เพทายพ่ายตะวัน
เมื่อเธอคือ กุหลาบแดง แห่ง "เรือนกุหลาบ" และเขาคือ ศัลยแพทย์ ผู้มีฝีปากเชือดเฉือนยิ่งกว่ามีดผ่าตัด..ยุทธการปราบพยศครั้งนี้..มีหัวใจเป็นเดิมพัน!
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่๑๖ ทริปภูฟ้า ๒/๒
วันแห่งความยุ่งยากใจเดินทางมาถึงเร็วกว่าที่คิด ท่ามกลางธรรมชาติสดใสรับแรกอรุณ ผืนน้ำกว้างใหญ่ใต้สะพานข้ามแม่น้ำแควมีระลอกคลื่นน้อยๆบังเกิดตามแรงลมชื่นเย็นกำลังสบายผิวเนื้อ
สีเขียวแก่ของแมกไม้รายล้อม พร้อมเงาเลือนๆของทิวเขาหลายลูกสลับสล้างโอบกอด สะท้อนแม่น้ำสายสำคัญในประวัติศาสตร์สงครามโลกให้เกิดประกายมรกตระยิบระยับยามกระทบรัศมีสุริยัน แม้มีแดดอ่อนสาดเป็นลำลงมาทักทายบรรดานักท่องเที่ยว หากก็ไม่ใช่แสงแผดร้อนแรงขนาดทำลายบรรยากาศชุ่มฉ่ำของฤดูฝน สะพานเหล็กโค้งใหญ่สีดำสนิทรูปครึ่งวงกลมทอดยาวเป็นแนวคู่ขนานปรากฎเด่นในครรลองสายตา
ฉากหลังครึกครื้น แขกเหรื่อทั้งไทยและเทศคึกคักทยอยกันย่างกรายไปตรงจุดนั้นเพื่อผลัดกันถ่ายภาพประทับใจ หรือไม่ก็ทอดน่องชมวิวผืนน้ำ ท้องฟ้า และทิวเขา แล้วแต่อัธยาศัย
พื้นคอนกรีตเบื้องล่าง..ห่างออกมาไม่ไกลนี่ต่างหาก คือต้นเหตุแห่งความยุ่งยากใจของศิระ ศัลยแพทย์หนุ่มย่นคิ้ว เอามือกุมขมับ นัยน์ตารีสวยทอดมองแขกวีไอพีที่เขาไม่ได้ตั้งใจเชื้อเชิญเบื้องหน้า
เธอเป็นสาวมาดมั่นไว้ผมบ๊อบเท เรือนร่างระเหิดระหงประเปรียว ริมฝีปากบางเฉียบเคลือบลิปสติกสีนู้ดรับแสงจากดวงตะวัน เปล่งประกายงามงดเพิ่มเสน่ห์ให้แก่ใบหน้าเรียวยาวอีกเป็นโข
ดวงตะวันกลมโตบนท้องฟ้านั่นก็สดใส สาดแสงมีชีวิตชีวาดีอยู่หรอก ทว่าดวงตะวันร้อนแรงที่หล่อนกำลังพำนักมือไว้บนลาดบ่ากว้างผึ่งผาย โพสต์ท่าเก๋ไก๋ให้เพื่อนสนิทกดชัตเตอร์ถี่ยิบอยู่นั่น เวลานี้กำลังสาดลำแสงอำมหิต พร้อมเผาทำลายร่างๆทั้งร่างของศิระให้แหลกเป็นจุณได้ทุกเมื่อ
ศิระไม่รู้จะเริ่มต้นบอกชัดเจนอย่างไร พอๆกับไม่กล้าบอกว่าอดีตคนรักเก่าที่เขาปิดตายไปเสียนานแล้ว ขอร้องแกมบังคับให้เขายอม..ยอมให้หล่อนมาร่วมทริปครั้งนี้ด้วย
คราวนั้นที่ชายหนุ่มกำลังนั่งปรึกษาเรื่องสำคัญกับเปี่ยมรัก เจ้าหล่อนก็เดินเฉิดฉายเข้ามา ไม่ทันทักทายก็บอกว่าสนใจจะร่วมทริปเมืองกาญจน์ ทริปซึ่งทีแรก ศิระตั้งใจจะชวนเพทาย หาบรรยากาศดีๆ สิ่งแวดล้อมเอื้ออำนวย เพื่อความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหญิงสาวจะได้มีโอกาสพัฒนาไปมากกว่านั้น
‘เปรมว่างพอดีเลยค่ะช่วงนั้น คิดทึ้ง คิดถึง คิดถึงวันเก่าๆ สถานที่เก่าๆ..คุณเต้คงไม่ลืมใช่ไหมคะ ชัดเขาพาเปรมไปเที่ยวที่นั่น คุณเองก็เพิ่งได้รู้จักภูฟ้ารีสอร์ทเอาครั้งนั้น ชัดเขาเป็นห่วงภาพพจน์ของเปรมไงคะ เขาถึงต้องพาเพื่อนสนิทอย่างคุณ และอุสาห์ เพื่อนของฉันไปร่วมทริปด้วย’
‘ระบุวัน เวลา จุดนัดพบให้ชัวร์เลยดีกว่าค่ะ เปรมจะได้เมมไว้ในโทรศัพท์เสียเลย’
‘คุณเต้มองเปรมแบบนั้นหมายความว่าไงคะ..ไม่น่าเกลียดหรอกค่ะ ตอนนี้เปรมเป็นอิสระแล้ว ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนั้นอีกจนนิดเดียว เปรมแค่อยากให้ชัดให้โอกาสเปรมสักครั้ง..แล้วก็มั่นใจด้วยว่าเขาไม่รังเกียจ’
ศิระยังจำท่าทางเหวอๆ ของทั้งเขาและรุ่นน้องคนสนิทได้ดี เปรมฤดียิงกราดเป็นชุด ไม่เหลือจังหวะ ช่องโหว่ให้เขาได้ปฏิเสธ คะคานใดๆทั้งสิ้น หากหล่อนเป็นกระสุน ทั้งเขาและเปี่ยมรักคงขาดใจตายลงเดี๋ยวนั้น อย่าได้หวังจะมีชีวิตรอดหามส่งโรงหมอ
ศัลยแพทย์หนุ่มยังจำอาการอึ้ง ทึ่ง..และประหลาดใจอย่างยิ่งยวดของตนได้ดีอีกเหมือนกัน ตัวตนของเปรมฤดีที่เขาเคยพบ เป็นผู้หญิงที่ทั้งหยิ่ง ทระนง รักศักดิ์ศรีของตัวเองเป็นที่หนึ่ง เขาไม่เข้าใจจริงๆ เวลาเพียงไม่กี่ปี กับสังคมอันโหดร้ายในโลกใบนี้ จะหล่อหลอมตัวตนอีกแบบของหล่อนขึ้นมาใหม่ กลายเป็นคนไม่ยี่หระ ไม่สนใจภาพพจน์ ไม่ประหวั่นแม้แต่น้อยว่าชาวบ้านจะเอาหล่อนไปนินทาเสียๆหายๆอย่างไร
คำขอร้องแกมบังคับทั้งหมดที่หล่อนออกปากในวันนั้น เรียกได้ว่าแทบประกาศให้คนทั้งร้านกาแฟ ไม่ว่าจะเป็นตาสีตาสา ประชาชนคนไข้ระดับรากหญ้าได้รับรู้ เพราะวิธี ‘ร้องขอ’ ด้วยน้ำเสียงดังกังวานไปทั่วร้านอย่างนั้นแหละ ศิระถึงกับอับอายขายหน้าแทนเจ้าตัว รีบรับคำ ระบุวัน เวลา สถานที่ตามความต้องการของหล่อนอย่างรวดเร็ว เพื่อเป็นการตัดบท ก่อนจะชี้ชวนให้ออกไปเที่ยวชมร้านรวงด้านนอก โดยไม่ได้ถามไถ่
ความสมัครใจของชัดเจนเลยสักนิด..ว่ายินดีให้หล่อนร่วมเดินทางไปด้วยหรือไม่
ความวัวยังไม่ทันหาย ความอันตรายยกกำลังสองก็เข้ามาแทรก เมื่อจู่ๆ เพทายก็ตอบรับการเชิญชวนของเขา แถมพ่วงมาด้วยอดีต ‘ความทรงจำ’ อันตรายเก่าอย่าง ‘เพลงฟ้า’ ศัลยแพทย์หญิงผู้เก่งกาจสะสวย เป็นที่หมายปองของบรรดาหนุ่มหล่อพ่อรวย ชาติตระกูลดี เด่น และดังหลายๆคน ศิระไม่อยากเรียกเพลงฟ้าว่าเป็นอีกหนึ่งในคนรักเก่าของชัดเจน
เจ้าหล่อนคนนี้กล้า ‘ท้าทาย’ ผู้ชายอันตรายอย่างเพื่อนเขา กระทั่งถูกชัดเจนด่วนตัดเยื่อใยไปด้วยวิธีแสนโหดร้าย..หากทว่าเพื่อนสนิทอย่างศิระย่อมเข้าใจ และเห็นดีเห็นงามกับการกระทำเช่นนั้น เพราะ ‘เหตุ’ ที่เพลงฟ้าก่อ สมควรแล้วกับ ‘ผล’ ที่หล่อนได้รับ
และด้วยไม่กล้า ไม่รู้จะบอกเพื่อนรักล่วงหน้าอย่างไร ศิระเลยใช้วิธีนัดทุกคนไปเจอกันที่สะพานข้ามแม่น้ำแคว ก่อนเริ่มรายการแรกคือนั่งรถไฟสายมรณะเที่ยวชมถ่ายภาพสองข้างทาง ให้ต่างคนต่างเอารถส่วนตัวมาจอดเก็บไว้ตรงจุดนี้ ส่วนเขาก็เตรียมเหมารถตู้คันใหญ่ไปรอรับเพื่อนร่วมทริปทั้งหมดที่สถานีรถไฟปลายทาง เพื่อเตรียมมุ่งสู่เป้าหมายคือ ‘ภูฟ้ารีสอร์ท’
ชายหนุ่มนั่งรถมากับชัดเจน ไกด์นำทางคนสำคัญที่สุดของทริปนี้ พอเครื่องดับสนิท ก้าวขาลงมาเหยียบลานคอนกรีตหน้าสะพานเหล็กโค้งไม่ทันไร ความวุ่นวายก็โบกมือทักทายรออยู่เบื้องหน้า ใครจะไปคิดว่า เปรมฤดี จะตื่นเต้นกระเสือกกระสนขนาดมาก่อนเวลาถึงสิบนาที หรืออาจจะนานกว่านั้น
ศิระนัดหมายเวลาที่จุดนัดพบแห่งนี้ตอน แปดโมงตรง ชัดเจนจอดรถใกล้ๆลานแห่งนั้นเมื่อประมาณเจ็ดโมงห้าสิบ เดินทอดน่องแบกสัมภาระส่วนตัวกันลงมาคนละชิ้นสองชิ้นตามสไตล์ผู้ชายไม่เรื่องมาก เห็นสาวสวยในชุดกางเกงขาสั้นหุ่นเพรียวลมกระโดดเหย็งๆกวักมือเรียกมาแต่ไกล
ความหนักใจพ่วงท้ายมาอีกด้วยหญิงสาวใบหน้าสวยเก๋รูปร่างดีพอกันเดินตามมาติดๆ ทำไมศิระจะจำไม่ได้ว่านั่นคือ อุสาห์ เพื่อนสนิทตัวแสบของพิธีกรสาวมั่น
‘ไฮ! เซอร์ไพรส์ค่ะชัด..เอ’ เปรมฤดีเปิดฉากทักทายด้วยเสียงหวานลากยาว ‘เรียกว่าเซอร์ไพรส์ได้รึเปล่าน้า..ไม่รู้คุณเต้บอกคุณเพื่อนผู้น่ารักคนนี้แล้วหรือยัง’
เห็นท่ากลอกตาขึ้นบน ยักคิ้ว แล้วเดินเข้าประชิดตัวชัดเจน ศิระแทบอยากสำลักน้ำลายตัวเองออกมาเดี๋ยวนั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนฉลาดอย่างหล่อน เห็นหน้าเหลอหลา กับทั้งสายตาหวั่นวิตกของเขาเมื่อแรกเจอ มีหรือจะเดาไม่ออกว่าชัดเจนไม่ได้รับรู้ถึงการมาเยือนทริปนี้ของหล่อนล่วงหน้าแม้แต่น้อย
จริต..หล่อนทำจริตมารยา สร้างเสน่ห์ด้วยทีท่าแกล้งโง่เสียมากกว่า เหอะ..ผู้หญิงบางพวกก็ร้ายกาจจนสาบานได้เลยว่าชาตินี้ หากไม่จำเป็น..เขาไม่มีวันเฉียดกรายเข้าไปใกล้
‘เห็นข่าวเปรมแล้วใช่ไหม..ตอนนี้เปรมเป็นอิสระ หวังว่าคุณจะเห็นใจ ให้โอกาสผู้หญิงตาดำๆได้แก้ตัว’
‘นี่อะไร?’ แทนที่ชัดเจนจะตอบโต้อะไรกับสาวสวยสักคำ เขากลับหันมาคาดโทษกับศิระ ใบหน้ายับยู่ เปลวไฟครุกกรุ่นในตาคร้ามคม นิ้วที่ชี้ไปยังเปรมฤดีประกอบคำถาม หากแต่สายตาพุ่งตรงมาที่เพื่อนหนุ่ม บอกความ ‘รังเกียจ’ ซึ่งค่อนข้างใกล้เคียงกับคำว่า ‘ขยะแขยง’ ของเขาได้ดี
ศิระออกจะมั่นใจด้วยซ้ำ..หากไม่เหลือความเกรงใจแม้สักน้อย ชัดเจนคงถามเขาว่า..นี่ตัวอะไร? เสียมากกว่า
คนโดนคาดโทษทำหน้าปั้นยาก ถึงแม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้วว่าต้องโดน ‘ฉะ’ เละเทะจากเพื่อนสุดรัก ทว่าพอสถานการณ์จวนตัว คำพูด คำอธิบายที่เตรียมไว้แต่เนิ่นๆกลับเรียบเรียงขึ้นต้นแทบไม่ถูก ขณะที่ศิระขยับจะตอบ ชัดเจนก็เค้นเสียงถามลอดไรฟัน คราวนี้เน้นย้ำกว่าเดิม
‘หมายความว่ายังไง..ไอ้เต้!’
เปรมฤดีปวดหนึบตรงกลางใจ หล่อนรู้สึกเหมือนกัน ไม่ใช่ไม่รู้สึก กิริยาแบบนี้ ท่าทีแบบนี้..ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ตลอดเวลาที่เคยคบกัน ชัดเจนปฏิบัติกับหล่อนประดุจนางฟ้า หาใช่ทำทีเสมือนหล่อนเป็นกองขยะ สิ่งปฏิกูลอย่างเช่นที่แสดงอยู่ตอนนี้
ความจำเป็นบางประการ เกียรติ..ภาพพจน์ ที่หล่อนต้องไขว่คว้ากลับคืนให้เร็วที่สุด ทำให้ต้องกัดฟันทน ข่มใจ ไม่แสดงอารมณ์กราดเกรี้ยวกรีดร้องออกมา ทั้งที่อยากทำเต็มแก่ เปรมฤดีสังเกตเห็นศิระเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาตามไรผมบริเวณหน้าผาก รูปการณ์แบบนี้ ประเมินแล้ว..หล่อนคงต้องรีบออกรับแทน มิเช่นนั้น ‘งาน’ ไม่วันเดิน ‘แผน’ ไม่มีทางรื่นแน่แท้ทีเดียว
‘โฮ้ย! อย่าไปหาความคุณเต้เขาเลยค่ะ เปรมผิดเอง..เปรมเสนอหน้าเข้ามาเอง ไม่เกี่ยวกับเพื่อนคุณเลย’ เปรมฤดีไม่พูดเปล่า หล่อนประกบมือเกาะต้นแขนเขาอย่างเอาใจ แนบแก้มลงบนแขนเสื้อยืด’ก็แหม..เปรมคิดถึงคุณนี่คะ เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน แล้วครั้งนั้นเปรมก็พลาดเอามากๆ ไม่น่าเลือกเขาเลย รู้ทั้งรู้ว่ามีเพชรแท้อยู่ในมือ เปรมเสียใจจริงๆค่ะ’
หญิงสาวแหงนหน้ารอคำตอบจากเขา หล่อนเกยคางไว้ที่หัวไหล่ กระพริบตาปริบๆ นิลแก้วใสแจ๋วอย่างสาวน้อยใสซื่อผู้รอคอยความปราณีจากชายอันเป็นที่รัก
ไม่มีใครคาดคิด..ชัดเจนเหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรง ตวัดสายตาขุ่นเขียวใส่คนข้างกาย เอ่ยเสียงเบาในลำคอ ทว่าทรงพลังพอจะสั่นสะเทือนจิตใจคนฟังทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
‘หน้าด้าน..’
ศิระเย็นวาบไปทั้งใบหน้า มือไม้ชาทำอะไรไม่ถูก ดูท่าทริปภูฟ้าของเขาครั้งนี้จะล่มเสียตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแล้วกระมัง วินาทีนี้เป้าหมายของเขาคือเปรมฤดีผู้เดียว ชายหนุ่มจับจ้องดวงหน้านวลแอร่มแต่งแต้มสีสันวิทยาศาสตร์เก๋ไก๋ รอดูปฏิกิริยาเจ็บร้าว น้ำตาร่วงเผลาะของหล่อน ซึ่งคาดว่าอีกเดี๋ยวคงพรั่งพรูลงมาไม่ขาดสาย ทว่าเขาคิดผิดถนัด
เงานัยน์ตาของหญิงสาวกระตุกวูบอยู่เพียงครู่เดียว หากไม่สังเกตให้ดีจะแทบไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ เปรมฤดียิ้มรื่น เอ่ยปากชวนคนรักเก่าเสียงสดใส เสมือนคำสบถเมื่อครู่ไม่ได้สะกิดแม้เพียงผิวใจของหล่อนจนนิดเดียว
‘โอ๊ะ..หยอกเปรมเล่นใช่มั้ยชัด มาถ่ายรูปกันดีกว่านะคะ วิวตรงโน้นสวยดี’ หญิงสาวชี้นิ้วไปยังรางรถไฟสะพานเหล็กโค้ง ศิระมองตามนิ้วเรียวก็เห็นกลุ่มนักท่องเที่ยวฝรั่งผมทองเคลื่อนไหวยุบยับอยู่บริเวณนั้น หันกลับมาจะดูปฏิกิริยาของเพื่อนซี้ เห็นชัดเจนยังเกร็งตัวนิ่ง ต้านแรงฉุดดึงของสาวร่างเพรียวเต็มที่ สีหน้าเขาเข้มเครียดกว่าเก่าจนศิระเริ่มรู้สึกเป็นห่วงคนเชิญชวน
‘เอ้า..ไม่ไปก็ได้ค่ะ วิวตรงนี้ก็สวยดีเหมือนกัน สา...ถ่ายรูปให้ฉันหน่อย เอาเจิดๆนะ’
ตอนท้ายเปรมฤดีหันไปพยักเพยิดกับเพื่อนซี้ที่ยืนทำหน้างุนงงอยู่ใกล้ๆศิระ ทว่าไหวพริบของอุสาห์ก็ว่องไวปราดเปรียวพอๆกับเพื่อนรัก พอรายนั้นขยิบตาส่งสัญญาณให้ เจ้าหล่อนก็ยกกล้องดิจิตอลที่คาไว้ในมือขึ้นเล็ง กดชัตเตอร์รัวเร็ว
เปรมฤดีขยับเปลี่ยนท่าทางคล่องแคล่ว ไม่สนว่าชายร่างสูงข้างกายจะทำหน้าบูดบึ้งอย่างไร หล่อนพอใจจะถ่าย หล่อนก็เชิดหน้า เล่นกล้องเต็มที่ตามสไตล์คนเจนเวที ลาดบ่ากับหัวไหล่ของเขาเท่านั้นแหละ ที่หล่อนสนใจจะพักมือเป็นจุดหมุน ขยับซ้ายทีขวาทียิ้มเจิดสู้แสงที่เริ่มสาดประกายแรงเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ
“คุณเปรม!..คุณเปรมฤดีใช่ไหมคะ..ว้าว!” เสียงแผดก้องอารามคนดีใจประหนึ่งเจอดาราฮอลีวูดเสียดแทงเข้ามาในโสตประสาทของศิระ เขาหลุดจากภวังค์ภาพความวุ่นวายและบรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่ทันที
ชายหนุ่มหันขวับมาตามเสียง พบเพทายกระโดดโลดเต้นทำตาวับวาวอยู่ตรงหน้า ตามติดมาด้วยเปี่ยมรัก รายนั้นลากกระเป๋าติดล้อเคลื่อนตามหลังมาด้วยอีกสองใบ นัยน์ตากลมโตระยับพราว ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวตัดผิวสีแทนเช่นเดียวกัน
ผู้มาใหม่สองรายกำลังให้ความสนใจเปรมฤดีกันเป็นตาเดียว เสียงโหวกเหวกที่จู่โจมสมาธิเข้ามาพรวดพราด ทำให้อุสาห์ชะงักการรัวชัตเตอร์ลงชั่วคราว เหลียวหลังกลับมาเพ่งมองแขกรายใหม่อย่างพินิจพิจารณา
ศิระดีใจที่ได้เห็นหน้าสาวตาดุ พอๆกับความรู้สึกหวั่นวิตกแถมท้าย เขากวาดสายตามองไปยังเบื้องหลัง มอง และมอง ลิ่วเลยไปไกลยิ่งกว่าสแกนเรดาร์ ทว่าไม่พบแม้แต่เงาของ ‘ตัวอันตราย’ อีกคนที่เพทายขอร้องให้หล่อนพามาด้วย..หรือว่าไม่มา? มีเหตุขัดข้องฉุกละหุก..คนชวนเปลี่ยนใจ..หรือคนถูกชวนไม่อยากมา? คำถามมากมายผุดขึ้นในใจศิระ
ไม่ว่าจะเหตุผลใดก็ตาม เวลานี้ศัลยแพทย์หนุ่มลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก..แค่คนเดียวก็วุ่นวายจะแย่อยู่แล้ว..ถ้าอีกคนเข้ามาสมทบด้วยล่ะก็..บอกเลยว่า..บ๊าย บาย ภูฟ้าทริปแน่นอน
“ตัวจริงสวยกว่าในทีวีอีกนะคะ..เคยเจอคุณแต่ไกลๆ ดิฉัน เพทายไงคะ ตอนนั้นเป็นพิธีกรภาคสนาม ไม่ได้ใกล้ชิดคุณเปรมถึงบนเวที แล้วก็เป็น wedding planner ออกแบบงานแต่งให้คุณคราวนั้นด้วย”
เพทายถือโอกาสแนะนำตัวกับ ‘ดาราดัง’ ยาวเหยียด แม้หล่อนจะเคยเป็น ‘Wedding planner’ ให้กับเปรมฤดี หากแต่ไม่เคยประสานงานกันโดยตรง ด้วยความเป็นธิดาคนใหญ่คนโต มีบริวารห้อมล้อม มีคิวงานมากมาย หญิงสาวจึงได้แต่ติดต่องานผ่านทางเลขาของพิธีกรสาวมาตลอด
ตอนแรกเพทายยังพอจะเห็นจุดยิ้มน้อยๆตรงมุมปากคนตรงหน้า ทว่าอีกฝ่ายคอแข็งตึงขึ้นมาทันที เมื่อหล่อนเฉียดกรายเข้ามาถึงเรื่อง ‘งานแต่ง’ ชีวิตคู่ที่ใครๆเคยมองว่าน่าอิจฉา สวยหรู เวลานี้มันล้มเหลวไม่เป็นท่า
ด้วยเหตุว่ามีอารมณ์หงุดหงิดอยู่ก่อนแล้ว ตั้งแต่ที่ผู้มาใหม่ตะโกนร้องเรียกชื่อหล่อนขัดจังหวะการโพสต์ท่าเกาะไหล่ชัดเจนอย่างติดลม บรรยากาศแผนงานที่ควรจะเป็นกลับหยุดชะงักไป แล้วยังคำพูดขัดหู ชวนโมโหนี่อีก เปรมฤดีหยุดกึก กวาดตาสำรวจผู้ที่อ้างตัวเป็น ‘wedding planner’ ในงานของหล่อน หน้าตาท่วงท่าผู้หญิงคนนี้ดูดีมีเสน่ห์ไม่หยอก
ทว่าเสื้อผ้า..แม้จะถูกออกแบบตัดเย็บมาอย่างเก๋ รสนิยมเลิศ หากมองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ยี่ห้อแบรนด์เนม อย่างที่คนระดับสังคมชั้นสูงเลือกใส่ วินาทีนั้นเปรมฤดีเลยตัดสินใจโพล่งตามอารมณ์เต็มที่ เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์จะต้องคบหากันอีกในภายภาคหน้า
“ขอบคุณที่ชม..แต่ขอโทษเถอะจ้ะ ฉันจำเธอไม่ได้หรอก งานนั้นออกใหญ่โต แขกเหรื่อมากมาย ญาติๆฉัน ถ้าไม่ใช่คนในวัง ก็ระดับรัฐมนตรี..บรรดาท่านทูต ต้องเข้าใจนะจ๊ะ ถ้าไม่ ‘สำคัญ’ พอ ฉันคงไม่มีเวลาลงไปคุยด้วย เสียใจจริงๆจ้ะ” เปรมฤดีเน้นคำ ‘สำคัญ’ หนักหน่วง หล่อนเหยียดยิ้มสะใจที่เห็นเพทายมีสีหน้าเจื่อนลงถนัดตา แถมยังอ้าปากค้าง มองหล่อนอย่างนึกไม่ถึง
ชัดเจนกำลังมองปฏิกิริยาของเพทายด้วยความสนอกสนใจเช่นกัน ทีแรก เมื่อเห็นหน้า ได้ยินเสียงของหญิงสาว เขาแทบจะกระโดดออกไปพูดกับหล่อน ใน ‘บางเรื่อง’ ที่ยังค้างคา อธิบาย ‘บางสิ่ง’ เพื่อแก้ไขความผิดพลาดของเขาวันนั้น หากเมื่อถูกเปรมฤดีแย่งซีนไปฉับพลัน ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงนิ่งเฉย ยืนสังเกตการณ์ เหมือนกับศิระ อุสาห์ และเปี่ยมรัก ที่ต่างฝ่ายก็ต่างอารมณ์..ต่างความรู้สึกกันไป
เพทายมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง นี่ล่ะหรือ..’คนดัง’ ที่หล่อนเคยปลาบปลื้ม นี่ล่ะหรือ..’ไอดอล’ ของผู้หญิงสมัยใหม่ยุคนี้ คนที่ใครอีกหลายคนต่างเคยชื่นชม
ไร้ค่า!..คำจัดความสั้นๆที่นักวางแผนสาวก่นด่าในใจ กิริยา..วาจา..สื่อความคิด สื่อทัศนคติอันเลวร้ายที่หลบซ่อนอยู่ในมุมมืด การใช้หางตาเหลือบสำรวจผู้คนชนิดนั้น แม้ไม่ได้โจ่งแจ้งอย่างการกลอกตามองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทว่ากระแสคำดูถูกฉายชัด ยิงกราดเข้ามาหาหล่อนเต็มๆอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อความปลาบปลื้มลดทอนลงไปจนถึงขั้นติดลบ ความเลวชนิดอื่นก็พากันผูกโยงเข้ามารวดเร็ว
ภาพเมื่อครู่ คือเปรมฤดีกำลังอิงแอบแนบชิดศัลยแพทย์หนุ่ม ขยับซ้ายที ขวาที ให้ตากล้องสาวสวยคนที่ยืนหันหลังอยู่นี่กดปุ่มเก็บภาพเอาไว้รัวเร็ว
ข่าวดังเมื่อไม่นานมานี้ผุดพรายขึ้นมาในห้วงคำนึง...เตียงหัก..แม่นี่เพิ่งมีข่าวเตียงหักกับสามี เป็นแม่ม่ายทรงเครื่อง มิใช่หรือ? แล้วนี่อะไร?
คำบอกเล่าของศิระแวบเข้ามาผูกโยงเป็นเรื่องเป็นราว...ผู้หญิงของชัดเจน..ผู้หญิงคนนี้เคยเป็นอดีตคนรักเก่า คนที่ยอมถูกพ่อแม่คลุมถุงชน เป็นฝ่ายบีบน้ำตาบอกเลิกศัลยแพทย์หนุ่มปากร้ายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เอง
เป้าหมายใหม่! เพทายสรุปกับตัวเองได้ทันทีอย่างคนหัวไว แม่เปรมฤดี ศรีสมร นี่กำลังจะแว้งกลับมาจุดถ่านไฟเก่า..เพื่อผลประโยชน์..อย่างน้อยก็เพื่อรักษาหน้าตาในวงสังคม!
“คุณเพคะ..มาเลือกหมวกกันเถอะ เพลงได้ลายสวยๆมาตั้งหลายใบ..นี่ไง..”
เสียงเพลงฟ้าแทรกเข้ามาทลายภวังค์ความคิดตรึกตรองของเพทาย สาวหน้าสวยคมส่งเสียงสดใสมาในทีแรก ทว่าสะดุดลงทันควัน เมื่อเดินใกล้เข้ามาแล้วพบว่าใครยืนอยู่ในบริเวณเดียวกันบ้าง
ตาต่อตาประสานกันนิ่งนาน เปลวไฟลูกนั้นคุโชนขึ้นมาอีกครั้งในดวงตากรอบใหญ่ พอๆกับเงาดำทะมึนราวกลุ่มเมฆก่อนพายุฝนมาเยือนในเรียวตาคมงามของหญิงสาวร่างสูงสง่า
ไม่ทันที่ชัดเจนจะหันมาคาดโทษเอากับ ‘เพื่อนตัวดี’ ที่ยืนปาดเหงื่อแล้วปาดเหงื่ออีกอย่างที่ตั้งใจ เสียงแหลมๆของเพทายก็จุดชนวนดังก้องขึ้นมาเสียก่อน
“อ๊ะ..คุณเพลงมาพอดีเลย นี่เลยค่ะ มาถ่ายรูปกันดีกว่า ต๊าย ดูซิ แต่งตัวคล้ายกันพอดี๊พอดี กางเกงยีนส์สีเดียวกันเป๊ะ ช่างเหมาะสม เอ๊ย ช่างเหมาะเจาะจริงๆเลยค่ะ”
ไม่พูดเปล่า เพทายถือวิสาสะก้าวเข้าคล้องแขนเพลงฟ้าแล้วออกแรงดึงน้อยๆเป็นเชิงให้หล่อนเดินตามมาด้วย ศัลยแพทย์คนสวยขมวดคิ้วมุ่น มืออีกข้างก็หอบหมวกสานประดับลูกไม้สดสวยพะรุงพะรัง
“คุณเพ..หมายความว่าไงคะ เพลงไม่เข้าใจ”
เสียงหวานใสฟังดูติดขัด เหมือนเจ้าตัวยังปรับอารมณ์ไม่เป็นปกติ
“ก็นี่ไงคะ แหม ขอเถิดค่ะ อยากได้เป็นที่ระลึกสักรูป หมอผ่าตัดหนุ่ม กับหมอผ่าตัดสาว มาถ่ายรูปคู่กันหน่อยเป็นไง ดูดู๋ ส่วนสูงใกล้ๆกัน หน้าตาสวยหล่อพอกัน ใส่กางเกงขาวยาวยี่ห้อเดียวกันเป๊ะ”
คราวนี้ไม่ใช่แค่เพลงฟ้าที่ทำหน้าเหมือนเหม็นเบื่ออะไรสักอย่าง ชัดเจนก็หน้าตายับยู่ บอกบุญไม่รับพอๆกัน ชายหนุ่มส่งสายตาพิฆาตมายังคนต้นเรื่อง เพทายสวนกลับด้วยการยักคิ้วพร้อมยักไหล่ขึ้นสองข้าง คลี่ยิ้มกระจ่าง บอกความสะใจของหล่อนได้ดีเยี่ยม
“อ้าว..คุณเปรมขา ออกมาเถิดค่ะ รู้ตัวรึเปล่าว่าไม่เข้าพวก..เอ๊ย ไม่เหมาะจะแชะคู่กับคุณหมอเค้า”
เปรมฤดีตวัดสายตากลับมาทันที ประกายวิบวับในนิลแก้วน้ำงามถามชัดยิ่งกว่าคำพูด..’ฉันไม่เข้าพวกยังไงยะ?’
เพทายเข้าใจกิริยานั้นดีทีเดียว หล่อนดึงแขนเพลงฟ้าพลางดุนหลังให้เข้าไปเบียดแทรกระหว่างกลางพระเอกกับนางร้าย
นักวางแผนตัวแสบปรายหางตามองกางเกงขาสั้นปิดขาอ่อนขาวผ่องแค่คืบของเปรมฤดี ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะกราดมองกางเกงขายาวของผู้ร่วมทริปทุกคนทีละคนๆ สุดท้ายมาหยุดอยู่ที่อุสาห์ แม้หล่อนจะใส่กางเกงเข้ารูปฟิดเปรี้ยะสีกระแทกตา ทว่าก็ปกปิดต้นขามิดชิด ยาวลงมาระดับกางเกงสามส่วน
“เอ้า ขอรบกวนนิดนะคะคุณผู้หญิง ขอทางแป๊บนึง ชักภาพเสร็จสักสองสามรูปแล้วจะคืนพื้นที่” เพทายแทรกตัวเข้าไปยืนประจำตำแหน่งที่อุสาห์เคยยืน ไหล่ชนไหล่ กระทบกันเบาๆ ฝ่ายนั้นร่างปลิวลมอยู่แล้วเลยกระเด็นถอยออกไปง่ายดาย
เปรมฤดียืนกัดฟันกรอด กำมือแน่นจบเล็บยาวจิกเนื้อเป็นรอยปริแตก หล่อนจำความรู้สึกปวดจี๊ดตั้งแต่กลางกระหม่องลงถึงปลายเท้าได้ดี เสียงแหลมของเพทายประทับลงในโสตประสาท กัดกินเข้าไปถึงขั้วหัวใจ
“ส่งกล้องมาซิฝอยทอง..อ้าว..บ่าวสาว เอ้ย..คุณหมอทั้งสองหน้าบึ้งไปหน่อยนะคะ ยิ้มหน่อยค่า เดี๋ยวรูปออกมาไม่สวยน้า..”
สีเขียวแก่ของแมกไม้รายล้อม พร้อมเงาเลือนๆของทิวเขาหลายลูกสลับสล้างโอบกอด สะท้อนแม่น้ำสายสำคัญในประวัติศาสตร์สงครามโลกให้เกิดประกายมรกตระยิบระยับยามกระทบรัศมีสุริยัน แม้มีแดดอ่อนสาดเป็นลำลงมาทักทายบรรดานักท่องเที่ยว หากก็ไม่ใช่แสงแผดร้อนแรงขนาดทำลายบรรยากาศชุ่มฉ่ำของฤดูฝน สะพานเหล็กโค้งใหญ่สีดำสนิทรูปครึ่งวงกลมทอดยาวเป็นแนวคู่ขนานปรากฎเด่นในครรลองสายตา
ฉากหลังครึกครื้น แขกเหรื่อทั้งไทยและเทศคึกคักทยอยกันย่างกรายไปตรงจุดนั้นเพื่อผลัดกันถ่ายภาพประทับใจ หรือไม่ก็ทอดน่องชมวิวผืนน้ำ ท้องฟ้า และทิวเขา แล้วแต่อัธยาศัย
พื้นคอนกรีตเบื้องล่าง..ห่างออกมาไม่ไกลนี่ต่างหาก คือต้นเหตุแห่งความยุ่งยากใจของศิระ ศัลยแพทย์หนุ่มย่นคิ้ว เอามือกุมขมับ นัยน์ตารีสวยทอดมองแขกวีไอพีที่เขาไม่ได้ตั้งใจเชื้อเชิญเบื้องหน้า
เธอเป็นสาวมาดมั่นไว้ผมบ๊อบเท เรือนร่างระเหิดระหงประเปรียว ริมฝีปากบางเฉียบเคลือบลิปสติกสีนู้ดรับแสงจากดวงตะวัน เปล่งประกายงามงดเพิ่มเสน่ห์ให้แก่ใบหน้าเรียวยาวอีกเป็นโข
ดวงตะวันกลมโตบนท้องฟ้านั่นก็สดใส สาดแสงมีชีวิตชีวาดีอยู่หรอก ทว่าดวงตะวันร้อนแรงที่หล่อนกำลังพำนักมือไว้บนลาดบ่ากว้างผึ่งผาย โพสต์ท่าเก๋ไก๋ให้เพื่อนสนิทกดชัตเตอร์ถี่ยิบอยู่นั่น เวลานี้กำลังสาดลำแสงอำมหิต พร้อมเผาทำลายร่างๆทั้งร่างของศิระให้แหลกเป็นจุณได้ทุกเมื่อ
ศิระไม่รู้จะเริ่มต้นบอกชัดเจนอย่างไร พอๆกับไม่กล้าบอกว่าอดีตคนรักเก่าที่เขาปิดตายไปเสียนานแล้ว ขอร้องแกมบังคับให้เขายอม..ยอมให้หล่อนมาร่วมทริปครั้งนี้ด้วย
คราวนั้นที่ชายหนุ่มกำลังนั่งปรึกษาเรื่องสำคัญกับเปี่ยมรัก เจ้าหล่อนก็เดินเฉิดฉายเข้ามา ไม่ทันทักทายก็บอกว่าสนใจจะร่วมทริปเมืองกาญจน์ ทริปซึ่งทีแรก ศิระตั้งใจจะชวนเพทาย หาบรรยากาศดีๆ สิ่งแวดล้อมเอื้ออำนวย เพื่อความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหญิงสาวจะได้มีโอกาสพัฒนาไปมากกว่านั้น
‘เปรมว่างพอดีเลยค่ะช่วงนั้น คิดทึ้ง คิดถึง คิดถึงวันเก่าๆ สถานที่เก่าๆ..คุณเต้คงไม่ลืมใช่ไหมคะ ชัดเขาพาเปรมไปเที่ยวที่นั่น คุณเองก็เพิ่งได้รู้จักภูฟ้ารีสอร์ทเอาครั้งนั้น ชัดเขาเป็นห่วงภาพพจน์ของเปรมไงคะ เขาถึงต้องพาเพื่อนสนิทอย่างคุณ และอุสาห์ เพื่อนของฉันไปร่วมทริปด้วย’
‘ระบุวัน เวลา จุดนัดพบให้ชัวร์เลยดีกว่าค่ะ เปรมจะได้เมมไว้ในโทรศัพท์เสียเลย’
‘คุณเต้มองเปรมแบบนั้นหมายความว่าไงคะ..ไม่น่าเกลียดหรอกค่ะ ตอนนี้เปรมเป็นอิสระแล้ว ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนั้นอีกจนนิดเดียว เปรมแค่อยากให้ชัดให้โอกาสเปรมสักครั้ง..แล้วก็มั่นใจด้วยว่าเขาไม่รังเกียจ’
ศิระยังจำท่าทางเหวอๆ ของทั้งเขาและรุ่นน้องคนสนิทได้ดี เปรมฤดียิงกราดเป็นชุด ไม่เหลือจังหวะ ช่องโหว่ให้เขาได้ปฏิเสธ คะคานใดๆทั้งสิ้น หากหล่อนเป็นกระสุน ทั้งเขาและเปี่ยมรักคงขาดใจตายลงเดี๋ยวนั้น อย่าได้หวังจะมีชีวิตรอดหามส่งโรงหมอ
ศัลยแพทย์หนุ่มยังจำอาการอึ้ง ทึ่ง..และประหลาดใจอย่างยิ่งยวดของตนได้ดีอีกเหมือนกัน ตัวตนของเปรมฤดีที่เขาเคยพบ เป็นผู้หญิงที่ทั้งหยิ่ง ทระนง รักศักดิ์ศรีของตัวเองเป็นที่หนึ่ง เขาไม่เข้าใจจริงๆ เวลาเพียงไม่กี่ปี กับสังคมอันโหดร้ายในโลกใบนี้ จะหล่อหลอมตัวตนอีกแบบของหล่อนขึ้นมาใหม่ กลายเป็นคนไม่ยี่หระ ไม่สนใจภาพพจน์ ไม่ประหวั่นแม้แต่น้อยว่าชาวบ้านจะเอาหล่อนไปนินทาเสียๆหายๆอย่างไร
คำขอร้องแกมบังคับทั้งหมดที่หล่อนออกปากในวันนั้น เรียกได้ว่าแทบประกาศให้คนทั้งร้านกาแฟ ไม่ว่าจะเป็นตาสีตาสา ประชาชนคนไข้ระดับรากหญ้าได้รับรู้ เพราะวิธี ‘ร้องขอ’ ด้วยน้ำเสียงดังกังวานไปทั่วร้านอย่างนั้นแหละ ศิระถึงกับอับอายขายหน้าแทนเจ้าตัว รีบรับคำ ระบุวัน เวลา สถานที่ตามความต้องการของหล่อนอย่างรวดเร็ว เพื่อเป็นการตัดบท ก่อนจะชี้ชวนให้ออกไปเที่ยวชมร้านรวงด้านนอก โดยไม่ได้ถามไถ่
ความสมัครใจของชัดเจนเลยสักนิด..ว่ายินดีให้หล่อนร่วมเดินทางไปด้วยหรือไม่
ความวัวยังไม่ทันหาย ความอันตรายยกกำลังสองก็เข้ามาแทรก เมื่อจู่ๆ เพทายก็ตอบรับการเชิญชวนของเขา แถมพ่วงมาด้วยอดีต ‘ความทรงจำ’ อันตรายเก่าอย่าง ‘เพลงฟ้า’ ศัลยแพทย์หญิงผู้เก่งกาจสะสวย เป็นที่หมายปองของบรรดาหนุ่มหล่อพ่อรวย ชาติตระกูลดี เด่น และดังหลายๆคน ศิระไม่อยากเรียกเพลงฟ้าว่าเป็นอีกหนึ่งในคนรักเก่าของชัดเจน
เจ้าหล่อนคนนี้กล้า ‘ท้าทาย’ ผู้ชายอันตรายอย่างเพื่อนเขา กระทั่งถูกชัดเจนด่วนตัดเยื่อใยไปด้วยวิธีแสนโหดร้าย..หากทว่าเพื่อนสนิทอย่างศิระย่อมเข้าใจ และเห็นดีเห็นงามกับการกระทำเช่นนั้น เพราะ ‘เหตุ’ ที่เพลงฟ้าก่อ สมควรแล้วกับ ‘ผล’ ที่หล่อนได้รับ
และด้วยไม่กล้า ไม่รู้จะบอกเพื่อนรักล่วงหน้าอย่างไร ศิระเลยใช้วิธีนัดทุกคนไปเจอกันที่สะพานข้ามแม่น้ำแคว ก่อนเริ่มรายการแรกคือนั่งรถไฟสายมรณะเที่ยวชมถ่ายภาพสองข้างทาง ให้ต่างคนต่างเอารถส่วนตัวมาจอดเก็บไว้ตรงจุดนี้ ส่วนเขาก็เตรียมเหมารถตู้คันใหญ่ไปรอรับเพื่อนร่วมทริปทั้งหมดที่สถานีรถไฟปลายทาง เพื่อเตรียมมุ่งสู่เป้าหมายคือ ‘ภูฟ้ารีสอร์ท’
ชายหนุ่มนั่งรถมากับชัดเจน ไกด์นำทางคนสำคัญที่สุดของทริปนี้ พอเครื่องดับสนิท ก้าวขาลงมาเหยียบลานคอนกรีตหน้าสะพานเหล็กโค้งไม่ทันไร ความวุ่นวายก็โบกมือทักทายรออยู่เบื้องหน้า ใครจะไปคิดว่า เปรมฤดี จะตื่นเต้นกระเสือกกระสนขนาดมาก่อนเวลาถึงสิบนาที หรืออาจจะนานกว่านั้น
ศิระนัดหมายเวลาที่จุดนัดพบแห่งนี้ตอน แปดโมงตรง ชัดเจนจอดรถใกล้ๆลานแห่งนั้นเมื่อประมาณเจ็ดโมงห้าสิบ เดินทอดน่องแบกสัมภาระส่วนตัวกันลงมาคนละชิ้นสองชิ้นตามสไตล์ผู้ชายไม่เรื่องมาก เห็นสาวสวยในชุดกางเกงขาสั้นหุ่นเพรียวลมกระโดดเหย็งๆกวักมือเรียกมาแต่ไกล
ความหนักใจพ่วงท้ายมาอีกด้วยหญิงสาวใบหน้าสวยเก๋รูปร่างดีพอกันเดินตามมาติดๆ ทำไมศิระจะจำไม่ได้ว่านั่นคือ อุสาห์ เพื่อนสนิทตัวแสบของพิธีกรสาวมั่น
‘ไฮ! เซอร์ไพรส์ค่ะชัด..เอ’ เปรมฤดีเปิดฉากทักทายด้วยเสียงหวานลากยาว ‘เรียกว่าเซอร์ไพรส์ได้รึเปล่าน้า..ไม่รู้คุณเต้บอกคุณเพื่อนผู้น่ารักคนนี้แล้วหรือยัง’
เห็นท่ากลอกตาขึ้นบน ยักคิ้ว แล้วเดินเข้าประชิดตัวชัดเจน ศิระแทบอยากสำลักน้ำลายตัวเองออกมาเดี๋ยวนั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนฉลาดอย่างหล่อน เห็นหน้าเหลอหลา กับทั้งสายตาหวั่นวิตกของเขาเมื่อแรกเจอ มีหรือจะเดาไม่ออกว่าชัดเจนไม่ได้รับรู้ถึงการมาเยือนทริปนี้ของหล่อนล่วงหน้าแม้แต่น้อย
จริต..หล่อนทำจริตมารยา สร้างเสน่ห์ด้วยทีท่าแกล้งโง่เสียมากกว่า เหอะ..ผู้หญิงบางพวกก็ร้ายกาจจนสาบานได้เลยว่าชาตินี้ หากไม่จำเป็น..เขาไม่มีวันเฉียดกรายเข้าไปใกล้
‘เห็นข่าวเปรมแล้วใช่ไหม..ตอนนี้เปรมเป็นอิสระ หวังว่าคุณจะเห็นใจ ให้โอกาสผู้หญิงตาดำๆได้แก้ตัว’
‘นี่อะไร?’ แทนที่ชัดเจนจะตอบโต้อะไรกับสาวสวยสักคำ เขากลับหันมาคาดโทษกับศิระ ใบหน้ายับยู่ เปลวไฟครุกกรุ่นในตาคร้ามคม นิ้วที่ชี้ไปยังเปรมฤดีประกอบคำถาม หากแต่สายตาพุ่งตรงมาที่เพื่อนหนุ่ม บอกความ ‘รังเกียจ’ ซึ่งค่อนข้างใกล้เคียงกับคำว่า ‘ขยะแขยง’ ของเขาได้ดี
ศิระออกจะมั่นใจด้วยซ้ำ..หากไม่เหลือความเกรงใจแม้สักน้อย ชัดเจนคงถามเขาว่า..นี่ตัวอะไร? เสียมากกว่า
คนโดนคาดโทษทำหน้าปั้นยาก ถึงแม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้วว่าต้องโดน ‘ฉะ’ เละเทะจากเพื่อนสุดรัก ทว่าพอสถานการณ์จวนตัว คำพูด คำอธิบายที่เตรียมไว้แต่เนิ่นๆกลับเรียบเรียงขึ้นต้นแทบไม่ถูก ขณะที่ศิระขยับจะตอบ ชัดเจนก็เค้นเสียงถามลอดไรฟัน คราวนี้เน้นย้ำกว่าเดิม
‘หมายความว่ายังไง..ไอ้เต้!’
เปรมฤดีปวดหนึบตรงกลางใจ หล่อนรู้สึกเหมือนกัน ไม่ใช่ไม่รู้สึก กิริยาแบบนี้ ท่าทีแบบนี้..ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ตลอดเวลาที่เคยคบกัน ชัดเจนปฏิบัติกับหล่อนประดุจนางฟ้า หาใช่ทำทีเสมือนหล่อนเป็นกองขยะ สิ่งปฏิกูลอย่างเช่นที่แสดงอยู่ตอนนี้
ความจำเป็นบางประการ เกียรติ..ภาพพจน์ ที่หล่อนต้องไขว่คว้ากลับคืนให้เร็วที่สุด ทำให้ต้องกัดฟันทน ข่มใจ ไม่แสดงอารมณ์กราดเกรี้ยวกรีดร้องออกมา ทั้งที่อยากทำเต็มแก่ เปรมฤดีสังเกตเห็นศิระเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาตามไรผมบริเวณหน้าผาก รูปการณ์แบบนี้ ประเมินแล้ว..หล่อนคงต้องรีบออกรับแทน มิเช่นนั้น ‘งาน’ ไม่วันเดิน ‘แผน’ ไม่มีทางรื่นแน่แท้ทีเดียว
‘โฮ้ย! อย่าไปหาความคุณเต้เขาเลยค่ะ เปรมผิดเอง..เปรมเสนอหน้าเข้ามาเอง ไม่เกี่ยวกับเพื่อนคุณเลย’ เปรมฤดีไม่พูดเปล่า หล่อนประกบมือเกาะต้นแขนเขาอย่างเอาใจ แนบแก้มลงบนแขนเสื้อยืด’ก็แหม..เปรมคิดถึงคุณนี่คะ เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน แล้วครั้งนั้นเปรมก็พลาดเอามากๆ ไม่น่าเลือกเขาเลย รู้ทั้งรู้ว่ามีเพชรแท้อยู่ในมือ เปรมเสียใจจริงๆค่ะ’
หญิงสาวแหงนหน้ารอคำตอบจากเขา หล่อนเกยคางไว้ที่หัวไหล่ กระพริบตาปริบๆ นิลแก้วใสแจ๋วอย่างสาวน้อยใสซื่อผู้รอคอยความปราณีจากชายอันเป็นที่รัก
ไม่มีใครคาดคิด..ชัดเจนเหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรง ตวัดสายตาขุ่นเขียวใส่คนข้างกาย เอ่ยเสียงเบาในลำคอ ทว่าทรงพลังพอจะสั่นสะเทือนจิตใจคนฟังทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
‘หน้าด้าน..’
ศิระเย็นวาบไปทั้งใบหน้า มือไม้ชาทำอะไรไม่ถูก ดูท่าทริปภูฟ้าของเขาครั้งนี้จะล่มเสียตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแล้วกระมัง วินาทีนี้เป้าหมายของเขาคือเปรมฤดีผู้เดียว ชายหนุ่มจับจ้องดวงหน้านวลแอร่มแต่งแต้มสีสันวิทยาศาสตร์เก๋ไก๋ รอดูปฏิกิริยาเจ็บร้าว น้ำตาร่วงเผลาะของหล่อน ซึ่งคาดว่าอีกเดี๋ยวคงพรั่งพรูลงมาไม่ขาดสาย ทว่าเขาคิดผิดถนัด
เงานัยน์ตาของหญิงสาวกระตุกวูบอยู่เพียงครู่เดียว หากไม่สังเกตให้ดีจะแทบไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ เปรมฤดียิ้มรื่น เอ่ยปากชวนคนรักเก่าเสียงสดใส เสมือนคำสบถเมื่อครู่ไม่ได้สะกิดแม้เพียงผิวใจของหล่อนจนนิดเดียว
‘โอ๊ะ..หยอกเปรมเล่นใช่มั้ยชัด มาถ่ายรูปกันดีกว่านะคะ วิวตรงโน้นสวยดี’ หญิงสาวชี้นิ้วไปยังรางรถไฟสะพานเหล็กโค้ง ศิระมองตามนิ้วเรียวก็เห็นกลุ่มนักท่องเที่ยวฝรั่งผมทองเคลื่อนไหวยุบยับอยู่บริเวณนั้น หันกลับมาจะดูปฏิกิริยาของเพื่อนซี้ เห็นชัดเจนยังเกร็งตัวนิ่ง ต้านแรงฉุดดึงของสาวร่างเพรียวเต็มที่ สีหน้าเขาเข้มเครียดกว่าเก่าจนศิระเริ่มรู้สึกเป็นห่วงคนเชิญชวน
‘เอ้า..ไม่ไปก็ได้ค่ะ วิวตรงนี้ก็สวยดีเหมือนกัน สา...ถ่ายรูปให้ฉันหน่อย เอาเจิดๆนะ’
ตอนท้ายเปรมฤดีหันไปพยักเพยิดกับเพื่อนซี้ที่ยืนทำหน้างุนงงอยู่ใกล้ๆศิระ ทว่าไหวพริบของอุสาห์ก็ว่องไวปราดเปรียวพอๆกับเพื่อนรัก พอรายนั้นขยิบตาส่งสัญญาณให้ เจ้าหล่อนก็ยกกล้องดิจิตอลที่คาไว้ในมือขึ้นเล็ง กดชัตเตอร์รัวเร็ว
เปรมฤดีขยับเปลี่ยนท่าทางคล่องแคล่ว ไม่สนว่าชายร่างสูงข้างกายจะทำหน้าบูดบึ้งอย่างไร หล่อนพอใจจะถ่าย หล่อนก็เชิดหน้า เล่นกล้องเต็มที่ตามสไตล์คนเจนเวที ลาดบ่ากับหัวไหล่ของเขาเท่านั้นแหละ ที่หล่อนสนใจจะพักมือเป็นจุดหมุน ขยับซ้ายทีขวาทียิ้มเจิดสู้แสงที่เริ่มสาดประกายแรงเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ
“คุณเปรม!..คุณเปรมฤดีใช่ไหมคะ..ว้าว!” เสียงแผดก้องอารามคนดีใจประหนึ่งเจอดาราฮอลีวูดเสียดแทงเข้ามาในโสตประสาทของศิระ เขาหลุดจากภวังค์ภาพความวุ่นวายและบรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่ทันที
ชายหนุ่มหันขวับมาตามเสียง พบเพทายกระโดดโลดเต้นทำตาวับวาวอยู่ตรงหน้า ตามติดมาด้วยเปี่ยมรัก รายนั้นลากกระเป๋าติดล้อเคลื่อนตามหลังมาด้วยอีกสองใบ นัยน์ตากลมโตระยับพราว ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวตัดผิวสีแทนเช่นเดียวกัน
ผู้มาใหม่สองรายกำลังให้ความสนใจเปรมฤดีกันเป็นตาเดียว เสียงโหวกเหวกที่จู่โจมสมาธิเข้ามาพรวดพราด ทำให้อุสาห์ชะงักการรัวชัตเตอร์ลงชั่วคราว เหลียวหลังกลับมาเพ่งมองแขกรายใหม่อย่างพินิจพิจารณา
ศิระดีใจที่ได้เห็นหน้าสาวตาดุ พอๆกับความรู้สึกหวั่นวิตกแถมท้าย เขากวาดสายตามองไปยังเบื้องหลัง มอง และมอง ลิ่วเลยไปไกลยิ่งกว่าสแกนเรดาร์ ทว่าไม่พบแม้แต่เงาของ ‘ตัวอันตราย’ อีกคนที่เพทายขอร้องให้หล่อนพามาด้วย..หรือว่าไม่มา? มีเหตุขัดข้องฉุกละหุก..คนชวนเปลี่ยนใจ..หรือคนถูกชวนไม่อยากมา? คำถามมากมายผุดขึ้นในใจศิระ
ไม่ว่าจะเหตุผลใดก็ตาม เวลานี้ศัลยแพทย์หนุ่มลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก..แค่คนเดียวก็วุ่นวายจะแย่อยู่แล้ว..ถ้าอีกคนเข้ามาสมทบด้วยล่ะก็..บอกเลยว่า..บ๊าย บาย ภูฟ้าทริปแน่นอน
“ตัวจริงสวยกว่าในทีวีอีกนะคะ..เคยเจอคุณแต่ไกลๆ ดิฉัน เพทายไงคะ ตอนนั้นเป็นพิธีกรภาคสนาม ไม่ได้ใกล้ชิดคุณเปรมถึงบนเวที แล้วก็เป็น wedding planner ออกแบบงานแต่งให้คุณคราวนั้นด้วย”
เพทายถือโอกาสแนะนำตัวกับ ‘ดาราดัง’ ยาวเหยียด แม้หล่อนจะเคยเป็น ‘Wedding planner’ ให้กับเปรมฤดี หากแต่ไม่เคยประสานงานกันโดยตรง ด้วยความเป็นธิดาคนใหญ่คนโต มีบริวารห้อมล้อม มีคิวงานมากมาย หญิงสาวจึงได้แต่ติดต่องานผ่านทางเลขาของพิธีกรสาวมาตลอด
ตอนแรกเพทายยังพอจะเห็นจุดยิ้มน้อยๆตรงมุมปากคนตรงหน้า ทว่าอีกฝ่ายคอแข็งตึงขึ้นมาทันที เมื่อหล่อนเฉียดกรายเข้ามาถึงเรื่อง ‘งานแต่ง’ ชีวิตคู่ที่ใครๆเคยมองว่าน่าอิจฉา สวยหรู เวลานี้มันล้มเหลวไม่เป็นท่า
ด้วยเหตุว่ามีอารมณ์หงุดหงิดอยู่ก่อนแล้ว ตั้งแต่ที่ผู้มาใหม่ตะโกนร้องเรียกชื่อหล่อนขัดจังหวะการโพสต์ท่าเกาะไหล่ชัดเจนอย่างติดลม บรรยากาศแผนงานที่ควรจะเป็นกลับหยุดชะงักไป แล้วยังคำพูดขัดหู ชวนโมโหนี่อีก เปรมฤดีหยุดกึก กวาดตาสำรวจผู้ที่อ้างตัวเป็น ‘wedding planner’ ในงานของหล่อน หน้าตาท่วงท่าผู้หญิงคนนี้ดูดีมีเสน่ห์ไม่หยอก
ทว่าเสื้อผ้า..แม้จะถูกออกแบบตัดเย็บมาอย่างเก๋ รสนิยมเลิศ หากมองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ยี่ห้อแบรนด์เนม อย่างที่คนระดับสังคมชั้นสูงเลือกใส่ วินาทีนั้นเปรมฤดีเลยตัดสินใจโพล่งตามอารมณ์เต็มที่ เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์จะต้องคบหากันอีกในภายภาคหน้า
“ขอบคุณที่ชม..แต่ขอโทษเถอะจ้ะ ฉันจำเธอไม่ได้หรอก งานนั้นออกใหญ่โต แขกเหรื่อมากมาย ญาติๆฉัน ถ้าไม่ใช่คนในวัง ก็ระดับรัฐมนตรี..บรรดาท่านทูต ต้องเข้าใจนะจ๊ะ ถ้าไม่ ‘สำคัญ’ พอ ฉันคงไม่มีเวลาลงไปคุยด้วย เสียใจจริงๆจ้ะ” เปรมฤดีเน้นคำ ‘สำคัญ’ หนักหน่วง หล่อนเหยียดยิ้มสะใจที่เห็นเพทายมีสีหน้าเจื่อนลงถนัดตา แถมยังอ้าปากค้าง มองหล่อนอย่างนึกไม่ถึง
ชัดเจนกำลังมองปฏิกิริยาของเพทายด้วยความสนอกสนใจเช่นกัน ทีแรก เมื่อเห็นหน้า ได้ยินเสียงของหญิงสาว เขาแทบจะกระโดดออกไปพูดกับหล่อน ใน ‘บางเรื่อง’ ที่ยังค้างคา อธิบาย ‘บางสิ่ง’ เพื่อแก้ไขความผิดพลาดของเขาวันนั้น หากเมื่อถูกเปรมฤดีแย่งซีนไปฉับพลัน ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงนิ่งเฉย ยืนสังเกตการณ์ เหมือนกับศิระ อุสาห์ และเปี่ยมรัก ที่ต่างฝ่ายก็ต่างอารมณ์..ต่างความรู้สึกกันไป
เพทายมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง นี่ล่ะหรือ..’คนดัง’ ที่หล่อนเคยปลาบปลื้ม นี่ล่ะหรือ..’ไอดอล’ ของผู้หญิงสมัยใหม่ยุคนี้ คนที่ใครอีกหลายคนต่างเคยชื่นชม
ไร้ค่า!..คำจัดความสั้นๆที่นักวางแผนสาวก่นด่าในใจ กิริยา..วาจา..สื่อความคิด สื่อทัศนคติอันเลวร้ายที่หลบซ่อนอยู่ในมุมมืด การใช้หางตาเหลือบสำรวจผู้คนชนิดนั้น แม้ไม่ได้โจ่งแจ้งอย่างการกลอกตามองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทว่ากระแสคำดูถูกฉายชัด ยิงกราดเข้ามาหาหล่อนเต็มๆอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อความปลาบปลื้มลดทอนลงไปจนถึงขั้นติดลบ ความเลวชนิดอื่นก็พากันผูกโยงเข้ามารวดเร็ว
ภาพเมื่อครู่ คือเปรมฤดีกำลังอิงแอบแนบชิดศัลยแพทย์หนุ่ม ขยับซ้ายที ขวาที ให้ตากล้องสาวสวยคนที่ยืนหันหลังอยู่นี่กดปุ่มเก็บภาพเอาไว้รัวเร็ว
ข่าวดังเมื่อไม่นานมานี้ผุดพรายขึ้นมาในห้วงคำนึง...เตียงหัก..แม่นี่เพิ่งมีข่าวเตียงหักกับสามี เป็นแม่ม่ายทรงเครื่อง มิใช่หรือ? แล้วนี่อะไร?
คำบอกเล่าของศิระแวบเข้ามาผูกโยงเป็นเรื่องเป็นราว...ผู้หญิงของชัดเจน..ผู้หญิงคนนี้เคยเป็นอดีตคนรักเก่า คนที่ยอมถูกพ่อแม่คลุมถุงชน เป็นฝ่ายบีบน้ำตาบอกเลิกศัลยแพทย์หนุ่มปากร้ายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เอง
เป้าหมายใหม่! เพทายสรุปกับตัวเองได้ทันทีอย่างคนหัวไว แม่เปรมฤดี ศรีสมร นี่กำลังจะแว้งกลับมาจุดถ่านไฟเก่า..เพื่อผลประโยชน์..อย่างน้อยก็เพื่อรักษาหน้าตาในวงสังคม!
“คุณเพคะ..มาเลือกหมวกกันเถอะ เพลงได้ลายสวยๆมาตั้งหลายใบ..นี่ไง..”
เสียงเพลงฟ้าแทรกเข้ามาทลายภวังค์ความคิดตรึกตรองของเพทาย สาวหน้าสวยคมส่งเสียงสดใสมาในทีแรก ทว่าสะดุดลงทันควัน เมื่อเดินใกล้เข้ามาแล้วพบว่าใครยืนอยู่ในบริเวณเดียวกันบ้าง
ตาต่อตาประสานกันนิ่งนาน เปลวไฟลูกนั้นคุโชนขึ้นมาอีกครั้งในดวงตากรอบใหญ่ พอๆกับเงาดำทะมึนราวกลุ่มเมฆก่อนพายุฝนมาเยือนในเรียวตาคมงามของหญิงสาวร่างสูงสง่า
ไม่ทันที่ชัดเจนจะหันมาคาดโทษเอากับ ‘เพื่อนตัวดี’ ที่ยืนปาดเหงื่อแล้วปาดเหงื่ออีกอย่างที่ตั้งใจ เสียงแหลมๆของเพทายก็จุดชนวนดังก้องขึ้นมาเสียก่อน
“อ๊ะ..คุณเพลงมาพอดีเลย นี่เลยค่ะ มาถ่ายรูปกันดีกว่า ต๊าย ดูซิ แต่งตัวคล้ายกันพอดี๊พอดี กางเกงยีนส์สีเดียวกันเป๊ะ ช่างเหมาะสม เอ๊ย ช่างเหมาะเจาะจริงๆเลยค่ะ”
ไม่พูดเปล่า เพทายถือวิสาสะก้าวเข้าคล้องแขนเพลงฟ้าแล้วออกแรงดึงน้อยๆเป็นเชิงให้หล่อนเดินตามมาด้วย ศัลยแพทย์คนสวยขมวดคิ้วมุ่น มืออีกข้างก็หอบหมวกสานประดับลูกไม้สดสวยพะรุงพะรัง
“คุณเพ..หมายความว่าไงคะ เพลงไม่เข้าใจ”
เสียงหวานใสฟังดูติดขัด เหมือนเจ้าตัวยังปรับอารมณ์ไม่เป็นปกติ
“ก็นี่ไงคะ แหม ขอเถิดค่ะ อยากได้เป็นที่ระลึกสักรูป หมอผ่าตัดหนุ่ม กับหมอผ่าตัดสาว มาถ่ายรูปคู่กันหน่อยเป็นไง ดูดู๋ ส่วนสูงใกล้ๆกัน หน้าตาสวยหล่อพอกัน ใส่กางเกงขาวยาวยี่ห้อเดียวกันเป๊ะ”
คราวนี้ไม่ใช่แค่เพลงฟ้าที่ทำหน้าเหมือนเหม็นเบื่ออะไรสักอย่าง ชัดเจนก็หน้าตายับยู่ บอกบุญไม่รับพอๆกัน ชายหนุ่มส่งสายตาพิฆาตมายังคนต้นเรื่อง เพทายสวนกลับด้วยการยักคิ้วพร้อมยักไหล่ขึ้นสองข้าง คลี่ยิ้มกระจ่าง บอกความสะใจของหล่อนได้ดีเยี่ยม
“อ้าว..คุณเปรมขา ออกมาเถิดค่ะ รู้ตัวรึเปล่าว่าไม่เข้าพวก..เอ๊ย ไม่เหมาะจะแชะคู่กับคุณหมอเค้า”
เปรมฤดีตวัดสายตากลับมาทันที ประกายวิบวับในนิลแก้วน้ำงามถามชัดยิ่งกว่าคำพูด..’ฉันไม่เข้าพวกยังไงยะ?’
เพทายเข้าใจกิริยานั้นดีทีเดียว หล่อนดึงแขนเพลงฟ้าพลางดุนหลังให้เข้าไปเบียดแทรกระหว่างกลางพระเอกกับนางร้าย
นักวางแผนตัวแสบปรายหางตามองกางเกงขาสั้นปิดขาอ่อนขาวผ่องแค่คืบของเปรมฤดี ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะกราดมองกางเกงขายาวของผู้ร่วมทริปทุกคนทีละคนๆ สุดท้ายมาหยุดอยู่ที่อุสาห์ แม้หล่อนจะใส่กางเกงเข้ารูปฟิดเปรี้ยะสีกระแทกตา ทว่าก็ปกปิดต้นขามิดชิด ยาวลงมาระดับกางเกงสามส่วน
“เอ้า ขอรบกวนนิดนะคะคุณผู้หญิง ขอทางแป๊บนึง ชักภาพเสร็จสักสองสามรูปแล้วจะคืนพื้นที่” เพทายแทรกตัวเข้าไปยืนประจำตำแหน่งที่อุสาห์เคยยืน ไหล่ชนไหล่ กระทบกันเบาๆ ฝ่ายนั้นร่างปลิวลมอยู่แล้วเลยกระเด็นถอยออกไปง่ายดาย
เปรมฤดียืนกัดฟันกรอด กำมือแน่นจบเล็บยาวจิกเนื้อเป็นรอยปริแตก หล่อนจำความรู้สึกปวดจี๊ดตั้งแต่กลางกระหม่องลงถึงปลายเท้าได้ดี เสียงแหลมของเพทายประทับลงในโสตประสาท กัดกินเข้าไปถึงขั้วหัวใจ
“ส่งกล้องมาซิฝอยทอง..อ้าว..บ่าวสาว เอ้ย..คุณหมอทั้งสองหน้าบึ้งไปหน่อยนะคะ ยิ้มหน่อยค่า เดี๋ยวรูปออกมาไม่สวยน้า..”
ศิลาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ค. 2556, 20:34:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ค. 2556, 20:34:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 1674
| << บทที่๑๖ ทริปภูฟ้า ๑/๒ |
หมีสีชมพู 25 พ.ค. 2556, 23:29:11 น.
เล่นสงครามประสาทกันแบบนี้เริ่มสงสารคนจัดทริป ได้กินพาราเป็นกำมือแน่ๆ
เล่นสงครามประสาทกันแบบนี้เริ่มสงสารคนจัดทริป ได้กินพาราเป็นกำมือแน่ๆ
ศิลาริน 26 พ.ค. 2556, 00:05:43 น.
@คุณหมีสีชมพู : สงสารหมอเต้ แต่นี่แค่เริ่มต้นนะ เหอๆๆ
@คุณหมีสีชมพู : สงสารหมอเต้ แต่นี่แค่เริ่มต้นนะ เหอๆๆ
mhengjhy 26 พ.ค. 2556, 00:50:10 น.
เฮ้อ กุมขมับ ถ้าทั้งคู่จับมือกันเมื่อไร น่ากลัวมาแน่ๆ 5555
เฮ้อ กุมขมับ ถ้าทั้งคู่จับมือกันเมื่อไร น่ากลัวมาแน่ๆ 5555
ศิลาริน 26 พ.ค. 2556, 01:28:14 น.
@คุณmhengjhy : หมายถึงคู่ไหนคะ ถ้าหมายถึงคุณเปรมกับหมอเพลงคงยาก อิอิ
@คุณmhengjhy : หมายถึงคู่ไหนคะ ถ้าหมายถึงคุณเปรมกับหมอเพลงคงยาก อิอิ
กานต์นวีร์ 26 พ.ค. 2556, 10:30:13 น.
งานนี้เพทายจัดเต็มค่า หมอเต้เอ๊ยยกเลิกทริปนี้ทันไหม
งานนี้เพทายจัดเต็มค่า หมอเต้เอ๊ยยกเลิกทริปนี้ทันไหม
ศิลาริน 26 พ.ค. 2556, 12:37:59 น.
@คุณกานต์นวีร์ ; ไม่ทันแล้วค่า. คุณเปรมเธอออกตัวแรงขนาดนั้น แถมเจ้เพก็พร้อมลุยเต็มที่
@คุณกานต์นวีร์ ; ไม่ทันแล้วค่า. คุณเปรมเธอออกตัวแรงขนาดนั้น แถมเจ้เพก็พร้อมลุยเต็มที่