กลร้ายร้อยรัก ตอนที่7
เรื่อง:กลร้ายร้อยรัก ชื่อเดิมแผนรักกับดักใจ ซ้ำหรือคล้ายกันมากมายไรเตอร์เลยขอเปลี่ยนจ้า
แนว:โรแมนติก คอมาดี้
เรื่องย่อ:ชวินทร์รัฐ หมอผิวหนังหนุ่มเซอร์ เจ้าของฉายา วาจาผ่าซาก เกิดอาการปิ้งรักสาวสวยเรียบ
อย่าง เพรียงพรรณ ผู้รับเหมาสาวรับสร้างบ้าน แต่โชคชะตากลับดลให้เขาและเธอต้องมาเป็นคู่วีน
คู่เหวี่ยงกันตั้งแต่แรกเจอ ยิ่งไม่ชอบหน้าก็ยิ่งพบกันบ่อยครั้ง จนกลายเป็นความรักแบบปากพาเจ็บที่ดู
จะลงเอยกันได้ด้วยดี แต่มันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อรักเก่าที่ยังคงฝังใจของหญิงสาว
กลับมาวนเวียนอีกครั้งให้หัวใจว้าวุ่น แล้วแบบนี้ คุณหมอหนุ่มจะมีหมัดเด็ดไม้ตายแบบไหน
ที่จะพิชิตใจเจ้าหล่อน...
ประกาศกร้าวให้แผดกล้า ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ โว้ยยยยยย
“ลองด่าอีกทีสิ คราวนี้ไม่ใช่แค่มือแน่ ฮึฮึ” ชายหนุ่มยิ้มกวน ก่อนจะใช้ฝ่ามือแกล้งลูบหน้าตัวเอง
“ตกลงคุณจะรับงานนี้หรือเปล่า ถ้าไม่ ผมก็ยืนยันคำเดิมว่าคุณดีแต่ปาก แต่เอ…ยังไม่เคย
ได้ลองปากของคุณเลยจะรู้ได้ไงว่าดีจริงหรือเปล่า” เขาปั่นประสาทหญิงสาวไม่เลิก พร้อม
กับไล้นิ้วมือไปมาที่ริมฝีปากหยัก ดวงตาโตจดจ้องหญิงสาวอย่างมีเลศนัย
คราวนี้หล่อนแพ้งั้นเหรอ ไม่มีทาง ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หมอปากเสีย เพรียงพรรณเจ็บใจสุดๆได้แต่หลบหน้าหลบตา ขณะที่คุณหมอหนุ่มก็ยียวน ท้าทายหญิงสาวไม่เลิกรา
แนว:โรแมนติก คอมาดี้
เรื่องย่อ:ชวินทร์รัฐ หมอผิวหนังหนุ่มเซอร์ เจ้าของฉายา วาจาผ่าซาก เกิดอาการปิ้งรักสาวสวยเรียบ
อย่าง เพรียงพรรณ ผู้รับเหมาสาวรับสร้างบ้าน แต่โชคชะตากลับดลให้เขาและเธอต้องมาเป็นคู่วีน
คู่เหวี่ยงกันตั้งแต่แรกเจอ ยิ่งไม่ชอบหน้าก็ยิ่งพบกันบ่อยครั้ง จนกลายเป็นความรักแบบปากพาเจ็บที่ดู
จะลงเอยกันได้ด้วยดี แต่มันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อรักเก่าที่ยังคงฝังใจของหญิงสาว
กลับมาวนเวียนอีกครั้งให้หัวใจว้าวุ่น แล้วแบบนี้ คุณหมอหนุ่มจะมีหมัดเด็ดไม้ตายแบบไหน
ที่จะพิชิตใจเจ้าหล่อน...
ประกาศกร้าวให้แผดกล้า ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ โว้ยยยยยย
“ลองด่าอีกทีสิ คราวนี้ไม่ใช่แค่มือแน่ ฮึฮึ” ชายหนุ่มยิ้มกวน ก่อนจะใช้ฝ่ามือแกล้งลูบหน้าตัวเอง
“ตกลงคุณจะรับงานนี้หรือเปล่า ถ้าไม่ ผมก็ยืนยันคำเดิมว่าคุณดีแต่ปาก แต่เอ…ยังไม่เคย
ได้ลองปากของคุณเลยจะรู้ได้ไงว่าดีจริงหรือเปล่า” เขาปั่นประสาทหญิงสาวไม่เลิก พร้อม
กับไล้นิ้วมือไปมาที่ริมฝีปากหยัก ดวงตาโตจดจ้องหญิงสาวอย่างมีเลศนัย
คราวนี้หล่อนแพ้งั้นเหรอ ไม่มีทาง ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หมอปากเสีย เพรียงพรรณเจ็บใจสุดๆได้แต่หลบหน้าหลบตา ขณะที่คุณหมอหนุ่มก็ยียวน ท้าทายหญิงสาวไม่เลิกรา
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: วันหยุดสุดแสนว้าวุ่น
บ้านเดี่ยวสองชั้นทรงทันสมัย ล้อมรอบด้วยแนวรั้วที่กั้นยาวด้วยพุ่มไทรอินโด ด้านข้างมีศิลาแลงทรงสี่เหลี่ยมที่วางทับพื้นหญ้ารายล้อมด้วยหินกรวดสีขาวเป็นทางยาว ทิ้งระยะห่างสำหรับทางเดินช่องเล็กๆจนเชื่อมกับที่จอดรถขนาดหนึ่งคันที่ติดกับตัวบ้าน
บุรุษในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว ยังคงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ม้าโยกอย่างสบายใจ เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนประจำเดือน ถึงแม้หน้าที่การงานด้วยอาชีพหมอที่รักษาโรคผิวหนังจะไม่ถึงกับหนักหนาสาหัส ต้องออกเรี่ยวแรงให้เหงื่อไหลไคลย้อย
ชวินทร์รัฐจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ในการทำงาน ไม่ว่าจะวันหยุดเทศกาล หรือด้วยเหตุอันใดก็ตามแต่ ชายหนุ่มก็ยังคงทำหน้าที่อย่างขยันขันแข็ง เสียก็ตรงปากของเขาที่ดูจะเป็นคนพูดขวานผ่าซากไปเสียหน่อย
หนังสือพิมพ์ประจำวันยังคงถูกกางออกด้วยมือทั้งสองข้าง สายตาคมยังคงจับจ้องไปที่ตัวหนังสือ แต่..สมองกลับนึกถึงหญิงสาวที่ต่อปากต่อคำกันเมื่อวานก่อน
ถึงแม้เขาจะเห็นหล่อนเพียงแค่หางตา แต่ก็พอจดจำถึงร่างอรชรสมสัดส่วนของหญิงสาวได้บ้าง ด้วยหุ่นสาวมาดมั่น ผิดกับรูปใบหน้าทรงรีที่เผยแววหวานซ่อนไว้ในดวงตา
หล่อนอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยเลิศจนเป็นจุดเด่นเฉพาะตัว แต่ความสวยเรียบเฉียบและทะมัดทะแมงในแบบผู้ชายนิดๆ ทำให้เขารู้สึกประทับใจอย่างแปลกประหลาด ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
บรรยากาศยามเช้าท่ามกลางความสงบเงียบภายในบ้าน ถูกรบกวนด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาเอง จนชายหนุ่มต้องเผลอหลุดจากห้วงความคิดและหันมาให้ความสนใจกับเบอร์ที่ขึ้นโชว์ตรงหน้าจอ
“ครับแม่”
“วิมอยู่บ้านไหมลูก”
“ครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า” ชวินทร์รัฐเอ่ยเชิงคำถาม เพราะเขารู้ดีว่าถ้ามารดามาเยี่ยมเมื่อไรแสดงว่าต้องมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง
“ก็ช่วงนี้ไม่ค่อยมาหาแม่เลย แม่ก็คิดถึงเลยอยากมาเยี่ยมสิลูก”
“แค่นี้จริงๆเหรอแม่”
“จริงสิลูก แม่รู้ว่าวิมไม่ชอบอะไรแม่ก็จะไม่ทำหรอกจ้ะ”
“แต่รู้สึกที่ผ่านมาแม่ทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบมาตลอดเลยนะครับ” ชวินทร์รัฐเอ่ยกับมารดาเชิงน้อยใจ ทำให้อีกฝ่ายถึงกับเงียบจนพูดอะไรไม่ออก
“เอ่อ งั้นวิมรอแม่ก่อนนะอย่าเพิ่งหนีออกไปไหนล่ะ” สุธางค์รีบตัดบทวางสายทันที
ชวินทร์รัฐถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ ‘คราวนี้ผู้หญิงที่แม่หามาให้จะมารูปแบบไหนอีกนะ’
ชายหนุ่มยังคงนั่งนิ่งที่เก้าอี้ม้าโยกอย่างใช้ความคิด ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง
“ฮัลโหลนี่ฉันเอง มีเรื่องอยากให้ช่วยว่ะมาที่บ้านด่วนตอนนี้เลย” ชวินทร์รัฐตัดสายทิ้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วมุ่งไปยังห้องน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกาย ‘เฮ้อ วันหยุดทีไรก็มีเรื่องให้มาปวดหัวทุกทีแม่นะแม่’
ทางด้านลุงแสงที่บ่นกระปอดกระแปดว่าอยากจะออกโรงพยาบาลเต็มแก่ แต่ก็ถูกสาวใหญ่ร่างเล็กบังคับให้นั่งหน้างอง้ำอยู่บนเตียงผู้ป่วย
“เอ็งจะห้ามข้าทำไมวะ แขนหักนะโว้ยไม่ใช่ขาที่จะเดินเหินไม่สะดวก”
“หนอยๆชิชะ พิศวาสตายล่ะ คิดว่าฉันอยากจะอยู่ดูลุงหรือไง ถ้าไม่ใช่คำสั่งคุณแอลจ้างให้ฉันก็ไม่มายืนบ่นให้เปลืองน้ำลายกับลุงหรอก สู้เอาเวลาว่างๆไปหาผัว…เอ้ยหาสามียังดีซะกว่า”
ลุงแสงเบ้ปากส่ายหัวนึกระอากับคำพูดของกติกานต์พร้อมกับยิ้มเย้ย
“อย่างเอ็งจะมีใครเอาวะนังตุ๊ก ปากจัดแบบนี้ สงสัยเอ็งต้องไปตัดลิ้นเป็นคนใบ้ซะก่อนถึงจะมีผัวได้” จบคำลุงแสงก็หัวเราะร่วนสำทับอีกครั้ง
กติกานต์ถลึงตาใส่ด้วยแววโกรธทำท่าจะวิ่งเข้าไปทุบด้วยกำปั้น แต่ก็ต้องหยุดชะงักแค่นั้น เพราะมีนางพยาบาลหุ่นสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาตรวจดูอาการลุงแสง พร้อมกับจดรายละเอียดในแฟ้ม
นายตำรวจหนุ่มร่างสูงก้าวลงจากรถเก๋งคันดำเมื่อมาถึงยังที่หมาย พร้อมด้วยใบหน้าระคนสงสัย เขาขมวดคิ้วมุ่นนึกไม่เข้าใจตนเองว่าเพื่อนชายมาดนิ่งจะมีปัญหาอะไรที่ถึงกับแก้ไม่ตก จนถึงขั้นต้องเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ
ไม่ทันที่เขาจะก้าวขาเข้าไปภายในบ้าน คนที่ถูกเอ่ยถึงก็เดินเข้ามาประจวบเหมาะกับตัวเองพอดี
“เออ มาพอดีเลยว่ะ” ชวินทร์รัฐกวักมือเรียกคนตรงหน้า แต่ด้วยท่าทางที่ดูเชื่องช้าไม่ทันใจ เขาจึงโผเข้าไปโน้มคอแล้วฉุดดิ่งขึ้นไปชั้นสอง ก่อนจะปรี่ตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง
“เฮ้ย!ไอ้วิมแกจะพาฉันเข้าห้องนอนทำไมวะ” ชยางกูรเสียงสั่นระล่ำระลัก สะบัดกายให้หลุดจากการตรึงที่คอของหนุ่มร่างสันทัด
แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ชวินทร์รัฐรู้สึกขัดใจ เขาใช้กำลังที่มีผลักเพื่อนตัวดีพร้อมกับเปิดประตูห้องแล้วดันตัวชยางกูรจนเซล้มไปบนเตียงนอนฟูกหนา
“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย แกอย่าทำอะไรบ้าๆนะเว้ย”
“อะไรของแกวะ”
“ก็อยู่ๆโทรตามฉันบอกว่าขอความช่วยเหลือ แล้วลากฉันมาที่ห้องนอนแก แล้วก็ผลักโครมมาที่นอน อย่าบอกนะว่าแก…เกิดอารมณ์เปลี่ยวน่ะ” ชยางกูรว่าทำหน้าตาเหยเก พร้อมกับปัดแขนซ้ายขวาไปมาราวกับขยะแขยงอะไรบางอย่างตรงหน้า
“จะบ้าไงวะ ฉันไม่คิดอะไรอุบาทว์ๆแบบแกหรอก”
“แล้ว แล้วแก” ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถามคนตรงหน้า ชวินทร์รัฐก็โพล่งแทรกขึ้นมา
“ถอดเสื้อผ้าเร็วๆสิวะ”
“เฮ้ย!!!”
บุรุษในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว ยังคงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ม้าโยกอย่างสบายใจ เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนประจำเดือน ถึงแม้หน้าที่การงานด้วยอาชีพหมอที่รักษาโรคผิวหนังจะไม่ถึงกับหนักหนาสาหัส ต้องออกเรี่ยวแรงให้เหงื่อไหลไคลย้อย
ชวินทร์รัฐจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ในการทำงาน ไม่ว่าจะวันหยุดเทศกาล หรือด้วยเหตุอันใดก็ตามแต่ ชายหนุ่มก็ยังคงทำหน้าที่อย่างขยันขันแข็ง เสียก็ตรงปากของเขาที่ดูจะเป็นคนพูดขวานผ่าซากไปเสียหน่อย
หนังสือพิมพ์ประจำวันยังคงถูกกางออกด้วยมือทั้งสองข้าง สายตาคมยังคงจับจ้องไปที่ตัวหนังสือ แต่..สมองกลับนึกถึงหญิงสาวที่ต่อปากต่อคำกันเมื่อวานก่อน
ถึงแม้เขาจะเห็นหล่อนเพียงแค่หางตา แต่ก็พอจดจำถึงร่างอรชรสมสัดส่วนของหญิงสาวได้บ้าง ด้วยหุ่นสาวมาดมั่น ผิดกับรูปใบหน้าทรงรีที่เผยแววหวานซ่อนไว้ในดวงตา
หล่อนอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยเลิศจนเป็นจุดเด่นเฉพาะตัว แต่ความสวยเรียบเฉียบและทะมัดทะแมงในแบบผู้ชายนิดๆ ทำให้เขารู้สึกประทับใจอย่างแปลกประหลาด ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
บรรยากาศยามเช้าท่ามกลางความสงบเงียบภายในบ้าน ถูกรบกวนด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาเอง จนชายหนุ่มต้องเผลอหลุดจากห้วงความคิดและหันมาให้ความสนใจกับเบอร์ที่ขึ้นโชว์ตรงหน้าจอ
“ครับแม่”
“วิมอยู่บ้านไหมลูก”
“ครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า” ชวินทร์รัฐเอ่ยเชิงคำถาม เพราะเขารู้ดีว่าถ้ามารดามาเยี่ยมเมื่อไรแสดงว่าต้องมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง
“ก็ช่วงนี้ไม่ค่อยมาหาแม่เลย แม่ก็คิดถึงเลยอยากมาเยี่ยมสิลูก”
“แค่นี้จริงๆเหรอแม่”
“จริงสิลูก แม่รู้ว่าวิมไม่ชอบอะไรแม่ก็จะไม่ทำหรอกจ้ะ”
“แต่รู้สึกที่ผ่านมาแม่ทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบมาตลอดเลยนะครับ” ชวินทร์รัฐเอ่ยกับมารดาเชิงน้อยใจ ทำให้อีกฝ่ายถึงกับเงียบจนพูดอะไรไม่ออก
“เอ่อ งั้นวิมรอแม่ก่อนนะอย่าเพิ่งหนีออกไปไหนล่ะ” สุธางค์รีบตัดบทวางสายทันที
ชวินทร์รัฐถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ ‘คราวนี้ผู้หญิงที่แม่หามาให้จะมารูปแบบไหนอีกนะ’
ชายหนุ่มยังคงนั่งนิ่งที่เก้าอี้ม้าโยกอย่างใช้ความคิด ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง
“ฮัลโหลนี่ฉันเอง มีเรื่องอยากให้ช่วยว่ะมาที่บ้านด่วนตอนนี้เลย” ชวินทร์รัฐตัดสายทิ้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วมุ่งไปยังห้องน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกาย ‘เฮ้อ วันหยุดทีไรก็มีเรื่องให้มาปวดหัวทุกทีแม่นะแม่’
ทางด้านลุงแสงที่บ่นกระปอดกระแปดว่าอยากจะออกโรงพยาบาลเต็มแก่ แต่ก็ถูกสาวใหญ่ร่างเล็กบังคับให้นั่งหน้างอง้ำอยู่บนเตียงผู้ป่วย
“เอ็งจะห้ามข้าทำไมวะ แขนหักนะโว้ยไม่ใช่ขาที่จะเดินเหินไม่สะดวก”
“หนอยๆชิชะ พิศวาสตายล่ะ คิดว่าฉันอยากจะอยู่ดูลุงหรือไง ถ้าไม่ใช่คำสั่งคุณแอลจ้างให้ฉันก็ไม่มายืนบ่นให้เปลืองน้ำลายกับลุงหรอก สู้เอาเวลาว่างๆไปหาผัว…เอ้ยหาสามียังดีซะกว่า”
ลุงแสงเบ้ปากส่ายหัวนึกระอากับคำพูดของกติกานต์พร้อมกับยิ้มเย้ย
“อย่างเอ็งจะมีใครเอาวะนังตุ๊ก ปากจัดแบบนี้ สงสัยเอ็งต้องไปตัดลิ้นเป็นคนใบ้ซะก่อนถึงจะมีผัวได้” จบคำลุงแสงก็หัวเราะร่วนสำทับอีกครั้ง
กติกานต์ถลึงตาใส่ด้วยแววโกรธทำท่าจะวิ่งเข้าไปทุบด้วยกำปั้น แต่ก็ต้องหยุดชะงักแค่นั้น เพราะมีนางพยาบาลหุ่นสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาตรวจดูอาการลุงแสง พร้อมกับจดรายละเอียดในแฟ้ม
นายตำรวจหนุ่มร่างสูงก้าวลงจากรถเก๋งคันดำเมื่อมาถึงยังที่หมาย พร้อมด้วยใบหน้าระคนสงสัย เขาขมวดคิ้วมุ่นนึกไม่เข้าใจตนเองว่าเพื่อนชายมาดนิ่งจะมีปัญหาอะไรที่ถึงกับแก้ไม่ตก จนถึงขั้นต้องเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ
ไม่ทันที่เขาจะก้าวขาเข้าไปภายในบ้าน คนที่ถูกเอ่ยถึงก็เดินเข้ามาประจวบเหมาะกับตัวเองพอดี
“เออ มาพอดีเลยว่ะ” ชวินทร์รัฐกวักมือเรียกคนตรงหน้า แต่ด้วยท่าทางที่ดูเชื่องช้าไม่ทันใจ เขาจึงโผเข้าไปโน้มคอแล้วฉุดดิ่งขึ้นไปชั้นสอง ก่อนจะปรี่ตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง
“เฮ้ย!ไอ้วิมแกจะพาฉันเข้าห้องนอนทำไมวะ” ชยางกูรเสียงสั่นระล่ำระลัก สะบัดกายให้หลุดจากการตรึงที่คอของหนุ่มร่างสันทัด
แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ชวินทร์รัฐรู้สึกขัดใจ เขาใช้กำลังที่มีผลักเพื่อนตัวดีพร้อมกับเปิดประตูห้องแล้วดันตัวชยางกูรจนเซล้มไปบนเตียงนอนฟูกหนา
“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย แกอย่าทำอะไรบ้าๆนะเว้ย”
“อะไรของแกวะ”
“ก็อยู่ๆโทรตามฉันบอกว่าขอความช่วยเหลือ แล้วลากฉันมาที่ห้องนอนแก แล้วก็ผลักโครมมาที่นอน อย่าบอกนะว่าแก…เกิดอารมณ์เปลี่ยวน่ะ” ชยางกูรว่าทำหน้าตาเหยเก พร้อมกับปัดแขนซ้ายขวาไปมาราวกับขยะแขยงอะไรบางอย่างตรงหน้า
“จะบ้าไงวะ ฉันไม่คิดอะไรอุบาทว์ๆแบบแกหรอก”
“แล้ว แล้วแก” ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถามคนตรงหน้า ชวินทร์รัฐก็โพล่งแทรกขึ้นมา
“ถอดเสื้อผ้าเร็วๆสิวะ”
“เฮ้ย!!!”
สร้อยเอื้อ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 เม.ย. 2556, 09:55:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 เม.ย. 2556, 09:56:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 768
| << ปะทะคารม | แม่เสือสาวรันลณา >> |