เมื่อแม่ของฉัน แต่งงานกับพ่อของซุปตาร์
เรื่องรักเล็ก ๆ ระหว่างพี่น้อง
Tags: ไดอารี่
ตอน: "เรื่องเรทอาร์ของโอปา ที่ฉันอยากรู้"
"สวัสดีอีกครั้งในปี 56 นะคะ
หายเงียบไปนานมาก ๆ เลย เพราะต้องดูแลคุณพ่อซึ่งป่วยหนักด้วยมะเร็งปอดระยะสุดท้าย และตัวเองก็เครียดมากด้วยตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา แต่ยังไงก็ภูมิใจที่ได้ดูแลพ่ออย่างดีที่สุดจนวินาทีสุดท้าย ตอนนี้ท่านไปสบายแล้ว เหลือไว้แต่คนข้างหลังที่รู้สึกว่าบ้านกว้างขึ้นจนหน้าใจหาย
ยังไงก็ขอกำลังใจกันเหมือนเดิมนะคะ"
"เมื่อไหร่จะกลับบ้านกันซะที" คุณคิมถามสองหนุ่มขณะทานข้าวเย็นกัน
"เอ๊ะ !!!" ฉันหูผึ่งทันที (นี่เป็นอีกเรื่องที่ฉันไม่รู้มาก่อน)
ng กับวูจินมองหน้ากันยักไหล่
"แหม๋...คุณลุงครับ มีครอบครัวใหม่ มีลูกสาวคนใหม่ พวกเราเป็นส่วนเกินซะแล้ว" วูจินหันไปพยักหน้ากับแม่
คุณคิมหัวเราะอารมย์ดี ฉันว่าแม่โชคดีสุด ๆ เลยล่ะที่แต่งงานกับผู้ชายอย่างคุณคิม เขาใจดี สำคัญสุดคือคุณคิมรักแม่มาก แลัวยังเผื่อแผ่มาถึงฉันด้วย ก่อนหน้านี้ฉันยังหวั่นใจว่าจะเข้ากับครอบครัวใหม่ของแม่ได้หรือเปล่า แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ เรากลายเป็นครอบครัวเดียวกันเหมือนเป็นส่วนเติมเต็มที่ขาดหายอย่างไม่น่าเชื่อ
"พี่สองคนไม่ได้อยู่บ้านนี้เหรอ"
"เปล่า เราอยู่อีกหลังหนึ่ง เพื่อความสะดวกกับงานของเขาน่ะ" ลีวูจินหมายถึง ng
ฉันพยักหน้าบอกว่าเข้าใจ พยามจะลองทานซุปสาหร่ายดูอีกครั้ง อึ๋ย...มันไม่อร่อยเหมือนตอนกินที่บ้านเราเลย คาว ๆ ยังไงไม่รู้ แหวะ...แหวะ... ฉันคีบกิมจิตามเข้าไปแก้คาว (กิมจิของเกาหลีอร่อยดี ฉันชอบ แล้วคุณนายคิมก็ทำอร่อยขึ้นแล้วด้วย เห็นเกาหลีเขาคุยกันว่ากิมจิของเขาแก้หวัดนกได้ด้วย อันนี้ไม่รู้จริงหรือเท็จ)
"ต้องอยู่เป็นเพื่อนน้องก่อน" ng พูด
ฉันเงยหน้าขี้นทำตาปริบ ๆ โอปาของฉันน่ารักจริง ๆ เลย
เช้าวันต่อมาเมื่อสมาชิกของครอบครัวอันได้แก่ ng วูจิน คุณลี แล้วก็ฉันส่งคู่ฮันนีมูนขึ้นรถ หลังจากคุณคิมและคุณนายคิมฝากฝังฉันกับพวกพี่ ๆ รวมถึงคุณลี ผู้อาวุโสสุดเป็นที่เรียบร้อย
คราวนี้ถึงตาฉันล่ะ แล้วก็พูดในสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง
"คุณคิม you don't make baby" ฉันพูดกับคุณคิม
คุณลีหัวเราะพรืดออกมา
"ขอโทษครับ"
"เด็กทะลึ่ง" ลีวูจินว่า ฉันรีบยกมือขึ้นปิดหัวไว้ก่อน (กันเหนียว กลัวโดนโขกกะบาล)
"หนูพูดจริงนะคะ หนูไม่อยากมีน้อง ใช่มั๊ยโอปา" ฉันเริ่มหาพวกหันไปหา ng ส่งสายตาเว้าวอน
ng พยักหน้า
"มีน้องสาวคนเดียว" ไม่พูดเปล่า ng กอดฉันไว้แนบแน่นวางคางไว้บนหัวฉัน โยกไปมาเบา ๆ
ฉันรู้สึกจั๊กจี้ยังไงไม่รู้ล่ะ ก็มันอดไม่ได้นี่นาที่ฉันจะนึกไปถึง...
ฉันขยับตัวยุกยิก กลายเป็นว่า ng กอดฉันแน่นเข้าไปอีก เฮ่อ...
***********
"มอร์นิ่งค่ะพี่วูจิน" ลีวูจินพยักหน้า ดื่มกาแฟทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"โอปาล่ะ อยู่ไหน" ฉันอดไม่ได้ ก็ปกติเห็นอยู่ด้วยกันตลอดเลย
"หาแฟนมั้ง" ลีวูจินเหล่มองฉัน
"เอ๋..."
"โอปามีแฟนแล้วเหรอ"
"อายุขนาดนั้น ไม่มีก็แปลกแล้ว ไหนบอกว่าเป็น fc เขาไง ไม่รู้เหรอว่าเขามีแฟนแล้ว"
"ก็พอได้ยินอยู่" ฉันพูดเบา ๆ (ใจมันโหวง ๆ ยังไงไม่รู้)
"ทำไม ไม่อยากมีพี่สะไภ้รึไง"
"ไม่ใช่ซะหน่อย" (เกลียดคนรู้ทันจริง ๆ)
"ไปหาของกินดีกว่า หิวแล้วล่ะ"
ฉันหลบฉากเข้าไปในครัว ได้ยินเสียงลีวูจินหัวเราะเบา ๆ
"พี่วูจิน โอปาไม่อยู่ใช่มั๊ย" ฉันรีบวิ่งกลับมาหาวูจินอีก หลังจากนึกอะไรขึ้นมาได้ นี่มันโอกาสทองชัด ๆ
"ไหนว่าหิวไง"
"ไว้ก่อน มีเรื่องอยากถาม"
"เกี่ยวกับ ng ล่ะสิ"
ฉันพยักหน้าหงึกหงักกระตือรือร้นเต็มที่ (ด้วยความอยากรู้)
"คือว่าในเรื่อง Protrait of a beauty..."
"เดี๋ยวก่อนนะ" ลีวูจินยกมือเบรคฉัน
อะไรกัน ฉันยังพูดไม่ทันจะจบเลย
"เธออายุเท่าไหร่"
"สิบสี่...จะสิบห้าแล้วล่ะ" ฉันพูดเบา ๆ (ฉันรู้หรอกที่ถามเนี่ย หมายความว่าไง)
"สิบสี่ แล้วดูหนังเรื่องนี้ได้ไง" ลีวูจินคาดคั้น
"เปล่าซะหน่อย ไม่ได้ดูเลย"
"ไม่ได้ดูเนี่ยนะ แล้วถามทำไม"
"ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเลย" ฉันงึมงำยักไหล่
"ว่าไง" วูจินจ้องหน้าฉัน
"อะไรเล่า" ฉันเริ่มเสียงดังขึ้นมา (ท่าจะร้อนตัวนะเนี่ย)
"ถามสิ"
ฉันเหลือบมองวูจิน
"ไม่ถามแล้ว"
"นั่นไง ชัดเลย" ลีวูจินหัวเราะประมาณว่ารู้ทัน
"อยากรู้เรื่องฉากนั้นใช่มั๊ยเล่า"
"พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง"
"หัวเราะอะไรกัน"
เสียงถามมาพร้อมกับกลิ่นหอมโหยหวนของแพนเค้กตั้งเบ้อเริ่มวางลงตรงหน้า เคล้ากับกลิ่นหอมของกาแฟ ทำให้ฉันถึงกับกลืนน้ำลาย แล้วก็สูดกลิ่นนั่นเข้าไปเต็มปอด
ขณะฉันจะคว้าถ้วยกาแฟ
"โน...นั่นไม่ใช่สำหรับเธอ" ngตีมือฉัน
ฉันสะอึก เมื่อเขาวางนมแก้วใหญ่ลงตรงหน้า
"ฉันจะเอากาแฟ" เธอมองหน้า ng
"เด็กไม่ควรดื่มกาแฟ"
"แต่ฉันไม่ใช่ แล้วฉันก็ไม่ชอบดื่มนมด้วย"
"เพราะงี้ ตัวเธอถึงได้เล็กกว่าหัวผักกาด"
ฉันหันไปหาวูจิน หมอนั่นปล่อยก๊ากออกมา
"หมายความว่าไง"
"หมายความว่า เธอตัวเล็กกว่าหัวผักกาดเกาหลีซะอีก และฉันก็เห็นด้วยกับเขา"
ฉันส่งสายตาพิฆาตให้สองหนุ่ม ที่พูดมันก็เกินไปหน่อย แม้ว่าน้ำหนักฉันจะไม่ถึงสี่สิบซะที ไม่ว่าฉันจะกินเข้าไปเท่าไหร่ (แค่ 39 เก้าบวกเพิ่มอีกไม่กี่ขีด กับส่วนสูงประมาณ 156)
นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องดื่มนมตอนเช้ากับก่อนนอนซะหน่อยนี่นา
ฉันราดน้ำเชื่อมฉ่ำ ๆ บนแพนเค้ก จิ้มใส่ปากไม่พูดไม่จา (งอนนิดหน่อยแต่พองาม)
ng ขยี่ผมฉันแล้วก็หัวเราะ
"ไม่ต้องเลย ไม่ยกโทษให้หรอก" ฉันค้อนเขาไปวงหนึ่งด้วยแหละ
ยังไม่วายขยี่ผมฉันอีก ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องครัว
"ดื่มนี่" ng รินน้ำแอปเปิ้ลให้ฉัน
ฉันยิ้ม โกรธไม่ลงสิน่า...ก็ฉันน่ะชอบน้ำแอปเปิ้ลสุด ๆ ไปเลย (รองจากกาแฟ)
"ขอบคุณค่ะ แต่ยังไงเช้า ๆ ฉันก็อยากดื่มกาแฟอยู่ดี ต้องเติมคาเฟอีนให้ร่างกาย จะได้กระชุ่มกระชวย"
"ไม่เห็นเข้าท่า" วูจินว่า
"เหอะ...แล้วพวกพี่ดื่มได้งั้นสิ คอยดูเถอะ ฉันปวดหัวขึ้นมาจะเกาะติดเป็นปลิงเลย ให้เฝ้าฉันทั้งวันไม่ได้ไปไหนหรอก"
ว่าแล้วฉันก็วาดแขนโอบโอบ ng แกล้งซบหัวลงบนไหล่
เพียงชั่วอึดใจฉันก็คิดขึ้นมาได้ อึ๊ย...ฉากวาบหวิวให้หนังเรื่องนั้น
เอ้อ...ความรู้สึกมันต่างกันเยอะเลยระหว่าง ng พระเอกคนนั้น กับ ng ตอนที่กลายมาเป็นพี่ชายของฉันแล้วในตอนนี้ ก่อนหน้าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉากนั้นนักหนาหรอกเพราะมันไกลตัว รู้สึกเพียงแต่ว่าพระเอกคนโปรดของฉันชอบเล่นบทเลิฟซีนจังเลย
แต่ตอนนี้ เวลานี้ ตัวของเขา แขนของเขา มือของเขา หน้าของเขา อยู่ใกล้ฉันซะขนาดนี้
ฉันรีบผละออกมาทันที ก้มหน้าก้มตาดื่มน้ำแอปเปิ้ลกับแพนเค้กเป็นการใหญ่
"คิดอะไรอยู่" วูจินกระซิบกระซาบ
"เปล่านี่" ฉันปฏิเสธ มอง ng เขายังไม่รู้เรื่องราว
หัวเราะอีกแล้ว ลีวูจินนี่ยังไงนะถึงได้ชอบหัวเราะนัก
"ถามเขาเลยสิ ถาม ng เลย" วูจินยุ ทำท่ากระดี้กระด้าเกินเหตุ ฉันล่ะอยากจะฆ่าปาดคอหมอนี่นักเชียว
"อะไร"
"น้องสาวนาย เธอยากรู้ว่า...อุ๊บ"
ฉันรีบเอามือปิดปากวูจิน ดูซิตาหมอนี่ยังยิ้มอยู่เลย (อยากจิ้มลูกกะตานัก)
"ไม่มีอะไรค่ะโอปา" ฉันยิ้มใสปล่อยมือจากวูจิน หมอนั่นไอค๊อกแค๊กเหมือนจะสำลัก (สมน้ำหน้า)
สักพักหลังจากหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหลลีวูจินก็ส่งภาษาเกาหลีกับ ng ฉันกะจะชิ่ง ng ก็คว้าแขนไว้ซะก่อน
"เธอไม่ดูหนังเรื่องนั้น" ng พูด คงหมายถึงว่าฉันไม่ควรดูละมั้ง
"ฉันไม่ได้ดูซะหน่อย" ฉันโกหก (จริง ๆ แล้วฉันดูหนังออนไลน์น่ะ)
"ทั้งหมดนั่นเป็นการแสดง"
โห...เป็นการแสดงที่ถึงเนื้อถึงตัวน่าดูเลย มันเข้าใจยากอยู่
ฉันรู้หรอกว่าเป็นการแสดง แต่อยากรู้ว่าแสดงจริงหรือเปล่ามากกว่า
"แต่ฉันไม่อยากให้โอปาเล่นฉากแบบนั้นอีก"
"หวงเหรอ"
"ก็..." ฉันอึกอัก รู้แค่ว่าหน้าตัวเองตอนนี้ต้องลุกเป็นไฟไปแล้วแน่ ๆ ก็เล่นจ้องหน้าซะขนาดนั้น (ตาของ ng มันแบบว่า ฉันอยากจะกลายเป็นอากาศธาตุไปเลย)
"แต่ภาพสวยนะคะ" ฉันอ้อมแอ้ม
"ไหนบอกว่าไม่ได้ดูไงยัยตัวแสบ" วูจินว่า เคาะหัวฉันไปหนึ่งที
"ที่พูด หมายถึงใบปิดหนังหรอก" ฉันส่งสายตาสะกดวิญญาณให้วูจิน
แล้วเขาก็หัวเราะ
"white lie"
ฉันได้ยินใครบางคนพูดคำสุดฮอตออกมา.
เทียนจันทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ก.พ. 2556, 12:23:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ก.พ. 2556, 12:23:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1595
| << ไปเยี่ยมคุณเบฯ กับมนุษย์ต่างดาว |
เทียนจันทร์ 28 ก.พ. 2556, 19:01:33 น.
เพื่อความต่อเนื่อง ควรจะกลับไปอ่านตั้งแต่บทแรกนะคะ
เผื่อว่าจะลืมหนู candle ไปแล้ว
เพื่อความต่อเนื่อง ควรจะกลับไปอ่านตั้งแต่บทแรกนะคะ
เผื่อว่าจะลืมหนู candle ไปแล้ว
ปลายสี 2 เม.ย. 2556, 23:12:09 น.
เข้ามาเขินกับโอปป้าค่ะ ^^ อยากมีบ้างไรบ้าง
เข้ามาเขินกับโอปป้าค่ะ ^^ อยากมีบ้างไรบ้าง