เจ้าสาวพันธุ์สืบ
ปลื้ม---สาวเจ้าตัวดีที่มีนิสัย ซื่อ ทื่อ และโกง
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี
สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว
คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม
วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ
เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย
เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี
สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว
คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม
วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ
เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย
เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ
Tags: คน ช่วย ผี
ตอน: ต่อ
“แอ๊ะ” เสียงแอ๊ะมาทำให้ทั้งสองผละออกจากกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ปลื้มทำท่าหวงของรัก หลังจากที่ผู้อยู่ต่างภพผละจากกันแล้ว
“นายอย่ามายุ่ง มาเจาะแจ๊ะน้องเราเด็ดขาดนายว้า”
“คุณว้าไม่ได้ทำอะไรปลายนะปลื้ม”
“ใช่ซี้ ก็ตัวให้เขากอดกลมเลยนี่ แหมแล้วไม่ทะลุล่ะ เอ๊ะหรือนายว้ายังไม่ตาย”
ปลื้มเปลี่ยนอารมณ์ได้ใหม่ทันทีจากหวงมาเป็นห่วง
“ถ้านายไม่ตายแล้วร่างเน่าเปลื่อยอยู่ที่ไหนกัน คิดสิคิด”คนสวยหันไปเอาเรื่องผีใหม่”
“เอ่อ ถ้าเน่าเปื่อยไปแล้วก็อย่าไปพบเลยครับ”วสันต์กลัวเจอตัวเองสภาพนั้นจริงๆ เมื่อสิ้นคำ ปลื้มจึงตะคอกใส่
“ตาบ้าเอ๊ย...คนไม่ตายจะเน่าได้ไง นายนี่ทำไมไม่มีมาดเก๊กแบบพี่นายบ้างเลยนะ”
“ผมถึงไม่ทำให้คุณรักแบบเฮียคิมไง” ผีหนุ่มประชด ปลื้มจึงมองอีกฝ่ายเพียงครึ่งตา จากนั้นทำท่าทางครุ่นคิด แต่ยังดึงน้องสาวไว้ข้างหลัง วสันต์มองความขี้หวงของอีกฝ่ายแล้วจึงทักท้วงว่า
“ผมไม่มีปัญญาทำอะไรน้องสาวคุณหรอก”
“ฉันไม่ได้กลัวนาย แต่กลัวน้องสาวฉันมากกว่า”ขาดคำ ปลายจึงทุบแขนพี่สาว จากนั้นแอบมองวสันต์ อีกฝ่ายหันมามองแล้วทำท่างง ปลายจึงถือตะกร้าผ้าเดินเข้าห้องเป็นการปิดความเก้อเขินของตัวเอง ปลื้มกระทุ้งวสันต์ แต่ทะลุอีกฝ่ายทำให้เธอเสียหลัก เกือบล้ม ดีแต่ว่า ไปยืนกอดอกทำเท่ห์พิงเสาได้ทัน
“นายมีใจให้ปลายหรือไงน้องสาวฉันถึงได้เห็นนาย”
“ผมแค่อยากให้มีใครสักคนเข้าใจความรู้สึกของผมเท่านั้น”กล่าวแล้ว นายผีอยากรู้สึกงอนเข้าบ้าง แต่แล้วก็ต้องเซแวด เมื่อโดนเจ้าสัว ซึ่งล่องหนมาแต่เมื่อใดไม่มีใครรู้ผลักไส พร้อมสั่งเสีย
“ตองนี้อย่าเห็งแก่ตัวเอง ต้องเหงแก่ตะกูง ตะกูงเรากำลังมีอันตาราย เตี่ยต้องเข้าบ้างให้ล่ายก่อง ลื้อห้ามฟุ้งซ่าง”
“ผมไม่ได้ฟุ้งซ่าน เตี่ยต่างหากที่อยากเข้าบ้านจนต้องดึงปลื้มให้ไปแต่งงานกับเฮีย”
“ก็อีเหมาะสมกันมากกว่าลื้อ อาคิมมันหัยวเขง มันต้องโดงสั่งสอง ส่วงลื้อมีลีอยู่เลี้ยว หาผีลีๆสักตัวก็ใช้ล่าย ผีบ้างนี้เยอะ”
ขาดคำแม่ศรีโผล่มาให้เห็นเป็นตนแรก ปลื้มแทรกคำ
“ผีบางตัวแก่แล้ว มองข้ามๆไปเถอะ”
“อั๊วไม่ข้ามก็ล่าย”
เจ้าสัวไม่ทิ้งลายหลายเมีย แต่ให้ตายเถอะ แม่ศรีผีเรือนกลับมองเด็กซะอย่างนั้น กรรมเวร!!
สามแม่ลูกกลับเข้าบ้านราคาร้อยกว่าล้าน สุนัขพันธ์ปอมเมอเรเนียนอวิ่งออกมาจากห้องโถง ตรงเข้ามาหาคิมหันต์ พร้อมกับเสียงหวานๆของหงส์หยกผู้เป็นเจ้าของ
“ปอมปอมอย่าซนสิลูก” ร่างอวบได้รูปสวยของหงส์หยกวิ่งตามอุ้มหมาน่ารักขาวปุยไว้ในอ้อมแขน เธอเหลือบเห็นสามแม่ลูกแล้วทักทาย
“อาม่าไปไหนกันมาหรือคะ กลับดึกเชียวค่ะวันนี้”
“ไปธุระจ้ะหงส์ ยังไม่นอนอีกหรือ”
“กำลังจะนอนค่ะ อยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะคะอาม่า”
“นั่นสินะ วันๆต่างคนต่างทำธุระอาม่าขอตัวก่อนนะ”
“ค่ะอาม่า” หงส์หยกปล่อยให้ผู้ใหญ่เดินจากไป เธอแอบมองน้าชายทั้งสองคน ซึ่งพากันเดินลิ่วไปยังชั้นบน ซึ่งทั้งชั้นเป้นของพวกเขาและบางส่วนเป็นที่อาศัยของครอบครัวเธอ
หญิงสาว อุ้มหมาเดินทอดน่องไม่เร่งรีบกลับไปยังห้องส่วนตัว เวลานั้นบิดา ซึ่งเป็นนายตำรวจ เดินเข้ามาทางประตูในส่วนของที่อยู่ตน เขาเห็นลูกสาวจึงทัก
“ทำไมยังไม่นอนอีก”
“ปาป๊าแวะไปหาอีหนูที่ไหนหรือเปล่ากลับดึกเหมือนกันนี่คะ”
“เดี๋ยวเข้าหูมาม้าแกก็ยุ่งพอดี”
“บ้านเรานี่ช่างยุ่งจริงๆด้วยนะคะ ห่วงอากู๋ว้า หายเงียบไปเลย”
“อาว้าอาจจะแอบไปมีเมียไม่ยอมกลับบ้านก็ได้นี่ โดนอากงบังคับตั้งแต่สิบขวบเรื่องผู้หญิง”
ผู้กองวิสูตรเข้ามาโอบบ่าลูกสาวพากันเดินกลับไปยังที่อยู่ส่วนของตน เอ่ยพาดพิงไปถึงลูกๆของเมียแต่ง
“เมื่อกี้กู๋คิมหน้าเครียดเชียวค่ะ ปาป๊าว่าคดีเรื่องอากงจะได้ร่องรอยอะไรเพิ่มมั้ยคะ”
“ไม่เห็นคืบหน้าอะไรเลย”
“คนร้ายช่างแนบเนียนจริงๆนะคะ อุ้มอากงไปฝังได้โดยที่อาหม่า ตั่วอี๊ อาอี๊ ตามหากันไม่เจอ แค่เข้าห้องน้ำ”
“อาเลี้ยงมันสะเพร่า” ผู้กองโยนไปที่กิมเลี้ยง
“หยกไม่อยากให้เป้นพินัยกรรมเลือดเลยนะคะปาป๊า แค่มีเงินใช้ได้กินได้เที่ยวก็พอแล้ว ถ้ามาจับอุ้มฆ่ากันเองคงบาปแย่เลย”
“อากงคงหลงหายไปจริงๆ อย่าไปคิดในทางร้าย”
“ปาป๊าเป็นตำรวจนะคะ ทำไมสรุปคดีง่ายจริงๆ ทั้งที่อากงโดนฝังทั้งเป็นแท้ๆ”
ผู้กองวิสูตรไม่เอ่ยว่าอะไร แต่ถามเรื่องของลูกสาวบ้าง
“แล้วงานที่บริษัทเป้นยังไงบ้างล่ะ จับตาดูกู๋คิมกับกู๋เหมหรือเปล่า”
“ไม่ต้องดูก็เห้นค่ะว่างานยุ่งมากทั้งเรื่องในบ้าน พี่น้องหรือบริวารเป็นพันๆคน” หงส์หยกเอ่ยด้วยน้ำเสียงระรื่น ผู้กองวิสูตรแตะศีรษะลูกสาวด้วยความเอ็นดุจากนั้นถามถึงลูกชาย
“แล้วน้องเราล่ะ”
“นั่นต่างหากคะที่ควรห่วงที่สุด ทำงานมาตั้งหลายปียังงุ่มง่าม นั่งเซ็นอย่างเดียว จนกระทั่งโดนมาม้าด่ากราดเลยค่ะว่าเงินรั่วได้อีก”
จากนั้นสองพ่อลูกหัวเราะกันเบาๆ เลี้ยวเข้าเส้นทางสู่ห้องส่วนตัว ปอมๆเห่าเสียงดัง แต่ทั้งสองไม่รำคาญ หากว่าเมื่อผ่านห้องใหญ่ห้องหนึ่ง ประตูเปิดพรวดออกมาพร้อมกับ ธงชัย ญาติผู้พี่วัยเดียวกัน ท่าทางเร่งรีบของอีกฝ่ายเดินเกือบชนสองพ่อลูก
“อ้าว...”เขาอุทานแค่นั้นแล้วรีบเดินออกไปทันที
ผู้กองวิสูตรจับตามองตามอีกฝ่ายไปแวบหนึ่ง หงส์หยกปลอบใจหมาของตัวเองไม่ให้เห่า เสียงกิมลั้งด่าตามมา
“ไอ้เก๊าเจ๊ง อย่างนี้ล่ะลื้อถึงไม่อยู่ในสายตาใครพลอยให้อั๊วซวยอย่างนี้”
หงส์หยกกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ ต่อคำด่าของป้าที่มีต่อลูกชายเพียงคนเดียว...ธงชัยเป็นเกร์ คนในบ้านรู้ดี การออกไปดึกดื่นเขาไม่ปิดบังว่าไปหาคู่ขา นับแต่เจ้าสัวจากไปเขายิ่งเปิดเผยตัวมากกว่าเดิม เพียงแต่ว่า ไม่กล้าพาใครเข้ามาในบ้านเพราะกิมลั้งสั่งเด็ดขาดถึงกับตัดเป็นตัดตายถ้าไม่เชื่อฟัง!!
คิมหันต์คลายปมเนคไทค่อนข้างแรง หลังจากอยู่ตามลำพังในห้องส่วนตัว เขาเก็บอารมณ์ขุ่นมัวออกมาจากบ้านสัปเหร่อหลังนั้น อีกไม่นานเขาจะต้องโดนดูถูกจากสายตาคนรอบข้างวเป็นแน่ ถ้าปลื้มเข้ามาทำรุ่มร่ามในบ้านหลังนี้
เขาจำต้องยอมเพราะไม่เช่นนั้นมารดาของเขาต้องเป็นฝ่ายไปอยู่บ้านของปลื้ม ซึ่งคนในบ้านนี้รู้กันแล้วว่าเป็นคนรู้จักเก่าก่อนของมารดา ชายหนุ่มไม่รู้ว่าอาหม่าจะรู้มากแค่ไหนกับความเป็นมาของปรัชญญา
“ยัยล้นนั่นต้องมาประจานความงมงายของมาม้าแน่ๆอยากดึงมาม้าของฉันไปเป็นพวกจนตัวสั่นแล้วล่ะสิ อย่าหวังเลยว่าจะให้พ่อเธอมาได้กับมาม้าฉันง่ายๆ”
ชายหนุ่มคิดสารพัดทางที่จะนำมาต่อกรกับสาวปลื้ม ซึ่งดูเหมือนรู้ความลับของเขามากมาย นั่นเป็นเรื่องแปลกมากเพราะบางเรื่องมารดาของเขาไม่รู้ เช่นเรื่องปืน ส่วนผู้หญิง...
บ้าเอ๊ย เรื่องเงินสองแสนก็มีแต่บิดาคนเดียวที่รู้ ท่านยังสั่งเขาว่าไม่ให้เรื่องนี้ถึงหูคนอื่นเพราะท่านอายที่ลูกชายเสียเหลี่ยมเพราะผู้หญิงหลอก
“เธอมันล้นแต่ไม่เต็มจริงๆยัยปลื้ม”
คิมหันต์สลัดความคิดไปถึงใบหน้าสวยๆแต่มีท่าทีอยากเอาชนะชายหนุ่มตลอดเวลา เขาไม่มองเธอ เธอก็ไม่มองเขา พูดข้ามหัวจนเขาทนไม่ได้ เขาจะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ เขาต้องทำอย่างไร!!
พ่อปรัชญญาสวดมนต์ไหว้พระพร้อมลูกๆแล้วจากนั้นจึงแยกไปห้องส่วนตัว ไม่ทันได้นั่งริมเตียง ประตูก็เปิดผางออกมา เขาเอ่ยเสียงดุโดยไม่หันไมไปมอง
“เจ้าปลื้ม มีอะไรอีกพ่อจะนอนแล้วนะ”
“ไม่ให้คิดถึงมาม้าง่ายๆหรอก”พูดแล้วเจ้าตัวดีก้าวปราดๆราวกับนักศืบปราดประชิดคนที่ตัวเองติดตาม จากนั้นไปนั่งข้างเตียงส่งยิ้มกว้างเกินจำเป้น พ่อปรัชญษาหน้าไปซ่อนยิ้มกับกิริยาของลูก ซ฿งแม้จะรู้กลายๆว่ามีความรัก แต่ว่าเจ้าตัวยังทำเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่ได้อีก
“ปลื้มสงสัยจ้ะพ่อ”
“เรื่องอะไรอีกล่ะ เรื่องของตัวเองก็ได้ช่องทางแล้วนี่เดินเข้าบ้านผู้ชาย โธ่เอ๊ยขายขี้หน้าเขามั้ยนั่น”พ่อปรัชญาโยกศีรษะลูกสาวคนโปรดเล่นดวยความเอ็นดู
“จุดประสงค์หลักอยู่ที่พ่อต่างหาก”
“อย่าเอาไปยุ่งเลยพ่อจัดการเองได้”
“ชาติหน้าปลื้มคงได้แม่กับเขาล่ะ”เธอบ่น แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ปลื้มสงสัยว่านายว้าจะยังไม่ตายนะพ่อ”
“หือ...”ครานี้พ่อปรัชญญาจ้องมองลูกสาวเพื่อความแน่ใจว่าพูดจริงหรือเล่น
ปลื้มเป็นคนตรงแม้จะมีเหลี่ยมเล่ห์อยู่บ้าง หากว่าเมื่อจริงใจแล้วปลื้มไม่เคยปิดบังหัวใจตัวเอง เช่นเวลานี้ เธอเปิดเผยทางดวงตาว่าคิดเช่นนั้นจริง คิดอยากช่วยคนจริงๆ
ปลื้มทำท่าหวงของรัก หลังจากที่ผู้อยู่ต่างภพผละจากกันแล้ว
“นายอย่ามายุ่ง มาเจาะแจ๊ะน้องเราเด็ดขาดนายว้า”
“คุณว้าไม่ได้ทำอะไรปลายนะปลื้ม”
“ใช่ซี้ ก็ตัวให้เขากอดกลมเลยนี่ แหมแล้วไม่ทะลุล่ะ เอ๊ะหรือนายว้ายังไม่ตาย”
ปลื้มเปลี่ยนอารมณ์ได้ใหม่ทันทีจากหวงมาเป็นห่วง
“ถ้านายไม่ตายแล้วร่างเน่าเปลื่อยอยู่ที่ไหนกัน คิดสิคิด”คนสวยหันไปเอาเรื่องผีใหม่”
“เอ่อ ถ้าเน่าเปื่อยไปแล้วก็อย่าไปพบเลยครับ”วสันต์กลัวเจอตัวเองสภาพนั้นจริงๆ เมื่อสิ้นคำ ปลื้มจึงตะคอกใส่
“ตาบ้าเอ๊ย...คนไม่ตายจะเน่าได้ไง นายนี่ทำไมไม่มีมาดเก๊กแบบพี่นายบ้างเลยนะ”
“ผมถึงไม่ทำให้คุณรักแบบเฮียคิมไง” ผีหนุ่มประชด ปลื้มจึงมองอีกฝ่ายเพียงครึ่งตา จากนั้นทำท่าทางครุ่นคิด แต่ยังดึงน้องสาวไว้ข้างหลัง วสันต์มองความขี้หวงของอีกฝ่ายแล้วจึงทักท้วงว่า
“ผมไม่มีปัญญาทำอะไรน้องสาวคุณหรอก”
“ฉันไม่ได้กลัวนาย แต่กลัวน้องสาวฉันมากกว่า”ขาดคำ ปลายจึงทุบแขนพี่สาว จากนั้นแอบมองวสันต์ อีกฝ่ายหันมามองแล้วทำท่างง ปลายจึงถือตะกร้าผ้าเดินเข้าห้องเป็นการปิดความเก้อเขินของตัวเอง ปลื้มกระทุ้งวสันต์ แต่ทะลุอีกฝ่ายทำให้เธอเสียหลัก เกือบล้ม ดีแต่ว่า ไปยืนกอดอกทำเท่ห์พิงเสาได้ทัน
“นายมีใจให้ปลายหรือไงน้องสาวฉันถึงได้เห็นนาย”
“ผมแค่อยากให้มีใครสักคนเข้าใจความรู้สึกของผมเท่านั้น”กล่าวแล้ว นายผีอยากรู้สึกงอนเข้าบ้าง แต่แล้วก็ต้องเซแวด เมื่อโดนเจ้าสัว ซึ่งล่องหนมาแต่เมื่อใดไม่มีใครรู้ผลักไส พร้อมสั่งเสีย
“ตองนี้อย่าเห็งแก่ตัวเอง ต้องเหงแก่ตะกูง ตะกูงเรากำลังมีอันตาราย เตี่ยต้องเข้าบ้างให้ล่ายก่อง ลื้อห้ามฟุ้งซ่าง”
“ผมไม่ได้ฟุ้งซ่าน เตี่ยต่างหากที่อยากเข้าบ้านจนต้องดึงปลื้มให้ไปแต่งงานกับเฮีย”
“ก็อีเหมาะสมกันมากกว่าลื้อ อาคิมมันหัยวเขง มันต้องโดงสั่งสอง ส่วงลื้อมีลีอยู่เลี้ยว หาผีลีๆสักตัวก็ใช้ล่าย ผีบ้างนี้เยอะ”
ขาดคำแม่ศรีโผล่มาให้เห็นเป็นตนแรก ปลื้มแทรกคำ
“ผีบางตัวแก่แล้ว มองข้ามๆไปเถอะ”
“อั๊วไม่ข้ามก็ล่าย”
เจ้าสัวไม่ทิ้งลายหลายเมีย แต่ให้ตายเถอะ แม่ศรีผีเรือนกลับมองเด็กซะอย่างนั้น กรรมเวร!!
สามแม่ลูกกลับเข้าบ้านราคาร้อยกว่าล้าน สุนัขพันธ์ปอมเมอเรเนียนอวิ่งออกมาจากห้องโถง ตรงเข้ามาหาคิมหันต์ พร้อมกับเสียงหวานๆของหงส์หยกผู้เป็นเจ้าของ
“ปอมปอมอย่าซนสิลูก” ร่างอวบได้รูปสวยของหงส์หยกวิ่งตามอุ้มหมาน่ารักขาวปุยไว้ในอ้อมแขน เธอเหลือบเห็นสามแม่ลูกแล้วทักทาย
“อาม่าไปไหนกันมาหรือคะ กลับดึกเชียวค่ะวันนี้”
“ไปธุระจ้ะหงส์ ยังไม่นอนอีกหรือ”
“กำลังจะนอนค่ะ อยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะคะอาม่า”
“นั่นสินะ วันๆต่างคนต่างทำธุระอาม่าขอตัวก่อนนะ”
“ค่ะอาม่า” หงส์หยกปล่อยให้ผู้ใหญ่เดินจากไป เธอแอบมองน้าชายทั้งสองคน ซึ่งพากันเดินลิ่วไปยังชั้นบน ซึ่งทั้งชั้นเป้นของพวกเขาและบางส่วนเป็นที่อาศัยของครอบครัวเธอ
หญิงสาว อุ้มหมาเดินทอดน่องไม่เร่งรีบกลับไปยังห้องส่วนตัว เวลานั้นบิดา ซึ่งเป็นนายตำรวจ เดินเข้ามาทางประตูในส่วนของที่อยู่ตน เขาเห็นลูกสาวจึงทัก
“ทำไมยังไม่นอนอีก”
“ปาป๊าแวะไปหาอีหนูที่ไหนหรือเปล่ากลับดึกเหมือนกันนี่คะ”
“เดี๋ยวเข้าหูมาม้าแกก็ยุ่งพอดี”
“บ้านเรานี่ช่างยุ่งจริงๆด้วยนะคะ ห่วงอากู๋ว้า หายเงียบไปเลย”
“อาว้าอาจจะแอบไปมีเมียไม่ยอมกลับบ้านก็ได้นี่ โดนอากงบังคับตั้งแต่สิบขวบเรื่องผู้หญิง”
ผู้กองวิสูตรเข้ามาโอบบ่าลูกสาวพากันเดินกลับไปยังที่อยู่ส่วนของตน เอ่ยพาดพิงไปถึงลูกๆของเมียแต่ง
“เมื่อกี้กู๋คิมหน้าเครียดเชียวค่ะ ปาป๊าว่าคดีเรื่องอากงจะได้ร่องรอยอะไรเพิ่มมั้ยคะ”
“ไม่เห็นคืบหน้าอะไรเลย”
“คนร้ายช่างแนบเนียนจริงๆนะคะ อุ้มอากงไปฝังได้โดยที่อาหม่า ตั่วอี๊ อาอี๊ ตามหากันไม่เจอ แค่เข้าห้องน้ำ”
“อาเลี้ยงมันสะเพร่า” ผู้กองโยนไปที่กิมเลี้ยง
“หยกไม่อยากให้เป้นพินัยกรรมเลือดเลยนะคะปาป๊า แค่มีเงินใช้ได้กินได้เที่ยวก็พอแล้ว ถ้ามาจับอุ้มฆ่ากันเองคงบาปแย่เลย”
“อากงคงหลงหายไปจริงๆ อย่าไปคิดในทางร้าย”
“ปาป๊าเป็นตำรวจนะคะ ทำไมสรุปคดีง่ายจริงๆ ทั้งที่อากงโดนฝังทั้งเป็นแท้ๆ”
ผู้กองวิสูตรไม่เอ่ยว่าอะไร แต่ถามเรื่องของลูกสาวบ้าง
“แล้วงานที่บริษัทเป้นยังไงบ้างล่ะ จับตาดูกู๋คิมกับกู๋เหมหรือเปล่า”
“ไม่ต้องดูก็เห้นค่ะว่างานยุ่งมากทั้งเรื่องในบ้าน พี่น้องหรือบริวารเป็นพันๆคน” หงส์หยกเอ่ยด้วยน้ำเสียงระรื่น ผู้กองวิสูตรแตะศีรษะลูกสาวด้วยความเอ็นดุจากนั้นถามถึงลูกชาย
“แล้วน้องเราล่ะ”
“นั่นต่างหากคะที่ควรห่วงที่สุด ทำงานมาตั้งหลายปียังงุ่มง่าม นั่งเซ็นอย่างเดียว จนกระทั่งโดนมาม้าด่ากราดเลยค่ะว่าเงินรั่วได้อีก”
จากนั้นสองพ่อลูกหัวเราะกันเบาๆ เลี้ยวเข้าเส้นทางสู่ห้องส่วนตัว ปอมๆเห่าเสียงดัง แต่ทั้งสองไม่รำคาญ หากว่าเมื่อผ่านห้องใหญ่ห้องหนึ่ง ประตูเปิดพรวดออกมาพร้อมกับ ธงชัย ญาติผู้พี่วัยเดียวกัน ท่าทางเร่งรีบของอีกฝ่ายเดินเกือบชนสองพ่อลูก
“อ้าว...”เขาอุทานแค่นั้นแล้วรีบเดินออกไปทันที
ผู้กองวิสูตรจับตามองตามอีกฝ่ายไปแวบหนึ่ง หงส์หยกปลอบใจหมาของตัวเองไม่ให้เห่า เสียงกิมลั้งด่าตามมา
“ไอ้เก๊าเจ๊ง อย่างนี้ล่ะลื้อถึงไม่อยู่ในสายตาใครพลอยให้อั๊วซวยอย่างนี้”
หงส์หยกกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ ต่อคำด่าของป้าที่มีต่อลูกชายเพียงคนเดียว...ธงชัยเป็นเกร์ คนในบ้านรู้ดี การออกไปดึกดื่นเขาไม่ปิดบังว่าไปหาคู่ขา นับแต่เจ้าสัวจากไปเขายิ่งเปิดเผยตัวมากกว่าเดิม เพียงแต่ว่า ไม่กล้าพาใครเข้ามาในบ้านเพราะกิมลั้งสั่งเด็ดขาดถึงกับตัดเป็นตัดตายถ้าไม่เชื่อฟัง!!
คิมหันต์คลายปมเนคไทค่อนข้างแรง หลังจากอยู่ตามลำพังในห้องส่วนตัว เขาเก็บอารมณ์ขุ่นมัวออกมาจากบ้านสัปเหร่อหลังนั้น อีกไม่นานเขาจะต้องโดนดูถูกจากสายตาคนรอบข้างวเป็นแน่ ถ้าปลื้มเข้ามาทำรุ่มร่ามในบ้านหลังนี้
เขาจำต้องยอมเพราะไม่เช่นนั้นมารดาของเขาต้องเป็นฝ่ายไปอยู่บ้านของปลื้ม ซึ่งคนในบ้านนี้รู้กันแล้วว่าเป็นคนรู้จักเก่าก่อนของมารดา ชายหนุ่มไม่รู้ว่าอาหม่าจะรู้มากแค่ไหนกับความเป็นมาของปรัชญญา
“ยัยล้นนั่นต้องมาประจานความงมงายของมาม้าแน่ๆอยากดึงมาม้าของฉันไปเป็นพวกจนตัวสั่นแล้วล่ะสิ อย่าหวังเลยว่าจะให้พ่อเธอมาได้กับมาม้าฉันง่ายๆ”
ชายหนุ่มคิดสารพัดทางที่จะนำมาต่อกรกับสาวปลื้ม ซึ่งดูเหมือนรู้ความลับของเขามากมาย นั่นเป็นเรื่องแปลกมากเพราะบางเรื่องมารดาของเขาไม่รู้ เช่นเรื่องปืน ส่วนผู้หญิง...
บ้าเอ๊ย เรื่องเงินสองแสนก็มีแต่บิดาคนเดียวที่รู้ ท่านยังสั่งเขาว่าไม่ให้เรื่องนี้ถึงหูคนอื่นเพราะท่านอายที่ลูกชายเสียเหลี่ยมเพราะผู้หญิงหลอก
“เธอมันล้นแต่ไม่เต็มจริงๆยัยปลื้ม”
คิมหันต์สลัดความคิดไปถึงใบหน้าสวยๆแต่มีท่าทีอยากเอาชนะชายหนุ่มตลอดเวลา เขาไม่มองเธอ เธอก็ไม่มองเขา พูดข้ามหัวจนเขาทนไม่ได้ เขาจะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ เขาต้องทำอย่างไร!!
พ่อปรัชญญาสวดมนต์ไหว้พระพร้อมลูกๆแล้วจากนั้นจึงแยกไปห้องส่วนตัว ไม่ทันได้นั่งริมเตียง ประตูก็เปิดผางออกมา เขาเอ่ยเสียงดุโดยไม่หันไมไปมอง
“เจ้าปลื้ม มีอะไรอีกพ่อจะนอนแล้วนะ”
“ไม่ให้คิดถึงมาม้าง่ายๆหรอก”พูดแล้วเจ้าตัวดีก้าวปราดๆราวกับนักศืบปราดประชิดคนที่ตัวเองติดตาม จากนั้นไปนั่งข้างเตียงส่งยิ้มกว้างเกินจำเป้น พ่อปรัชญษาหน้าไปซ่อนยิ้มกับกิริยาของลูก ซ฿งแม้จะรู้กลายๆว่ามีความรัก แต่ว่าเจ้าตัวยังทำเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่ได้อีก
“ปลื้มสงสัยจ้ะพ่อ”
“เรื่องอะไรอีกล่ะ เรื่องของตัวเองก็ได้ช่องทางแล้วนี่เดินเข้าบ้านผู้ชาย โธ่เอ๊ยขายขี้หน้าเขามั้ยนั่น”พ่อปรัชญาโยกศีรษะลูกสาวคนโปรดเล่นดวยความเอ็นดู
“จุดประสงค์หลักอยู่ที่พ่อต่างหาก”
“อย่าเอาไปยุ่งเลยพ่อจัดการเองได้”
“ชาติหน้าปลื้มคงได้แม่กับเขาล่ะ”เธอบ่น แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ปลื้มสงสัยว่านายว้าจะยังไม่ตายนะพ่อ”
“หือ...”ครานี้พ่อปรัชญญาจ้องมองลูกสาวเพื่อความแน่ใจว่าพูดจริงหรือเล่น
ปลื้มเป็นคนตรงแม้จะมีเหลี่ยมเล่ห์อยู่บ้าง หากว่าเมื่อจริงใจแล้วปลื้มไม่เคยปิดบังหัวใจตัวเอง เช่นเวลานี้ เธอเปิดเผยทางดวงตาว่าคิดเช่นนั้นจริง คิดอยากช่วยคนจริงๆ
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.พ. 2556, 16:30:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.พ. 2556, 16:30:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 1520
| << | ขอผิดที่ >> |
จิงโกะ 5 ก.พ. 2556, 19:09:24 น.
อ้าว ว้าไม่ตายแต่กลับร่างไม่ได้หรือเปล่านี่
อ้าว ว้าไม่ตายแต่กลับร่างไม่ได้หรือเปล่านี่
mottanoy 5 ก.พ. 2556, 22:14:16 น.
หักมุมดีค่ะ
หักมุมดีค่ะ
นางแก้ว 5 ก.พ. 2556, 23:13:14 น.
มาช่วยกันสืบค่ะ
มาช่วยกันสืบค่ะ
saralun 6 ก.พ. 2556, 08:12:58 น.
มารอลุ้นค่า ^^
มารอลุ้นค่า ^^