โองการแช่งรัก
เกิดมาตั้ง 29 ปีอยากมีแฟนกับเขาสักทีทำไมมันยากยิ่งกว่าตามหามักกะลีผล ก็เธอทั้งสวย ทั้งรวย ทั้งเริ่ด! แต่ทำไมไม่มีใครตกหลุมเลยสักคน มันต้องมีใครแอบมาแช่งชักหักกระดูกเอาไว้ให้อกหักรักคุดตลอดชาติแน่ๆ!
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
คนที่สิบสองแล้วสินะ...สำหรับอาการอกเดาะ ในโลกนี้จะไม่มีใครสักคนที่เกิดมาเพื่อฉันเลยหรืออย่างไรกัน!
เมถุนคิดแล้วก็ร้องไห้โฮ หลังพบจดหมายฉบับหนึ่งสอดอยู่ใต้ประตูคอนโดมิเนียมของตัวเองในเช้าวันนี้ เธอผิดอะไร? เหตุใดเขาจึงต้องทิ้งเธอไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย? เหลือไว้เพียงจดหมายขอลาออกจากชีวิตอันเพียบพร้อมของหญิงสาว เพื่อไปเรียนต่อปริญญาเอกที่อเมริกา
ใช่...อ่านไม่ผิด เนื้อความในจดหมายของผู้ชายหมายเลขสิบสองนั้นบอกว่าขอ ลาออก จริงๆ เขาบอกว่าเธอมีพร้อมทุกสิ่ง แต่นั่นก็ไม่ใช่คำตอบที่ผู้ชายอย่างเขาจะสามารถใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกับเธอได้ จึงตัดสินใจก้าวไปข้างหน้า เพื่อค้นหาความหมายของชีวิตต่อไป
เมถุนอยากจะบ้า!
เธอเป็นถึงนางแบบอันดับหนึ่งค่าตัวแพงลิบลิ่วของเมืองไทย ยังไม่นับรวมการเป็นนางแบบชาวไทยคนเดียวที่เคยได้ร่วมเดินแบบให้ชุดชั้นในของวิคตอเรียซีเครต อันเป็นความใฝ่ฝันของสาวๆ ทั้งโลก ข้อดีขนาดนี้แล้วเขายังต้องการอะไรอีก?
มือเรียวที่ถือจดหมายฉบับนั้นขยำมันอย่างไม่ไยดี ใบหน้าบิดเบี้ยว เรียวปากอิ่มเบะขึ้น แก้มใสเต็มไปด้วยน้ำตา ไร้ราศีของคน(เคย)สวย จนทุกคนต้องมองเหลียวหลังอีกต่อไป
หมายเลขสิบสองเป็นผู้ชายที่เมถุนหมายมั่นปั้นมือว่าจะหยุดอยู่ที่เขา ทว่าความฝันก็ต้องพังทลายลงอีกครั้งเหมือนกับคนอื่นๆ ก่อนหน้า มันต้องมีอะไรผิดปกติสักอย่าง ไม่เช่นนั้นผู้หญิงที่ทั้งสวย รวย เพอร์เฟกต์ อย่างเธอคงไม่ชวดผู้ชายมาตั้งสิบสองคนแน่
นั่งร้องไห้อยู่หลังประตูห้องได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงออด ก่อนเสียงไขกุญแจจะตามมา แล้วร่างอวบอัดของพี่บี ผู้จัดการสาวประเภทสองที่เป็นผู้ดูแลเธอมาตลอดตั้งแต่เข้าวงการก็ปรากฏตัวขึ้น
“ว้ายตาย นึกว่าผี!” พี่บีอุทานลั่น เมื่อเห็นสภาพดูไม่จืดของนางแบบสาวในความดูแลของตนเองที่ยังสวมชุดนอนสายเดี่ยวเนื้อผ้าบางเบา นั่งจมน้ำตาอยู่บนพื้นหลังบานประตู พร้อมจดหมายที่กลายเป็นก้อนกลมๆ อยู่ในมือ
“มีอะไรคะน้องจูน” พี่บีพูดพลางปราดเข้าไปประคองร่างสูงเพรียวระหงของเมถุนขึ้นมา แล้วพาไปนั่งยังโซฟาหนังสีดำสนิทที่อยู่อีกด้านหนึ่งในห้องรับแขก
“หมายเลขสิบสองทิ้งจูนไปแล้วพี่บี” เมถุนบอกน้ำเสียงสะอึกสะอื้น โผเข้ากอดผู้จัดการสาวด้วยความเสียใจ จึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มน้อยๆ ของพี่บีที่ปรากฏขึ้นแวบหนึ่ง ก่อนจะปรับเป็นสงสาร
“โถ...อย่าร้องไห้เลยค่ะน้องจูน สวยๆ อย่างน้องจูนหาได้อีกเยอะ เชื่อพี่นะ”
“แต่จูนอยากแต่งงานกับหมายเลขสิบสองนี่ จูนอายุยี่สิบเก้าแล้วนะพี่บี อีกไม่กี่ปีจูนก็จะแก่หง่อมเหมือนพี่แล้ว” สิ้นเสียงของคนที่กอดเอวเธอไว้พร้อมร้องไส้สะอึกสะอื้น บีก็หน้าตึง เหลือบมองคนที่ซบหัวอยู่บนหน้าอกปลอมของตนเองด้วยสายตาหมั่นไส้
“สี่สิบสองยังไม่หง่อมหรอกน้องจูน เอาที่ไหนมาพูด” ผู้จัดการสาวประเภทสองพยายามฉีกยิ้ม พร้อมกับเชยคางมนของเมถุนขึ้นมา เพื่อเช็ดคราบน้ำตาบนผิวแก้มสีน้ำผึ้งของฝ่ายนั้นอย่างแผ่วเบา แม้ว่าในใจนั้นอยากจะตบหน้าสวยๆ นี้ให้คว่ำก็ตามที
“ก็จริงนี่ ยิ่งขึ้นเลขสามจูนก็ยิ่งเครียด ทำไมผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างจูนถึงหาคนดีๆ กับเขาไม่ได้เลยสักคน” ได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็ยิ้มแห้ง เอื้อมไปลูบศีรษะที่มีเส้นผมยาวสลวยสีดำขลับคลุมอยู่อย่างเบามือ พลางคิดในใจ
นี่หล่อนจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเหรอยะ พูดออกมาได้ว่าเพียบพร้อม หล่อนน่ะ...มีดีก็แค่สวย หุ่นเลิศ แต่ในกะโหลกมีแต่ขี้เลื่อย นิสัยแย่สุดทน ขี้วีนที่หนึ่ง ชอบเหวี่ยงใส่คนอื่นที่สอง แถมยังโง่เง่าอีกเป็นที่สาม แล้วผู้ชายหน้าไหนมันจะทนหล่อนได้!
“โถ...อย่าพูดอย่างนั้นสิน้องจูน คนดีๆ อาจจะไม่ใช่ผู้ชายพวกนั้นก็ได้นี่ อย่าไปสนใจเลย ล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า วันนี้พี่มีงานมาให้” บีรีบปรับอารมณ์ ฉีกยิ้มกว้างให้ไป พูดปลอบใจ ตัวทำเงินทำทอง
“หรือว่ามันเป็นอาถรรพ์ที่เราชอบเรียกหมายเลขผู้ชายแทนชื่อ” เมถุนฉุกคิดขึ้นมาได้ เพราะพวกเธอชอบจะเรียกผู้ชายเหล่านั้นด้วยหมายเลข เพื่อหลีกเลี่ยงข่าวฉาว หากเผลอหลุดปากพูดไป
“พูดไปเรื่อยน่าน้องจูน ผู้ชายพวกนั้นมันก็แค่ทางผ่าน สักวันน้องจูนก็คงเจอคนที่ใช่เองนั่นแหละ” บีชักรำคาญ รีบตัดบท เพื่อจะได้คุยงานกันต่อ
“จูนก็หวังว่าอย่างนั้นนะ แต่เรื่องนี้ทำให้จูนรู้สึกแย่จริงๆ ไม่อยากทำงานอีกแล้ว” สิ้นเสียงของเมถุน บีก็กลอกตาเซ็งที่ต้องมาคอยนั่งตะล่อมสร้างกำลังใจในการทำงานกันอีกครั้ง หลังจากที่ต้องทำมาแล้วถึงสิบเอ็ดครั้ง
ฉันเบื่อเธอจริงๆ แม่นางสิบสอง!
“แต่ครั้งนี้อาจจะไม่แย่ก็ได้นะจ๊ะ เพราะเจ้าของนิตยสารควีนโรสคนนี้หล่อน่าลากมาก อาจจะเป็นผู้ชายในฝันของจูนก็ได้นะ” พูดแล้วก็ยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นอีกฝ่ายเหลือบตามองเธออย่างสนอกสนใจ
“จริงเหรอพี่บี”
“จริงสิ เดี๋ยวพี่เอารูปให้ดู แต่ตอนนี้น้องจูนต้องไปอาบน้ำก่อน พี่ทนคุยงานกับหนูสภาพนี้ไม่ได้หรอกนะ”
“ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวจูนไปอาบน้ำก่อน” ว่าแล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องนอนของตนเองที่อยู่ติดกับห้องรับแขกที่พวกเธอใช้นั่งคุยกันอยู่ตอนนี้ ปล่อยให้ผู้จัดการสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความอิดหนาระอาใจที่ต้องทนทำงานกับเธอมาหลายปี
หลังจากที่อาบน้ำชำระร่างกาย พร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เป็นเสื้อยืดคอวี อวดผิวสีเข้มนวลเนียนตรงส่วนลำคอระหง เรื่อยมาจนถึงกระดูกไหปลาร้า กับกางเกงขายาวผ้ายืดแล้ว เมถุนก็พร้อมสำหรับงานใหม่ที่พี่บีเสนอให้ แม้จะยังรู้สึกแย่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนเช้าอยู่ก็ตาม
“เซตนี้จะเป็นเซตความงามอันลึกลับ” ผู้จัดการสาวประเภทสองพูดพลางกางรายละเอียดของงานถ่ายแบบในครั้งนี้ให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาตัวติดกันดูบนโต๊ะรับแขก พอเป็นเรื่องงานทั้งคู่ก็จะกลายเป็นคนจริงจังขึ้นมาทันที แม้ว่าเมถุนจะได้ชื่อว่าเป็นนางแบบที่มีเรื่องฉาวมากที่สุด แต่ก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเพื่อนร่วมงานเสียส่วนใหญ่ ไม่เคยเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวข้อง
“ถ่ายที่ไหนเหรอพี่บี” เมถุนถามพลางก้มลงมองรูปภาพชุดที่จะใช้ถ่ายแบบในครั้งนี้
“อยุธยา ทางทีมงานเขาอยากจะให้ออกมาปนกลิ่นอายไทยสักหน่อย จะถ่ายกันอาทิตย์หน้า พี่จัดคิวให้แล้ว”
“ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหม”
“ถ้าจูนไม่รับงานนี้ คงโดนเม้าธ์ว่ากลัวยัยเพลินแน่”
“อะไรนะ งานนี้ยัยเพลินก็ได้มาถ่ายด้วยเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วรู้รึเปล่าว่ายัยนั่นระริกระรี้จะตาย พอรู้ว่าคุณคีตะจะไปดูการถ่ายแบบเซตนี้ด้วย” บีจีบปากจีบคอพูด เรียกความสนใจจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“ใครเหรอพี่ คุณคีตะ?” คิ้วเรียวสวยของเมถุนขมวดขึ้น เมื่อได้ยินชื่อนี้เป็นครั้งแรก
“ก็เจ้าของนิตยสารควีนโรสไง คนนี้แหละที่พี่บอกว่าหล่อน่าลาก” ผู้จัดการสาวหยอดข้อมูลลงไปอีก จนคนที่ฟังอยู่เริ่มติดกับ
“ไหน...จูนขอดูหน่อยสิ ว่าจะสู้หมายเลขสิบสองที่กล้าทิ้งจูนไปได้รึเปล่า” พูดพลางเชิดหน้าขึ้น ดวงตาเฉี่ยวคมเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่าย พยายามจะไม่แสดงอาการตื่นเต้นจนออกนอกหน้า
แต่ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าคมเข้มของคีตะบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ความทรงจำเกี่ยวกับหมายเลขสิบสองก็หลุดลอย หัวใจดวงน้อยๆ เต้นไม่เป็นส่ำ
ผู้ชายอะไรทั้งหล่อ ทั้งดูดี มีราศี เขาคือคุณค่าที่เธอคู่ควร!
“เป็นไง...หล่อใช่ไหมล่ะ” บียิ้มกริ่ม เมื่อเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ที่ดูจะพออกพอใจกับเหยื่อคนใหม่ที่เธอหามาให้
“คนนี้เหรอพี่บี ที่บอกว่ายัยเพลินตายเล็งๆ เอาไว้” อันที่จริงฝ่ายนั้นชื่อ เพลินตา แต่เมถุนพอใจที่จะเรียกว่า เพลินตาย เสียมากกว่า เพราะตั้งแต่เข้าวงการมาก็มีเรื่องกับเพลินตามาตลอด จนคนเขารู้กันทั้งวงการว่าพวกเธอไม่กินเส้นกัน
“ใช่ คนนี้แหละ ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยังโสดอีกต่างหาก”
“ว่าแต่...เขาไม่รู้เหรอว่าจูนกับยัยเพลินตายไม่ถูกกัน ถึงได้จ้างเราสองคนมาถ่ายแบบ”
“ก็เพราะอย่างนี้แหละ คุณคีตะถึงได้จ้าง เขาคงคิดว่าถ้าได้เธอสองคนมาอยู่บนปกเดียวกัน มันต้องขายดีเป็นหมื่นๆ เล่มแน่”
“คูลกาย” เมถุนเปรยเบาๆ พร้อมยิ้มมุมปาก แต่คนที่ได้ยินถึงกับกลอกตาเซ็ง ภาษาอังกฤษเท่าหางอึ่งยังเดาะพูด!
“ใช่...คูลกาย แล้วน้องจูนสนใจไหมล่ะ” บีรีบปรับสีหน้า หันไปส่งยิ้มให้คนข้างกายทันที
“สนอยู่แล้วค่ะพี่ ถ้าอย่างนั้นก็รันหมายเลขไปเลยแล้วกัน ว่าคุณคีตะคือนัมเบอร์สิบสามของจูน!” ว่าแล้วก็ยิ้มกริ่ม แต่ยังไม่เท่าผู้จัดการสาวที่พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้อย่างยากเย็น
โธ่เอ๋ย...ยัยสมองฟองน้ำ นี่หล่อนไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่กันแน่ว่าหมายเลขสิบสามน่ะ คนเขาถือว่ามันอัปมงคล!
เมถุนคิดแล้วก็ร้องไห้โฮ หลังพบจดหมายฉบับหนึ่งสอดอยู่ใต้ประตูคอนโดมิเนียมของตัวเองในเช้าวันนี้ เธอผิดอะไร? เหตุใดเขาจึงต้องทิ้งเธอไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย? เหลือไว้เพียงจดหมายขอลาออกจากชีวิตอันเพียบพร้อมของหญิงสาว เพื่อไปเรียนต่อปริญญาเอกที่อเมริกา
ใช่...อ่านไม่ผิด เนื้อความในจดหมายของผู้ชายหมายเลขสิบสองนั้นบอกว่าขอ ลาออก จริงๆ เขาบอกว่าเธอมีพร้อมทุกสิ่ง แต่นั่นก็ไม่ใช่คำตอบที่ผู้ชายอย่างเขาจะสามารถใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกับเธอได้ จึงตัดสินใจก้าวไปข้างหน้า เพื่อค้นหาความหมายของชีวิตต่อไป
เมถุนอยากจะบ้า!
เธอเป็นถึงนางแบบอันดับหนึ่งค่าตัวแพงลิบลิ่วของเมืองไทย ยังไม่นับรวมการเป็นนางแบบชาวไทยคนเดียวที่เคยได้ร่วมเดินแบบให้ชุดชั้นในของวิคตอเรียซีเครต อันเป็นความใฝ่ฝันของสาวๆ ทั้งโลก ข้อดีขนาดนี้แล้วเขายังต้องการอะไรอีก?
มือเรียวที่ถือจดหมายฉบับนั้นขยำมันอย่างไม่ไยดี ใบหน้าบิดเบี้ยว เรียวปากอิ่มเบะขึ้น แก้มใสเต็มไปด้วยน้ำตา ไร้ราศีของคน(เคย)สวย จนทุกคนต้องมองเหลียวหลังอีกต่อไป
หมายเลขสิบสองเป็นผู้ชายที่เมถุนหมายมั่นปั้นมือว่าจะหยุดอยู่ที่เขา ทว่าความฝันก็ต้องพังทลายลงอีกครั้งเหมือนกับคนอื่นๆ ก่อนหน้า มันต้องมีอะไรผิดปกติสักอย่าง ไม่เช่นนั้นผู้หญิงที่ทั้งสวย รวย เพอร์เฟกต์ อย่างเธอคงไม่ชวดผู้ชายมาตั้งสิบสองคนแน่
นั่งร้องไห้อยู่หลังประตูห้องได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงออด ก่อนเสียงไขกุญแจจะตามมา แล้วร่างอวบอัดของพี่บี ผู้จัดการสาวประเภทสองที่เป็นผู้ดูแลเธอมาตลอดตั้งแต่เข้าวงการก็ปรากฏตัวขึ้น
“ว้ายตาย นึกว่าผี!” พี่บีอุทานลั่น เมื่อเห็นสภาพดูไม่จืดของนางแบบสาวในความดูแลของตนเองที่ยังสวมชุดนอนสายเดี่ยวเนื้อผ้าบางเบา นั่งจมน้ำตาอยู่บนพื้นหลังบานประตู พร้อมจดหมายที่กลายเป็นก้อนกลมๆ อยู่ในมือ
“มีอะไรคะน้องจูน” พี่บีพูดพลางปราดเข้าไปประคองร่างสูงเพรียวระหงของเมถุนขึ้นมา แล้วพาไปนั่งยังโซฟาหนังสีดำสนิทที่อยู่อีกด้านหนึ่งในห้องรับแขก
“หมายเลขสิบสองทิ้งจูนไปแล้วพี่บี” เมถุนบอกน้ำเสียงสะอึกสะอื้น โผเข้ากอดผู้จัดการสาวด้วยความเสียใจ จึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มน้อยๆ ของพี่บีที่ปรากฏขึ้นแวบหนึ่ง ก่อนจะปรับเป็นสงสาร
“โถ...อย่าร้องไห้เลยค่ะน้องจูน สวยๆ อย่างน้องจูนหาได้อีกเยอะ เชื่อพี่นะ”
“แต่จูนอยากแต่งงานกับหมายเลขสิบสองนี่ จูนอายุยี่สิบเก้าแล้วนะพี่บี อีกไม่กี่ปีจูนก็จะแก่หง่อมเหมือนพี่แล้ว” สิ้นเสียงของคนที่กอดเอวเธอไว้พร้อมร้องไส้สะอึกสะอื้น บีก็หน้าตึง เหลือบมองคนที่ซบหัวอยู่บนหน้าอกปลอมของตนเองด้วยสายตาหมั่นไส้
“สี่สิบสองยังไม่หง่อมหรอกน้องจูน เอาที่ไหนมาพูด” ผู้จัดการสาวประเภทสองพยายามฉีกยิ้ม พร้อมกับเชยคางมนของเมถุนขึ้นมา เพื่อเช็ดคราบน้ำตาบนผิวแก้มสีน้ำผึ้งของฝ่ายนั้นอย่างแผ่วเบา แม้ว่าในใจนั้นอยากจะตบหน้าสวยๆ นี้ให้คว่ำก็ตามที
“ก็จริงนี่ ยิ่งขึ้นเลขสามจูนก็ยิ่งเครียด ทำไมผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างจูนถึงหาคนดีๆ กับเขาไม่ได้เลยสักคน” ได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็ยิ้มแห้ง เอื้อมไปลูบศีรษะที่มีเส้นผมยาวสลวยสีดำขลับคลุมอยู่อย่างเบามือ พลางคิดในใจ
นี่หล่อนจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเหรอยะ พูดออกมาได้ว่าเพียบพร้อม หล่อนน่ะ...มีดีก็แค่สวย หุ่นเลิศ แต่ในกะโหลกมีแต่ขี้เลื่อย นิสัยแย่สุดทน ขี้วีนที่หนึ่ง ชอบเหวี่ยงใส่คนอื่นที่สอง แถมยังโง่เง่าอีกเป็นที่สาม แล้วผู้ชายหน้าไหนมันจะทนหล่อนได้!
“โถ...อย่าพูดอย่างนั้นสิน้องจูน คนดีๆ อาจจะไม่ใช่ผู้ชายพวกนั้นก็ได้นี่ อย่าไปสนใจเลย ล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า วันนี้พี่มีงานมาให้” บีรีบปรับอารมณ์ ฉีกยิ้มกว้างให้ไป พูดปลอบใจ ตัวทำเงินทำทอง
“หรือว่ามันเป็นอาถรรพ์ที่เราชอบเรียกหมายเลขผู้ชายแทนชื่อ” เมถุนฉุกคิดขึ้นมาได้ เพราะพวกเธอชอบจะเรียกผู้ชายเหล่านั้นด้วยหมายเลข เพื่อหลีกเลี่ยงข่าวฉาว หากเผลอหลุดปากพูดไป
“พูดไปเรื่อยน่าน้องจูน ผู้ชายพวกนั้นมันก็แค่ทางผ่าน สักวันน้องจูนก็คงเจอคนที่ใช่เองนั่นแหละ” บีชักรำคาญ รีบตัดบท เพื่อจะได้คุยงานกันต่อ
“จูนก็หวังว่าอย่างนั้นนะ แต่เรื่องนี้ทำให้จูนรู้สึกแย่จริงๆ ไม่อยากทำงานอีกแล้ว” สิ้นเสียงของเมถุน บีก็กลอกตาเซ็งที่ต้องมาคอยนั่งตะล่อมสร้างกำลังใจในการทำงานกันอีกครั้ง หลังจากที่ต้องทำมาแล้วถึงสิบเอ็ดครั้ง
ฉันเบื่อเธอจริงๆ แม่นางสิบสอง!
“แต่ครั้งนี้อาจจะไม่แย่ก็ได้นะจ๊ะ เพราะเจ้าของนิตยสารควีนโรสคนนี้หล่อน่าลากมาก อาจจะเป็นผู้ชายในฝันของจูนก็ได้นะ” พูดแล้วก็ยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นอีกฝ่ายเหลือบตามองเธออย่างสนอกสนใจ
“จริงเหรอพี่บี”
“จริงสิ เดี๋ยวพี่เอารูปให้ดู แต่ตอนนี้น้องจูนต้องไปอาบน้ำก่อน พี่ทนคุยงานกับหนูสภาพนี้ไม่ได้หรอกนะ”
“ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวจูนไปอาบน้ำก่อน” ว่าแล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องนอนของตนเองที่อยู่ติดกับห้องรับแขกที่พวกเธอใช้นั่งคุยกันอยู่ตอนนี้ ปล่อยให้ผู้จัดการสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความอิดหนาระอาใจที่ต้องทนทำงานกับเธอมาหลายปี
หลังจากที่อาบน้ำชำระร่างกาย พร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เป็นเสื้อยืดคอวี อวดผิวสีเข้มนวลเนียนตรงส่วนลำคอระหง เรื่อยมาจนถึงกระดูกไหปลาร้า กับกางเกงขายาวผ้ายืดแล้ว เมถุนก็พร้อมสำหรับงานใหม่ที่พี่บีเสนอให้ แม้จะยังรู้สึกแย่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนเช้าอยู่ก็ตาม
“เซตนี้จะเป็นเซตความงามอันลึกลับ” ผู้จัดการสาวประเภทสองพูดพลางกางรายละเอียดของงานถ่ายแบบในครั้งนี้ให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาตัวติดกันดูบนโต๊ะรับแขก พอเป็นเรื่องงานทั้งคู่ก็จะกลายเป็นคนจริงจังขึ้นมาทันที แม้ว่าเมถุนจะได้ชื่อว่าเป็นนางแบบที่มีเรื่องฉาวมากที่สุด แต่ก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเพื่อนร่วมงานเสียส่วนใหญ่ ไม่เคยเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวข้อง
“ถ่ายที่ไหนเหรอพี่บี” เมถุนถามพลางก้มลงมองรูปภาพชุดที่จะใช้ถ่ายแบบในครั้งนี้
“อยุธยา ทางทีมงานเขาอยากจะให้ออกมาปนกลิ่นอายไทยสักหน่อย จะถ่ายกันอาทิตย์หน้า พี่จัดคิวให้แล้ว”
“ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหม”
“ถ้าจูนไม่รับงานนี้ คงโดนเม้าธ์ว่ากลัวยัยเพลินแน่”
“อะไรนะ งานนี้ยัยเพลินก็ได้มาถ่ายด้วยเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วรู้รึเปล่าว่ายัยนั่นระริกระรี้จะตาย พอรู้ว่าคุณคีตะจะไปดูการถ่ายแบบเซตนี้ด้วย” บีจีบปากจีบคอพูด เรียกความสนใจจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“ใครเหรอพี่ คุณคีตะ?” คิ้วเรียวสวยของเมถุนขมวดขึ้น เมื่อได้ยินชื่อนี้เป็นครั้งแรก
“ก็เจ้าของนิตยสารควีนโรสไง คนนี้แหละที่พี่บอกว่าหล่อน่าลาก” ผู้จัดการสาวหยอดข้อมูลลงไปอีก จนคนที่ฟังอยู่เริ่มติดกับ
“ไหน...จูนขอดูหน่อยสิ ว่าจะสู้หมายเลขสิบสองที่กล้าทิ้งจูนไปได้รึเปล่า” พูดพลางเชิดหน้าขึ้น ดวงตาเฉี่ยวคมเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่าย พยายามจะไม่แสดงอาการตื่นเต้นจนออกนอกหน้า
แต่ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าคมเข้มของคีตะบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ความทรงจำเกี่ยวกับหมายเลขสิบสองก็หลุดลอย หัวใจดวงน้อยๆ เต้นไม่เป็นส่ำ
ผู้ชายอะไรทั้งหล่อ ทั้งดูดี มีราศี เขาคือคุณค่าที่เธอคู่ควร!
“เป็นไง...หล่อใช่ไหมล่ะ” บียิ้มกริ่ม เมื่อเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ที่ดูจะพออกพอใจกับเหยื่อคนใหม่ที่เธอหามาให้
“คนนี้เหรอพี่บี ที่บอกว่ายัยเพลินตายเล็งๆ เอาไว้” อันที่จริงฝ่ายนั้นชื่อ เพลินตา แต่เมถุนพอใจที่จะเรียกว่า เพลินตาย เสียมากกว่า เพราะตั้งแต่เข้าวงการมาก็มีเรื่องกับเพลินตามาตลอด จนคนเขารู้กันทั้งวงการว่าพวกเธอไม่กินเส้นกัน
“ใช่ คนนี้แหละ ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยังโสดอีกต่างหาก”
“ว่าแต่...เขาไม่รู้เหรอว่าจูนกับยัยเพลินตายไม่ถูกกัน ถึงได้จ้างเราสองคนมาถ่ายแบบ”
“ก็เพราะอย่างนี้แหละ คุณคีตะถึงได้จ้าง เขาคงคิดว่าถ้าได้เธอสองคนมาอยู่บนปกเดียวกัน มันต้องขายดีเป็นหมื่นๆ เล่มแน่”
“คูลกาย” เมถุนเปรยเบาๆ พร้อมยิ้มมุมปาก แต่คนที่ได้ยินถึงกับกลอกตาเซ็ง ภาษาอังกฤษเท่าหางอึ่งยังเดาะพูด!
“ใช่...คูลกาย แล้วน้องจูนสนใจไหมล่ะ” บีรีบปรับสีหน้า หันไปส่งยิ้มให้คนข้างกายทันที
“สนอยู่แล้วค่ะพี่ ถ้าอย่างนั้นก็รันหมายเลขไปเลยแล้วกัน ว่าคุณคีตะคือนัมเบอร์สิบสามของจูน!” ว่าแล้วก็ยิ้มกริ่ม แต่ยังไม่เท่าผู้จัดการสาวที่พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้อย่างยากเย็น
โธ่เอ๋ย...ยัยสมองฟองน้ำ นี่หล่อนไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่กันแน่ว่าหมายเลขสิบสามน่ะ คนเขาถือว่ามันอัปมงคล!
ดารานิล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มี.ค. 2556, 14:32:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ต.ค. 2556, 14:25:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 1808
| 1. เดอะวัน แอต อโยธยา >> |
Auuuu 4 มี.ค. 2556, 15:28:09 น.
น่าสนใจค่ะ ;))
น่าสนใจค่ะ ;))
Sukhumvit66 4 มี.ค. 2556, 17:24:28 น.
จริงแล้วนางเอกไม่ได้แย่อย่างที่ยัยเจ้บีนินทาใช่ไหม
จริงแล้วนางเอกไม่ได้แย่อย่างที่ยัยเจ้บีนินทาใช่ไหม
พันธุ์แตงกวา 5 มี.ค. 2556, 08:33:13 น.
ฮากระจาย ข้าพเจ้าเส้นตื้นเกินไปหรือเปล่า ถึงได้หัวเราะพรืดตั้งแต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้าย ชอบๆ
ยายพี่บีนี่จริงใจกะความรู้สึกตัวเองมากไปปะ ฮ่าๆๆ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะคุณน้อง
ฮากระจาย ข้าพเจ้าเส้นตื้นเกินไปหรือเปล่า ถึงได้หัวเราะพรืดตั้งแต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้าย ชอบๆ
ยายพี่บีนี่จริงใจกะความรู้สึกตัวเองมากไปปะ ฮ่าๆๆ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะคุณน้อง
Padawan 5 มี.ค. 2556, 11:57:36 น.
ยัยผู้จัดการนี่น่าไล่ออกนะ
ยัยผู้จัดการนี่น่าไล่ออกนะ
anOO 5 มี.ค. 2556, 15:49:06 น.
ตื่นเต้นกับผู้ชาย จนลืมเรื่องตัวเลขอัปมงคลไปสนิทเลยล่ะสินะ
ตื่นเต้นกับผู้ชาย จนลืมเรื่องตัวเลขอัปมงคลไปสนิทเลยล่ะสินะ
goldensun 5 มี.ค. 2556, 18:43:50 น.
คุณผู้จัดการกับนางแบบอยู่ด้วยกันเพราะผลประโยชน์จริงๆ ไม่หวังดีกันเลย
จูนคงทั้งวีนทั้งโก๊ะ มีสิทธิ์โดนคีตะดัดนิสัยมั้ยนี่
เมถุน ไม่น่าตั้งเป็นชื่อได้นะคะ ความหมายไม่ดี เสพเมถุน คือ มั่วกามนะคะ
คุณผู้จัดการกับนางแบบอยู่ด้วยกันเพราะผลประโยชน์จริงๆ ไม่หวังดีกันเลย
จูนคงทั้งวีนทั้งโก๊ะ มีสิทธิ์โดนคีตะดัดนิสัยมั้ยนี่
เมถุน ไม่น่าตั้งเป็นชื่อได้นะคะ ความหมายไม่ดี เสพเมถุน คือ มั่วกามนะคะ
nunoi 6 มี.ค. 2556, 11:28:38 น.
แค่บทนำก็มันส์แล้ว
แค่บทนำก็มันส์แล้ว
bow 7 มี.ค. 2556, 08:35:46 น.
แอบอ่านจากในเด็กดีมาก่อน..
พอมาอัพในนี้เลยยิ่งดีใจ เพราะอ่านง่ายกว่า :)
แอบอ่านจากในเด็กดีมาก่อน..
พอมาอัพในนี้เลยยิ่งดีใจ เพราะอ่านง่ายกว่า :)