ทางเดินหัวใจ
เรื่องหนึ่งเรื่องเริ่มมาจากความฝัน อีกหลายเรื่องคืความผูกพันธ์
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
Tags: ฝัน และ จริง
ตอน: ตอนที่24 มลทิน
สวัสดีเพื่อนนักอ่านที่ น่ารักค่ะ คิดเห็นยังบอกกันหน่อยนะ
___________________________________________________________________________________________
“ไม่เอาไม่ให้ไป” แดนไทยโวยวายทำตัวเป็นเด็กเมื่อนรีบอกว่าจะไปตามกัตพงศ์ให้มาเป็นทนายความ คดีเมาแล้วขับของแดนไทย
“เฮ้ยทำตัวเป็นเด็กขาดแม่ไม่ได้ซะงั้น”ชวินล้อเรียนแดนไทย
“ยุ้งน่ากินไปเลยของเยี่ยมนั้นนะ”แดนไทยหันไปโวยชวินที่เอาแต่กินของเยี่ยม ตั่งแต่มาก็ซัดของเยี่ยมของแดนไทยไปเกือบหมด
วันนี้มีเพียงชวินที่มาเยี่ยมแดนไทยส่วนคนอื่นๆก็พากันไปสวีทหวานกับภรรยาของตนกันที่ต่างประเทศแล้วกว่าจะกลับคงอีกหลายวัน
“อุตสาห์มาอยู่เป็นเพื่อนนะโว้ย”
“ใช่เหรอ”แดนไทยรู้ดีว่าความจริงมันเป็นยังไง
ชวินเลือกจะไม่ต่อปากหันไปกิน เพราะถ้าดันทุลังทะเลาะมีหวังเข้าตัวเต็มๆ
“ให้น้ำค้างไปนะ รับรองจะรีบกลับ”นรีอ้อน
“โทรไปไม่ได้เหรอ”แดนไทยเสนอทางออกอื่น
“โทรไปแล้วค่ะแต่ที่นั้นไม่มีสัญญาณ ถ้าไปตอนนี้จะได้กลับเลยไงคะ นะ”นรีส่งตาหวาน
“พี่ไปด้วย ถ้าไม่ให้พี่ไปน้ำค้างก็ห้ามไป ไหนบอกจะเชื่อฟังพี่ไง”แดนไทยยื่นคำขาด
“เดี้ยงแบบนี้จะไปยังไง หมอก็ยังไม่อนุญาตให้ออกโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ”ชวินหันมาว่า
ก๊อกๆๆ
“สวัสดีนายดารา”ปรเมตรเดินยิ้มมาจากหน้าห้อง
“ตายยากซะด้วย”ชวินพึมพำกับตัวเอง
ปรเมตรหันไปมองงงๆ
“พูดกับฉันเหรอ”
“เปล่าๆ”ชวินแก้ตัวหันไปสนใจส้มที่ยังปอกไม่เสร็จ
“ฉันมีข่าวดีจะบอก นายกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วนะ”ปรเมตรแสดงความดีใจ
“จริงเหรอ”แดนไทยยิ้มให้หมอหนุ่ม “แล้วทีนี้...”แล้วแดนไทยหันไปมองนรียิ้มเหมือนผู้ชนะ
“พี่ข้าวปั้นรีบมาทำไมคะ”นรีหันไปทำหน้างอใส่คนไม่รู้เรื่อง
“ทำไมล่ะ ไม่ดีเหรอ”ปรเมตรสงสัย
“ดีสิดีมาก หมอมาตรงเวลาพอดี”แดนไทยยื่นมือไปขอจับมือด้วย ปรเมตรจับตอบงงๆ
“งั้นฉันไปก่อนนะเดียวพยาบาลจะเอายาแล้วก็รถเข็นมาให้”
หมอหนุ่มบอกลาแล้วเดินออกจากห้องไป
“แล้วแกจะไปยังไง น้ำค้างตัวเล็กนิดเดียวจะไปดูแลอะไรแกได้”ชวินเลิกสนใจส้มแล้วเงยหน้ามาถ้าแดนไทย
“ก็แกไง”แดนไทยชี้ไปที่ชวิน
“เฮ้ยอะไร ฉันไม่ว่าง”ชวินทำหน้าไม่รู้ไม่ชิ ยัดส้มเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“แน่ใจนะ”แดนไทยทำเสียงเจ้าเล่ห์
หมู่บ้านละมั่ง
พระธุดงค์เรียกต้นให้มาเอาบาตรไปทำความสะอาด แล้วท่านก็ยื่นกล่องเล็กๆให้เด็กน้อย
“เจ้าต้น แกรู้ใช่ไหมว่าคนเรามีวันที่ต้องจากลา ไม่จากเป็นก็จากตาย แล้วก็ต้องมีวันที่ได้พบเจอกับคนใหม่ๆ”หลวงตาพูดเหมือนมีอะไรแอบแฝงแต่เด็กวัยเพียงเท่านี้จะเข้าใจอะไรได้มากมาย
“ครับ”เด็กน้อยตอบกลับ
“จำสิ่งที่ข้าสอนได้ไหม ไหนลองบอกให้ข้าฟังสิ”
“เป็นเด็กดี เป็นคนดี เชื่อฟังผู้ปกครอง ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ครับหลวงตา”เด็กน้อยตอบฉาดฉานจำทุกคำที่หลวงตาสอนได้ดี
หลวงตายิ้มบางให้เด็กน้อยก่อนจะหลับตานั่งสมาธิ ‘บนโลกนี้หมดสิ้นแล้วห่วง มนุษย์สุดแล้วแต่กรรมคือผู้กำหนด’
เมื่อเด็กน้อยเดินพ้นไป น้ำตาสองหยดก็ไหลออกจากดวงตาพระธุดงค์
ที่ในหมู่บ้านชวินเดินเล่นอยู่ชายป่าคนเดียว เขาจำใจตามแดนไทยมาเพราะถ้าอยู่
กรุงเทพฯก็คงจะต้องเหงาตาย
“จะว่าไปที่นี่ก็สดชื่นดีนะ”
ซวบ ซวบ ซวบ
แต่แล้วชวินก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างอยู่ไม่ไกลจากเขานัก ขาสองข้างก้าวถอยหลังช้าๆ
“หวังว่าคงไม่ใช่เสือนะ”
ชายหนุ่มใจตุ้มๆต่อมๆจ้องที่มาของเสียง จนได้เห็นเด็กน้อยที่มีคามเลือดเต็มเสื้อผ้า
“ลุงๆช่วยหลวงตาด้วย”
ต้นนั้นเองที่วิ่งหน้าตื่นมา ดึงชวินเข้าไปในป่า ชายหนุ่มรีบวิ่งตามไประยะทางนั้นไม่ใกล้เลยสำหรับเขา
“หนูอีกไกลไหม ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว”ชวินถามเด็กน้อย
“นั้นหลวงตาอยู่นั้น”
ภาพที่ชวินเห็นก็คือหลวงตาที่มีเลือดไหลท่วมตัว ใครกันนะทำร้ายพระสงฆ์ได้ลงคอ
ชายหนุ่มคิดในใจ
“เลือดไหลเยอะขนาดนี้เลย หลวงตาเป็นไงบ้างครับผมจะพาไปหาหมอนะ”
ชวินช้อนร่างหลวงตาขึ้นมา เด็กน้องรีบนำทางให้ชวิน
“โยม…”หลวงตาใช้เสียงอันน้อยนิดที่มีเรียกชวิน
“ครับ หลวงตาแข็งใจหน่อยนะครับ”
“ฝาก...เด็กคนนั้นด้วย...พวกมัน...จะฆ่าแก”พูดได้แค่นั้นหลวงตาก็หมดสติไป
“หลวงตาๆ”
ชวินเห็นท่าไม่ดีเลยเร่งฝีเท้าให้ถึงในหมู่บ้านเร็วๆ
นรีเดินออกมาจากบ้านผู้ใหญ่ด้วยสีหน้าเศร้า ใครที่เห็นก็คงรู้คำตอบ ต้นร้องไห้เสียงดังอยู่ในอ้อมกอดของกวาง
“มันเลวมากแทงหลวงตานับสิบแผล”หมอสาวพูดทั้งน้ำตาเจ็บแค้นคนที่ทำกับพระกับ
เจ้าได้ลงคอ “แล้วเด็กคนนี้ใครจะดูแล”นรีมองเด็กน้อยที่ร้องไห้ฟูมฟาย
“เด็กคงอยู่ที่นี้ไม่ได้”ชวินทำหน้าเครีด
“ทำไมวะไอ้วิน”แดนไทยหันไปถาม
“หลวงตาบอกว่าไอ้เวรพวกนั้นจะฆ่าเด็กคนนี้ ฉันจะพาเด็กคนนี้ไปด้วย”
“พวกมันเลวมาก เราต้องพาเด็กคนนี้ไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด พี่จะไปโทรบอกคุณปู่กับคุณพ่อ ท่านน่าจะช่วยเราได้”แดนไทยออกความเห็น
“ฝากด้วยนะคะ”กวางส่งเด็กน้อยที่ร้องไห้จนหลับให้ชวิน
ทุกคนรีบพากันไปขึ้นรถ นรีรับอาสาขับรถแทน ชวินที่อุ้มต้นอยู่ นรีออกรถขับไปอย่างช้าๆจนเธอสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงทางออก
“พี่ดิวหมอบลงนะคะ พี่วินด้วยนะคะ ดูแลต้นให้ดีนะคะ พวกมันดักเราอยู่”
แม้แดนไทยจะหวงนรีแต่ในเวลานี้เขาต้องเชื่อว่านรีจะต้องทำได้
นรีเข้าเกียร์เตรียมจะเหยียบคนเร่งเต็มที่เวลาที่ใกล้พวกมัน พวกโจรสั่งให้คนหนึ่งติด
เครื่องมอเตอร์ไซร์รอ แล้วเล็งปืนมาทางรถของพวกนรี
นรีจับพวงมาลัยไว้มั่นโชคดีที่เป็นทางตรง เธอก้มตัวลงเหยียบคันเร่งมิด
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนดังอยู่หลายนัด นรีกะระยะหักพวงมาลัยได้ถูกจังหวะเฉียวคนที่ยิงหงายท้อง แล้วเลี้ยวออกถนนใหญ่ ด้วยความเร็ว นรีหันไปมองกระจกหลังเห็นมันขับตามมา นรีหันกลับมาเห็นสิบล้ออยู่ไกลๆ เธอเหยียบคันเร่งให้รถเร็วขึ้นไปอีก
“ไอ้เลว ขอให้แกไปอยู่ใต้รถสิบล้อเถอะ”
แดนไทย กับ ชวิน รีบเงยขึ้นมามองถนน
“น้ำค้างทำอะไร มันอันตรายนะ”แดนไทยนั่งตัวแข็งติดเบาะ
นรีไม่สนใจมองรถสิบล้อตาเป็นมัน รถใกล้สิบล้อเข้าไปทุกที่ นรีหักหลบแล้วแซงขึ้นไป
“กรี๊ด!!!”
มีรถสิบล้ออีกคนวิ่งสวนมา นรีเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นเพื่อจะแซงให้ทัน แล้วหักพวงมาลัยกลับมาเลนเดิมได้อย่างหวุดหวิด
โครม!!!
แต่รถที่ตามหลังมานั้นกกลับหลบไม่ทันไหลเข้าไปอยู่ใต้รถสิบล้อที่สวนมา
“อโหสิกรรมนะ”นรีไม่แม้จะหันไปมองวีรกรรมของเธอ หมออย่างเธอต้องมีมลทินก็เพราะคนเลวพวกนั้น
“น้ำค้าง”แดนไทยจับมือนรีไว้แน่น
“โทรบอกคุณปู่เถอะค่ะพี่ดิว พวกมันจะได้รับโทษเสียที”
ไม่ยังไม่ใช่ตอนนี้ นรีสั่งตัวเองห้ามร้องไห้
ตำรวจหลายสิบคนบุกมาที่บ้านผู้ทรงอิทธิพลที่อยู่ในตัวเมือง โดยมีนรีกับแดนไทยและกัตพงศ์ตามมาด้วย
“พวกแกมาจับฉันได้ยังไง”นายสยุมภูร้องโวยวาย
“เราแค่เชิญท่านไปให้ปากคำครับ ลูกน้องของท่านประสบอุบัติเหตุตายคาที่ทั้งสองคน เพราะไปขับรถไล่ยิง คุณสองคนนี้”นายตำรวจท่านหนึ่งชี้ให้นายสยุมภูดูแดนไทยกับนรี
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน รู้ไหมฉันเป็นใคร แล้วมันสองคนเป็นใคร”นายสยุมภูเบ่งอำนาจ
“คุณดิวเป็นหลายชายของท่านทัศนัย แล้วก็เป็นลูกชายของท่านนภดลครับ ท่านพอจะรู้จักไหมครับ”นายตำรวจคนเดิมแนะนำ
นายสยุมภูหน้าซีดก่อนจะเดินตามตำรวจไปโดยดี
“สงสัยสิ่งที่ท่านอยากได้หรือสิ่งที่ท่านมีคงจะไม่เหลือสักอย่างนะคะ”นรีพูดไล่หลังนายสยุมภู
นายสยุมภูทำท่าจะเดินมาเอาเรื่องแต่ถูกตำรวจดึงตัวไว้
“ฝากไว้ก่อนเถอะแก ฉันเอาคืนแน่”นายสยุมภูขู่กัดฟันแน่น
“แล้วเจอกันนะคะ”นรียิ้มเยาะส่งให้นายสยุมภูอีกรอบก่อนที่ตำรวจจะพาเขาขึ้นรถ
“ปากดีเชียวนะ”กัตพงศ์แซวเพื่อน
“ตามเขาไปเลยจะได้จัดการให้เสร็จแล้วจะได้ไปช่วยพี่ดิวต่อ”
นรีดันหลังเพื่อนให้ไปไกลๆ
“ให้ฉันไปแล้วใครจะช่วยคุณดิวให้ขึ้นรถล่ะ”
“ก็พาพี่ดิวไปด้วยสิยะ”
กัตพงศ์โค้งหัวรับคำสั่งก่อนจะพาแดนไทยไปขึ้นรถ นรีปาดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะเดินตามไป ‘หมอฆ่าคน’ คำนี้จะติดตัวเธอไปจนตาย
________________________________________________________________________
อย่าลืม คุยกันนะคะ รักนักอ่านทุกคน ^^
___________________________________________________________________________________________
“ไม่เอาไม่ให้ไป” แดนไทยโวยวายทำตัวเป็นเด็กเมื่อนรีบอกว่าจะไปตามกัตพงศ์ให้มาเป็นทนายความ คดีเมาแล้วขับของแดนไทย
“เฮ้ยทำตัวเป็นเด็กขาดแม่ไม่ได้ซะงั้น”ชวินล้อเรียนแดนไทย
“ยุ้งน่ากินไปเลยของเยี่ยมนั้นนะ”แดนไทยหันไปโวยชวินที่เอาแต่กินของเยี่ยม ตั่งแต่มาก็ซัดของเยี่ยมของแดนไทยไปเกือบหมด
วันนี้มีเพียงชวินที่มาเยี่ยมแดนไทยส่วนคนอื่นๆก็พากันไปสวีทหวานกับภรรยาของตนกันที่ต่างประเทศแล้วกว่าจะกลับคงอีกหลายวัน
“อุตสาห์มาอยู่เป็นเพื่อนนะโว้ย”
“ใช่เหรอ”แดนไทยรู้ดีว่าความจริงมันเป็นยังไง
ชวินเลือกจะไม่ต่อปากหันไปกิน เพราะถ้าดันทุลังทะเลาะมีหวังเข้าตัวเต็มๆ
“ให้น้ำค้างไปนะ รับรองจะรีบกลับ”นรีอ้อน
“โทรไปไม่ได้เหรอ”แดนไทยเสนอทางออกอื่น
“โทรไปแล้วค่ะแต่ที่นั้นไม่มีสัญญาณ ถ้าไปตอนนี้จะได้กลับเลยไงคะ นะ”นรีส่งตาหวาน
“พี่ไปด้วย ถ้าไม่ให้พี่ไปน้ำค้างก็ห้ามไป ไหนบอกจะเชื่อฟังพี่ไง”แดนไทยยื่นคำขาด
“เดี้ยงแบบนี้จะไปยังไง หมอก็ยังไม่อนุญาตให้ออกโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ”ชวินหันมาว่า
ก๊อกๆๆ
“สวัสดีนายดารา”ปรเมตรเดินยิ้มมาจากหน้าห้อง
“ตายยากซะด้วย”ชวินพึมพำกับตัวเอง
ปรเมตรหันไปมองงงๆ
“พูดกับฉันเหรอ”
“เปล่าๆ”ชวินแก้ตัวหันไปสนใจส้มที่ยังปอกไม่เสร็จ
“ฉันมีข่าวดีจะบอก นายกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วนะ”ปรเมตรแสดงความดีใจ
“จริงเหรอ”แดนไทยยิ้มให้หมอหนุ่ม “แล้วทีนี้...”แล้วแดนไทยหันไปมองนรียิ้มเหมือนผู้ชนะ
“พี่ข้าวปั้นรีบมาทำไมคะ”นรีหันไปทำหน้างอใส่คนไม่รู้เรื่อง
“ทำไมล่ะ ไม่ดีเหรอ”ปรเมตรสงสัย
“ดีสิดีมาก หมอมาตรงเวลาพอดี”แดนไทยยื่นมือไปขอจับมือด้วย ปรเมตรจับตอบงงๆ
“งั้นฉันไปก่อนนะเดียวพยาบาลจะเอายาแล้วก็รถเข็นมาให้”
หมอหนุ่มบอกลาแล้วเดินออกจากห้องไป
“แล้วแกจะไปยังไง น้ำค้างตัวเล็กนิดเดียวจะไปดูแลอะไรแกได้”ชวินเลิกสนใจส้มแล้วเงยหน้ามาถ้าแดนไทย
“ก็แกไง”แดนไทยชี้ไปที่ชวิน
“เฮ้ยอะไร ฉันไม่ว่าง”ชวินทำหน้าไม่รู้ไม่ชิ ยัดส้มเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“แน่ใจนะ”แดนไทยทำเสียงเจ้าเล่ห์
หมู่บ้านละมั่ง
พระธุดงค์เรียกต้นให้มาเอาบาตรไปทำความสะอาด แล้วท่านก็ยื่นกล่องเล็กๆให้เด็กน้อย
“เจ้าต้น แกรู้ใช่ไหมว่าคนเรามีวันที่ต้องจากลา ไม่จากเป็นก็จากตาย แล้วก็ต้องมีวันที่ได้พบเจอกับคนใหม่ๆ”หลวงตาพูดเหมือนมีอะไรแอบแฝงแต่เด็กวัยเพียงเท่านี้จะเข้าใจอะไรได้มากมาย
“ครับ”เด็กน้อยตอบกลับ
“จำสิ่งที่ข้าสอนได้ไหม ไหนลองบอกให้ข้าฟังสิ”
“เป็นเด็กดี เป็นคนดี เชื่อฟังผู้ปกครอง ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ครับหลวงตา”เด็กน้อยตอบฉาดฉานจำทุกคำที่หลวงตาสอนได้ดี
หลวงตายิ้มบางให้เด็กน้อยก่อนจะหลับตานั่งสมาธิ ‘บนโลกนี้หมดสิ้นแล้วห่วง มนุษย์สุดแล้วแต่กรรมคือผู้กำหนด’
เมื่อเด็กน้อยเดินพ้นไป น้ำตาสองหยดก็ไหลออกจากดวงตาพระธุดงค์
ที่ในหมู่บ้านชวินเดินเล่นอยู่ชายป่าคนเดียว เขาจำใจตามแดนไทยมาเพราะถ้าอยู่
กรุงเทพฯก็คงจะต้องเหงาตาย
“จะว่าไปที่นี่ก็สดชื่นดีนะ”
ซวบ ซวบ ซวบ
แต่แล้วชวินก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างอยู่ไม่ไกลจากเขานัก ขาสองข้างก้าวถอยหลังช้าๆ
“หวังว่าคงไม่ใช่เสือนะ”
ชายหนุ่มใจตุ้มๆต่อมๆจ้องที่มาของเสียง จนได้เห็นเด็กน้อยที่มีคามเลือดเต็มเสื้อผ้า
“ลุงๆช่วยหลวงตาด้วย”
ต้นนั้นเองที่วิ่งหน้าตื่นมา ดึงชวินเข้าไปในป่า ชายหนุ่มรีบวิ่งตามไประยะทางนั้นไม่ใกล้เลยสำหรับเขา
“หนูอีกไกลไหม ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว”ชวินถามเด็กน้อย
“นั้นหลวงตาอยู่นั้น”
ภาพที่ชวินเห็นก็คือหลวงตาที่มีเลือดไหลท่วมตัว ใครกันนะทำร้ายพระสงฆ์ได้ลงคอ
ชายหนุ่มคิดในใจ
“เลือดไหลเยอะขนาดนี้เลย หลวงตาเป็นไงบ้างครับผมจะพาไปหาหมอนะ”
ชวินช้อนร่างหลวงตาขึ้นมา เด็กน้องรีบนำทางให้ชวิน
“โยม…”หลวงตาใช้เสียงอันน้อยนิดที่มีเรียกชวิน
“ครับ หลวงตาแข็งใจหน่อยนะครับ”
“ฝาก...เด็กคนนั้นด้วย...พวกมัน...จะฆ่าแก”พูดได้แค่นั้นหลวงตาก็หมดสติไป
“หลวงตาๆ”
ชวินเห็นท่าไม่ดีเลยเร่งฝีเท้าให้ถึงในหมู่บ้านเร็วๆ
นรีเดินออกมาจากบ้านผู้ใหญ่ด้วยสีหน้าเศร้า ใครที่เห็นก็คงรู้คำตอบ ต้นร้องไห้เสียงดังอยู่ในอ้อมกอดของกวาง
“มันเลวมากแทงหลวงตานับสิบแผล”หมอสาวพูดทั้งน้ำตาเจ็บแค้นคนที่ทำกับพระกับ
เจ้าได้ลงคอ “แล้วเด็กคนนี้ใครจะดูแล”นรีมองเด็กน้อยที่ร้องไห้ฟูมฟาย
“เด็กคงอยู่ที่นี้ไม่ได้”ชวินทำหน้าเครีด
“ทำไมวะไอ้วิน”แดนไทยหันไปถาม
“หลวงตาบอกว่าไอ้เวรพวกนั้นจะฆ่าเด็กคนนี้ ฉันจะพาเด็กคนนี้ไปด้วย”
“พวกมันเลวมาก เราต้องพาเด็กคนนี้ไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด พี่จะไปโทรบอกคุณปู่กับคุณพ่อ ท่านน่าจะช่วยเราได้”แดนไทยออกความเห็น
“ฝากด้วยนะคะ”กวางส่งเด็กน้อยที่ร้องไห้จนหลับให้ชวิน
ทุกคนรีบพากันไปขึ้นรถ นรีรับอาสาขับรถแทน ชวินที่อุ้มต้นอยู่ นรีออกรถขับไปอย่างช้าๆจนเธอสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงทางออก
“พี่ดิวหมอบลงนะคะ พี่วินด้วยนะคะ ดูแลต้นให้ดีนะคะ พวกมันดักเราอยู่”
แม้แดนไทยจะหวงนรีแต่ในเวลานี้เขาต้องเชื่อว่านรีจะต้องทำได้
นรีเข้าเกียร์เตรียมจะเหยียบคนเร่งเต็มที่เวลาที่ใกล้พวกมัน พวกโจรสั่งให้คนหนึ่งติด
เครื่องมอเตอร์ไซร์รอ แล้วเล็งปืนมาทางรถของพวกนรี
นรีจับพวงมาลัยไว้มั่นโชคดีที่เป็นทางตรง เธอก้มตัวลงเหยียบคันเร่งมิด
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนดังอยู่หลายนัด นรีกะระยะหักพวงมาลัยได้ถูกจังหวะเฉียวคนที่ยิงหงายท้อง แล้วเลี้ยวออกถนนใหญ่ ด้วยความเร็ว นรีหันไปมองกระจกหลังเห็นมันขับตามมา นรีหันกลับมาเห็นสิบล้ออยู่ไกลๆ เธอเหยียบคันเร่งให้รถเร็วขึ้นไปอีก
“ไอ้เลว ขอให้แกไปอยู่ใต้รถสิบล้อเถอะ”
แดนไทย กับ ชวิน รีบเงยขึ้นมามองถนน
“น้ำค้างทำอะไร มันอันตรายนะ”แดนไทยนั่งตัวแข็งติดเบาะ
นรีไม่สนใจมองรถสิบล้อตาเป็นมัน รถใกล้สิบล้อเข้าไปทุกที่ นรีหักหลบแล้วแซงขึ้นไป
“กรี๊ด!!!”
มีรถสิบล้ออีกคนวิ่งสวนมา นรีเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นเพื่อจะแซงให้ทัน แล้วหักพวงมาลัยกลับมาเลนเดิมได้อย่างหวุดหวิด
โครม!!!
แต่รถที่ตามหลังมานั้นกกลับหลบไม่ทันไหลเข้าไปอยู่ใต้รถสิบล้อที่สวนมา
“อโหสิกรรมนะ”นรีไม่แม้จะหันไปมองวีรกรรมของเธอ หมออย่างเธอต้องมีมลทินก็เพราะคนเลวพวกนั้น
“น้ำค้าง”แดนไทยจับมือนรีไว้แน่น
“โทรบอกคุณปู่เถอะค่ะพี่ดิว พวกมันจะได้รับโทษเสียที”
ไม่ยังไม่ใช่ตอนนี้ นรีสั่งตัวเองห้ามร้องไห้
ตำรวจหลายสิบคนบุกมาที่บ้านผู้ทรงอิทธิพลที่อยู่ในตัวเมือง โดยมีนรีกับแดนไทยและกัตพงศ์ตามมาด้วย
“พวกแกมาจับฉันได้ยังไง”นายสยุมภูร้องโวยวาย
“เราแค่เชิญท่านไปให้ปากคำครับ ลูกน้องของท่านประสบอุบัติเหตุตายคาที่ทั้งสองคน เพราะไปขับรถไล่ยิง คุณสองคนนี้”นายตำรวจท่านหนึ่งชี้ให้นายสยุมภูดูแดนไทยกับนรี
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน รู้ไหมฉันเป็นใคร แล้วมันสองคนเป็นใคร”นายสยุมภูเบ่งอำนาจ
“คุณดิวเป็นหลายชายของท่านทัศนัย แล้วก็เป็นลูกชายของท่านนภดลครับ ท่านพอจะรู้จักไหมครับ”นายตำรวจคนเดิมแนะนำ
นายสยุมภูหน้าซีดก่อนจะเดินตามตำรวจไปโดยดี
“สงสัยสิ่งที่ท่านอยากได้หรือสิ่งที่ท่านมีคงจะไม่เหลือสักอย่างนะคะ”นรีพูดไล่หลังนายสยุมภู
นายสยุมภูทำท่าจะเดินมาเอาเรื่องแต่ถูกตำรวจดึงตัวไว้
“ฝากไว้ก่อนเถอะแก ฉันเอาคืนแน่”นายสยุมภูขู่กัดฟันแน่น
“แล้วเจอกันนะคะ”นรียิ้มเยาะส่งให้นายสยุมภูอีกรอบก่อนที่ตำรวจจะพาเขาขึ้นรถ
“ปากดีเชียวนะ”กัตพงศ์แซวเพื่อน
“ตามเขาไปเลยจะได้จัดการให้เสร็จแล้วจะได้ไปช่วยพี่ดิวต่อ”
นรีดันหลังเพื่อนให้ไปไกลๆ
“ให้ฉันไปแล้วใครจะช่วยคุณดิวให้ขึ้นรถล่ะ”
“ก็พาพี่ดิวไปด้วยสิยะ”
กัตพงศ์โค้งหัวรับคำสั่งก่อนจะพาแดนไทยไปขึ้นรถ นรีปาดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะเดินตามไป ‘หมอฆ่าคน’ คำนี้จะติดตัวเธอไปจนตาย
________________________________________________________________________
อย่าลืม คุยกันนะคะ รักนักอ่านทุกคน ^^
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ค. 2556, 19:53:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 พ.ค. 2556, 23:01:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 1260
| << ตอนที่ 23 จะไม่ทำแบบนี้อีก | ตอนที่25 ฉากสุดท้าย >> |