เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา

ตอน: คนคิดร้าย

ทนายทดรอรับข่าวอยู่ที่ ๆ พักใกล้สถานีสถานีรถไฟๆ พวกมันมารายงานผลจัดการรามได้เพียงคนเดียวส่วนกระถินแกร่งยิ่งมันคนหนึ่งถูกมีดฟันหน้าไหล่แผลฉกรรจ์
“บัดซบเอ๊ย แค่ไอ้ผู้ดีตีนไม่เหยียบดินคนเดียวเสือกสู้ไม่ได้”
“ถ้าไม่มีโชคช่วยมันไม่รอดแน่”
“โชคห่าอะไร คุณพุดกรองไม่ได้ให้มึงฆ่าคุณกระถิน แค่ให้สั่งสอนแล้วลากไปซ่อนที่ไหนก็ได้”
“แต่คุณกระถินนั่นล่ะตัวดี เป็นฝ่ายจะฆ่าพวกผม ผู้หญิงบ้าอะไรไม่รู้ใจเด็ดฉิบหาย”
“แต่ถ้าชาวบ้านไม่มาช่วยพวกมัน พวกผมก็ทำงานสำเร็จครับ”
“จะสำเร็จได้ไงถ้ามึงฆ่าคุณกระถิน”
“เวลานั้นใครจะห้ามใจได้ เหวี่ยงดาบยังกะครูดาบบ้านช่างเหล็ก คนเก่งอย่างไอ้ผันยังได้เลือด”
“เอาล่ะแค่นี้ก็ยังดีพวกมึงรีบกลับกรุงเทพฯ ก่อนแล้วไอ้ผันทนเอาหน่อยกูจะพาไปสุขศาลา”
(สถานีอนามัย)
สามอันธพาลได้แต่รับคำสั่งของผู้จ้างวานว่าจะหันเหวิถีชีวิตเหลือเดนของพวกตนไปทางใด

รามไม่รู้ว่าหมดสติไปนานเพียงใด ภาพลางเลือนของหญิงสาวที่แกว่งดาบไปรอบตัวมิให้ใครสักคนกรายใกล้ชายผู้ใกล้สิ้นสติชายหนุ่มเพ้อหาคู่ชีวิต ซึ่งได้ร่วมเป็นตายช่วงเวลาที่ผ่านมา
“กระถิน กระถินจ๋า”
เสียงเรียกของรามทำให้ แม่นิ่มและกระถินสะอึกลุกจากเก้าอี้นั่ง ซึ่งก่อนหน้านั้นกระถินให้หมอได้ดูรอยฟกช้ำจากการถูกทำร้าย หมอให้แจ้งตำรวจ แต่กระถินให้ยับยั้งไว้ ด้วยเหตุผลว่าให้รามฟื้นขึ้นมาก่อน และให้ชายหนุ่มตัดสินใจ แม่นิ่มจึงรับรู้ว่ากระถินรู้เป็นฝีมือของใคร
สองหญิงต่างวัย ผุดถลาไปหาร่างสูงใหญ่ผู้นอนคว่ำหน้าเปลือยหลังมีผ้าแผลยาวเกือบสิบสองนิ้ว
“คุณรามฟื้นแล้วหรือคะ”แม่นิ่มจับมือชายหนุ่ม แนบแน่น น้ำตาเอ่อคลอด้วยความสงสารในชะตากรรมของเขา ที่โดนคนร้ายจ้องพรากไปจากโลกนี้ด้วยความอยากเอาชนะให้ได้เท่านั้น
“กระถินอยู่ไหนปลอดภัยมั้ย”
กระถินเบือนหน้าซ่อนน้ำตาที่รินไหลอย่างตื้นตัน เธอพูดไม่ออก น้อยเนื้อต่ำใจที่เกิดมาเป็นลูกของพุดกรอง หญิงผู้มีน้ำใจไม่ต่างจากเสือร้าย ทำไมเธอไม่เกิดเป็นลูกของแม่นิ่ม เธอจะได้ทำอะไรได้อย่างไม่ต้องคำนึงถึงชั่วดี เธอจะได้...เธอไม่เคยคิดฆ่าแม่ตัวเอง!!
หญิงสาวคร่ำครวญในใจที่หนักอึ้งกับภาระความแค้นไม่จบสิ้นของมารดาผู้ให้กำเนิด ทำไมพุดกรองไม่คลอดเธอทิ้งให้ตายเสียกลางป่า ทำไมกาจต้องพาเธอเข้ามาให้ได้พักพิงในวังนารายณ์
ทำไมความโชคร้ายต้องตกเป้นของคนดีเสมอเล่า!
กระถินอ้อมไปฟากหนึ่งของเตียงดีใจที่อีกฝ่ายพ้นอันตรายก้มหน้าไปจูบแก้มสามีจนหยาดน้ำตาเปรอะเปื้อน
“กระถินเจ็บหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ กระถินไม่เป็นอะไรค่ะพี่ราม แต่พี่บาดเจ็บมากสลบไปวันเต็ม ๆ”
“พวกมันเป็นใคร มันทำร้ายเราทำไม”
กระถินสะกดกลั้นความเจ็บปวดไว้ภายในมิให้พลุ่งพล่าน ทุรนทุรายออกมา
พุดกรองสั่งฆ่า
โธ่ แม่จ๋า ทำไมใจร้ายอย่างนี้ ทำไมจ้องเอาชีวิตแม้แต่ลูกตัวเองอย่างนี้ด้วยเล่าแม่จ๋า!!
“กระถิน ไม่ทราบค่ะ มันหนีไปได้หมดไม่รู้เลยว่ามันเป็นใคร”
“มันคงจะเป็นโจรที่คิดว่าเรามีเงินจึงคิดปล้นกระมัง”
กระถินสบตากับแม่นิ่มคลายใจที่รามเข้าใจไปในทางอื่น
หลายวันต่อมา เมื่อรามมีอาการดีขึ้นมากแล้ว จึงย้ายโรงพยาบาลกลับกรุงเทพฯ กระถินสั่งจันทร์ให้ดูแลใกล้ชิดพร้อมนายมากที่โรงพยาบาล เธอกลับบ้านไปดูความเรียบร้อยที่บ้านก่อน
บ่าวไพร่ที่ได้รับข่าวรามถูกทำร้ายถึงกับตกใจ ขอกระถินไปเยี่ยมซึ่งเธออนุญาต ส่วนแม่นิ่มถูกสั่งให้พักผ่อนแม้จะอยากเฝ้ารามก็ตามที
พุดกรองเสแสร้งตกใจ แต่สร้อยสนหลุดปากพูดกับน้องสาวอย่างจงใจกระทบมารดาเต็มที่
“โจรบ้า มันช่างใจร้ายเหลือเกิน”
กระถินเค้นเสียงหวังตอบโต้ซ้ำเติมลงไปอีกว่า
“โจรบ้าสมบัติไงค่ะพี่สร้อย คิดว่าถ้าฆ่าพี่รามได้แล้วจะได้สมบัติเป็นของตัว”
พุดกรองสะอึก ขณะที่สร้อยสนแช่งชักหักกระดูกคนร้าย
“พี่ขอแช่งให้พวกมันตายไปไม่ได้ผุดได้เกิด ขอให้มันตายด้วยคมหอกคมดาบที่”
“นี่แม่สร้อย” พุดกรองแหวขึ้นมาอย่างสุดทน“พอซะที ถ้าห่วงก็ไปเยี่ยมสิไปแต่งตัวซะ”
สร้อยสนไปทำตามคำสั่งมารดา กระถินขยับกายจะไปบ้าง แต่พุดกรองเรียกรั้งเอาไว้แล้วกระชากเสียงถาม
“เดี๋ยวนังกระถิน”
“คุณพุดกรองมีอะไรจะพูดกับกระถินหรือคะ”
“อย่ากำเริบเสิบสานให้มากนักนะ หมามันยังไม่คิดกัดแม่ แกอย่าเลวกว่าหมาก็แล้วกัน”
หากกระถินเนรคุณจริงแล้ว คุณคงไม่รอดตั้งแต่ทรยศต่อคุณลุงแล้วค่ะ คุณแม่!
กระถินไม่ตอบ หากให้ผู้กำเนิดอ่านสายตาเธอเองว่าอยากพูดอะไร เมื่อเธอออกมาแล้ว พุดกรองกำหมัดแน่น เพราะไม่ว่าเรื่องอะไรที่นางทำ กระถินรู้หมดทุกเรื่อง
สร้อยสนแต่งกายอย่างรวดเร็ว พุดกรองเข้าไปในห้องส่วนตัวของลูกสาว สร้อยสนเมินหน้าไปทางอื่น พุดกรองรีบว่า
“นี่คิดว่าแม่เป็นอะไรแม่สร้อย ถึงได้พลอยเข้าข้างไปกับนังกระถินริมดงนั่นอีกคน”
“ทั้งที่สร้อยกราบขอร้องคุณแม่แล้วว่าไม่ให้คิดร้ายกับ...”
“ไม่ใช่แม่ทำ ไอ้โจรร้ายที่ไหนแม่จะไปรู้มันหรือ”พุดกรองโป้ปดอย่างไม่ละอายใจ ก่อนว่า
“ฟังนะแม่สร้อย แม่ยอมทำตามคำขอร้องของแม่สร้อยแล้ว แม่ไม่ได้ทำจริงๆ”
“สร้อยเชื่อแล้วค่ะ คงพอใจของคุณแม่ใช่มั้ยคะ”
“เอ๊ะ” พุดกรองส่งเสียงเขียวเข้าใส่ลูกสาว แต่เมื่อเห้นสร้อยสนไม่ยอมอ่อนให้อย่างเคย จึงได้ลดเสียงลงมาว่า “แกอาจจะใกล้นังกระถินมันมากไปจึงได้พลอยเกลียดแม่ไปอีกคน แม่ไม่ว่าแกหรอกสร้อยสน”
“คุณแม่อย่าว่าน้องนักเลยค่ะ สงสารกระถินบ้างสิคะ”
“ทำไมต้องสงสารนังลูกโจรนั่นด้วย”
“กระถินแบกรับเรื่องลับทุกอย่างโดยไม่ปริปากพูด คุณแม่น่าจะเห้นใจน้องเห้นความดีของน้องบ้าง”
“เห็นสิแม่สร้อย แม่ได้เห็นแล้วไงว่าความดีของมันส่งเสริมให้มันเสวยสุขบนวิมานหลังนี้ไง มีนถีบแม่ลงไปใกล้หน้าที่คนใช้เข้าไปทุกทีแม่สร้อยไม่เห็นหรือไง มีนเป็นคนแปดเหลี่ยมสิบสองคมรู้เอาไว้แม่สร้อย”
สร้อยสนก้มหน้าเงียบ ไม่โน้มน้าวหัวใจด้านชาของมารดาให้เห็นกระถินเป็นเลือดเนื้อในไส้ ไม่ใช่ศัตรู เพราะจากคำพูดของสร้อยสนบอกให้รู้ได้เลยว่า นางมองต่างมุมในความดีที่กระถินได้ทำ
“ฉันมีนัดกับท่านผู้การวันชาติไว้ อ้อเขาสนใจแม่สร้อยนะ”
“สร้อยไม่รู้จัก และไม่สนใจเขาด้วยค่ะคุณแม่”
พุดกรองไม่หักพร้าด้วยเข่า เพราะยามนี้นางไม่อยากให้สร้อยสนแข็งกระด้างจนเกินไปนางจะอ่อนให้ฝ่าย และไม่นานหรอกนางจะจับสร้อยสนคลุมถุงชนกับผู้การพ่อม่ายคนนี้เสียเลย!!!
จดหมายต่างประเทศซองยาวถูกมือเรียวพลิกดูหน้าหลังจ่าหน้าถึงรามแต่ไม่ลงชื่อว่าเป็นของใคร กระถินใส่ลงไปในกระเป๋าถือและไปโรงพยาบาลพร้อมกันกับสร้อยสนและบรรดาบริวารซึ่งตามกันไปด้วยรถอีกคันหนึ่ง
รามถอนใจยาวเมื่อเห็นบริวารวังนารายณ์เข้าไปเยี่ยมจนเต็มห้องพยาบาล ครู่หนึ่งเขาไล่ให้กลับ สร้อยสนไปเยี่ยมพร้อมกระถิน รามยิ้มให้ภรรยาทันทีที่พบหน้าเรียกหาอ่อนโยน
“กระถิน ไปเสียนาน”
“จัดผ้าค่ะจะได้เฝ้าพี่ราม แน่ะพี่สร้อยมาเยี่ยมค่ะ”
“ขอบใจนะสร้อย” เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาดีกับสร้อย หญิงสาวสวยดีใจยิ่งนัก
“สร้อยยินดีค่ะคุณราม โถ คนใจร้ายทำร้ายคุณได้ลงคอ จับได้ต้องประหารชีวิตสถานเดียวนะคะ”
สองหนุ่มสาวฟังคำของสร้อยแล้วอดหัวเราะออกมาเบา ๆ เสียไม่ได้ จนได้เวลาพอสมควรสร้อยสนจึงกลับ เหลือสองสามีภรรยาตามลำพัง
กระถินค่อย ๆ ประคองรามให้นอนตะแคงโดยวางหมอนให้เขาก่ายไว้มิได้คว่ำหน้าอีก รามบ่นพึมพำ
“แผลพี่ค่อยดีแล้วนอนหงายได้แล้ว”
“อย่าพึ่งค่ะแผลจะช้ำเสียเปล่า”
“พี่อยากกอดเธอเหลือเกินแม่ดอกกระถินของพี่”
“พี่รามล่ะก็” หญิงคนเก่งเก้อเขินอย่างบอกไม่ถูกกับรอยยิ้มแอบแฝงของเขา กระถินนึกขึ้นได้ว่ามีจำหมายถึงราม เธอเปิดกระเป๋าถือและล้วงหยิบออกมาส่งให้ รามจำลายมือได้ว่ามาจากใคร เขาถอนใจ ก่อนเอ่ยว่า
“เก็บมันไปเถอะ พี่ไม่อ่านดอกกระถิน”
“จะดีหรือคะ เขาเขียนมาว่าเช่นไรไม่อยากรู้หรือคะ”
“รู้หรือไม่ ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้วไม่ใช่หรือกระถิน”
กระถินซาบซึ้งน้ำใจในคำตอบของสามียิ่งนัก เธอมองจดหมายที่รามส่งคืนมาอย่างไม่ยอมเปิดอ่าน และเธอเองก็นำไปเก็บโดยไม่เปิดอ่านเช่นกัน
ไม่ว่าเนื้อความมีเช่นไร...รามได้เลือกแล้วที่จะไม่เก็บอดีตไว้!!

ปาริชาติชะเง้อคอแลหาชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก หวังว่าเขาจะมารับเธอเมื่อกลับถึงเมืองไทยตามจดหมายที่ส่งมาให้ล่วงหน้า แต่ไม่มีใครนอกจากพลตรีคร้ามผู้เป็นบิดา และคุณนายบุญล้ำผู้เป็นมารดา
เมื่อขึ้นรถยนต์คันหรูแล้วปาริชาติยังเหลียวคอมองหาราม คุณนายบุญล้ำสงสัยในกิริยาจึงถามลูกสาวด้วยความแปลกใจ
“หนูทำท่าเหมือนหาใครจ้ะปูเป้”
“เพื่อนค่ะ ปูเป้ส่งจดหมายบอกเขาก่นหน้านี้แล้วเขาน่าที่จะมา”
“จดหมายอาจจะไม่ถึงมือ ไม่เช่นนั้นเขาคงมาแล้ว”
“ค่ะคงเป็นเช่นนั้นเขาไม่มีทางที่จะไม่มาค่ะ”
“ใครหรือลูก” คุณนายบุญเลื่อนถามลูกสาวผู้นั่งกลาง
“รามเพื่อนชายของปูเป้ค่ะคุณแม่”
เธอบอกมารดา บิดาผู้เป็นนายพลตรีคร้ามให้ความสนใจมากจึงรีบถามออกมาว่า
“ใช่ราม เจ้าของวังนารายณ์หรือเปล่าปูเป้”
“ค่ะ” เธอรับคำสดใส น้ำเสียงบิดาตื่นเต้นยินดีมากกว่าจะรังเกียจหากคุณบุญล้ำรู้สึกอึดอัดเหลือจะกล่าว การแต่งงานที่ไม่เปิดเผยและจากปากคุณนายฉวีผู้ที่พูดจริงปนเท็จจนใครไม่ค่อยเชื่อถือแต่นางได้ยินมากับหูด้วยรามประกาศเต็มปากเต็มคำ
คุณนายบุญล้ำสงสารลูกสาวซึ่งมีท่าทีรักหลงรามมากจนอาจไม่รู้ความจริง นางไม่อยากให้ลูกสาวมัวตาบอดอยู่จึงเอ่ยขึ้นมาว่า
“เอ่อ นายรามคนนี้เขาแต่งงานเงียบๆไปกับน้องเลี้ยงของเขา ชื่อว่ามินตรา คุณนายฉวีเขาบอกว่าชื่อกระถิน”
พลตรีคร้ามขัดภรรยาว่า
“ย ฟังอะไรกับคนพูดบาทเอาสลึงไม่ได้อย่างแม่คนนั้น
“ฟังไว้บ้างค่ะคุณพี่ เพรานายราม บอกอย่างเต็มปากว่าแต่งงานแล้วกับลูกสาวคนเล็กของแม่เลี้ยงตัวเขา”
พลตรีคร้ามอึ้งไปชั่วขณะ เพราะเป็นเรื่องที่ต้องรับฟังจริงๆ
ส่วนปาริชาติเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงเชิดหน้านิ่ง ขอบตาร้อนผ่าวด้วยหยาดน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาเต็มหน่วยตา
ที่อังกฤษรามเป็นของฉัน แม้จะได้ครอบครองเพราะเขาเป็นคนดีก็ตาม เขาเป็นสามีโดยชอบธรรมของฉัน ฉันมีสิทธิ์ในชีวิตของเขาทุกอย่าง ไม่ใช่เมียใหม่อย่างแก นังกระถินริมรั้ว ฉันไม่แพ้แกแน่นังกระถิน!





นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 พ.ค. 2554, 13:04:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 พ.ค. 2554, 13:04:57 น.

จำนวนการเข้าชม : 7440





<< ความสุข   
nutcha 27 พ.ค. 2554, 13:28:35 น.
พี่รามงานเข้าแล้ว จะทำยังไงเอ่ย


milbol 27 พ.ค. 2554, 13:29:04 น.
นางมารnumber 2 โผล่มาและ


kaeka 27 พ.ค. 2554, 13:49:09 น.
กรี๊ดดดดด ความวัวไม่ทันหายความควายจะเข้ามาแทรกอีกแล้วปูเป้มาแล้วคร้า
กระถินจะเก็บความลับไว้กับตัวอีกนานเท่าไหร่ ยายพุดกรองไม่ได้สำนึกเลยนะจ๊ะว่ากระถินกำลังปกป้องอยู่ แล้วพี่รามรู้ทีหลังจะทำยังไงนี่กระถินจ๋า


คิมหันตุ์ 27 พ.ค. 2554, 13:59:03 น.
กระถินสู้ๆ...........แค่ยัยปูเป๋...ไม่คนา มือใช่ไหมจ๊ะ


Zephyr 27 พ.ค. 2554, 17:18:12 น.
อืมม ปูเป้จัดการไม่ยากหรอก แต่กะพุดกรองนี่สิ โอ้ย อ่านแล้วหงุดหงิด ไม่เคยคิดได้เลยนะนั่น เฮ้อ สงสารกระถินจังเกิดมาเป็นลุกคนแบบนี้ ลูกไม้หล่นอย่างไกลต้นเลย ตอนจบขอจัดหนักให้พุดกรองได้มั้ยคะไรท์เตอร์ สนองเยอะๆหน่อยนะคะ


แพม 27 พ.ค. 2554, 18:12:41 น.
รู้แต่ไม่ห้าม ไม่ทำอะไรเท่ากับสนุบสนุนการทำผิด ข้อหาสมรู้ร่วมคิดนะ อย่างน้อยถ้าพุดกรองสำนึกผิดไม่ติดทำอีกก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้อยู่ แต่นี่...แหละเขาเรียกว่าลำเอียง ต้องรอให้ใครตายอีกสักคนมั้ง


นางแก้ว 27 พ.ค. 2554, 18:35:25 น.
ศาลไหนหนอที่ไม่ลำเอียง


mommy 27 พ.ค. 2554, 21:34:43 น.
นางร้ายมาแล้วววว


ปิงปิง 28 พ.ค. 2554, 10:34:42 น.
มาเม้นท์รวบยอด นางร้ายมาแล้วไม่เป็นไรกระถินร้ายกว่าอยู่แล้วอิอิ



นางแก้ว 28 พ.ค. 2554, 14:20:59 น.
นั่นสิเนอะ กระถินรับค่าตัวหลายบทเลยจ้าปิงปิง


Noka 28 พ.ค. 2554, 14:40:21 น.
นางเอกของนางแก้ว รับศึกหนักจริง ทั้งศึกนอกศึกใน


แพม 9 ส.ค. 2554, 09:35:24 น.
เหอะ มีทะเบียนป่ะล่ะ


angle101 29 ก.ย. 2554, 10:09:25 น.
ม่ะเห้นมีตอนต่อไปซักที่อ่ะคะ


geng1981 4 ก.ย. 2559, 22:34:54 น.
รอ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account