ห้วงรักแห่งโอซิริส
ราเนมเนส...
ฟาโรห์ผู้กร้าวแกร่ง ซึ่งถูกกล่าวขานดั่งสมมติเทพและครอบครองสิ่งวิเศษล้ำค่า
คฑาแห่งโอซิริส
ที่ทำให้ นครียา...หญิงสาวผู้ถูกชะตาลิขิตให้ข้ามเวลามา
ต้องใช้ทั้งเล่ห์กลและมารยา พาตัวและหัวใจเข้าใกล้หวังช่วงชิงมัน
ฟาโรห์ผู้กร้าวแกร่ง ซึ่งถูกกล่าวขานดั่งสมมติเทพและครอบครองสิ่งวิเศษล้ำค่า
คฑาแห่งโอซิริส
ที่ทำให้ นครียา...หญิงสาวผู้ถูกชะตาลิขิตให้ข้ามเวลามา
ต้องใช้ทั้งเล่ห์กลและมารยา พาตัวและหัวใจเข้าใกล้หวังช่วงชิงมัน
Tags: ฟาโรห์
ตอน: บทนำ
บทนำ
ท่ามกลางทะเลทรายอาบแดดแผดแรงกล้า หญิงสาวผู้ทิ้งความวุ่นวายไว้เบื้องหลังเดินซวนเซผ่านเนินทรายเนินแล้วเนินเล่า
ไอร้อนระอุขึ้นมาถึงใบหน้าที่ก้มต่ำ ลำคอแห้งผาก ลมหายใจติดขัดจนมึนหัว สายตาพร่าพรายไปด้วยประกายสีทองเหลือบส้ม แต่ละก้าวที่จมลึกลงไปในหลุมทรายพร้อมๆ กับที่เรี่ยวแรงทั้งหมดเสมือนถูกอณูร่วนพรูดูดซับไปเรื่อยๆ ก่อนจะล้มฟุบลงกับพื้นทรายในที่สุด
ความร้อนที่ราวกับเป็นวันสิ้นโลกห้อมล้อมและกักขังเธอไว้ในกระไอที่สามารถเผาร่างให้เป็นจุลได้
กระหายน้ำเหลือเกิน…เพียงแค่หยดเดียว…หยดเดียวเท่านั้น เธอคงจะรู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์เลยทีเดียว
หากที่ได้รับคือของเหลวเค็มปร่ามีกลิ่นคาวจางๆ ยามที่เลียริมฝีปากด้วยปลายลิ้นร้อน เธอหลับตาลงอย่างอ่อนล้า รู้สึกถึงความสิ้นหวังซึ่งแฝงเร้นอยู่ในทรายทุกเม็ดรวมทั้งความตาย อันกำลังคืบคลานเข้ามาพร้อมกับสายลมอู้ที่พัดทรายขึ้นแล้วพร่างพรูลงยังเธอราวกับห่าฝน
กริ๊ง…
แว่วเสียงกระพรวนดังมาจากที่ไหนสักแห่ง จุดรอยยิ้มขึ้นบนวงหน้าที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แดดแผดเผา ความทรงจำงดงามฉายชัด เธอเห็นตัวเองกำลังร่ายรำแบบอาหรับในห้องซ้อมท่ามกลางกลุ่มเพื่อนๆ ในคณะละครดังเช่นทุกวัน กระพรวนที่ข้อเท้าส่งเสียงทุกครั้งที่ขยับกาย มันร่ำร้องร่าเริงและเธอเองก็เช่นกัน
อยากเต้นรำ…อีกสักครั้ง…
หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น พยายามขยับขาที่แทบจมอยู่ในทรายขึ้น เพื่อที่จะพบว่าเธอไม่มีเรี่ยวแรงพอแม้จะกระดิกนิ้วด้วยซ้ำ ริมฝีปากแตกกร้านยกยิ้ม ตอนนี้เธอเริ่มไม่รับรู้ถึงความแสบร้อนอีกแล้ว ไม่รู้สึกแม้แต่ลมหายใจที่ผ่านพ้นปลายจมูกซึ่งแผ่วเบาลงทุกวินาที
แต่แล้วท่ามกลางความหม่นมัวที่ค่อยๆ มืดดับลงตามลำดับ เธอเห็นเงาทะมึนกำลังก่อตัวขึ้น ณ สุดเส้นขอบฟ้า
พื้นทรายที่นอนซวนซบอยู่สะเทือนเลือนลั่น เสียงโห่ร้องฮึกเหิม เสียงม้า…และไม่ใช่แค่สิบยี่สิบตัว แต่น่าจะเป็นร้อย
หรืออาจจะเป็นกองทัพ!
ชัดเจนเกินกว่าจะคิดว่าเป็นอาการประสาทหลอนของคนใกล้ตายเพราะขาดน้ำ และมันใกล้เข้ามาทุกขณะ
กุบๆๆๆๆ
เฮ!
เธอค่อยๆยันศอกขึ้น และได้เห็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ที่สุดในชีวิต!
กองทัพม้าจำนวนมากควบตะบึงผ่านกลุ่มฝุ่นทรายตรงมาอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะหลบได้ทัน เธอได้แต่ตะลึงงันกับความตายที่ย่างกรายมาหาชนิดที่ไม่ทันได้กรีดร้อง แต่แล้วม้าตัวแรกที่ถึงตัวเธอกลับกลายเป็นเงาโปร่งแสงและเคลื่อนผ่านไปไม่ต่างจากสายลมกรรโชกแรง
ช่วงเวลาที่นานราวนิจนิรันดร์ เธอได้แต่นั่งตะลึงตาเบิกกว้างมองกองทัพที่ราวกับภาพมายาควบม้าผ่านไป…ผ่านไป…
แล้วบางอย่างก็ส่งประกายวิบวับผ่านตา
เธอหลับตาลง และเมื่อลืมตาขึ้นก็พบกับอาชาสีขาวตัวใหญ่ที่เด่นสะดุดตาแทบจะเรียกว่าเรืองแสงได้ท่ามกลางอาชาสีดำนับสิบ ก่อให้เกิดความประทับใจที่แปลกประหลาด
แต่แล้วก็เย็นเยียบไปถึงไขสันหลัง เมื่อมันตะบึงใกล้เข้ามาโดยไม่เปลี่ยนเป็นเงาจางๆ เช่นตัวอื่นที่รายรอบ
ผู้ที่กุมบังเหียนพรางกายและใบหน้าด้วยภัสตราภรณ์สีดำสนิท ท่ามกลางผู้คนบนหลังม้าที่มองผ่านเธอไปราวกับเป็นอากาศธาตุ ดูเหมือนมีเขาเพียงคนเดียวที่เห็นเธอ
แต่นั่นไม่สำคัญ
เพราะเธอกำลังจะถูกบดขยี้ร่างจนแหลกเหลวในชั่วอึดใจนี้
ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากีบเท้าคู่หน้าอันทรงพลังคงจะทำให้สิ้นใจ โดยที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วยซ้ำ!
แต่แล้วร่างทั้งร่างก็เบาหวิวราวกับถูกสายลมหอบพัดขึ้น…
ไม่ใช่!
แขนแข็งแรงนั่นต่างหากที่ตวัดเอาเธอขึ้นไปชิดอกกว้าง จนได้กลิ่นเหงื่อผสมเครื่องหอมบางอย่างเร้าหัวใจให้เต้นกระหน่ำ ยามเจ้าของวงแขนแกร่งก้มต่ำมองมา ทำให้เห็นว่ารัดเกล้าของเขาเป็นรูปงูเห่าสีทอง และใต้คิ้วเข้มนั้นคือดวงตาคมกริบ ซึ่งห้วงรัตติกาลคงมอบสีดำสนิทแสนลึกลับ หากดารดาษด้วยเกล็ดดาวให้อย่างเต็มใจที่สุด
ท่ามกลางทะเลทรายอาบแดดแผดแรงกล้า หญิงสาวผู้ทิ้งความวุ่นวายไว้เบื้องหลังเดินซวนเซผ่านเนินทรายเนินแล้วเนินเล่า
ไอร้อนระอุขึ้นมาถึงใบหน้าที่ก้มต่ำ ลำคอแห้งผาก ลมหายใจติดขัดจนมึนหัว สายตาพร่าพรายไปด้วยประกายสีทองเหลือบส้ม แต่ละก้าวที่จมลึกลงไปในหลุมทรายพร้อมๆ กับที่เรี่ยวแรงทั้งหมดเสมือนถูกอณูร่วนพรูดูดซับไปเรื่อยๆ ก่อนจะล้มฟุบลงกับพื้นทรายในที่สุด
ความร้อนที่ราวกับเป็นวันสิ้นโลกห้อมล้อมและกักขังเธอไว้ในกระไอที่สามารถเผาร่างให้เป็นจุลได้
กระหายน้ำเหลือเกิน…เพียงแค่หยดเดียว…หยดเดียวเท่านั้น เธอคงจะรู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์เลยทีเดียว
หากที่ได้รับคือของเหลวเค็มปร่ามีกลิ่นคาวจางๆ ยามที่เลียริมฝีปากด้วยปลายลิ้นร้อน เธอหลับตาลงอย่างอ่อนล้า รู้สึกถึงความสิ้นหวังซึ่งแฝงเร้นอยู่ในทรายทุกเม็ดรวมทั้งความตาย อันกำลังคืบคลานเข้ามาพร้อมกับสายลมอู้ที่พัดทรายขึ้นแล้วพร่างพรูลงยังเธอราวกับห่าฝน
กริ๊ง…
แว่วเสียงกระพรวนดังมาจากที่ไหนสักแห่ง จุดรอยยิ้มขึ้นบนวงหน้าที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แดดแผดเผา ความทรงจำงดงามฉายชัด เธอเห็นตัวเองกำลังร่ายรำแบบอาหรับในห้องซ้อมท่ามกลางกลุ่มเพื่อนๆ ในคณะละครดังเช่นทุกวัน กระพรวนที่ข้อเท้าส่งเสียงทุกครั้งที่ขยับกาย มันร่ำร้องร่าเริงและเธอเองก็เช่นกัน
อยากเต้นรำ…อีกสักครั้ง…
หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น พยายามขยับขาที่แทบจมอยู่ในทรายขึ้น เพื่อที่จะพบว่าเธอไม่มีเรี่ยวแรงพอแม้จะกระดิกนิ้วด้วยซ้ำ ริมฝีปากแตกกร้านยกยิ้ม ตอนนี้เธอเริ่มไม่รับรู้ถึงความแสบร้อนอีกแล้ว ไม่รู้สึกแม้แต่ลมหายใจที่ผ่านพ้นปลายจมูกซึ่งแผ่วเบาลงทุกวินาที
แต่แล้วท่ามกลางความหม่นมัวที่ค่อยๆ มืดดับลงตามลำดับ เธอเห็นเงาทะมึนกำลังก่อตัวขึ้น ณ สุดเส้นขอบฟ้า
พื้นทรายที่นอนซวนซบอยู่สะเทือนเลือนลั่น เสียงโห่ร้องฮึกเหิม เสียงม้า…และไม่ใช่แค่สิบยี่สิบตัว แต่น่าจะเป็นร้อย
หรืออาจจะเป็นกองทัพ!
ชัดเจนเกินกว่าจะคิดว่าเป็นอาการประสาทหลอนของคนใกล้ตายเพราะขาดน้ำ และมันใกล้เข้ามาทุกขณะ
กุบๆๆๆๆ
เฮ!
เธอค่อยๆยันศอกขึ้น และได้เห็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ที่สุดในชีวิต!
กองทัพม้าจำนวนมากควบตะบึงผ่านกลุ่มฝุ่นทรายตรงมาอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะหลบได้ทัน เธอได้แต่ตะลึงงันกับความตายที่ย่างกรายมาหาชนิดที่ไม่ทันได้กรีดร้อง แต่แล้วม้าตัวแรกที่ถึงตัวเธอกลับกลายเป็นเงาโปร่งแสงและเคลื่อนผ่านไปไม่ต่างจากสายลมกรรโชกแรง
ช่วงเวลาที่นานราวนิจนิรันดร์ เธอได้แต่นั่งตะลึงตาเบิกกว้างมองกองทัพที่ราวกับภาพมายาควบม้าผ่านไป…ผ่านไป…
แล้วบางอย่างก็ส่งประกายวิบวับผ่านตา
เธอหลับตาลง และเมื่อลืมตาขึ้นก็พบกับอาชาสีขาวตัวใหญ่ที่เด่นสะดุดตาแทบจะเรียกว่าเรืองแสงได้ท่ามกลางอาชาสีดำนับสิบ ก่อให้เกิดความประทับใจที่แปลกประหลาด
แต่แล้วก็เย็นเยียบไปถึงไขสันหลัง เมื่อมันตะบึงใกล้เข้ามาโดยไม่เปลี่ยนเป็นเงาจางๆ เช่นตัวอื่นที่รายรอบ
ผู้ที่กุมบังเหียนพรางกายและใบหน้าด้วยภัสตราภรณ์สีดำสนิท ท่ามกลางผู้คนบนหลังม้าที่มองผ่านเธอไปราวกับเป็นอากาศธาตุ ดูเหมือนมีเขาเพียงคนเดียวที่เห็นเธอ
แต่นั่นไม่สำคัญ
เพราะเธอกำลังจะถูกบดขยี้ร่างจนแหลกเหลวในชั่วอึดใจนี้
ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากีบเท้าคู่หน้าอันทรงพลังคงจะทำให้สิ้นใจ โดยที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วยซ้ำ!
แต่แล้วร่างทั้งร่างก็เบาหวิวราวกับถูกสายลมหอบพัดขึ้น…
ไม่ใช่!
แขนแข็งแรงนั่นต่างหากที่ตวัดเอาเธอขึ้นไปชิดอกกว้าง จนได้กลิ่นเหงื่อผสมเครื่องหอมบางอย่างเร้าหัวใจให้เต้นกระหน่ำ ยามเจ้าของวงแขนแกร่งก้มต่ำมองมา ทำให้เห็นว่ารัดเกล้าของเขาเป็นรูปงูเห่าสีทอง และใต้คิ้วเข้มนั้นคือดวงตาคมกริบ ซึ่งห้วงรัตติกาลคงมอบสีดำสนิทแสนลึกลับ หากดารดาษด้วยเกล็ดดาวให้อย่างเต็มใจที่สุด
หวัสสา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 พ.ค. 2556, 13:14:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 พ.ค. 2556, 13:14:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 1083
| ตอนที่1 >> |
แว่นใส 20 พ.ค. 2556, 14:37:34 น.
ฟาโรห์ใช่ไหมจ๊ะ
ฟาโรห์ใช่ไหมจ๊ะ
Zephyr 24 มิ.ย. 2556, 23:01:50 น.
เพิ่งเปิดเจอเรื่องนี้ น่าติดตามค่ะ
เพิ่งเปิดเจอเรื่องนี้ น่าติดตามค่ะ