทำใจ
จับมือฉันไว้นานนานได้ไหม
มองดูใบไม้ที่ร่วงลงมา สู่พื้น
ไม่ช้าไม่นานยังมีใบใหม่ขึ้นมา
เจ็บปวดข้างในหัวใจ ที่ต้องเอ่ยคำร่ำลา
เพราะรู้ว่าคง ไม่มีวันกลับมา
กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี
บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น
ใบไม้ไม่ทัน หล่นลงพื้น
เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย
อยากให้เธอรู้…ฉันเสียใจ
กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี
บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น
ใบไม้ไม่ทัน หล่นลงพื้น
เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย ที่ต้องจากกัน
น้ำตาที่มี เพื่อให้เธอรู้….ฉันเสียใจ ฉันยังรักเธอ
*เพลงวินาทีเดียว เท่านั้น ศิลปิน : เก้า จิรายุ
ให้ตายซิว่ะวันนี้มันเป็นวันแห่งความหลังที่แสนจะเจ็บปวดหรือไงว่ะจะฟังเพลงข้ามเวลากับเจอเพลงที่ตอกย่ำ
เบื่อได้ใจจริงๆ นั้นๆ อะไรกันอีกว่ะ ให้มันได้อย่างนี้ซิอั้ยเต่าเหลืองลูกพ่อรถเป็นอะไรอีกแล้วยิ่งรีบๆ อยู่ นี้มันใกล้จะถึงมหาลัยอยู่แล้วรถดันมาเสียจะไปสอนทันไม่ว่ะ เอาๆ บีบแตรเข้าไปไม่รู้หรือไงว่าคนรถเสีย
สวัสดีครับอู่โชคดีใช่ใหมครับ ผมโทรมาแจ้งว่ารถผมเสียตรงไฟแดงก่อนถึงมหาลัย ครับๆ รีบด้วยนะครับผมรีบไปสอนเดียวมันจะสายไปมากกว่านี้ ก่อนอื่นต้องโทรแจ้งอธิการก่อนว่าเราเกิดเหตุสุดวิสัยจริงๆ ไม่ได้สายโดยตั้งใจ ผมไม่รู้ว่าวันนี้ทำไหมมันถึงซวยใด้ใจจริงๆ ผมคิดว่าคงไม่มีเรื่องที่ชวนปวดหัวอีกแล้วนะ ผมรอชักพักก็มีรถมาจากอู่โชคดีทำไหมผมจึงรู้ว่าเป็นรถที่มาจากอู่โชคดีเพราะสัญญาลักษณ์ที่ไม่เหมือนชาวบ้านเขาก็คือรถที่มีแต่วัตถุนำโชคเต็มรถไปหมดไม่ว่าจะเป็นพระเครื่อง ของราง และอีกอะไรมากมายจนผมที่เจอทีแรกๆ ยังนึกว่าเป็นรถเช่าเครื่องราง และพระ แต่สิ่งที่ทำให้ผมอึ่งอยู่พักหนึ่งก็คือช่างที่จะมาดูรถให้ผมกับเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ มากขนานเจ้าหล่อนเท่าหน้าอกผมและยังไม่พอยังเป็นเด็กอีกต่างหากไม่รู้จบมัธยมหรือยัง ให้ตายซิว่ะ วันนี้ผมว่ะมาอีกคร้งแล้วนี้
"นี้หนูพี่ต้องการช่างไม่ใช่เด็กที่จะมาล้างรถ พี่รีบมากๆ น้องเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า"
นี้คืดสิ่งที่ผู้ชายตัวโย้งๆ ทักกันเมื่อเจอกันครั้งแรกมันทำให้ฉันวีนแตกโดยปริยายเขาไม่ถามฉันเลยกับมาเรียกว่าฉันเป็นหนูอีกต่างหาก ฉัน รฎา พิบูลย์ จบมหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ ทางด้านวิศวะอุตสาหกรรมเครื่องกล มาได้แปดปีแล้วด้วย อายุไม่ใช่อีหนูแล้วมันผ่านช่วงนั้นมาเป็นทศวรรษแล้วด้วย ตอนนี้ฉันอายุ 29 ปี อีกไม่อีกเดือนก็จะสามสิบ ให้ตายซิมันดูถูกได้ใจจริงๆ ใช่อาจจะดีใจตรงที่เราหน้าเด็กแต่มันกับเสียใจตรงที่หาว่าเราจะมาล้างรถนี้ซิ อั่ยผู้ชายตัวโย้ง ตัวเล็กแล้วไง
"คุณเมื่ออีกหาว่าฉันจะมาล้างรถให้เหรอคุณเอาสมองส่วนไหนคิดในเส้นประสาทของคุณหัดกินปลาซะบ้างมันอาจทำให้คุณฉลาดขึ้นมาบ้าง ฉันมาจากอู่โชคดีมาดูรถให้คุณไม่ได้มาล้างรถ "
"ผมก็เอาสมองส่วนที่ดีที่สุดวิเคราะห์ว่ารูปร่างและลักษณะต่างๆ ในร่างกายของคุณว่ามันไม่เหมาะสมที่จะมาซ้อมรถแต่มาเป็นเด็กล้างรถซะมากกว่า ถามจริงๆ เทอะจบมอปลายยังหนู" หากใครได้มาเจอเหตุการณ์เดียวกับฉันคงอยากที่จะต่อยอั่ยตัวโย่งๆ ที่มันพูดๆ แล้วไม่ถามอะไรเลย คิดเอาเองพูดเอาเองฉันอยากจะตระโกนใส่หน้าอั่ยโย่งสมองปลาทองจริงๆ หน้าฉันตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจกก็ดูรู้ว่าโกรธจนหน้าเป็นยักษ์วัดแจ้งแล้ว
"หยุดพูดได้แล้วคุณสมองปลาทอง แล้วฟังฉันนะฉันไม่ใช่เด็กมอปลายไม่ใช่เด็กล้างรถและอะไรมากมายที่คุณว่ามาทั้งหมด หากคุณรีบจริงก็ควรที่จะไปเปิดกระโปร่งรถให้ฉันจะได้เซ็ดดูว่ารถคุณมันเสียที่ตรงไหนไม่ใช่พูดๆอยู่ได้ ไปซิคุณ จะอ้าปากเอาแมลงวันอีกนานไหม "
จะไม่ให้ผมอึ้งได้อย่างไงดูสาระรูปเจ้าหล่อนซิ
"นี้คุณหากรถผมเป็นอะไรมากกว่าเดิมใครจะรับผิดชอบ เด็กอย่างคุณจะรับผิดชอบได้หรอ ทางที่ดีคุณควรที่จะบอกกับช่างเขาให้มาดูดีกว่าเพราะผมเสียเวลามามากแล้ว"
ดูๆ ผู้ชายสมองปลาทองคนนี้ซิ ที่ฉันบอกมาทั้งหมดมันไม่เข้าในสมองส่วนไหนของเขาเลยจริงๆ ให้ตายซิว่ะ ฉันเลยตัดสิ้นใจกระโดดคว้าพวงกุณแจจากมืออั่ยตัวโยงแบบนินจาเลยพอได้ก็ไปเปิดกระโปร่งรถยนต์
พราวฟ้า นราทิป สาวสวยหุ่นดี ดีกรีนักเรียนนอกและครอบครัวร่ำรวยติดอันดับประเทศเขากับพราวฟ้าคบกันมาตั้งแต่เรียนอยู่ที่เมืองนอก และตัดสินใจที่จะหมั้นหมายกันในอีกในไม่ช้า แต่ใครจะคิดว่าอยู่ๆวันหนึ่งเรื่องที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองก็เกิดขึ้น “ กริ๊งๆๆๆๆๆ ฮัลโห ฟ้ามีอะไรครับ ได้เดียวผมออกไปเจอ แล้วพบกันครับที่รัก”
พราวฟ้า นราทิป นั่งอยู่ในโต๊ะริมสุดของห้องอาหารสุดหรู จะผ่านไปกี่ปีพราวฟ้าก็ยังสวยตลอดและดูดีทุกเวลาอย่างเช่นวันนี้เจ้าหล่อนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพง และมีความเลิญหรูชุดแซกสีน้ำตาลแดงสุดเซ็กซี่เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งได้ลงตัวจะไม่ให้เขารักหล่อนมากขนาดไหนในเมื่อเธอสวยและถูกใจเขาขนาดนี้
“ หวัดดีครับฟ้า รอผมนานไหม” พราวฟ้ายิ่งมองยิ่งสวยไม่ว่าจะรูปร่างที่สูงโปร่ง รูปหน้าที่เรียว ริมฝีปากที่อวบอิ่มหน้าจูบเป็นบ้าและมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่เร้าใจทุกทั้งที่พบเจอมันทำให้ผมหยุดที่ผู้หญิงคนนี้
“หวัดดีค่ะภพ” “ไม่ค่ะเพราะฟ้ามาก่อนเวลาเชิญนั่งซิค่ะ” ใช่ชินะผู้ชายคนนี้ที่แต่ก่อนคิดว่าเขาเหมาะสมกับฉันทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นสถานะทางครอบครัว การศึกษา รูปร่างที่สูงใหญ่ หน้าตาที่หล่อเหลาคมคาย สีผิวขาว ริมฝีปากที่เป็นรูปกระจับ จมูกเป็นสัน ดวงตาที่คมเหมือนกับเหยี่ยวทะเลทราย รวมมาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ แต่ทำไหมหัวใจเจ้ากรรมของฉันกับไม่มีความรู้สึกอะไรเลยสุดท้ายแล้วฉัน
“คุณสั่งอะไรหรือยังครับ”
“ฟ้าไม่หิวนะค่ะหากภพหิวก็ตามสบายเลยเพราะจะพูดธุระสำคัญกันเลยตามสบายค่ะภพ”
“ได้งัยครับฟ้าเราหาโอกาสที่จะนัดเจอกันอยากมากช่วงนี้เพราะผมทำโครงการใหม่จึงไม่มีเวลาที่จะเจอฟ้าเลย”
“ไม่เป็นจริงๆค่ะภพ”
“งังตามใจฟ้าแล้วกันผมของคาโปชิโนปั่นแล้วกัน” แล้วพนักงานเซริมก็มารับเอารายการไป
“ถ้างังฟ้าบอกธุระสำคัญก่อนแล้วกันครับ”
“ค่ะฟ้าอยากจะบอกกับภพว่าตลอดระยะเวลาที่เราได้รู้จักกันมาและคบเป็นแฟนกันมันทำให้ฟ้ามีความสุขรักแต่มาวันหนึ่งฟ้ากับถามตัวเองว่าฟ้ารักภพที่ตรงไหน สุดท้ายแล้วก็ได้คำตอบกับใจตัวเองว่าตลอดเวลาฟ้าคิดไปเองว่าภพเหมาะสมกับฟ้าทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นสถานะและชาติตระกูลทั้งสังคมทุกอย่างลงตัวกันหมด แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเกิดกับฟ้าเลยตั้งแต่คบกับภพมานั้นก็คือหัวใจที่เต้นแรงทุกครั้งที่สบตาหรือพบเจอกันที่ทำให้หัวใจอบอุ่นทุกครั้ง”
“นี้ฟ้าจะพูดอะไร ภพไม่เข้าใจที่ฟ้าบอกว่าจะคุยธุระแต่กับเพ้ออะไรออกมา”
“ภพฟังฟ้าให้จบก่อนได้ไหม”
“งังฟ้าก็บอกมาตรงๆเลยว่าฟ้าจะบอกอะไรกับภพ”
“ภพก็เป็นอย่างสะอย่างนี้”
“ฟ้าบอกมาเลย”
“ภพค่ะเราเลิกกันเทอะ ฟ้าเจอคนทำให้หัวใจของฟ้าเต้นแรงทุกครั้งและอบอุ่นใจที่ได้พบเจอ ฟ้าขอโทษที่ทำอย่างนี้กับภพแต่ฟ้าไม่มีทางเลือกอื่น ขอบคุณที่ภพรักฟ้าและขอให้ภพเจอคนที่ใช่”
“ฟ้าทำไมๆ ผมทำผิดอะไร”
“ภพไม่ได้ผิดอะไรแต่เป็นฟ้าเองที่ไม่มีใจที่มั่งคงพอ ฟ้าขอโทษอีกครั้ง ฟ้าไม่ขอให้ภพยกโทษให้ลาก่อนค่ะภพแต่เรายังเป็นเพื่อนที่ดีกันได้นะค่ะ”ตอนนั้นผมนั่งอึ้งอยู่อย่างนั้นไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาเพราะใจที่เจ็บแสนเจ็บสุดท้ายแล้วผมก็เอ่ยออกมาจนฟ้าลุกขึ้นพร้อมเอ่ยลาผมจึงเอ่ยถาม
“เดี่ยวครับฟ้า”
“ภพมีอะไรอีกค่ะ” ผมชั่งใจอยู่นานก่อนที่จะถามคำถามที่ทำให้ใจผมปวดใจ
“ผู้ชายที่โชคดีคนนั้นคือใครครับบอกผมได้ไหม แล้วผมรู้จักเขาไหม” พอผมถามออกไปเสร็จก็กลั้นใจรอคำตอบที่แสนเจ็บปวดเป็นร้อยเท่าพันเท่าของความรู้สึก
“ค่ะภพคนที่ทำให้ฟ้าได้เจอสิ่งที่ตามหามาช้านาน เป็นคนที่ภพรู้จักเป็นอย่างดี” อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังจากด้านหลังของผมเสียงที่ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นใครตลอดชีวิตของผมผู้ชายคนนี้เป็นแบบอย่างให้ผมมาตลอดและเป็นความหวังของครอบครัวจิรานุวัฒน์ นั้นก็คือ พศิน จิรานุวัฒน์ ลูกชายคนโตของตระกูลและเป็นพี่ชายที่ผมรักมากที่สุด
“ฉันเองภพ นายคงจะเสียใจมากที่พี่หักหลังนายแต่พี่อยากจะบอกว่าความรู้สึกที่มีต่อฟ้ามันไม่มีคำพูดจะเอ่ยออกมาได้ ว่าทำไหมพี่ถึงหักหลังน้องชายตัวเองได้เลือดเย็น แต่พี่จะบอกว่าพี่เสียใจพี่รักฟ้าตั้งแต่ที่พบกันครั้งแรก ขอโทษจริงน้องชาย” ในตอนนั้นผมไม่มีคำพูดใดที่จะเอ่ยมันออกมาเพราะมันเจ็บจนจุกหัวใจทั้งสี่ด้านเลยก็ว่าได้ ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกมาโดยที่ไม่ได้กล่าวอะไรกับพี่ชายตัวเองแม้แต่คำเดียว ผมไม่รู้ว่าเดินมาที่รถแล้วขับไปได้อย่างไรพอมามีสติอีกที ผมก็ขับรถออกนอกเขตเมืองแล้ว ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมก็ตัดสินใจที่จะหลีกทางให้พี่ชายตัวเอง เพราะอีกไม่นานเขาสองคนคงจะแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่ทางครอบครัวผมตกลงจะไปสู่ขอฟ้าให้กับพี่พศิน ผมจึงตัดสินใจอะไรง่ายขึ้นต่อจากนั้นผมก็ทุ่มเทให้กับงานโดยไม่สนใจกับใครอีกแต่ลึกๆลงไปแล้วผมเจ็บยิ่งกว่าเจ็บจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้สุดท้ายสิ่งเดี่ยวที่ทำให้ผมไม่นึกถึงก็คืองาน อยู่ๆวันหนึ่งผมนั่งทำงานและเปิดอินเตอร์เน็ตหาสถานที่ท่องเที่ยวผมกับเจอจังหวัดหนึ่งที่ลูกน้องผมคนหนึ่งที่พูดเชิงติดตลกว่าจังหวัดอะไรที่เราไปแล้วไปไม่ถึงสักที แต่ต้องแบกถ้าไม่งังแล้วจะไปไม่ถึงนั้นก็คือจังหวัดเลยที่ๆทำให้ผมตัดสินใจที่จะมาพักรักษาแผลใจ ตอนนั้นผมมาช่วงเทศกาลผีตาโขนของอำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย มันเป็นประเพณีที่สวยงามมาก มีการแห่ต้นดอกไม้ และขบวนผีตาโขนแต่งกายแตกต่างกันไป รถข้างหน้าเคลื่อนตัวไปแต่ผมยังติดอยู่ในทะวังจนรถด้านหลังต้องบีบแตร ชีวิตคนเราก็ต้องพบเจอรักที่สมหวังและไม่สมหวังผมคิดเสมอว่าหากคนที่ใช่มันก็คือใช่หากไม่ใช่มันก็คือไม่ต้องค้นหาให้มันวุ้นวายใจ ทำไหม ทางที่ดีผมควรที่จะอยู่กับปัจจุบันให้มันดีที่สุดทุ่มเทกับงานที่ทำผมมองดูเวลาใกล้ถึงเวลาสอนแล้วแต่จราจรกับติดขัดเพราะสายหมอกที่ปกคลุมพื้นที่ทำให้การจราจรไปมาลำบาก
เราจะไปทันสอนไหมวะรู้อย่างนี้ตื่นให้มันเช้ากว่านี้ก็ดีเบื่อว่ะ ฟังเพลงดีกว่าแต่เพลงที่ดีเจเปิดในช่วงที่ผมเปิดวิทยุเพลงที่ตอกย่ำสิ่งที่ผมหนีมาตลอด
กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี
บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น
ใบไม้ไม่ทัน หล่นลงพื้น
เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย
อยากให้เธอรู้…เสียใจ
กว่าจะคบกันมา ต้องใช้เวลาเท่าไหร่
กว่าจะรักกันมันนานแค่ไหน
กว่าจะเข้าใจกัน และผูกและพันมากมาย
กลับตัองถึงเวลาจากกันแสนไกล
มองดูใบไม้ที่ร่วงลงมา สู่พื้น
ไม่ช้าไม่นานยังมีใบใหม่ขึ้นมา
เจ็บปวดข้างในหัวใจ ที่ต้องเอ่ยคำร่ำลา
เพราะรู้ว่าคง ไม่มีวันกลับมา
กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี
บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น
ใบไม้ไม่ทัน หล่นลงพื้น
เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย
อยากให้เธอรู้…ฉันเสียใจ
อยากหยุดยั้งวันเวลา ให้ช้าให้พอทำใจ
จับมือฉันไว้นานนานได้ไหม
มองดูใบไม้ที่ร่วงลงมา สู่พื้น
ไม่ช้าไม่นานยังมีใบใหม่ขึ้นมา
เจ็บปวดข้างในหัวใจ ที่ต้องเอ่ยคำร่ำลา
เพราะรู้ว่าคง ไม่มีวันกลับมา
กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี
บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น
ใบไม้ไม่ทัน หล่นลงพื้น
เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย
อยากให้เธอรู้…ฉันเสียใจ
กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี
บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น
ใบไม้ไม่ทัน หล่นลงพื้น
เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย ที่ต้องจากกัน
น้ำตาที่มี เพื่อให้เธอรู้….ฉันเสียใจ ฉันยังรักเธอ
*เพลงวินาทีเดียว เท่านั้น ศิลปิน : เก้า จิรายุ
ให้ตายซิว่ะวันนี้มันเป็นวันแห่งความหลังที่แสนจะเจ็บปวดหรือไงว่ะจะฟังเพลงข้ามเวลากับเจอเพลงที่ตอกย่ำ
เบื่อได้ใจจริงๆ นั้นๆ อะไรกันอีกว่ะ ให้มันได้อย่างนี้ซิอั้ยเต่าเหลืองลูกพ่อรถเป็นอะไรอีกแล้วยิ่งรีบๆ อยู่ นี้มันใกล้จะถึงมหาลัยอยู่แล้วรถดันมาเสียจะไปสอนทันไม่ว่ะ เอาๆ บีบแตรเข้าไปไม่รู้หรือไงว่าคนรถเสีย
สวัสดีครับอู่โชคดีใช่ใหมครับ ผมโทรมาแจ้งว่ารถผมเสียตรงไฟแดงก่อนถึงมหาลัย ครับๆ รีบด้วยนะครับผมรีบไปสอนเดียวมันจะสายไปมากกว่านี้ ก่อนอื่นต้องโทรแจ้งอธิการก่อนว่าเราเกิดเหตุสุดวิสัยจริงๆ ไม่ได้สายโดยตั้งใจ ผมไม่รู้ว่าวันนี้ทำไหมมันถึงซวยใด้ใจจริงๆ ผมคิดว่าคงไม่มีเรื่องที่ชวนปวดหัวอีกแล้วนะ ผมรอชักพักก็มีรถมาจากอู่โชคดีทำไหมผมจึงรู้ว่าเป็นรถที่มาจากอู่โชคดีเพราะสัญญาลักษณ์ที่ไม่เหมือนชาวบ้านเขาก็คือรถที่มีแต่วัตถุนำโชคเต็มรถไปหมดไม่ว่าจะเป็นพระเครื่อง ของราง และอีกอะไรมากมายจนผมที่เจอทีแรกๆ ยังนึกว่าเป็นรถเช่าเครื่องราง และพระ แต่สิ่งที่ทำให้ผมอึ่งอยู่พักหนึ่งก็คือช่างที่จะมาดูรถให้ผมกับเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ มากขนานเจ้าหล่อนเท่าหน้าอกผมและยังไม่พอยังเป็นเด็กอีกต่างหากไม่รู้จบมัธยมหรือยัง ให้ตายซิว่ะ วันนี้ผมว่ะมาอีกคร้งแล้วนี้
"นี้หนูพี่ต้องการช่างไม่ใช่เด็กที่จะมาล้างรถ พี่รีบมากๆ น้องเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า"
นี้คืดสิ่งที่ผู้ชายตัวโย้งๆ ทักกันเมื่อเจอกันครั้งแรกมันทำให้ฉันวีนแตกโดยปริยายเขาไม่ถามฉันเลยกับมาเรียกว่าฉันเป็นหนูอีกต่างหาก ฉัน รฎา พิบูลย์ จบมหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ ทางด้านวิศวะอุตสาหกรรมเครื่องกล มาได้แปดปีแล้วด้วย อายุไม่ใช่อีหนูแล้วมันผ่านช่วงนั้นมาเป็นทศวรรษแล้วด้วย ตอนนี้ฉันอายุ 29 ปี อีกไม่อีกเดือนก็จะสามสิบ ให้ตายซิมันดูถูกได้ใจจริงๆ ใช่อาจจะดีใจตรงที่เราหน้าเด็กแต่มันกับเสียใจตรงที่หาว่าเราจะมาล้างรถนี้ซิ อั่ยผู้ชายตัวโย้ง ตัวเล็กแล้วไง
"คุณเมื่ออีกหาว่าฉันจะมาล้างรถให้เหรอคุณเอาสมองส่วนไหนคิดในเส้นประสาทของคุณหัดกินปลาซะบ้างมันอาจทำให้คุณฉลาดขึ้นมาบ้าง ฉันมาจากอู่โชคดีมาดูรถให้คุณไม่ได้มาล้างรถ "
"ผมก็เอาสมองส่วนที่ดีที่สุดวิเคราะห์ว่ารูปร่างและลักษณะต่างๆ ในร่างกายของคุณว่ามันไม่เหมาะสมที่จะมาซ้อมรถแต่มาเป็นเด็กล้างรถซะมากกว่า ถามจริงๆ เทอะจบมอปลายยังหนู" หากใครได้มาเจอเหตุการณ์เดียวกับฉันคงอยากที่จะต่อยอั่ยตัวโย่งๆ ที่มันพูดๆ แล้วไม่ถามอะไรเลย คิดเอาเองพูดเอาเองฉันอยากจะตระโกนใส่หน้าอั่ยโย่งสมองปลาทองจริงๆ หน้าฉันตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจกก็ดูรู้ว่าโกรธจนหน้าเป็นยักษ์วัดแจ้งแล้ว
"หยุดพูดได้แล้วคุณสมองปลาทอง แล้วฟังฉันนะฉันไม่ใช่เด็กมอปลายไม่ใช่เด็กล้างรถและอะไรมากมายที่คุณว่ามาทั้งหมด หากคุณรีบจริงก็ควรที่จะไปเปิดกระโปร่งรถให้ฉันจะได้เซ็ดดูว่ารถคุณมันเสียที่ตรงไหนไม่ใช่พูดๆอยู่ได้ ไปซิคุณ จะอ้าปากเอาแมลงวันอีกนานไหม "
จะไม่ให้ผมอึ้งได้อย่างไงดูสาระรูปเจ้าหล่อนซิ
"นี้คุณหากรถผมเป็นอะไรมากกว่าเดิมใครจะรับผิดชอบ เด็กอย่างคุณจะรับผิดชอบได้หรอ ทางที่ดีคุณควรที่จะบอกกับช่างเขาให้มาดูดีกว่าเพราะผมเสียเวลามามากแล้ว"
ดูๆ ผู้ชายสมองปลาทองคนนี้ซิ ที่ฉันบอกมาทั้งหมดมันไม่เข้าในสมองส่วนไหนของเขาเลยจริงๆ ให้ตายซิว่ะ ฉันเลยตัดสิ้นใจกระโดดคว้าพวงกุณแจจากมืออั่ยตัวโยงแบบนินจาเลยพอได้ก็ไปเปิดกระโปร่งรถยนต์
นภัสชญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2555, 14:23:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ค. 2555, 23:03:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 1279
ใบบัวน่ารัก 12 ก.ค. 2555, 21:55:47 น.
อายุเยอะจัง ทั้งคู่หละ
มันจี๊ดตรงคนใกล้ชิด หักหลังกันได้
แย่มาก
อายุเยอะจัง ทั้งคู่หละ
มันจี๊ดตรงคนใกล้ชิด หักหลังกันได้
แย่มาก