วิกฤตร้ายล่าหัวใจนายจอมแสบ
-
Tags: วัยรุ่น
ตอน: 17
“กรี๊ดดดด!!” พอเข้ามาในห้องก็เจอไอ้คนไร้มารยาทเลย ฉันคงจะไม่ตกใจขนาดนี้หรอกถ้าไอ้บ้านี้มันไม่เปลือยท่อนบนเดินไปเดินมาให้ห้องของช้านนนนน T0T
“เป็นอะไรอ่ะ ทำไมต้องตกใจเวอร์ขนาดนั้นด้วย”นิคเนมเดินไปเก็บเสื้อผ้าของเขาที่ว่างไว้กับพื้น”แล้วไหนล่ะชุดของฉัน”
“เอ้าไปเลย!!” ฉันโยนเสื้อผ้าทั้งหมดในมือให้นิคเนม”รีบๆใส่ด้วย!!ฉันจะบ้าตาย -_-”
“ฮ่าๆๆ ฉันนึกว่าเธออยากเห็นเสียอีก ” พูดจบนิคเนมก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
นี้มันบ้าอะไรกันเนี้ย -_- ยิ่งฉันไม่อยากเจอ เขาก็พยามมาเจอฉันแล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะที่นี้ ฉันเดินทรุดตัวนั่งบนโซฟาตัวยาวก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับตาลงอย่างเพลียๆควบคุมนักเรียนทั้งโรงเรียนยังไม่เหนื่อยเท่าควบคุมหัวใจตัวเองเลย
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรกำลังมองฉันอยู่และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆเพราะไอบ้านิคเนมมันนั่งพื้นมองหน้าฉันอยู่ -_-
“นายออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ฉันยันตัวเองขึ้นนั่งบนโซฟา”ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงนายเปิดประตูล่ะ”
“เวลาเธอหลับสวยเป็นบ้าเลย ^^”
“นี้นายแอบมองฉันหรอ” ฉันค้อนใส่เขา ”นายมันโรคจิต!!”
“ฉันคงจะโรคจิตจริงๆแหละ” นิคเนมยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ”ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันแอบมองเธอมารู้ตัวอีกทีฉันก็ชอบมองเธอไปแล้ว”
“O////O”
คำพูดของนิคเนมทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูกฉันมองสบตาเขานิ่งๆฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอมองหน้าเขานานเท่าไหร่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตาเพราะกลัวว่าถ้าลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็จะพบว่าตัวเองเผลอนอนหลับอยู่ตรงนี้ทุกสิ่งมันจะเป็นแค่ความฝันเขาไม่ได้นั่งอยู่ตรงหน้าฉันและเขาไม่พึ่งพูดประโยคนี้กับฉัน
“ซีเมล์” นิคเนมเรียกชื่อฉันอย่างแผ่วเบา
ฉันไม่รู้ว่าเขามานั่งข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ นิคเนมเอื้อมมือมาจับมือทั้งสองของฉันขึ้นก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างของเขากุมมือฉันไว้เบาๆ ฉันยังมองสบตาผู้ชายตรงหน้านิ่งๆฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรจะทำอะไรฉันควรจะสบัดมือออกจากเขาหรือจะพลักเขาพร้อมกับตะโกนด่าแบบที่ฉันชอบทำความคิดของฉันถูกหยุดเหมือนมีใครมากดปุ่ม Stop นิคเนมใช้ริมฝีปากของเขาประทับลงบนริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน
“ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรทำแบบนี้แต่...” นิคเนมถอนริมฝีปากออกเพื่อเว้นระยะให้ฉันหายใจและประทับจูบลงมาอีกครั้ง”ฉันรักเธอ..ซีเมล์” นิคเนมคลางในลำคอขณะที่จมูกของเขายังคงวนเวียนอยู่ที่แก้มของฉัน
ฉันพยามรวบรวมสติก่อนจะพลักเขาออกห่างจากตัวในตอนแรกนิคเนมมีท่าทีขัดขืนแต่ฉันก็พยายามพลักเขาออกจนได้
“ม่ะ...เมื่อกี้นายพูดว่ายังไงน่ะ” เสียงของฉันสั่นนิดๆ
“ให้ตายเหอะ..เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไป” นิคเนมพึมพัมกับตัวเองก่อนจะใช้มือทั้งสองของลูบหน้าตัวเองอย่างสับสน”ฉันรักเธองั้นหรอ..นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน” นิคเนมหันหน้ามามองฉัน
“...” ฉันได้แต่มองหน้าเขานิ่งๆไม่พูดอะไรฉันรู้สึกว่าหน้าฉันร้อนผ่าวไปทั้งหน้าห้องที่มีอุณหภูมิต่ำกลับทำให้เหงื่อฉันพรุดขึ้นเต็มตัวไปหมด หน้าฉันต้องแดงมากแน้ๆ
“ให้ตายเหอะ!!เธอยอมให้ฉันจูบแบบนั้นได้ยังไง” นิคเนมจับไหล่ฉันทั้งสองข้าง”เธอทำให้ฉันสับสน..รู้ตัวหรือป่าว”
“เหอะ!” ฉันเค้นหัวเราะในลำคอ”สับสนอย่างงั้น..ฉันต่างหากที่ควรโวยวายใส่นายที่นายมาขโมยจูบฉัน!!” ฉันมองหน้านิคเนมอย่างเหลืออด!!
“ฉัน...”นิคเนมมองหน้าฉันด้วยสายตาสำนึกผิดก่อนจะกุมมือฉันอีกครั้ง”ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ ความรู้สึกแบบนี้ฉันควรจะมีให้ต้นไผ่ไม่ใช่เธอ” พูดจบเขาก็ปล่อยมือฉัน
ต้นไผ่อย่างนั้นหรอ..ฉันไม่เคยเกลียดยัยนั้นเท่าวันนี้มาก่อนเลย!! ทำไมคนอย่างฉันต้องมาแพ้ผู้หญิงอย่างยัยนั้นด้วยทำไมฉันถึงได้อ่อนแอขนาดนี้น่ะ!!
“งั้นเราสองคนก็ไม่ต้องมาเจอกันอีกไปให้พ้นหน้าฉันเลย!!!” ฉันชี้มือไปที่ประตูโดยไม่มองหน้านิคเนม
“ซีเมล์” นิคเนมเรียกชื่อฉันเบาๆก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากโซฟา”ฉันไปแล้วน่ะ” พูดจบนิคเนมก็เดินออกจากห้องฉันไป
ทันทีที่ประตูห้องปิดลงน้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ฉันให้มือทั้งสองข้างปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง ฉันไม่เคยร้องไห้แบบนี้มาก่อนเลยฉันมองมือของตัวเองที่ตอนนี้เปียกชุมไปด้วยน้ำตา อะไรกันแค่เขาเดินออกไปจากห้องแล้วทิ้งฉันไว้คนเดียวมันทำให้ฉันรู้สึกแย้ขนาดนี้เลยหรือยังไง
“ฮึกๆ..ฮึกๆ” ฉันเดินสะอึกเข้าไปในห้องนอนแล้วทรุดตัวนอนลงบนเตียงอย่างหมดแรงฉันค่อยๆหลับตาลงทั้งที่ยังร้องไห้อยู่ในห้องที่เงียบมีเพียงเสียงร้องไห้ของฉันเท่านั้นที่ดังอยู่
“>.O” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเมื่อมีแสงแดดจากภายนอกสาดส่องเข้ามาในห้อง ฉันไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่าสุดฉันจำได้ว่าฉันนอนร้องให้อยู่บนเตียง โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุดไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้าฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างทุลักทุเล
“กรี๊ดดด!! ผีหลอก” เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำฉันก็เห็นผีผู้หญิงตัวหนึ่งกำลังมองฉันอยู่ฉันค่อยๆเลื่อนมือที่ปิดหน้าออกช้าๆเมื่อฉันเห็นว่าผีตัวนั้นยังอยู่ฉันก็รีบปิดหน้าอย่างรวดเร็ว อ่า..ฉันว่ามันแปลกๆน่ะฉันเลื่อนมือออกจากตาอย่างช้าๆแล้วก็พบว่าผีตัวนั้นทำตามฉัน ฉันเลยลองโบกมือไปมามันก็ทำตามอีก -_- เอ่อ..มันไม่ใช่ผีแล้วแหละนั้นมันเงาฉันเอง ^^ สงสัยเสียใจมากไปหน่อยเลยจิตตก
“นี้หน้าฉันหรอเนี้ย -_-” ฉันลูบหน้าตัวเองระหว่างมองกระจก “ฉันนึกว่าผีแหนะ”
“ยิ้มสิ ” ฉันบอกตัวเอง
“หัวเราะสิ ฮ่าๆๆๆ”
“ร้องไห้สิ T0T”
ฉันคิดว่าฉันควรจะอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปศรีทันยาซะ -_- เหอะ!แค่ถูกผู้ชายเมินทำให้เธอเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยหรอซีเมล์ ไม่!!ฉันไม่ใช่แบบนี้เอาล่ะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้วไปช็อปปิ้งที่กว่า ไฟท์ติ้ง ^_^Y ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะม้วนผมขึ้นแล้วกะโฉนเข้าห้องน้ำไป (หล่อนหายเศร้าแล้วหรอ -_-) ฉันยังไม่หายเศร้าหรอกแต่ฉันต้องเข้มแข็ง ฮ่าๆๆ (มันบ้าไปแล้ว -_-)
“เป็นอะไรอ่ะ ทำไมต้องตกใจเวอร์ขนาดนั้นด้วย”นิคเนมเดินไปเก็บเสื้อผ้าของเขาที่ว่างไว้กับพื้น”แล้วไหนล่ะชุดของฉัน”
“เอ้าไปเลย!!” ฉันโยนเสื้อผ้าทั้งหมดในมือให้นิคเนม”รีบๆใส่ด้วย!!ฉันจะบ้าตาย -_-”
“ฮ่าๆๆ ฉันนึกว่าเธออยากเห็นเสียอีก ” พูดจบนิคเนมก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
นี้มันบ้าอะไรกันเนี้ย -_- ยิ่งฉันไม่อยากเจอ เขาก็พยามมาเจอฉันแล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะที่นี้ ฉันเดินทรุดตัวนั่งบนโซฟาตัวยาวก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับตาลงอย่างเพลียๆควบคุมนักเรียนทั้งโรงเรียนยังไม่เหนื่อยเท่าควบคุมหัวใจตัวเองเลย
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรกำลังมองฉันอยู่และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆเพราะไอบ้านิคเนมมันนั่งพื้นมองหน้าฉันอยู่ -_-
“นายออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ฉันยันตัวเองขึ้นนั่งบนโซฟา”ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงนายเปิดประตูล่ะ”
“เวลาเธอหลับสวยเป็นบ้าเลย ^^”
“นี้นายแอบมองฉันหรอ” ฉันค้อนใส่เขา ”นายมันโรคจิต!!”
“ฉันคงจะโรคจิตจริงๆแหละ” นิคเนมยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ”ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันแอบมองเธอมารู้ตัวอีกทีฉันก็ชอบมองเธอไปแล้ว”
“O////O”
คำพูดของนิคเนมทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูกฉันมองสบตาเขานิ่งๆฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอมองหน้าเขานานเท่าไหร่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตาเพราะกลัวว่าถ้าลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็จะพบว่าตัวเองเผลอนอนหลับอยู่ตรงนี้ทุกสิ่งมันจะเป็นแค่ความฝันเขาไม่ได้นั่งอยู่ตรงหน้าฉันและเขาไม่พึ่งพูดประโยคนี้กับฉัน
“ซีเมล์” นิคเนมเรียกชื่อฉันอย่างแผ่วเบา
ฉันไม่รู้ว่าเขามานั่งข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ นิคเนมเอื้อมมือมาจับมือทั้งสองของฉันขึ้นก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างของเขากุมมือฉันไว้เบาๆ ฉันยังมองสบตาผู้ชายตรงหน้านิ่งๆฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรจะทำอะไรฉันควรจะสบัดมือออกจากเขาหรือจะพลักเขาพร้อมกับตะโกนด่าแบบที่ฉันชอบทำความคิดของฉันถูกหยุดเหมือนมีใครมากดปุ่ม Stop นิคเนมใช้ริมฝีปากของเขาประทับลงบนริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน
“ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรทำแบบนี้แต่...” นิคเนมถอนริมฝีปากออกเพื่อเว้นระยะให้ฉันหายใจและประทับจูบลงมาอีกครั้ง”ฉันรักเธอ..ซีเมล์” นิคเนมคลางในลำคอขณะที่จมูกของเขายังคงวนเวียนอยู่ที่แก้มของฉัน
ฉันพยามรวบรวมสติก่อนจะพลักเขาออกห่างจากตัวในตอนแรกนิคเนมมีท่าทีขัดขืนแต่ฉันก็พยายามพลักเขาออกจนได้
“ม่ะ...เมื่อกี้นายพูดว่ายังไงน่ะ” เสียงของฉันสั่นนิดๆ
“ให้ตายเหอะ..เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไป” นิคเนมพึมพัมกับตัวเองก่อนจะใช้มือทั้งสองของลูบหน้าตัวเองอย่างสับสน”ฉันรักเธองั้นหรอ..นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน” นิคเนมหันหน้ามามองฉัน
“...” ฉันได้แต่มองหน้าเขานิ่งๆไม่พูดอะไรฉันรู้สึกว่าหน้าฉันร้อนผ่าวไปทั้งหน้าห้องที่มีอุณหภูมิต่ำกลับทำให้เหงื่อฉันพรุดขึ้นเต็มตัวไปหมด หน้าฉันต้องแดงมากแน้ๆ
“ให้ตายเหอะ!!เธอยอมให้ฉันจูบแบบนั้นได้ยังไง” นิคเนมจับไหล่ฉันทั้งสองข้าง”เธอทำให้ฉันสับสน..รู้ตัวหรือป่าว”
“เหอะ!” ฉันเค้นหัวเราะในลำคอ”สับสนอย่างงั้น..ฉันต่างหากที่ควรโวยวายใส่นายที่นายมาขโมยจูบฉัน!!” ฉันมองหน้านิคเนมอย่างเหลืออด!!
“ฉัน...”นิคเนมมองหน้าฉันด้วยสายตาสำนึกผิดก่อนจะกุมมือฉันอีกครั้ง”ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ ความรู้สึกแบบนี้ฉันควรจะมีให้ต้นไผ่ไม่ใช่เธอ” พูดจบเขาก็ปล่อยมือฉัน
ต้นไผ่อย่างนั้นหรอ..ฉันไม่เคยเกลียดยัยนั้นเท่าวันนี้มาก่อนเลย!! ทำไมคนอย่างฉันต้องมาแพ้ผู้หญิงอย่างยัยนั้นด้วยทำไมฉันถึงได้อ่อนแอขนาดนี้น่ะ!!
“งั้นเราสองคนก็ไม่ต้องมาเจอกันอีกไปให้พ้นหน้าฉันเลย!!!” ฉันชี้มือไปที่ประตูโดยไม่มองหน้านิคเนม
“ซีเมล์” นิคเนมเรียกชื่อฉันเบาๆก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากโซฟา”ฉันไปแล้วน่ะ” พูดจบนิคเนมก็เดินออกจากห้องฉันไป
ทันทีที่ประตูห้องปิดลงน้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ฉันให้มือทั้งสองข้างปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง ฉันไม่เคยร้องไห้แบบนี้มาก่อนเลยฉันมองมือของตัวเองที่ตอนนี้เปียกชุมไปด้วยน้ำตา อะไรกันแค่เขาเดินออกไปจากห้องแล้วทิ้งฉันไว้คนเดียวมันทำให้ฉันรู้สึกแย้ขนาดนี้เลยหรือยังไง
“ฮึกๆ..ฮึกๆ” ฉันเดินสะอึกเข้าไปในห้องนอนแล้วทรุดตัวนอนลงบนเตียงอย่างหมดแรงฉันค่อยๆหลับตาลงทั้งที่ยังร้องไห้อยู่ในห้องที่เงียบมีเพียงเสียงร้องไห้ของฉันเท่านั้นที่ดังอยู่
“>.O” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเมื่อมีแสงแดดจากภายนอกสาดส่องเข้ามาในห้อง ฉันไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่าสุดฉันจำได้ว่าฉันนอนร้องให้อยู่บนเตียง โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุดไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้าฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างทุลักทุเล
“กรี๊ดดด!! ผีหลอก” เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำฉันก็เห็นผีผู้หญิงตัวหนึ่งกำลังมองฉันอยู่ฉันค่อยๆเลื่อนมือที่ปิดหน้าออกช้าๆเมื่อฉันเห็นว่าผีตัวนั้นยังอยู่ฉันก็รีบปิดหน้าอย่างรวดเร็ว อ่า..ฉันว่ามันแปลกๆน่ะฉันเลื่อนมือออกจากตาอย่างช้าๆแล้วก็พบว่าผีตัวนั้นทำตามฉัน ฉันเลยลองโบกมือไปมามันก็ทำตามอีก -_- เอ่อ..มันไม่ใช่ผีแล้วแหละนั้นมันเงาฉันเอง ^^ สงสัยเสียใจมากไปหน่อยเลยจิตตก
“นี้หน้าฉันหรอเนี้ย -_-” ฉันลูบหน้าตัวเองระหว่างมองกระจก “ฉันนึกว่าผีแหนะ”
“ยิ้มสิ ” ฉันบอกตัวเอง
“หัวเราะสิ ฮ่าๆๆๆ”
“ร้องไห้สิ T0T”
ฉันคิดว่าฉันควรจะอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปศรีทันยาซะ -_- เหอะ!แค่ถูกผู้ชายเมินทำให้เธอเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยหรอซีเมล์ ไม่!!ฉันไม่ใช่แบบนี้เอาล่ะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้วไปช็อปปิ้งที่กว่า ไฟท์ติ้ง ^_^Y ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะม้วนผมขึ้นแล้วกะโฉนเข้าห้องน้ำไป (หล่อนหายเศร้าแล้วหรอ -_-) ฉันยังไม่หายเศร้าหรอกแต่ฉันต้องเข้มแข็ง ฮ่าๆๆ (มันบ้าไปแล้ว -_-)
ก้านกล้วย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 พ.ค. 2556, 09:48:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 พ.ค. 2556, 09:48:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 889
| << 16 | 18 >> |