I'm not maid สาวใช้หน้าใสกระตุกต่อมหัวใจคุณชายจอมกวน
เรื่่องมันยังไงๆกันละเนี้ย หนูอยู่ของหนูดีๆ คุณน้านะคุณน้า หนูไม่ใช่สิ่งของนะคะ ที่จะเอาหนูไปผลัดหนี้เนี้ย-,- ฉันเลยถูกส่งมาที่บ้านของ "บลู" คุณชายที่รวยเป็นอันดับ5ของโลกและเป็นที่2ของไทย=O= ฉันถูกคุณน้าส่งมาเป็นเครื่องผลัดหนี้ของเค้าจนกว่าคุณน้าจะใช้หนี้ครบ ฉันเลยตกถังข้าวสารมาเป็นคนใช้ที่ถูกเรียกใช้มากกว่าคนอื่น ทำไม "อลิต" คนนี้ต้องตกมาเป็นเครื่องผลัดหนี้ด้วยกันนะTOT
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: 1 เครื่องผัดหนี้ =_=
ฉันตื่นเช้าแบบหมีแพนด้า ขอบตาคล้ำเพราะนอนดึก ฉันเดินออกมาจากห้องอย่างเซๆ
"ไปก่อนนะคะ-_-" ฉันพูดแล้วเปิดประตูบ้าน
"เดี๋ยว!!" คุณน้าขัด "วันนี้อาจเกิดเหตุนิดหน่อยระวังตัวด้วยละ" ฉันพยักหน้าแล้วเดินออกไป
‘เกิดเหตุ’ ฉันนั้งทบทวนอยู่หลายรอบที่มหาลัย
“นักศึกษาทุกคน วันนี้มีนักศึกษาย้ายเข้ามาใหม่ เข้ามาสิ” มิสเรียกนักศึกษาใหม่เข้ามา เป็นหนุ่มหน้าหล่อมากก เดินมาอย่างเท่
กรี๊ดด!!!
หล่อมากก หล่อลากกเลย
"ผม บลู ยินดีที่ได้รู้จักครับ ^^" เข้ายิ้มส่วนฉันควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าจนเจอเลยขออนุญาตมิสไปเข้าห้องน้ำกับยัยเวลเพื่อไปรับโทรศัพท์
รุ่นพี่ >///<
อร๊ายยย! รุ่นพี่โทรมาต้องมีเรื่องอะไรกับพี่ชายฉันแน่ ฉันทำใจอยู่ 3 วิ และรับโทรศัพท์
"คะ รุ่นพี่" ฉันกรอกสายพูดไป
(อลิตใช่มั้ย) เขาถาม
"คะ รุ่นพี่มีอะไรหรือเปล่าคะ
(พี่ชายเธอลืมของไว้น่ะ เขาบอกว่าอยู่ในกระเป๋าเธอ) เขาพูดจบ ฉันเลยวางกระเป๋าไว้และเริ่มหาสมุดที่ว่าทันที แต่ฉันดันซุ่มซ่ามทำไส้ในมันร่วง และไส้ในมันคือ รหัสอะไรสักอย่าง คงไม่แปลกเพราะพี่ชายฉันบ้าเกี่ยวกับนักสืบตอนเด็กๆเคยปฏิญาณว่าจะ ‘ต้องเก่งกว่าโคนัน’
"เจอแล้วคะ รูปปริศนาอะไรสักอย่างใช่มั้ยคะ" ฉันถามพี่เขากลับ
(เธอทำมันล่วงหรอ -_-)
"แล้วใครใช้ให้พี่เอามาใส่ในกระเป๋าหนูละ >_<" ฉันพูดแล้วหันไปมองรหัสของพี่
ฉันเคยเห็นมันมาก่อนหรือเปล่านะ -_-?
"โอเคแล้วจะเอาไปให้ตอนพักละกันนะ" ฉันตัดสายไปแล้วหันไปหาโลเวล
"พี่ชายเธอชอบจังเนอะเรื่องพวกนี้น่ะ =_=" ยัยเวลพูดแบบปากเบ้
"เรียนกันเหอะ >O<" ฉันเดินไปที่ห้องเรียนและนั้งที่เดิม ส่วนนักศึกษาเข้ามาใหม่ก็นั้งข้างๆฉันถัดไปเป็นยัยเวลและแล้วก็ถึงเวลาแห่งการพักก่อนเรียนอีกคาบก่อนกลับ ฉันเดินลงมาหาอะไรกินเพราะตอนเช้ายังไม่ได้กินข้าว ตอนเดินลงมาฉันก็เจอกับพี่ชายที่เดินสวนขึ้นไป “เอ้า!!” ฉันยื่นสมุดนั้นให้พี่ชายและเดินจากไป
"อิช ขอถามอะไรหน่อย" พี่ชายหันมาดึงแขนฉันไว้ "เห็นปริศนาแล้วสินะ" เขาเริ่มถาม ฉันไม่ตอบแต่ขยักหน้าแทน "คิดว่าปริศนาเป็นไงบ้าง" เขาถามฉันต่อ
"ก็ไม่ยากเท่าไรนัก ก็แค่ลองคิดในสิ่งที่คิดว่าพี่เป็นคนร้ายแล้วคิดย้อนหน้าย้อนหลังดูแล้วตีกลับว่าจะเป็นจริงได้กี่เปอร์เซ็นต์ และหาค่าของปริศนาที่ผู้ตายทิ้งไว้ให้ ถ้าลองเรียงจากรูปก็อาจจะหมายถึงที่ๆสามารถเห็นทุกอย่างได้เพียงมองไป3ทิศ เช่น ที่ๆมีทุกอย่างรวมกันไว้ในที่เดียวแล้วมองไปแล้วเห็นโดยรอบก็อาจจะเจอก็ได้ ^^" ฉันพูดกลับไปแล้วยิ้มๆ พี่ชายฉันก็คงไม่คิดว่าจะได้คำตอบแบบนี้ แต่ฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไรนัก เดินไปกับยัยเวลเพื่อกินข้าว ระหว่างทางเจอกับนักศึกษาย้ายมาใหม่
"ไง" เค้าทักฉันหรือยัยเวลกันหว่า '_'
"อืม" ยัยเวลและฉันต่างตอบพร้อมกัน
"ขอยืมเพื่อนเธอสักแปบนะ" เค้าพูดพรางหันไปหายัยเวลและดึงฉันไปอย่างหน้าตาเฉย
"ปล่อยฉันนะคะ" ฉันอ่อนวอนและพูดให้สุภาพที่สุด
"เดี๋ยว" เขาลางฉันไปในที่ๆไม่ค่อยมีคน
กรี๊ดด!!
เขาพอฉันมาทำมายย
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ >O<" ฉันตะโกนไม่ดังมากนักเพื่อให้เขาหยุด
"อะไรของเธอ ฉันไม่ข่มคืนเธอหรอก ถ้าเธอไม่ยอม ^^" เขาพูดพรางยิ้ม "เข้าเรื่องเลยละกัน น้าเธอติดหนี้ฉัน"
"คุณน้าไปติดหนี้นายตอนไหนมิทราบ ไม่มีทางหรอก ><" ฉันเถียงนายหน้าหล่อนี้ไป (ไม่รู้ชื่อ)
"ตอนเมื่อ2ปีที่แล้ว ^^" เขาพูดขึ้น "ตอนวันที่ 19 มาคาเรีย (สมมุติคะสมมุติ) 2xxx โอปะ ฉันคุยกับน้าเธอแล้ว เมื่อวานตอนเย็น ^^" อ๋อนึกออกแล้ว น่าจะใช้คนที่ทำให้คุณน้าหัวเสียนะ
"แล้วไง =_=" เขาเริ่มทำให้ฉันเส็ง
"น้าเธอให้เธอมาเป็นเมดฉัน จนกว่าน้าเธอจะใช้หนี้ครบทุกบาททุกสตางค์" นายงกเกินอะดูดิสตางค์นายยังเอาเลยอะ
"งก! จะเอาทำไมสตางค์ -_-" ฉันพูดเปยๆ
"เธอเคยฟังมั้ยสมัยประถมน่า -_-" เขาไม่พูดอย่างเดียวยังเขยิบตัวเข้ามาด้วย
"ฟังอะไร" ฉันถามเขากลับ
"ก็ มีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท ไง แค่ 50 สตางค์ก็มีค่า ออมได้ 2 เหรียญก็ได้ 1 บาท แล้วถ้า1,000เหรียญละก็ได้ตั้ง 500บาทต่อให้แค่ 1 สตางค์ก็มีค่า555+"งกเข้าขั้นจริงๆ
"แล้วไงนายก็เก็บกับคุณน้าสิ มาระรานอะไรฉันละ =_=" ฉันย้อนเค้าบ้าง
"ก็เธอเป็นหลานคนเดียวที่เป็นหญิง และฉันไม่ชอบรับผู้ชายมาเป็นเครื่องผัดหนี้ -_-" เขาเริ่มอธิบายและเขยิบเข้ามา "เพราะฉะนั้นเธอต้องมาเป็นคนใช้ฉันจนกว่าน้าเธอจะใช้หนี้ครบทุกบาททุกสตางค์" เขายิ้มอย่างมีเลศนัย
นี้แหละที่ฉันกลัว T^T
"คุณน้าติดหนี้นายสักเท่าไรกันเชียว -*-" ฉันถามเขาแบบหัวเสีย
"หนึ่งพัน -_- " บูล
"แค่หนึ่งพัน ฉันให้เองก็ได้" และฉันก็หยิบเงินในกระเป๋าออกมา1000บาทพร้อมยื่นให้เขา
"มันใช่สะที่ไหน -*-"
"อะไรของนายอีกละ -*-"ฉันเริ่มโมโห
"น้าเธอติดหนี้ฉันอยู่ 1000 ล้านตั้งหาก ไม่ใช่ 1000 บาท -*-"
กรี๊ดดด!! (ในใจ)
คุณน้าไปติดหนี้ไอ้หน้าหล่อตั้งพันล้าน>_< เอาไปยัดนุ่นตุ๊กตาหรือไง ทำไมเยอะอย่างนี้ ชีวิตฉันยังไม่เคยแตะเงินล้านเลยนะ-*-
"นี่มันเรื่องของคุณน้านะ ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย -*-" ฉันเริ่มถียงเขาบ้าง (ฉันว่าเธอเถียงเขาตั้งแต่เริ่มแล้วนะ =_=)
"แต่เธอเป็นหลานของเขา ยังไงๆเธอก็ต้องชดใช้" เขาพูดพรางเขยิบตัวเข้ามา ตอนนี้หน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ หลังฉันติดกับกำแพงแย้ว >O< ไม่เอา!! ใครก็ได้ช่วยเอานายหื่นนี้ออกไปจากฉันที T^T (เธอยังคงไม่รู้ชื่อเขาอยู่ดี =_=) นายหื่นเสยคางฉันขึ้นพรางโน้มตัวลงมาจะ จะ จูบ >//< ฉันอยู่แล้ว เอาแล้วไงละลิต คิดสิคิด
ปิ้ง!!
"โอ้ย!!"
"สมน้ำหน้า แบร่ :P" ฉันเตะไปที่น้องชายของนายหื่นจนนายหื่นบิดไปบิดมา และรีบวิ่งหนีทันที รู้อย่างนี้เรียนคาราเต้อย่างที่น้าบอกสะก็ดี -3-
"กลับมานะยัยตัวแสบ" นายหื่นตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย
"กลับไปก็โง่อะดิ -*-" ฉันบ่นพึมพำกับตนเองและรีบวิ่งไปโรงอาหารเพื่อไปหายัยเวลทันที "เวลจ๋า ทานข้าวไม่เคยรอเลยนะย่ะ -*-" มาถึงฉันก็บ่นใส่เวลเพื่อนสนิทที่สุดของฉันในมหาลัย
"คุยกันสนุกมั้ย *O* แกดีอะ นักเรียนใหม่สนแกด้วย แถมยังหล่อกว่า ณัฐเดชอีก เห็นแล้วกรี๊ดด!! ฉันโครตอยากรู้จักอะ" ตอนนี้คือฉันแถบบ้า แต่มีอีกคนที่ระริกระรี้เรื่องผู้ชาย (เน้นเกินไปแล้วเธอ -_-) ฉันเลยเดินไปนั้งที่โต๊ะแล้วเขกหัวเวล1ทีด้วยความหมั่นไส้
"เชิญอยากรู้จักนายหื่นนั้นไปคนเดียวเหอะ -*-" ฉันเชิดสิเวลด้วยความหมั่นไส้และโมโห
"ไม่กินข้าวหรอ??" เวลหันมาถามฉันด้วยสีหน้าบงบอกว่าอย่ากิน -_-
"ไม่กงไม่กินมันแล้ว -_- อารมณ์เสีย" ฉันพูดออกไปพรางใส่อารมณ์นิดๆ และรอจนเลวกินข้าวเสร็จ เรียกอีกคาบ แล้วกลับบ้าน
"แกๆ บ้านแกอะมีคนขนของออกไปอะ =O=" เวลพูดพรางชี้ไปที่รถข้างหน้า ฉันรีบลงจากรถทันที
"พวกนายเป็นใคร มาขนของอะไรบ้านของฉัน -*-" ฉันลงไปก็ลงไปถามแกมว่าพวกเขาทันที
"อลิต!" ฉันหันไปมองต้นเสียง
"คุณน้านี้มันเกิดอะไรขึ้นคะ??" ฉันถามคุณน้าทันทีเมื่อเห็น
"คือ น้ายืมเงินมา จะลงทุนเปิดบริษัทแต่ดันมาเจ๊งสะก่อน เลยทำให้น้าติดหนี้เขาไว้ เขาเลยขออลิตเป็นเครื่องขัดดอกก่อน และน้าสัญญาว่าจะรีบพาลิตกลับมาให้เร็วที่สุด ของที่บ้านเราขายไปก็น่าจะไปประมาณ 4-5 ล้าน แถมเงินที่เหลือจากการลงทุนอีก 300 ล้าน (ในบัญชี) ลิตไม่ต้องกลัวนะ น้าจะรีบพออิตกลับมาให้เร็วที่สุด ขอโทษนะอิต T^T" คุณน้าเล่าไปร้องไป
"แต่..." ฉันเริ่มขัด
"ได้โปรดเถอะลิต ไม่งั้น น้าต้องตายแล้วตัดอวัยวะไปขายนะ T^T" ฉันเห็นคุณน้าร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ก็ได้ค่ะ =^=" ฉันเริ่มสงสารคุณน้า เลยยอมตกลงไป T^T
"งั้นลิต เห็นลีมูซีนสีขาวคันนั้นมั้ย ตามน้ามาเลย ><" คุณน้าเริ่มเปลี่ยนจากคนที่ร้องไห้มาเป็นคนที่ร่าเริงไปเสียแล้ว T^T ฉันจึงเดินตามคุณน้าไปอย่างจำใจ และคนที่จะร้องไห้ต่อไปคือฉัน TT^TT
แง้!!
"คุณชายบูล เธอยอมรับข้อตกลง" คุณน้าบอกกับคนที่อยู่ในรถ บูล บูล ชื่อนี้คุ้นๆจัง ด้วยความสงสัยเลยชะโงกหน้าเข้าไปดู
"นายหื่น o_O" ฉันอุทานออกไปอย่างตกใจ
"ฉันบอกเธอแล้ว ว่าเธอต้องมาเป็นเมดไม่เชื่อฉัน -*-" เขาพูด
ไม่เอาๆๆๆ T^T ฉันตายแบบศพไม่สวยแน่เลยอะ ฉันยืนนิ่งเพราะความอึ่งไป ส่วนคุณน้าก็เปิดประตูพร้อมผลักฉันเข้าไปในรถ ปิดประตูโบกมือ และรถก็ออก T^T
บ๋ายบาย ชีวิตอันสงบของฉัน ( T^T//)(\\T^T)( T^T//)
"ไปก่อนนะคะ-_-" ฉันพูดแล้วเปิดประตูบ้าน
"เดี๋ยว!!" คุณน้าขัด "วันนี้อาจเกิดเหตุนิดหน่อยระวังตัวด้วยละ" ฉันพยักหน้าแล้วเดินออกไป
‘เกิดเหตุ’ ฉันนั้งทบทวนอยู่หลายรอบที่มหาลัย
“นักศึกษาทุกคน วันนี้มีนักศึกษาย้ายเข้ามาใหม่ เข้ามาสิ” มิสเรียกนักศึกษาใหม่เข้ามา เป็นหนุ่มหน้าหล่อมากก เดินมาอย่างเท่
กรี๊ดด!!!
หล่อมากก หล่อลากกเลย
"ผม บลู ยินดีที่ได้รู้จักครับ ^^" เข้ายิ้มส่วนฉันควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าจนเจอเลยขออนุญาตมิสไปเข้าห้องน้ำกับยัยเวลเพื่อไปรับโทรศัพท์
รุ่นพี่ >///<
อร๊ายยย! รุ่นพี่โทรมาต้องมีเรื่องอะไรกับพี่ชายฉันแน่ ฉันทำใจอยู่ 3 วิ และรับโทรศัพท์
"คะ รุ่นพี่" ฉันกรอกสายพูดไป
(อลิตใช่มั้ย) เขาถาม
"คะ รุ่นพี่มีอะไรหรือเปล่าคะ
(พี่ชายเธอลืมของไว้น่ะ เขาบอกว่าอยู่ในกระเป๋าเธอ) เขาพูดจบ ฉันเลยวางกระเป๋าไว้และเริ่มหาสมุดที่ว่าทันที แต่ฉันดันซุ่มซ่ามทำไส้ในมันร่วง และไส้ในมันคือ รหัสอะไรสักอย่าง คงไม่แปลกเพราะพี่ชายฉันบ้าเกี่ยวกับนักสืบตอนเด็กๆเคยปฏิญาณว่าจะ ‘ต้องเก่งกว่าโคนัน’
"เจอแล้วคะ รูปปริศนาอะไรสักอย่างใช่มั้ยคะ" ฉันถามพี่เขากลับ
(เธอทำมันล่วงหรอ -_-)
"แล้วใครใช้ให้พี่เอามาใส่ในกระเป๋าหนูละ >_<" ฉันพูดแล้วหันไปมองรหัสของพี่
ฉันเคยเห็นมันมาก่อนหรือเปล่านะ -_-?
"โอเคแล้วจะเอาไปให้ตอนพักละกันนะ" ฉันตัดสายไปแล้วหันไปหาโลเวล
"พี่ชายเธอชอบจังเนอะเรื่องพวกนี้น่ะ =_=" ยัยเวลพูดแบบปากเบ้
"เรียนกันเหอะ >O<" ฉันเดินไปที่ห้องเรียนและนั้งที่เดิม ส่วนนักศึกษาเข้ามาใหม่ก็นั้งข้างๆฉันถัดไปเป็นยัยเวลและแล้วก็ถึงเวลาแห่งการพักก่อนเรียนอีกคาบก่อนกลับ ฉันเดินลงมาหาอะไรกินเพราะตอนเช้ายังไม่ได้กินข้าว ตอนเดินลงมาฉันก็เจอกับพี่ชายที่เดินสวนขึ้นไป “เอ้า!!” ฉันยื่นสมุดนั้นให้พี่ชายและเดินจากไป
"อิช ขอถามอะไรหน่อย" พี่ชายหันมาดึงแขนฉันไว้ "เห็นปริศนาแล้วสินะ" เขาเริ่มถาม ฉันไม่ตอบแต่ขยักหน้าแทน "คิดว่าปริศนาเป็นไงบ้าง" เขาถามฉันต่อ
"ก็ไม่ยากเท่าไรนัก ก็แค่ลองคิดในสิ่งที่คิดว่าพี่เป็นคนร้ายแล้วคิดย้อนหน้าย้อนหลังดูแล้วตีกลับว่าจะเป็นจริงได้กี่เปอร์เซ็นต์ และหาค่าของปริศนาที่ผู้ตายทิ้งไว้ให้ ถ้าลองเรียงจากรูปก็อาจจะหมายถึงที่ๆสามารถเห็นทุกอย่างได้เพียงมองไป3ทิศ เช่น ที่ๆมีทุกอย่างรวมกันไว้ในที่เดียวแล้วมองไปแล้วเห็นโดยรอบก็อาจจะเจอก็ได้ ^^" ฉันพูดกลับไปแล้วยิ้มๆ พี่ชายฉันก็คงไม่คิดว่าจะได้คำตอบแบบนี้ แต่ฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไรนัก เดินไปกับยัยเวลเพื่อกินข้าว ระหว่างทางเจอกับนักศึกษาย้ายมาใหม่
"ไง" เค้าทักฉันหรือยัยเวลกันหว่า '_'
"อืม" ยัยเวลและฉันต่างตอบพร้อมกัน
"ขอยืมเพื่อนเธอสักแปบนะ" เค้าพูดพรางหันไปหายัยเวลและดึงฉันไปอย่างหน้าตาเฉย
"ปล่อยฉันนะคะ" ฉันอ่อนวอนและพูดให้สุภาพที่สุด
"เดี๋ยว" เขาลางฉันไปในที่ๆไม่ค่อยมีคน
กรี๊ดด!!
เขาพอฉันมาทำมายย
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ >O<" ฉันตะโกนไม่ดังมากนักเพื่อให้เขาหยุด
"อะไรของเธอ ฉันไม่ข่มคืนเธอหรอก ถ้าเธอไม่ยอม ^^" เขาพูดพรางยิ้ม "เข้าเรื่องเลยละกัน น้าเธอติดหนี้ฉัน"
"คุณน้าไปติดหนี้นายตอนไหนมิทราบ ไม่มีทางหรอก ><" ฉันเถียงนายหน้าหล่อนี้ไป (ไม่รู้ชื่อ)
"ตอนเมื่อ2ปีที่แล้ว ^^" เขาพูดขึ้น "ตอนวันที่ 19 มาคาเรีย (สมมุติคะสมมุติ) 2xxx โอปะ ฉันคุยกับน้าเธอแล้ว เมื่อวานตอนเย็น ^^" อ๋อนึกออกแล้ว น่าจะใช้คนที่ทำให้คุณน้าหัวเสียนะ
"แล้วไง =_=" เขาเริ่มทำให้ฉันเส็ง
"น้าเธอให้เธอมาเป็นเมดฉัน จนกว่าน้าเธอจะใช้หนี้ครบทุกบาททุกสตางค์" นายงกเกินอะดูดิสตางค์นายยังเอาเลยอะ
"งก! จะเอาทำไมสตางค์ -_-" ฉันพูดเปยๆ
"เธอเคยฟังมั้ยสมัยประถมน่า -_-" เขาไม่พูดอย่างเดียวยังเขยิบตัวเข้ามาด้วย
"ฟังอะไร" ฉันถามเขากลับ
"ก็ มีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท ไง แค่ 50 สตางค์ก็มีค่า ออมได้ 2 เหรียญก็ได้ 1 บาท แล้วถ้า1,000เหรียญละก็ได้ตั้ง 500บาทต่อให้แค่ 1 สตางค์ก็มีค่า555+"งกเข้าขั้นจริงๆ
"แล้วไงนายก็เก็บกับคุณน้าสิ มาระรานอะไรฉันละ =_=" ฉันย้อนเค้าบ้าง
"ก็เธอเป็นหลานคนเดียวที่เป็นหญิง และฉันไม่ชอบรับผู้ชายมาเป็นเครื่องผัดหนี้ -_-" เขาเริ่มอธิบายและเขยิบเข้ามา "เพราะฉะนั้นเธอต้องมาเป็นคนใช้ฉันจนกว่าน้าเธอจะใช้หนี้ครบทุกบาททุกสตางค์" เขายิ้มอย่างมีเลศนัย
นี้แหละที่ฉันกลัว T^T
"คุณน้าติดหนี้นายสักเท่าไรกันเชียว -*-" ฉันถามเขาแบบหัวเสีย
"หนึ่งพัน -_- " บูล
"แค่หนึ่งพัน ฉันให้เองก็ได้" และฉันก็หยิบเงินในกระเป๋าออกมา1000บาทพร้อมยื่นให้เขา
"มันใช่สะที่ไหน -*-"
"อะไรของนายอีกละ -*-"ฉันเริ่มโมโห
"น้าเธอติดหนี้ฉันอยู่ 1000 ล้านตั้งหาก ไม่ใช่ 1000 บาท -*-"
กรี๊ดดด!! (ในใจ)
คุณน้าไปติดหนี้ไอ้หน้าหล่อตั้งพันล้าน>_< เอาไปยัดนุ่นตุ๊กตาหรือไง ทำไมเยอะอย่างนี้ ชีวิตฉันยังไม่เคยแตะเงินล้านเลยนะ-*-
"นี่มันเรื่องของคุณน้านะ ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย -*-" ฉันเริ่มถียงเขาบ้าง (ฉันว่าเธอเถียงเขาตั้งแต่เริ่มแล้วนะ =_=)
"แต่เธอเป็นหลานของเขา ยังไงๆเธอก็ต้องชดใช้" เขาพูดพรางเขยิบตัวเข้ามา ตอนนี้หน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ หลังฉันติดกับกำแพงแย้ว >O< ไม่เอา!! ใครก็ได้ช่วยเอานายหื่นนี้ออกไปจากฉันที T^T (เธอยังคงไม่รู้ชื่อเขาอยู่ดี =_=) นายหื่นเสยคางฉันขึ้นพรางโน้มตัวลงมาจะ จะ จูบ >//< ฉันอยู่แล้ว เอาแล้วไงละลิต คิดสิคิด
ปิ้ง!!
"โอ้ย!!"
"สมน้ำหน้า แบร่ :P" ฉันเตะไปที่น้องชายของนายหื่นจนนายหื่นบิดไปบิดมา และรีบวิ่งหนีทันที รู้อย่างนี้เรียนคาราเต้อย่างที่น้าบอกสะก็ดี -3-
"กลับมานะยัยตัวแสบ" นายหื่นตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย
"กลับไปก็โง่อะดิ -*-" ฉันบ่นพึมพำกับตนเองและรีบวิ่งไปโรงอาหารเพื่อไปหายัยเวลทันที "เวลจ๋า ทานข้าวไม่เคยรอเลยนะย่ะ -*-" มาถึงฉันก็บ่นใส่เวลเพื่อนสนิทที่สุดของฉันในมหาลัย
"คุยกันสนุกมั้ย *O* แกดีอะ นักเรียนใหม่สนแกด้วย แถมยังหล่อกว่า ณัฐเดชอีก เห็นแล้วกรี๊ดด!! ฉันโครตอยากรู้จักอะ" ตอนนี้คือฉันแถบบ้า แต่มีอีกคนที่ระริกระรี้เรื่องผู้ชาย (เน้นเกินไปแล้วเธอ -_-) ฉันเลยเดินไปนั้งที่โต๊ะแล้วเขกหัวเวล1ทีด้วยความหมั่นไส้
"เชิญอยากรู้จักนายหื่นนั้นไปคนเดียวเหอะ -*-" ฉันเชิดสิเวลด้วยความหมั่นไส้และโมโห
"ไม่กินข้าวหรอ??" เวลหันมาถามฉันด้วยสีหน้าบงบอกว่าอย่ากิน -_-
"ไม่กงไม่กินมันแล้ว -_- อารมณ์เสีย" ฉันพูดออกไปพรางใส่อารมณ์นิดๆ และรอจนเลวกินข้าวเสร็จ เรียกอีกคาบ แล้วกลับบ้าน
"แกๆ บ้านแกอะมีคนขนของออกไปอะ =O=" เวลพูดพรางชี้ไปที่รถข้างหน้า ฉันรีบลงจากรถทันที
"พวกนายเป็นใคร มาขนของอะไรบ้านของฉัน -*-" ฉันลงไปก็ลงไปถามแกมว่าพวกเขาทันที
"อลิต!" ฉันหันไปมองต้นเสียง
"คุณน้านี้มันเกิดอะไรขึ้นคะ??" ฉันถามคุณน้าทันทีเมื่อเห็น
"คือ น้ายืมเงินมา จะลงทุนเปิดบริษัทแต่ดันมาเจ๊งสะก่อน เลยทำให้น้าติดหนี้เขาไว้ เขาเลยขออลิตเป็นเครื่องขัดดอกก่อน และน้าสัญญาว่าจะรีบพาลิตกลับมาให้เร็วที่สุด ของที่บ้านเราขายไปก็น่าจะไปประมาณ 4-5 ล้าน แถมเงินที่เหลือจากการลงทุนอีก 300 ล้าน (ในบัญชี) ลิตไม่ต้องกลัวนะ น้าจะรีบพออิตกลับมาให้เร็วที่สุด ขอโทษนะอิต T^T" คุณน้าเล่าไปร้องไป
"แต่..." ฉันเริ่มขัด
"ได้โปรดเถอะลิต ไม่งั้น น้าต้องตายแล้วตัดอวัยวะไปขายนะ T^T" ฉันเห็นคุณน้าร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ก็ได้ค่ะ =^=" ฉันเริ่มสงสารคุณน้า เลยยอมตกลงไป T^T
"งั้นลิต เห็นลีมูซีนสีขาวคันนั้นมั้ย ตามน้ามาเลย ><" คุณน้าเริ่มเปลี่ยนจากคนที่ร้องไห้มาเป็นคนที่ร่าเริงไปเสียแล้ว T^T ฉันจึงเดินตามคุณน้าไปอย่างจำใจ และคนที่จะร้องไห้ต่อไปคือฉัน TT^TT
แง้!!
"คุณชายบูล เธอยอมรับข้อตกลง" คุณน้าบอกกับคนที่อยู่ในรถ บูล บูล ชื่อนี้คุ้นๆจัง ด้วยความสงสัยเลยชะโงกหน้าเข้าไปดู
"นายหื่น o_O" ฉันอุทานออกไปอย่างตกใจ
"ฉันบอกเธอแล้ว ว่าเธอต้องมาเป็นเมดไม่เชื่อฉัน -*-" เขาพูด
ไม่เอาๆๆๆ T^T ฉันตายแบบศพไม่สวยแน่เลยอะ ฉันยืนนิ่งเพราะความอึ่งไป ส่วนคุณน้าก็เปิดประตูพร้อมผลักฉันเข้าไปในรถ ปิดประตูโบกมือ และรถก็ออก T^T
บ๋ายบาย ชีวิตอันสงบของฉัน ( T^T//)(\\T^T)( T^T//)
ยัยไร้เดียงสา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ม.ค. 2556, 23:23:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ม.ค. 2556, 23:25:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 981
| << 1 : บทนำ |