คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 1 : พี่หมอของน้องเอม
'พี่หมอ!' เสียงเรียกสดใสของหญิงสาว ม.ปลาย ถักเปียสองข้าง หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูตะโกนเรียกคนที่เธอ(คิดว่า)นับถือเป็นพี่ชายมาโดยตลอด วันนี้เขามารับเธอที่โรงเรียนอีกแล้วววว~
'พี่บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกพี่หมอ เรียกพี่นนท์อย่างเดิมน่ะดีแล้ว'ชายหนุ่มส่งเสียงดุร่างบางอย่างไม่จริงจังนัก พร้อมเปิดประตูรถให้เธอขึ้นไปนั่ง
'โธ่ อีกปีเดียวพี่นนท์ก็เรียนจบแล้ว แล้วเดี๋ยวก็ต้องเป็นหมออยู่ดี น้องเอมก็เลยฝึกเรียกไว้ก่อนไงค่ะ'
'เด็กดื้อ' รัชชานนท์เอื้อมมือไปยีหัวคนตัวเล็กเบาๆพร้อมส่ายหน้ากับความดื้อด้านของเธอ และนี้ ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เธอเรียกเขาว่าพี่หมอ
... 2 ปีต่อมา ...
"ไม่เอาแล้วได้มั๊ย ทำไมมันยากแบบนี้ล่ะค่ะ" เอมิกาทำหน้างองํ้าอยู่กับแม่ของเธอ
"ไหนวันนี้ลูกบอกว่าอยากทำข้าวเย็นไว้รอพี่นนท์เขากลับมาไม่ใช่เหรอลูก งานพี่เขายุ่ง กว่าจะได้กลับบ้านทีนี่ก็ลำบาก ไหงเราถอดใจง่ายแบบนี้ล่ะน้องเอม"
"ก็น้องเอมคิดว่าการทำกับข้าวจะง่ายกว่านี้นี่คะ"
"พูดอย่างนี้พี่ก็เสียใจแย่น่ะสิ"
"พี่หมอ!" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง เมื่อหันไปก็พบว่าเป็นรัชชานนท์ที่ยืนทำสีหน้าน้อยใจจนโอเวอร์ เอมิกาที่ไม่ได้เจอหน้ารัชชานนท์เหตุเพราะเขามีเคสคนไข้ที่ต้องดูแลมากพอสมควร ส่วนใหญ่จึงนอนที่หอมากกว่ากลับมาที่บ้าน บ้านของรัชชานนท์อยู่ในรั้วเดียวกันกับบ้านของเอมิกา ครอบครัวของทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมานาน จึงตัดสินใจสร้างบ้านไว้ในรั้วเดียวกัน รัชชานนท์อายุมากกว่าเอมิกาเกือบ 5 ปี เขาเพิ่งจบปริญญาโททั้งทีเป็นหมอไปด้วย ส่วนเอมิกาก็อยู่มหาวิทยาลัยปี 2 "ทำไมกลับมาเร็วจังล่ะค่ะ" คนตัวเล็กวิ่งเข้ากอดร่างสูงอย่างคิดถึง
"น้องเอม เกรงใจคุณแม่เค้า" รัชชานนท์เอ่ยกับเอมิกา เมื่อเห็นแม่ของเธอมองมายิ้มๆ เขาดันไหล่เธอเบาๆ
"น้าไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ แล้วนี่พ่อกับแม่เราจะมากินข้าวบ้านน้ารึยัง"
"เดี๋ยวท่านก็ตามมาแล้วครับ"
"แม่ค่ะ น้องเอมขอไปนั่งห้องนั่งเล่นรอนะค่ะ" พูดจบ ร่างเล็กก็รีบจูงมือคนตัวสูงออกมาจากห้องครัวโดยเร็ว
"ไม่ต้องมาทำเป็นรักพี่ตอนนี้เลยนะน้องเอม ไหนโทรไปคุยกับพี่ซะดิบดีว่าให้รอกินฝีมือเราได้เลย ไหงกลายเป็นฝีมือแม่เราได้ล่ะ"
"โหย พี่หมอ ก็น้องเอมทำกับข้าวไม่เก่งนี่ค่ะ โอ๋ๆๆ อย่างอนน้าพี่หมอของน้องเอม" เอมิกาเอาหน้าไปคลอเคลียกับแขนรัชชานนท์อย่างออดอ้อน "พี่หมอค่ะ พรุ่งนี้เอมขอไปหาพี่หมอที่โรงพยาบาลได้มั๊ยค่ะ"
"น้องเอมไปจะไม่เบื่อเหรอ พี่ไม่ค่อยมีเวลาหรอกนะ ก็มีแต่จะให้น้องเอมนั่งรอพี่ที่ห้องน่ะสิ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เอมอยู่ได้ นะค่ะพี่หมอ นะๆๆ"
"ตามใจเราสิ" รัชชานนท์ยิ้มอบอุ่นให้หญิงสาว
'พี่บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกพี่หมอ เรียกพี่นนท์อย่างเดิมน่ะดีแล้ว'ชายหนุ่มส่งเสียงดุร่างบางอย่างไม่จริงจังนัก พร้อมเปิดประตูรถให้เธอขึ้นไปนั่ง
'โธ่ อีกปีเดียวพี่นนท์ก็เรียนจบแล้ว แล้วเดี๋ยวก็ต้องเป็นหมออยู่ดี น้องเอมก็เลยฝึกเรียกไว้ก่อนไงค่ะ'
'เด็กดื้อ' รัชชานนท์เอื้อมมือไปยีหัวคนตัวเล็กเบาๆพร้อมส่ายหน้ากับความดื้อด้านของเธอ และนี้ ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เธอเรียกเขาว่าพี่หมอ
... 2 ปีต่อมา ...
"ไม่เอาแล้วได้มั๊ย ทำไมมันยากแบบนี้ล่ะค่ะ" เอมิกาทำหน้างองํ้าอยู่กับแม่ของเธอ
"ไหนวันนี้ลูกบอกว่าอยากทำข้าวเย็นไว้รอพี่นนท์เขากลับมาไม่ใช่เหรอลูก งานพี่เขายุ่ง กว่าจะได้กลับบ้านทีนี่ก็ลำบาก ไหงเราถอดใจง่ายแบบนี้ล่ะน้องเอม"
"ก็น้องเอมคิดว่าการทำกับข้าวจะง่ายกว่านี้นี่คะ"
"พูดอย่างนี้พี่ก็เสียใจแย่น่ะสิ"
"พี่หมอ!" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง เมื่อหันไปก็พบว่าเป็นรัชชานนท์ที่ยืนทำสีหน้าน้อยใจจนโอเวอร์ เอมิกาที่ไม่ได้เจอหน้ารัชชานนท์เหตุเพราะเขามีเคสคนไข้ที่ต้องดูแลมากพอสมควร ส่วนใหญ่จึงนอนที่หอมากกว่ากลับมาที่บ้าน บ้านของรัชชานนท์อยู่ในรั้วเดียวกันกับบ้านของเอมิกา ครอบครัวของทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมานาน จึงตัดสินใจสร้างบ้านไว้ในรั้วเดียวกัน รัชชานนท์อายุมากกว่าเอมิกาเกือบ 5 ปี เขาเพิ่งจบปริญญาโททั้งทีเป็นหมอไปด้วย ส่วนเอมิกาก็อยู่มหาวิทยาลัยปี 2 "ทำไมกลับมาเร็วจังล่ะค่ะ" คนตัวเล็กวิ่งเข้ากอดร่างสูงอย่างคิดถึง
"น้องเอม เกรงใจคุณแม่เค้า" รัชชานนท์เอ่ยกับเอมิกา เมื่อเห็นแม่ของเธอมองมายิ้มๆ เขาดันไหล่เธอเบาๆ
"น้าไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ แล้วนี่พ่อกับแม่เราจะมากินข้าวบ้านน้ารึยัง"
"เดี๋ยวท่านก็ตามมาแล้วครับ"
"แม่ค่ะ น้องเอมขอไปนั่งห้องนั่งเล่นรอนะค่ะ" พูดจบ ร่างเล็กก็รีบจูงมือคนตัวสูงออกมาจากห้องครัวโดยเร็ว
"ไม่ต้องมาทำเป็นรักพี่ตอนนี้เลยนะน้องเอม ไหนโทรไปคุยกับพี่ซะดิบดีว่าให้รอกินฝีมือเราได้เลย ไหงกลายเป็นฝีมือแม่เราได้ล่ะ"
"โหย พี่หมอ ก็น้องเอมทำกับข้าวไม่เก่งนี่ค่ะ โอ๋ๆๆ อย่างอนน้าพี่หมอของน้องเอม" เอมิกาเอาหน้าไปคลอเคลียกับแขนรัชชานนท์อย่างออดอ้อน "พี่หมอค่ะ พรุ่งนี้เอมขอไปหาพี่หมอที่โรงพยาบาลได้มั๊ยค่ะ"
"น้องเอมไปจะไม่เบื่อเหรอ พี่ไม่ค่อยมีเวลาหรอกนะ ก็มีแต่จะให้น้องเอมนั่งรอพี่ที่ห้องน่ะสิ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เอมอยู่ได้ นะค่ะพี่หมอ นะๆๆ"
"ตามใจเราสิ" รัชชานนท์ยิ้มอบอุ่นให้หญิงสาว
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 มี.ค. 2556, 22:32:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 มี.ค. 2556, 23:49:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 12010
| ตอนที่ 2 : เหตุเกิด ณ โรงพยาบาล >> |