[ค้างไว้ก่อน เป็นเรื่องที่ 2 ] The Sense สัมผัสลับ นำทางรัก
หลังจากที่ 'ชลธิดา' ไปโรงพักวันนั้น ก็มีวิญญาณเด็กผู้หญิงหน้าตาเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตามติดเธอมาด้วย เข้าห้องเธอไม่ได้ก็กรีดร้องโวยวายอยู่หน้าห้อง จนเธอไม่ได้หลับไม่ได้นอน วิญญาณเด็กน้องยืนยันว่าเธอต้องช่วย 'ร้อยตำรวจเอกจรณินท์' จอมเฮี้ยบให้รอดพ้นอันตรายจากผู้ไม่หวังดีอีกด้วย
โอ้ย...อาร์ตติสสาวเครียด!!!
โอ้ย...อาร์ตติสสาวเครียด!!!
Tags: ตำรวจ ศิลปิน วิญญาณ
ตอน: บทนำ
“ฮือๆ อึก! ฮือๆ” เด็กหญิงตัวน้อยในชุดผู้ป่วยร้องไห้หน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บปวดนอนอยู่บนเตียง บนศีรษะก็พันไว้ด้วยผ้าพันแผล และในตอนนี้รอบกายของเธอมีแต่ความมืด เนื่องจากเวลานี้ก็เที่ยงคืนแล้ว
“อึก! ฮือๆ คอยดูนะ กับไปน้ำจะไม่พูดกับพี่เมฆ ฮือๆ” เด็กหญิงตัวน้อยคาดโทษพี่ชายอย่างโกรธเคือง หวนคิดไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้ เพราะถ้าพี่ชายเธอไม่ชวนไปนั่งชิงช้าเล่นเธอก็คงไม่เป็นอย่างนี้ เธอนั่งแกว่งชิงช้าไปมาอย่างช้าๆ แต่พี่ชายของเธอกับเดินอ้อมมาข้างหลังแล้วแกว่งของเธอให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ
‘พี่เมฆ! อย่าแกว่งเร็วสิ น้ำกลัว’ เด็กหญิงหลับตาปี๋
‘น้ำ ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย สนุกออกจะตายไป’ เด็กชายพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วก็แกว่งต่อเรื่อยๆ
‘ไม่เอา! ไม่สนุก! น้ำจะลง! น้ำไม่เล่นแล้ว! น้ำกลัว! น้ำจะลง!ๆ’ ว่าแล้วเด็กหญิงก็ตัดสินใจปล่อยมือจากสายชิงช้า แต่ด้วยแรงเหวี่ยงทำให้ร่างของเด็กหญิงลอยกระแทกพื้นอย่างแรง และเธอก็สลบไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็รู้สึกปวดเนื้อปวดตัว และตามมาด้วยอาการปวดหัว เธอจึงได้ร้องไห้อย่างที่เห็น
“ร้องไห้ทำไมจ๊ะหนู...” น้ำเสียงเย็นๆ ดังขึ้นเรียกความสนใจจากเด็กหญิง เธอหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นหญิงวัยกลางคนร่างท้วมในชุดผู้ป่วยคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายเตียง
“อือๆ อึก! นะ หนู หนูปวดหัวค่ะ คุณน้า” เด็กหญิงร้องไป สะอึกไปตอบ
“โธ่... น่าสงสาร คงจะปวดมากสินะจ๊ะ” หญิงร่างท้วมเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง ยื่นมือมาลูบผมของเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู มือของเธอเย็นเชียบ ผิวของเธอดูซีดเซียว
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ คุณทับทิม...” และเสียงเย็นๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากทั้งสอง เธอและหญิงร่างท้วมนามว่าทับทิมหันไปมอง ก็พบกับหนุ่มใส่แว่นร่างสูงสวมเสื้อกาวน์แพทย์ มองมาด้วยความเป็นห่วง
“อ้าว! หมอก้องเกียรติ์ มาเดินตรวจคนไข้หรือคะ” หญิงร่างท้วมถามคุณหมอหนุ่ม
“ครับ ว่าแต่แล้วนี้เกิดอะไรขึ้นครับ คุณทับทิม” คุณหมอหนุ่มพูดพลางเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียงฝั่งตรงข้ามหญิงร่างท้วมนามว่าทับทิม
“ก็แม่หนูนี้สิคะ ร้องไห้ใหญ่เลย... บอกว่าปวดหัว” หญิงร่างท้วมบอกอย่ากระตือรือร้น ได้ยินดังนั้นคุณหมอหนุ่มนามว่าก้องเกียรติ์ ก็เอื้อมมือเย็นเชียบมาวัดอุณหภูมิร่างกายของเด็กหญิง
“หนูชื่ออะไรครับ...” หมอก้องเกียรติ์ถามน้ำเสียงอ่อนโยน
“หนูชื่อน้ำค่ะ คุณหมอคะหนูปวดหัวจังเลยค่ะ หนูจะตายมั้ยคะ ฮือๆ” เด็กหญิงถามด้วยความกลัว พร้อมร้องไห้เสียงดัง แล้วคุณหมอหนุ่มก็หัวเราะและบอกว่า
“หนูน้ำไม่ต้องกลัวครับ หนูน้ำไม่ตายหรอก แต่มีไข้แค่นั้นเอง” คุณหมอหนุ่มพูดพลางลูบหัวเด็กหญิงอย่างอ่อนโยน
“จริงเหรอคะ คุณหมอไม่โกหกน้ำนะคะ อึก!” เด็กหญิงถามพร้อมสะอื้น เรียกร้อยยิ้มเอ็นดูจากหญิงร่างท้วมและคุณหมอหนุ่มเป็นอย่างมาก
“จริงๆครับ หมอไม่ได้โกหก ดังนั้นหลับซะนะครับ เด็กดีตื่นเช้ามาจะได้สดชื้น ไม่เจ็บไม่ปวด”
“ค่ะ” เด็กหญิงรับคำเมื่อได้ยินดังนั้น เธอค่อยๆหลับตาลงและก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
เช้าวันต่อมา หลังจากที่แม่ของเด็กหญิงป้อนข้าวและให้ทานยาเสร็จ คุณหมอผู้หญิงท่าทางใจดีก็มาเยี่ยมไข้และอนุญาตให้เด็กหญิงกลับบ้านได้ แม่ก็พาเธอไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่เคาน์เตอร์
“คุณแม่คะ หนูอยากขอบคุณหมอก้องเกียรติ์กับคุณน้าทับทิมที่อยู่เฝ้าหนูเมื่อคืนจังเลยค่ะ” เด็กหญิงสะกิดชายเสื้อแม่ของเธอหลังจากที่จ่ายค่ารักษาพยาบาลเสร็จ
“งั้นเดี๋ยวแม่ถาม คุณพยาบาลให้นะลูก”
ว่าแล้วแม่ของเธอก็พาเธอเดินไปถามพยาบาลที่จุดสอบถาม แต่ถามพยาบาลแถวนั้น ก็บอกเป็นคำเดียวกันว่าไม่รู้จักคนไข้ที่ชื่อทับทิม กับคุณหมอที่ชื่อก้องเกียรติ์เลยซักคน
“หนูจำผิดรึเปล่าคะ” พยาบาลสาวถามเด็กหญิง
“นั่นสิน้ำ ลูกจำชื่อผิดรึเปล่าลูก”
“แต่หนูจำได้ว่าคุณน้าคนไข้ชื่อทับทิมจริงๆนะคะแม่ และคุณหมอใส่แว่นตัวสูงๆ ก็ชื่อว่าก้องเกียรติ์” เด็กหญิงยืนยันหนักแน่น ทำให้แม่และพยาบาลที่ยืนฟังยิ้มอย่างเอ็นดู
“มีอะไรกันเหรอพวกเธอ” หลังจากที่สองแม่ลูกเดินจากไป ก็มีพยาบาลร่างเล็กเดินเข้ามาถาม
“ก็เด็กผู้หญิงคนนั้นนะสิ เขามาขอพบหมอก้องเกียรติ์ กับคนไข้ชื่อทับทิมอะไรนี้แหละ เขาบอกว่าเมื่อคืนสองคนนี้ไปนั่งคุยกับเขา คิกๆ สงสัยจะละเมอมั้งเธอ” พยาบาลสาวตอบ
“แม่เจ้า!! เธอว่าอะไรนะ!!” พยาบาลร่างเล็กอุทานเสียงดังอย่างตกใจและหน้าซีด ทำให้นางพยาบาลหลายคนที่อยู่ใกล้ๆ เดินมาถามความสนใจ
“ตกใจทำไม... เธอรู้จักเหรอ”
“รู้จักสิ... ถ้าเป็นคุณหมอก้องเกียรติ์น่ะ... ฉันรู้จัก แต่...” พูดถึงตรงนี้พยาบาลร่างเล็กก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
“แต่อะไรกันเธอ”
“แต่ว่า... หมอก้องเกียรติ์น่ะ เสียชีวิตขณะขับรถจักรยานยนต์มาเข้าเวรที่โรงพยาบาล ตรงสี่แยกข้างโรงพยาบาลนี้เมื่อสามเดือนที่แล้วน่ะสิ...” พยาบาลร่างเล็กพูดพร้อมกับลูบแขนไปมาหวังว่าขนที่ลุกอยู่จะนอนลง
“ว้าย! งั้นที่เด็กคนนั้นพูดก็เป็นความจริงน่ะสิ แสดงว่า... เด็กคนนั้นเห็น...” หนึ่งในนางพยาบาลอุทานถามขึ้น
“ผี!!!” และนางพยาบาลทุกคนก็หน้าซีดและพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“อึก! ฮือๆ คอยดูนะ กับไปน้ำจะไม่พูดกับพี่เมฆ ฮือๆ” เด็กหญิงตัวน้อยคาดโทษพี่ชายอย่างโกรธเคือง หวนคิดไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้ เพราะถ้าพี่ชายเธอไม่ชวนไปนั่งชิงช้าเล่นเธอก็คงไม่เป็นอย่างนี้ เธอนั่งแกว่งชิงช้าไปมาอย่างช้าๆ แต่พี่ชายของเธอกับเดินอ้อมมาข้างหลังแล้วแกว่งของเธอให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ
‘พี่เมฆ! อย่าแกว่งเร็วสิ น้ำกลัว’ เด็กหญิงหลับตาปี๋
‘น้ำ ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย สนุกออกจะตายไป’ เด็กชายพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วก็แกว่งต่อเรื่อยๆ
‘ไม่เอา! ไม่สนุก! น้ำจะลง! น้ำไม่เล่นแล้ว! น้ำกลัว! น้ำจะลง!ๆ’ ว่าแล้วเด็กหญิงก็ตัดสินใจปล่อยมือจากสายชิงช้า แต่ด้วยแรงเหวี่ยงทำให้ร่างของเด็กหญิงลอยกระแทกพื้นอย่างแรง และเธอก็สลบไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็รู้สึกปวดเนื้อปวดตัว และตามมาด้วยอาการปวดหัว เธอจึงได้ร้องไห้อย่างที่เห็น
“ร้องไห้ทำไมจ๊ะหนู...” น้ำเสียงเย็นๆ ดังขึ้นเรียกความสนใจจากเด็กหญิง เธอหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นหญิงวัยกลางคนร่างท้วมในชุดผู้ป่วยคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายเตียง
“อือๆ อึก! นะ หนู หนูปวดหัวค่ะ คุณน้า” เด็กหญิงร้องไป สะอึกไปตอบ
“โธ่... น่าสงสาร คงจะปวดมากสินะจ๊ะ” หญิงร่างท้วมเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง ยื่นมือมาลูบผมของเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู มือของเธอเย็นเชียบ ผิวของเธอดูซีดเซียว
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ คุณทับทิม...” และเสียงเย็นๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากทั้งสอง เธอและหญิงร่างท้วมนามว่าทับทิมหันไปมอง ก็พบกับหนุ่มใส่แว่นร่างสูงสวมเสื้อกาวน์แพทย์ มองมาด้วยความเป็นห่วง
“อ้าว! หมอก้องเกียรติ์ มาเดินตรวจคนไข้หรือคะ” หญิงร่างท้วมถามคุณหมอหนุ่ม
“ครับ ว่าแต่แล้วนี้เกิดอะไรขึ้นครับ คุณทับทิม” คุณหมอหนุ่มพูดพลางเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียงฝั่งตรงข้ามหญิงร่างท้วมนามว่าทับทิม
“ก็แม่หนูนี้สิคะ ร้องไห้ใหญ่เลย... บอกว่าปวดหัว” หญิงร่างท้วมบอกอย่ากระตือรือร้น ได้ยินดังนั้นคุณหมอหนุ่มนามว่าก้องเกียรติ์ ก็เอื้อมมือเย็นเชียบมาวัดอุณหภูมิร่างกายของเด็กหญิง
“หนูชื่ออะไรครับ...” หมอก้องเกียรติ์ถามน้ำเสียงอ่อนโยน
“หนูชื่อน้ำค่ะ คุณหมอคะหนูปวดหัวจังเลยค่ะ หนูจะตายมั้ยคะ ฮือๆ” เด็กหญิงถามด้วยความกลัว พร้อมร้องไห้เสียงดัง แล้วคุณหมอหนุ่มก็หัวเราะและบอกว่า
“หนูน้ำไม่ต้องกลัวครับ หนูน้ำไม่ตายหรอก แต่มีไข้แค่นั้นเอง” คุณหมอหนุ่มพูดพลางลูบหัวเด็กหญิงอย่างอ่อนโยน
“จริงเหรอคะ คุณหมอไม่โกหกน้ำนะคะ อึก!” เด็กหญิงถามพร้อมสะอื้น เรียกร้อยยิ้มเอ็นดูจากหญิงร่างท้วมและคุณหมอหนุ่มเป็นอย่างมาก
“จริงๆครับ หมอไม่ได้โกหก ดังนั้นหลับซะนะครับ เด็กดีตื่นเช้ามาจะได้สดชื้น ไม่เจ็บไม่ปวด”
“ค่ะ” เด็กหญิงรับคำเมื่อได้ยินดังนั้น เธอค่อยๆหลับตาลงและก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
เช้าวันต่อมา หลังจากที่แม่ของเด็กหญิงป้อนข้าวและให้ทานยาเสร็จ คุณหมอผู้หญิงท่าทางใจดีก็มาเยี่ยมไข้และอนุญาตให้เด็กหญิงกลับบ้านได้ แม่ก็พาเธอไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่เคาน์เตอร์
“คุณแม่คะ หนูอยากขอบคุณหมอก้องเกียรติ์กับคุณน้าทับทิมที่อยู่เฝ้าหนูเมื่อคืนจังเลยค่ะ” เด็กหญิงสะกิดชายเสื้อแม่ของเธอหลังจากที่จ่ายค่ารักษาพยาบาลเสร็จ
“งั้นเดี๋ยวแม่ถาม คุณพยาบาลให้นะลูก”
ว่าแล้วแม่ของเธอก็พาเธอเดินไปถามพยาบาลที่จุดสอบถาม แต่ถามพยาบาลแถวนั้น ก็บอกเป็นคำเดียวกันว่าไม่รู้จักคนไข้ที่ชื่อทับทิม กับคุณหมอที่ชื่อก้องเกียรติ์เลยซักคน
“หนูจำผิดรึเปล่าคะ” พยาบาลสาวถามเด็กหญิง
“นั่นสิน้ำ ลูกจำชื่อผิดรึเปล่าลูก”
“แต่หนูจำได้ว่าคุณน้าคนไข้ชื่อทับทิมจริงๆนะคะแม่ และคุณหมอใส่แว่นตัวสูงๆ ก็ชื่อว่าก้องเกียรติ์” เด็กหญิงยืนยันหนักแน่น ทำให้แม่และพยาบาลที่ยืนฟังยิ้มอย่างเอ็นดู
“มีอะไรกันเหรอพวกเธอ” หลังจากที่สองแม่ลูกเดินจากไป ก็มีพยาบาลร่างเล็กเดินเข้ามาถาม
“ก็เด็กผู้หญิงคนนั้นนะสิ เขามาขอพบหมอก้องเกียรติ์ กับคนไข้ชื่อทับทิมอะไรนี้แหละ เขาบอกว่าเมื่อคืนสองคนนี้ไปนั่งคุยกับเขา คิกๆ สงสัยจะละเมอมั้งเธอ” พยาบาลสาวตอบ
“แม่เจ้า!! เธอว่าอะไรนะ!!” พยาบาลร่างเล็กอุทานเสียงดังอย่างตกใจและหน้าซีด ทำให้นางพยาบาลหลายคนที่อยู่ใกล้ๆ เดินมาถามความสนใจ
“ตกใจทำไม... เธอรู้จักเหรอ”
“รู้จักสิ... ถ้าเป็นคุณหมอก้องเกียรติ์น่ะ... ฉันรู้จัก แต่...” พูดถึงตรงนี้พยาบาลร่างเล็กก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
“แต่อะไรกันเธอ”
“แต่ว่า... หมอก้องเกียรติ์น่ะ เสียชีวิตขณะขับรถจักรยานยนต์มาเข้าเวรที่โรงพยาบาล ตรงสี่แยกข้างโรงพยาบาลนี้เมื่อสามเดือนที่แล้วน่ะสิ...” พยาบาลร่างเล็กพูดพร้อมกับลูบแขนไปมาหวังว่าขนที่ลุกอยู่จะนอนลง
“ว้าย! งั้นที่เด็กคนนั้นพูดก็เป็นความจริงน่ะสิ แสดงว่า... เด็กคนนั้นเห็น...” หนึ่งในนางพยาบาลอุทานถามขึ้น
“ผี!!!” และนางพยาบาลทุกคนก็หน้าซีดและพูดขึ้นมาพร้อมกัน
สุข เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ก.พ. 2556, 22:07:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ก.พ. 2556, 22:08:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 1050
| ตอนที่ 1 (UP+ 45%) >> |
ร้อยวจี 3 ก.พ. 2556, 23:45:12 น.
น่าสนุกรีบมาต่อนะคะ
น่าสนุกรีบมาต่อนะคะ
