ทาสาอัครา
ความแค้นข้ามภาพข้ามชาติ
Tags: ทาสา
ตอน: บทนำ
บทนำ
ปีพุทธศักราช 1300 อาณาตอนเหนือมีแผ่นดินส่วนหนึ่งที่ติดระหว่างตอนเหนือของอาณาจักรอยุธยาและอาณาจักรล้านนา
หลายร้อยพันปีที่ข้าได้ก้าวผ่าว จากโลกในอดีตกาลในห้วงแห่งกาลเวลา สุสานศิลาที่สดสวย จารึกนามแห่งข้า
เจ้าแสนชัยจอมอัครา ราชันผู้ยิ่งยง ข้าเป็นใหญ่เหนือผู้คนทั้งปวง แล้วข้าก็พบกับเจ้า หญิงสาวผู้งดงามภายใต้อาภรณ์ที่แปดเปื้อนด้วยคราบโลหิต ด้วยดวงตาที่เกลียดชังข้าที่เจ้าเพ่งมองมา ทำให้ฤทัยของข้าอยากจะท้าทาย นางทาสบุตรีช่างปั้นหมอผู้ไร้ยศศักดิ์ ข้าเห็น ข้าลักเจ้า นางทาสเชลย เจ้าเป็นอริราชนางทาสที่ข้าเดียดฉันท์ ข้าพรากเจาจากผู้ที่เจ้ารัก ข้าหาญหักศักดิ์ศรี เจ้าเสียแหลกลาญ เจ้าร้องไห้แต่ไม่เคยร้องขอให้ข้าอภัย
เจ้าสิ้นลมในอ้อมแขนแห่งข้า วิญญาณเจ้าสิ้นลง นับแต่ไม่มีเรือนร่างที่ข้าพึงประสงค์ จิตใจข้าร้อนรน ด้วยข้ารักเจ้านับอนันต์ จอมราชันอย่างข้าจึ้งได้มีบัญชาสลักความรักแห่งข้าไว้เพื่อเจ้าในโลกหน้า ได้รับรู้ว่าข้านั้นเจ็บปวดเพียงใด ด้วยแสงแห่งอาทิตย์ แลจันทรา ฉายส่องนับพันนับหมื่นครั้ง เหนือสุสานนางแม้เพียงนางทาสาแต่อิสริยศที่ข้ามอบให้ผู้ครั้งหนึ่งที่เจ้ารังเกียจแม้ข้าเป็นเพียงชายหนุ่มที่รักเจ้า นางทาสาที่ไร้ฐานันดรใดๆ ถูกข้าใช้บาทบาทาเหยียบย่ำ ศักดิ์ศรีนางทาส บัดนี้กลับทำร้ายหัวใจข้าเอง ข้าปวดรวดร้าวหัวใจกระอักโลหิตที่เคยไหลอยู่ข้างในกายา ด้วยว่าสิ่งที่ข้ากระทำ มันย้อนกลับมาเหยียบหัวใจข้าเอง
ข้าเสียใจในสิ่งที่กระทำมันฝังในจิตใจมานานเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าความตาย เพื่อมอบแก่เจ้า เพื่อเจ้าเพียงผู้เดียว เจ้าผู้เป็นอิสตรีเดียวที่ข้ารัก แต่ไม่เคยสักครั้งแม้ข้าจะหาญหักครอบครองร่างกายเจ้า ไม่เคยสักครั้งที่เจ้าจะยอมมอบหัวใจ ข้าหยามหัวใจเจ้า เท่ากับหยามหัวใจตัวเอง หัวใจที่ข้าทำมันแหลกแลกกับความทระนงที่เจ้ามิยอมลงให้จอมราชันย์อย่างข้า ด้วยหลงในขัตติยะมานะจึงได้ทำร้ายดวงใจข้าแหลกมลาย
ชายร่างกำยำสยายผมบนหลังม้าท่ากลางชายฉกรรจ์ที่ยืนเป็นทิวแถวเมื่อเขาเอี้ยวใบหน้าเข้มเพื่อมมองหลุมศพและแท่นศิลานั้น
“พระองค์ควรที่เสด็จกลับพระราชวังได้แล้วพระเจ้าค่ะ”
ชายสูงวัยกว่าคุกเข่าและมองผู้เป็นนาย เจ้าแสนชัยกษัตริย์แห่งแคว้นเวียงชัยยังคงทอดสายพระเนตร ไปยังหลุมศพนางอันเป็นที่รัก
“ท่านคำแทน อีกกี่พันปีกว่าเราจะลืมนางได้”
พระอุระแน่นแต่งทรงเจ็บปวดอยู่ภายใน ร่างบางไร้วิญญาณของนางอันเป็นที่รักนอนสงบนิ่งภายใต้ผืนพสุธา นิจนิรันดร์ เรื่องราวของนางยังคงสนิทเสน่หามิรู้ลืม
“ไปกันเถิดท่านคำแทนเรายังมีเรื่องมากมายต้องสะสาง”
เฟี้ยว ฉึก เสียงอาวุธแหลมพุ่งทะยานแหวกสายลมยะเยือกยามค่ำคืน ปักลงกลางอกของเจ้าแสนชัย เสียงร้องระงมของทหารและเหล่านางสนมที่ติดตาม เหล่านักรบชุดดำออกมาจากสุมทุมพุ่มไม้ล้อมรอบ กองกำลังอันแข็งแกร่งแห่งเวียงชัยภาพตรงพระพักต์ของพระองค์พร่ามั้นมัวเมื่อพระวรกายกระทบกับ พื้นดิน
ปีพุทธศักราช 1300 อาณาตอนเหนือมีแผ่นดินส่วนหนึ่งที่ติดระหว่างตอนเหนือของอาณาจักรอยุธยาและอาณาจักรล้านนา
หลายร้อยพันปีที่ข้าได้ก้าวผ่าว จากโลกในอดีตกาลในห้วงแห่งกาลเวลา สุสานศิลาที่สดสวย จารึกนามแห่งข้า
เจ้าแสนชัยจอมอัครา ราชันผู้ยิ่งยง ข้าเป็นใหญ่เหนือผู้คนทั้งปวง แล้วข้าก็พบกับเจ้า หญิงสาวผู้งดงามภายใต้อาภรณ์ที่แปดเปื้อนด้วยคราบโลหิต ด้วยดวงตาที่เกลียดชังข้าที่เจ้าเพ่งมองมา ทำให้ฤทัยของข้าอยากจะท้าทาย นางทาสบุตรีช่างปั้นหมอผู้ไร้ยศศักดิ์ ข้าเห็น ข้าลักเจ้า นางทาสเชลย เจ้าเป็นอริราชนางทาสที่ข้าเดียดฉันท์ ข้าพรากเจาจากผู้ที่เจ้ารัก ข้าหาญหักศักดิ์ศรี เจ้าเสียแหลกลาญ เจ้าร้องไห้แต่ไม่เคยร้องขอให้ข้าอภัย
เจ้าสิ้นลมในอ้อมแขนแห่งข้า วิญญาณเจ้าสิ้นลง นับแต่ไม่มีเรือนร่างที่ข้าพึงประสงค์ จิตใจข้าร้อนรน ด้วยข้ารักเจ้านับอนันต์ จอมราชันอย่างข้าจึ้งได้มีบัญชาสลักความรักแห่งข้าไว้เพื่อเจ้าในโลกหน้า ได้รับรู้ว่าข้านั้นเจ็บปวดเพียงใด ด้วยแสงแห่งอาทิตย์ แลจันทรา ฉายส่องนับพันนับหมื่นครั้ง เหนือสุสานนางแม้เพียงนางทาสาแต่อิสริยศที่ข้ามอบให้ผู้ครั้งหนึ่งที่เจ้ารังเกียจแม้ข้าเป็นเพียงชายหนุ่มที่รักเจ้า นางทาสาที่ไร้ฐานันดรใดๆ ถูกข้าใช้บาทบาทาเหยียบย่ำ ศักดิ์ศรีนางทาส บัดนี้กลับทำร้ายหัวใจข้าเอง ข้าปวดรวดร้าวหัวใจกระอักโลหิตที่เคยไหลอยู่ข้างในกายา ด้วยว่าสิ่งที่ข้ากระทำ มันย้อนกลับมาเหยียบหัวใจข้าเอง
ข้าเสียใจในสิ่งที่กระทำมันฝังในจิตใจมานานเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าความตาย เพื่อมอบแก่เจ้า เพื่อเจ้าเพียงผู้เดียว เจ้าผู้เป็นอิสตรีเดียวที่ข้ารัก แต่ไม่เคยสักครั้งแม้ข้าจะหาญหักครอบครองร่างกายเจ้า ไม่เคยสักครั้งที่เจ้าจะยอมมอบหัวใจ ข้าหยามหัวใจเจ้า เท่ากับหยามหัวใจตัวเอง หัวใจที่ข้าทำมันแหลกแลกกับความทระนงที่เจ้ามิยอมลงให้จอมราชันย์อย่างข้า ด้วยหลงในขัตติยะมานะจึงได้ทำร้ายดวงใจข้าแหลกมลาย
ชายร่างกำยำสยายผมบนหลังม้าท่ากลางชายฉกรรจ์ที่ยืนเป็นทิวแถวเมื่อเขาเอี้ยวใบหน้าเข้มเพื่อมมองหลุมศพและแท่นศิลานั้น
“พระองค์ควรที่เสด็จกลับพระราชวังได้แล้วพระเจ้าค่ะ”
ชายสูงวัยกว่าคุกเข่าและมองผู้เป็นนาย เจ้าแสนชัยกษัตริย์แห่งแคว้นเวียงชัยยังคงทอดสายพระเนตร ไปยังหลุมศพนางอันเป็นที่รัก
“ท่านคำแทน อีกกี่พันปีกว่าเราจะลืมนางได้”
พระอุระแน่นแต่งทรงเจ็บปวดอยู่ภายใน ร่างบางไร้วิญญาณของนางอันเป็นที่รักนอนสงบนิ่งภายใต้ผืนพสุธา นิจนิรันดร์ เรื่องราวของนางยังคงสนิทเสน่หามิรู้ลืม
“ไปกันเถิดท่านคำแทนเรายังมีเรื่องมากมายต้องสะสาง”
เฟี้ยว ฉึก เสียงอาวุธแหลมพุ่งทะยานแหวกสายลมยะเยือกยามค่ำคืน ปักลงกลางอกของเจ้าแสนชัย เสียงร้องระงมของทหารและเหล่านางสนมที่ติดตาม เหล่านักรบชุดดำออกมาจากสุมทุมพุ่มไม้ล้อมรอบ กองกำลังอันแข็งแกร่งแห่งเวียงชัยภาพตรงพระพักต์ของพระองค์พร่ามั้นมัวเมื่อพระวรกายกระทบกับ พื้นดิน
topaz เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.ค. 2555, 18:41:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.ค. 2555, 18:41:24 น.