ทางเดินหัวใจ
เรื่องหนึ่งเรื่องเริ่มมาจากความฝัน อีกหลายเรื่องคืความผูกพันธ์
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
Tags: ฝัน และ จริง
ตอน: ตอนที่25 ฉากสุดท้าย
สวัดดีทุกคนนะคะ ครบ 25 ตอนแล้ว เลยตัดจบ ขอบคุณที่อ่านเรื่องนี้นะคะ แล้วเจอกันเรื่องตอไปเร็วๆนี้ อ๋อ...ช่วยแนะนำกันด้วยนะคะ จะได้เอาไปใช่เรื่องต่อไป ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
THE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE END
THE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE END
50 ปีต่อมา
ลมหาพัดมาประทะผิวของสาววับชรา วัย เจ็ดสิบเจ็ดปี อดีตหมอสาวที่มีความสามรถคนหนึ่ง แต่ในวัยนี้เธอหมดแรงกำลังจะไปรักษาใครอีกแล้ว
เบื้องหน้าของหญิงชราคือหลุมฝังศพของคนที่เธอรัก ไม่ว่าจะเป็นย่าน้อย พ่อ แม่ พี่ชาย และ สามี ต่างคนก็จากเธอไปหมดแล้วแต่อีกไม่นานร่างนี้ก็คงจะมาอยู่ที่ผืนดินผืนนี้เช่นกัน
ยอดเขาในเมืองเชียงใหม่นี่สามารถมองไปเห็นไร่ละอ่อนน้อยได้เกือบทั่ว เป็นที่ๆย่าน้อยเลือกที่จะมาอยู่ และคนอื่นๆก็ทยอยตามมา
นรีคิดถึงอ้อมกอดของสามีอันเป็นที่รัก สิบปีแล้วที่เขาย้ายไปอยู่กับย่าน้อย พ่อ แม่ และพี่ชายของเธอ
“คุณย่าน้ำค้าง”
เด็กหนุ่มหน้าตาดี อายุเข้ายี่สิบปีในอีกไม่กี่วันวิ่งเข้าสวมกอดผู้เป็นย่า เด็กคนนี้ถึงแม้ไม่ใช่หลานแท้ๆแต่เธอก็รักเหมือนหลานในไส้
“เจ้าลูกหินฝึกตำรวจเสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ พอฝึกเสร็จก็รีบมาที่นี่เลยครับกลัวไม่ทันมาไหว้คุณทวดย่าน้อย คุณทวดดำ คุณทวดดวงใจ แล้วก็คุณปู่ คนอื่นๆล่ะครับ”เด็กหนุ่มหันหาคนอื่นๆที่ไม่รู้หายไปไหน
“โหพี่ลูกหินมาถึงก็อ้อนคุณย่าเลยนะ”
เด็กสาววัยสิบเจ็ด ผมดำสนิท แก้มใสอมชมพูโดยไม่ต้องผลัดหน้า เดินถือถาดดอกไม้มา
“ลูกกวาด อาลูกอิน กับอายุล่ะ”หิรัญถามหาบิดาและมารดาของสาวน้อย
“คุณพ่อ คุณแม่ ก็อยู่กับลุงลูกหมู กับป้าสาแล้วก็ อาลูกจัน กับ อาหมอปัด ที่น้ำตกนะสิคะเล่นกันเป็นเด็กไปกับเจ้าลูกดิน”สีหน้าบ่งบอกถึงอาการงอน
“จะไปอิจฉาน้องทำไม น้องยังเด็กใครๆก็ต้องรักเอ็นดูเป็นธรรมดา ผิดกับเราที่อีกไม่กี่ปีก็จะได้เป็นหมอ มาเอาดอกไม้มาให้ย่า”นรีสอนหลานสาวในไส้ไม่ให้ไปอิจฉาพี่น้องด้วยกัน
“โธ่ คุณย่าเห็นลูกกวาดเป็นเด็กร้ายกาจไปได้ ลูกกวาดก็แค่พูดเล่น”การเวกรีบแก้ต่าง
“คุณย่าครับแล้วปีนี้เรื่องที่คุณย่าจะเล่าคือเรื่องอะไรครับ”เด็กหนุ่มถามผู้เป็นย่าถึงเรื่องราวชีวิตที่นรีจะเล่าให้หลานๆฟังทุกปี
“ลูกกวาดไม่เอาเรื่องคดีนั้นที่คุณย่าเล่าค้างไว้นะคะ ไม่อยากฟังแล้ว”เด็กสาวทำหน้าหยีเมื่อนึกถึงเรื่อง ‘หมอฆ่าคน’ ที่ผู้เป็นย่าเล่า
“เรื่องคดีอะไรเหรอลูกกวาดพี่อยากฟัง”เด็กหนุ่มหันมาถามน้องสาว
“อย่าเลยพี่ลูกหิน ให้คุณย่าเล่าเรื่องอื่นดีกว่า หรือจะเอาเรื่องคุณปู่วินก็ได้ค่ะ ว่าท่านมีภรรยาคนที่สองได้ยังไงแล้วเธอรับเรื่องลูกติดได้ยังไง แล้วภรรยาคนแรกของท่านจะทำยังไงตอนที่กลับมาหาคุณปู่วิน”หลานสาวเสนอเรื่องให้ผู้เป็นย่าเลือก
“ไม่เอาสิ ไม่ยุติธรรมเลยครับคุณย่า ผมไม่รู้เรื่องคุณปู่วินเลิกกับภรรยาคนแรก แล้วยังมีภรรยาคนที่สอง แล้วลูกติดอีก”เด็กหนุ่มค้าน
“เอาเรื่องคุณปู่วินก็ดีนะ เรื่องนี้ก็สนุกไม่เบาเลยล่ะ”ย่านรีตัดสินให้
“เล่าเลยค่ะคุณย่า”หลานสาวเร่ง
“โอ้ๆ ยังย่ายังไม่เล่า ไหว้ให้เสร็จก่อนแล้วย่าจะเล่า”
เด็กๆทำหน้าเสียดาย แต่ก็คงไม่เป็นไรอีกไม่กี่อึดใจพวกเขาก็คงได้ฟัง
“อีกหลายเดือนเลยนะครับกว่าคุณย่ามยุราจะมาเยี่ยมคุณปู่นาย”เด็กหนุ่มนึกถึงน้องๆที่จะตาม มยุรามาไหว้ นาย
“ปีนี้ก็ครบยี่สิบปีที่พี่น้ำตกจากไปแล้วสินะ โรคภัยไข้เจ็บนี่ไม่เคยเว้นชีวิตใครเลย”
ไม่ว่าจะเป็นพี่ชาย หรือ สามีของเธอ ก็ล้วนจากไปด้วยโรคหัวใจ
“คุณแม่”
นรีหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับลูกชายคนโตที่เธอรักเหมือนลูกแท้ๆ โบกมืออยู่ที่เนินเขา หญิงชรานึกถึงเด็กน้อยที่แสนร้ายกาจ แต่ก็เอาชนะใจผู้ใหญ่ทุกคนที่ได้พบเจอ
“คุณย่าครับคุณพ่อมาแล้ว”เด็กหนุ่มรีบวิ่งลงไปยังเนินเขา ไปกอดผู้เป็นแม่ที่ตาหลังผู้เป็นพ่อมา
“หนูขอไปหาคุณพ่อ คุณแม่บ้างนะคะ”ลูกกวาดรีบวิ่งตามพี่ชายไป
นรีมองลูกๆหลานหลานแล้วยิ้มไม่หุบ
“พี่ดิวดูลูกๆทั้งสามของเราสิคะ ตอนนี้พวกเขาโตจนน้ำค้างอยากให้พวกเขากลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจะได้อุ้มเขาขึ้นมาที่นี่พร้อมกัน เหมือนตอนที่เราพาพวกเขามาที่นี่ครั้งแรก”น้ำตาแห่งความหลังพรั่งพรูมาอีกครั้ง
“คุณแม่ขาร้องไห้อีกแล้ว”หญิงวัยสี่สิบปลายๆเดินมากอดผู้เป็นแม่
ลูกจัน หรือ มณีจันทร์ ที่คุณหญิงพรนภาตั้งตามตัวละครที่เธอชอบ วันนี้ช่างเหมือนคุณหญิงพรนภาเหลือเกิน
“ยัยหนูลูกจัน คุณแม่ก็ร้องแบบนี้ตลอดแหละ”ลูกชายวัยห้าสิบเดินมายีหัวน้องสาวเหมือนน้องยังเป็นเด็กน้อย
ลูกอิน หรือ อินทร ชื่อที่จ่าดำรงณ์ตั้งตามละครที่เขาชอบ เช่นกัน แล้วเขาก็คล้ายผู้เป็นตาไปทุกที
“คุณย่าทวดครับ วันนี้เด็กชายหารกล้า ของคุณย่าทวดเอายศพันตำรวจเอกมาฝากคุณย่าแล้วนะครับ”หนุ่มวัยห้าสิบห้าก้มกราบหลุมศพย่าน้อย
หาญกล้า ชื่อนี้ย่าน้อยตั้งตาชื่อของสามีที่ตายจากไป ‘แต่เหลนของย่าทวดต้องเป็นได้มากกว่าหมู่นะ คุณตาทวดท่านจะได้ภูมิใจ’คำพูดสุดท้ายของย่าน้อยที่พูดก่อนจะหมดลมหายใจ
“ลูกหมู”นรีเดินไปลูบหัวลูกชาย “คุณย่าทวดท่านคงรับรู้แล้ว เหลนรักคนเก่งได้เป็นสารวัตร คุณปู่ทวดก็คงภูมิใจที่อย่างน้อยชื่อของท่านก็มียศดีๆนำหน้า”
“ครับคุณแม่ จริงสิครับวันนี้ไอ้ต้นมันจะมาไหว้คุณพ่อด้วย แต่ทำไมยังไม่เห็นหัวมันเลย”
สารวัตรหาญกล้าหันหาเพื่อนรักเผื่อจะมาโผล่แถวนี้
“ตายแล้วค่ะคุณย่า”การเวกวิ่งมาหาย่านรี
“ใครตายเหรอพี่ลูกกวาด”เด็กชายวัยแปดขวบถามพี่สาว
“ไม่มีใครตายหรอกลูกดิน มันเป็นคำอุทาน”พี่สาวรีบอธิบาย “คุณย่าขาแล้วแบบนี้
คุณย่าก็เล่าเรื่องคุณปู่วินไม่ได้แล้วสิคะ ลูกชายเขามาแบบนี้”เด็กสาวทำหน้าเซ็ง
“ก็ดีสิ คุณย่าได้เล่าเรื่องคดีอะไรนั้นให้พี่ฟังบ้าง”หิรัญรู้สึกเหมือนได้ชนะน้องสาว
“คุณแม่เล่าเรื่องนั้นเหรอครับ”สารวัตรหาญกล้าหันมาถามนรี ผู้เป็นแม่พยักหน้าช้าๆ
“พอแล้วครับคุณแม่ เรื่องไหนที่คุณแม่ไม่สบายใจก็อย่าเล่าเลยครับ”
“ไม่เป็นอะไร ถ้าแม่ไม่สบายใจจะเล่าแม่คงไม่เล่าหรอก ตาลูกหินแต่ย่าจะไม่เล่าย้อนนะ ย่าจะเล่าไปพร้อมๆเรื่องปู่วินเลย”ย่านรียิ้มบางให้ทุกคน
“แล้วอาลุงต้นจะไม่ว่าเหรอคะ”เด็กสาวยังเป็นห่วง
“เจ้านั้นจะช่วยเล่านะสิไม่ว่า”หาญกล้าหันไปบอกหลานสาว
“เราจะรอเจ้าต้นกันใช่ไหม”ย่านรีหันไปถามลูกชาย
“นั้นไงครับคุณแม่รถพี่ต้นจอดอยู่ที่ตีนเขา อีกเดี๋ยวก็คงเดินมาถึง”อินทรชี้ให้ทุกคนเห็น
สักสิบนาทีเห็นจะได้เด็กชายต้น หรือนายอัตตาวัยสี่สิบห้าก็เดินมาพร้อมดอกไม้ช่อโต
หลานๆทั้งสามรีบวิ่งไปหา
“สวัสดีครับ”หิรัญนำขบวน
“สวัสดีค่ะลุงต้น”การเวกวิ่งไปกอด
“สวัสดีฮะ”หัสดินเดินไปจับมือลุงลากไปหาย่านรี
เมื่อมาครบทุกคนพิธีก็เล่มขึ้น ทุกคนหลับตาระลึกถึงสิ่งดีๆที่คนที่จากไปแล้วเคยทำให้ มีเพียงหัสดินที่อายุน้อยที่สุดที่ไม่เคยเจอใครในนี้ เลยได้แต่มองคนโตๆหลับตา
เด็กน้อยหันไปที่โต๊ะที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เพราะมีเสียงคนเรียก พอหันไปก็เจอกับคนในรูปที่พวกเขากำลังไหว้อยู่ เด็กน้อยอยากจะร้องเรียกทุกคนให้หันมาดู แต่ย่าน้อยเอามือจุ๊ปากห้ามไว้ และควักมือเรียกเด็กน้อยให้เข้ามาหา
เด็กน้อยค่อยๆถอยหลังแล้ววิ่งไปที่ใต้ต้นไม้ แล้วไหว้ทุกคน ย่าน้อยยิ้มเอ็ดดูก่อนจะยื่นพระสมเด็จฯรุ่นแรกให้เด็กน้อย
“คุณทวดย่าน้อยให้ผมเหรอครับ”ย่าน้อยพนักหน้า “ขอบคุณครับ”เด็กน้อยรับมาแล้วกำมาไว้ในมือ
“ขอให้พระรักษานะลูก”แม่ดวงใจลูบหัวเด็กน้อย
แล้วจู่ๆก็มีลมเย็นวูบใหญ่พัดมาเด็กหน้าหลับตาปี๋กลัวเศษอะไรจะเข้าตา พอลืมตามาอีกทีกลุ่มคนที่ยืนอยู่ก็หายไปหมดแล้ว
“ลูกดิน”การเวกแตะไหล่น้องชาย เด็กน้อยสะดุ้งโหง
“พี่ลูกกวาดผมตกใจหมดเลย”
“มาทำอะไรตรงนี้ เผลอไม่ได้เชียวนะ ในมือมีอะไร แอบมากินขนมล่ะสิ มาให้พี่ดูสิว่ากินอะไร”การเวกดึงมือน้องชายมาดู แล้วแย่งขอในมือไปดู
“เอาคืนมานะนั้นของผม”เด็กน้อยพยายามแย่งคืน แต่ตัวเล็กเกินกว่าจะเอื้อมถึง
“เอามานี่”หิรัญแย่ต่อจากการเวกที่ไม่ได้ระวังตัว
“พี่ลูกหินขอผมนะ”เด็กน้อยยกมือไหว้พี่ชาย เป็นจังหวะเดียวกับที่พวกผู้ใหญ่เดินมา
ถึง
“ลูกหินแย่งอะไรน้อง เอาคืนน้องไปลูก”สายสุรีดุลูกชาย
“ผมเปล่านะครับคุณแม่ นู้หลานสาวคนดีของคุณแม่ต่างหาก”ชายหนุ่มรีบแก้ตัว
“โอ๊ย!!! เจ็บนะคะคุณแม่”เด็กสาวร้อยลั่นเมื่อถูกยุวรรณดาผู้เป็นแม่หยิก
“ดีครับอายุ หยิกให้เด็กขี้อิจฉาเนื้อหลุดเลยครับ”เด็กหนุ่มไม่วายยุอาสะใภ้ “โอ๊ย คุณแม่ตีผมทำไม”
“ไปว่าน้องทำไมล่ะลูกคนนี้ มานี่ลูกวาดป้าจะทายาแก้ช้ำให้”สายสุรีรีบดึงหลานสามเข้ามากอด เด็กสาวถือโอกาสอ้อนใหญ่
“ไหนแย่งอะไรขอย่าดูหน่อย”นรีหันไปถามหลายชายคนโต เด็กหนุ่มรีบส่งสิ่งที่อยู่ในมือให้ นรีรับมาก่อนจะมีอาการตกใจแล้วส่งไปให้ลูกชายคนโต ซึ่งสารวัตรหาญกล้าก็มีอาการเช่นเดียวกัน
“มีอะไรกันครับ คุณย่า คุณพ่อ”เด็กหนุ่มแปลกใจที่เห็นนรี และผู้เป็นพ่อทำท่าทางแปลกๆ
“ไม่มีอะไร ลูกดินเก็บไว้ให้ดีๆนะ ขอหวงของท่านเลย”สารวัตรหาญกล้าส่งพระคืนให้หลานชาย
แท้จริงแล้วพระองค์นี้เป็นพระที่ปู่หาญกล้าสามีของย่าน้อยได้ยกให้ย่าน้อยก่อนจะถูกระเบิดฆ่าชีวิตไป และย่าน้อยรักมากเพราะก่อนท่านจะเสียท่ากำพระองค์นี้ไว้ในมือไม่ปล่อย
“ขอบคุณครับคุณลุง”เด็กน้อยยกมือไหว้ก่อนจะวิ่งไปหาพ่อ
“คุณลุงต้นขา”การเวกเดินไปกอดแขนสารวัตรอัตตา
“มีอะไรหนูลูกกวาด วันนี้ลุงไม่ได้ซื้ออะไรมาฝากหรอกนะ”
“โธ่คุณลุงต้นขา อย่าเห็นหนูเป็นคนแบบนั้นสิคะ คือหนูอยากขออะไรแค่อย่างเดียวเอง”เด็กสาวทำเสียงอ้อน ไม้นี้เธอใช้ทีไรคนถูกอ้อนเสียท่าทุกราย
“อยากได้อะไร”สารวัตรอัตตาถามหลายสาว
“หนูเคยได้ยินเรื่องปู่วินนะคะ หนูอยากรู้เรื่องราวของปู่วิน คุณลุงต้นอนุญาตให้คุณย่าเล่านะคะ”เด็กสาวบอกจุดประสงค์
“ได้สิ ลุงจะช่วยเล่าเอง”สารวัตรอัตตายิ้มให้หลานสาว
“เห็นไหมๆ ลุงบอกแล้ว”สารวัตรหิรัญหัวเราะร่า
“อะไรของแกวะไอ้หมู”สารวัตรอัตตาไม่เข้าใจ
“คือแบบนี้ครับคุณอา คุณพ่อบอกยัยลูกกวาดว่ายังไงคุณอาก็ต้องช่วยเล่าแน่ๆ”เด็กหนุ่มตอบแทนผู้เป็นพ่อที่นั่งขำ
“ต้นเธอเล่าหลังจากที่พี่วินพาเธอแยกจากหญ้าเลยนะ”นรีหันไปบอกหลานชาย
“ครับคุณป้า” สารวัตรรับคำแล้วหันมาเล่า “เรื่องตอนนั้น...”
THE END
__________________________________________________________________
ขอบคุณทุกคนนะคะ
THE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE END
THE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE ENDTHE END
50 ปีต่อมา
ลมหาพัดมาประทะผิวของสาววับชรา วัย เจ็ดสิบเจ็ดปี อดีตหมอสาวที่มีความสามรถคนหนึ่ง แต่ในวัยนี้เธอหมดแรงกำลังจะไปรักษาใครอีกแล้ว
เบื้องหน้าของหญิงชราคือหลุมฝังศพของคนที่เธอรัก ไม่ว่าจะเป็นย่าน้อย พ่อ แม่ พี่ชาย และ สามี ต่างคนก็จากเธอไปหมดแล้วแต่อีกไม่นานร่างนี้ก็คงจะมาอยู่ที่ผืนดินผืนนี้เช่นกัน
ยอดเขาในเมืองเชียงใหม่นี่สามารถมองไปเห็นไร่ละอ่อนน้อยได้เกือบทั่ว เป็นที่ๆย่าน้อยเลือกที่จะมาอยู่ และคนอื่นๆก็ทยอยตามมา
นรีคิดถึงอ้อมกอดของสามีอันเป็นที่รัก สิบปีแล้วที่เขาย้ายไปอยู่กับย่าน้อย พ่อ แม่ และพี่ชายของเธอ
“คุณย่าน้ำค้าง”
เด็กหนุ่มหน้าตาดี อายุเข้ายี่สิบปีในอีกไม่กี่วันวิ่งเข้าสวมกอดผู้เป็นย่า เด็กคนนี้ถึงแม้ไม่ใช่หลานแท้ๆแต่เธอก็รักเหมือนหลานในไส้
“เจ้าลูกหินฝึกตำรวจเสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ พอฝึกเสร็จก็รีบมาที่นี่เลยครับกลัวไม่ทันมาไหว้คุณทวดย่าน้อย คุณทวดดำ คุณทวดดวงใจ แล้วก็คุณปู่ คนอื่นๆล่ะครับ”เด็กหนุ่มหันหาคนอื่นๆที่ไม่รู้หายไปไหน
“โหพี่ลูกหินมาถึงก็อ้อนคุณย่าเลยนะ”
เด็กสาววัยสิบเจ็ด ผมดำสนิท แก้มใสอมชมพูโดยไม่ต้องผลัดหน้า เดินถือถาดดอกไม้มา
“ลูกกวาด อาลูกอิน กับอายุล่ะ”หิรัญถามหาบิดาและมารดาของสาวน้อย
“คุณพ่อ คุณแม่ ก็อยู่กับลุงลูกหมู กับป้าสาแล้วก็ อาลูกจัน กับ อาหมอปัด ที่น้ำตกนะสิคะเล่นกันเป็นเด็กไปกับเจ้าลูกดิน”สีหน้าบ่งบอกถึงอาการงอน
“จะไปอิจฉาน้องทำไม น้องยังเด็กใครๆก็ต้องรักเอ็นดูเป็นธรรมดา ผิดกับเราที่อีกไม่กี่ปีก็จะได้เป็นหมอ มาเอาดอกไม้มาให้ย่า”นรีสอนหลานสาวในไส้ไม่ให้ไปอิจฉาพี่น้องด้วยกัน
“โธ่ คุณย่าเห็นลูกกวาดเป็นเด็กร้ายกาจไปได้ ลูกกวาดก็แค่พูดเล่น”การเวกรีบแก้ต่าง
“คุณย่าครับแล้วปีนี้เรื่องที่คุณย่าจะเล่าคือเรื่องอะไรครับ”เด็กหนุ่มถามผู้เป็นย่าถึงเรื่องราวชีวิตที่นรีจะเล่าให้หลานๆฟังทุกปี
“ลูกกวาดไม่เอาเรื่องคดีนั้นที่คุณย่าเล่าค้างไว้นะคะ ไม่อยากฟังแล้ว”เด็กสาวทำหน้าหยีเมื่อนึกถึงเรื่อง ‘หมอฆ่าคน’ ที่ผู้เป็นย่าเล่า
“เรื่องคดีอะไรเหรอลูกกวาดพี่อยากฟัง”เด็กหนุ่มหันมาถามน้องสาว
“อย่าเลยพี่ลูกหิน ให้คุณย่าเล่าเรื่องอื่นดีกว่า หรือจะเอาเรื่องคุณปู่วินก็ได้ค่ะ ว่าท่านมีภรรยาคนที่สองได้ยังไงแล้วเธอรับเรื่องลูกติดได้ยังไง แล้วภรรยาคนแรกของท่านจะทำยังไงตอนที่กลับมาหาคุณปู่วิน”หลานสาวเสนอเรื่องให้ผู้เป็นย่าเลือก
“ไม่เอาสิ ไม่ยุติธรรมเลยครับคุณย่า ผมไม่รู้เรื่องคุณปู่วินเลิกกับภรรยาคนแรก แล้วยังมีภรรยาคนที่สอง แล้วลูกติดอีก”เด็กหนุ่มค้าน
“เอาเรื่องคุณปู่วินก็ดีนะ เรื่องนี้ก็สนุกไม่เบาเลยล่ะ”ย่านรีตัดสินให้
“เล่าเลยค่ะคุณย่า”หลานสาวเร่ง
“โอ้ๆ ยังย่ายังไม่เล่า ไหว้ให้เสร็จก่อนแล้วย่าจะเล่า”
เด็กๆทำหน้าเสียดาย แต่ก็คงไม่เป็นไรอีกไม่กี่อึดใจพวกเขาก็คงได้ฟัง
“อีกหลายเดือนเลยนะครับกว่าคุณย่ามยุราจะมาเยี่ยมคุณปู่นาย”เด็กหนุ่มนึกถึงน้องๆที่จะตาม มยุรามาไหว้ นาย
“ปีนี้ก็ครบยี่สิบปีที่พี่น้ำตกจากไปแล้วสินะ โรคภัยไข้เจ็บนี่ไม่เคยเว้นชีวิตใครเลย”
ไม่ว่าจะเป็นพี่ชาย หรือ สามีของเธอ ก็ล้วนจากไปด้วยโรคหัวใจ
“คุณแม่”
นรีหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับลูกชายคนโตที่เธอรักเหมือนลูกแท้ๆ โบกมืออยู่ที่เนินเขา หญิงชรานึกถึงเด็กน้อยที่แสนร้ายกาจ แต่ก็เอาชนะใจผู้ใหญ่ทุกคนที่ได้พบเจอ
“คุณย่าครับคุณพ่อมาแล้ว”เด็กหนุ่มรีบวิ่งลงไปยังเนินเขา ไปกอดผู้เป็นแม่ที่ตาหลังผู้เป็นพ่อมา
“หนูขอไปหาคุณพ่อ คุณแม่บ้างนะคะ”ลูกกวาดรีบวิ่งตามพี่ชายไป
นรีมองลูกๆหลานหลานแล้วยิ้มไม่หุบ
“พี่ดิวดูลูกๆทั้งสามของเราสิคะ ตอนนี้พวกเขาโตจนน้ำค้างอยากให้พวกเขากลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจะได้อุ้มเขาขึ้นมาที่นี่พร้อมกัน เหมือนตอนที่เราพาพวกเขามาที่นี่ครั้งแรก”น้ำตาแห่งความหลังพรั่งพรูมาอีกครั้ง
“คุณแม่ขาร้องไห้อีกแล้ว”หญิงวัยสี่สิบปลายๆเดินมากอดผู้เป็นแม่
ลูกจัน หรือ มณีจันทร์ ที่คุณหญิงพรนภาตั้งตามตัวละครที่เธอชอบ วันนี้ช่างเหมือนคุณหญิงพรนภาเหลือเกิน
“ยัยหนูลูกจัน คุณแม่ก็ร้องแบบนี้ตลอดแหละ”ลูกชายวัยห้าสิบเดินมายีหัวน้องสาวเหมือนน้องยังเป็นเด็กน้อย
ลูกอิน หรือ อินทร ชื่อที่จ่าดำรงณ์ตั้งตามละครที่เขาชอบ เช่นกัน แล้วเขาก็คล้ายผู้เป็นตาไปทุกที
“คุณย่าทวดครับ วันนี้เด็กชายหารกล้า ของคุณย่าทวดเอายศพันตำรวจเอกมาฝากคุณย่าแล้วนะครับ”หนุ่มวัยห้าสิบห้าก้มกราบหลุมศพย่าน้อย
หาญกล้า ชื่อนี้ย่าน้อยตั้งตาชื่อของสามีที่ตายจากไป ‘แต่เหลนของย่าทวดต้องเป็นได้มากกว่าหมู่นะ คุณตาทวดท่านจะได้ภูมิใจ’คำพูดสุดท้ายของย่าน้อยที่พูดก่อนจะหมดลมหายใจ
“ลูกหมู”นรีเดินไปลูบหัวลูกชาย “คุณย่าทวดท่านคงรับรู้แล้ว เหลนรักคนเก่งได้เป็นสารวัตร คุณปู่ทวดก็คงภูมิใจที่อย่างน้อยชื่อของท่านก็มียศดีๆนำหน้า”
“ครับคุณแม่ จริงสิครับวันนี้ไอ้ต้นมันจะมาไหว้คุณพ่อด้วย แต่ทำไมยังไม่เห็นหัวมันเลย”
สารวัตรหาญกล้าหันหาเพื่อนรักเผื่อจะมาโผล่แถวนี้
“ตายแล้วค่ะคุณย่า”การเวกวิ่งมาหาย่านรี
“ใครตายเหรอพี่ลูกกวาด”เด็กชายวัยแปดขวบถามพี่สาว
“ไม่มีใครตายหรอกลูกดิน มันเป็นคำอุทาน”พี่สาวรีบอธิบาย “คุณย่าขาแล้วแบบนี้
คุณย่าก็เล่าเรื่องคุณปู่วินไม่ได้แล้วสิคะ ลูกชายเขามาแบบนี้”เด็กสาวทำหน้าเซ็ง
“ก็ดีสิ คุณย่าได้เล่าเรื่องคดีอะไรนั้นให้พี่ฟังบ้าง”หิรัญรู้สึกเหมือนได้ชนะน้องสาว
“คุณแม่เล่าเรื่องนั้นเหรอครับ”สารวัตรหาญกล้าหันมาถามนรี ผู้เป็นแม่พยักหน้าช้าๆ
“พอแล้วครับคุณแม่ เรื่องไหนที่คุณแม่ไม่สบายใจก็อย่าเล่าเลยครับ”
“ไม่เป็นอะไร ถ้าแม่ไม่สบายใจจะเล่าแม่คงไม่เล่าหรอก ตาลูกหินแต่ย่าจะไม่เล่าย้อนนะ ย่าจะเล่าไปพร้อมๆเรื่องปู่วินเลย”ย่านรียิ้มบางให้ทุกคน
“แล้วอาลุงต้นจะไม่ว่าเหรอคะ”เด็กสาวยังเป็นห่วง
“เจ้านั้นจะช่วยเล่านะสิไม่ว่า”หาญกล้าหันไปบอกหลานสาว
“เราจะรอเจ้าต้นกันใช่ไหม”ย่านรีหันไปถามลูกชาย
“นั้นไงครับคุณแม่รถพี่ต้นจอดอยู่ที่ตีนเขา อีกเดี๋ยวก็คงเดินมาถึง”อินทรชี้ให้ทุกคนเห็น
สักสิบนาทีเห็นจะได้เด็กชายต้น หรือนายอัตตาวัยสี่สิบห้าก็เดินมาพร้อมดอกไม้ช่อโต
หลานๆทั้งสามรีบวิ่งไปหา
“สวัสดีครับ”หิรัญนำขบวน
“สวัสดีค่ะลุงต้น”การเวกวิ่งไปกอด
“สวัสดีฮะ”หัสดินเดินไปจับมือลุงลากไปหาย่านรี
เมื่อมาครบทุกคนพิธีก็เล่มขึ้น ทุกคนหลับตาระลึกถึงสิ่งดีๆที่คนที่จากไปแล้วเคยทำให้ มีเพียงหัสดินที่อายุน้อยที่สุดที่ไม่เคยเจอใครในนี้ เลยได้แต่มองคนโตๆหลับตา
เด็กน้อยหันไปที่โต๊ะที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เพราะมีเสียงคนเรียก พอหันไปก็เจอกับคนในรูปที่พวกเขากำลังไหว้อยู่ เด็กน้อยอยากจะร้องเรียกทุกคนให้หันมาดู แต่ย่าน้อยเอามือจุ๊ปากห้ามไว้ และควักมือเรียกเด็กน้อยให้เข้ามาหา
เด็กน้อยค่อยๆถอยหลังแล้ววิ่งไปที่ใต้ต้นไม้ แล้วไหว้ทุกคน ย่าน้อยยิ้มเอ็ดดูก่อนจะยื่นพระสมเด็จฯรุ่นแรกให้เด็กน้อย
“คุณทวดย่าน้อยให้ผมเหรอครับ”ย่าน้อยพนักหน้า “ขอบคุณครับ”เด็กน้อยรับมาแล้วกำมาไว้ในมือ
“ขอให้พระรักษานะลูก”แม่ดวงใจลูบหัวเด็กน้อย
แล้วจู่ๆก็มีลมเย็นวูบใหญ่พัดมาเด็กหน้าหลับตาปี๋กลัวเศษอะไรจะเข้าตา พอลืมตามาอีกทีกลุ่มคนที่ยืนอยู่ก็หายไปหมดแล้ว
“ลูกดิน”การเวกแตะไหล่น้องชาย เด็กน้อยสะดุ้งโหง
“พี่ลูกกวาดผมตกใจหมดเลย”
“มาทำอะไรตรงนี้ เผลอไม่ได้เชียวนะ ในมือมีอะไร แอบมากินขนมล่ะสิ มาให้พี่ดูสิว่ากินอะไร”การเวกดึงมือน้องชายมาดู แล้วแย่งขอในมือไปดู
“เอาคืนมานะนั้นของผม”เด็กน้อยพยายามแย่งคืน แต่ตัวเล็กเกินกว่าจะเอื้อมถึง
“เอามานี่”หิรัญแย่ต่อจากการเวกที่ไม่ได้ระวังตัว
“พี่ลูกหินขอผมนะ”เด็กน้อยยกมือไหว้พี่ชาย เป็นจังหวะเดียวกับที่พวกผู้ใหญ่เดินมา
ถึง
“ลูกหินแย่งอะไรน้อง เอาคืนน้องไปลูก”สายสุรีดุลูกชาย
“ผมเปล่านะครับคุณแม่ นู้หลานสาวคนดีของคุณแม่ต่างหาก”ชายหนุ่มรีบแก้ตัว
“โอ๊ย!!! เจ็บนะคะคุณแม่”เด็กสาวร้อยลั่นเมื่อถูกยุวรรณดาผู้เป็นแม่หยิก
“ดีครับอายุ หยิกให้เด็กขี้อิจฉาเนื้อหลุดเลยครับ”เด็กหนุ่มไม่วายยุอาสะใภ้ “โอ๊ย คุณแม่ตีผมทำไม”
“ไปว่าน้องทำไมล่ะลูกคนนี้ มานี่ลูกวาดป้าจะทายาแก้ช้ำให้”สายสุรีรีบดึงหลานสามเข้ามากอด เด็กสาวถือโอกาสอ้อนใหญ่
“ไหนแย่งอะไรขอย่าดูหน่อย”นรีหันไปถามหลายชายคนโต เด็กหนุ่มรีบส่งสิ่งที่อยู่ในมือให้ นรีรับมาก่อนจะมีอาการตกใจแล้วส่งไปให้ลูกชายคนโต ซึ่งสารวัตรหาญกล้าก็มีอาการเช่นเดียวกัน
“มีอะไรกันครับ คุณย่า คุณพ่อ”เด็กหนุ่มแปลกใจที่เห็นนรี และผู้เป็นพ่อทำท่าทางแปลกๆ
“ไม่มีอะไร ลูกดินเก็บไว้ให้ดีๆนะ ขอหวงของท่านเลย”สารวัตรหาญกล้าส่งพระคืนให้หลานชาย
แท้จริงแล้วพระองค์นี้เป็นพระที่ปู่หาญกล้าสามีของย่าน้อยได้ยกให้ย่าน้อยก่อนจะถูกระเบิดฆ่าชีวิตไป และย่าน้อยรักมากเพราะก่อนท่านจะเสียท่ากำพระองค์นี้ไว้ในมือไม่ปล่อย
“ขอบคุณครับคุณลุง”เด็กน้อยยกมือไหว้ก่อนจะวิ่งไปหาพ่อ
“คุณลุงต้นขา”การเวกเดินไปกอดแขนสารวัตรอัตตา
“มีอะไรหนูลูกกวาด วันนี้ลุงไม่ได้ซื้ออะไรมาฝากหรอกนะ”
“โธ่คุณลุงต้นขา อย่าเห็นหนูเป็นคนแบบนั้นสิคะ คือหนูอยากขออะไรแค่อย่างเดียวเอง”เด็กสาวทำเสียงอ้อน ไม้นี้เธอใช้ทีไรคนถูกอ้อนเสียท่าทุกราย
“อยากได้อะไร”สารวัตรอัตตาถามหลายสาว
“หนูเคยได้ยินเรื่องปู่วินนะคะ หนูอยากรู้เรื่องราวของปู่วิน คุณลุงต้นอนุญาตให้คุณย่าเล่านะคะ”เด็กสาวบอกจุดประสงค์
“ได้สิ ลุงจะช่วยเล่าเอง”สารวัตรอัตตายิ้มให้หลานสาว
“เห็นไหมๆ ลุงบอกแล้ว”สารวัตรหิรัญหัวเราะร่า
“อะไรของแกวะไอ้หมู”สารวัตรอัตตาไม่เข้าใจ
“คือแบบนี้ครับคุณอา คุณพ่อบอกยัยลูกกวาดว่ายังไงคุณอาก็ต้องช่วยเล่าแน่ๆ”เด็กหนุ่มตอบแทนผู้เป็นพ่อที่นั่งขำ
“ต้นเธอเล่าหลังจากที่พี่วินพาเธอแยกจากหญ้าเลยนะ”นรีหันไปบอกหลานชาย
“ครับคุณป้า” สารวัตรรับคำแล้วหันมาเล่า “เรื่องตอนนั้น...”
THE END
__________________________________________________________________
ขอบคุณทุกคนนะคะ
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 พ.ค. 2556, 17:02:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 พ.ค. 2556, 17:02:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 1344
| << ตอนที่24 มลทิน |
