ลวงใจรัก
ภาทิตย์หรือแสงชายหนุ่มที่เติบโตมาด้วยความรักและความลำเอียงจากผู้ให้กำเนิด สิบปีก่อนหน้าเขาจำต้องจากแผ่นดินไทยไปยังอีกฝั่งของโลกเพื่อต่อชีวิตของคนในครอบครัว การเสียสละครั้งยิ่งใหญ่อาจทำให้เขาได้อยู่อย่างสุขสบายในครอบครัวใหม่ที่แสนอบอุ่นจะมีประโยชน์อะไรหากเขาต้องพลัดพรากจากครอบครัวและคนรัก
ปมในใจจากความลำเอียงของบุพการี ทำให้ชีวิตที่เงียบสงบต้องเปลี่ยนไป ความแค้นที่ครอบคลุมจิตใจทำให้เรื่องกลับเลวร้ายลง สิ่งที่เขาตัดสินใจทำด้วยอารมณ์ชั่ววูบจะถูกหรือผิด ...
ปมในใจจากความลำเอียงของบุพการี ทำให้ชีวิตที่เงียบสงบต้องเปลี่ยนไป ความแค้นที่ครอบคลุมจิตใจทำให้เรื่องกลับเลวร้ายลง สิ่งที่เขาตัดสินใจทำด้วยอารมณ์ชั่ววูบจะถูกหรือผิด ...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ หนึ่ง
.....ขอความกรุณา มือใหม่หัดเขียน คนนี้ด้วยนะค่ะ ชอบ/ไม่ชอบ ช่วยแสดงความคิดเห็นเพื่อปรับปรุงแก้ไข ขอบคุณค่ะ
หวังเล็กๆ ว่าจะสร้างความสนุก มากกว่า ความหงุดหงิดนะค่ะ
“สิ้นสุดสักที” นภารินหมุนตัวหน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวก่อนเปล่งประโยคแห่งความสุขจ้องภาพสะท้อนร่างระหงใบหน้าสวยหวานปรากฏให้เห็นคิ้วเรียวยาวอยู่เหนือด้วยตากลมโตประกอบกับริมฝีปากอิ่มดังกับว่าจิตกรฝีมือดีสะบัดปลายพู่กันอย่างตั้งใจ
“ตื๊ดๆๆ ตื๊ดๆๆ” โทรศัพท์มือถือเครื่องน้อยส่งเสียงแผ่วเบาที่หัวเตียงระคนสั่นเป็นจังหวะเรียกความสนใจของเจ้าของห้อง หญิงสาวจำต้องสลัดร่างหันมาพิจารณาเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอก่อนจะกระดกปลายนิ้วไปยังปุ่มหนึ่งบนตัวเครื่อง “สวัสดีค่ะ”
“วันนี้คุณฟ้าจะเข้าสำนักพิมพ์หรือป่าวค่ะ” เสียงหวานจากปลายสายทำให้เธอรู้ทันทีว่าต้องเป็นเลขาฯ ส่วนตัวของเธอเอง สำนักพิมพ์ปลายฝันเป็นที่รู้จักของเหล่าบรรดานักอ่านทุกวัยโดยเฉพาะวัยรุ่น มันถูกสร้างขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้างที่ว่างเปล่าไม่เหลือใครสักคนในครอบครัว
“วันนี้ฉันไม่ว่าง”
“แล้วเรื่องสัญญาละค่ะ”
“ส้มจัดการแทนฉันได้เลย”
“ได้ค่ะ แต่เอ่อ...”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ส้มแค่สงสัยนะค่ะ”
“เรื่อง”
“หมู่นี้คุณฟ้าดูแปลกๆ “
ใบหน้าของนภารินปรากฏรอยยิ้มด้วยความรู้สึกดีที่เลขาฯ เป็นคนช่างสังเกตเธอเองรู้สึกรักและเอ็นดูหญิงสาวตั้งแต่วันสัมภาษณ์งาน ซึ่งเธอก็ไม่ผิดหวังที่ตัดสินใจเลือกเด็กคนนี้เข้ามาทำงานเคียงข้าง “แปลกยังไงบอกฉันมาสิ”
“ก็ดูอารมณ์ดีผิดปกติค่ะ ส้มคิดว่าคุณฟ้าน่าจะมีความรัก”
“ความรักหรอ คงใช่มั่ง”
“งั้นส้มไม่กวนคุณฟ้าแล้วนะค่ะ”
“ถ้ามีปัญหายังไงก็โทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ”
“ค่ะ” โทรศัพท์ตกยุคถูกวางลงที่เดิมก่อนจะหันไปสนใจรูปถ่ายที่ตั้งโชว์ให้เห็นร่างทั้งสิบคนในครอบครัว แต่สายตาคู่นั้นกลับหยุดอยู่ที่ร่างสูงใบหน้าปกปิดด้วยรอยไหม้จนแทบมองไม่เห็นผิวเดิม “ความรักอย่างนั้นหรอ เธออาจจะพูดถูกแต่อาจคิดผิด”
เครื่องยนต์ขนาดเล็กใหญ่แตกต่างกันห่อหุ้มด้วยเหล็กสีสันหลากตาหยุดนิ่งดังถูกมนต์สะกดหลังจากสัญญาณจราจรแสดงประสิทธิภาพในการทำงานอยู่ที่ตำแหน่งสูงสุด ท่ามกลางตึกสูงตระการบนถนนที่อัดแน่นด้วยมลพิษและความวุ่นวาย ฝูงชนที่ดำรงชีวิตไม่ต่างจากเครื่องจักรเดินวิ่งสวนกันไปมาด้วยสีหน้าคล้ายคลึงกัน เสียงแซงแซ่ของเหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ขายขยับริมฝีปากเพื่อประกาศให้ทราบว่าร้านของตนมีของดีอะไรบ้าง
ด้วยความไม่ชินตาของหญิงสาวที่ต้องขับรถผ่านทางสายนี้ทำให้เธอหันมองด้วยความสนใจ วันนี้นภารินตื่นแต่เช้าตรู่ด้วยความสดใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแม้ว่าเมื่อคืนความตื่นเต้นทำให้นอนไม่หลับก็ตาม เกือบสิบปีแล้วที่เธอต้องอยู่ตามลำพังหลังจากตัดสินใจเดินทางมาเมืองใหญ่เพื่อเรียนต่อและทำงานเลี้ยงตัว แต่เมื่อนึกถึงคนที่เธอรอคอยทำให้ช่วงเวลาที่แสนยาวนานกลับเป็นเพียงแค่ไม่กี่เดือนในชั่วพริบตา เสียงแตรที่พอจะเดาได้ว่ามาจากด้านหลังทำให้คนเหม่อลอยหลุดจากภวังค์แห่งความคิดเหลือบมองข้างหน้าก็เห็นสัญญาณจราจรที่เปล่งแสงสีเขียวขึ้นมาอีกครั้ง
รถเก่งสีฟ้าอ่อนจอดลง ณ ลานจอดในสนามบินก่อนที่ร่างระหงจะขยับขายาวจ้ำอ้าวไปยังจุดนัดพบและฝังเท้ายืนรอผู้มาเยือนอย่างใจจดใจจ่อ นภารินพยายามชูคอโยกตัวซ้ายทีขวาทีด้วยความตื่นเต้น ในใจคิดเพียงไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใดภาทิตย์ก็ยังคงมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นเช่นเดิมซึ่งเธอคงสังเกตได้ไม่ยาก บัดนี้ผู้โดยสารทยอยเดินออกมาเริ่มบางตาแต่ยังไม่มีวี่แววของชายหนุ่มคนนั้น
“หรือว่าออกไปแล้ว” คิ้วเรียวยาวขมวดเป็นปมแต่ยังคงไม่ละความพยายาม
ชายร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มผิวพรรณพุดผ่องไม่ต่างจากหญิงสาวสวนเสื้อยืดสบายๆ ประกอบกับกางเกงยีนต์ขนาดพอดีตัวเดินตรงมาหานภาริน ขณะที่เธอก้มหน้าก้มตาควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าใบโตเพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีคนโทรเข้า
“สวัสดีครับ”
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ” ตากลมโตถูกเบิกกว้างกว่าปกติหลังจากละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เพื่อหันมองต้นเสียง ก่อนจะอ้าปากเรียวบางตอบคนตรงหน้าด้วยความสงสัยอาจเป็นเพราะเธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักบุคคลนี้
“คุณนภารินใช่ไหมครับ”
“ค่ะ แล้วคุณคือ...”
“คิดถึงจังเลย” ชายแปลกหน้ากระตุกริมฝีปากหนาจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงามก่อนดึงร่างบางเข้ากอดด้วยความดีใจ แต่กลับทำให้คนในอ้อมแขนใหญ่ต้องร้องเสียงหลงพร้อมทั้งดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของชายแปลกหน้า
“ปล่อยนะ คุณคิดจะทำอะไร” คนตกใจถามขึ้นด้วยอารมณ์โกรธที่ชายคนนี้ถือวิสาสะ ต่างจากคนตรงข้ามที่ส่งเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สวยขึ้นจนผมแทบจำไม่ได้”
“ฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณ และกรุณาให้เกียรติฉันด้วยที่นี่เมืองไทยไม่ใช่ที่ที่คุณจากมา”
“จำน้องชายตัวเองไม่ได้หรือไง”
“น้องชายฉัน...ตลก”
“ครับตลก พี่มองหน้าผมชัดๆ สิ” ภาทิตย์โค้งตัวลงเพื่อให้ใบหน้าคมเข้มอยู่ในระดับสายตาของนภาริน ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ปฏิเสธที่จะพิจารณาแต่ไม่ว่าจะมองมุมไหนเขาก็ยังเป็นคนแปลกหน้าของเธอเช่นเดิม
“คุณจำคนผิดแล้ว กรุณาเอามือออกจากไหล่ฉันด้วย”
“พี่ฟ้าจำน้องชายหน้าผีไม่ได้จริงๆ หรอ”
“เธอจะบอกว่าเธอคือ...แสง” นภารินเปลี่ยนสีหน้าเธอเขย่าตัวคนตรงหน้าเพื่อขอคำยืนยันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างสูงเพียงพยักหน้าแทนคำตอบ
“ผมคิดถึงพี่มาก”
“พี่ก็คิดถึงเธอ” รอยยิ้มบนหน้าของคนรอเบิกกว้างอย่างไม่ฝืนประกอบกับหยดน้ำใสอาบแก้มอิ่มที่บัดนี้แดงกล่ำอย่างไม่รู้ตัว ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายยัดเหยียดร่างกายเข้าสู่อ้อมกอดของชายที่เธอโหยหามานานแสนนาน
“นี่หมายความว่าผมหล่อขึ้นใช่ไหม” ภาทิตย์ถามพี่สาวทันทีที่เธอยอมผลักตัวเองออกมาจากอ้อมกอดก่อนจะยกมือเรียวบางปาดน้ำตาด้วยความเขินอาย
“อืม หล่อมาก”
“นึกแล้วว่าพี่ต้องจำผมไม่ได้”
“ต่อให้เทวดาก็จำเธอไม่ได้”
“มันก็จริง” ชายหนุ่มหันมองซ้ายขวาควานหาอีกคนหนึ่งที่คิดว่าต้องมาอย่างแน่นอน “ว่าแต่ว่าพ่อไม่มาพร้อมกับพี่ฟ้าหรอ”
“คือ...” นภารินเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่น้องชายพูดจบแต่ก็ยังฝืนทำตัวปกติซึ่งคนมองก็สังเกตเห็น ภาทิตย์จากครอบครัวไปเกือบสิบปีแม้จะพยายามติดต่อคนในครอบครัวแต่ก็ไม่เป็นผลอาจเพราะบ้านหลังเก่าถูกเปลี่ยนเจ้าของ จนกระทั่งความพยายามของเขาสำเร็จลงเมื่อทราบข่าวว่านภารินคือเจ้าของสำนักพิมพ์ปลายฝัน ประกอบกับได้รับมอบหมายให้มาดูแลธุรกิจที่เมืองไทยตามคำสั่งของพ่อบุญธรรมเขาจึงไม่รีรอที่จะตอบตกลง
“พ่อต้องทำหน้าเหมือนพี่แน่เลยถ้าพ่อเห็นผม”
“พี่ว่าเราไปจากตรงนี้ดีกว่า ขวางทางคนอื่นเขา”
“ผมขอโทษครับที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย” ทั้งสองร่างเดินเคียงคู่มุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ
“อย่าคิดมากสิ หาอะไรทานก่อนกลับบ้านไหม”
“เป็นความคิดที่ดีครับ”
หวังเล็กๆ ว่าจะสร้างความสนุก มากกว่า ความหงุดหงิดนะค่ะ
“สิ้นสุดสักที” นภารินหมุนตัวหน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวก่อนเปล่งประโยคแห่งความสุขจ้องภาพสะท้อนร่างระหงใบหน้าสวยหวานปรากฏให้เห็นคิ้วเรียวยาวอยู่เหนือด้วยตากลมโตประกอบกับริมฝีปากอิ่มดังกับว่าจิตกรฝีมือดีสะบัดปลายพู่กันอย่างตั้งใจ
“ตื๊ดๆๆ ตื๊ดๆๆ” โทรศัพท์มือถือเครื่องน้อยส่งเสียงแผ่วเบาที่หัวเตียงระคนสั่นเป็นจังหวะเรียกความสนใจของเจ้าของห้อง หญิงสาวจำต้องสลัดร่างหันมาพิจารณาเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอก่อนจะกระดกปลายนิ้วไปยังปุ่มหนึ่งบนตัวเครื่อง “สวัสดีค่ะ”
“วันนี้คุณฟ้าจะเข้าสำนักพิมพ์หรือป่าวค่ะ” เสียงหวานจากปลายสายทำให้เธอรู้ทันทีว่าต้องเป็นเลขาฯ ส่วนตัวของเธอเอง สำนักพิมพ์ปลายฝันเป็นที่รู้จักของเหล่าบรรดานักอ่านทุกวัยโดยเฉพาะวัยรุ่น มันถูกสร้างขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้างที่ว่างเปล่าไม่เหลือใครสักคนในครอบครัว
“วันนี้ฉันไม่ว่าง”
“แล้วเรื่องสัญญาละค่ะ”
“ส้มจัดการแทนฉันได้เลย”
“ได้ค่ะ แต่เอ่อ...”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ส้มแค่สงสัยนะค่ะ”
“เรื่อง”
“หมู่นี้คุณฟ้าดูแปลกๆ “
ใบหน้าของนภารินปรากฏรอยยิ้มด้วยความรู้สึกดีที่เลขาฯ เป็นคนช่างสังเกตเธอเองรู้สึกรักและเอ็นดูหญิงสาวตั้งแต่วันสัมภาษณ์งาน ซึ่งเธอก็ไม่ผิดหวังที่ตัดสินใจเลือกเด็กคนนี้เข้ามาทำงานเคียงข้าง “แปลกยังไงบอกฉันมาสิ”
“ก็ดูอารมณ์ดีผิดปกติค่ะ ส้มคิดว่าคุณฟ้าน่าจะมีความรัก”
“ความรักหรอ คงใช่มั่ง”
“งั้นส้มไม่กวนคุณฟ้าแล้วนะค่ะ”
“ถ้ามีปัญหายังไงก็โทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ”
“ค่ะ” โทรศัพท์ตกยุคถูกวางลงที่เดิมก่อนจะหันไปสนใจรูปถ่ายที่ตั้งโชว์ให้เห็นร่างทั้งสิบคนในครอบครัว แต่สายตาคู่นั้นกลับหยุดอยู่ที่ร่างสูงใบหน้าปกปิดด้วยรอยไหม้จนแทบมองไม่เห็นผิวเดิม “ความรักอย่างนั้นหรอ เธออาจจะพูดถูกแต่อาจคิดผิด”
เครื่องยนต์ขนาดเล็กใหญ่แตกต่างกันห่อหุ้มด้วยเหล็กสีสันหลากตาหยุดนิ่งดังถูกมนต์สะกดหลังจากสัญญาณจราจรแสดงประสิทธิภาพในการทำงานอยู่ที่ตำแหน่งสูงสุด ท่ามกลางตึกสูงตระการบนถนนที่อัดแน่นด้วยมลพิษและความวุ่นวาย ฝูงชนที่ดำรงชีวิตไม่ต่างจากเครื่องจักรเดินวิ่งสวนกันไปมาด้วยสีหน้าคล้ายคลึงกัน เสียงแซงแซ่ของเหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ขายขยับริมฝีปากเพื่อประกาศให้ทราบว่าร้านของตนมีของดีอะไรบ้าง
ด้วยความไม่ชินตาของหญิงสาวที่ต้องขับรถผ่านทางสายนี้ทำให้เธอหันมองด้วยความสนใจ วันนี้นภารินตื่นแต่เช้าตรู่ด้วยความสดใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแม้ว่าเมื่อคืนความตื่นเต้นทำให้นอนไม่หลับก็ตาม เกือบสิบปีแล้วที่เธอต้องอยู่ตามลำพังหลังจากตัดสินใจเดินทางมาเมืองใหญ่เพื่อเรียนต่อและทำงานเลี้ยงตัว แต่เมื่อนึกถึงคนที่เธอรอคอยทำให้ช่วงเวลาที่แสนยาวนานกลับเป็นเพียงแค่ไม่กี่เดือนในชั่วพริบตา เสียงแตรที่พอจะเดาได้ว่ามาจากด้านหลังทำให้คนเหม่อลอยหลุดจากภวังค์แห่งความคิดเหลือบมองข้างหน้าก็เห็นสัญญาณจราจรที่เปล่งแสงสีเขียวขึ้นมาอีกครั้ง
รถเก่งสีฟ้าอ่อนจอดลง ณ ลานจอดในสนามบินก่อนที่ร่างระหงจะขยับขายาวจ้ำอ้าวไปยังจุดนัดพบและฝังเท้ายืนรอผู้มาเยือนอย่างใจจดใจจ่อ นภารินพยายามชูคอโยกตัวซ้ายทีขวาทีด้วยความตื่นเต้น ในใจคิดเพียงไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใดภาทิตย์ก็ยังคงมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นเช่นเดิมซึ่งเธอคงสังเกตได้ไม่ยาก บัดนี้ผู้โดยสารทยอยเดินออกมาเริ่มบางตาแต่ยังไม่มีวี่แววของชายหนุ่มคนนั้น
“หรือว่าออกไปแล้ว” คิ้วเรียวยาวขมวดเป็นปมแต่ยังคงไม่ละความพยายาม
ชายร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มผิวพรรณพุดผ่องไม่ต่างจากหญิงสาวสวนเสื้อยืดสบายๆ ประกอบกับกางเกงยีนต์ขนาดพอดีตัวเดินตรงมาหานภาริน ขณะที่เธอก้มหน้าก้มตาควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าใบโตเพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีคนโทรเข้า
“สวัสดีครับ”
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ” ตากลมโตถูกเบิกกว้างกว่าปกติหลังจากละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เพื่อหันมองต้นเสียง ก่อนจะอ้าปากเรียวบางตอบคนตรงหน้าด้วยความสงสัยอาจเป็นเพราะเธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักบุคคลนี้
“คุณนภารินใช่ไหมครับ”
“ค่ะ แล้วคุณคือ...”
“คิดถึงจังเลย” ชายแปลกหน้ากระตุกริมฝีปากหนาจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงามก่อนดึงร่างบางเข้ากอดด้วยความดีใจ แต่กลับทำให้คนในอ้อมแขนใหญ่ต้องร้องเสียงหลงพร้อมทั้งดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของชายแปลกหน้า
“ปล่อยนะ คุณคิดจะทำอะไร” คนตกใจถามขึ้นด้วยอารมณ์โกรธที่ชายคนนี้ถือวิสาสะ ต่างจากคนตรงข้ามที่ส่งเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สวยขึ้นจนผมแทบจำไม่ได้”
“ฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณ และกรุณาให้เกียรติฉันด้วยที่นี่เมืองไทยไม่ใช่ที่ที่คุณจากมา”
“จำน้องชายตัวเองไม่ได้หรือไง”
“น้องชายฉัน...ตลก”
“ครับตลก พี่มองหน้าผมชัดๆ สิ” ภาทิตย์โค้งตัวลงเพื่อให้ใบหน้าคมเข้มอยู่ในระดับสายตาของนภาริน ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ปฏิเสธที่จะพิจารณาแต่ไม่ว่าจะมองมุมไหนเขาก็ยังเป็นคนแปลกหน้าของเธอเช่นเดิม
“คุณจำคนผิดแล้ว กรุณาเอามือออกจากไหล่ฉันด้วย”
“พี่ฟ้าจำน้องชายหน้าผีไม่ได้จริงๆ หรอ”
“เธอจะบอกว่าเธอคือ...แสง” นภารินเปลี่ยนสีหน้าเธอเขย่าตัวคนตรงหน้าเพื่อขอคำยืนยันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างสูงเพียงพยักหน้าแทนคำตอบ
“ผมคิดถึงพี่มาก”
“พี่ก็คิดถึงเธอ” รอยยิ้มบนหน้าของคนรอเบิกกว้างอย่างไม่ฝืนประกอบกับหยดน้ำใสอาบแก้มอิ่มที่บัดนี้แดงกล่ำอย่างไม่รู้ตัว ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายยัดเหยียดร่างกายเข้าสู่อ้อมกอดของชายที่เธอโหยหามานานแสนนาน
“นี่หมายความว่าผมหล่อขึ้นใช่ไหม” ภาทิตย์ถามพี่สาวทันทีที่เธอยอมผลักตัวเองออกมาจากอ้อมกอดก่อนจะยกมือเรียวบางปาดน้ำตาด้วยความเขินอาย
“อืม หล่อมาก”
“นึกแล้วว่าพี่ต้องจำผมไม่ได้”
“ต่อให้เทวดาก็จำเธอไม่ได้”
“มันก็จริง” ชายหนุ่มหันมองซ้ายขวาควานหาอีกคนหนึ่งที่คิดว่าต้องมาอย่างแน่นอน “ว่าแต่ว่าพ่อไม่มาพร้อมกับพี่ฟ้าหรอ”
“คือ...” นภารินเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่น้องชายพูดจบแต่ก็ยังฝืนทำตัวปกติซึ่งคนมองก็สังเกตเห็น ภาทิตย์จากครอบครัวไปเกือบสิบปีแม้จะพยายามติดต่อคนในครอบครัวแต่ก็ไม่เป็นผลอาจเพราะบ้านหลังเก่าถูกเปลี่ยนเจ้าของ จนกระทั่งความพยายามของเขาสำเร็จลงเมื่อทราบข่าวว่านภารินคือเจ้าของสำนักพิมพ์ปลายฝัน ประกอบกับได้รับมอบหมายให้มาดูแลธุรกิจที่เมืองไทยตามคำสั่งของพ่อบุญธรรมเขาจึงไม่รีรอที่จะตอบตกลง
“พ่อต้องทำหน้าเหมือนพี่แน่เลยถ้าพ่อเห็นผม”
“พี่ว่าเราไปจากตรงนี้ดีกว่า ขวางทางคนอื่นเขา”
“ผมขอโทษครับที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย” ทั้งสองร่างเดินเคียงคู่มุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ
“อย่าคิดมากสิ หาอะไรทานก่อนกลับบ้านไหม”
“เป็นความคิดที่ดีครับ”
ช่อตะวัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ส.ค. 2555, 12:13:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ส.ค. 2555, 12:16:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1123
พลูหอม 31 ส.ค. 2555, 12:25:45 น.
บึ้ดจ้ำบึ้ด นะจ๊ะ ^^
บึ้ดจ้ำบึ้ด นะจ๊ะ ^^
เทียนจันทร์ 31 ส.ค. 2555, 20:12:02 น.
เข้ามาเติมกำลังใจจ้า...สู้ ๆ
เข้ามาเติมกำลังใจจ้า...สู้ ๆ