คมอสูร
ทะเลทรายซาฮารามากด้วยเม็ดทรายฉันใด
การผจญภัยในโลกแฟนตาซีก็มากด้วยเรื่องราวฉันนั้น
สัมผัสความรัก ความเอื้ออาทรและการผจญภัยของริคแฟลม
เพื่อสร้างตำนานบทใหม่ในโลกแฟนตาซี
การผจญภัยในโลกแฟนตาซีก็มากด้วยเรื่องราวฉันนั้น
สัมผัสความรัก ความเอื้ออาทรและการผจญภัยของริคแฟลม
เพื่อสร้างตำนานบทใหม่ในโลกแฟนตาซี
Tags: แฟนตาซี, ความรัก,ปีศาจ
ตอน: ตอนที่ 1 เหนือฟ้ายังมีฟ้า
สำเร็จ คราวนี้ต้องสำเร็จ
หญิงวัยกลางคน เจ้าของหุ่นคล้ายเลขศูนย์ขนาดยักษ์ พึมพำกับตัวเอง ขณะแบกเด็กชายวัยเจ็ดขวบที่กำลังหลับไว้ข้างหลัง โดยไม่กลัวทั้งความเปลี่ยวและความมืดตลอดเส้นทางที่ก้าวเดินเข้าไปในป่าลึก เพราะสิ่งที่เธอกลัวกลับเป็นเจ้าตัวเล็กที่แบกอยู่ด้านหลังนี้มากกว่า
หลายต่อหลายครั้ง ราเชลนำหลานชายไปทิ้งไว้ตามที่ต่างๆ ซึ่งไกลจากบ้านหลายร้อยไมล์ แต่เด็กน้อยก็ยังหาทางกลับบ้านมาได้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนครั้งก่อนๆ หลานคนนี้จะไม่สามารถกลับมาหาเธอได้อีกแน่นอน ราเชลกะหยิ่มยิ้มย่อง
“ถึงสักที” ราเชลเอ่ยออกมาอย่างดีใจ พลางหันไปมองหลานชายซึ่งยังสลบเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่เธอใส่ไว้ในอาหาร ราเชลยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเป็นไปตามแผน เธอค่อยๆ วางเด็กลงบนพื้นดินหน้าประตูรั้วของคฤหาสน์ร้างกลางป่า
คฤหาสน์ลึกลับที่ชาวบ้านเล่าลือว่า เป็นที่สิงสถิตของพวกผีดูดเลือดหรือแวมไพร์ พวกมันคงจะมีวิธีจัดการกับปีศาจน้อย หลานของเธออย่างแน่นอน
“ปีศาจก็ต้องอยู่กับปีศาจนะหลาน” ราเชลพูดเสียงกระซิบ
“นั่นใครไม่ทราบ” เสียงผู้ชายตะโกนถาม ราวกับธรณีถล่มมาจากในรั้วคฤหาสน์
ไฟฉายขนาดมหึมาถ่านแปดก้อนฉายวาบตรงมาเหมือนไฟบนประภาคาร ราเชลรีบวิ่งหนี ร่างอวบอ้วนบวกกับความมืดทำให้เห็นอะไรไม่ถนัด เป็นเหตุให้ราเชลสะดุดก้อนหินล้มป้าบลง
เสียงพลั่กใหญ่แทบว่าธรณีทั่วผืนป่าพลอยสะเทือน
“อูย..” ราเชลเจ็บร้าวตั้งแต่อกลงมาถึงเข่า จุกจนพูดไม่ออกได้แต่คราง “อูย..อูย...”
ประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่เปิดออก ราเชลกระโดดโหยงลืมความเจ็บปวด เผ่นอ้าวหัวซุกหัวซุนตรงไปหลังพุ่มไม้
“อย่าหนีนะ!” เสียงแผดกังวานไล่หลังตามมา
คำสั่งนั้นมีผลเท่ากับทำให้หญิงวัยห้าสิบกลายเป็นแชมป์สี่คูณร้อยเมตรในพริบตา วิ่งโกยอ้าวตรงไปยังป่าลึกที่เพิ่งเดินมา แม้น้ำหนักตัวไม่หย่อนกว่าแปดสิบกิโลกรัม เธอก็วิ่งตัวกระเพื่อมอย่างลืมสังขาร หายเข้าไปในความมืดของป่า
“เร็วฉิบ..” ชายฉกรรจ์สบถ เมื่อหันกลับมาก็เห็นร่างตะคุ่มเล็กๆ ตรงประตูทางเข้า เอ็ดเวิร์ดฉายไฟฉายตรงไปยังร่างนั้น ภาพที่ปรากฏคือ เทวดาตัวน้อยซึ่งกำลังหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับโชคชะตาของตัวเอง หรือความโชคร้ายของคนในคฤหาสน์ ก็ไม่อาจคาดเดาได้
--------------------------
ส่วนหนึ่งของป่าสนเรดวูดเป็นที่ตั้งของคฤหาสน์ร้างหลังใหญ่ มันถูกสร้างขึ้นในศตวรรษที่ 15 เรียกว่า มอว์ บรีย์เฮาส์ มีความเกี่ยวข้องกับพระนางแมรีแห่งสก็อตและเต็มไปด้วยเรื่องราวสยดสยอง หลังจากพระนางแมรีถูกสั่งประหารชีวิต คฤหาสน์หลังนี้ก็ถูกปล่อยทิ้งไร้คนดูแล ที่ดินซึ่งรกร้างว่างเปล่าโดยรอบไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรมาหลายศตวรรษ จนกระทั่งต้นหมากรากไม้ใหญ่ขึ้นทึบเป็นป่าใหญ่ บรรยากาศเหมาะจะเป็นที่พำนักของสิ่งลี้ลับอย่าง ผี หรือไม่ก็ แวมไพร์ โดยไม่ต้องเสียเวลาตกแต่งสถานที่เลย
“ซวยละซิกู ที่นี่จะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดีล่ะนี่ จะปล่อยทิ้งไว้ในป่าก็ใจร้ายเกินไป โดนชาวบ้านด่าตายโหง” เอ็ดเวิร์ดรูดตัวลงนั่งด้วยความอ่อนใจ หลังจากอุ้มเด็กชายเข้ามานอนในห้องๆ หนึ่งของตัวคฤหาสน์ มีเพียงผ้าเช็ดตัวเก่าๆ ปูเป็นที่นอน เรียงกันสองผืน และหมอนคนละใบ ไฟกองใหญ่ถูกเติมเชื้อตลอดเวลาลุกโชนอยู่ในเตาผิง
“ฮึ” โจอี้เพื่อนร่วมชะตากรรมของเอ็ดเวิร์ด ทำเสียงขันๆ แกมเยาะในลำคอ “มึงกะกูเป็นโจร ขโมยของชาวบ้านไปทั่ว ยังไม่กลัวโดนด่า ทีอย่างงี้ล่ะกลัวขึ้นมาเชียว”
“มันไม่เหมือนกันโว้ย นั่นมันสิ่งของ นี่มันคนเป็นๆ“ เอ็ดเวิร์ดว่า “กูทำไม่ลง”
โจอี้นั่งจ้องหน้าเด็กน้อย พลางใช้ความคิดอย่างหนักหน่วง
“หน้าตาน่ารักดีวะ เลี้ยงเอาไว้เอาบุญแล้วกัน” โจอี้ปลอบใจตัวเอง “เผื่อวันข้างหน้า มันจะหาเลี้ยงเรามั้ง”
“โจอี้! มึงคิดเหมือนกูเลย” เอ็ดเวิร์ดไม่อยากเชื่อเลยว่า นี่คือเสียงของเขา ฟังดูแจ่มใส กระปรี้กระเปร่าผิดจากเมื่อครู่ลิบลับ
เด็กน้อยที่สองโจรเข้าใจว่า นอนหลับ กำลังยิ้มเยาะที่มุมปาก เขาแกล้งสลบให้ป้าตายใจว่า เขาจะไม่เห็นเส้นทางที่มาจากบ้าน อาหารที่ป้าให้กิน เขาก็แอบเททิ้ง ตลอดเวลาเขาลอบสังเกตการณ์ จนกระทั่งถูกอุ้มเข้ามาข้างใน และแกล้งหลับต่ออยู่อย่างนั้น
“ลำพังพวกเขายังเอาตัวไม่รอด แล้วจะเลี้ยงเราเนี่ยนะ” เด็กน้อยคิดในใจ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แกล้งบิดขี้เกียจ
เอ็ดเวิร์ดเอาข้อศอกกระทุ้งสีข้างสหายรัก “เฮ้ย ตื่นแล้ววะ ค่อยๆ พูดกับแกนะ”
“หนูชื่ออะไรครับ” โจอี้เริ่มตั้งคำถาม
“ก่อนผมจะตอบ เรามาเล่นสนุกกันหน่อยดีไหม” เด็กน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์
ผ่านไปสิบห้านาที
ตึง ตึง ตึง
เสียงร่างกายกระแทกกับพื้นหญ้าครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่หลายครั้ง ก่อนจะเงียบหายไป นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า การต่อสู้หยุดชะงักลงชั่วคราว สองจอมโจรเกาะแขนกันและกันแน่น ต่างฝ่ายต่างผลักเพื่อนให้ออกไปยืนข้างหน้าราวกับมันคือการลงโทษ เด็กน้อยวัยเจ็ดขวบในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ พับแขนเสื้อด้วยท่าทางทะมัดทะแมง นัยน์ตาสีฟ้าสดใสหลี่ลงเล็กน้อย พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้ม
“อะไรกัน ไม่คิดจะสู้แล้วเหรอ”
“เด็กอะไรวะ แรงเยอะฉิบหาย” โจอี้กระซิบกับเอ็ดเวิร์ด “กูว่า ต้องเป็นปีศาจแหงๆ”
คนฟังได้แต่กระแอมกระไอเป็นเชิงห้ามปรามแต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร โจอี้เดาว่า เอ็ดเวิร์ดก็คงเห็นด้วยกับความคิดของเขาเหมือนกันน่ะแหละ
“น้าคนนั้นน่ะ ชื่อโจอี้ใช่ไหม” ริคแฟลมมีความจำแม่นยำ ติดตรึงแน่นยิ่งกว่าปลิงดูดเลือด “ออกมาสู้กันหน่อย เผื่อจะช่วยให้หุบปากได้มั้ง”
โจอี้หน้าม่อย
“น้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดว่าอะไรเลยนะครับ คุณริค”
“ขนาดไม่ได้ตั้งใจไงล่ะ เลยสู้แค่ยกเดียว ไม่งั้นฉันจะสู้สองยกขึ้นไปด้วยซ้ำ” ริคแฟลมพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “จะสู้กันสามยกไหม ถ้าชักช้าน่ะ”
“ครับ ครับ ยกเดียวครับ” โจอี้เดินออกมายืนเผชิญหน้ากับเด็กปีศาจอย่างริคแฟลม
และเป็นไปตามคาด แค่การประชิดตัวครั้งเดียวของโจอี้ก็โดนริคแฟลมทุ่มทั้งตัวลงไปนอนกับพื้น พอลุกขึ้นได้ โจอี้ก็เดินสะเปะสะปะกลับไปยืนข้างเอ็ดเวิร์ด คะเนว่าห่างเด็กชายแล้ว ก็บ่นอุบอิบ “เจ็บฉิบหาย เดี๋ยวกูสไตรก์ซะให้เข็ด”
“อย่าเลยมึง เดี๋ยวโดนถีบ” เอ็ดเวิร์ดกล่าว
“คิดจะดูแลผม มีฝีมือแค่นี้เองเหรอ” ริคแฟลมเชิดหน้าอย่างผยองนิดๆ
บริเวณหน้าปราสาท ใกล้จุดที่ต่อสู้กันนั้น มีเด็กสาวลึกลับนั่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เธอกระโดดลงมายืนบนพื้นดิน แล้วก้าวเท้ายาวๆ มายืนตรงหน้าริคแฟลม เธอสูงกว่าเขาเกือบสองฟุต อายุคงราวๆ สิบห้า ยืนสงบนิ่งในชุดโอเวอร์โค้ทสีเขียว แม้ริคแฟลมจะฉงนสนเท่ห์กับการปรากฎตัวของสาวแปลกหน้า แต่เขาก็ไม่คิดอ่อนข้อ
ทั้งคู่ยืนในท่าเตรียมพร้อม ริคแฟลมเป็นฝ่ายวิ่งเข้าใส่ก่อนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขยับ เขาจับสายคาดเอวทั้งสองข้างของเธอไว้ ล็อคขาขวาหวังทุ่ม แต่ยกเท่าไรๆ ร่างบางก็ไม่ขยับ ชั่วพริบตา เด็กสาวจับเข็มขัดริคแฟลมยกขึ้น จนร่างผอมตัวลอย แล้วทุ่มอย่างแรง
ริคแฟลมลุกขึ้นมาใหม่
“ฉันแค่ประมาทไปหน่อย เอาใหม่อีกครั้งหนึ่ง”
ตึง ตึง ตึง ริคแฟลมทั้งถูกทุ่ม ทั้งถูกล็อคตัว หลายต่อหลายครั้ง
“ว้าว โหดสุดๆ” เอ็ดเวิร์ดกล่าว อีกคนเสริมว่า
“ไม่ยอมอ่อนข้อให้เด็กเลยเหรอ นี่มันเว่อร์ไปปะ เขาเป็นเด็กคนเดียวในหมู่พวกเรานะ”
ตึง
“นายทำได้แค่นี้เองเหรอ แค่มีความสามารถนิดหน่อยก็คุยโตซะแล้วงั้นสิ ยอมอ่อนข้อให้หน่อยก็หน้าเชิด จมูกชี้ขึ้นฟ้าแล้ว ฉันจะบอกให้ เด็กปีศาจอย่างนายใช้ไม่ได้ เข้าใจไหม” เด็กสาวกล่าวเสียงเรียบ
“เธอหมายความว่าไงที่ว่า ‘เด็กปีศาจใช้ไม่ได้’ ? นี่ไม่ใช่การเย้ยหยันหรอกเหรอ” ริคแฟลมขุ่นเคือง
“ไม่ใช่การเย้ยหยัน แต่เป็นการแบ่งแยกทางความสามารถ นายควรแยกให้ชัดเจน”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง แค่เพราะฉันเป็นปีศาจ เธอเลยดูถูกฉันใช่ไหม”
“ฉันไม่ได้ดูถูกปีศาจทุกตน เดี๋ยวนี้มีปีศาจดีๆ มากมายในโลก บางครั้งฉันก็นับถือปีศาจพวกนั้นเหมือนกัน แต่สำหรับปีศาจที่ชอบคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น คนที่ใช้พลังพิเศษของตนทำให้คนอื่นเสียหน้าตอนที่แพ้ นั่นคือนาย พูดตามตรง เด็กปีศาจอย่างนาย มันทำให้ฉันอยากอ๊วก”
“ยัยบ้า แนวคิดเรื่องปีศาจของเธอนี่ มันสุดยอดไร้เหตุผลสิ้นดี ในฐานะเป็นปีศาจ ฉันจะไม่สนใจก็ไม่ได้”
“ไปบ้าที่อื่นไป๊” เด็กสาวไล่
“ว๊าคคคคคคคคคค” ริคแฟลมร้องตะโกนพร้อมกระโดดตัวลอยหวังชกหน้าผู้หญิงปากร้าย เด็กสาวชักเท้าไปข้างหลังแล้วยกขึ้นถีบเข้าที่ท้องของริคแฟลมที่จู่โจมเข้ามาอย่างไม่ปราณี ร่างเล็กกระเด็นไปไกลก่อนตกถึงพื้นดังตึง
“ริคแฟลม!!!!!” สองจอมโจรต่างร้องเสียงหลง เอ็ดเวิร์ดวิ่งเข้ามาพยุงริคแฟลม
“เอ็ด..เวิร์ด....ปล่อย” เสียงริคแฟลมตะกุกตะกักเพราะจุก แต่แววตาและท่าทางเขายังมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ
“ขอโทษที่พูดนะ แต่นายเทียบฉันไม่ติดฝุ่นหรอก ถึงอีก 500 ปี นายก็เอาชนะฉันไม่ได้” เด็กสาวยิ้มหยันที่มุมปาก
“ยัยบ้า ยัยบ้า” ริคแฟลมกำหมัดแน่น น้ำเสียงคลั่งแค้น
“ฉันไม่ได้รังแกนาย ฉันทุ่มนายล้มลงไปจูบฝุ่น เพราะอยากบอกว่า นายไม่เห็นหัวผู้ใหญ่ใจดีสองคน พวกเขาไม่รังเกียจที่นายเป็นปีศาจ ผิดกับคนที่ทิ้งนายไป จริงมั้ย”
เจอคนถามอย่างตรงไปตรงมาเข้า ริคแฟลมก็อึ้งไปเหมือนกัน หมัดที่กำไว้ค่อยคลายลง
“เธอเป็นปีศาจรึ”
“เออ! รึนายจะเป็นได้คนเดียว”
“เธอชื่ออะไร”
“หากเราได้เจอกันครั้งหน้า ฉันจะเอ่ยนามของฉัน” เด็กสาวยิ้มสดใส แล้วหันไปยักคิ้วกับสองจอมโจร “น้าเจอคนพิเศษเข้าแล้วนะ เลิกเป็นโจรเสียทีเถอะ ใช้เด็กคนนี้ให้คุ้ม...ฉันไปล่ะ”
เพียงสายลมพัดมาวูบเดียว ร่างบอบบางในชุดโอเวอร์โค้ทสีเขียวก็หายวับไปกับตา ทั้งสามคนได้แต่ยืนมองด้วยความฉงนปนประหลาดใจ
------------------------------------------------- จบตอน ----------------------------------------------
หญิงวัยกลางคน เจ้าของหุ่นคล้ายเลขศูนย์ขนาดยักษ์ พึมพำกับตัวเอง ขณะแบกเด็กชายวัยเจ็ดขวบที่กำลังหลับไว้ข้างหลัง โดยไม่กลัวทั้งความเปลี่ยวและความมืดตลอดเส้นทางที่ก้าวเดินเข้าไปในป่าลึก เพราะสิ่งที่เธอกลัวกลับเป็นเจ้าตัวเล็กที่แบกอยู่ด้านหลังนี้มากกว่า
หลายต่อหลายครั้ง ราเชลนำหลานชายไปทิ้งไว้ตามที่ต่างๆ ซึ่งไกลจากบ้านหลายร้อยไมล์ แต่เด็กน้อยก็ยังหาทางกลับบ้านมาได้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนครั้งก่อนๆ หลานคนนี้จะไม่สามารถกลับมาหาเธอได้อีกแน่นอน ราเชลกะหยิ่มยิ้มย่อง
“ถึงสักที” ราเชลเอ่ยออกมาอย่างดีใจ พลางหันไปมองหลานชายซึ่งยังสลบเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่เธอใส่ไว้ในอาหาร ราเชลยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเป็นไปตามแผน เธอค่อยๆ วางเด็กลงบนพื้นดินหน้าประตูรั้วของคฤหาสน์ร้างกลางป่า
คฤหาสน์ลึกลับที่ชาวบ้านเล่าลือว่า เป็นที่สิงสถิตของพวกผีดูดเลือดหรือแวมไพร์ พวกมันคงจะมีวิธีจัดการกับปีศาจน้อย หลานของเธออย่างแน่นอน
“ปีศาจก็ต้องอยู่กับปีศาจนะหลาน” ราเชลพูดเสียงกระซิบ
“นั่นใครไม่ทราบ” เสียงผู้ชายตะโกนถาม ราวกับธรณีถล่มมาจากในรั้วคฤหาสน์
ไฟฉายขนาดมหึมาถ่านแปดก้อนฉายวาบตรงมาเหมือนไฟบนประภาคาร ราเชลรีบวิ่งหนี ร่างอวบอ้วนบวกกับความมืดทำให้เห็นอะไรไม่ถนัด เป็นเหตุให้ราเชลสะดุดก้อนหินล้มป้าบลง
เสียงพลั่กใหญ่แทบว่าธรณีทั่วผืนป่าพลอยสะเทือน
“อูย..” ราเชลเจ็บร้าวตั้งแต่อกลงมาถึงเข่า จุกจนพูดไม่ออกได้แต่คราง “อูย..อูย...”
ประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่เปิดออก ราเชลกระโดดโหยงลืมความเจ็บปวด เผ่นอ้าวหัวซุกหัวซุนตรงไปหลังพุ่มไม้
“อย่าหนีนะ!” เสียงแผดกังวานไล่หลังตามมา
คำสั่งนั้นมีผลเท่ากับทำให้หญิงวัยห้าสิบกลายเป็นแชมป์สี่คูณร้อยเมตรในพริบตา วิ่งโกยอ้าวตรงไปยังป่าลึกที่เพิ่งเดินมา แม้น้ำหนักตัวไม่หย่อนกว่าแปดสิบกิโลกรัม เธอก็วิ่งตัวกระเพื่อมอย่างลืมสังขาร หายเข้าไปในความมืดของป่า
“เร็วฉิบ..” ชายฉกรรจ์สบถ เมื่อหันกลับมาก็เห็นร่างตะคุ่มเล็กๆ ตรงประตูทางเข้า เอ็ดเวิร์ดฉายไฟฉายตรงไปยังร่างนั้น ภาพที่ปรากฏคือ เทวดาตัวน้อยซึ่งกำลังหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับโชคชะตาของตัวเอง หรือความโชคร้ายของคนในคฤหาสน์ ก็ไม่อาจคาดเดาได้
--------------------------
ส่วนหนึ่งของป่าสนเรดวูดเป็นที่ตั้งของคฤหาสน์ร้างหลังใหญ่ มันถูกสร้างขึ้นในศตวรรษที่ 15 เรียกว่า มอว์ บรีย์เฮาส์ มีความเกี่ยวข้องกับพระนางแมรีแห่งสก็อตและเต็มไปด้วยเรื่องราวสยดสยอง หลังจากพระนางแมรีถูกสั่งประหารชีวิต คฤหาสน์หลังนี้ก็ถูกปล่อยทิ้งไร้คนดูแล ที่ดินซึ่งรกร้างว่างเปล่าโดยรอบไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรมาหลายศตวรรษ จนกระทั่งต้นหมากรากไม้ใหญ่ขึ้นทึบเป็นป่าใหญ่ บรรยากาศเหมาะจะเป็นที่พำนักของสิ่งลี้ลับอย่าง ผี หรือไม่ก็ แวมไพร์ โดยไม่ต้องเสียเวลาตกแต่งสถานที่เลย
“ซวยละซิกู ที่นี่จะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดีล่ะนี่ จะปล่อยทิ้งไว้ในป่าก็ใจร้ายเกินไป โดนชาวบ้านด่าตายโหง” เอ็ดเวิร์ดรูดตัวลงนั่งด้วยความอ่อนใจ หลังจากอุ้มเด็กชายเข้ามานอนในห้องๆ หนึ่งของตัวคฤหาสน์ มีเพียงผ้าเช็ดตัวเก่าๆ ปูเป็นที่นอน เรียงกันสองผืน และหมอนคนละใบ ไฟกองใหญ่ถูกเติมเชื้อตลอดเวลาลุกโชนอยู่ในเตาผิง
“ฮึ” โจอี้เพื่อนร่วมชะตากรรมของเอ็ดเวิร์ด ทำเสียงขันๆ แกมเยาะในลำคอ “มึงกะกูเป็นโจร ขโมยของชาวบ้านไปทั่ว ยังไม่กลัวโดนด่า ทีอย่างงี้ล่ะกลัวขึ้นมาเชียว”
“มันไม่เหมือนกันโว้ย นั่นมันสิ่งของ นี่มันคนเป็นๆ“ เอ็ดเวิร์ดว่า “กูทำไม่ลง”
โจอี้นั่งจ้องหน้าเด็กน้อย พลางใช้ความคิดอย่างหนักหน่วง
“หน้าตาน่ารักดีวะ เลี้ยงเอาไว้เอาบุญแล้วกัน” โจอี้ปลอบใจตัวเอง “เผื่อวันข้างหน้า มันจะหาเลี้ยงเรามั้ง”
“โจอี้! มึงคิดเหมือนกูเลย” เอ็ดเวิร์ดไม่อยากเชื่อเลยว่า นี่คือเสียงของเขา ฟังดูแจ่มใส กระปรี้กระเปร่าผิดจากเมื่อครู่ลิบลับ
เด็กน้อยที่สองโจรเข้าใจว่า นอนหลับ กำลังยิ้มเยาะที่มุมปาก เขาแกล้งสลบให้ป้าตายใจว่า เขาจะไม่เห็นเส้นทางที่มาจากบ้าน อาหารที่ป้าให้กิน เขาก็แอบเททิ้ง ตลอดเวลาเขาลอบสังเกตการณ์ จนกระทั่งถูกอุ้มเข้ามาข้างใน และแกล้งหลับต่ออยู่อย่างนั้น
“ลำพังพวกเขายังเอาตัวไม่รอด แล้วจะเลี้ยงเราเนี่ยนะ” เด็กน้อยคิดในใจ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แกล้งบิดขี้เกียจ
เอ็ดเวิร์ดเอาข้อศอกกระทุ้งสีข้างสหายรัก “เฮ้ย ตื่นแล้ววะ ค่อยๆ พูดกับแกนะ”
“หนูชื่ออะไรครับ” โจอี้เริ่มตั้งคำถาม
“ก่อนผมจะตอบ เรามาเล่นสนุกกันหน่อยดีไหม” เด็กน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์
ผ่านไปสิบห้านาที
ตึง ตึง ตึง
เสียงร่างกายกระแทกกับพื้นหญ้าครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่หลายครั้ง ก่อนจะเงียบหายไป นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า การต่อสู้หยุดชะงักลงชั่วคราว สองจอมโจรเกาะแขนกันและกันแน่น ต่างฝ่ายต่างผลักเพื่อนให้ออกไปยืนข้างหน้าราวกับมันคือการลงโทษ เด็กน้อยวัยเจ็ดขวบในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ พับแขนเสื้อด้วยท่าทางทะมัดทะแมง นัยน์ตาสีฟ้าสดใสหลี่ลงเล็กน้อย พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้ม
“อะไรกัน ไม่คิดจะสู้แล้วเหรอ”
“เด็กอะไรวะ แรงเยอะฉิบหาย” โจอี้กระซิบกับเอ็ดเวิร์ด “กูว่า ต้องเป็นปีศาจแหงๆ”
คนฟังได้แต่กระแอมกระไอเป็นเชิงห้ามปรามแต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร โจอี้เดาว่า เอ็ดเวิร์ดก็คงเห็นด้วยกับความคิดของเขาเหมือนกันน่ะแหละ
“น้าคนนั้นน่ะ ชื่อโจอี้ใช่ไหม” ริคแฟลมมีความจำแม่นยำ ติดตรึงแน่นยิ่งกว่าปลิงดูดเลือด “ออกมาสู้กันหน่อย เผื่อจะช่วยให้หุบปากได้มั้ง”
โจอี้หน้าม่อย
“น้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดว่าอะไรเลยนะครับ คุณริค”
“ขนาดไม่ได้ตั้งใจไงล่ะ เลยสู้แค่ยกเดียว ไม่งั้นฉันจะสู้สองยกขึ้นไปด้วยซ้ำ” ริคแฟลมพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “จะสู้กันสามยกไหม ถ้าชักช้าน่ะ”
“ครับ ครับ ยกเดียวครับ” โจอี้เดินออกมายืนเผชิญหน้ากับเด็กปีศาจอย่างริคแฟลม
และเป็นไปตามคาด แค่การประชิดตัวครั้งเดียวของโจอี้ก็โดนริคแฟลมทุ่มทั้งตัวลงไปนอนกับพื้น พอลุกขึ้นได้ โจอี้ก็เดินสะเปะสะปะกลับไปยืนข้างเอ็ดเวิร์ด คะเนว่าห่างเด็กชายแล้ว ก็บ่นอุบอิบ “เจ็บฉิบหาย เดี๋ยวกูสไตรก์ซะให้เข็ด”
“อย่าเลยมึง เดี๋ยวโดนถีบ” เอ็ดเวิร์ดกล่าว
“คิดจะดูแลผม มีฝีมือแค่นี้เองเหรอ” ริคแฟลมเชิดหน้าอย่างผยองนิดๆ
บริเวณหน้าปราสาท ใกล้จุดที่ต่อสู้กันนั้น มีเด็กสาวลึกลับนั่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เธอกระโดดลงมายืนบนพื้นดิน แล้วก้าวเท้ายาวๆ มายืนตรงหน้าริคแฟลม เธอสูงกว่าเขาเกือบสองฟุต อายุคงราวๆ สิบห้า ยืนสงบนิ่งในชุดโอเวอร์โค้ทสีเขียว แม้ริคแฟลมจะฉงนสนเท่ห์กับการปรากฎตัวของสาวแปลกหน้า แต่เขาก็ไม่คิดอ่อนข้อ
ทั้งคู่ยืนในท่าเตรียมพร้อม ริคแฟลมเป็นฝ่ายวิ่งเข้าใส่ก่อนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขยับ เขาจับสายคาดเอวทั้งสองข้างของเธอไว้ ล็อคขาขวาหวังทุ่ม แต่ยกเท่าไรๆ ร่างบางก็ไม่ขยับ ชั่วพริบตา เด็กสาวจับเข็มขัดริคแฟลมยกขึ้น จนร่างผอมตัวลอย แล้วทุ่มอย่างแรง
ริคแฟลมลุกขึ้นมาใหม่
“ฉันแค่ประมาทไปหน่อย เอาใหม่อีกครั้งหนึ่ง”
ตึง ตึง ตึง ริคแฟลมทั้งถูกทุ่ม ทั้งถูกล็อคตัว หลายต่อหลายครั้ง
“ว้าว โหดสุดๆ” เอ็ดเวิร์ดกล่าว อีกคนเสริมว่า
“ไม่ยอมอ่อนข้อให้เด็กเลยเหรอ นี่มันเว่อร์ไปปะ เขาเป็นเด็กคนเดียวในหมู่พวกเรานะ”
ตึง
“นายทำได้แค่นี้เองเหรอ แค่มีความสามารถนิดหน่อยก็คุยโตซะแล้วงั้นสิ ยอมอ่อนข้อให้หน่อยก็หน้าเชิด จมูกชี้ขึ้นฟ้าแล้ว ฉันจะบอกให้ เด็กปีศาจอย่างนายใช้ไม่ได้ เข้าใจไหม” เด็กสาวกล่าวเสียงเรียบ
“เธอหมายความว่าไงที่ว่า ‘เด็กปีศาจใช้ไม่ได้’ ? นี่ไม่ใช่การเย้ยหยันหรอกเหรอ” ริคแฟลมขุ่นเคือง
“ไม่ใช่การเย้ยหยัน แต่เป็นการแบ่งแยกทางความสามารถ นายควรแยกให้ชัดเจน”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง แค่เพราะฉันเป็นปีศาจ เธอเลยดูถูกฉันใช่ไหม”
“ฉันไม่ได้ดูถูกปีศาจทุกตน เดี๋ยวนี้มีปีศาจดีๆ มากมายในโลก บางครั้งฉันก็นับถือปีศาจพวกนั้นเหมือนกัน แต่สำหรับปีศาจที่ชอบคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น คนที่ใช้พลังพิเศษของตนทำให้คนอื่นเสียหน้าตอนที่แพ้ นั่นคือนาย พูดตามตรง เด็กปีศาจอย่างนาย มันทำให้ฉันอยากอ๊วก”
“ยัยบ้า แนวคิดเรื่องปีศาจของเธอนี่ มันสุดยอดไร้เหตุผลสิ้นดี ในฐานะเป็นปีศาจ ฉันจะไม่สนใจก็ไม่ได้”
“ไปบ้าที่อื่นไป๊” เด็กสาวไล่
“ว๊าคคคคคคคคคค” ริคแฟลมร้องตะโกนพร้อมกระโดดตัวลอยหวังชกหน้าผู้หญิงปากร้าย เด็กสาวชักเท้าไปข้างหลังแล้วยกขึ้นถีบเข้าที่ท้องของริคแฟลมที่จู่โจมเข้ามาอย่างไม่ปราณี ร่างเล็กกระเด็นไปไกลก่อนตกถึงพื้นดังตึง
“ริคแฟลม!!!!!” สองจอมโจรต่างร้องเสียงหลง เอ็ดเวิร์ดวิ่งเข้ามาพยุงริคแฟลม
“เอ็ด..เวิร์ด....ปล่อย” เสียงริคแฟลมตะกุกตะกักเพราะจุก แต่แววตาและท่าทางเขายังมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ
“ขอโทษที่พูดนะ แต่นายเทียบฉันไม่ติดฝุ่นหรอก ถึงอีก 500 ปี นายก็เอาชนะฉันไม่ได้” เด็กสาวยิ้มหยันที่มุมปาก
“ยัยบ้า ยัยบ้า” ริคแฟลมกำหมัดแน่น น้ำเสียงคลั่งแค้น
“ฉันไม่ได้รังแกนาย ฉันทุ่มนายล้มลงไปจูบฝุ่น เพราะอยากบอกว่า นายไม่เห็นหัวผู้ใหญ่ใจดีสองคน พวกเขาไม่รังเกียจที่นายเป็นปีศาจ ผิดกับคนที่ทิ้งนายไป จริงมั้ย”
เจอคนถามอย่างตรงไปตรงมาเข้า ริคแฟลมก็อึ้งไปเหมือนกัน หมัดที่กำไว้ค่อยคลายลง
“เธอเป็นปีศาจรึ”
“เออ! รึนายจะเป็นได้คนเดียว”
“เธอชื่ออะไร”
“หากเราได้เจอกันครั้งหน้า ฉันจะเอ่ยนามของฉัน” เด็กสาวยิ้มสดใส แล้วหันไปยักคิ้วกับสองจอมโจร “น้าเจอคนพิเศษเข้าแล้วนะ เลิกเป็นโจรเสียทีเถอะ ใช้เด็กคนนี้ให้คุ้ม...ฉันไปล่ะ”
เพียงสายลมพัดมาวูบเดียว ร่างบอบบางในชุดโอเวอร์โค้ทสีเขียวก็หายวับไปกับตา ทั้งสามคนได้แต่ยืนมองด้วยความฉงนปนประหลาดใจ
------------------------------------------------- จบตอน ----------------------------------------------
เกร็ดหิมะ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 เม.ย. 2556, 03:15:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 เม.ย. 2556, 03:15:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 1092
| ตอนที่ 2 คืนแห่งโชคชะตา >> |