กุหลาบลายมุก
“กุหลาบลายมุก” เป็นผลงานรวมเรื่องสั้นเรื่องแรกของรัน ภายใต้นามปากกาใหม่ว่า ’รมิดา’ เกิดขึ้นจากความอยากแต่ง 555555 โดยถ่ายทอดผ่านการเม้าท์มอยของสาวๆ ในกลุ่มตระกูลชื่อ ‘มุก’ ทั้งหมด 4 สาวด้วยกัน ภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

เรื่องสั้นนี้ จึงเป็นการรวบรวมหลากหลายอารมณ์รักของตัวละคร ซึ่งความยาว สั้น ของแต่ละตอนนั้นจะแตกต่างกันไป รันไม่ได้ฟิกว่าตอนของใครจะมีทั้งหมดกี่ตอน ยาว สั้น ขึ้นอยู่กับขอบเขตของเนื้อเรื่องที่รันอยากนำเสนอจ้า ^O^


**************

เนื่องจากมีวางขายแบบอีบุ๊คแล้ว รันจึงลบเหลือเพียงแค่ 3 ตอนเท่านั้นจ้า

Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: บทนำ

บทนำ




เสียงกระดิ่งแขวนดังกรุ๋งกริ๋งตามจังหวะการผลักเปิดประตูเข้ามาในร้านกาแฟสีครีมขาวแห่งหนึ่ง หญิงสาวร่างสูงโปร่ง ผิวสีน้ำผึ้ง ใบหน้าเรียวสวยเป็นรูปไข่รับกับเครื่องหน้าที่แลดูคมเข้มและคมคายแบบสาวไทย ยืนนิ่งอยู่ครู่ คล้ายหยุดกวาดสายตามองหาใครบางคนที่นัดไว้

แม้ภายนอกร้านกาแฟแห่งนี้จะดูเล็กไปเสียหน่อยในสายตาของหล่อน หากพอได้ก้าวเข้ามากลับพบว่า ภายในร้านค่อนข้างกว้างขวางสะอาดตาไม่น้อย อาจด้วยโทนสีร้านที่ใช้โทนสีอ่อน แต่ไม่ได้หวานน่ารักจนเลี่ยน บวกกับการตกแต่งร้านที่เน้นความโปร่งโล่งสบาย กลมกลืนกับพันธุ์ไม้สีเขียวๆ ที่วางประดับตกแต่งรอบบริเวณ ทำให้คนมาใหม่รู้สึกสดชื่นขึ้นมาถนัดตา

หญิงสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งโบกมือไหวๆ มาจากโต๊ะมุมหนึ่งของร้าน “เจ๊มุก! ทางนี้”

‘เจ๊มุก’ คลี่ยิ้มออกมา ก่อนสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อนสาวตรงหน้า ดีใจระคนตื่นเต้นเพราะนับตั้งแต่หล่อนปลีกวิเวก ออกไปเดินทางตะลอนท่องเที่ยวหามุมสงบให้แก่ชีวิตตัวเอง เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในการทำงาน ก็ไม่มีโอกาสได้มาพบปะเพื่อนฝูงกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้นานแล้ว

อาจนานเป็นปี...หรือร่วมสองปีได้แล้วมั้ง

“ดีใจที่สุดเลยที่เจ๊มุกมาได้ นึกว่าจะเบี้ยวซะแล้ว”

“ขี้บ่นไม่เคยเปลี่ยนเลยนะจ๊ะคุณมุกดา ก็บอกแล้วว่าว่าง จะเบี้ยวได้ไง” คนถูกเรียกว่าเจ๊แซวกลับมายิ้มๆ

หล่อนได้ยินมุกดาเรียกแบบนี้จนชินแล้ว ด้วยความที่มุกอายุมากสุดในกลุ่มแม้จบมหาวิทยาลัยรุ่นเดียวกันก็ตาม ก็หล่อนมันเป็นพวกประเภทติสต์แตก ชอบถือคติที่ว่าคณะไหนไม่ใช่ไม่เรียน เลยซิ่วแล้วซิ่วอีกจากมหาวิทยาลัยโน้นนี้ กระทั่งมาจบที่เดียวกับมุกดา มุกตะวัน และไข่มุก บังเอิญทั้งสี่สาวอยู่ชมรมเดียวกัน เลยรู้จักสนิทสนมกันแต่นั้นเป็นต้นมา

นึกถึงเพื่อนชื่อร่วมตระกูล ‘มุก’ อีกสองคนที่เหลือแล้ว เจ๊มุกก็หันซ้ายแลขวามองหา

“โอ๊ย ไม่ต้องมองหาให้เหนื่อยหรอกเจ๊” มุกดาโบกปัดไปมาในอากาศทำนองรู้ทัน

เริ่มรำคาญผมที่ลงมาปรกหน้าปรกตา พูดพลางรวบผมหยักศกของตัวเองมัดไว้อย่างลวกๆ เป็นหางม้าพวงเล็กๆ ด้านหลัง “เดี๋ยวยัยไข่มุกก็มา เห็นว่ารถติดอยู่ตรงสี่แยกนี่เอง ส่วนแม่มุกตะวัน โน่น พูดถึงก็หน้าระรื่นมาเชียว”

“ขนมมาแล้วจ้าเพื่อนๆ”

มุกดายังไม่ทันพูดจบดี เพื่อนสาวอีกคนก็ส่งเสียงแสดงตัวออกมา

มุกตะวันเป็นเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้เอง ในมือนั้นถือถาดใส่ขนมช็อกโกแลตเค้ก พร้อมชาเย็นอีกสามแก้วสำหรับเพื่อนและตัวเอง ตรงดิ่งมาบริการถึงโต๊ะอาหาร หากเจ้าของร้านท่าทางจะครึ้มอกครึ้มใจเป็นพิเศษที่เพื่อนๆ มารวมตัวกันที่ร้านตัวเอง ถึงได้ฉีกยิ้มกว้างมาแต่ไกล

ด้วยเครื่องหน้าจิ้มลิ้มน่ารักอย่างเด็กๆ บวกกับผิวพรรณที่ขาวผ่อง ยามเพื่อนสาวผู้นี้ส่งยิ้มมาให้ แทนที่จะพาหมั่นไส้อย่างน้ำเสียงมุกดา ในสายตาเจ๊มุก มุกตะวันกลับดูสดใสเป็นประกายชวนมองกว่าใครเพื่อน

แค่มุกดาเห็นช็อกโกแลตเค้กรูปหัวใจ เนื้อพรุนๆ ฟูๆ นิ่มๆ เสิร์ฟลงโต๊ะ ถึงกับตาวาว คว้าหมับมาตักเข้าปากทันทีทันใดอย่างกับคนอดอยากมาแรมปี

ท่าทางมูมมามไม่มีใครเกินนั้น เจ๊มุกเห็นแล้วได้แต่ส่ายหน้าระอา

“ทำเองหรือรับมาขายจ๊ะมุก หน้าตาน่ากินทีเดียว”

มุกตะวันท่าทางจะภูมิใจไม่น้อยที่เห็นเพื่อนทานเอร็ดอร่อย “ฝีมือฉันล้วนๆ จ้ะเจ๊ สูตรพิเศษเลยนะ ฉันกับภูเพิ่งตกลงช่วยกันทำมาลงขายที่ร้านเมื่อวานนี้เอง”

“หูย เดี๋ยวนี้พัฒนาถึงขั้นช่วยกันทำช่วยกันขายแล้วเหรอยัยมุก” คนตะกละไม่วายเงยหน้าจากเค้กมาแซว เลยถูกมุกตะวันผลักกระเด็น

ภาพคู่กัดไม่เคยเปลี่ยนตรงหน้าเรียกเสียงหัวเราะจากเจ๊มุกเล็กน้อย กลัวมุกดาถูกผลักตกเก้าอี้เสียก่อนเลยช่วยถามเป็นทัพเสริม “นั่นสิมุก ปล่อยให้พวกเราลุ้นกันจนเหนื่อยอยู่นั่นเอง กับภูตกลงตอนนี้ถึงขั้นไหนแล้ว กิ๊กกั๊กกันรึยัง”

คำถามเจ๊มุก สามสาวก็พร้อมใจกันเหลือบมองไปยังชายหนุ่มด้านหลังซึ่งตกเป็นหัวข้อเปิดสนทนาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ภูผาเพื่อนร่วมหุ้นส่วนของมุกตะวันนั้นกำลังง่วนคิดเงินลูกค้าอยู่หลังเคาท์เตอร์ แต่เหมือนเขาจะรับรู้ได้ถึงรังสีออร่าความอยากรู้อยากเห็นของสาวๆ บนโต๊ะอาหารเช่นกัน คนตกเป็นเป้าสายตาเลยหันมาส่งยิ้มให้ลักษณะงงๆ ก่อนเขินเดินเลี้ยวหลบหายเข้าไปหลังร้าน

พ้นสายตาภูผาไปแล้วนั่นแหละ รอยยิ้มสดใสเป็นประกายบนดวงหน้ามุกตะวันกลับเลือนหาย ถอนใจยาวออกมา

“เรื่องของฉันน่ะเหรอ” มุกตะวันนั่งเท้าค้างเซ็งๆ สีหน้าเปลี่ยนเป็นอมทุกข์พริบตา พานทำบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเมื่อครู่จากครึกครื้นสนุกสนานอยู่ดีๆ กร่อยตาม

เจ๊มุกพอเห็นเพื่อนสีหน้าไม่สู้ดีจึงเริ่มกังวล โอบไหล่ปลอบ “เกิดอะไรขึ้นมุก พอจะเล่าให้พวกเราฟังได้รึเปล่า”

มุกดานั้นเลิกสนใจช็อกโกแลตเค้กตรงหน้านานแล้ว หูผึ่ง เตรียมฟังเพื่อนเล่าเต็มที่ ขณะที่มุกตะวันต้องถอนใจซ้ำคล้ายปลงไม่ตกกับชีวิต เอ่ยเสียงเนือยๆ ด้วยคำพูดเดิม “เรื่องของฉันเหรอ...”



---------------------------------------------------------------------



อิอิ ในที่สุดก็ได้ฤกษ์อัพนิยายเหมือนเดิมแล้ว รวมเรื่องสั้นคราวนี้ อาจไม่ใช่แนวลึกลับซับซ้อนมากนัก อยากแต่งอะไรที่เบาสบายบ้าง ฮา แต่รับรองว่าน่ารัก น่าติดตามเช่นเคยจ้า

**สามารถดูโปสเตอร์นิยายเรื่องนี้ได้ที่ http://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AA%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%99/120656234755284



สรัน
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 มี.ค. 2556, 13:55:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 มี.ค. 2556, 13:55:51 น.

จำนวนการเข้าชม : 1360





   มุกตะวัน (1) >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account