เล่ห์รักพรหมลิขิต
พรหมลิขิตกำหนดความรัก แต่ความรักของเขาต้องใช้เล่ห์เข้ามาช่วย เพื่อครอบครอบหัวใจเธอ
Tags: พรหมลิขิต
ตอน: สับสน 60%
รถโฟร์วีลสีดำที่มีสติ๊กเกอร์ติดข้างรถว่าไร่ภูคำนึง ได้มาถึงร้านอาหารพื้นเมืองขึ้นชื่อแห่งหนึ่ง ไม่ไกลจากที่ดินแถวห้วยไคร้มากนักตุลยสิทธิ์เป็นคนขับรถ โดยมีเสือนั่งด้านข้างคนขับ และวารินทร์นั่งโดยสารอยู่ด้านหลัง
เมื่อรถวิ่งเข้ามาจอดในลานจอดรถเรียบร้อย ทั้งหมดจึงลงจากรถเดินเข้าไปในบริเวณร้านอาหาร ซึ่งมีพนักงานยืนรอต้อนรับอยู่แล้ว ตุลยสิทธิ์จึงเดินเข้าไปข้างในก่อน วารินทร์กำลังจะเดินตาม แต่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา และเรียกหญิงสาวไว้
“ขอโทษนะครับ...คุณ....ใช่น้องรินทร์หรือเปล่าครับ” หญิงสาวจึงหันมามอง
“พี่อรรค!” วารินทร์ตกใจ
“น้องรินทร์จริงด้วย..พี่อยู่มองตั้งนาน” อรรคยิ้ม “ไม่เจอกันตั้งนานนะครับ”
“ค่ะ พี่อรรคสบายดีเหรอคะ?” หญิงสาวทักตามมารยาท ‘ถ้าเป็นไปได้ ไม่อยากเจอเลยด้วยซ้ำ’ หญิงสาวคิด
“สบายดีครับ โชคดีจังที่เจอน้องรินทร์” อรรคพยายามสบตาหญิงสาว “พี่ก็มาทานข้าวที่นี่กับเพื่อนเหมือนกัน มาทานด้วยกันไหมครับ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีรินทร์มากับ....”
“กับฉันเอง..!.” วารินทร์พูดยังไม่ทันจบ ก็โดนเสือที่ตามมาด้านหลังพูดแทรก
‘ไอ้เสือ..’ อรรคพึมพำในใจ ที่เห็นเสือมาพร้อมวารินทร์
แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร เสือก็เดินมาหยุดอยู่ด้านข้างหญิงสาวและโอบไหล่เธอเอาไว้ วารินทร์ตกใจ หันไปมอง
“นี่น้องรินทร์ กับนายเสือ...เอ่อ....” อรรคแปลกใจที่เสือแสดงความเป็นเจ้าของออกมาอย่างชัดแจ้ง
“มะ..ไม่ชะ”
“ขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้มั้ง” เสือรีบพูดแทรก ก่อนที่วารินทร์จะตอบว่าไม่ใช่ “เรากำลังจะมาทานข้าวกันตามประสาคนรัก”
‘นี่เขาเอาอีกแล้ว’ วารินทร์หันมามองเสือด้วยความโมโห หากดวงตาหญิงสาวสามารถแผดเผาเขาได้ เชื่อว่าเสือจะต้องโดนดวงตาคู่นี้เผาไหม้จนเป็นจุลอย่างไม่มีชิ้นดีอย่างแน่นอน
อรรคที่ตอนแรกยืนอึ้งอยู่ พอเห็นพฤติกรรมของเสือ ก็หลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่ะๆ.. นี่นายบอกว่านายเป็นแฟนน้องรินทร์เหรอ?” ก่อนจะหันไปพูดกับวารินทร์ “น้องรินทร์จ๊ะ..พี่ได้ยินข่าวว่าน้องรินทร์ไปเมืองนอก นี่คงจะเพิ่งกลับมาล่ะสิ เลยไม่รู้พฤติกรรมของนายเสือมัน”
“แกจะพูดอะไรกันแน่?” เสือไม่แน่ใจว่าอรรคจะมาไม้ไหน อรรคเลยหันกลับไปมองหน้าเสือ
“ฉันก็แค่จะบอกว่า หากน้องรินทร์เป็นแฟนแก ก็ต้องรับรู้พฤติกรรมของแกตอนอยู่ที่นี่ด้วย”
“พฤติกรรมอะไรคะ?” วารินทร์งง
“ก็นายเสือของน้องรินทร์ เขาเสน่ห์แรงมากเลยน่ะสิครับ สามารถคว้าหัวใจสาวๆเมืองนี้ไปครองได้ตั้งหลายคน ทั้งสาวแก่แม่ม่าย ทั้งพี่สาข์ของน้องรินทร์ และน้องสาวของพี่ด้วยน่ะสิครับ” ก่อนหันไปมองเสือ
“แกอย่าปฏิเสธนะว่าแกลืมไปแล้ว แกกับน้องสาข์ยังประกาศต่อหน้าทุกคนเลย ว่าแกกำลังคบกับน้องสาข์อยู่ ทั้งที่ฉันกำลังจะกลับไปคืนดีกัน ยัยแพรน้องฉัน แกก็กะจะเก็บเอาไว้ นี่แกยังจะบอกอีกเหรอ ว่าแกยังมีน้องรินทร์อยู่อีกคนน่ะ ไอ้เสือ! ”
“แก…” เสือกำลังจะพูด แต่อรรคก็ชิงพูดกับวารินทร์เสียก่อน
“พี่หวังว่าน้องรินทร์คงจะตาสว่างกับคนๆนี้นะจ๊ะ หวังว่าคราวหน้าเราคงจะได้เจอกันใหม่”
อรรคพูดจบก็หันมามองเสือด้วยสายตาเยาะเย้ย และรีบเดินจากไป เสือจึงหันมามองวารินทร์ที่ยืนเงียบ
“พี่อธิบายได้นะน้องรินทร์”
เขาใจคอไม่ดีว่าวารินทร์จะฟังเขาอธิบายหรือไม่ วารินทร์เงียบไปอึดใจ จึงหันมาพูดกับเสือ
“รินทร์รู้ค่ะ ว่าพี่อรรคเป็นคนยังไง พี่เสือไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ”
“น้องรินทร์รู้อะไรครับ?” เสือไม่วางใจ
“ก็รู้ว่าถ้าพี่เสือกับพี่สาข์จะคบกันจริงๆ ก็เป็นเรื่องน่ายินดีออกค่ะ พี่ทั้งสองคนเหมาะสมกันดี ที่พี่อรรคเขาใส่ความพี่เสือน่ะ รินทร์ไม่เชื่อหรอกนะคะ พี่เสือไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ”
“น้องรินทร์.....”
“รินทร์หิวแล้วล่ะค่ะ คุณตุลย์คงจะรอแย่แล้ว เราเข้าไปกันเถอะค่ะ” วารินทร์พูดตัดบท และก็รีบเดินออกไป ไม่ยอมปล่อยให้เสือได้อธิบาย ทิ้งให้คนข้างหลังยืนมองด้วยความกังวลและตัดพ้อ
เมื่อนั่งทานอาหารอยู่กันสามคน มีแต่ตุลสิทธ์เท่านั้นที่ผูกขาดกับการสนทนาเสียส่วนใหญ่ ทั้งเสือและวารินทร์ได้แต่ทานอาหารเงียบๆ โดยที่เสือได้แต่มองวารินทร์ที่ก้มหน้าก้มตาทานอาหาร เหมือนอาหารมื้อนี้อร่อยเสียเต็มประดา ทั้งที่ทั้งสองคนรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้มันฝืดและจืดชืด แทบจะไม่รู้รสอาหารเลยด้วยซ้ำ
วารินทร์ได้แต่ภาวนาให้อาหารมื้อนี้จบลงโดยเร็ว เพราะตอนนี้หัวใจของเธอกำลังร้องไห้อยู่ หลายครั้งที่เสือแสดงออกมา ว่าเขามีใจให้กับเธอ แต่เมื่อเขาเคยบอกว่าเขาไม่ได้รักเธอ เธอก็กำลังจะพยายามทำใจ แต่หากเจอหน้ากันทีไร หัวใจมันกลับไม่ยอมทำตาม มันสั่นไหวทุกครั้งที่เขาเข้ามาพูดคุย มาเป็นห่วง นี่จิตใจของเธอมันช่างอ่อนแอเสียจริง เมื่อนายอรรคพูดกับเธอว่า เสือก็เคยประกาศกับคนอื่นว่าเขาคบกับพี่สาข์เหมือนอย่างที่ทำกับเธอ หัวใจก็แทบจะแหลกละเอียด และเจ็บปวดเกินรับไหว
ในที่สุดอาหารมื้อนี้ก็กำลังจะจบลง วารินทร์อยากจะกลับบ้านเหลือเกิน เธอไม่อยากจะเจอใครในวันนี้อีกแล้ว
“พอดีผมมีงานต่อ อาจจะไม่ได้กลับไปที่ไร่ภูคำนึงอีก รบกวนน้องรินทร์ขับรถไปส่งคุณเสือเองได้ไหมครับ?” ตุลยสิทธิ์ถาม วารินทร์ถึงกับผงะเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อได้ยินเลยทีเดียว
“ละ แล้ว พี่ตุลย์จะกลับยังไงคะ?”
“เดี๋ยวพี่ให้คนที่บริษัทมารับที่นี่ดีกว่าครับ เป็นทางผ่านด้วย ส่วนเรื่องงานวันนี้ได้ข้อมูลจากน้องรินทร์มาแล้ว เดี๋ยวพี่จะเขียนสรุปคร่าวๆอีกที แล้วเราค่อยมาคุยกันพรุ่งนี้นะครับ”
วารินทร์ได้แต่อึ้ง เหลือบตามองเสือที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำให้เดาไม่ออกว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่
“ได้ค่ะ” วารินทร์จำใจพยักหน้ารับ
เมื่อคนทั้งสองอยู่ในรถกันตามลำพัง วารินทร์ซึ่งขับรถโฟร์วีลของไร่ภูคำนึงโดยมีเสือนั่งโดยสารอยู่ข้างๆ เนื่องจากเขาไม่ได้เอารถมา หญิงสาวพยายามใช้สติไม่หันมามองคนข้างๆ ที่กำลังนั่งมองเธออยู่ตลอดเวลา
“น้องรินทร์ไม่พอใจพี่เหรอครับ?” เสือพูด เมื่อเห็นหญิงสาวไม่มองหน้าตนเองเลยทั้งที่ขับรถมาได้ระยะหนึ่งแล้ว
“ไม่พอใจเรื่องอะไรคะ?” ปากถามแต่ไม่มีแม้จะเหลือบมอง
“ก็ตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้ว น้องรินทร์เอาแต่พูดอยู่กับคุณตุลย์และก้มหน้าก้มตาทานอาหาร ไม่มีแม้แต่เหลือบตามองหรือพูดกับพี่บ้างเลย พี่ก็เลยเดาว่าน้องรินทร์คงไม่พอใจพี่ ตั้งแต่นายอรรคพูดเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว ใช่ไหมละครับ?”
วารินทร์ถึงกับนิ่งไปเมื่อเสือพูดตรงจุดทุกอย่าง จึงเหลือบมองคนข้างๆ
“ถ้ารินทร์ตอบว่าใช่ล่ะคะ?”
“งั้นน้องรินทร์ก็บอกพี่มาตรงๆเถอะครับ ว่าไม่พอใจเรื่องไหน พี่จะได้อธิบายทุกอย่างให้ฟัง จะได้ไม่ต้องเข้าใจผิด และทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตนอย่างนี้”
“ทำไมพี่เสือจะต้องเดือดร้อนด้วยล่ะคะ ว่ารินทร์จะอยากฟังคำอธิบายหรือเปล่า” วารินทร์ย้อน
“พี่จะไม่เดือดร้อนถ้าคนที่นายอรรคพูดถึง ไม่ใช่พี่สาวของน้องรินทร์เอง ต้องรินทร์จะต้องฟังคำอธิบาย ก่อนที่จะเข้าใจพี่สาวของน้องรินทร์ผิด” เสือพูดเสียงขรึม แต่หนักแน่น
“งั้นพี่เสือลองอธิบายมาหน่อยสิคะ ว่าทำไมต้องพูดคนอื่นว่าพี่เสือคบกับพี่สาข์อยู่” ก่อนจะกัดฟันพูด “ทำไมต้องทำเหมือนที่ทำกับรินทร์”
“ที่พี่ทำไปเพราะนายอรรคมันตามตื้อน้องสาข์ตลอดเวลา น้องรินทร์ก็เคยเห็นใช่ไหมครับ” วารินทร์พยักหน้า เสือจึงพูดต่อ “ช่วงที่น้องรินทร์ไปอังกฤษแล้ว ก็ไม่มีใครช่วยกันหมอนั่นได้ตลอดเวลา ทางพ่อเลี้ยงราเชนทร์กับน้องสาข์จึงขอให้พี่ไปที่บ้านนายตำรวจใหญ่พ่อของนายนายอรรค และประกาศกับคนที่นั่น ว่าพี่กับน้องสาข์กำลังคบกันอยู่ เพื่อกันนายอรรคไม่ให้มายุ่งกับน้องสาข์อีก แต่พี่ไม่คิดว่าน้องแพร น้องสาวของนายอรรค ซึ่งอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเกิดมาชอบพี่เข้า และตามมาที่ไร่เกือบทุกวัน ทั้งที่เขาก็รู้ว่าพี่กับน้องสาข์ประกาศคบกัน แต่เขาก็ไม่เคยสนใจ พอนายอรรครู้เรื่องเข้าก็โกรธ และพาลหาเรื่องพี่หลายครั้ง ถ้าน้องรินทร์ไม่เชื่อพี่ น้องรินทร์สามารถถามพ่อเลี้ยงราเชนทร์กับน้องสาข์ก็ได้นะครับ”
เสืออธิบายยืดยาว วารินทร์ถึงกับอึ้งเมื่อได้ยิน ก่อนจะเอ่ยปากถามเรื่องที่ค้างคา
“พี่เสือประกาศว่าคบกับพี่สาข์เป็นการลงมือช่วยปกป้องให้ แต่ทำไมการประกาศของรินทร์ พี่เสือต้องทำลายเกียรติรินทร์ด้วยล่ะคะ?”
เสือถึงกับเงียบ เมื่อได้ยินคำติดพ้อนั้น
“พี่ไม่คิดว่า เรื่องของเรามันจะเป็นเรื่องใหญ่…”
รถได้วิ่งมาถึงที่ไร่ของเสือตรงห้วยไคร้พอดี เสือจึงหันไปบอกวารินทร์ก่อนจะลงจากรถ
“คราวที่แล้วพี่อาจจะพูดโดยไม่คิด แต่ทุกคำที่ออกมา มันออกมาจากใจพี่ พี่อาจจะเคยบอกว่าพี่ไม่ได้รักน้องรินทร์ แต่ถ้าน้องรินทร์จะให้โอกาส พี่ขอจะเริ่มรักน้องรินทร์ตั้งแต่วันนี้จะได้ไหม?”
เหมือนใครเอาค้อนทุบหัว วารินทร์ที่กำลังจะเร่งเครื่องออกไปหลังจากเสือก้าวออกประตู แต่เมื่อได้ยินคำสารภาพ หญิงสาวถึงกับตะลึง ใจที่เคยห่อเหี่ยวถึงกับเต้นแรง
“น้องรินทร์ไม่ให้คำตอบก็ไม่เป็นไรครับ” เสือยิ้มให้ “เวลายังมีอีกเยอะ แล้วพี่จะรอวันนั้นนะครับ”
เมื่อไม่ได้คำตอบกลับมาเสือจึงเปิดประตูออกและปิดลง เพื่อจะเดินไปทำใจยังไร่ของเขา เมื่อเดินไปตามเส้นทางของไร่ได้เพียงนิดเดียว วารินทร์ได้เร่งเครื่อง และชะลอช้าๆมาใกล้เขา หญิงสาวไขกระจกด้านที่เขาลงเมื่อครู่ลง ก่อนจะยื่นหน้ามาทางเขา
“พี่เสือไม่ต้องขอโอกาสรินทร์หรอกค่ะ” เสือหยุดเดิน หันมามองด้วยความอึ้ง
“เพราะโอกาสของพี่เสือ รินทร์ให้ไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว รินทร์ก็มีใจให้พี่เสือนะคะ” วารินทร์ยิ้ม
หญิงสาวจึงเร่งเครื่องออกไป เสือตกตะลึง ก่อนจะทบทวนคำพูดหญิงสาวเมื่อครู่ เมื่อได้สติ เขาแทบกระโดดตัวลอยตะโกนด้วยความดีใจ ในที่สุด หญิงสาวที่เขาเฝ้ารอ ก็มีใจให้กับเขาเสียที
เมื่อรถวิ่งเข้ามาจอดในลานจอดรถเรียบร้อย ทั้งหมดจึงลงจากรถเดินเข้าไปในบริเวณร้านอาหาร ซึ่งมีพนักงานยืนรอต้อนรับอยู่แล้ว ตุลยสิทธิ์จึงเดินเข้าไปข้างในก่อน วารินทร์กำลังจะเดินตาม แต่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา และเรียกหญิงสาวไว้
“ขอโทษนะครับ...คุณ....ใช่น้องรินทร์หรือเปล่าครับ” หญิงสาวจึงหันมามอง
“พี่อรรค!” วารินทร์ตกใจ
“น้องรินทร์จริงด้วย..พี่อยู่มองตั้งนาน” อรรคยิ้ม “ไม่เจอกันตั้งนานนะครับ”
“ค่ะ พี่อรรคสบายดีเหรอคะ?” หญิงสาวทักตามมารยาท ‘ถ้าเป็นไปได้ ไม่อยากเจอเลยด้วยซ้ำ’ หญิงสาวคิด
“สบายดีครับ โชคดีจังที่เจอน้องรินทร์” อรรคพยายามสบตาหญิงสาว “พี่ก็มาทานข้าวที่นี่กับเพื่อนเหมือนกัน มาทานด้วยกันไหมครับ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีรินทร์มากับ....”
“กับฉันเอง..!.” วารินทร์พูดยังไม่ทันจบ ก็โดนเสือที่ตามมาด้านหลังพูดแทรก
‘ไอ้เสือ..’ อรรคพึมพำในใจ ที่เห็นเสือมาพร้อมวารินทร์
แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร เสือก็เดินมาหยุดอยู่ด้านข้างหญิงสาวและโอบไหล่เธอเอาไว้ วารินทร์ตกใจ หันไปมอง
“นี่น้องรินทร์ กับนายเสือ...เอ่อ....” อรรคแปลกใจที่เสือแสดงความเป็นเจ้าของออกมาอย่างชัดแจ้ง
“มะ..ไม่ชะ”
“ขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้มั้ง” เสือรีบพูดแทรก ก่อนที่วารินทร์จะตอบว่าไม่ใช่ “เรากำลังจะมาทานข้าวกันตามประสาคนรัก”
‘นี่เขาเอาอีกแล้ว’ วารินทร์หันมามองเสือด้วยความโมโห หากดวงตาหญิงสาวสามารถแผดเผาเขาได้ เชื่อว่าเสือจะต้องโดนดวงตาคู่นี้เผาไหม้จนเป็นจุลอย่างไม่มีชิ้นดีอย่างแน่นอน
อรรคที่ตอนแรกยืนอึ้งอยู่ พอเห็นพฤติกรรมของเสือ ก็หลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่ะๆ.. นี่นายบอกว่านายเป็นแฟนน้องรินทร์เหรอ?” ก่อนจะหันไปพูดกับวารินทร์ “น้องรินทร์จ๊ะ..พี่ได้ยินข่าวว่าน้องรินทร์ไปเมืองนอก นี่คงจะเพิ่งกลับมาล่ะสิ เลยไม่รู้พฤติกรรมของนายเสือมัน”
“แกจะพูดอะไรกันแน่?” เสือไม่แน่ใจว่าอรรคจะมาไม้ไหน อรรคเลยหันกลับไปมองหน้าเสือ
“ฉันก็แค่จะบอกว่า หากน้องรินทร์เป็นแฟนแก ก็ต้องรับรู้พฤติกรรมของแกตอนอยู่ที่นี่ด้วย”
“พฤติกรรมอะไรคะ?” วารินทร์งง
“ก็นายเสือของน้องรินทร์ เขาเสน่ห์แรงมากเลยน่ะสิครับ สามารถคว้าหัวใจสาวๆเมืองนี้ไปครองได้ตั้งหลายคน ทั้งสาวแก่แม่ม่าย ทั้งพี่สาข์ของน้องรินทร์ และน้องสาวของพี่ด้วยน่ะสิครับ” ก่อนหันไปมองเสือ
“แกอย่าปฏิเสธนะว่าแกลืมไปแล้ว แกกับน้องสาข์ยังประกาศต่อหน้าทุกคนเลย ว่าแกกำลังคบกับน้องสาข์อยู่ ทั้งที่ฉันกำลังจะกลับไปคืนดีกัน ยัยแพรน้องฉัน แกก็กะจะเก็บเอาไว้ นี่แกยังจะบอกอีกเหรอ ว่าแกยังมีน้องรินทร์อยู่อีกคนน่ะ ไอ้เสือ! ”
“แก…” เสือกำลังจะพูด แต่อรรคก็ชิงพูดกับวารินทร์เสียก่อน
“พี่หวังว่าน้องรินทร์คงจะตาสว่างกับคนๆนี้นะจ๊ะ หวังว่าคราวหน้าเราคงจะได้เจอกันใหม่”
อรรคพูดจบก็หันมามองเสือด้วยสายตาเยาะเย้ย และรีบเดินจากไป เสือจึงหันมามองวารินทร์ที่ยืนเงียบ
“พี่อธิบายได้นะน้องรินทร์”
เขาใจคอไม่ดีว่าวารินทร์จะฟังเขาอธิบายหรือไม่ วารินทร์เงียบไปอึดใจ จึงหันมาพูดกับเสือ
“รินทร์รู้ค่ะ ว่าพี่อรรคเป็นคนยังไง พี่เสือไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ”
“น้องรินทร์รู้อะไรครับ?” เสือไม่วางใจ
“ก็รู้ว่าถ้าพี่เสือกับพี่สาข์จะคบกันจริงๆ ก็เป็นเรื่องน่ายินดีออกค่ะ พี่ทั้งสองคนเหมาะสมกันดี ที่พี่อรรคเขาใส่ความพี่เสือน่ะ รินทร์ไม่เชื่อหรอกนะคะ พี่เสือไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ”
“น้องรินทร์.....”
“รินทร์หิวแล้วล่ะค่ะ คุณตุลย์คงจะรอแย่แล้ว เราเข้าไปกันเถอะค่ะ” วารินทร์พูดตัดบท และก็รีบเดินออกไป ไม่ยอมปล่อยให้เสือได้อธิบาย ทิ้งให้คนข้างหลังยืนมองด้วยความกังวลและตัดพ้อ
เมื่อนั่งทานอาหารอยู่กันสามคน มีแต่ตุลสิทธ์เท่านั้นที่ผูกขาดกับการสนทนาเสียส่วนใหญ่ ทั้งเสือและวารินทร์ได้แต่ทานอาหารเงียบๆ โดยที่เสือได้แต่มองวารินทร์ที่ก้มหน้าก้มตาทานอาหาร เหมือนอาหารมื้อนี้อร่อยเสียเต็มประดา ทั้งที่ทั้งสองคนรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้มันฝืดและจืดชืด แทบจะไม่รู้รสอาหารเลยด้วยซ้ำ
วารินทร์ได้แต่ภาวนาให้อาหารมื้อนี้จบลงโดยเร็ว เพราะตอนนี้หัวใจของเธอกำลังร้องไห้อยู่ หลายครั้งที่เสือแสดงออกมา ว่าเขามีใจให้กับเธอ แต่เมื่อเขาเคยบอกว่าเขาไม่ได้รักเธอ เธอก็กำลังจะพยายามทำใจ แต่หากเจอหน้ากันทีไร หัวใจมันกลับไม่ยอมทำตาม มันสั่นไหวทุกครั้งที่เขาเข้ามาพูดคุย มาเป็นห่วง นี่จิตใจของเธอมันช่างอ่อนแอเสียจริง เมื่อนายอรรคพูดกับเธอว่า เสือก็เคยประกาศกับคนอื่นว่าเขาคบกับพี่สาข์เหมือนอย่างที่ทำกับเธอ หัวใจก็แทบจะแหลกละเอียด และเจ็บปวดเกินรับไหว
ในที่สุดอาหารมื้อนี้ก็กำลังจะจบลง วารินทร์อยากจะกลับบ้านเหลือเกิน เธอไม่อยากจะเจอใครในวันนี้อีกแล้ว
“พอดีผมมีงานต่อ อาจจะไม่ได้กลับไปที่ไร่ภูคำนึงอีก รบกวนน้องรินทร์ขับรถไปส่งคุณเสือเองได้ไหมครับ?” ตุลยสิทธิ์ถาม วารินทร์ถึงกับผงะเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อได้ยินเลยทีเดียว
“ละ แล้ว พี่ตุลย์จะกลับยังไงคะ?”
“เดี๋ยวพี่ให้คนที่บริษัทมารับที่นี่ดีกว่าครับ เป็นทางผ่านด้วย ส่วนเรื่องงานวันนี้ได้ข้อมูลจากน้องรินทร์มาแล้ว เดี๋ยวพี่จะเขียนสรุปคร่าวๆอีกที แล้วเราค่อยมาคุยกันพรุ่งนี้นะครับ”
วารินทร์ได้แต่อึ้ง เหลือบตามองเสือที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำให้เดาไม่ออกว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่
“ได้ค่ะ” วารินทร์จำใจพยักหน้ารับ
เมื่อคนทั้งสองอยู่ในรถกันตามลำพัง วารินทร์ซึ่งขับรถโฟร์วีลของไร่ภูคำนึงโดยมีเสือนั่งโดยสารอยู่ข้างๆ เนื่องจากเขาไม่ได้เอารถมา หญิงสาวพยายามใช้สติไม่หันมามองคนข้างๆ ที่กำลังนั่งมองเธออยู่ตลอดเวลา
“น้องรินทร์ไม่พอใจพี่เหรอครับ?” เสือพูด เมื่อเห็นหญิงสาวไม่มองหน้าตนเองเลยทั้งที่ขับรถมาได้ระยะหนึ่งแล้ว
“ไม่พอใจเรื่องอะไรคะ?” ปากถามแต่ไม่มีแม้จะเหลือบมอง
“ก็ตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้ว น้องรินทร์เอาแต่พูดอยู่กับคุณตุลย์และก้มหน้าก้มตาทานอาหาร ไม่มีแม้แต่เหลือบตามองหรือพูดกับพี่บ้างเลย พี่ก็เลยเดาว่าน้องรินทร์คงไม่พอใจพี่ ตั้งแต่นายอรรคพูดเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว ใช่ไหมละครับ?”
วารินทร์ถึงกับนิ่งไปเมื่อเสือพูดตรงจุดทุกอย่าง จึงเหลือบมองคนข้างๆ
“ถ้ารินทร์ตอบว่าใช่ล่ะคะ?”
“งั้นน้องรินทร์ก็บอกพี่มาตรงๆเถอะครับ ว่าไม่พอใจเรื่องไหน พี่จะได้อธิบายทุกอย่างให้ฟัง จะได้ไม่ต้องเข้าใจผิด และทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตนอย่างนี้”
“ทำไมพี่เสือจะต้องเดือดร้อนด้วยล่ะคะ ว่ารินทร์จะอยากฟังคำอธิบายหรือเปล่า” วารินทร์ย้อน
“พี่จะไม่เดือดร้อนถ้าคนที่นายอรรคพูดถึง ไม่ใช่พี่สาวของน้องรินทร์เอง ต้องรินทร์จะต้องฟังคำอธิบาย ก่อนที่จะเข้าใจพี่สาวของน้องรินทร์ผิด” เสือพูดเสียงขรึม แต่หนักแน่น
“งั้นพี่เสือลองอธิบายมาหน่อยสิคะ ว่าทำไมต้องพูดคนอื่นว่าพี่เสือคบกับพี่สาข์อยู่” ก่อนจะกัดฟันพูด “ทำไมต้องทำเหมือนที่ทำกับรินทร์”
“ที่พี่ทำไปเพราะนายอรรคมันตามตื้อน้องสาข์ตลอดเวลา น้องรินทร์ก็เคยเห็นใช่ไหมครับ” วารินทร์พยักหน้า เสือจึงพูดต่อ “ช่วงที่น้องรินทร์ไปอังกฤษแล้ว ก็ไม่มีใครช่วยกันหมอนั่นได้ตลอดเวลา ทางพ่อเลี้ยงราเชนทร์กับน้องสาข์จึงขอให้พี่ไปที่บ้านนายตำรวจใหญ่พ่อของนายนายอรรค และประกาศกับคนที่นั่น ว่าพี่กับน้องสาข์กำลังคบกันอยู่ เพื่อกันนายอรรคไม่ให้มายุ่งกับน้องสาข์อีก แต่พี่ไม่คิดว่าน้องแพร น้องสาวของนายอรรค ซึ่งอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเกิดมาชอบพี่เข้า และตามมาที่ไร่เกือบทุกวัน ทั้งที่เขาก็รู้ว่าพี่กับน้องสาข์ประกาศคบกัน แต่เขาก็ไม่เคยสนใจ พอนายอรรครู้เรื่องเข้าก็โกรธ และพาลหาเรื่องพี่หลายครั้ง ถ้าน้องรินทร์ไม่เชื่อพี่ น้องรินทร์สามารถถามพ่อเลี้ยงราเชนทร์กับน้องสาข์ก็ได้นะครับ”
เสืออธิบายยืดยาว วารินทร์ถึงกับอึ้งเมื่อได้ยิน ก่อนจะเอ่ยปากถามเรื่องที่ค้างคา
“พี่เสือประกาศว่าคบกับพี่สาข์เป็นการลงมือช่วยปกป้องให้ แต่ทำไมการประกาศของรินทร์ พี่เสือต้องทำลายเกียรติรินทร์ด้วยล่ะคะ?”
เสือถึงกับเงียบ เมื่อได้ยินคำติดพ้อนั้น
“พี่ไม่คิดว่า เรื่องของเรามันจะเป็นเรื่องใหญ่…”
รถได้วิ่งมาถึงที่ไร่ของเสือตรงห้วยไคร้พอดี เสือจึงหันไปบอกวารินทร์ก่อนจะลงจากรถ
“คราวที่แล้วพี่อาจจะพูดโดยไม่คิด แต่ทุกคำที่ออกมา มันออกมาจากใจพี่ พี่อาจจะเคยบอกว่าพี่ไม่ได้รักน้องรินทร์ แต่ถ้าน้องรินทร์จะให้โอกาส พี่ขอจะเริ่มรักน้องรินทร์ตั้งแต่วันนี้จะได้ไหม?”
เหมือนใครเอาค้อนทุบหัว วารินทร์ที่กำลังจะเร่งเครื่องออกไปหลังจากเสือก้าวออกประตู แต่เมื่อได้ยินคำสารภาพ หญิงสาวถึงกับตะลึง ใจที่เคยห่อเหี่ยวถึงกับเต้นแรง
“น้องรินทร์ไม่ให้คำตอบก็ไม่เป็นไรครับ” เสือยิ้มให้ “เวลายังมีอีกเยอะ แล้วพี่จะรอวันนั้นนะครับ”
เมื่อไม่ได้คำตอบกลับมาเสือจึงเปิดประตูออกและปิดลง เพื่อจะเดินไปทำใจยังไร่ของเขา เมื่อเดินไปตามเส้นทางของไร่ได้เพียงนิดเดียว วารินทร์ได้เร่งเครื่อง และชะลอช้าๆมาใกล้เขา หญิงสาวไขกระจกด้านที่เขาลงเมื่อครู่ลง ก่อนจะยื่นหน้ามาทางเขา
“พี่เสือไม่ต้องขอโอกาสรินทร์หรอกค่ะ” เสือหยุดเดิน หันมามองด้วยความอึ้ง
“เพราะโอกาสของพี่เสือ รินทร์ให้ไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว รินทร์ก็มีใจให้พี่เสือนะคะ” วารินทร์ยิ้ม
หญิงสาวจึงเร่งเครื่องออกไป เสือตกตะลึง ก่อนจะทบทวนคำพูดหญิงสาวเมื่อครู่ เมื่อได้สติ เขาแทบกระโดดตัวลอยตะโกนด้วยความดีใจ ในที่สุด หญิงสาวที่เขาเฝ้ารอ ก็มีใจให้กับเขาเสียที
ไอยสวรรค์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 เม.ย. 2556, 22:27:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 เม.ย. 2556, 14:57:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 948
| << คู่แข่ง |