จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่3 : ยิ่งกว่ามิตรภาพมั้ง
"จุ้นมา..ฉันขับเอง" จุ้นส่งกุญแจให้
"กินข้าวก่อนมั๊ยจุ้น..หิวหรือเปล่า"
"เค้านัดไว้กี่โมงล่ะ..ฉันยังไงก็ได้ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่..แกนั่นแหละข้าวเช้าก็ไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ"
"ไม่เป็นไรฉันก็ยังไม่ค่อยหิวเหมือนกัน..งั้นไปเลยนะเค้านัดไว้บ่ายสอง.. เผื่อเจอก่อนจะได้รีบคุย และรีบกลับเลยฉันเป็นห่วงงานที่สตู" ปอมพูดเสร็จก็สตร๊าดรถขับออกมา บรรยากาศภายในรถมีแต่ความเงียบ จนปอมอดที่จะเหลือบมองคนข้างๆไม่ได้ เห็นนั่งเหม่อ มองออกไปนอกรถเลยตะโกนออกมาดังๆ
"เงียบโว้ย!" จุ้นถึงกับสะดุ้ง
"ไอ้บ้าปอม! จะแหกปากทำไมนั่งใกล้กันแค่นี้" บ่น งึม งำ
"ก็มันเงียบนี่หว่า..ปกติเห็นพูดเป็นต่อยหอย ชวนคุยหน่อยดิว้า..ขับรถอยู่คนเดียวจะหลับแล้ว"
"คุยอะไร..ไม่มีเรื่องจะคุย" เสียงรำคาญเต็มที่ ปอมเริ่มเติมเชื้อ
"ก็คุยว่า เอ่อ! อะไรดี..อ้อ.อะแฮ้มๆ (บีบเสียงเล็กๆ) ปอมจ๋ารักจุ้นมั๊ยจ๊ะ..อ่ะ! หรือไม่ก็ จุ้นนะช๊อบชอบปอมที่สุดโลกเลย(ลอยหน้าลอยตา)..ฉอเลาะฉอเลาะ หน่อยน่ะ 555 อุ้ย!" จุ้นดึงหูปอม รถเลยเกิดอาการเซนิดหน่อยแต่ปอมจับพวงมาลัยไว้ทัน
"ไอ้จุ้น!ขับรถ อยู่นะโว้ย เดี๋ยวก็เสียหลักพอดีฉันไม่มีปัญญาจ่ายให้แกนะ บีเอ็มด้วย อุ้ยส! เจ็บ!" ลูบหู ปร้อย ปร้อย
"สมน้ำหน้าแก..ปากดีนัก.คราวหน้าไม่แค่ดึงหูนะจะกัดให้ขาดเลย" ส่งสายตาอาฆาตแค้นมาให้
"ก็แค่ล้อเล่น..สร้างบรรยากาศหน่อยทำเป็นฉุนไปได้..น่าเจ๊น่า เดี๋ยวปอมไม่รักน้า" ยังไม่เลิก
"ไอ้ปอม!" จุ้นกำลังจะง้าง ปอมเห็นถ้าไม่ดีรีบตัดบท
"เออๆ..ถึงไหนแล้ววะเนี่ย..เฮ้ยจุ้น ช่วยดูดิตึกไหน" ชวนสงบศึกนั่นแหละจุ้นถึงละสายตาไปได้
"ขวามือ" ปอมแกล้งชิดซ้าย
"ขวา..ไม่ใช่ซ้าย เอ๊ะไอ้นี่" เสียงเริ่มแข็ง ปอมขับรถเข้าไปจอดหน้าตึกแล้วทั้งสองก็เดินลงจากรถขึ้นไปบนตึก ระหว่างรอลิฟท์
"ปอม..ฉันว่าแกไปเข้าห้องน้ำดูหน้าดูผมก่อนดีไหม"
"ทำไม..ไม่หล่อเหรอ" แกล้งถลึงตาใส่
"แหม ก็จะไปพบสาวทั้งที ฉันก็กลัวแกจะคะแนนตกก็เลยหวังดีบอกให้”
"เฮ้ย! เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่คารมณ์โว้ย ไม่จำเป็นต้องเสริมหล่อ" พูดไปพร้อมทำมือวาดที่ปาก ทำตาเจ้าเล่ห์ยักคิ้วใส่จุ้น
"แหวะ!" ลิฟท์มาพอดีทั้งสองเดินเข้าลิฟท์ ขึ้นไปที่บริษัทฯ ไปถึงก่อนเวลาสิบห้านาที แจ้งพนักงานที่เคาร์เตอร์ ซักครู่สาวสวยนามว่ามณทิรา ก็เดินออกมาต้อนรับ
"สวัสดีค่ะคุณปอม" มณทิราทักทาย
"สวัสดีครับ" ปอมยิ้มรับ หญิงสาวเหลือบเห็นจุ้น
"อ้าว! คุณจุ้นมาด้วยเหรอคะ..มาค่ะเชิญข้างในก่อน" เดินนำเข้าไปในห้อง พร้อมกับพูดเข้าเรื่อง
"คืออย่างงี้ค่ะ มณอยากจะเพิ่มรายละเอียดเกี่ยวกับโฆษณารีสอร์ทที่ภูเก็ตน่ะค่ะ พอดีเพิ่งนึกได้ก็เลยรีบโทรไปหาคุณไทด์เมื่อตอนเช้าว่าให้ส่งคุณปอมมาด่วน กลัวจะลืมซะก่อน มาช่วยกันจำค่ะและก็จะถามความคิดเห็นของคุณปอมด้วยว่าดีหรือเปล่า" หลังจากนั้นมณทิราก็อธิบายถึงรายละเอียดและแผนงานต่างๆ โดยที่ปอมและจุ้นไม่ขัดฟังไปด้วยตอบรับไปด้วยและตอนท้ายสุด
"คุณปอมคิดว่า ความคิดมณเป็นยังไงคะ"
"ผมว่ามันก็โอเคนะครับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องดูงบประมาณของคุณมณ และก็สถานที่ด้วยครับว่าเอื้ออำนวยหรือเปล่า..นี่พี่ไทด์ ก็ให้พี่เคนลงไปดูสถานที่แล้วล่ะครับ ผมว่าไม่น่าจะเกินสิ้นเดือนนี้ คงจะเริ่มถ่ายได้" ปอมตอบรับ
"ดีค่ะ..เรื่องงบไม่ต้องห่วงนะคะมณไม่อั้นอยู่แล้วค่ะขอให้งานออกมาดีเถอะ" มณทิรายิ้ม หันมาทักทายจุ้น
"คุณจุ้น! เป็นยังไงคะเบื่อหรือยัง ฟังมณร่ายซะยาวเลย"
"อ๋อไม่ค่ะ..ยินดีค่ะทางเราชอบนะคะที่ลูกค้าแสดงความคิดเห็นหรือให้ข้อมูล ต่างๆ จะได้เป็นแนวทางในการคิดเรื่องหรือองค์ประกอบรวมน่ะค่ะ"
"งั้นก็โอเคตามที่มณบอกนะคะ..นี่ค่ะคุณปอมชุดนี้เป็นเอกสารเพิ่มเติมฝากให้คุณไทด์ด้วยนะคะ" มือก็ส่งเอกสารให้ปอม
"จะรีบกลับกันหรือเปล่าคะ..ถ้ายังไงทานของว่างด้วยกันก่อน"
"ไม่รบกวนดีกว่าครับ ไว้คราวหน้าแล้วกันพอดีต้องรีบไปสตูดิโอ วันนี้มีถ่ายปกนิตยสารเดี๋ยวไม่ทัน" แล้วทั้งสองก็ลามณฑิรา
"ทำไม แกไม่ตอบรับเค้าไปวะปอม โอกาสดีๆ แบบนี้หาได้ยาก" จุ้นแซว ขณะกำลังเดินออกมาจากตึก
"ก็ถ้าแกไม่อยู่ด้วย..ฉันก็คงเอออวยกับเค้าไปแล้วล่ะ นี่ฉันเห็นใจแกไง กลัวจะเห็นภาพบาดตาบาดใจแล้วทนไม่ได้" หันมายักคิ้วแพล็บ!
"อ๊วก! พ่อหนุ่มเนื้อหอมฉันล่ะหมั่นไส้แกจริง ๆ เล้ย" จุ้นพูดพร้อมกับไขกุญแจรถ
"แล้วจะเอายังไงเนี่ย จะแยกกันตรงนี้เลยหรือเปล่า หรือจะให้ฉันไปส่งแกที่สตูก่อน"
"แหมจุ้น..แกจะใจดำปล่อยให้ฉันนั่งแท๊กซี่ไปเองเชียวเหรอ ไหนๆก็มาแล้วแกก็ไปส่งฉันหน่อยดิ เห็นแก่ลูกนกตาดำๆ น้า จุ้นน้า" ปอมยกมือขึ้นประสานกันทำตาปริบๆ จุ้นหัวเราะกับกริยาท่าทางของปอม และก็ชวนกันขึ้นรถ ทั้งสองมาถึงสตูดิโอประมาณ บ่ายสี่โมง
"มา..ลงมาก่อนจุ้น แกอย่าเพิ่งกลับมาช่วยกันทำมาหากินหน่อย เร็ว!"
ปอมชวนลง ถึงปอมไม่ชวนจุ้นก็กะจะลงไปอยู่แล้ว จุ้นชอบที่จะมาดูเวลาทีมงานของปอมทำงานมันช่างมีความสุข เป็นทีมที่มีความแตกต่างซะเหลือเกิน หมายถึงแตกต่างทางด้านอายุและก็นิสัยใจคอ ในส่วนงานของปอมมีลูกน้องที่ต้องรับผิดชอบดูแลประมาณยี่สิบคน ตั้งแต่เด็กเก็บสายไฟ ฝ่ายฉาก ฝ่ายศิลป์กรรม ไปจนถึงตากล้อง ช่างภาพ อายุเฉลี่ยประมาณ 18-48ปี ถือว่าเป็นทีมที่มีบุคลากรในทีมเยอะที่สุด แม้ว่าคนจะเยอะแต่ปัญหาไม่เยอะตามคนเพราะการทำงานกันเป็นทีมร่วมแรงร่วมใจ กันโดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ปอม
จุ้นไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกน้องของปอมถึงรักและนับถือความสามารถของปอม มาก..ถึงแม้บางคนจะมีอายุแก่กว่าปอมเกือบเท่าตัว ปอมจะคอยเคลีย์ปัญหาทุกเรื่องที่เกิดขึ้นและเป็นเสมือนตัวเชื่อมระหว่างฝ่าย บริหารกับพนักงานในทีมของตน จุ้นก็เป็นคนหนึ่งที่นับถือจุดนี้ของปอมมอง ๆดูปอมอาจจะเป็นคน ตลก ครื้นเครงไปวันๆ แต่ถ้าถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ หรือใช้มันสมองในการคิดหรือคำนวณ มันก็กลั่นออกมาได้ไม่ยากเย็น...
เสียงเด็กเล็กกระจอง..งอ.แง ออกมาจากสตูดิโอที่จุ้น กับปอมกำลังเดินเข้าไป ดูคนช่างพลุกพล่านเยอะแยะลานตาไปหมด ฉากที่เซ็ตขึ้น มีการนำต้นคริสมาสมาประดับ ประดาด้วยริบบิ้น สายไฟระโยงระยาง มีกล่องของขวัญวางอยู่ใต้ต้น บนพื้นปูพรมสีแดง มีแก้วคริสตัล จานชามใส่อาหาร มีผลไม้ สีสรรสดใสวางอยู่รวมๆ กัน มองดูเหมือนเป็นงานฉลองวันขึ้นปีใหม่ที่น่าจะมีความสุข แต่สังเกตจากอาการของผู้ร่วมงานแล้วไม่น่าจะใช่ เพราะต่างก็ร้องไห้กันขรมไปหมด บรรดาแม่ๆ ที่มาคุมดูแลลูกก็ต้องเข้ามาอุ้มมาปลอบกันเป็นการใหญ่
"มาถึงจนได้นะไอ้ปอม...ฉันก็รอว่าเมื่อไหร่แกจะเสด็จซักที..แล้วฉันโทรไป ทำไมไม่รับสาย..ฮึมม์..กดจนมือหงิกแล้ว " เสียงกระทาชายนามว่าอ๊อดต่อว่า
"รีบโว๊ย! ลืมไว้ที่บ้าน..เออน่ะมาถึงแล้วอย่าบ่นมากนักเลย แกเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง..ทำเป็นไอ้จุ้นสองไปได้..เดี๋ยวฉันขอตัวไปหา พี่วัฒน์ก่อน" นั่นแหละอ๊อดถึงเงียบ สายตาก็พลันมาเห็นจุ้นพอดี
"อ้าว! จุ้น มาด้วยเหรอ..ดี.มานี่แก มาช่วยพวกฉันจับเด็กๆ แต่งเนื้อแต่งตัวหน่อย จะได้เตรียมถ่ายซะที" จุ้นเดินตามอ๊อดเข้ามานั่งบนพรม
"แนง กับพี่ตูนไปไหนอ่ะอ๊อด" ปากถามไปมือก็ค่อยๆอุ้มเด็กขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า
"พี่ตูนอยู่โน่น..อยู่กับพี่วัฒน์ ส่วนไอ้แนง พี่ไทด์เพิ่งโทรมาตามซักครึ่งชั่วโมงที่แล้วให้กลับไปหาเอกสารให้แกน่ะ แกหาไม่เจอ เดี๋ยวก็คงจะมาที่นี่พร้อมกันน่ะแหละ" ระหว่างที่จุ้น อ๊อด และทีมงานกำลังแต่งตัวให้กับเด็กๆ ปอมก็เข้าไปคุยกับวัฒน์ และช่างเทคนิคเพื่อเตรียมอุปกรณ์สำหรับการถ่ายภาพ การทำงานวันนี้เป็นไปได้ด้วยดี จะมีติดขัดบ้างเล็กน้อยแต่สามารถแก้ไขไปได้ กว่าจะเสร็จงานก็ประมาณหนึ่งทุ่ม
"ไอ้จุ้น..พี่ไทด์โทรมาเมื่อกี้บอกว่างานยังไม่เสร็จเลยแวะมาไม่ได้ ค่อยเจอแกที่บ้าน" อ๊อดเดินเข้ามาบอก
"อ้าวเหรอ! ทำไมไม่โทรมาบอกตั้งแต่แรก ให้เรารออยู่ได้" บ่นงึมงำ
"และปอมไปไหน อ่ะอ๊อด"
"เห็นสั่งงานลูกน้องอยู่ข้างในน่ะ เดี๋ยวก็คงออกมา แล้วนี่แกจะกลับเลยหรือเปล่า หรือว่าต้องรอไอ้ปอมก่อน"
"แล้วแกล่ะอ๊อด จะกลับหรือยัง ถ้ายังก็เอามันไปส่งที่บ้านด้วยดิ มันไม่ได้เอารถมา แล้วพามันไปกินข้าวก่อนนะ มันไม่ได้กินตั้งแต่เช้าแล้ว ไอ้เนี่ยมันไม่ชอบดูแลตัวเอง" อ๊อดหัวเราะเสียงดัง
"แหม! ไอ้จุ้นพูดเหมือนกับมันเป็นลูกแกเลยนะ..ใสเจีย..เสียใจ จ๊ะ..วันนี้ฉันมีกิ๊กไปส่งมันไม่ได้..แกก็ไปส่งมันหน่อยพามันไปกินข้าวด้วย หรือไม่ก็ให้มันนั่งแท็กซี่กลับเอง" ขณะนั้นเองปอมเดินออกมาจากสตูดิโอ ได้ยินอ๊อดกับจุ้นคุยกันอยู่ ก็เดินยิ้มล่าเข้ามา
"วางแผนอะไรให้ลูกชายคนนี้เหรอฮับ..คุณแม่" แกล้งบีบเสียง ทำหน้าทำตาไร้เดียงสา อ๊อดเห็นถึงกับหัวเราะออกมา จุ้นยังไม่ทันจะอ้าปาก อ๊อดก็ชิงพูดซะก่อน
"มาก็ดีแล้วไอ้ปอมฉันจะได้ไปซะทีเดี๋ยวไม่ทัน..คุยๆ กันเอาเองแล้วกัน" ว่าแล้วก็รีบจ้ำอ้าวเดินออกไป จุ้นถึงกับหน้าเหวอ
"อ้าว ไอ้นี่นึกจะไปก็ไปซะงั้น" แล้วก็หันหน้ามาทางปอม "เสร็จหรือยังปอม"
"เสร็จแล้ว..แกจะไปส่งฉันเหรอ" ทำหน้ากะลิ้ม กะเลี่ย
"เออ!"
"แถมข้าวอีกมื้อ ได้ป่ะ" อ้อนนน!
"เออ!!" เสียงเริ่มหนักแน่น ปอมเริ่มสนุก
"เอาขนม ด้วยน้า.ปอมชอบกินขนม"
"เออ!!!"
"ไอติมปอมก็ช๊อบชอบ..น้าจุ้นน้า" จุ้นอดไม่ไหวถึงกับหัวเราะออกมา ดุปอมเสียงดัง
"ไอ้ปอม! หยุดเลย..เล่นเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้..เมื่อไหร่จะขึ้นรถ" นั่นแหละปอมถึงหยุด ยืนอมยิ้มพร้อมกับยื่นมือมาขอกุญแจรถ
"ม๊า..ฉันขับเอง" แล้วทั้งสองก็ออกจากสตูดิโอที่สีลม แวะกินข้าวร้านอาหารแถวๆ นั้น จนสามทุ่มกว่าถึงจะออกจากร้านอาหาร ปอมรับหน้าที่เป็นสารถีเช่นเคย จุ้นแปลกใจกับเส้นทางที่ปอมพามา
"ปอม แกจะไปไหนน่ะ บ้านแกไม่ได้ไปทางนี้นี่ ไปอีกทางนึงนี่มันทางไปบ้านฉัน"
"ก็ เออน่ะสิ ฉันจะขับไปส่งแกที่บ้าน เดี๋ยวฉันเรียกแท๊กซี่แถวบ้านแกกลับเอง จะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมามันดึกแล้วอันตราย" จุ้นได้ยินถึงกับเงียบ อมยิ้มนิดๆ พร้อมกับเสนอ
"เอางี้สิ แกส่งฉันเสร็จแกก็ขับรถกลับไปด้วยเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปทำงานกับพี่ไทด์เอง"
"ฉลาดนี่ไว้ใจฉันเหรอ..เดี๋ยวฉันเอารถแกไปโฉบรับสาวๆ นะ" ปอมแกล้งแหย่
"เออ! ตามใจ แต่อย่าให้รถฉันพังก็แล้วกัน ไม่งั้นแม่ด่าไม่เลี้ยงเลย" ขับมาซักพักก็มาถึงบ้านจุ้น ไทด์ลงมาเปิดประตูหน้าบ้านให้ เห็นน้องสาวลงมาจากที่นั่งข้างคนขับก็เลยก้มลงมองดูว่าใครมาส่ง แล้วก็ยิ้ม
"ไอ้ปอมมาส่งสาวเหรอ!"
"ครับ..แปลกๆ อย่างนี้มีคนเดียวในโลกต้องอนุรักษ์ไว้หน่อย" จุ้นกำลังจะอ้าปาก ปอมรีบตัดบท
"ผมไปก่อนล่ะพี่..วันนี้ยืมรถไอ้จุ้นไปใช้ก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาคืน"
"เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไปไอ้ปอม เอ็งมีนัดที่ไหนป่ะ" ไทด์ถาม จุ้นยืนฟังอยู่ข้างๆ
"ไม่มีพี่ มีอะไรหรือเปล่า"
"ดี! งั้นลงมานั่งดวดเหล้าเป็นเพื่อนฉันก่อน นั่งคนเดียวมันเหงา" ปอมยิ้มพริ้ม
"จะให้นั่งกี่ชั่วโมงล่ะพี่..คิดแพงนะ..แต่ถ้าค้างคืนจะแถมโปรโมชั่นพิเศษ ให้" ไทด์หัวเราะชอบใจ จุ้นได้ยินถึงกับเบ้ปากแล้วก็บ่นออกมา
"จะกินกันไปถึงไหนเนี่ย พรุ่งนี้ไม่ทำงานทำการหรือไง เมื่อวานก็กว่าจะกลับบ้านได้เกือบสว่างวันนี้ยังจะต่ออีกเหรอ..พี่ไทด์ก็อีก คน เหงาได้ทุกวันไอ้ปอมมันจะเสียคนก็เพราะพี่นี่แหละ" หน้าหงิกเป็นตะปูโดนตอก
"ไอ้จุ้น..พูดมากน่า..ปอมมันอายุมากกว่าแกอีกนะ พูดหยั่งกับมันเป็นเด็กอมมือ ไม่บรรลุนิติภาวะ..ไปเข้าบ้าน..บอกป้าสายเอากับแกล้มออกมาเยอะๆ เดี๋ยวพี่กับไอ้ปอมจะไปนั่งที่ศาลา"
"ไม่เอา! ตรงนั้นยุงเยอะถ้าอยากจะกินไปกินกันในบ้านเลย จะมานั่งกินเหล้าบริจาคเลือดทำไม" โต้กลับทันที
"เออๆ งั้นก็ได้รีบไปไป๊!" นั่นแหละจุ้นถึงจะเดินเข้าบ้าน
"ไอ้ปอมดับเครื่องแล้วลงมาได้แล้ว นั่งเป็นพระเอกเชียวเอ็ง"
"ก็นึกว่าระเบิดจะลง จะได้เตรียมหนีทัน" ทั้งสองพากันเดินเข้าไปในบ้าน บ้านที่จุ้นกับไทด์อยู่เป็นบ้านสองชั้น สี่ห้องนอน สามห้องน้ำ มีสมาชิกทั้งหมดที่อยู่ในบ้านสี่คน มีไทด์ จุ้น ป้าสายแม่ครัว แดงเด็กรับใช้ในบ้าน พ่อกับแม่จุ้นอยู่ที่เชียงรายใช้ชีวิตหลังปดเกษียรทำไร่ส้มอยู่ที่นั่น นานๆถึงจะลงมาหาลูกซักครั้งส่วนมากลูกๆจะขึ้นไปหาซะมากกว่า
"เอ็งนั่งกินไปก่อนนะไอ้ปอม เดี๋ยวฉันขอตัวไปโทรศัพท์สั่งงานแนงนิดนึงเพิ่งนึกได้" ปอมพยักหน้า แล้วก็ลุกเดินไปในครัวเห็นจุ้นกำลังช่วยป้าสาย กับแดงเรียงของในจาน
"ทำอะไรกันสาว ๆ" ปอมทักสาวและไม่สาวที่อยู่ในครัว
"ก็ทำกับแกล้มให้คุณปอมกับคุณไทด์อยู่นั่นแหละค่า" ป้าสายตอบมาพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ป้าสายกับเด็กแดงถือได้ว่าเป็นแฟนคลับของปอมก็ว่าได้ปอมจะมาที่บ้านนี้บ่อย มาก และทุกครั้งที่มาจะต้องมีการเปิดการแสดงดนตรีสดๆให้แฟนคลับ (ป้าสาย/ เด็กแดง)ได้รับฟังกัน ดีดกีต้าร์ร้องเพลงจะผลัดกันร้องผลัดกันเล่นระหว่างไทด์กับปอม ถ้าวันไหนจุ้นนึกครึ้มใจอยากจะสนุก ก็จะร้องครอไปด้วยยิ่งถ้าครบองค์ประชุม (หนุ่มสาวไฟแรง)เมื่อไหร่ จะเป็นที่ถูกใจของป้าสายและเด็กแดงอย่างยิ่ง
"วันนี้ทำอะไรให้ปอมกินฮับ ป้าสาย" ปอมประจบ แถมเข้าไปกอด ทำหน้าไร้เดียงสา เด็กแดงกับจุ้นหัวเราะชอบใจ
"แหม! คุณปอมไม่ต้องไปประจบป้าแกหรอกค่ะ แค่นี้ป้าแกก็หลงคุณปอมจะแย่อยู่แล้ว ยิ่งกว่าพระเอกลิเกที่มันมาเปิดวิกที่ตลาดอีกนะคะ"
"นั่นนะสิไอ้ปอม เดี๋ยวเนี้ยฉันกับพี่ไทด์ตกกระป๋องไปเลยตั้งแต่มีแกเข้ามา" จุ้นแกล้งหยอกป้าสายอีกคน
"โถ! คุณจุ้น ก็รักเหมือนๆกันแหละค่ะ เพียงแต่จะเอ็นดูคุณปอมมากหน่อยเท่านั้นเองแหละค่า ก็ช่างประจบเอาใจคนแก่อย่างนี้..อย่าว่าแต่ป้าเลยค่ะเจ้าแดงมันก็หลงคุณปอม เหมือนกันนะค้า" พูดเสร็จก็หันไปทางปอม
"เมื่อไหร่จะพาแฟนมาให้ป้าดูตัวซักทีล่ะคะคุณปอม ช่างพูดช่างเจรจาอย่างงี้สาวๆ ไม่ติดกันตรึมเหรอค้า" ปอมได้ทีรีบเติมเชื้อก้อนใหญ่
"แสดงว่าป้าไม่รู้จริงนะเนี่ย! แฟนผมก็ยืนอยู่ตรงหน้าป้าแล้วไงครับ" ปอมพยักพเยิกไปทางจุ้น กริยาท่าทางนั้นไม่พ้นสายตาจุ้นไปได้ กำลังจะอ้าปากพูด แต่ไม่ทันเด็กแดงซึ่งมีอาการดีใจมาก ตบมือชอบอกชอบใจใหญ่ถามเองเออเองเสร็จ จนคนเริ่มเรื่องถึงกับยิ้มแก้มปริ หน้าจุ้นก็เริ่มเข้มขึ้น เข้มขึ้นเป็นระยะๆ ส่วนป้าสายปกติเป็นคนช่างพูดเจอคำถามของเด็กแดงเข้าถึงกับอ้าปากหวอไม่รู้จะ แทรกเข้าไปพูดทางไหนดี
"จริงๆ เหรอคะคุณปอม เย้! ดีใจที่สุดเลย ไม่เสียแรงที่หนูลุ้นมาตั้งนาน นี่ใครชอบใครก่อนคะ? หรือว่าชอบพร้อมๆ กัน? แล้วจะแต่งกันเมื่อไหร่คะ? เอ! แล้วจะหมั้นกันก่อนแต่งไหมคะ? แต่งแบบไหนดีน้า? แบบไทยดีกว่าค่ะหนูชอบ เดี๋ยวหนูจะรำหน้าขบวนเลย เชิญพวกคุณอ๊อด คุณแนงมาด้วยนะคะสนุกดี แล้วจะใช้ที่นี่เป็นเรือนหอไหมคะ?"
"แดง.." เสียงจุ้นปราม แต่แดงไม่ได้ยินกำลังเพลิน
"แต่หนูว่าก็ดีนะคะ อยู่ด้วยกันหลายๆ คนสนุกดี หรือว่าคุณจุ้นจะแต่งออกไปอยู่กับคุณปอม? อยู่ที่กรุงเทพฯ หรือที่หาดใหญ่คะ? แต่หนูว่าคงต้องอยู่ที่กรุงเทพฯ แหละเพราะที่ทำงานอยู่ที่นี่เนอะ"
"แดง!!" อีกครั้ง ปอมถึงกับเผลอสำลักหัวเราะออกมา แต่แดงก็ยังไม่หยุด
"แล้วคิดว่าจะมีน้องให้หนูอุ้มกันเลยหรือเปล่าเอ่ย?" สี้นเสียงแดงถามเท่านั้น ปอมถึงกับปล่อยหัวเราะออกมาแบบไม่ยั้ง จุ้นเอามือแหนบแขนแดง เจ้าตัวถึงกับสะดุ้งเพิ่งรู้สึกตัว ปอมเห็นหน้าของจุ้นเข้มขึ้นๆ ก็รีบเติมน้ำมันเบนซินเข้าไปอีก
"555! มันจริงวุ้ย ว่าไงจุ้นตกลงจะหมั้นกันก่อนไหม หรือว่าหมั้นเช้ารดน้ำบ่ายเลย ปอมไม่มีปัญหานะ..เดี๋ยวปอมจัดให้..ส่วนเรื่องเรือนหอแล้วแต่จุ้นแล้วกัน จุ้นว่าไงปอมว่างั้นเนอะ เรารักกัน รักกัน" แกล้งเดินเข้ามาโอบ ทำตาเจ้าเล่ห์ กำลังจะพูดต่อ จุ้นหยิบแหนมในจานยัดเข้าปากปอม
"เอ้า! ยัดปากไว้จะได้ไม่ต้องพูด พอกันเลยทั้งแดงและก็แกน่ะ สนุกนักใช่มั๊ย ฮึมม์ไอ้ปอม แก้ข่าวเลยแก เดี๋ยวเหอะไม่ทันถึงพรุ่งนี้รู้กันทั่วหมู่บ้าน" จุ้นทำเสียงเข้ม แดงกับป้าสายมองหน้ากันงง ๆ
"ก็มันเรื่องจริงนี่นา พูดเรื่องจริงไม่ผิด" เถียง มีเถียง
"ยังอีก ไอ้ปอม!"
"ก็ได้ๆ" แล้วก็หันไปทาง ป้าสายกับแดง "คืองี้..ป้าสาย ผมน่ะ..รักมันนะแต่มันไม่รับรักผมซักที..อุ้ย!"ยังไม่วาย โดนหยิกไปอีกหนึ่งที
"ไอ้ปอม!" จุ้นฉุนหน้าแดง
"เออ! ๆ ทำเป็นฉุนไปได้..เอ้า! สาวๆ ฟังทางนี้" ปอมป้องปาก ตะโกนเสียงดัง
"ปอมกับจุ้นไม่มีอะไรกันเป็นแค่เพื่อนรักกันมากๆ เท่านั้นเองนะขอรับ ทราบแล้วเปลี่ยน..ด้วยนะขอรับ กระผมเจ้านาย!" แอบหลิ่วตาใส่จุ้น จุ้นค้อนควับ! เด็กแดงกับป้าสายถึงกับบ่นเสียดายกันขรม ขณะนั้นไทด์ก็เดินเข้ามาในครัว
"ไอ้ปอมมาอยู่นี่เอง ทำอะไรกันน่ะ! ไป๊! ไปข้างนอก ในนี้ให้สาวๆ เค้าจัดการกัน เบียร์เย็นหมดแล้ว"
"เบียร์เย็นก็ดีสิพี่ กินแล้วชื่นนน! ใจดี" ปอมแกล้งอำกลับ จุ้น แดงและป้าสายหัวเราะกันคิก คัก
"ข้าหมายถึง เย็นชืดโว๊ย! เย็นชืด!" ภาษาพ่อขุนมาแล้ว นั่นแหละปอมถึงเคลื่อนย้ายออกมาได้ ซักแป๊บ จุ้นก็นำขบวนลำเลียงอาหารออกมา
"พี่ไทด์ งั้นจุ้นไปนอนก่อนนะ "
"อึมม์ กู๊ดไนท์น้องเลิฟ" ปอมรีบเสริม
"ฝันถึงเค้า ด้วยนะตัวเอง หรือจะให้เค้าไปเข้าฝันก็ได้นะ"
"ปากดีนักไอ้ปอม เป็นผีหรือไงจะมาเข้าฝันน่ะ" จุ้นสวนกลับ ปอมรีบเอามือประสานกันเหมือนกำลังรับพรจากพระเจ้า ไทด์เห็นถึงกับส่ายหัว จุ้นอมยิ้มแล้วก็หันหลังจะขึ้นบันได เหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้เลยหันมาใหม่
"อ้อ! ถ้ามันดึกนักแกไม่ต้องขับรถกลับนะไอ้ปอมนอนที่นี่แหละ ห้องเดิมฉันให้ป้าสายจัดให้แล้ว" ปอมยิ้มตาหยี
"เป็นห่วงปอมเหรอจุ้น น่ารักจังเล๊ย!" น้ำเสียงดีใจจัด
"หึ! ฉันเป็นห่วงรถฉัน เพิ่งถอยมาใหม่ๆ เดี๋ยวแกจะเอาของฉันไปเจิมซะก่อน" ปอมหน้าม่อย
"แหม! ไอ้เราก็หลงดีใจนึกว่าเป็นห่วงเรา ที่แท้ก็ห่วงรถ" ค้อนควับ ๆ
"พูดมากน่ะ..สัญญาก่อนห้ามขับกลับ โอเคไหม!"
"เออๆ สัญญาๆ ไม่ขับกลับ เดี๋ยวจะนั่งรถแท๊กซี่กลับ" งอน
"ไม่ต้องกลับ นอนที่นี่..สัญญาก่อน"
"เออๆ สัญญาๆ นอนที่นี่ก็ได้..เดี๋ยวปอมจะห่มผ้าอย่างดียุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยขอรับ เชิญเจ้าหญิงจุ้นเสด็จ ย้วยระยาดขึ้นไปนอนได้แล้วขอรับกระผมเจ้านาย" ไทด์ได้ยินถึงกับหัวเราะ จุ้นยิ้มแล้วก็ผละขึ้นไปบนห้อง
"แกสองคนนี่ทะเลาะกันไม่มีวันหยุดจริงๆ ไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ..และฉันเห็นทีไรแกก็ยอมมันทุกที อย่าไปยอมมันมาก เดี๋ยวมันจะได้ใจมันจะข่มแกตลอด อย่างไอ้จุ้นมันต้องไม้แข็งบ้าง" ปอมหัวเราะเสียงดัง
"อยากจะหัวเราะเป็นภาษาสเปน..สอนแต่คนอื่นเค้าตัวเองก็เหมือนกันแหละ ผมก็เห็นพี่ยอมมันทุกทีเหมือนกันทำมาเป็นสอน" ปอมตอกกลับ
"เฮ้ย! ก็ข้าเป็นพี่มัน..พี่ยอมน้องไม่เห็นเป็นไรไม่แปลก..มีน้องสาวคนเดียวโว๊ยไม่ ผิด...แกนั่นแหละไอ้ปอม เหอ.เหอ.เหอ." ทำน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ไทด์ก็เป็นอีกคนที่แอบเชียร์ด้วยเหมือนกันเพราะชอบอัธยาศัยปอม
"ผมก็ยอมมันคนเดียวแหละพี่ เพื่อนรัก เพื่อนสนิทกัน ไม่แปลก" มีเถียง
"เออ! ก็ดูกันต่อไป"
"ดู อะไรพี่" เลิกคิ้วถาม ไทด์รีบตัดบท แล้วทั้งสองก็นั่งคุยเรื่องงานบ้าง เรื่องโน่นบ้างนี่บ้างตามเรื่องตามราวของหนุ่มโสด ซักแป๊บเริ่มกลึ่ม เอากีตาร์ออกมาเล่นมาร้องเป็นที่สนุกสนานท่ามกลางเสียงหรีดหริ่งเรไร ของค่ำคืนเดือนหงายกลางเดือนธันวาคม....
"กินข้าวก่อนมั๊ยจุ้น..หิวหรือเปล่า"
"เค้านัดไว้กี่โมงล่ะ..ฉันยังไงก็ได้ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่..แกนั่นแหละข้าวเช้าก็ไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ"
"ไม่เป็นไรฉันก็ยังไม่ค่อยหิวเหมือนกัน..งั้นไปเลยนะเค้านัดไว้บ่ายสอง.. เผื่อเจอก่อนจะได้รีบคุย และรีบกลับเลยฉันเป็นห่วงงานที่สตู" ปอมพูดเสร็จก็สตร๊าดรถขับออกมา บรรยากาศภายในรถมีแต่ความเงียบ จนปอมอดที่จะเหลือบมองคนข้างๆไม่ได้ เห็นนั่งเหม่อ มองออกไปนอกรถเลยตะโกนออกมาดังๆ
"เงียบโว้ย!" จุ้นถึงกับสะดุ้ง
"ไอ้บ้าปอม! จะแหกปากทำไมนั่งใกล้กันแค่นี้" บ่น งึม งำ
"ก็มันเงียบนี่หว่า..ปกติเห็นพูดเป็นต่อยหอย ชวนคุยหน่อยดิว้า..ขับรถอยู่คนเดียวจะหลับแล้ว"
"คุยอะไร..ไม่มีเรื่องจะคุย" เสียงรำคาญเต็มที่ ปอมเริ่มเติมเชื้อ
"ก็คุยว่า เอ่อ! อะไรดี..อ้อ.อะแฮ้มๆ (บีบเสียงเล็กๆ) ปอมจ๋ารักจุ้นมั๊ยจ๊ะ..อ่ะ! หรือไม่ก็ จุ้นนะช๊อบชอบปอมที่สุดโลกเลย(ลอยหน้าลอยตา)..ฉอเลาะฉอเลาะ หน่อยน่ะ 555 อุ้ย!" จุ้นดึงหูปอม รถเลยเกิดอาการเซนิดหน่อยแต่ปอมจับพวงมาลัยไว้ทัน
"ไอ้จุ้น!ขับรถ อยู่นะโว้ย เดี๋ยวก็เสียหลักพอดีฉันไม่มีปัญญาจ่ายให้แกนะ บีเอ็มด้วย อุ้ยส! เจ็บ!" ลูบหู ปร้อย ปร้อย
"สมน้ำหน้าแก..ปากดีนัก.คราวหน้าไม่แค่ดึงหูนะจะกัดให้ขาดเลย" ส่งสายตาอาฆาตแค้นมาให้
"ก็แค่ล้อเล่น..สร้างบรรยากาศหน่อยทำเป็นฉุนไปได้..น่าเจ๊น่า เดี๋ยวปอมไม่รักน้า" ยังไม่เลิก
"ไอ้ปอม!" จุ้นกำลังจะง้าง ปอมเห็นถ้าไม่ดีรีบตัดบท
"เออๆ..ถึงไหนแล้ววะเนี่ย..เฮ้ยจุ้น ช่วยดูดิตึกไหน" ชวนสงบศึกนั่นแหละจุ้นถึงละสายตาไปได้
"ขวามือ" ปอมแกล้งชิดซ้าย
"ขวา..ไม่ใช่ซ้าย เอ๊ะไอ้นี่" เสียงเริ่มแข็ง ปอมขับรถเข้าไปจอดหน้าตึกแล้วทั้งสองก็เดินลงจากรถขึ้นไปบนตึก ระหว่างรอลิฟท์
"ปอม..ฉันว่าแกไปเข้าห้องน้ำดูหน้าดูผมก่อนดีไหม"
"ทำไม..ไม่หล่อเหรอ" แกล้งถลึงตาใส่
"แหม ก็จะไปพบสาวทั้งที ฉันก็กลัวแกจะคะแนนตกก็เลยหวังดีบอกให้”
"เฮ้ย! เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่คารมณ์โว้ย ไม่จำเป็นต้องเสริมหล่อ" พูดไปพร้อมทำมือวาดที่ปาก ทำตาเจ้าเล่ห์ยักคิ้วใส่จุ้น
"แหวะ!" ลิฟท์มาพอดีทั้งสองเดินเข้าลิฟท์ ขึ้นไปที่บริษัทฯ ไปถึงก่อนเวลาสิบห้านาที แจ้งพนักงานที่เคาร์เตอร์ ซักครู่สาวสวยนามว่ามณทิรา ก็เดินออกมาต้อนรับ
"สวัสดีค่ะคุณปอม" มณทิราทักทาย
"สวัสดีครับ" ปอมยิ้มรับ หญิงสาวเหลือบเห็นจุ้น
"อ้าว! คุณจุ้นมาด้วยเหรอคะ..มาค่ะเชิญข้างในก่อน" เดินนำเข้าไปในห้อง พร้อมกับพูดเข้าเรื่อง
"คืออย่างงี้ค่ะ มณอยากจะเพิ่มรายละเอียดเกี่ยวกับโฆษณารีสอร์ทที่ภูเก็ตน่ะค่ะ พอดีเพิ่งนึกได้ก็เลยรีบโทรไปหาคุณไทด์เมื่อตอนเช้าว่าให้ส่งคุณปอมมาด่วน กลัวจะลืมซะก่อน มาช่วยกันจำค่ะและก็จะถามความคิดเห็นของคุณปอมด้วยว่าดีหรือเปล่า" หลังจากนั้นมณทิราก็อธิบายถึงรายละเอียดและแผนงานต่างๆ โดยที่ปอมและจุ้นไม่ขัดฟังไปด้วยตอบรับไปด้วยและตอนท้ายสุด
"คุณปอมคิดว่า ความคิดมณเป็นยังไงคะ"
"ผมว่ามันก็โอเคนะครับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องดูงบประมาณของคุณมณ และก็สถานที่ด้วยครับว่าเอื้ออำนวยหรือเปล่า..นี่พี่ไทด์ ก็ให้พี่เคนลงไปดูสถานที่แล้วล่ะครับ ผมว่าไม่น่าจะเกินสิ้นเดือนนี้ คงจะเริ่มถ่ายได้" ปอมตอบรับ
"ดีค่ะ..เรื่องงบไม่ต้องห่วงนะคะมณไม่อั้นอยู่แล้วค่ะขอให้งานออกมาดีเถอะ" มณทิรายิ้ม หันมาทักทายจุ้น
"คุณจุ้น! เป็นยังไงคะเบื่อหรือยัง ฟังมณร่ายซะยาวเลย"
"อ๋อไม่ค่ะ..ยินดีค่ะทางเราชอบนะคะที่ลูกค้าแสดงความคิดเห็นหรือให้ข้อมูล ต่างๆ จะได้เป็นแนวทางในการคิดเรื่องหรือองค์ประกอบรวมน่ะค่ะ"
"งั้นก็โอเคตามที่มณบอกนะคะ..นี่ค่ะคุณปอมชุดนี้เป็นเอกสารเพิ่มเติมฝากให้คุณไทด์ด้วยนะคะ" มือก็ส่งเอกสารให้ปอม
"จะรีบกลับกันหรือเปล่าคะ..ถ้ายังไงทานของว่างด้วยกันก่อน"
"ไม่รบกวนดีกว่าครับ ไว้คราวหน้าแล้วกันพอดีต้องรีบไปสตูดิโอ วันนี้มีถ่ายปกนิตยสารเดี๋ยวไม่ทัน" แล้วทั้งสองก็ลามณฑิรา
"ทำไม แกไม่ตอบรับเค้าไปวะปอม โอกาสดีๆ แบบนี้หาได้ยาก" จุ้นแซว ขณะกำลังเดินออกมาจากตึก
"ก็ถ้าแกไม่อยู่ด้วย..ฉันก็คงเอออวยกับเค้าไปแล้วล่ะ นี่ฉันเห็นใจแกไง กลัวจะเห็นภาพบาดตาบาดใจแล้วทนไม่ได้" หันมายักคิ้วแพล็บ!
"อ๊วก! พ่อหนุ่มเนื้อหอมฉันล่ะหมั่นไส้แกจริง ๆ เล้ย" จุ้นพูดพร้อมกับไขกุญแจรถ
"แล้วจะเอายังไงเนี่ย จะแยกกันตรงนี้เลยหรือเปล่า หรือจะให้ฉันไปส่งแกที่สตูก่อน"
"แหมจุ้น..แกจะใจดำปล่อยให้ฉันนั่งแท๊กซี่ไปเองเชียวเหรอ ไหนๆก็มาแล้วแกก็ไปส่งฉันหน่อยดิ เห็นแก่ลูกนกตาดำๆ น้า จุ้นน้า" ปอมยกมือขึ้นประสานกันทำตาปริบๆ จุ้นหัวเราะกับกริยาท่าทางของปอม และก็ชวนกันขึ้นรถ ทั้งสองมาถึงสตูดิโอประมาณ บ่ายสี่โมง
"มา..ลงมาก่อนจุ้น แกอย่าเพิ่งกลับมาช่วยกันทำมาหากินหน่อย เร็ว!"
ปอมชวนลง ถึงปอมไม่ชวนจุ้นก็กะจะลงไปอยู่แล้ว จุ้นชอบที่จะมาดูเวลาทีมงานของปอมทำงานมันช่างมีความสุข เป็นทีมที่มีความแตกต่างซะเหลือเกิน หมายถึงแตกต่างทางด้านอายุและก็นิสัยใจคอ ในส่วนงานของปอมมีลูกน้องที่ต้องรับผิดชอบดูแลประมาณยี่สิบคน ตั้งแต่เด็กเก็บสายไฟ ฝ่ายฉาก ฝ่ายศิลป์กรรม ไปจนถึงตากล้อง ช่างภาพ อายุเฉลี่ยประมาณ 18-48ปี ถือว่าเป็นทีมที่มีบุคลากรในทีมเยอะที่สุด แม้ว่าคนจะเยอะแต่ปัญหาไม่เยอะตามคนเพราะการทำงานกันเป็นทีมร่วมแรงร่วมใจ กันโดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ปอม
จุ้นไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกน้องของปอมถึงรักและนับถือความสามารถของปอม มาก..ถึงแม้บางคนจะมีอายุแก่กว่าปอมเกือบเท่าตัว ปอมจะคอยเคลีย์ปัญหาทุกเรื่องที่เกิดขึ้นและเป็นเสมือนตัวเชื่อมระหว่างฝ่าย บริหารกับพนักงานในทีมของตน จุ้นก็เป็นคนหนึ่งที่นับถือจุดนี้ของปอมมอง ๆดูปอมอาจจะเป็นคน ตลก ครื้นเครงไปวันๆ แต่ถ้าถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ หรือใช้มันสมองในการคิดหรือคำนวณ มันก็กลั่นออกมาได้ไม่ยากเย็น...
เสียงเด็กเล็กกระจอง..งอ.แง ออกมาจากสตูดิโอที่จุ้น กับปอมกำลังเดินเข้าไป ดูคนช่างพลุกพล่านเยอะแยะลานตาไปหมด ฉากที่เซ็ตขึ้น มีการนำต้นคริสมาสมาประดับ ประดาด้วยริบบิ้น สายไฟระโยงระยาง มีกล่องของขวัญวางอยู่ใต้ต้น บนพื้นปูพรมสีแดง มีแก้วคริสตัล จานชามใส่อาหาร มีผลไม้ สีสรรสดใสวางอยู่รวมๆ กัน มองดูเหมือนเป็นงานฉลองวันขึ้นปีใหม่ที่น่าจะมีความสุข แต่สังเกตจากอาการของผู้ร่วมงานแล้วไม่น่าจะใช่ เพราะต่างก็ร้องไห้กันขรมไปหมด บรรดาแม่ๆ ที่มาคุมดูแลลูกก็ต้องเข้ามาอุ้มมาปลอบกันเป็นการใหญ่
"มาถึงจนได้นะไอ้ปอม...ฉันก็รอว่าเมื่อไหร่แกจะเสด็จซักที..แล้วฉันโทรไป ทำไมไม่รับสาย..ฮึมม์..กดจนมือหงิกแล้ว " เสียงกระทาชายนามว่าอ๊อดต่อว่า
"รีบโว๊ย! ลืมไว้ที่บ้าน..เออน่ะมาถึงแล้วอย่าบ่นมากนักเลย แกเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง..ทำเป็นไอ้จุ้นสองไปได้..เดี๋ยวฉันขอตัวไปหา พี่วัฒน์ก่อน" นั่นแหละอ๊อดถึงเงียบ สายตาก็พลันมาเห็นจุ้นพอดี
"อ้าว! จุ้น มาด้วยเหรอ..ดี.มานี่แก มาช่วยพวกฉันจับเด็กๆ แต่งเนื้อแต่งตัวหน่อย จะได้เตรียมถ่ายซะที" จุ้นเดินตามอ๊อดเข้ามานั่งบนพรม
"แนง กับพี่ตูนไปไหนอ่ะอ๊อด" ปากถามไปมือก็ค่อยๆอุ้มเด็กขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า
"พี่ตูนอยู่โน่น..อยู่กับพี่วัฒน์ ส่วนไอ้แนง พี่ไทด์เพิ่งโทรมาตามซักครึ่งชั่วโมงที่แล้วให้กลับไปหาเอกสารให้แกน่ะ แกหาไม่เจอ เดี๋ยวก็คงจะมาที่นี่พร้อมกันน่ะแหละ" ระหว่างที่จุ้น อ๊อด และทีมงานกำลังแต่งตัวให้กับเด็กๆ ปอมก็เข้าไปคุยกับวัฒน์ และช่างเทคนิคเพื่อเตรียมอุปกรณ์สำหรับการถ่ายภาพ การทำงานวันนี้เป็นไปได้ด้วยดี จะมีติดขัดบ้างเล็กน้อยแต่สามารถแก้ไขไปได้ กว่าจะเสร็จงานก็ประมาณหนึ่งทุ่ม
"ไอ้จุ้น..พี่ไทด์โทรมาเมื่อกี้บอกว่างานยังไม่เสร็จเลยแวะมาไม่ได้ ค่อยเจอแกที่บ้าน" อ๊อดเดินเข้ามาบอก
"อ้าวเหรอ! ทำไมไม่โทรมาบอกตั้งแต่แรก ให้เรารออยู่ได้" บ่นงึมงำ
"และปอมไปไหน อ่ะอ๊อด"
"เห็นสั่งงานลูกน้องอยู่ข้างในน่ะ เดี๋ยวก็คงออกมา แล้วนี่แกจะกลับเลยหรือเปล่า หรือว่าต้องรอไอ้ปอมก่อน"
"แล้วแกล่ะอ๊อด จะกลับหรือยัง ถ้ายังก็เอามันไปส่งที่บ้านด้วยดิ มันไม่ได้เอารถมา แล้วพามันไปกินข้าวก่อนนะ มันไม่ได้กินตั้งแต่เช้าแล้ว ไอ้เนี่ยมันไม่ชอบดูแลตัวเอง" อ๊อดหัวเราะเสียงดัง
"แหม! ไอ้จุ้นพูดเหมือนกับมันเป็นลูกแกเลยนะ..ใสเจีย..เสียใจ จ๊ะ..วันนี้ฉันมีกิ๊กไปส่งมันไม่ได้..แกก็ไปส่งมันหน่อยพามันไปกินข้าวด้วย หรือไม่ก็ให้มันนั่งแท็กซี่กลับเอง" ขณะนั้นเองปอมเดินออกมาจากสตูดิโอ ได้ยินอ๊อดกับจุ้นคุยกันอยู่ ก็เดินยิ้มล่าเข้ามา
"วางแผนอะไรให้ลูกชายคนนี้เหรอฮับ..คุณแม่" แกล้งบีบเสียง ทำหน้าทำตาไร้เดียงสา อ๊อดเห็นถึงกับหัวเราะออกมา จุ้นยังไม่ทันจะอ้าปาก อ๊อดก็ชิงพูดซะก่อน
"มาก็ดีแล้วไอ้ปอมฉันจะได้ไปซะทีเดี๋ยวไม่ทัน..คุยๆ กันเอาเองแล้วกัน" ว่าแล้วก็รีบจ้ำอ้าวเดินออกไป จุ้นถึงกับหน้าเหวอ
"อ้าว ไอ้นี่นึกจะไปก็ไปซะงั้น" แล้วก็หันหน้ามาทางปอม "เสร็จหรือยังปอม"
"เสร็จแล้ว..แกจะไปส่งฉันเหรอ" ทำหน้ากะลิ้ม กะเลี่ย
"เออ!"
"แถมข้าวอีกมื้อ ได้ป่ะ" อ้อนนน!
"เออ!!" เสียงเริ่มหนักแน่น ปอมเริ่มสนุก
"เอาขนม ด้วยน้า.ปอมชอบกินขนม"
"เออ!!!"
"ไอติมปอมก็ช๊อบชอบ..น้าจุ้นน้า" จุ้นอดไม่ไหวถึงกับหัวเราะออกมา ดุปอมเสียงดัง
"ไอ้ปอม! หยุดเลย..เล่นเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้..เมื่อไหร่จะขึ้นรถ" นั่นแหละปอมถึงหยุด ยืนอมยิ้มพร้อมกับยื่นมือมาขอกุญแจรถ
"ม๊า..ฉันขับเอง" แล้วทั้งสองก็ออกจากสตูดิโอที่สีลม แวะกินข้าวร้านอาหารแถวๆ นั้น จนสามทุ่มกว่าถึงจะออกจากร้านอาหาร ปอมรับหน้าที่เป็นสารถีเช่นเคย จุ้นแปลกใจกับเส้นทางที่ปอมพามา
"ปอม แกจะไปไหนน่ะ บ้านแกไม่ได้ไปทางนี้นี่ ไปอีกทางนึงนี่มันทางไปบ้านฉัน"
"ก็ เออน่ะสิ ฉันจะขับไปส่งแกที่บ้าน เดี๋ยวฉันเรียกแท๊กซี่แถวบ้านแกกลับเอง จะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมามันดึกแล้วอันตราย" จุ้นได้ยินถึงกับเงียบ อมยิ้มนิดๆ พร้อมกับเสนอ
"เอางี้สิ แกส่งฉันเสร็จแกก็ขับรถกลับไปด้วยเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปทำงานกับพี่ไทด์เอง"
"ฉลาดนี่ไว้ใจฉันเหรอ..เดี๋ยวฉันเอารถแกไปโฉบรับสาวๆ นะ" ปอมแกล้งแหย่
"เออ! ตามใจ แต่อย่าให้รถฉันพังก็แล้วกัน ไม่งั้นแม่ด่าไม่เลี้ยงเลย" ขับมาซักพักก็มาถึงบ้านจุ้น ไทด์ลงมาเปิดประตูหน้าบ้านให้ เห็นน้องสาวลงมาจากที่นั่งข้างคนขับก็เลยก้มลงมองดูว่าใครมาส่ง แล้วก็ยิ้ม
"ไอ้ปอมมาส่งสาวเหรอ!"
"ครับ..แปลกๆ อย่างนี้มีคนเดียวในโลกต้องอนุรักษ์ไว้หน่อย" จุ้นกำลังจะอ้าปาก ปอมรีบตัดบท
"ผมไปก่อนล่ะพี่..วันนี้ยืมรถไอ้จุ้นไปใช้ก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาคืน"
"เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไปไอ้ปอม เอ็งมีนัดที่ไหนป่ะ" ไทด์ถาม จุ้นยืนฟังอยู่ข้างๆ
"ไม่มีพี่ มีอะไรหรือเปล่า"
"ดี! งั้นลงมานั่งดวดเหล้าเป็นเพื่อนฉันก่อน นั่งคนเดียวมันเหงา" ปอมยิ้มพริ้ม
"จะให้นั่งกี่ชั่วโมงล่ะพี่..คิดแพงนะ..แต่ถ้าค้างคืนจะแถมโปรโมชั่นพิเศษ ให้" ไทด์หัวเราะชอบใจ จุ้นได้ยินถึงกับเบ้ปากแล้วก็บ่นออกมา
"จะกินกันไปถึงไหนเนี่ย พรุ่งนี้ไม่ทำงานทำการหรือไง เมื่อวานก็กว่าจะกลับบ้านได้เกือบสว่างวันนี้ยังจะต่ออีกเหรอ..พี่ไทด์ก็อีก คน เหงาได้ทุกวันไอ้ปอมมันจะเสียคนก็เพราะพี่นี่แหละ" หน้าหงิกเป็นตะปูโดนตอก
"ไอ้จุ้น..พูดมากน่า..ปอมมันอายุมากกว่าแกอีกนะ พูดหยั่งกับมันเป็นเด็กอมมือ ไม่บรรลุนิติภาวะ..ไปเข้าบ้าน..บอกป้าสายเอากับแกล้มออกมาเยอะๆ เดี๋ยวพี่กับไอ้ปอมจะไปนั่งที่ศาลา"
"ไม่เอา! ตรงนั้นยุงเยอะถ้าอยากจะกินไปกินกันในบ้านเลย จะมานั่งกินเหล้าบริจาคเลือดทำไม" โต้กลับทันที
"เออๆ งั้นก็ได้รีบไปไป๊!" นั่นแหละจุ้นถึงจะเดินเข้าบ้าน
"ไอ้ปอมดับเครื่องแล้วลงมาได้แล้ว นั่งเป็นพระเอกเชียวเอ็ง"
"ก็นึกว่าระเบิดจะลง จะได้เตรียมหนีทัน" ทั้งสองพากันเดินเข้าไปในบ้าน บ้านที่จุ้นกับไทด์อยู่เป็นบ้านสองชั้น สี่ห้องนอน สามห้องน้ำ มีสมาชิกทั้งหมดที่อยู่ในบ้านสี่คน มีไทด์ จุ้น ป้าสายแม่ครัว แดงเด็กรับใช้ในบ้าน พ่อกับแม่จุ้นอยู่ที่เชียงรายใช้ชีวิตหลังปดเกษียรทำไร่ส้มอยู่ที่นั่น นานๆถึงจะลงมาหาลูกซักครั้งส่วนมากลูกๆจะขึ้นไปหาซะมากกว่า
"เอ็งนั่งกินไปก่อนนะไอ้ปอม เดี๋ยวฉันขอตัวไปโทรศัพท์สั่งงานแนงนิดนึงเพิ่งนึกได้" ปอมพยักหน้า แล้วก็ลุกเดินไปในครัวเห็นจุ้นกำลังช่วยป้าสาย กับแดงเรียงของในจาน
"ทำอะไรกันสาว ๆ" ปอมทักสาวและไม่สาวที่อยู่ในครัว
"ก็ทำกับแกล้มให้คุณปอมกับคุณไทด์อยู่นั่นแหละค่า" ป้าสายตอบมาพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ป้าสายกับเด็กแดงถือได้ว่าเป็นแฟนคลับของปอมก็ว่าได้ปอมจะมาที่บ้านนี้บ่อย มาก และทุกครั้งที่มาจะต้องมีการเปิดการแสดงดนตรีสดๆให้แฟนคลับ (ป้าสาย/ เด็กแดง)ได้รับฟังกัน ดีดกีต้าร์ร้องเพลงจะผลัดกันร้องผลัดกันเล่นระหว่างไทด์กับปอม ถ้าวันไหนจุ้นนึกครึ้มใจอยากจะสนุก ก็จะร้องครอไปด้วยยิ่งถ้าครบองค์ประชุม (หนุ่มสาวไฟแรง)เมื่อไหร่ จะเป็นที่ถูกใจของป้าสายและเด็กแดงอย่างยิ่ง
"วันนี้ทำอะไรให้ปอมกินฮับ ป้าสาย" ปอมประจบ แถมเข้าไปกอด ทำหน้าไร้เดียงสา เด็กแดงกับจุ้นหัวเราะชอบใจ
"แหม! คุณปอมไม่ต้องไปประจบป้าแกหรอกค่ะ แค่นี้ป้าแกก็หลงคุณปอมจะแย่อยู่แล้ว ยิ่งกว่าพระเอกลิเกที่มันมาเปิดวิกที่ตลาดอีกนะคะ"
"นั่นนะสิไอ้ปอม เดี๋ยวเนี้ยฉันกับพี่ไทด์ตกกระป๋องไปเลยตั้งแต่มีแกเข้ามา" จุ้นแกล้งหยอกป้าสายอีกคน
"โถ! คุณจุ้น ก็รักเหมือนๆกันแหละค่ะ เพียงแต่จะเอ็นดูคุณปอมมากหน่อยเท่านั้นเองแหละค่า ก็ช่างประจบเอาใจคนแก่อย่างนี้..อย่าว่าแต่ป้าเลยค่ะเจ้าแดงมันก็หลงคุณปอม เหมือนกันนะค้า" พูดเสร็จก็หันไปทางปอม
"เมื่อไหร่จะพาแฟนมาให้ป้าดูตัวซักทีล่ะคะคุณปอม ช่างพูดช่างเจรจาอย่างงี้สาวๆ ไม่ติดกันตรึมเหรอค้า" ปอมได้ทีรีบเติมเชื้อก้อนใหญ่
"แสดงว่าป้าไม่รู้จริงนะเนี่ย! แฟนผมก็ยืนอยู่ตรงหน้าป้าแล้วไงครับ" ปอมพยักพเยิกไปทางจุ้น กริยาท่าทางนั้นไม่พ้นสายตาจุ้นไปได้ กำลังจะอ้าปากพูด แต่ไม่ทันเด็กแดงซึ่งมีอาการดีใจมาก ตบมือชอบอกชอบใจใหญ่ถามเองเออเองเสร็จ จนคนเริ่มเรื่องถึงกับยิ้มแก้มปริ หน้าจุ้นก็เริ่มเข้มขึ้น เข้มขึ้นเป็นระยะๆ ส่วนป้าสายปกติเป็นคนช่างพูดเจอคำถามของเด็กแดงเข้าถึงกับอ้าปากหวอไม่รู้จะ แทรกเข้าไปพูดทางไหนดี
"จริงๆ เหรอคะคุณปอม เย้! ดีใจที่สุดเลย ไม่เสียแรงที่หนูลุ้นมาตั้งนาน นี่ใครชอบใครก่อนคะ? หรือว่าชอบพร้อมๆ กัน? แล้วจะแต่งกันเมื่อไหร่คะ? เอ! แล้วจะหมั้นกันก่อนแต่งไหมคะ? แต่งแบบไหนดีน้า? แบบไทยดีกว่าค่ะหนูชอบ เดี๋ยวหนูจะรำหน้าขบวนเลย เชิญพวกคุณอ๊อด คุณแนงมาด้วยนะคะสนุกดี แล้วจะใช้ที่นี่เป็นเรือนหอไหมคะ?"
"แดง.." เสียงจุ้นปราม แต่แดงไม่ได้ยินกำลังเพลิน
"แต่หนูว่าก็ดีนะคะ อยู่ด้วยกันหลายๆ คนสนุกดี หรือว่าคุณจุ้นจะแต่งออกไปอยู่กับคุณปอม? อยู่ที่กรุงเทพฯ หรือที่หาดใหญ่คะ? แต่หนูว่าคงต้องอยู่ที่กรุงเทพฯ แหละเพราะที่ทำงานอยู่ที่นี่เนอะ"
"แดง!!" อีกครั้ง ปอมถึงกับเผลอสำลักหัวเราะออกมา แต่แดงก็ยังไม่หยุด
"แล้วคิดว่าจะมีน้องให้หนูอุ้มกันเลยหรือเปล่าเอ่ย?" สี้นเสียงแดงถามเท่านั้น ปอมถึงกับปล่อยหัวเราะออกมาแบบไม่ยั้ง จุ้นเอามือแหนบแขนแดง เจ้าตัวถึงกับสะดุ้งเพิ่งรู้สึกตัว ปอมเห็นหน้าของจุ้นเข้มขึ้นๆ ก็รีบเติมน้ำมันเบนซินเข้าไปอีก
"555! มันจริงวุ้ย ว่าไงจุ้นตกลงจะหมั้นกันก่อนไหม หรือว่าหมั้นเช้ารดน้ำบ่ายเลย ปอมไม่มีปัญหานะ..เดี๋ยวปอมจัดให้..ส่วนเรื่องเรือนหอแล้วแต่จุ้นแล้วกัน จุ้นว่าไงปอมว่างั้นเนอะ เรารักกัน รักกัน" แกล้งเดินเข้ามาโอบ ทำตาเจ้าเล่ห์ กำลังจะพูดต่อ จุ้นหยิบแหนมในจานยัดเข้าปากปอม
"เอ้า! ยัดปากไว้จะได้ไม่ต้องพูด พอกันเลยทั้งแดงและก็แกน่ะ สนุกนักใช่มั๊ย ฮึมม์ไอ้ปอม แก้ข่าวเลยแก เดี๋ยวเหอะไม่ทันถึงพรุ่งนี้รู้กันทั่วหมู่บ้าน" จุ้นทำเสียงเข้ม แดงกับป้าสายมองหน้ากันงง ๆ
"ก็มันเรื่องจริงนี่นา พูดเรื่องจริงไม่ผิด" เถียง มีเถียง
"ยังอีก ไอ้ปอม!"
"ก็ได้ๆ" แล้วก็หันไปทาง ป้าสายกับแดง "คืองี้..ป้าสาย ผมน่ะ..รักมันนะแต่มันไม่รับรักผมซักที..อุ้ย!"ยังไม่วาย โดนหยิกไปอีกหนึ่งที
"ไอ้ปอม!" จุ้นฉุนหน้าแดง
"เออ! ๆ ทำเป็นฉุนไปได้..เอ้า! สาวๆ ฟังทางนี้" ปอมป้องปาก ตะโกนเสียงดัง
"ปอมกับจุ้นไม่มีอะไรกันเป็นแค่เพื่อนรักกันมากๆ เท่านั้นเองนะขอรับ ทราบแล้วเปลี่ยน..ด้วยนะขอรับ กระผมเจ้านาย!" แอบหลิ่วตาใส่จุ้น จุ้นค้อนควับ! เด็กแดงกับป้าสายถึงกับบ่นเสียดายกันขรม ขณะนั้นไทด์ก็เดินเข้ามาในครัว
"ไอ้ปอมมาอยู่นี่เอง ทำอะไรกันน่ะ! ไป๊! ไปข้างนอก ในนี้ให้สาวๆ เค้าจัดการกัน เบียร์เย็นหมดแล้ว"
"เบียร์เย็นก็ดีสิพี่ กินแล้วชื่นนน! ใจดี" ปอมแกล้งอำกลับ จุ้น แดงและป้าสายหัวเราะกันคิก คัก
"ข้าหมายถึง เย็นชืดโว๊ย! เย็นชืด!" ภาษาพ่อขุนมาแล้ว นั่นแหละปอมถึงเคลื่อนย้ายออกมาได้ ซักแป๊บ จุ้นก็นำขบวนลำเลียงอาหารออกมา
"พี่ไทด์ งั้นจุ้นไปนอนก่อนนะ "
"อึมม์ กู๊ดไนท์น้องเลิฟ" ปอมรีบเสริม
"ฝันถึงเค้า ด้วยนะตัวเอง หรือจะให้เค้าไปเข้าฝันก็ได้นะ"
"ปากดีนักไอ้ปอม เป็นผีหรือไงจะมาเข้าฝันน่ะ" จุ้นสวนกลับ ปอมรีบเอามือประสานกันเหมือนกำลังรับพรจากพระเจ้า ไทด์เห็นถึงกับส่ายหัว จุ้นอมยิ้มแล้วก็หันหลังจะขึ้นบันได เหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้เลยหันมาใหม่
"อ้อ! ถ้ามันดึกนักแกไม่ต้องขับรถกลับนะไอ้ปอมนอนที่นี่แหละ ห้องเดิมฉันให้ป้าสายจัดให้แล้ว" ปอมยิ้มตาหยี
"เป็นห่วงปอมเหรอจุ้น น่ารักจังเล๊ย!" น้ำเสียงดีใจจัด
"หึ! ฉันเป็นห่วงรถฉัน เพิ่งถอยมาใหม่ๆ เดี๋ยวแกจะเอาของฉันไปเจิมซะก่อน" ปอมหน้าม่อย
"แหม! ไอ้เราก็หลงดีใจนึกว่าเป็นห่วงเรา ที่แท้ก็ห่วงรถ" ค้อนควับ ๆ
"พูดมากน่ะ..สัญญาก่อนห้ามขับกลับ โอเคไหม!"
"เออๆ สัญญาๆ ไม่ขับกลับ เดี๋ยวจะนั่งรถแท๊กซี่กลับ" งอน
"ไม่ต้องกลับ นอนที่นี่..สัญญาก่อน"
"เออๆ สัญญาๆ นอนที่นี่ก็ได้..เดี๋ยวปอมจะห่มผ้าอย่างดียุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยขอรับ เชิญเจ้าหญิงจุ้นเสด็จ ย้วยระยาดขึ้นไปนอนได้แล้วขอรับกระผมเจ้านาย" ไทด์ได้ยินถึงกับหัวเราะ จุ้นยิ้มแล้วก็ผละขึ้นไปบนห้อง
"แกสองคนนี่ทะเลาะกันไม่มีวันหยุดจริงๆ ไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ..และฉันเห็นทีไรแกก็ยอมมันทุกที อย่าไปยอมมันมาก เดี๋ยวมันจะได้ใจมันจะข่มแกตลอด อย่างไอ้จุ้นมันต้องไม้แข็งบ้าง" ปอมหัวเราะเสียงดัง
"อยากจะหัวเราะเป็นภาษาสเปน..สอนแต่คนอื่นเค้าตัวเองก็เหมือนกันแหละ ผมก็เห็นพี่ยอมมันทุกทีเหมือนกันทำมาเป็นสอน" ปอมตอกกลับ
"เฮ้ย! ก็ข้าเป็นพี่มัน..พี่ยอมน้องไม่เห็นเป็นไรไม่แปลก..มีน้องสาวคนเดียวโว๊ยไม่ ผิด...แกนั่นแหละไอ้ปอม เหอ.เหอ.เหอ." ทำน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ไทด์ก็เป็นอีกคนที่แอบเชียร์ด้วยเหมือนกันเพราะชอบอัธยาศัยปอม
"ผมก็ยอมมันคนเดียวแหละพี่ เพื่อนรัก เพื่อนสนิทกัน ไม่แปลก" มีเถียง
"เออ! ก็ดูกันต่อไป"
"ดู อะไรพี่" เลิกคิ้วถาม ไทด์รีบตัดบท แล้วทั้งสองก็นั่งคุยเรื่องงานบ้าง เรื่องโน่นบ้างนี่บ้างตามเรื่องตามราวของหนุ่มโสด ซักแป๊บเริ่มกลึ่ม เอากีตาร์ออกมาเล่นมาร้องเป็นที่สนุกสนานท่ามกลางเสียงหรีดหริ่งเรไร ของค่ำคืนเดือนหงายกลางเดือนธันวาคม....
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 พ.ค. 2554, 00:28:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 พ.ค. 2554, 00:28:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 1817
| << ตอนที่2 : มิตรภาพจริงๆ เหรอ… | ตอนที่4 : มิตรภาพเริ่มสั่นคลอน >> |