พรหมประกาศิต:ใคร่รักฤาเพียงสเน่หา
คงจะดี..เมื่อวันหนึ่งเรามีใครสักคนให้หันหน้าไปหา มองสบตากับใครคนนั้นด้วยความรักเมื่อเขาเอ่ยคำว่า “แต่งงานกันนะ” แต่...ต้องไม่ใช่คนที่เห็นหน้ากันมาแต่เล็ก และเป็นเพียงเพื่อนสมัยเด็กเท่านั้น!
Tags: แผลหัวใจ
ตอน: แนะนำ
แนะนำ
“แต่งงานกันนะ” สั้นๆ...ไร้คำว่ารัก ไร้คำว่าเยื่อใย มีเพียงใบหน้าเรียบเฉยราวกับกำลังพูดคุยกันในเรื่องทั่วๆไปอย่างลมฟ้าอากาศเท่านั้น เธอไม่ได้รักเขา และ เขาไม่ได้รักเธอ....
พิรัล คือ คนที่เอ่ยคำนั้นออกมา
กลิกา คือ คนที่ได้ฟังคำนั้น
บุลลา และ บาจิกา คือ คนที่กลับมาและคนที่พยายามจะคัดค้านขัดขวาง
พิยุทธ คือ คนที่เฝ้ามองคอยเก็บแต่ชิ้นส่วนหัวใจอันช้ำสลายขึ้นมาประกอบเสียใหม่
ความวุ่นวายในคำว่า ‘รัก’ กับความสับสนที่ปนอยู่กับคำว่า ‘เข้าใจ’ เมื่อพิรัลไม่เคยเอ่ยมันออกมาแม้แต่คำเดียว แถมด้วยความขมหลังแต่งงานทำเอา กลิกาชักหวั่นไหว
เมื่อเหตุผลของคำชวนนั้นมีแค่...
‘แม่อยากให้ผมแต่งงานเสียที ผมจะขัดก็ไม่ได้เพราะแม่เป็นโรคหัวใจอยู่ เลยคิดว่าแต่งๆเสียกับคนรู้จักอย่างลิกาน่าจะดีกว่า อย่างน้อยๆเวลาเราเลิกกันผมก็ไม่ต้องมาอธิบายทีหลัง หรือไม่ต้องกลัวว่าลิกาจะเสียใจ เพราะเราเป็นได้อย่างมากก็แค่เพื่อนกัน’
นั่นคือบทเริ่มต้น...ที่กลิกาไม่เคยรู้ว่าต่อจากนั้น ผลของมันจะสาหัสกับหัวใจมากเหลือเกิน
คำพูดนั้นเย็นชา...จนหัวใจสั่นไหว
ร่างสูงใหญ่ที่ประคองโอบกอดร่างเล็กบอบบางของบุลลา...คือ คำตอบของทุกอย่าง
เธอผิดเอง...ผิดมาคนเดียวตั้งแต่ต้น
ลืม...มันได้อย่างไรนะ ว่าที่ต้องแต่งงานกับเขาก็แค่เพียงเสแสร้งเล่นละครเท่านั้น
ทุกอย่าง...ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขามันก็แค่...คำว่าไม่ตั้งใจ
ใบหย่าถูกวางอยู่ตรงหน้าแล้วในตอนนี้ เจ้าหน้าที่ที่จะรับรู้ก็อยู่ด้วยแล้วเธอยังจะดื้อดึงขัดขืนไปทำไม เขาไม่ได้รักเธอเลยนะลิกา เขาไม่ได้รัก...ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย เธอเองที่เป็นฝ่ายคิดหวังไปคนเดียว
มือน้อยจับปากกา...ส่วนอีกข้างยังคงกุมที่หน้าท้องคำบางคำที่เพิ่งผ่านไปก่อนหน้าหวนกลับมา
‘เซ็นซะ!’
ลายมือตระหวัดตัวอักษร...สั่นน้อยๆ
‘ในเมื่อเราได้ตกลงกันมาแต่ต้นแล้ว!!’
ปลายปากกาจรดลงบนแผ่นกระดาษ...
...กลิกา....
...พิรัล....
ได้หย่าขาดจากกันแล้วสิ้นเชิง!
ไปเสียก็ดี...ต่างคนต่างได้อิสระแล้วนี่ในตอนนี้ จะเสียใจทำไมเล่ากลิกา เธอ...ควรจะรู้ตัวมานานแล้ว แต่เธอเองที่หลงลืม เขารัก...บุลลา และเขาเกลียดเธอ ดี...มันคือเรื่องดี เพราะเธอ...อย่างน้อยเธอก็ได้คนที่จะอยู่กับเธอเป็นของเธออย่างแท้จริงโดยไม่ต้องไปยื้อแย่งเอาคนของใครมาอีกแล้วไง
ใช่!....ก็ดี ต่อแต่นี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่จะมี จะเป็นในภายภาคหน้า ก็จะเป็นของเธอแต่ผู้เดียว!
“แต่งงานกันนะ” สั้นๆ...ไร้คำว่ารัก ไร้คำว่าเยื่อใย มีเพียงใบหน้าเรียบเฉยราวกับกำลังพูดคุยกันในเรื่องทั่วๆไปอย่างลมฟ้าอากาศเท่านั้น เธอไม่ได้รักเขา และ เขาไม่ได้รักเธอ....
พิรัล คือ คนที่เอ่ยคำนั้นออกมา
กลิกา คือ คนที่ได้ฟังคำนั้น
บุลลา และ บาจิกา คือ คนที่กลับมาและคนที่พยายามจะคัดค้านขัดขวาง
พิยุทธ คือ คนที่เฝ้ามองคอยเก็บแต่ชิ้นส่วนหัวใจอันช้ำสลายขึ้นมาประกอบเสียใหม่
ความวุ่นวายในคำว่า ‘รัก’ กับความสับสนที่ปนอยู่กับคำว่า ‘เข้าใจ’ เมื่อพิรัลไม่เคยเอ่ยมันออกมาแม้แต่คำเดียว แถมด้วยความขมหลังแต่งงานทำเอา กลิกาชักหวั่นไหว
เมื่อเหตุผลของคำชวนนั้นมีแค่...
‘แม่อยากให้ผมแต่งงานเสียที ผมจะขัดก็ไม่ได้เพราะแม่เป็นโรคหัวใจอยู่ เลยคิดว่าแต่งๆเสียกับคนรู้จักอย่างลิกาน่าจะดีกว่า อย่างน้อยๆเวลาเราเลิกกันผมก็ไม่ต้องมาอธิบายทีหลัง หรือไม่ต้องกลัวว่าลิกาจะเสียใจ เพราะเราเป็นได้อย่างมากก็แค่เพื่อนกัน’
นั่นคือบทเริ่มต้น...ที่กลิกาไม่เคยรู้ว่าต่อจากนั้น ผลของมันจะสาหัสกับหัวใจมากเหลือเกิน
คำพูดนั้นเย็นชา...จนหัวใจสั่นไหว
ร่างสูงใหญ่ที่ประคองโอบกอดร่างเล็กบอบบางของบุลลา...คือ คำตอบของทุกอย่าง
เธอผิดเอง...ผิดมาคนเดียวตั้งแต่ต้น
ลืม...มันได้อย่างไรนะ ว่าที่ต้องแต่งงานกับเขาก็แค่เพียงเสแสร้งเล่นละครเท่านั้น
ทุกอย่าง...ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขามันก็แค่...คำว่าไม่ตั้งใจ
ใบหย่าถูกวางอยู่ตรงหน้าแล้วในตอนนี้ เจ้าหน้าที่ที่จะรับรู้ก็อยู่ด้วยแล้วเธอยังจะดื้อดึงขัดขืนไปทำไม เขาไม่ได้รักเธอเลยนะลิกา เขาไม่ได้รัก...ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย เธอเองที่เป็นฝ่ายคิดหวังไปคนเดียว
มือน้อยจับปากกา...ส่วนอีกข้างยังคงกุมที่หน้าท้องคำบางคำที่เพิ่งผ่านไปก่อนหน้าหวนกลับมา
‘เซ็นซะ!’
ลายมือตระหวัดตัวอักษร...สั่นน้อยๆ
‘ในเมื่อเราได้ตกลงกันมาแต่ต้นแล้ว!!’
ปลายปากกาจรดลงบนแผ่นกระดาษ...
...กลิกา....
...พิรัล....
ได้หย่าขาดจากกันแล้วสิ้นเชิง!
ไปเสียก็ดี...ต่างคนต่างได้อิสระแล้วนี่ในตอนนี้ จะเสียใจทำไมเล่ากลิกา เธอ...ควรจะรู้ตัวมานานแล้ว แต่เธอเองที่หลงลืม เขารัก...บุลลา และเขาเกลียดเธอ ดี...มันคือเรื่องดี เพราะเธอ...อย่างน้อยเธอก็ได้คนที่จะอยู่กับเธอเป็นของเธออย่างแท้จริงโดยไม่ต้องไปยื้อแย่งเอาคนของใครมาอีกแล้วไง
ใช่!....ก็ดี ต่อแต่นี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่จะมี จะเป็นในภายภาคหน้า ก็จะเป็นของเธอแต่ผู้เดียว!
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ต.ค. 2555, 21:48:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ต.ค. 2555, 21:48:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 1460
ปิศาจสัญจร 31 ต.ค. 2555, 22:49:53 น.
ดีค่ะ
ดีค่ะ
Sukhumvit66 1 พ.ย. 2555, 00:47:35 น.
เรื่องนี้ก็เยี่ยม อยากอ่านค่ะ
เรื่องนี้ก็เยี่ยม อยากอ่านค่ะ
nunoi 1 พ.ย. 2555, 10:21:52 น.
น่าสนุกทุกเรื่องเลยค่ะ รออ่านนะคะ
น่าสนุกทุกเรื่องเลยค่ะ รออ่านนะคะ