“อุ๊ย เออ” ไม่ใช่สิ่งของหรือบุปผาแต่เป็นเพลิง เทพธากร เจ้าเหนือหัวแห่งเกาะสีมุกที่กำลังมองวิลันดาด้วยสายตาเฉียบคมจนหญิงสาวแทบไม่อยากหายใจอีกต่อไป พลางคิดว่าเขารู้ได้ยังไงว่าหล่อนอยู่ที่นี่และกำลังจะหนี
เพลิงมีเพียงกางเกงขายาวเพียงตัวเดียวและรองเท้าผ้าใบ เพราะเขามักจะออกวิ่งทุกเช้าเพื่อเรียกเหงื่อและความกระปรี่กระเปล่าให้ตัวเองก่อนจะไปทำงาน
“ทำไมไม่ไปต่อล่ะ ไปสิ ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง แต่ถ้าครั้งนี้เธอพลาดก็อย่าหวังว่าจะออกจากเกาะแห่งนี้ไปได้เป็นอันขาด” เพลิงกอดอกมองหญิงสาวด้วยแววตาสมเพช
“คุณขังฉันทำไม ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ”
“เธอไม่... แต่พี่ชายเธอทำ ไอ้หน้าตัวเมียอย่างพี่ชายเธอ ให้ตายต่อหน้าฉันก็ไม่สะใจเท่าที่เอาน้องของมันมาทรมานเหมือนที่มันทำร้ายน้องของฉันหรอก” เพลิงย่างสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“พี่วิสไปทำอะไรน้องของคุณ อ้อ ที่ว่าท้อง แล้วหาว่าพี่ชายฉันเป็นพ่ออย่างนั้นเหรอ ฮึ” วิลันดาพ้นลมออกจากจมูกอย่างดูแคลน
“ใช่ ไอ้วิสมันเลว” กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ไหนจะแววตาคมดุ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา มันส่งให้เขาดูน่ากลัวไม่น้อยเลย แต่ไม่ใช่วิลันดา หล่อนจะไม่กลัวเขาเป็นอันขาด
“แล้วมาลงที่ฉันทำไม ทำไมไม่ไปคุยกับพี่วิสเอาเอง”
“เธอไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะตอนที่ฉันไปหามันที่เชียงใหม่ห๊า มันเอาเงินฉันไปไม่พอ มันยังทำให้ยัยเพลงต้องเสียใจจนต้องหนีออกจากบ้านไป ฉันถามหน่อยเถอะมันสมควรเป็นคนอยู่ไหม” เสียงตะคอกทำให้หญิงสาวต้องขยับถอยหลังไปอีกนิด แม้ว่าปากจะบอกว่าไม่กลัวเขา แต่ใจตอนนี้ยอมรับว่าหวั่นไม่น้อย
“เรื่องของคุณกับพี่วิสไปเคลียร์กันเอาเองฉันไม่เกี่ยว ปล่อยฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันให้โอกาสเธอแค่ครั้งเดียว ถ้าไปไม่รอดก็อย่าหวังจะได้ออกไปอีกเลย ไปสิ!”
วิลันดามองหน้าเหี้ยมเกรียมอย่างชั่งใจ แต่ก็ยันตัวลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว แล้ววิ่งผ่านหน้าของเพลิงย้อนกลับไปทางเก่า ในเมื่อเขาให้โอกาสออกจากเกาะได้แล้ว หล่อนจะไม่ละทิ้งโอกาสอันดีอันนี้ไปแน่

ทักทายรายงานตัวกันก่อนนะคะ สวัสดีเพื่อนนักอ่านทุกคนค่ะ ชื่อปักเป้านะคะ เรียกเป้าเฉยๆ ก็ได้ค่ะ เป้าใช้นามปากกา “เรืองริน” มีผลงานตีพิมพ์ไปหนึ่งเรื่องชื่อ “บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย” ตอนนี้ก็วางแผงแล้วค่ะ และกำลังจะเปิดเป็นรูปแบบ e-book เพิ่งเซ็นสัญญาไปเมื่ออาทิตย์ก่อนเอง
พูดถึงเรื่องเพลิงสีมุกนะคะ เป็นนิยายค่อนข้างจะรุนแรงอยู่สักหน่อย ทั้งคำพูดและการกระทำค่ะ ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ถ้าชอบก็เม้นต์ติชมกันด้วยนะคะ
http://www.facebook.com/#!/pages/%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%99-%E0%B9%81%E0%B8%9F%E0%B8%99%E0%B8%84%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%9A/426920547378456 ฝากหน่อนนะค่ะ เข้าไปดูความเคลื่อนไหวได้ แล้วช่วยกด Like ให้หน่อยนะคะ เป้าจะได้เปลี่ยนลิงค์ให้สั้นกว่านี้ค่ะ

ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
*****************************************************

รถสายใต้เข้ามาจอดเมื่อถึงจุดหมายในที่สุดตอนห้าโมงเย็น วิลันดารีบตรงไปสอบถามทางเข้าไปยังเกาะส่วนตัวที่เป็นฟาร์มหอยมุกของนายหัวเพลิงเพื่อนรักของพี่ชายเธอ ถึงจะเป็นเพื่อนรักกัน แต่วิลันดาก็ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเลยด้วยซ้ำ เพราะพี่ชายเธอเข้าไปเรียนที่กรุงเทพฯ ส่วนเธอบิดาและมารดาห่วงมากเลยไม่ยอมให้ไปเรียนที่ไกลๆ เหมือนพี่ชาย
วิลันดามาถึงท่าเรือในอีกครึ่งชั่วโมงถัดมา และตรงไปสอบถามเรื่องที่เธอต้องต่อเรือเข้าไปยังเกาะส่วนตัวของนายหัวเพลิงเพื่อนสมัยเรียนของพี่ชายที่ตกลงทำธุรกิจกัน แต่วิลันดายังไม่รู้รายละเอียดอะไรมักนักเกี่ยวกับธุรกิจที่ทั้งสองจะทำร่วมกัน
ไม่มีเรือที่จะเข้าไปที่เกาะสีมุกแห่งนั้น ต่างบอกว่าเป็นที่ส่วนบุคคลห้ามคนนอกเข้า วิลันดาเลยยอมเสียเงินมากอยู่ เพื่อจ้างเรือเข้าไปยังเกาะของนายหัวเพลิง การเดินทางใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีกว่าที่เรือจะเข้ามาจอดเทียบท่าเรือของเกาะที่เป็นฟาร์มหอยมุก จากสายตาที่มองผ่านๆ วิลันดาเห็นด้านหน้าของเกาะมีหาดทรายขาวสะอาดสวยงามและเบื้องหลังเป็นเนินเขาสูงขึ้นไปมีบ้านหลังเล็กหลังน้อยอยู่เลียงรายแต่ไม่ถึงกับแน่นขนัดจนดูเหมือรีสอร์ตริมทะเลในเมืองดังๆ วิลัยดาเห็นชาวบ้านหรือที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นคนงานของฟาร์มหอยมุก
“ขอโทษค่ะ คือดิฉันจะพบนายหัวเพลิงได้ที่ไหนคะ”
“คุณนัดนายหัวไว้หรือเปล่า” ชายวัย 50 เศษผละจากงานที่กำลังทำ หันกลับมามองสำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“เอ่อ นัดค่ะ”
“คุณชื่ออะไรผมต้องไปรายงานนายหัวก่อน”
“ฉันวิลันดาค่ะ บอกนายหัวว่าฉันเป็นน้องสาวของพี่วิสรัชจะมาคุยเรื่องธุรกิจแทนพี่ชายฉันค่ะ”
ชายผิวคล่ำมองเธอด้วยสายตาเปลี่ยนไป จากที่มีท่าทีเฉยเมย แต่เมื่อวิลันดาพูดถึงชื่อพี่ชาย สายตาคู่นั้นกลับมองเธอเหมือนคนที่โกรธแค้นกันมาสักร้อยปี แต่ร่างผอมคล้ำนั้นยอมเดินจากไปเพื่อรายงานผู้เป็นนายเหนือหัวของที่นี่
“มีอะไรลุงบุญมี ลุงก็รู้เวลานี้เป็นเวลาส่วนตัวของนายหัว ห้ามใครรบกวน” บุปผายืนเชิดหน้าใส่บุญมีที่บังอาจเข้ามาในบ้านของนายหัวเพลิง ทั้งที่รู้อยู่ว่าขณะนี้เป็นเวลาส่วนตัวห้ามใครหน้าไหนเข้ามาเด็ดขาดโดยไม่มีการยกเว้น นอกจากเธอคนเดียวที่ต้องอยู่คอยรับใช้
“มีคนมาหานายหัว บอกว่าเป็นน้องของไอ้วิสรัช”
“น้องไอ้วิสรัช! หน็อย มันไม่กล้ามาคุยกับนายหัวเองจนต้องส่งน้องมันมาแทนเลยเหรอ ไหน... มันอยู่ไหนพาฉันไปดูมันหน่อย ฉันจะด่าให้หันหลังกลับแทบไม่ทันเลยคอยดู”
“ไปบอกนายหัวก่อนดีกว่า”
“ฉันขอไปดูหน้ามันก่อน นายหัวเพิ่งจะงีบไปไม่นานนี้เอง ใครกล้าปลุกก็เอาสิ ฉันไม่เอาด้วยหรอก”
“ก็ได้ อยู่ที่ท่าเรือโน่น แกไปเองสิฉันจะได้ไปดูที่ฟาร์มหน่อย แล้วอย่าลืมบอกนายหัวด้วยล่ะ” บุปผาพยักหน้าส่งๆ เธอจะไล่ให้กระเจิงไปก่อนที่จะได้เจอนายหัวเพลิงผู้โมโหร้าย ดุ กระด้างและไม่เคยง้อใคร
บุปผาเดินออกมาจากบ้านของนายหัวเพลิงด้วยความเร่งรีบ บ้านของเพลิงอยู่ด้านท้ายของเกาะซึ่งคนละฝั่งกับบ้านคนงานและฟาร์มหอยมุก ซึ่งหากไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ จะไม่มีใครกล้าล่วงล้ำเข้าไปบริเวณบ้านของเพลิงนายเจ้าเหนือหัวเลย ยกเว้นละอองหญิงวัยกลางคนที่ดูแลเรื่องอาหารการกินของนายหัว เมื่อหมดหน้าที่ในตอนบ่ายก็จะกลับบ้านของตัวเอง ส่วนบุปผาคอยดูแลเรื่องความสะอาด เก็บกวาดเช็ดถู เรื่องเสื้อผ้า ต่างๆ นานา หรือแม้แต่เรื่องบนเตียงบุปผาก็เต็มใจปรนนิบัติหากเพลิงจะเรียกใช้เธอ แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เพลิงจะหลวมตัวไปกับบุปผา
บุปผาชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวร่างบางระหงในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดดูทะมัดทะแมงยืนอยู่ที่ท่าจอดเรือ ข้างกายมีกระเป๋าเป้ใบเล็กวางอยู่
“อีนี่หรือน้องไอ้วิสรัช คิดว่าจะเป็นผู้ชายเสียอีก” บุปผาบ่นพำอยู่คนเดียวก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวร่างบอบบางปลิวลม ไม่เหมือนเธอที่ร่างอวบอัดน่าฟัดไม่หยอก
“นี่เธอมาหานายหัวเหรอ”
วิลันดาหันไปหาเสียงที่กำลังเรียกเธออยู่ พบเป็นสาวร่างอวบอัดดูเย้ายวนค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ ร่างอวบนั้นใส่เพียงเสื้อกล้ามตัวสั้นเหนือเอว โชว์สะดืองามกับกางเกงขาสั้นจนเกือบจะเห็นแก้มก้น แต่ดูเจ้าหล่อนจะไม่สนใจกับมันมากนัก ผู้หญิงคนนี้ดูไม่ค่อยเหมือนลูกชาวบ้านเท่าไหร่ เพราะดูจากผิวพรรณถึงจะไม่ขาวแต่ก็ดูเรียบเนียนเป็นสีน้ำผึ้ง จึงไม่น่าจะเป็นชาวเกาะ

เรืองริน

จำนวนการเข้าชม : 2018

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery