เจ้าสาวพันธุ์สืบ
ปลื้ม---สาวเจ้าตัวดีที่มีนิสัย ซื่อ ทื่อ และโกง
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี

สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว

คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม

วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ

เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย

เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ


Tags: คน ช่วย ผี

ตอน: ขอผิดที่

ปลื้มเปิดปากเล่าให้พ่อฟังหมดทุกภาพที่เห็นด้วยตาว่า วสันต์ปรากฏตัวให้ปลายได้เห็นและกอดปลายได้เพียงคนเดียว ส่วนตัวเองจะถองสักพลั่ก แต่ทะลุร่างอีกฝ่าย
“อาจบางทีเขาจะยังไม่ตายจริงๆ”
“พ่อ” ปลื้มอุทานด้วยความดีใจ ขยับกายเป็นยืนด้วยเข่า จับขาพ่อเขย่าหนักเข้าทำเป้นเล่นสั่นแรงจนโดนเขกหัว
“สั่นเป้นติ้วไปยังไงนะเจ้าปลื้ม”
“นิ๊ดนึง”เธอทำเขี่ยปลายเล็บ แต่พ่อไม่เล่นด้วย ท่าทางเคร่ง ปลื้มจึงว่า
“นายผีนั่นอาจจะไปหัวทิ่มสลบที่ไหนสักแห่ง แล้วเลยเถิดเตลิดออกจากร่างก็ได้ใช่มั้ยจ๊ะ”
“คงไม่ซุ่มซ่ามเหมือนเราหรอกเจ้าปลื้ม”พ่อปรัชญาหันไปต่อว่าต่อข้อสันฐานฐานที่เป็นไปได้ยากของหญิงสาว “แต่ว่า เขาไม่ตายแล้วร่างเข้าอยู่ที่ไหน”
“พ่อดึงวิญญาณเขาเข้าร่างได้มั้ยจ๊ะ”
“ทำส่งเดชไม่ได้ เรายังไม่รู้เลยว่าร่างเขาอยู่ที่ไหน เกิดเป็นผีดิบขึ้นมาล่ะก็บาปแย่เลย”
“จริงด้วย”ปลื้มทรุดลงนั่งพับเพียบตามเดิม หมดความกระตือรือล้น แล้วยังกล่าวหาผีให้ได้ยืนช้ำใจนอกห้อง
“ไปเป็นผีดิบก็คงหากินไม่เป้นหรอก จะร้องไห้ให้เสียผีซะก็ไม่รู้”
“พวกเราต้องช่วยกันหาร่างวสันต์ให้เจอแล้วล่ะ บางทีถ้าเขายังอยู่ที่ปลอดภัยสักแห่งเขาจะมีโอกาส”
“โอกาสรอดกี่วันจ๊ะพ่อ”
“49วันเท่านั้น ร่างกายมนุษย์เราจะไม่สามารถทนรอวิญญาณจริงได้เกินนั้น เว้นแต่วิญญาณจะแฝงเข้าไปหลังจากนั้น เขาจะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป”
“อย่างบางคนฟื้นมาก็เป็นเด็ก บางคน มีพฤติกรรมหลุดโลกไปหรือจ๊ะพ่อ”
“อาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้ เป็นสมมติฐานเท่านั้นเอง”
“พูดอะไรกลัวจะเป้นหลักฐานไปซะหมดเลยนะพ่อเรา อย่างนี้ มาม้าจะรู้มั้ยว่าพ่อยังรักหมดใจอยู่เลย”
ปรัชญาสะดุ้ง เพราะปลื้มเวียนกลับมาเข้าตัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาเสียเลย ส่วนเจ้าสัวเป็นผีไม่รักษามารยาท เพราะท่านชอบฟังเรื่องลับที่ไม่ลับของปลื้มมาก และทุกครั้งที่ฟัง บทสรุปท่านเจ็บทุกที
‘อีจะเอาเมียอั๊วเป็นแม่อีให้ล่ายจริงๆ’
ฝ่ายปลายนำน้ำที่ตรวจลงไปรดยังพื้นดิน เธอไม่เจาะจงว่าจะเป็นกลางแจ้งหรือพื้นดิน แต่ทุกครั้งที่นำน้ำไปตรวจ เธอจะฝากแม่ธรณีให้เป็นสักขีพยานทุกครั้งไป
“คุณว้า”ปลายทักผี ซึ่งยืนกอดอก ยืนเหม่อมองไปที่ถนน ซึ่งมีวิญญาณเดินขวักไขว่ หนาแน่นพอกันกับรถบนท้องถนน แต่หญิงสาวไม่เห้นนอกจากร่างของวสันต์เท่านั้น
“ดีใจจังค่ะ ที่เห็นคุณได้อีก”
“ผมอยากกลับบ้านแล้วล่ะครับคุณปลาย”
ปลายพยักหน้ารับรู้พลางเอ่ยเบาๆ รู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่ใจตัวเอง เธอไม่เคยรู้สึกน้อยใจต่อพี่สาวเช่นครั้งนี้เลย
“จะตามปลื้มไปหรือคะ”
“ใช่ ผมห่วงคุณปลื้ม ผมไม่อยากให้คุณปลื้มรักพี่ชายของผมเลยครับ”
“เขาแย่มากเลยหรือคะ”
“เปล่าหรอกครับ แต่ผมหวงคุณปลื้ม”
ปลายแอบถอนใจ ซ่อนความเสียใจไม่ให้ผีหนุ่มได้เห็น ส่วนวสันต์มิได้อ่อนโยบนมากขนาดที่จะรู้ว่า ปลายมีใจให้ทั้งที่ปลื้มบอกปาวๆ เขากลับคิดว่าอีกฝ่ายพุดเล่นเหมือนทุกเรื่องที่ต้องแยกเอาเองว่า เรื่องไหนจริงเรื่องไหนไม่จริง
“เมื่อครู่นี้ ผมได้ยินพ่อคุณพูดเรื่องร่างของผม ผมอยากรู้เหมือนกันครับว่าผมอยู่ที่ไหน”
“ลองนึกดูอีกครั้งสิคะว่า คุณโดนใครทำร้าย หรือว่า”
“ผมเคยบอกแล้วว่าโดนปิดปากปิดจมูกจากใครไม่รู้ครับ จากนั้นก็มาที่นี่เลย”
ความผูกพัน การเกื้อกูลกัน ตามหลักคำสอนของพุทธศาสนา กล่าวไว้ว่า คนเป็นคู่กันได้ด้วยเหตุสองประการ คือการทำบุญร่วมชาติกันมาแต่ปางก่อน และการเกื้อกูลกันในชาตินี้ อาจบางที วสันต์จะทำบุญร่วมชาติมากับปลื้มก็เป้นได้จึงได้ตรงมาที่พี่สาวของเธอเป็นคนแรกหลังจากวิญญาณหลุดออกมา ปลายเคยผิดหวังและเก็ความรู้สึกมาแต่เด็ก ดังนั้นเธอจึงซ่อนความอ่อนแอไว้ได้มิดเม้น ต่างจากผู้พี่ ซึ่งสมหวังมาแต่เด็กจึงค่อนข้างแข็งกว่า
“ปลายจะขอปลื้มให้นะคะ ขอให้หาทางพาคุณไปให้ได้”
“ขอบคุณครับ ผมคิดแล้วว่าคุณต้องช่วยผมได้ เรื่องนี้”
“ค่ะ”ปลายรับคำเสียงเบากว่าเดิม จากนั้นจึงขอตัวไปเข้านอน ซึ่งห้องนอนของคนบ้านนี้โดนกำกับไว้ไม่ให้วิญญาณใดๆเข้าไปรบกวน นับแต่แม่ศรีไปสำแดงเดชให้ปลื้มได้เห้นตั้งแต่เด็ก และเหตุที่ไปหลอกปลื้มนั้นเอง จึงจุดชนวนให้ปลื้มขัดใจแม่ศรีเป็นต้นมา
ดึกดื่นค่อนคืน เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังแว่วๆ และเริ่มแผ่กังวานมากขึ้นทุกที ทุกที ปลื้มหลับสนิท แต่ปลายเพิ่งเคยได้ยินเสียงประหลาดนี้แฝดน้องผุดลุกจากที่นอน เงี่ยหูฟัง ก็ได้ยินชัดมากขึ้น ความสงสัย ทำให้ผุดลุกออกไปนอกห้อง ทันที่ที่เปิดประตูห้องออกไปนั้นเอง สิ่งที่ปลายไม่เคยได้เห็นก็ได้เห็นเต็มสองตา
ร่างผีผมยาวเป้นกระเซิง คลุมหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง ที่คอมีบาดแผลฉกรรจ์ เลือดสดยังหยุดลงพื้น เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังมาจากร่างน่าหวาดกลัวนี้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด” ปลายกรีดร้องสุดเสียงแล้วเป้นลมล้มพับไปทันที
ปลื้มและพ่อปรัชญษสะดุ้งสุดตัว ต่างคนต่างรีบมาที่ต้นเสียง
“ปลาย...”ปลื้มตะโกนลั่นโผที่น้อง ประคองอีกฝ่ายมาไว้ในอ้อมแขน แล้วร้องด่าผีขี้หวงซึ่งร้องไห้โหยหวนไม่เลิกลา
“น้าเป็นผีบ้าไปแล้วหรือไงถึงมาหลอกปลายได้ลงคอ เดี๋ยว ๆๆไม่อยู่ดีมีสุข”
“อยากให้ปลายช่วยบ้าง”
“ช่วยอะไร”ปลื้มตะคอก หน้าตาขึงขัง ก้มมองน้องซึ่งยังไม่ได้สติ พ่อปรัชญา ตรงมาที่ปลื้ม แล้วรีบก้มลงไปช้อนร่างวลูกสาวคนเล็กพลางบอก
“เสียขวัญ”
“น้าขี้หวงเป้นบ้าไปแล้ว มาปหลอกปลาย เดี๋ยวเห่อะ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”
“อยากให้ช่วย...ช่วยให้สมหวังบ้าง” ผีสาวสารภาพแล้วยิ่งเปล่งเสียงร้องไห้คร่ำครวญ ผีหัวขาดโผล่มาเอาเรื่องอีกตน แล้วจากนั้นบรรดาผีต่างเสนอหน้ามาเข้าข้างปลื้มให้ลงโทษผีขี้หวง ซึ่งอยู่อย่างเครียดขมึงทึงมาตลอด แต่เวลานี้กลับเอาแต่ร้องไห้ ซึ่งดูน่าสยองมากกว่าน่าสงสาร
“อดส่วนบุญส่วนกุศล”
“หรือไม่ก็ส่งไปเกิดเลย อยู่ดีไม่ว่าดีมาหลอกหลอนผู้มีพระคุณ”
“โฮ โฮ...คุณปรัชกำลังจะแต่งงานใหม่แล้ว คุณปรัชจะเป้นของคนอื่นแล้ว ทำไมไม่มีคนเห็นใจฉันบ้าง”
ทุกตัวส่ายหน้าไปมา เจ้าสัวมาปรากฏเป้นตัวรองสุดท้าย จากนั้นวสันต์จึงเข้ามาแล้วถามสาเหตุความโกลาหน เขาเพิ่งเห็นว่าปลายกำลังได้รับการเรียกขวัญจากพ่อปรัชญา ผีหัวขาดหิ้วหัวตัวเองชูสูงให้ได้ระดับใบหน้าของวสันต์จากนั้นเปิดปากเล่าราวกับว่าอยู่ในเหตุการณ์แต่แรก
“มาหลอกหลอนน้องปลายซะสลบไปเลย แกรู้ทั้งรู้ว่าน้องปลาบกลัวผียังจะมาในสภาพน่ากลัวอย่างนั้นอีก”
“เลี้ยวลื้อไม่น่ากัวหรืองาย”เจ้าสัว ย้อนกลับไปยังผีนักข่าวจำเปผ้นซึ่งน่ากลัวไม่น้อยกว่ากัน “เห็งหล่อก็ลูกอั๊วคงเลียว อาว่าแต่อีเป็นอาราย เอาแต่ร้องๆๆ”
“ให้น้องปลายช่วยอะไรไม่รู้ เนี่ยต้องมีผีวสักตัวทำเป็นตัวอย่าง ยัยผีขี้หวงถึงทำตาม”
วสันต์ร้อนวูบเมื่อทั้งผีและคนหันไปมองทางเขาเป็นจุดเดียว เจ้าสัวปกป้องทันที
“ลูกอั๊วม่ายผิก ม่ายลายทามอาราย”
“ผมขอให้ปลายช่วยผมให้คุณปลื้มพากลับบ้านครับเตี่ย”
“ไอ๊หย่า...จะสารภาพทามมายอ้ายว้า” เจ้าสัวดุลูก ปลื้มเม้มริมฝีปากแน่น มองเขม็งไปที่วสันต์ จากนั้นหันไปเล่นงานผีขี้หวง
“ถ้าไม่หยุดร้องไห้ล่ะก็จะส่งไปเกิดเดี๋ยวนี้เลย”
โฮ โฮ...แบบนี้ทนไม่ได้จริงๆ ผีขี้ร้องบอกตัวเอง แล้วรีบหายวับไปต่อหน้าต่อตา หากปลื้มเป่าบางอย่างลงบนฝ่ามือ แล้วคว้าจับราวกับจับแมลงวันสักตัว จากนั้นผีขี้หวงรู้สึกโดนแรงมหาศาลดูดกลับมายืนสั่น ร่างบิดเบี้ยวผิดรูป





นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.พ. 2556, 18:00:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.พ. 2556, 18:00:04 น.

จำนวนการเข้าชม : 1879





<< ต่อ   
mottanoy 6 ก.พ. 2556, 21:53:27 น.
สนุกค่ะ


ปิงปิง 7 ก.พ. 2556, 14:26:31 น.


Zephyr 16 ก.พ. 2556, 14:58:14 น.
อ้าว ปลื้ม อย่าใจร้ายซี่ แอบสงสารน้าขี้หวงเล็กๆ


องุ่น 22 มี.ค. 2556, 02:15:04 น.
องุ่นหายไปนาน เผอิญมีหลายๆเรื่อง คอมหายด้วยอะป้ากุ โง่ไปลืมในแท็กซี่ตอนนั่งกลับมาเมืองจีน นิยายยยยช้าน ฉะนั้นป้ากุต้องรีบปั่นเรื่องนี้มาให้งุ่นอ่านเป็นการปลอบใจ(ซะงั้น)


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account