แค้นนัก...รักหมดใจยัยครูสาว
เขาคือชายหนุ่มมหาเศรษฐีจอมเย็นชาผู้เป็นอัจฉริยะไอคิว 170 ที่รู้สึกเบื่อชีวิต อยากกลับไปเรียนมัธยมแก้เซ็งอีกครั้ง แต่ติดปัญหาอยู่ที่สองขาพิการจากอุบัติเหตุในอดีต จึงเป็นเหตุให้เขาได้พบกับ “เธอ” คุณตรูสาวคนซื่อจอมซุ่มซ่ามที่กำลังว่างงาน ภารกิจพิชิตใจ Home Teacher จึงอุบัติขึ้นอย่างไม่รู้ตัว...ท่ามกลางอันตรายที่ตามติดมาอย่างไม่มีใครคาดคิด!
Tags: โรแมนติก ความรัก คุณครู ตำรวจ นักต้มตุ๋น
ตอน: บทนำ
บทนำ
“เฮ้อ ชีวิตทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้นะ” ธนัชวิชญ์พูดกับสายลมบนยอดภูเขาที่บ้านพักตากอากาศของเขาตั้งเด่นเป็นสง่าสามารถมองเห็นตัวเมืองเบื้องล่างได้ทั้งหมด
“คุณหนูอยากทำอะไรสนุกๆ แก้เบื่อมั้ยล่ะคะ?” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง หล่อนเดินถือถาดขนมเข้ามาวางบนโต๊ะไม้สานข้างๆ จุดที่ชายหนุ่มนั่งชมวิวอยู่ ชุดรัดรูปและกระโปรงแหวกข้างสั้นจุ๊ดที่ใส่โชว์เรียวขานั้น ช่างไม่เหมาะกับธรรมชาติที่งามบริสุทธิ์โดยรอบเลยสักนิด
“นี่ คุณแองจี้ ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาเรียกผมคุณหนู” ธนัชวิชญ์พูดอย่างไม่สบอารมณ์
หญิงสาวผู้มีนามแองจี้ยกมือขยับแว่นตาไร้กรอบที่สวมใส่และบิดริมฝีปากอวบอิ่มมันวับเป็นรอยยิ้ม
“ขอโทษค่ะ” หล่อนค้อมศีรษะลง เส้นผมย้อมสีเปลือกเกาลัดย้อยลงมาปรกใบหน้า กลิ่นแชมพูชั้นดีจากเส้นผมหล่อนโชยมาแตะจมูกเขา หล่อนเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เดินอ้อมมาหยุดยืนข้างหลังเขาและวางมือลงบนสองไหล่ของชายหนุ่ม
หล่อนเริ่มนวดคลึงไหล่เขาเบาๆ
“ถ้าคุณวิชญ์เบื่อ เข้าไปหาอะไรทำกันในบ้านดีกว่าค่ะ อยู่ตรงนี้ตากแดดนานเดี๋ยวจะไม่สบายนะคะ”
“ผมไม่อ่อนแอขนาดโดนแดดโดนลมไม่ได้หรอกน่า” ชายหนุ่มพูด “แล้วก็เลิกนวดผมได้แล้ว ผมไม่ได้เมื่อย”
“ขอโทษค่ะ” แองจี้คงค้อมศีรษะอีกครั้งเพราะเส้นผมของหล่อนถูไถกับต้นคอของเขา
“ผมอยากเรียนหนังสือ เรียนแบบที่เด็กมัธยมที่เมืองไทยเค้าเรียนกันน่ะ ไปหาครูมาสอนผมหน่อยสิ” ธนัชวิชญ์ออกคำสั่ง
“แต่คุณหนูคะ - เอ่อ - คุณวิชญ์คะ คุณวิชญ์จะเรียนไปทำไมคะในเมื่อใบปริญญาโทจากอเมริกาพวกนั้นคุณวิชญ์ก็กวาดมาหมดแล้ว”
“ผมบอกแล้วว่าผมเบื่อไง ผมไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็ก คุณก็รู้นี่ ผมไม่เคยเข้าเรียนระดับมัธยมที่ไทยเลย ก็แค่อยากหาอะไรทำแก้เบื่อแค่นั้น” ชายหนุ่มทำหน้าไม่สบอารมณ์ “แล้วนี่กงการอะไรกันที่ผมต้องมานั่งอธิบายเหตุผลให้คุณฟังเนี่ยฮะ?”
“ขอโทษค่ะ” แองจี้พูด “เอาเป็นว่า เดี๋ยวแองจี้จะไปหาประวัติพวกโฮมทีชเชอร์มาให้คุณวิชญ์เลือกนะคะ”
“อื้อ ขอบใจมาก” ธนัชวิชญ์ผงกศีรษะ
“เอ่อ คุณวิชญ์ไม่ต้องการอะไรอีกแน่นะคะ?”
“ไม่ล่ะ คุณจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ”
“ค่ะ” แองจี้รับคำเสียงเรียบ จ้องมองด้านหลังของเขาด้วยสายตาเศร้าซึมเล็กน้อย ก็หมุนตัวเดินออกมาจากลานชมวิวในคฤหาสน์ส่วนตัว
ปล่อยให้ธนัชวิชญ์ - ชายหนุ่มไอคิวร้อยเจ็ดสิบผู้นั่งบนวิลแชร์ไฟฟ้าของคนพิการ - อยู่คนเดียวตรงนั้นต่อไปตามเดิม…
“เฮ้อ ชีวิตทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้นะ” ธนัชวิชญ์พูดกับสายลมบนยอดภูเขาที่บ้านพักตากอากาศของเขาตั้งเด่นเป็นสง่าสามารถมองเห็นตัวเมืองเบื้องล่างได้ทั้งหมด
“คุณหนูอยากทำอะไรสนุกๆ แก้เบื่อมั้ยล่ะคะ?” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง หล่อนเดินถือถาดขนมเข้ามาวางบนโต๊ะไม้สานข้างๆ จุดที่ชายหนุ่มนั่งชมวิวอยู่ ชุดรัดรูปและกระโปรงแหวกข้างสั้นจุ๊ดที่ใส่โชว์เรียวขานั้น ช่างไม่เหมาะกับธรรมชาติที่งามบริสุทธิ์โดยรอบเลยสักนิด
“นี่ คุณแองจี้ ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาเรียกผมคุณหนู” ธนัชวิชญ์พูดอย่างไม่สบอารมณ์
หญิงสาวผู้มีนามแองจี้ยกมือขยับแว่นตาไร้กรอบที่สวมใส่และบิดริมฝีปากอวบอิ่มมันวับเป็นรอยยิ้ม
“ขอโทษค่ะ” หล่อนค้อมศีรษะลง เส้นผมย้อมสีเปลือกเกาลัดย้อยลงมาปรกใบหน้า กลิ่นแชมพูชั้นดีจากเส้นผมหล่อนโชยมาแตะจมูกเขา หล่อนเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เดินอ้อมมาหยุดยืนข้างหลังเขาและวางมือลงบนสองไหล่ของชายหนุ่ม
หล่อนเริ่มนวดคลึงไหล่เขาเบาๆ
“ถ้าคุณวิชญ์เบื่อ เข้าไปหาอะไรทำกันในบ้านดีกว่าค่ะ อยู่ตรงนี้ตากแดดนานเดี๋ยวจะไม่สบายนะคะ”
“ผมไม่อ่อนแอขนาดโดนแดดโดนลมไม่ได้หรอกน่า” ชายหนุ่มพูด “แล้วก็เลิกนวดผมได้แล้ว ผมไม่ได้เมื่อย”
“ขอโทษค่ะ” แองจี้คงค้อมศีรษะอีกครั้งเพราะเส้นผมของหล่อนถูไถกับต้นคอของเขา
“ผมอยากเรียนหนังสือ เรียนแบบที่เด็กมัธยมที่เมืองไทยเค้าเรียนกันน่ะ ไปหาครูมาสอนผมหน่อยสิ” ธนัชวิชญ์ออกคำสั่ง
“แต่คุณหนูคะ - เอ่อ - คุณวิชญ์คะ คุณวิชญ์จะเรียนไปทำไมคะในเมื่อใบปริญญาโทจากอเมริกาพวกนั้นคุณวิชญ์ก็กวาดมาหมดแล้ว”
“ผมบอกแล้วว่าผมเบื่อไง ผมไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็ก คุณก็รู้นี่ ผมไม่เคยเข้าเรียนระดับมัธยมที่ไทยเลย ก็แค่อยากหาอะไรทำแก้เบื่อแค่นั้น” ชายหนุ่มทำหน้าไม่สบอารมณ์ “แล้วนี่กงการอะไรกันที่ผมต้องมานั่งอธิบายเหตุผลให้คุณฟังเนี่ยฮะ?”
“ขอโทษค่ะ” แองจี้พูด “เอาเป็นว่า เดี๋ยวแองจี้จะไปหาประวัติพวกโฮมทีชเชอร์มาให้คุณวิชญ์เลือกนะคะ”
“อื้อ ขอบใจมาก” ธนัชวิชญ์ผงกศีรษะ
“เอ่อ คุณวิชญ์ไม่ต้องการอะไรอีกแน่นะคะ?”
“ไม่ล่ะ คุณจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ”
“ค่ะ” แองจี้รับคำเสียงเรียบ จ้องมองด้านหลังของเขาด้วยสายตาเศร้าซึมเล็กน้อย ก็หมุนตัวเดินออกมาจากลานชมวิวในคฤหาสน์ส่วนตัว
ปล่อยให้ธนัชวิชญ์ - ชายหนุ่มไอคิวร้อยเจ็ดสิบผู้นั่งบนวิลแชร์ไฟฟ้าของคนพิการ - อยู่คนเดียวตรงนั้นต่อไปตามเดิม…
วารีติกาล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 พ.ค. 2556, 13:18:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 พ.ค. 2556, 13:18:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1200
| บทที่ 1 - คุณครูพิสชา >> |