เพลิงสีมุก
“อุ๊ย เออ” ไม่ใช่สิ่งของหรือบุปผาแต่เป็นเพลิง เทพธากร เจ้าเหนือหัวแห่งเกาะสีมุกที่กำลังมองวิลันดาด้วยสายตาเฉียบคมจนหญิงสาวแทบไม่อยากหายใจอีกต่อไป พลางคิดว่าเขารู้ได้ยังไงว่าหล่อนอยู่ที่นี่และกำลังจะหนี
เพลิงมีเพียงกางเกงขายาวเพียงตัวเดียวและรองเท้าผ้าใบ เพราะเขามักจะออกวิ่งทุกเช้าเพื่อเรียกเหงื่อและความกระปรี่กระเปล่าให้ตัวเองก่อนจะไปทำงาน
“ทำไมไม่ไปต่อล่ะ ไปสิ ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง แต่ถ้าครั้งนี้เธอพลาดก็อย่าหวังว่าจะออกจากเกาะแห่งนี้ไปได้เป็นอันขาด” เพลิงกอดอกมองหญิงสาวด้วยแววตาสมเพช
“คุณขังฉันทำไม ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ”
“เธอไม่... แต่พี่ชายเธอทำ ไอ้หน้าตัวเมียอย่างพี่ชายเธอ ให้ตายต่อหน้าฉันก็ไม่สะใจเท่าที่เอาน้องของมันมาทรมานเหมือนที่มันทำร้ายน้องของฉันหรอก” เพลิงย่างสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“พี่วิสไปทำอะไรน้องของคุณ อ้อ ที่ว่าท้อง แล้วหาว่าพี่ชายฉันเป็นพ่ออย่างนั้นเหรอ ฮึ” วิลันดาพ้นลมออกจากจมูกอย่างดูแคลน
“ใช่ ไอ้วิสมันเลว” กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ไหนจะแววตาคมดุ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา มันส่งให้เขาดูน่ากลัวไม่น้อยเลย แต่ไม่ใช่วิลันดา หล่อนจะไม่กลัวเขาเป็นอันขาด
“แล้วมาลงที่ฉันทำไม ทำไมไม่ไปคุยกับพี่วิสเอาเอง”
“เธอไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะตอนที่ฉันไปหามันที่เชียงใหม่ห๊า มันเอาเงินฉันไปไม่พอ มันยังทำให้ยัยเพลงต้องเสียใจจนต้องหนีออกจากบ้านไป ฉันถามหน่อยเถอะมันสมควรเป็นคนอยู่ไหม” เสียงตะคอกทำให้หญิงสาวต้องขยับถอยหลังไปอีกนิด แม้ว่าปากจะบอกว่าไม่กลัวเขา แต่ใจตอนนี้ยอมรับว่าหวั่นไม่น้อย
“เรื่องของคุณกับพี่วิสไปเคลียร์กันเอาเองฉันไม่เกี่ยว ปล่อยฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันให้โอกาสเธอแค่ครั้งเดียว ถ้าไปไม่รอดก็อย่าหวังจะได้ออกไปอีกเลย ไปสิ!”
วิลันดามองหน้าเหี้ยมเกรียมอย่างชั่งใจ แต่ก็ยันตัวลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว แล้ววิ่งผ่านหน้าของเพลิงย้อนกลับไปทางเก่า ในเมื่อเขาให้โอกาสออกจากเกาะได้แล้ว หล่อนจะไม่ละทิ้งโอกาสอันดีอันนี้ไปแน่
เพลิงมีเพียงกางเกงขายาวเพียงตัวเดียวและรองเท้าผ้าใบ เพราะเขามักจะออกวิ่งทุกเช้าเพื่อเรียกเหงื่อและความกระปรี่กระเปล่าให้ตัวเองก่อนจะไปทำงาน
“ทำไมไม่ไปต่อล่ะ ไปสิ ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง แต่ถ้าครั้งนี้เธอพลาดก็อย่าหวังว่าจะออกจากเกาะแห่งนี้ไปได้เป็นอันขาด” เพลิงกอดอกมองหญิงสาวด้วยแววตาสมเพช
“คุณขังฉันทำไม ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ”
“เธอไม่... แต่พี่ชายเธอทำ ไอ้หน้าตัวเมียอย่างพี่ชายเธอ ให้ตายต่อหน้าฉันก็ไม่สะใจเท่าที่เอาน้องของมันมาทรมานเหมือนที่มันทำร้ายน้องของฉันหรอก” เพลิงย่างสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“พี่วิสไปทำอะไรน้องของคุณ อ้อ ที่ว่าท้อง แล้วหาว่าพี่ชายฉันเป็นพ่ออย่างนั้นเหรอ ฮึ” วิลันดาพ้นลมออกจากจมูกอย่างดูแคลน
“ใช่ ไอ้วิสมันเลว” กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ไหนจะแววตาคมดุ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา มันส่งให้เขาดูน่ากลัวไม่น้อยเลย แต่ไม่ใช่วิลันดา หล่อนจะไม่กลัวเขาเป็นอันขาด
“แล้วมาลงที่ฉันทำไม ทำไมไม่ไปคุยกับพี่วิสเอาเอง”
“เธอไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะตอนที่ฉันไปหามันที่เชียงใหม่ห๊า มันเอาเงินฉันไปไม่พอ มันยังทำให้ยัยเพลงต้องเสียใจจนต้องหนีออกจากบ้านไป ฉันถามหน่อยเถอะมันสมควรเป็นคนอยู่ไหม” เสียงตะคอกทำให้หญิงสาวต้องขยับถอยหลังไปอีกนิด แม้ว่าปากจะบอกว่าไม่กลัวเขา แต่ใจตอนนี้ยอมรับว่าหวั่นไม่น้อย
“เรื่องของคุณกับพี่วิสไปเคลียร์กันเอาเองฉันไม่เกี่ยว ปล่อยฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันให้โอกาสเธอแค่ครั้งเดียว ถ้าไปไม่รอดก็อย่าหวังจะได้ออกไปอีกเลย ไปสิ!”
วิลันดามองหน้าเหี้ยมเกรียมอย่างชั่งใจ แต่ก็ยันตัวลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว แล้ววิ่งผ่านหน้าของเพลิงย้อนกลับไปทางเก่า ในเมื่อเขาให้โอกาสออกจากเกาะได้แล้ว หล่อนจะไม่ละทิ้งโอกาสอันดีอันนี้ไปแน่
Tags: เพลิงที่กำลังจะเผาหญิงสาวเก่งกล้าอย่าวิลันดาให้หมดไหม้
ตอน: ตอนที่ 1 เกาะสีมุก Part 3
“ใช่ค่ะ ฉันต้องการพบนายหัวเมื่อกี้มีผู้ชายคนหนึ่งไปเรียนนายหัวให้แล้วค่ะ”
“อ้อ ลุงบุญมี นายไม่พบใครตอนนี้หรอก เชิญกลับไปก่อน แล้วค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ หรือไม่ก็ไม่ต้องมาอีกเลย”
“ฉันมาจากกรุงเทพฯ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนายหัวเรื่องธุรกิจที่พี่ชายฉันกับนายหัวลงทุนร่วมกัน ฉันคงกลับไปตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ อีกอย่าง เรือที่ฉันจ้างให้มาส่งเขาก็กลับไปแล้วด้วยเพราะฉะนั้นฉันต้องพบนายหัวเพลิงตอนนี้ค่ะ”
“เอ๊ะพูดไม่รู้เรื่องเหรอ เวลานี้เป็นเวลาส่วนตัวของนายหัวห้ามใครหน้าไหนไปรบกวนทั้งนั้น” บุปผาชักไม่พอใจที่หญิงสาวมาต่อปากต่อคำกับเธอ เพราะคนในเกาะรู้ว่าเธอใกล้ชิดนายหัวเพลิงมากที่สุดมากจนไม่มีใครกล้าเถียงเธอสักคน
“แม้แต่คนที่กำลังจะทำธุรกิจร่วมกันอย่างนั้นเหรอ” วิลันดาเองก็ชักเสียงแข็งขึ้นมาเหมือนกัน เธอไม่ใช่คนยอมใครอยู่แล้วถ้าไม่จำเป็น
“ทำธุรกิจอะไรของเธอ อย่ามามั่ว ฉันจะให้เรือที่นี่ไปส่ง”
“ไม่ ฉันต้องการพบนายหัวเดี๋ยวนี้” วิลันดายื่นคำขาด เธอรึอุตส่าห์มาจากเชียงใหม่อยู่ๆ ก็จะไล่ให้กลับ ไม่มีทางแน่นอน
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไงนังหน้าด้าน แกก็คงเหมือนพี่ชายของแก ขี้โกง หน้าตัวเมีย ไอ้ผู้ชายเลวทรามสับปลับ”
“หยุดนะ! เธอเป็นใครถึงกล้ามาว่าพี่ชายฉันอย่างนี้” วิลันดาตัวสั่นด้วยความโกรธไม่พอใจบุปผาเป็นอย่างมากที่ว่าพี่ชายเธอเสียๆ หายๆ
“ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ แกคงเป็นอีกคนสินะที่จะเข้ามาหลอกนายหัว อย่าหวังว่านายหัวจะเสียโง่พวกแกอีกนะ แค่ครั้งเดียวพวกแกก็อยู่ไม่สุขแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เธอพูดอะไรของเธอฉันไม่รู้เรื่อง อย่ามาพูดมากดีกว่าฉันจะไปพบนายหัว” พูดจบวิลันดาก้มลงคว้ากระเป๋าแล้วจ้ำอ้าวเข้าไปในเกาะทันที โดยมีบุปผาเต้นเร้าด้วยความไม่พอใจแล้วรีบวิ่งตามหลังมา
วิลันดาก้าวฉับๆ เดินตรงไปถามหาที่พักของนายหัวกับชาวบ้านในเกาะ ชาวบ้านคนนั้นดูจะงง แต่ก็ยอมตอบโดยดี วิลันดาเดินไปทางท้ายเกาะโดยผ่านทางหมู่บ้านเล็กที่เป็นทางเดินแคบๆ ผ่าระหว่างเกาะที่ดูจะไม่เล็กนัก วิลันดาเดินมาเกือบสิบห้านาทีก็ยังไม่ถึงสักทีจนเริ่มลังเลเลยต้องแวะถามทางอีกที บ้านของนายหัวเพลิงเพื่อนของพี่ชายเธอตั้งอยู่บนเนินเขาสูงขึ้นไป เกือบจะเรียกได้ว่าท้ายเกาะเลยทีเดียว วิลันดาเหนื่อยหอบ ใบหน้าชื้นเหงื่อจนกระทั่งมาถึงบ้านสวยกว้างขวางสมกับเป็นบ้านของเจ้าของเกาะและธุรกิจจิวเวลรี่จริงๆ
“นี่หยุดนะ แกจะทำอะไรฉันบอกว่าห้ามใครรบกวนนายหัวไงไม่ได้ยินหรือ”บุปผาวิ่งเข้ามาขวางหน้าพร้อมทั้งยกสองแขนกางกั้นไม่ให้วิลันดาเข้าไปภายในตัวบ้าน
“ฉันอุตส่าห์มาถึงนี่ จะไม่ให้พบนายหัวได้ไง”
“กลับไป แล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก แกกับพี่ชายแกคงจะเหมือนกันนั่นแหละ”
“เธอพูดบ้าอะไรฉันงงไปหมดแล้ว พี่ชายฉันไปทำอะไรให้เธอ”
“อย่ามาตอแหลเลย น้ำหน้าอย่างเธอหรือจะไม่รู้ว่าพี่ชายเธอทำอะไรไว้กับนายหัวบ้าง”
“ท่าทางเธอจะพูดไม่รู้เรื่อง ไปบอกนายเธอมาคุยกับฉันดีกว่า”
“ฉันบอกว่านายไม่พบใคร ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ เวลานี้เป็นเวลาส่วนตัว เธอกลับไปได้แล้ว”
“ทำบ้าอะไรกันวะ! เสียงดังเข้าไปถึงข้างใน” เสียงห้าวกระด้างดังมาจากด้านหลังของบุปผาที่กำลังยืนจังก้ากันท่าไม่ให้แขกเข้าพบเจ้าของเกาะ
วิลันดามองเลยตัวบุปผาไปทันที พบชายหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำเล็กน้อยจากไอแดด แต่ก็ถือว่ายังขาวอยู่ดี อายุราวสามสิบสี่เท่ากับพี่ชายของเธอ เรือนร่างสูงใหญ่ยิ่งส่งให้เขาดูมีพละกำลังเหนือกว่าสิ่งอื่นใดในโลก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครากำลังบอกว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาหันมาทางเธอ สายตาคมมาดดุจับตรงที่ดวงหน้าเรียวรูปไข่ของสาวแปลกหน้า
“เธอเป็นใคร!” เสียงห้าวกระด้างถามมาเหมือนตวาด
“ฉัน...” น้ำเสียงของเขาทำให้วิลันดาแทบจะถอยหลับกลับเชียงใหม่
“มันเป็นน้องสาวของไอ้ เอ่อ คุณวิสรัชค่ะ” วิลันดายังไม่ทันตอบ บุปผาชิงพูดขึ้นเสียก่อนพร้อมทั้งวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มมาดดุ
เพล้ง!
กระถางต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ ร่างสูงใหญ่ แตกกระจายด้วยแรงกระทบจากเท้าของนายเหนือหัวของที่นี่ เพลิงเตะกระถางต้นไม้ที่ประดับอยู่หน้าบ้านเพื่อระบายความโกรธสายตาคมตวาดมองวิลัยดาอย่างกับจะกินเลือด แต่หล่อนจะรู้ได้ยังไงว่าเขากำลังโกรธเรื่องอะไรกันแน่
“ฉันบอกว่าไม่รับการใช้หนี้วิธีนี้ไง แล้วเธอยังหน้าด้านมาอีกทำไม กลับไปซะ!” เพลิงชี้หน้าตรงๆ ท่าทางคุกคาม
“คุณพูดอะไรฉันไม่รู้เรื่อง ใครใช้หนี้” วิลันดายอมรับว่ากลัวและเกรงในท่าทางเขา แต่ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรจริงๆ เขาคงเข้าใจอะไรผิดไปเป็นแน่
เรืองริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ก.พ. 2556, 13:24:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ก.พ. 2556, 13:24:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 1421
| << ตอนที่ 1 เกาะสีมุก Part 2 | ตอนที่ 1 เกาะสีมุก Part 4 จบตอนค่ะ >> |