ไฟรักเทพบุตรทมิฬ
ปมปัญหาในครอบครัวทำให้เขาเป็นคนแข็งกร้าว ใจดำทมิฬในสายตาทุกคนไม่เว้นแม้แต่สาวน้อยหน้าใสอย่างเธอก็ตกเป็นเหยื่ออารมณ์ผู้ชายที่ไม่รู้จักคำว่า ‘รัก’ ด้วยอีกคน เมื่อเขาใช้เล่ห์ลวงให้เธอรักและสลัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย แต่ใครจะรู้ว่านับตั้งแต่ได้รู้จักเธอแล้ว เทพบุตรไร้หัวใจคนนี้กลับโหยหาแต่ไออุ่นของเธอเพียงผู้เดียว!
Tags: เทพบุตร ทมิฬ
ตอน: บทที่ 1 โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต (ครึ่งแรก)
บทที่ 1 โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต
เส้นกราฟชีพจรไหลเป็นเส้นตรงบนจอมอนิเตอร์เร่งเร้าน้ำตาญาติสาวเพียงคนเดียวที่ยืนเกาะติดประตูกระจกห้องไอซียูต้องปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้นครั้นเห็นนางพยาบาลคลุมผ้าสีขาวปิดหน้าคนไข้บนเตียงที่คุณหมอสูงวัยส่ายหน้าจนปัญญาเมื่อมิอาจยื้อชีวิตหญิงชรากลับคืนมาได้
“ไม่นะ! ยายจ๋า อย่าทิ้งจันทร์ไป ฮือๆ” ร่างเล็กบอบบางถลันผ่านนายแพทย์หน้าห้องไอซียูที่ออกมาสรุปผลการรักษาเข้าไปกอดร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นยายน้ำตานองหน้า ชายหนุ่มสูงโย่งที่ยืนประกบอยู่ข้างหลังยกมือแตะบ่าสาวน้อยดวงหน้าสลดอมทุกข์ไม่ต่างกัน
“หลับให้สบายนะครับยายจำเนียร ผมจะดูแลจันทร์แทนยายเอง” คชาเน้นเสียงหนักแน่นบีบบ่าเจ้าของร่างเล็กที่กลอกกลิ้งดวงหน้าบนอกผู้เลี้ยงดูฟูมฟักเธอมาตลอดสิบหกปี
“ฟื้นขึ้นมาสิจ๊ะยาย จันทร์สัญญาจะไม่ดื้อ ไม่เถียงยายอีกแล้ว และจันทร์ก็จะกลับไปเรียนหนังสือตามความต้องการของยาย ลืมตาสิยาย จันทร์ไม่เหลือใครแล้ว ฮือๆ จันทร์อยู่คนเดียวไม่ได้!” ร่างเล็กร่ำไห้จนน้ำตาแทบเป็นสีเลือดเมื่อภาพสุดท้ายก่อนจากกันเป็นภาพยายจำเนียรทรุดลงกับพื้นทันทีที่เธอปฏิเสธความหวังดีของนางที่ตั้งใจใช้เงินเก็บทั้งชีวิตเป็นทุนการศึกษาให้เธอมากกว่าจะเก็บไว้เพื่อรักษาตนเอง
“ชีวิตยายอยู่กับหลานไม่ตลอดรอดฝั่งอยู่แล้วจันทร์เอ๋ย สิ่งที่ยายพอทำได้ก่อนตายก็คือมอบ ‘การศึกษา’ ให้จันทร์มากที่สุดเท่าที่ยายจะทำได้ เพราะต่อให้ยายมีเงินทองมากองท่วมหัวถ้าจันทร์ไม่รู้จักใช้สักวันมันก็หมด แต่การศึกษาวิชาความรู้จะติดตัวจันทร์ไปจนวันตาย มีความรู้จันทร์ก็ไม่ต้องลำบากทำงานหนักเหมือนยาย...เหมือนแม่ของหลาน จำไว้นะจันทร์สิ่งที่ยายอยากเห็นมากที่สุดก็คือหลานเป็นคนดีและประสบความสำเร็จในชีวิต”
จันทร์แก้วเงยหน้าทั้งน้ำตามองดวงหน้าขาวซีดของผู้มีพระคุณดุจขุนเขาที่เธอยังมิได้ทดแทนบุญคุณน้ำตาเต็มหน่วยตา ประกบสองมือก้มกราบบนอกร่างไร้วิญญาณ
“มันอาจจะสายไปหน่อยและยายไม่มีโอกาสได้เห็นมันอีกแล้ว...แต่จันทร์สัญญาว่าจันทร์จะเป็นคนดีของยายและจะต้องประสบความสำเร็จในชีวิตอย่างที่ยายต้องการเห็นให้ได้...ยายจ๋า จันทร์ขอโทษ!” ปากน้อยๆ สั่นระริกสองมือโอบกระชับร่างผอมแห้งของยายสะท้อนสะเทือนในอกเมื่อตัวต้นเหตุที่ทำให้ยายจำเนียรทิ้งสังขารก่อนเวลาอันควรไม่ใช่เพราะรถบรรทุกที่พุ่งเข้าชนร่างหญิงชราอย่างจังและไม่ใช่เพราะโรคไตวายเรื้อรังที่กำลังคร่าชีวิตยายจากเธอไปช้าๆ แต่มันเป็นเพราะเธอเอง...เธอเองที่ทำให้ยายต้องตาย!
หน้าห้องไอซียูในตอนนี้มีเพียงสตรีวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานยืนอยู่คนเดียว สายตาเรียวงามมีแววเวทนาสงสารต่อภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ย่างกรายสง่างามเดินเข้าไปเมื่อทิ้งเวลาให้ญาติผู้ตายโศกาอาดูรมาพอสมควร
“หนูต้องขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยพายายมาส่งโรงพยาบาล...” ก้อนสะอื้นตีบตันในลำคอจนพูดต่อไม่ได้ที่แม้พลเมืองดีจะนำร่างโชกเลือดนำส่งโรงพยาบาลรวดเร็วแค่ไหน...บนโลกนี้ก็ไม่มียายอีกต่อไป!
สตรีสวยสง่าในชุดผ้าไหมมันวาวสีดำไว้ทุกข์พิศทั่วดวงหน้าขาวเผือดไร้สีเลือดของสาวน้อยวัยสิบหกปีรูปร่างผอมบางสวมใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ปอนๆ ที่บริเวณหางตาคู่หวานเริ่มฉ่ำล้นด้วยหยาดน้ำตาอย่างเห็นใจ เอื้อมมือเรียวยาวแตะหลังมือเล็กสั่นเทิ้มที่ยกขึ้นประนมไหว้เธอถ่ายทอดไออุ่นให้สาวน้อยหลั่งน้ำตาเร็วขึ้นเมื่อสัมผัสของหญิงแปลกหน้าผู้นี้ช่างอ่อนโยนให้รู้สึกอบอุ่นเหมือนยายจำเนียรไม่มีผิด
“ฉันไม่รู้ว่าเงินในซองนี้มีมูลค่าเท่าไร เหตุการณ์มันชุลมุนมากฉันเองก็ตกใจจนลืมเก็บส่วนที่กระจัดกระจายกลับมาให้หนูด้วย แต่ยายเธอย้ำกำชับนักหนาว่าต้องมอบมันให้กับหนู...รับไปสิ” ซองเงินสีน้ำตาลที่มีโลโก้ธนาคารแห่งหนึ่งในตัวเมืองพัทยาเร่งหยาดน้ำตาที่คาคั่งอยู่ในดวงตาไหลพรากพรูอาบสองแก้มนวลจนเปียกชุ่ม
“จันทร์ไม่เรียน! อนาคตของจันทร์ไม่สำคัญเท่าชีวิตของยาย ถ้าพรุ่งนี้ยายยังดื้อไม่เอาเงินก้อนนี้ไปฟอกไต จันทร์ก็จะรีบแต่งงานไปกับคุณลีโอ ยายจะได้เลิกเป็นห่วงอนาคตของจันทร์สักที!” หญิงชราวาดมือในอากาศตวัดใส่หน้าจันทร์แก้วน้ำตาเอ่อสุดแสนเสียใจในคำพูดไม่คิดหน้าคิดหลังของหลานสาวคนเดียว
“สิ้นคิด! ผู้ชายที่แกเพิ่งรู้จักเพียงสามวันแกจะไว้ใจฝากชีวิตอะไรกับมันได้ พวกลูกเศรษฐีมันเห็นแกแปลกหน่อยมันก็คงคิดจะจีบเล่นๆ พอแกง่ายมันก็เขี่ยทิ้งเหมือนแกเป็นขยะชิ้นหนึ่งที่ติดตีนมันมา ในเมื่อแกอยากโง่อยากดำเนินตามรอยเท้าแม่แกนัก ก็ดี…ฉันจะได้ไม่ต้องคาดหวังฝากผีฝากไข้กับแกอีกนางหลานไม่รักดี!”
มือเล็กบีบซองเงินในมือแน่นสะท้อนในอกเมื่อคำด่าว่าของยายเป็นจริงทุกประการ...เธอมันก็แค่ขยะชิ้นหนึ่งสำหรับเขา...
“ฉันเห็นใจหนูนะ อย่าคิดมากเลย เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่มีมนุษย์ผู้ใดหนีความตายพ้น เข้มแข็งเข้าไว้นะ หนูยังเด็กยังมีอนาคตอีกไกล...ถ้าเดือดร้อนหรือมีปัญหาอะไรที่ฉันพอช่วยได้ก็ขอให้ติดต่อมา ฉันยินดีช่วยหนู” ความถูกชะตาแรกพบส่งผลให้หญิงแปลกหน้าหย่อนนามบัตรของเธอวางบนฝ่ามือเล็กก่อนจะส่งยิ้มมีเมตตาเดินจากไปท่ามกลางความตกตะลึงของคชาและจันทร์แก้วที่ประสานเสียงอ่านนามสตรีสูงศักดิ์ผู้นี้พร้อมเพรียงกัน!
“หม่อมราชวงศ์หญิงทิพวรรณ สิทฐนต์ทัพพ์!”
เสียงมือถือในกระเป๋าที่คล้องแขนสตรีในชุดผ้าไหมสีดำดังขึ้นความเครียดขึ้งทาบทับใบหน้าใจดีไปเสียสิ้นเมื่อฉุกคิดขึ้นได้ถึงธุระที่ทำให้เธอตะบึ่งมาชำระความไกลถึงพัทยา
“ว่าไงปภพ...ไม่เป็นไร ไว้ฉันกลับไปจัดการกับมันที่กรุงเทพก็ได้ ขอบใจเธอมากที่โทรมาบอก” สายตาเรียวงามหรี่ลงดุดันเดินย่ำเท้าเร็วออกไปยังรถที่จอดรออยู่ ทันทีที่เห็นนายหญิงเดินลิ่วออกมาจากตัวอาคารคนขับรถวัยเดียวกันก็รีบเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้
“คุณหญิงจะให้กระผมขับตรงไปบ้านพักคุณรัชชานนท์กับเพื่อนๆ เลยไหมขอรับ” ดวงหน้านายหญิงบึ้งตึงตวัดเสียงขุ่นตอบกลับไป
“ไม่ต้อง! ตรงกลับไปวังสิทฐนต์เลย” กล่าวเสร็จก็ขึ้นไปนั่งในรถมือบางบีบกำเข้าหากันแน่นเสียงสบถเบาๆ ดังลอดริมฝีปากงาม
“เลวเหมือนพ่อไม่มีผิด!”
พิธีศพยายจำเนียรจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายตั้งสวดอภิธรรมเพียงสามวันก็จัดการฌาปนกิจศพเลย เงินก้อนสุดท้ายเป็นค่าเล่าเรียนจันทร์แก้วหมดไปกับการใช้จ่ายจิปาถะในงานศพคราวนี้ คชาคอยเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญตั้งแต่วิ่งเต้นขอใบมรณบัตรและติดต่อไปทางวัดตลอดจนเยียวยาจิตใจห่อเหี่ยวของสาวน้อยให้กลับมาเข้มแข็งเร็วไว
“จันทร์จะทำอย่างไรต่อไป...ไปอยู่กับพี่ดีไหม ถึงแม้ห้องเช่าพี่มันจะคับแคบไปบ้าง...” ใบหน้าเล็กส่ายโคลงไปมาเป็นคำตอบ คชาระบายลมหายใจหนักอกเคยเอ่ยปากชวนหญิงสาวอยู่หลายครั้งเพื่อเป็นการลดภาระค่าใช้จ่ายและเป็นห่วงหากเธอต้องอยู่คนเดียวในชุมชนแออัดที่มีแต่พวกขี้เหล้าเมายา
“จันทร์รู้ว่าพี่ช้างเป็นห่วง แต่จันทร์ไม่อยากให้พี่ต้องทะเลาะกับน้าสุนีย์ แค่พี่ช่วยจันทร์ในช่วงที่จันทร์อ่อนแอที่สุดแค่นี้จันทร์ก็รู้สึกขอบคุณจนไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว” เสียงลมหายใจเมื่อกี้ยังไม่แรงเท่าในตอนนี้ มือแกร่งจับบ่าร่างเล็กให้หันมาสบสายตาจริงจังย้ำคนขี้เกรงใจเข้าอกเข้าใจความหวังดีไม่ประสงค์สิ่งตอบแทนของเขาเสียที
“พี่ช่วยยายจำเนียรเลี้ยงจันทร์มาตั้งแต่แบเบาะ แม้ไม่ผูกพันกันทางสายเลือด แต่พี่ก็รักและเป็นห่วงจันทร์เหมือนน้องสาวของพี่แท้ๆ เลิกคิดว่าพี่เป็นคนอื่นสักที แล้วจำให้ขึ้นใจ...ต่อแต่นี้พี่ช้างคนนี้จะดูแลจันทร์ไปจนวันตาย”
“พี่ช้าง...” จันทร์แก้วน้ำตาซึม เธอหรือจะไม่รู้ว่าคชารักและห่วงใยเธอแค่ไหนขนาดเรื่องผิดพลาดที่ถูกน้าสุนีย์คอยซ้ำเติมต่างๆ นานาเขายังไม่ถือสาแถมยังเข้าข้างปลอบใจเธออยู่เสมอและนั่นทำให้น้าสุนีย์รังเกียจเธอมากยิ่งขึ้น
“อย่าเอาตัวปัญหาอย่างจันทร์ไปสร้างความแตกแยกในครอบครัวพี่เลยนะจ๊ะ จันทร์คงเป็นตัวกาลกิณีอย่างที่ใครๆ เขาพูดกันจริงๆ ไปที่ไหนก็ไม่ใครต้องการ...แม่ก็ทิ้ง...ยายก็ทิ้ง...แม้แต่...” น้ำตาร่วงเผาะเมื่อนึกถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้น คชารวบร่างบางที่สั่นเทาโอบกอดเอาไว้แน่น ตบเบาๆ ที่แผ่นหลังของเธอเป็นการเรียกกำลังใจที่เริ่มเสียไปเพราะหนุ่มลูกครึ่งไทยไต้หวันหัวใจทรามคนนั้น...ไอ้ลีโอ หวัง!
“นอกเหนือจากที่มันหักหน้าจันทร์กลางงานเลี้ยงวันนั้น เล่าให้พี่ฟังสิว่ามันทำอะไรจันทร์อีกหรือเปล่า!” คนในอ้อมกอดเอาแต่สะอื้นไห้ไม่แม้แต่จะปริปากพูดอะไรเพิ่มเติมถึงเรื่องที่กลายเป็นประเด็นโจษจันให้แม่ค้าในตลาดติฉินนินทาเธออยู่ตอนนี้
“ไอ้ช้าง!” เสียงแปร๋นๆ ของสาวใหญ่ดังขึ้น ร่างท้วมตาดุขวางในชุดไว้ทุกข์เดินฉับๆ มาทางลูกชายก่อนจะหยิกใบหูเจ้าของร่างสูงเข้าอย่างแรง
“นี่แน่ะ! ไอ้ลูกตัวดี ในวัดก็ไม่เว้นทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่เลือกที่เลยนะแก” ด่าว่าลูกชายพอเป็นพิธีสายตาแม่ค้าขายปลาก็ตวัดมองขวางยังสาวน้อยที่สู้สายตาเธอไม่ลดละ
“ไงย่ะ เนื้อสาวมันคงแตกเปรี๊ยะๆ ถึงได้แรดอยากหาผัวตามอย่างแม่แกสินะ ขอเตือนให้รู้ไอ้ช้างมันไม่ได้กินหญ้าเป็นอาหารฉันให้มันกินปลาตั้งแต่เล็กยันโตมันฉลาดพอที่จะเลือกอาหารชั้นหนึ่งไม่ใช่เศษอาหารตกข้างจานอย่างแก!”
“แม่! พูดเกินไปแล้วนะ” คชาปรามใส่เสียงดังเมื่อเห็นสาวน้อยเริ่มกำหมัดแน่นอดทนอดกลั้นฟังคำถากถางของมารดาตน
“หน็อยแน่! ไอ้ลูกเวรกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันหรือแก กลับไปแกได้โดนอีกชุดใหญ่แน่” ตวัดสายตามองสาวน้อยที่ยังยืนจ้องตาเธอไม่เลิก สาวเท้าไปยืนประจันหน้าเหยียดริมฝีปากเป็นเชิงดูแคลนให้สาวอ่อนวัยกว่าหน้าแดงก่ำด้วยความอาย
“ฉันล่ะสงสารยายแกจริงๆ มีลูกสาวอยู่คนเดียวก็ดันมั่วกับแขกไม่เลือกหน้าจนกระทั่งพลาดมีเด็กออกมาให้แม่มันเลี้ยง แล้วดูสิยังไม่ครบเดือนอีแก้วมันก็แรดหนีตามผัวใหม่ไปกรุงเทพไม่กลับมาดูดำดูดีแม่และลูกที่อยู่ทางนี้ ครั้นพอยายจำเนียรถอนใจก้มหน้าทำงานงกๆ ขายขนมจีนเลี้ยงหลานโตขึ้นมาหน่อย ความแรดสืบสันดานก็โผล่หางออกมาวิ่งโล่ไปขอผู้ชายแต่งงานถึงที่...แล้วเป็นไง สมใจแกไหมล่ะที่ไอ้หน้าหล่อนั่นมันไม่เอาแก” ท้ายประโยคเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยที่กรีดย้ำแผลเป็นในใจจันทร์แก้วให้ลงลึกกลัดหนองยิ่งกว่าเดิม
“ว่าไงนะ...แต่งงาน” เสียงตะเบ็งของหนุ่มลูกครึ่งไทยไต้หวันดังก้องให้กลุ่มเพื่อนฝูงเป่าปากเฮสนั่นต่างจากสีหน้าของสาวน้อยที่ยอมสยบความอายพกพาความใจกล้ามาในถิ่นลูกคนรวยมีอันหน้าชาไปเหมือนกัน สุนีย์ที่เอาอาหารทะเลมาส่งอยู่ห้องครัวชั้นล่างชะเง้อชะแง้มองเหตุการณ์ข้างบนชั้นสองด้วยความสนใจครั้นเห็นหลังไวๆ ของคนรู้จักขึ้นไปบนนั้น
“ก่อนคุณจะไปเรียนต่อต่างประเทศ คุณบอกเองว่าอยากฟังคำตอบจากฉัน...หรือคุณไม่ดีใจคะที่ฉันต้องการแต่งงานกับคุณ” น้ำเสียงเบาหวิวถามกลับแบบกลัวๆ กล้าๆ ในอาการยิ้มแปลกๆ ของคนรักที่คบหาดูใจเพียงสามวัน ลีโอแสยะยิ้ม ดวงตาคมกริบมีแววพอใจในคำพูดของเธอเคลื่อนกายในชุดลำลองสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงขาสั้นสีขาวยืดกายหลังตรงเบนสายตาไปมองเพื่อนชายกลุ่มเดียวกันที่ก้าวออกมาจากมุมมืด
“ช่างน่าผิดหวังกับเธอจริงๆ ทำสะดีดสะดิ้งเล่นตัวกับฉันตลอด สุดท้ายก็ไม่พ้นใจง่ายอยากมีผัวรวยๆ จนตัวสั่นเหมือนแม่ของเธอ!” วิวัฒน์ลูกชายเจ้าของผับเสี่ยวิชัยตอกใส่หน้าหญิงสาวที่เขาจ้องตาเป็นมันมานานตั้งแต่เธอทำงานหลังครัวอยู่ที่ผับของเขา จันทร์แก้วหน้าตึงโกรธที่โดนพาดพิงถึงแม่แท้ๆ ที่ทำอาชีพเป็นสาวเสิร์ฟในผับนี้ แม้จะฟังใครต่อใครเขาพูดมาว่าแม่ของเธอรับงานเสริมเป็นหญิงขายบริการแต่เธอไม่มีวันเชื่อเมื่อยายบอกกับเธอเองว่าแม่ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น!
“ฉันจะใจง่ายกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ นี่มันอะไรกันคะคุณลีโอ ไหนละคะพ่อแม่ของคุณ” อารมณ์จันทร์แก้วคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ ทันทีที่เห็นอาการเมินเฉยพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ ของพ่อเทพบุตรในฝัน แล้วการกระทำเหนือความคาดหมายของลูกชายเจ้าของผับชื่อดังแห่งเมืองพัทยาก็ทำลายหัวใจหญิงสาวเบื้องหน้าแหลกสลายจนยับเยิน!
“ร้ายไม่เบานะลีโอ เล่นงัดพ่อแม่มาเป็นเหยื่อล่อ มิน่ายายนี่ถึงติดเบ็ดง่ายดายในเวลาเพียงสามวัน” วิวัฒน์กระชากแผ่นกระดาษที่ตวัดปลายปากกากรอกตัวเลขเรียบร้อยแล้วส่งให้เพื่อนชายรับเอาไว้ต่อหน้าจันทร์แก้วที่มองทุกการกระทำสองหนุ่มตะลึงตาค้าง สาวสวยสะดุดตาที่สุดในกลุ่มเดินมาสบทบหน้าตาไม่พอใจรั้งแขนลีโอไถ่ถามเสียงขุ่น
“ห้าแสน! นี่นะหรือคะเรื่องตลกที่คุณบอกให้แพทรอดู คุณล้อเล่นความรู้สึกผู้หญิงที่เป็นเพศเดียวกับแพทกับแม่ของคุณได้อย่างไรลีโอ!” แพทริเซีย หรือ พุธิตา จาง แฟนสาวลูกครึ่งไทยจีนของลีโอแหงนหน้ามองชายคนรักแววตาแสดงความผิดหวังซึ่งน้อยมากเมื่อเทียบแววตาของผู้หญิงอีกคนที่ยังยืนค้างตกตะลึงในความจริงที่ได้รู้ ลีโอได้แต่ยิ้มไม่ตอบและไม่แก้ตัวใดๆ ในน้ำเสียงหวานๆ ที่คาดคั้นถามเขาดึงเช็คในมือแฟนสาวยื่นส่งให้ผู้หญิงเบื้องหน้าที่ผลุบสายตามองสิ่งที่อยู่ในมือเขาก่อนเงยหน้ามองตามนุษย์ใจร้ายดวงตาเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา
“ค่าเหนื่อยเธอ...เป็นรางวัลที่ทำให้ฉันสนุกและได้รับชัยชนะในเกมนี้”
รอยยิ้มเย็นชาที่ยังตราตรึงทุกอณูเนื้อสมองที่ต่อให้อยากสลัดมันหลุดแค่ไหนมันก็ยิ่งฝังรากลงลึกสร้างความเจ็บปวดเป็นรอยด่างในชีวิตเธออยู่ร่ำไป จันทร์แก้วสู้สายตาแม่ค้าขายปลาไม่ถอย ปาดน้ำตาออกจากนวลหน้าขาวซีดขยับเข้าไปใกล้ปั้นเสียงเข้มแข็งทั้งที่ร่างกายสั่นระริกจวนเจียนจะล้มเสียให้ได้
“จันทร์แค่ผิดพลาดฝากชีวิตให้ผู้ชายผิดคน แต่จันทร์ก็ยังรักศักดิ์ศรีไม่ ‘แรด’ หนีตามผู้ชายอย่างที่น้าสุนีย์ว่า ยายบอกแม่แก้วไปทำงานหาเงินส่งมาให้จันทร์กับยายใช้ ไม่ว่าแม่แก้วจะถูกใส่ร้ายป้ายสีอย่างไร ถ้าจันทร์ไม่เห็นด้วยตาตัวเองและยายไม่ลุกขึ้นมายืนยันกับจันทร์ ต่อให้ไอ้อีที่ไหนมันพูดว่าร้ายแม่แก้วก็ขอให้มันฉิบหายเป็นเองดั่งปากของมัน!” สุนีย์อ้าปากค้างยำเกรงในคำสาปแช่งไม่ระบุนามยกมือชี้ชวนให้ลูกชายที่เอาแต่ยืนยิ้มไม่ช่วยเถียงแทนเธอดูนางเด็กอวดดีเดินจากไปไม่แยแสเสียงก่นด่าไล่หลังจากเธอ
“ไอ้ช้าง จบงานนี้ไปหวังฉันคงไม่เห็นแกไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับตัวกาลกิณีอย่างอีเด็กนั่นอีกนะ แม่พูดแกได้ยินไหม!” คชายักไหล่ไม่ใส่ใจเดินตามจันทร์แก้วออกไปอีกคน สุนีย์กระทืบเท้าขัดใจไม่รู้ลูกชายเธอจะรักใคร่เอ็นดูนางเด็กปากกล้าปากเก่งคนนี้ไปถึงไหน ช่างขัดใจแม่ค้าขายปลาอย่างเธอเสียจริงๆ
คชาสปีดฝีเท้ามายืนดักหน้าคนตีฝีปากกล้าที่มีน้ำตานองแก้มในตอนนี้ จันทร์แก้วเมินหน้าไม่มองส่งเสียงปฏิเสธดักคอชายหนุ่มกลับไปครั้นรู้ว่าเขาจะพูดอะไร
“จันทร์อยู่คนเดียวได้ และจันทร์ก็ขอบคุณมากๆ ที่พี่อยู่ช่วยงานศพของยายจนเสร็จ แต่จันทร์คงไปอยู่กับพี่ไม่ได้จริงๆ จันทร์อยากอยู่ในที่ที่จันทร์เกิด ที่ที่มีความทรงจำดีๆ มีคำสอน มีไออุ่นของยายที่ยังหลงเหลือในบ้านหลังนั้น อย่าห่วงจันทร์เลยนะจ๊ะพี่ช้าง จันทร์เอาตัวรอดเก่งพี่ก็เห็น กลับไปหาน้าสุนีย์เถอะจ้ะ จันทร์ไม่อยากมีปัญหาให้แกเกลียดขี้หน้าจันทร์มากไปกว่านี้อีกแล้ว” จันทร์แก้วเบี่ยงตัวหลบเดินออกไปท่ามกลางความหนักใจของคชาที่ยังไม่วางใจอยู่ดีที่จะปล่อยให้เธอต้องอยู่ตัวคนเดียว
ลีโอกอดอกมองดูวิวยามราตรีมุมระเบียงห้องชุดหรูหราใจกลางกรุงของแฟนสาวที่ชิงหลับไปก่อนเพราะงอนเขาเรื่องงานเลี้ยงหลายวันก่อน นัยน์ตาคู่คมดำเป็นเงาวับทอดสายตาทั่วพื้นนภาเวิ้งว้างหาแก่นสารไม่ได้เมื่อสมองยังเห็นแต่ใบหน้าหวานซีดพร้อมเสียงเล็กแผ่วเบาที่ยังคงชัดเจนในหัวของเขา
“ขอบคุณมากค่ะ สำหรับรางวัล ‘ราคาแพง’ ที่คุณมอบให้ฉัน หวังว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบเจอกัน...ลาก่อนลีโอ”
ริมฝีปากเรียวสวยได้รูปของบุรุษเพศกระตุกขึ้นมุมปากหงุดหงิดตัวเองเป็นบ้าที่ยังเก็บคำพูดยายเด็กใจแตกคนนั้นมารกสมองอยู่จนบัดนี้ คิ้วดำหนาเหนือดวงตาคู่คมขมวดเข้าหากันครั้นรสสัมผัสไร้เดียงสาจากยายเด็กใจแตกหน้าตาจืดชืดนางนั้นยังติดตรึงบนเรียวปากเขามิคลาย ยืนหวนรำลึกสัมผัสอ่อนนุ่มจนเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากตนเองเบาๆ เมื่อรู้สึกแห้งผากขึ้นมาเสียดื้อๆ มือเล็กของเจ้าของห้องที่แสร้งหลับสอดรัดเข้ารอบเอวให้คนที่ยืนจินตนาการสัมผัสชวนหอมหวานฟุ้งกระจายกลับสู่โลกแห่งความจริงที่มีรอยยิ้มสดใสของสาวสวยดวงหน้าพริ้มเพราช้อนสายตามองเขาอย่างอ่อนหวาน
“ไม่ว่าจะถูกหรือผิดแพทต้องเป็นฝ่ายง้อคุณทุกทีเลยหรือไงลีโอ” แพทริเซียตัดพ้อชายคนรักที่หันมาสวมกอดเธอไว้หลวมๆ ลูบไล้ผ่านชุดนอนบางเบาส่งสายตายิ้มๆ เป็นคำตอบเหมือนเช่นทุกที เสียงลมหายใจผ่อนแรงเป่าจนเส้นผมยาวสลวยกระจายไปเป็นแถบ ย้ายสองมือโอบรัดรอบคอคนตัวโตดวงตากลมสวยฉายความระอาใจ
“ลีโอ...คุณเคยรักแพทบ้างหรือเปล่า” ลีโอผลุบมองกลีบปากอิ่มของสาวสวยเบื้องหน้าแล้วพลันระลึกถึงเรียวปากอิ่มของสาวในความทรงจำซ้อนกันก็ต้องสลัดศีรษะแรงๆ เรียกสติที่ใกล้จะบ้าเข้าขั้นขึ้นไปทุกที
“ผมคงตอบได้แค่ว่า...สักวันผมคงรักคุณแพท” ปากหนาจรดนวลแก้มหอมกรุ่นหญิงสาวเป็นการปลอบขวัญที่เห็นนวลหน้างามสลดเศร้า แพทริเซียโอบกระชับศีรษะชายหนุ่มเข้ามาแนบชิดรับรู้ว่าเธอคงไม่แคล้วเป็นของเล่นชั่วคราวที่เขาพร้อมสลัดทิ้งได้ทุกเมื่อ แต่ก็แปลกที่เธอเองกลับเต็มใจถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้อยู่ในตำแหน่งคนรัก ลีโอ หวัง ทายาทนักธุรกิจหมื่นล้านของ เรย์มอนด์ หวัง เจ้าพ่อสถานบันเทิงครบวงจรยักษ์ใหญ่แห่งเกาะไต้หวัน...เธอก็พอใจและจะไม่เสียใจเลยหากอนาคตข้างหน้าจะเปลี่ยนไปอย่างไร ขอแค่ให้เขารู้ว่าเธอรักเขาก็พอแล้ว
“แพทรักคุณเสมอค่ะ ลีโอ” ชายหนุ่มแต้มยิ้มพอใจในคำสารภาพของหญิงคนรักไล่จูบทั่วลำคอระหงก่อนจะดุนดันร่างงามไปล้มลงบนเตียงนอนด้วยกัน แพทริเซียส่งสายตาแห่งความรักล้นใจซึ่งเขาเองก็ไม่ปฏิเสธจะเล่นบทพิศวาสกับสาวสวยตรงหน้าแม้ในบางครั้งจะเผลอมองหน้าเธอเป็นใครอีกคนก็ตาม…
“ผมรักคุณจันทร์แก้ว” ใบหน้าคมสันเคลื่อนเข้ามาใกล้ให้สาวน้อยที่นั่งบนโขดหินเดียวกันต้องเขยิบหนีห่างดวงหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นระทึกเพราะความอาย
“ฉันเองก็รักคุณค่ะ แต่ว่า...” เสียงใสๆ ผลุบหายในลำคอเมื่อถูกการจู่โจมของหนุ่มไต้หวันให้วงหน้าเล็กตื่นตกใจสองมือดันแผงอกแข็งแกร่งออกห่าง ดวงตากลอกกลิ้งตื่นตระหนกกว่าครั้งไหนๆ ครั้นสิ่งที่เธอไม่เคยพบพานมาก่อนแทรกผ่านเข้ามาในโพรงปากตวัดพันเกี่ยวทักทายลิ้นน้อยๆ จนสมองขาวโพลนลืมเลือนป้อมปราการเล็กๆ ที่เธอตั้งใจสร้างไว้ป้องกันผู้ชายทุกคน...ซึ่งแน่นอนว่าสำหรับผู้ชายคนนี้มันได้กลายเป็นข้อยกเว้น!
“คิดอะไรอยู่คะ” ร่างงามบนเตียงเกยใบหน้าบนอกชายที่เพิ่งเสพสุขเรือนร่างเธอไปหมาดๆ กลับทำหน้าเลือนลอยเหมือนมีเรื่องอะไรในหัวให้คิดอยู่ตลอดเวลา ลีโอขรึมลงจรดริมฝีปากบนหน้าผากกลมกลึงตอบกลับเบาๆ ให้หญิงสาวข้างกายเลิกซักไซ้
“คิดถึงอนาคตในอีกสองปีที่เราต้องบินไปเรียนต่อด้วยกันที่ลอนดอน” แพทริเซียคลี่ยิ้มสองมือประคองแก้มคนข้างกายกดจูบเบาๆ ที่แก้มของเขา
“หวังว่าแพทคงไม่ตกกระป๋องสู้แหม่มผิวขาวผมทองที่โน้นไม่ได้นะคะ” คำพูดเย้าแหย่ยิ้มๆ สร้างเสียงหัวเราะให้ลีโอได้มากโขจับโยกศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู
“ถึงอนาคตผมจะมีคนอื่น แต่แพทก็ยังเป็นแพทไม่มีผู้หญิงคนไหนจะขยับมาแทนที่คุณไปได้” รอยยิ้มหวานจางลงเมื่อตระหนักถึงพื้นที่เล็กๆ ที่เขาเหลือให้เธอยืนเป็นเพียงเพื่อนสาวคนสนิทไว้คลายเหงาเพียงเท่านั้น
“ช่างเถอะค่ะ แพทง่วงแล้ว คุณทำให้แพทเหนื่อยร้องเพลงกล่อมแพทให้ฟังหน่อยสิคะ” ลีโอส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะยอมใจดีร้องเพลงขับกล่อมให้คนในอ้อมอกหลับตาพริ้มแต้มยิ้มฝันดีตลอดค่ำคืนอันยาวนาน รอจนเสียงลมหายใจคนตัวเล็กสม่ำเสมอสายตาคู่คมจึงทอดมองจับจ้องดวงจันทร์นอกระเบียงที่ไม่นานสมองก็ประมวลภาพใบหน้าผู้หญิงคนเดิมเข้าให้อีกแล้ว
เส้นกราฟชีพจรไหลเป็นเส้นตรงบนจอมอนิเตอร์เร่งเร้าน้ำตาญาติสาวเพียงคนเดียวที่ยืนเกาะติดประตูกระจกห้องไอซียูต้องปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้นครั้นเห็นนางพยาบาลคลุมผ้าสีขาวปิดหน้าคนไข้บนเตียงที่คุณหมอสูงวัยส่ายหน้าจนปัญญาเมื่อมิอาจยื้อชีวิตหญิงชรากลับคืนมาได้
“ไม่นะ! ยายจ๋า อย่าทิ้งจันทร์ไป ฮือๆ” ร่างเล็กบอบบางถลันผ่านนายแพทย์หน้าห้องไอซียูที่ออกมาสรุปผลการรักษาเข้าไปกอดร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นยายน้ำตานองหน้า ชายหนุ่มสูงโย่งที่ยืนประกบอยู่ข้างหลังยกมือแตะบ่าสาวน้อยดวงหน้าสลดอมทุกข์ไม่ต่างกัน
“หลับให้สบายนะครับยายจำเนียร ผมจะดูแลจันทร์แทนยายเอง” คชาเน้นเสียงหนักแน่นบีบบ่าเจ้าของร่างเล็กที่กลอกกลิ้งดวงหน้าบนอกผู้เลี้ยงดูฟูมฟักเธอมาตลอดสิบหกปี
“ฟื้นขึ้นมาสิจ๊ะยาย จันทร์สัญญาจะไม่ดื้อ ไม่เถียงยายอีกแล้ว และจันทร์ก็จะกลับไปเรียนหนังสือตามความต้องการของยาย ลืมตาสิยาย จันทร์ไม่เหลือใครแล้ว ฮือๆ จันทร์อยู่คนเดียวไม่ได้!” ร่างเล็กร่ำไห้จนน้ำตาแทบเป็นสีเลือดเมื่อภาพสุดท้ายก่อนจากกันเป็นภาพยายจำเนียรทรุดลงกับพื้นทันทีที่เธอปฏิเสธความหวังดีของนางที่ตั้งใจใช้เงินเก็บทั้งชีวิตเป็นทุนการศึกษาให้เธอมากกว่าจะเก็บไว้เพื่อรักษาตนเอง
“ชีวิตยายอยู่กับหลานไม่ตลอดรอดฝั่งอยู่แล้วจันทร์เอ๋ย สิ่งที่ยายพอทำได้ก่อนตายก็คือมอบ ‘การศึกษา’ ให้จันทร์มากที่สุดเท่าที่ยายจะทำได้ เพราะต่อให้ยายมีเงินทองมากองท่วมหัวถ้าจันทร์ไม่รู้จักใช้สักวันมันก็หมด แต่การศึกษาวิชาความรู้จะติดตัวจันทร์ไปจนวันตาย มีความรู้จันทร์ก็ไม่ต้องลำบากทำงานหนักเหมือนยาย...เหมือนแม่ของหลาน จำไว้นะจันทร์สิ่งที่ยายอยากเห็นมากที่สุดก็คือหลานเป็นคนดีและประสบความสำเร็จในชีวิต”
จันทร์แก้วเงยหน้าทั้งน้ำตามองดวงหน้าขาวซีดของผู้มีพระคุณดุจขุนเขาที่เธอยังมิได้ทดแทนบุญคุณน้ำตาเต็มหน่วยตา ประกบสองมือก้มกราบบนอกร่างไร้วิญญาณ
“มันอาจจะสายไปหน่อยและยายไม่มีโอกาสได้เห็นมันอีกแล้ว...แต่จันทร์สัญญาว่าจันทร์จะเป็นคนดีของยายและจะต้องประสบความสำเร็จในชีวิตอย่างที่ยายต้องการเห็นให้ได้...ยายจ๋า จันทร์ขอโทษ!” ปากน้อยๆ สั่นระริกสองมือโอบกระชับร่างผอมแห้งของยายสะท้อนสะเทือนในอกเมื่อตัวต้นเหตุที่ทำให้ยายจำเนียรทิ้งสังขารก่อนเวลาอันควรไม่ใช่เพราะรถบรรทุกที่พุ่งเข้าชนร่างหญิงชราอย่างจังและไม่ใช่เพราะโรคไตวายเรื้อรังที่กำลังคร่าชีวิตยายจากเธอไปช้าๆ แต่มันเป็นเพราะเธอเอง...เธอเองที่ทำให้ยายต้องตาย!
หน้าห้องไอซียูในตอนนี้มีเพียงสตรีวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานยืนอยู่คนเดียว สายตาเรียวงามมีแววเวทนาสงสารต่อภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ย่างกรายสง่างามเดินเข้าไปเมื่อทิ้งเวลาให้ญาติผู้ตายโศกาอาดูรมาพอสมควร
“หนูต้องขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยพายายมาส่งโรงพยาบาล...” ก้อนสะอื้นตีบตันในลำคอจนพูดต่อไม่ได้ที่แม้พลเมืองดีจะนำร่างโชกเลือดนำส่งโรงพยาบาลรวดเร็วแค่ไหน...บนโลกนี้ก็ไม่มียายอีกต่อไป!
สตรีสวยสง่าในชุดผ้าไหมมันวาวสีดำไว้ทุกข์พิศทั่วดวงหน้าขาวเผือดไร้สีเลือดของสาวน้อยวัยสิบหกปีรูปร่างผอมบางสวมใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ปอนๆ ที่บริเวณหางตาคู่หวานเริ่มฉ่ำล้นด้วยหยาดน้ำตาอย่างเห็นใจ เอื้อมมือเรียวยาวแตะหลังมือเล็กสั่นเทิ้มที่ยกขึ้นประนมไหว้เธอถ่ายทอดไออุ่นให้สาวน้อยหลั่งน้ำตาเร็วขึ้นเมื่อสัมผัสของหญิงแปลกหน้าผู้นี้ช่างอ่อนโยนให้รู้สึกอบอุ่นเหมือนยายจำเนียรไม่มีผิด
“ฉันไม่รู้ว่าเงินในซองนี้มีมูลค่าเท่าไร เหตุการณ์มันชุลมุนมากฉันเองก็ตกใจจนลืมเก็บส่วนที่กระจัดกระจายกลับมาให้หนูด้วย แต่ยายเธอย้ำกำชับนักหนาว่าต้องมอบมันให้กับหนู...รับไปสิ” ซองเงินสีน้ำตาลที่มีโลโก้ธนาคารแห่งหนึ่งในตัวเมืองพัทยาเร่งหยาดน้ำตาที่คาคั่งอยู่ในดวงตาไหลพรากพรูอาบสองแก้มนวลจนเปียกชุ่ม
“จันทร์ไม่เรียน! อนาคตของจันทร์ไม่สำคัญเท่าชีวิตของยาย ถ้าพรุ่งนี้ยายยังดื้อไม่เอาเงินก้อนนี้ไปฟอกไต จันทร์ก็จะรีบแต่งงานไปกับคุณลีโอ ยายจะได้เลิกเป็นห่วงอนาคตของจันทร์สักที!” หญิงชราวาดมือในอากาศตวัดใส่หน้าจันทร์แก้วน้ำตาเอ่อสุดแสนเสียใจในคำพูดไม่คิดหน้าคิดหลังของหลานสาวคนเดียว
“สิ้นคิด! ผู้ชายที่แกเพิ่งรู้จักเพียงสามวันแกจะไว้ใจฝากชีวิตอะไรกับมันได้ พวกลูกเศรษฐีมันเห็นแกแปลกหน่อยมันก็คงคิดจะจีบเล่นๆ พอแกง่ายมันก็เขี่ยทิ้งเหมือนแกเป็นขยะชิ้นหนึ่งที่ติดตีนมันมา ในเมื่อแกอยากโง่อยากดำเนินตามรอยเท้าแม่แกนัก ก็ดี…ฉันจะได้ไม่ต้องคาดหวังฝากผีฝากไข้กับแกอีกนางหลานไม่รักดี!”
มือเล็กบีบซองเงินในมือแน่นสะท้อนในอกเมื่อคำด่าว่าของยายเป็นจริงทุกประการ...เธอมันก็แค่ขยะชิ้นหนึ่งสำหรับเขา...
“ฉันเห็นใจหนูนะ อย่าคิดมากเลย เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่มีมนุษย์ผู้ใดหนีความตายพ้น เข้มแข็งเข้าไว้นะ หนูยังเด็กยังมีอนาคตอีกไกล...ถ้าเดือดร้อนหรือมีปัญหาอะไรที่ฉันพอช่วยได้ก็ขอให้ติดต่อมา ฉันยินดีช่วยหนู” ความถูกชะตาแรกพบส่งผลให้หญิงแปลกหน้าหย่อนนามบัตรของเธอวางบนฝ่ามือเล็กก่อนจะส่งยิ้มมีเมตตาเดินจากไปท่ามกลางความตกตะลึงของคชาและจันทร์แก้วที่ประสานเสียงอ่านนามสตรีสูงศักดิ์ผู้นี้พร้อมเพรียงกัน!
“หม่อมราชวงศ์หญิงทิพวรรณ สิทฐนต์ทัพพ์!”
เสียงมือถือในกระเป๋าที่คล้องแขนสตรีในชุดผ้าไหมสีดำดังขึ้นความเครียดขึ้งทาบทับใบหน้าใจดีไปเสียสิ้นเมื่อฉุกคิดขึ้นได้ถึงธุระที่ทำให้เธอตะบึ่งมาชำระความไกลถึงพัทยา
“ว่าไงปภพ...ไม่เป็นไร ไว้ฉันกลับไปจัดการกับมันที่กรุงเทพก็ได้ ขอบใจเธอมากที่โทรมาบอก” สายตาเรียวงามหรี่ลงดุดันเดินย่ำเท้าเร็วออกไปยังรถที่จอดรออยู่ ทันทีที่เห็นนายหญิงเดินลิ่วออกมาจากตัวอาคารคนขับรถวัยเดียวกันก็รีบเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้
“คุณหญิงจะให้กระผมขับตรงไปบ้านพักคุณรัชชานนท์กับเพื่อนๆ เลยไหมขอรับ” ดวงหน้านายหญิงบึ้งตึงตวัดเสียงขุ่นตอบกลับไป
“ไม่ต้อง! ตรงกลับไปวังสิทฐนต์เลย” กล่าวเสร็จก็ขึ้นไปนั่งในรถมือบางบีบกำเข้าหากันแน่นเสียงสบถเบาๆ ดังลอดริมฝีปากงาม
“เลวเหมือนพ่อไม่มีผิด!”
พิธีศพยายจำเนียรจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายตั้งสวดอภิธรรมเพียงสามวันก็จัดการฌาปนกิจศพเลย เงินก้อนสุดท้ายเป็นค่าเล่าเรียนจันทร์แก้วหมดไปกับการใช้จ่ายจิปาถะในงานศพคราวนี้ คชาคอยเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญตั้งแต่วิ่งเต้นขอใบมรณบัตรและติดต่อไปทางวัดตลอดจนเยียวยาจิตใจห่อเหี่ยวของสาวน้อยให้กลับมาเข้มแข็งเร็วไว
“จันทร์จะทำอย่างไรต่อไป...ไปอยู่กับพี่ดีไหม ถึงแม้ห้องเช่าพี่มันจะคับแคบไปบ้าง...” ใบหน้าเล็กส่ายโคลงไปมาเป็นคำตอบ คชาระบายลมหายใจหนักอกเคยเอ่ยปากชวนหญิงสาวอยู่หลายครั้งเพื่อเป็นการลดภาระค่าใช้จ่ายและเป็นห่วงหากเธอต้องอยู่คนเดียวในชุมชนแออัดที่มีแต่พวกขี้เหล้าเมายา
“จันทร์รู้ว่าพี่ช้างเป็นห่วง แต่จันทร์ไม่อยากให้พี่ต้องทะเลาะกับน้าสุนีย์ แค่พี่ช่วยจันทร์ในช่วงที่จันทร์อ่อนแอที่สุดแค่นี้จันทร์ก็รู้สึกขอบคุณจนไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว” เสียงลมหายใจเมื่อกี้ยังไม่แรงเท่าในตอนนี้ มือแกร่งจับบ่าร่างเล็กให้หันมาสบสายตาจริงจังย้ำคนขี้เกรงใจเข้าอกเข้าใจความหวังดีไม่ประสงค์สิ่งตอบแทนของเขาเสียที
“พี่ช่วยยายจำเนียรเลี้ยงจันทร์มาตั้งแต่แบเบาะ แม้ไม่ผูกพันกันทางสายเลือด แต่พี่ก็รักและเป็นห่วงจันทร์เหมือนน้องสาวของพี่แท้ๆ เลิกคิดว่าพี่เป็นคนอื่นสักที แล้วจำให้ขึ้นใจ...ต่อแต่นี้พี่ช้างคนนี้จะดูแลจันทร์ไปจนวันตาย”
“พี่ช้าง...” จันทร์แก้วน้ำตาซึม เธอหรือจะไม่รู้ว่าคชารักและห่วงใยเธอแค่ไหนขนาดเรื่องผิดพลาดที่ถูกน้าสุนีย์คอยซ้ำเติมต่างๆ นานาเขายังไม่ถือสาแถมยังเข้าข้างปลอบใจเธออยู่เสมอและนั่นทำให้น้าสุนีย์รังเกียจเธอมากยิ่งขึ้น
“อย่าเอาตัวปัญหาอย่างจันทร์ไปสร้างความแตกแยกในครอบครัวพี่เลยนะจ๊ะ จันทร์คงเป็นตัวกาลกิณีอย่างที่ใครๆ เขาพูดกันจริงๆ ไปที่ไหนก็ไม่ใครต้องการ...แม่ก็ทิ้ง...ยายก็ทิ้ง...แม้แต่...” น้ำตาร่วงเผาะเมื่อนึกถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้น คชารวบร่างบางที่สั่นเทาโอบกอดเอาไว้แน่น ตบเบาๆ ที่แผ่นหลังของเธอเป็นการเรียกกำลังใจที่เริ่มเสียไปเพราะหนุ่มลูกครึ่งไทยไต้หวันหัวใจทรามคนนั้น...ไอ้ลีโอ หวัง!
“นอกเหนือจากที่มันหักหน้าจันทร์กลางงานเลี้ยงวันนั้น เล่าให้พี่ฟังสิว่ามันทำอะไรจันทร์อีกหรือเปล่า!” คนในอ้อมกอดเอาแต่สะอื้นไห้ไม่แม้แต่จะปริปากพูดอะไรเพิ่มเติมถึงเรื่องที่กลายเป็นประเด็นโจษจันให้แม่ค้าในตลาดติฉินนินทาเธออยู่ตอนนี้
“ไอ้ช้าง!” เสียงแปร๋นๆ ของสาวใหญ่ดังขึ้น ร่างท้วมตาดุขวางในชุดไว้ทุกข์เดินฉับๆ มาทางลูกชายก่อนจะหยิกใบหูเจ้าของร่างสูงเข้าอย่างแรง
“นี่แน่ะ! ไอ้ลูกตัวดี ในวัดก็ไม่เว้นทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่เลือกที่เลยนะแก” ด่าว่าลูกชายพอเป็นพิธีสายตาแม่ค้าขายปลาก็ตวัดมองขวางยังสาวน้อยที่สู้สายตาเธอไม่ลดละ
“ไงย่ะ เนื้อสาวมันคงแตกเปรี๊ยะๆ ถึงได้แรดอยากหาผัวตามอย่างแม่แกสินะ ขอเตือนให้รู้ไอ้ช้างมันไม่ได้กินหญ้าเป็นอาหารฉันให้มันกินปลาตั้งแต่เล็กยันโตมันฉลาดพอที่จะเลือกอาหารชั้นหนึ่งไม่ใช่เศษอาหารตกข้างจานอย่างแก!”
“แม่! พูดเกินไปแล้วนะ” คชาปรามใส่เสียงดังเมื่อเห็นสาวน้อยเริ่มกำหมัดแน่นอดทนอดกลั้นฟังคำถากถางของมารดาตน
“หน็อยแน่! ไอ้ลูกเวรกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันหรือแก กลับไปแกได้โดนอีกชุดใหญ่แน่” ตวัดสายตามองสาวน้อยที่ยังยืนจ้องตาเธอไม่เลิก สาวเท้าไปยืนประจันหน้าเหยียดริมฝีปากเป็นเชิงดูแคลนให้สาวอ่อนวัยกว่าหน้าแดงก่ำด้วยความอาย
“ฉันล่ะสงสารยายแกจริงๆ มีลูกสาวอยู่คนเดียวก็ดันมั่วกับแขกไม่เลือกหน้าจนกระทั่งพลาดมีเด็กออกมาให้แม่มันเลี้ยง แล้วดูสิยังไม่ครบเดือนอีแก้วมันก็แรดหนีตามผัวใหม่ไปกรุงเทพไม่กลับมาดูดำดูดีแม่และลูกที่อยู่ทางนี้ ครั้นพอยายจำเนียรถอนใจก้มหน้าทำงานงกๆ ขายขนมจีนเลี้ยงหลานโตขึ้นมาหน่อย ความแรดสืบสันดานก็โผล่หางออกมาวิ่งโล่ไปขอผู้ชายแต่งงานถึงที่...แล้วเป็นไง สมใจแกไหมล่ะที่ไอ้หน้าหล่อนั่นมันไม่เอาแก” ท้ายประโยคเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยที่กรีดย้ำแผลเป็นในใจจันทร์แก้วให้ลงลึกกลัดหนองยิ่งกว่าเดิม
“ว่าไงนะ...แต่งงาน” เสียงตะเบ็งของหนุ่มลูกครึ่งไทยไต้หวันดังก้องให้กลุ่มเพื่อนฝูงเป่าปากเฮสนั่นต่างจากสีหน้าของสาวน้อยที่ยอมสยบความอายพกพาความใจกล้ามาในถิ่นลูกคนรวยมีอันหน้าชาไปเหมือนกัน สุนีย์ที่เอาอาหารทะเลมาส่งอยู่ห้องครัวชั้นล่างชะเง้อชะแง้มองเหตุการณ์ข้างบนชั้นสองด้วยความสนใจครั้นเห็นหลังไวๆ ของคนรู้จักขึ้นไปบนนั้น
“ก่อนคุณจะไปเรียนต่อต่างประเทศ คุณบอกเองว่าอยากฟังคำตอบจากฉัน...หรือคุณไม่ดีใจคะที่ฉันต้องการแต่งงานกับคุณ” น้ำเสียงเบาหวิวถามกลับแบบกลัวๆ กล้าๆ ในอาการยิ้มแปลกๆ ของคนรักที่คบหาดูใจเพียงสามวัน ลีโอแสยะยิ้ม ดวงตาคมกริบมีแววพอใจในคำพูดของเธอเคลื่อนกายในชุดลำลองสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงขาสั้นสีขาวยืดกายหลังตรงเบนสายตาไปมองเพื่อนชายกลุ่มเดียวกันที่ก้าวออกมาจากมุมมืด
“ช่างน่าผิดหวังกับเธอจริงๆ ทำสะดีดสะดิ้งเล่นตัวกับฉันตลอด สุดท้ายก็ไม่พ้นใจง่ายอยากมีผัวรวยๆ จนตัวสั่นเหมือนแม่ของเธอ!” วิวัฒน์ลูกชายเจ้าของผับเสี่ยวิชัยตอกใส่หน้าหญิงสาวที่เขาจ้องตาเป็นมันมานานตั้งแต่เธอทำงานหลังครัวอยู่ที่ผับของเขา จันทร์แก้วหน้าตึงโกรธที่โดนพาดพิงถึงแม่แท้ๆ ที่ทำอาชีพเป็นสาวเสิร์ฟในผับนี้ แม้จะฟังใครต่อใครเขาพูดมาว่าแม่ของเธอรับงานเสริมเป็นหญิงขายบริการแต่เธอไม่มีวันเชื่อเมื่อยายบอกกับเธอเองว่าแม่ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น!
“ฉันจะใจง่ายกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ นี่มันอะไรกันคะคุณลีโอ ไหนละคะพ่อแม่ของคุณ” อารมณ์จันทร์แก้วคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ ทันทีที่เห็นอาการเมินเฉยพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ ของพ่อเทพบุตรในฝัน แล้วการกระทำเหนือความคาดหมายของลูกชายเจ้าของผับชื่อดังแห่งเมืองพัทยาก็ทำลายหัวใจหญิงสาวเบื้องหน้าแหลกสลายจนยับเยิน!
“ร้ายไม่เบานะลีโอ เล่นงัดพ่อแม่มาเป็นเหยื่อล่อ มิน่ายายนี่ถึงติดเบ็ดง่ายดายในเวลาเพียงสามวัน” วิวัฒน์กระชากแผ่นกระดาษที่ตวัดปลายปากกากรอกตัวเลขเรียบร้อยแล้วส่งให้เพื่อนชายรับเอาไว้ต่อหน้าจันทร์แก้วที่มองทุกการกระทำสองหนุ่มตะลึงตาค้าง สาวสวยสะดุดตาที่สุดในกลุ่มเดินมาสบทบหน้าตาไม่พอใจรั้งแขนลีโอไถ่ถามเสียงขุ่น
“ห้าแสน! นี่นะหรือคะเรื่องตลกที่คุณบอกให้แพทรอดู คุณล้อเล่นความรู้สึกผู้หญิงที่เป็นเพศเดียวกับแพทกับแม่ของคุณได้อย่างไรลีโอ!” แพทริเซีย หรือ พุธิตา จาง แฟนสาวลูกครึ่งไทยจีนของลีโอแหงนหน้ามองชายคนรักแววตาแสดงความผิดหวังซึ่งน้อยมากเมื่อเทียบแววตาของผู้หญิงอีกคนที่ยังยืนค้างตกตะลึงในความจริงที่ได้รู้ ลีโอได้แต่ยิ้มไม่ตอบและไม่แก้ตัวใดๆ ในน้ำเสียงหวานๆ ที่คาดคั้นถามเขาดึงเช็คในมือแฟนสาวยื่นส่งให้ผู้หญิงเบื้องหน้าที่ผลุบสายตามองสิ่งที่อยู่ในมือเขาก่อนเงยหน้ามองตามนุษย์ใจร้ายดวงตาเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา
“ค่าเหนื่อยเธอ...เป็นรางวัลที่ทำให้ฉันสนุกและได้รับชัยชนะในเกมนี้”
รอยยิ้มเย็นชาที่ยังตราตรึงทุกอณูเนื้อสมองที่ต่อให้อยากสลัดมันหลุดแค่ไหนมันก็ยิ่งฝังรากลงลึกสร้างความเจ็บปวดเป็นรอยด่างในชีวิตเธออยู่ร่ำไป จันทร์แก้วสู้สายตาแม่ค้าขายปลาไม่ถอย ปาดน้ำตาออกจากนวลหน้าขาวซีดขยับเข้าไปใกล้ปั้นเสียงเข้มแข็งทั้งที่ร่างกายสั่นระริกจวนเจียนจะล้มเสียให้ได้
“จันทร์แค่ผิดพลาดฝากชีวิตให้ผู้ชายผิดคน แต่จันทร์ก็ยังรักศักดิ์ศรีไม่ ‘แรด’ หนีตามผู้ชายอย่างที่น้าสุนีย์ว่า ยายบอกแม่แก้วไปทำงานหาเงินส่งมาให้จันทร์กับยายใช้ ไม่ว่าแม่แก้วจะถูกใส่ร้ายป้ายสีอย่างไร ถ้าจันทร์ไม่เห็นด้วยตาตัวเองและยายไม่ลุกขึ้นมายืนยันกับจันทร์ ต่อให้ไอ้อีที่ไหนมันพูดว่าร้ายแม่แก้วก็ขอให้มันฉิบหายเป็นเองดั่งปากของมัน!” สุนีย์อ้าปากค้างยำเกรงในคำสาปแช่งไม่ระบุนามยกมือชี้ชวนให้ลูกชายที่เอาแต่ยืนยิ้มไม่ช่วยเถียงแทนเธอดูนางเด็กอวดดีเดินจากไปไม่แยแสเสียงก่นด่าไล่หลังจากเธอ
“ไอ้ช้าง จบงานนี้ไปหวังฉันคงไม่เห็นแกไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับตัวกาลกิณีอย่างอีเด็กนั่นอีกนะ แม่พูดแกได้ยินไหม!” คชายักไหล่ไม่ใส่ใจเดินตามจันทร์แก้วออกไปอีกคน สุนีย์กระทืบเท้าขัดใจไม่รู้ลูกชายเธอจะรักใคร่เอ็นดูนางเด็กปากกล้าปากเก่งคนนี้ไปถึงไหน ช่างขัดใจแม่ค้าขายปลาอย่างเธอเสียจริงๆ
คชาสปีดฝีเท้ามายืนดักหน้าคนตีฝีปากกล้าที่มีน้ำตานองแก้มในตอนนี้ จันทร์แก้วเมินหน้าไม่มองส่งเสียงปฏิเสธดักคอชายหนุ่มกลับไปครั้นรู้ว่าเขาจะพูดอะไร
“จันทร์อยู่คนเดียวได้ และจันทร์ก็ขอบคุณมากๆ ที่พี่อยู่ช่วยงานศพของยายจนเสร็จ แต่จันทร์คงไปอยู่กับพี่ไม่ได้จริงๆ จันทร์อยากอยู่ในที่ที่จันทร์เกิด ที่ที่มีความทรงจำดีๆ มีคำสอน มีไออุ่นของยายที่ยังหลงเหลือในบ้านหลังนั้น อย่าห่วงจันทร์เลยนะจ๊ะพี่ช้าง จันทร์เอาตัวรอดเก่งพี่ก็เห็น กลับไปหาน้าสุนีย์เถอะจ้ะ จันทร์ไม่อยากมีปัญหาให้แกเกลียดขี้หน้าจันทร์มากไปกว่านี้อีกแล้ว” จันทร์แก้วเบี่ยงตัวหลบเดินออกไปท่ามกลางความหนักใจของคชาที่ยังไม่วางใจอยู่ดีที่จะปล่อยให้เธอต้องอยู่ตัวคนเดียว
ลีโอกอดอกมองดูวิวยามราตรีมุมระเบียงห้องชุดหรูหราใจกลางกรุงของแฟนสาวที่ชิงหลับไปก่อนเพราะงอนเขาเรื่องงานเลี้ยงหลายวันก่อน นัยน์ตาคู่คมดำเป็นเงาวับทอดสายตาทั่วพื้นนภาเวิ้งว้างหาแก่นสารไม่ได้เมื่อสมองยังเห็นแต่ใบหน้าหวานซีดพร้อมเสียงเล็กแผ่วเบาที่ยังคงชัดเจนในหัวของเขา
“ขอบคุณมากค่ะ สำหรับรางวัล ‘ราคาแพง’ ที่คุณมอบให้ฉัน หวังว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบเจอกัน...ลาก่อนลีโอ”
ริมฝีปากเรียวสวยได้รูปของบุรุษเพศกระตุกขึ้นมุมปากหงุดหงิดตัวเองเป็นบ้าที่ยังเก็บคำพูดยายเด็กใจแตกคนนั้นมารกสมองอยู่จนบัดนี้ คิ้วดำหนาเหนือดวงตาคู่คมขมวดเข้าหากันครั้นรสสัมผัสไร้เดียงสาจากยายเด็กใจแตกหน้าตาจืดชืดนางนั้นยังติดตรึงบนเรียวปากเขามิคลาย ยืนหวนรำลึกสัมผัสอ่อนนุ่มจนเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากตนเองเบาๆ เมื่อรู้สึกแห้งผากขึ้นมาเสียดื้อๆ มือเล็กของเจ้าของห้องที่แสร้งหลับสอดรัดเข้ารอบเอวให้คนที่ยืนจินตนาการสัมผัสชวนหอมหวานฟุ้งกระจายกลับสู่โลกแห่งความจริงที่มีรอยยิ้มสดใสของสาวสวยดวงหน้าพริ้มเพราช้อนสายตามองเขาอย่างอ่อนหวาน
“ไม่ว่าจะถูกหรือผิดแพทต้องเป็นฝ่ายง้อคุณทุกทีเลยหรือไงลีโอ” แพทริเซียตัดพ้อชายคนรักที่หันมาสวมกอดเธอไว้หลวมๆ ลูบไล้ผ่านชุดนอนบางเบาส่งสายตายิ้มๆ เป็นคำตอบเหมือนเช่นทุกที เสียงลมหายใจผ่อนแรงเป่าจนเส้นผมยาวสลวยกระจายไปเป็นแถบ ย้ายสองมือโอบรัดรอบคอคนตัวโตดวงตากลมสวยฉายความระอาใจ
“ลีโอ...คุณเคยรักแพทบ้างหรือเปล่า” ลีโอผลุบมองกลีบปากอิ่มของสาวสวยเบื้องหน้าแล้วพลันระลึกถึงเรียวปากอิ่มของสาวในความทรงจำซ้อนกันก็ต้องสลัดศีรษะแรงๆ เรียกสติที่ใกล้จะบ้าเข้าขั้นขึ้นไปทุกที
“ผมคงตอบได้แค่ว่า...สักวันผมคงรักคุณแพท” ปากหนาจรดนวลแก้มหอมกรุ่นหญิงสาวเป็นการปลอบขวัญที่เห็นนวลหน้างามสลดเศร้า แพทริเซียโอบกระชับศีรษะชายหนุ่มเข้ามาแนบชิดรับรู้ว่าเธอคงไม่แคล้วเป็นของเล่นชั่วคราวที่เขาพร้อมสลัดทิ้งได้ทุกเมื่อ แต่ก็แปลกที่เธอเองกลับเต็มใจถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้อยู่ในตำแหน่งคนรัก ลีโอ หวัง ทายาทนักธุรกิจหมื่นล้านของ เรย์มอนด์ หวัง เจ้าพ่อสถานบันเทิงครบวงจรยักษ์ใหญ่แห่งเกาะไต้หวัน...เธอก็พอใจและจะไม่เสียใจเลยหากอนาคตข้างหน้าจะเปลี่ยนไปอย่างไร ขอแค่ให้เขารู้ว่าเธอรักเขาก็พอแล้ว
“แพทรักคุณเสมอค่ะ ลีโอ” ชายหนุ่มแต้มยิ้มพอใจในคำสารภาพของหญิงคนรักไล่จูบทั่วลำคอระหงก่อนจะดุนดันร่างงามไปล้มลงบนเตียงนอนด้วยกัน แพทริเซียส่งสายตาแห่งความรักล้นใจซึ่งเขาเองก็ไม่ปฏิเสธจะเล่นบทพิศวาสกับสาวสวยตรงหน้าแม้ในบางครั้งจะเผลอมองหน้าเธอเป็นใครอีกคนก็ตาม…
“ผมรักคุณจันทร์แก้ว” ใบหน้าคมสันเคลื่อนเข้ามาใกล้ให้สาวน้อยที่นั่งบนโขดหินเดียวกันต้องเขยิบหนีห่างดวงหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นระทึกเพราะความอาย
“ฉันเองก็รักคุณค่ะ แต่ว่า...” เสียงใสๆ ผลุบหายในลำคอเมื่อถูกการจู่โจมของหนุ่มไต้หวันให้วงหน้าเล็กตื่นตกใจสองมือดันแผงอกแข็งแกร่งออกห่าง ดวงตากลอกกลิ้งตื่นตระหนกกว่าครั้งไหนๆ ครั้นสิ่งที่เธอไม่เคยพบพานมาก่อนแทรกผ่านเข้ามาในโพรงปากตวัดพันเกี่ยวทักทายลิ้นน้อยๆ จนสมองขาวโพลนลืมเลือนป้อมปราการเล็กๆ ที่เธอตั้งใจสร้างไว้ป้องกันผู้ชายทุกคน...ซึ่งแน่นอนว่าสำหรับผู้ชายคนนี้มันได้กลายเป็นข้อยกเว้น!
“คิดอะไรอยู่คะ” ร่างงามบนเตียงเกยใบหน้าบนอกชายที่เพิ่งเสพสุขเรือนร่างเธอไปหมาดๆ กลับทำหน้าเลือนลอยเหมือนมีเรื่องอะไรในหัวให้คิดอยู่ตลอดเวลา ลีโอขรึมลงจรดริมฝีปากบนหน้าผากกลมกลึงตอบกลับเบาๆ ให้หญิงสาวข้างกายเลิกซักไซ้
“คิดถึงอนาคตในอีกสองปีที่เราต้องบินไปเรียนต่อด้วยกันที่ลอนดอน” แพทริเซียคลี่ยิ้มสองมือประคองแก้มคนข้างกายกดจูบเบาๆ ที่แก้มของเขา
“หวังว่าแพทคงไม่ตกกระป๋องสู้แหม่มผิวขาวผมทองที่โน้นไม่ได้นะคะ” คำพูดเย้าแหย่ยิ้มๆ สร้างเสียงหัวเราะให้ลีโอได้มากโขจับโยกศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู
“ถึงอนาคตผมจะมีคนอื่น แต่แพทก็ยังเป็นแพทไม่มีผู้หญิงคนไหนจะขยับมาแทนที่คุณไปได้” รอยยิ้มหวานจางลงเมื่อตระหนักถึงพื้นที่เล็กๆ ที่เขาเหลือให้เธอยืนเป็นเพียงเพื่อนสาวคนสนิทไว้คลายเหงาเพียงเท่านั้น
“ช่างเถอะค่ะ แพทง่วงแล้ว คุณทำให้แพทเหนื่อยร้องเพลงกล่อมแพทให้ฟังหน่อยสิคะ” ลีโอส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะยอมใจดีร้องเพลงขับกล่อมให้คนในอ้อมอกหลับตาพริ้มแต้มยิ้มฝันดีตลอดค่ำคืนอันยาวนาน รอจนเสียงลมหายใจคนตัวเล็กสม่ำเสมอสายตาคู่คมจึงทอดมองจับจ้องดวงจันทร์นอกระเบียงที่ไม่นานสมองก็ประมวลภาพใบหน้าผู้หญิงคนเดิมเข้าให้อีกแล้ว
ทิพกฤตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 เม.ย. 2556, 20:56:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 เม.ย. 2556, 20:56:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 1200
| บทที่ 1 โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต (ครึ่งหลัง) >> |