เสน่ห์นางหงส์
ตมิสา แม่หงส์สวยแสนเสน่ห์ เซเลบฯ สาวจอมหยิ่ง ขี้วีน ปากร้าย แล้งน้ำใจ ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา แต่ทำไม๊ทำไมคนอย่าง คณาธิป เจ้าของไร่ "พระจันทร์” หนุ่มหล่อพ่อไม่รวยถึงได้ตกหลุมเสน่ห์แม่หงส์จนถอนตัวไม่ขึ้น
ในอดีตเขาคือ "ไอ้เด็กวัด" แสนเชยที่คอยตามตอแยเธอตลอด แต่สาวเจ้าหรือจะชายตาแล และเมื่อฐานะเปลี่ยน งานนี้เขาจึงต้องปฏิบัติการขั้นเด็ดขาดเพื่อพิชิตหัวใจเย็นชาของแม่สาวจอมขี้วีนอย่างเธอมาให้ได้ ดั่งคำกล่าวว่า ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล เมื่อไม่ได้ด้วยกลก็เอาด้วยคาถา คำว่า "มารยา" ใครว่ามีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่ใช้เป็น
ในอดีตเขาคือ "ไอ้เด็กวัด" แสนเชยที่คอยตามตอแยเธอตลอด แต่สาวเจ้าหรือจะชายตาแล และเมื่อฐานะเปลี่ยน งานนี้เขาจึงต้องปฏิบัติการขั้นเด็ดขาดเพื่อพิชิตหัวใจเย็นชาของแม่สาวจอมขี้วีนอย่างเธอมาให้ได้ ดั่งคำกล่าวว่า ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล เมื่อไม่ได้ด้วยกลก็เอาด้วยคาถา คำว่า "มารยา" ใครว่ามีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่ใช้เป็น
Tags: นิยายรัก สาริน
ตอน: ตอนที่ 2 50%
ร่างสวยเฉิดฉายของตมิสา ตฤนโสภณ ในชุดฟินาเล่ สีทองอล่ามเรืองรองจากผ้าซาติน ฝีมือการออกแบบและตัดเย็บของห้องเสื้อพรรณราย ทำให้กล้องหลายสิบตัวมุ่งตรงมาหาคนที่โดดเด่นที่สุดบนเวที แสงพึ่บพั่บจนตาพร่าแต่หญิงสาวยังโพสต์ท่าได้น่ามอง ทุกเสียงชื่นชมเป็นเสียงเดียวกันว่าชุดฟินาเล่ชุดนี้เหมือนถูกออกแบบมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ
แพรวพรรณรายยิ้มปลื้มกับผลตอบรับที่ดีเกินคาด มีผู้ให้ความสนใจกับเสื้อที่เธอออกแบบโดยเฉพาะชุดฟินาเล่ของค่ำคืนนี้และตัวนางแบบเอง
ตมิสาลงจากเวที ไม่ทันดื่มน้ำให้คลายเหนื่อยก็ถูกตามตัว หญิงสาววางแก้วน้ำลงแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เธอให้เกียรติมาเดินให้ก็ดีถมเถไปแล้วยังจะเรื่องมากมารบกวนเธออีก
“ใคร”
“เห็นว่าชื่อปฏิพัทธ์เป็นช่างภาพของนิตยสารรีวิวค่ะ”
“รีวิวเหรอ”หญิงสาวทวนชื่อ
นิตยสารนี้ใครได้ยินก็ต้องรู้จัก เพราะยอดขายดีเป็นอันดับหนึ่ง มีเฉพาะดาราดังหรือบุคคลที่มีชื่อเสียงเท่านั้นที่จะได้ลงปกและสัมภาษณ์
“แล้วคุณตมิสาจะไปพบไหมคะ คุณปฏิพัทธ์รออยู่ที่โต๊ะวีไอพี”
“ไป” หญิงสาวตอบสั้นๆ ค่อยทำให้คนมาตามยิ้มออก หวั่นใจอยู่ว่าแม่เจ้าประคุณจะเกิดอารมณ์ติสท์แตกไม่ยอมลงไปพบขึ้นมา คนมาตามอย่างเธอจะหาคำตอบให้ไม่ได้
“เดี๋ยวจีเดินนำไปนะคะ”
“ไม่ต้องเดี๋ยวฉันไปเอง บอกเขาว่าให้รอก่อน ฉันดื่มน้ำส้มหมดแก้วเมื่อไหร่จะลงไปเอง” ตมิสาตอบขึ้นแล้วหันไปจิบน้ำส้มต่อ ชุดที่สวมยังเป็นชุดฟินาเล่ตัวเดิมเพราะยังไม่เปลี่ยน
“ค่ะ งั้นจีไปนะคะ” จีรสาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
‘ว่าแล้วไงล่ะ แม่ตมิสาคนนี้หรือจะทำเรื่องง่ายให้ยังคงเป็นเรื่องง่ายเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา ไม่มีทางเสียหรอก’
ตมิสาปรายตามองจีรสา รู้จากสายตาว่าแม่นั่นจะต้องแอบค่อนขอดนินทาเธอในใจ พวกนี้คงเข้าใจว่าเธอเล่นตัว เรื่องมาก เธอขอตอบเลยว่าไม่ใช่ ก็คนเพิ่งเดินแบบมาเหนื่อยๆ น้ำท่ายังไม่ทันดื่มให้ชุ่มคอ ไอ้ชุดยาวรุ่มร่ามนี่ก็ยังไม่ทันได้เปลี่ยนจะให้ลงไปพบได้ยังไง
หญิงสาวเบ้หน้า ดื่มน้ำส้มอย่างใจเย็น ไม่รีบร้อน และหลังจิบน้ำส้มไปได้พียงน้อยนิดทั้งที่เพิ่งบอกว่ากระหายน้ำมาก ตมิสาจึงได้หยัดกายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า
มีคนเอาชุดเดิมมาให้เปลี่ยน เธอจึงรับมา เดินหายไปในห้องน้ำครู่หนึ่งก็ออกมาในชุดราตรีสั้นสีเงินที่ใส่มาจากบ้าน เติมแป้งและปากนิดหน่อยแล้วจึงเดินออกไปยังโต๊ะวีไอพี
“มาแล้ว” แพรวพรรณรายบุ้ยปากให้ปฏิพัทธ์หันไปด้านหลังเมื่อร่างสวยของตมิสาเด่นสะดุดตามาแต่ไกล ชายหนุ่มผมยาวหยักศก มัดรวบเอาไว้ด้านหลังเรียบร้อย ช่างภาพมือหนึ่งของนิตยสารยอดขายสูงสุดจึงเบือนสายตามองตาม เขาลุกขึ้นแล้วส่งยิ้มให้เซเลบฯ สาวก่อนเชื้อเชิญให้เธอนั่งตาม
“เชิญครับคุณตมิสา”
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหย่อนกายลงนั่ง ดูเหมือนสายตาหลายคู่จะเบือนจับมาหาเธอแทนที่จะเป็นการแสดงโชว์ของห้องเสื้ออื่นบนเวที “เห็นเด็กบอกว่าคุณ…”
“ปฏิพัทธ์ครับ”
“ค่ะ มีเรื่องจะคุยกับฉันหรือคะ”
“คืออย่างนี้ครับ ทางนิตยสารของเรากำลังหานางแบบมาขึ้นปกใหม่เพื่อต้อนรับเทศกาลปีใหม่ที่จะถึงนี้ ผมเห็นคุณตมิสาบนเวทีเมื่อครู่ก็เกิดไอเดีย ไม่ทราบว่าสนใจหรือเปลาครับ” ปฏิพัทธ์เริ่มเรื่อง เขาทำงานกับนางแบบสาวๆ สวยๆ มาก็มากแต่ไม่เคยเห็นใครโดดเด่นสะดุดตามากขนาดนี้มาก่อน แค่เห็น ประกายผ่องๆ จากตัวตมิสาก็แพร่กระจายออกมาเหมือนพระจันทร์วันเพ็ญ
‘มิน่าเล่า…ตมิสา แปลว่าพระจันทร์นี่เอง’
“ถ่ายปกหรือคะ” ตมิสาค่อนข้างสนใจ ไม่สิ ต้องบอกว่าสนใจมากเพราะงานด้านการถ่ายแบบเธอยังไม่เคยลองที่เคยก็แค่ลองเดินแบบเล่นๆ หาประสบการณ์ ทว่าแม้จะสนใจค่อนข้างมากแต่เธอก็เพียงเลิกคิ้วถาม
“ครับ ผมบอกตรงๆ ว่าคุณตมิสาเหมาะมากกับคอลเลกชั่นใหม่ของเรา เน้นความงามของมวลออกไม้และผู้หญิงสวยเหมือนนางในวรรณคดี”
“ฉันขอคิดดูก่อนนะคะ”
“อู้ย…จะไปคิดอะไรมากมายละคะคุณน้อง นิตยสารรีวิว ออกจะดัง รับรองเลยว่าคุณน้องตมิสาได้ขึ้นปกจะต้องดังๆ แล้วก็ดัง” แพรวพรรณรายช่วยพูดด้วยอีกคน เอาความเด่นดังเข้าล่อทว่าคนตรงข้ามไหวไหล่
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกค่ะ” เธออยากจะต่อประโยคไปอีกสักนิดว่าแค่นี้ก็ดังจะแย่ แต่ก็ยั้งเอาไว้ก่อน ไม่อยากให้ใครเขาหมั่นไส้
“ลองเอาข้อเสนอของผมไปคิดก่อนนะครับคุณตมิสา อย่าเพิ่งปฏิเสธกันเลย เรื่องค่าตอบแทนด้วยผมไปคุยกับเจ้าของหนังสือให้”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกค่ะ ฉันรับงานที่ความพอใจ ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน”
“จริงสิครับผมเองก็ลืมไปว่าคุณตมิสารวยมาก” ชายหนุ่มผมยาวถอนหายใจ เงินเธอก็มีแล้ว ดังเธอก็ดังแล้ว แล้วเขาจะเอาอะไรเข้าล่อกันละทีนี้
“เอาไว้ฉันจะเก็บเอาไปคิดนะคะ”
“ขอบคุณมากครับ หวังว่าจะได้รับข่าวดี” ปฏิพัทธ์ทอดสายตามองคนตรงหน้าหวานเชื่อม หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มรับ ตอบตกลงในใจแต่คิดว่ารอเอาไว้ให้ผ่านไปหลายวันก่อนค่อยตอบรับจะดีกว่า
หญิงสาวให้สัมภาษณ์กับนักข่าวสองสามเรื่องซึ่งคำถามส่วนใหญ่มักเน้นไปทางเรื่องความรัก เพราะจนป่านนี้เธอก็ยังครองตัวเป็นโสด เสร็จแล้วจึงเอ่ยขอตัวกลับ เมื่อมาถึงบ้านกะว่าจะนอนพักหลับให้เต็มที่ แต่ต้องมาทนฟังเสียงทะเลาะกันของพ่อแม่
“โอ๊ย” หญิงสาวอุทานขึ้นและรับเอาหมอนอิงในห้องรับแขกเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะปลิวหวือมาปะทะบนศีรษะเธอ “อะไรกันคะแม่”
“ไม่มีอะไรหรอกจันทร์ หนูขึ้นไปนอนเถอะ” เตมินทร์หันมาบอกลูกสาว แม้จะเบื่อหน่ายที่ภรรยาพูดไม่รู้เรื่อง ชอบหาเรื่องทะเลาะอย่างไรแต่กับลูกสาวเขาไม่เคยบ่นหรือเล่าอะไรให้ฟัง เพราะไม่อยากให้ลูกไม่สบายใจไปด้วย เขาเองผิดแท้ๆ ที่พลาดพลั้งจนต้องแต่งงานกับนรมน ที่ต่อให้เช็ดถูอย่างไรก็เป็นได้ดีที่สุดแค่พลอยหุง นิสัยของเธอไม่เคยเปลี่ยน เอะอะโวยวายปากร้าย
สิ่งที่ดีที่สุดในตัวนรมนเห็นจะแค่มีลูกสาวที่ได้อย่างใจทุกอย่างเช่นตมิสาให้กับเขา
“ไม่ต้องไปนอน จะได้รับรู้ว่าพ่อแกมันเลวยังไง” นรมนตวาด เตมินทร์จึงตะคอกกลับอย่างเหลืออด
“พอแล้วนะคุณมน ไม่อายลูกบ้างหรือไง”
“ไม่อาย อายมันทำไม มันเป็นลูกก็ต้องรับรู้ว่าพ่อแม่ทุกข์ใจอะไร มีเรื่องมีราวอะไรกัน ไม่ใช่เฉิดฉายมีความสุขอยู่คนเดียว”
“คนอะไร อิจฉากระทั่งลูก”
“พอแล้วค่ะ พ่อกับแม่เลิกทะเลาะกันเป็นเด็กๆ ซะทีเถอะ จันทร์เบื่อ” หญิงสาวถอนหายใจ ปิดหูแล้ววิ่งผลุนผลันขึ้นบันไดไป มาถึงก็ทิ้งตัวลงกับที่นอนหยิบหมอนมาปิดหู ไม่อยากได้ยิน
หลายปีมาแล้วที่บ้านเธอตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าพ่อมีเมียน้อยจริงๆ หรือเปล่า แต่แม่ก็ช่างสรรหาเรื่องมาว่าพ่ออยู่ทุกวัน ไม่มีมันก็คงมีในซักวันหนึ่ง
หญิงสาวใช้เวลาจมอยู่กับที่นอนนุ่มๆ อยู่เกือบครึ่งชั่วโมงจึงได้ฝืนตัวไปหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อเช็ดล้างเครื่องสำอางออกเพราะไม่อยากนอนทั้งอย่างนั้นกลัวหน้าพัง จากนั้นจึงนอนแช่น้ำอุ่นจัดผสมเกลือหอมให้ตัวเองได้ผ่อนคลาย
เมื่อไม่ต้องทนฟังเสียงพ่อแม่ทะเลาะกันก็สบายใจขึ้นแต่ก็แน่ล่ะ พรุ่งนี้เสียงแหวๆ ของแม่ก็ต้องตามมาหลอกหลอน
บางที…เธออาจจะหาโอกาสไปพักผ่อนที่ไหนซักแห่ง
ตมิสาถอนหายใจหนักหน่วง หลังเรียนจบเธอเองยังไม่ได้เริ่มทำงานเป็นชิ้นเป็นอันและพ่อเองก็ไม่ได้เคี่ยวเข็ญให้เธอเริ่มงานที่ไหน มีครั้งสองครั้งที่คิดอยากให้เธอเล่นการเมืองแต่เธอปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
โถ…คนสวยๆ อย่างเธอจะให้ลงเล่นการเมือง มันเหมาะที่ไหนกัน
หลังอาบน้ำประทินผิวเสร็จเธอจึงล้มลงนอนเหยียดยาว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงนายพลเมืองนี่นขึ้นมาอีก ทำตัวเป็นพระเอกไม่เข้าเรื่อง คิดจะช่วยเหลือโจร ระวังเถอะมันจะแว้งกัดเอา
แต่จะว่าไปเธอก็ชักคุ้นหน้านายคนนี้อยู่ไม่น้อยเลย
รู้จักกันที่ไหนหว่า?
แต่ไม่หรอกวันๆ เธอพบคนร้อยพ่อพันแม่มันก็คงจะมีผ่านๆ ตาบ้าง
หญิงสาวตัดบทในใจ ข่มตาลงให้หลับ ไม่นานก็สู่นิทรารมย์อันแสนสุข
แพรวพรรณรายยิ้มปลื้มกับผลตอบรับที่ดีเกินคาด มีผู้ให้ความสนใจกับเสื้อที่เธอออกแบบโดยเฉพาะชุดฟินาเล่ของค่ำคืนนี้และตัวนางแบบเอง
ตมิสาลงจากเวที ไม่ทันดื่มน้ำให้คลายเหนื่อยก็ถูกตามตัว หญิงสาววางแก้วน้ำลงแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เธอให้เกียรติมาเดินให้ก็ดีถมเถไปแล้วยังจะเรื่องมากมารบกวนเธออีก
“ใคร”
“เห็นว่าชื่อปฏิพัทธ์เป็นช่างภาพของนิตยสารรีวิวค่ะ”
“รีวิวเหรอ”หญิงสาวทวนชื่อ
นิตยสารนี้ใครได้ยินก็ต้องรู้จัก เพราะยอดขายดีเป็นอันดับหนึ่ง มีเฉพาะดาราดังหรือบุคคลที่มีชื่อเสียงเท่านั้นที่จะได้ลงปกและสัมภาษณ์
“แล้วคุณตมิสาจะไปพบไหมคะ คุณปฏิพัทธ์รออยู่ที่โต๊ะวีไอพี”
“ไป” หญิงสาวตอบสั้นๆ ค่อยทำให้คนมาตามยิ้มออก หวั่นใจอยู่ว่าแม่เจ้าประคุณจะเกิดอารมณ์ติสท์แตกไม่ยอมลงไปพบขึ้นมา คนมาตามอย่างเธอจะหาคำตอบให้ไม่ได้
“เดี๋ยวจีเดินนำไปนะคะ”
“ไม่ต้องเดี๋ยวฉันไปเอง บอกเขาว่าให้รอก่อน ฉันดื่มน้ำส้มหมดแก้วเมื่อไหร่จะลงไปเอง” ตมิสาตอบขึ้นแล้วหันไปจิบน้ำส้มต่อ ชุดที่สวมยังเป็นชุดฟินาเล่ตัวเดิมเพราะยังไม่เปลี่ยน
“ค่ะ งั้นจีไปนะคะ” จีรสาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
‘ว่าแล้วไงล่ะ แม่ตมิสาคนนี้หรือจะทำเรื่องง่ายให้ยังคงเป็นเรื่องง่ายเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา ไม่มีทางเสียหรอก’
ตมิสาปรายตามองจีรสา รู้จากสายตาว่าแม่นั่นจะต้องแอบค่อนขอดนินทาเธอในใจ พวกนี้คงเข้าใจว่าเธอเล่นตัว เรื่องมาก เธอขอตอบเลยว่าไม่ใช่ ก็คนเพิ่งเดินแบบมาเหนื่อยๆ น้ำท่ายังไม่ทันดื่มให้ชุ่มคอ ไอ้ชุดยาวรุ่มร่ามนี่ก็ยังไม่ทันได้เปลี่ยนจะให้ลงไปพบได้ยังไง
หญิงสาวเบ้หน้า ดื่มน้ำส้มอย่างใจเย็น ไม่รีบร้อน และหลังจิบน้ำส้มไปได้พียงน้อยนิดทั้งที่เพิ่งบอกว่ากระหายน้ำมาก ตมิสาจึงได้หยัดกายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า
มีคนเอาชุดเดิมมาให้เปลี่ยน เธอจึงรับมา เดินหายไปในห้องน้ำครู่หนึ่งก็ออกมาในชุดราตรีสั้นสีเงินที่ใส่มาจากบ้าน เติมแป้งและปากนิดหน่อยแล้วจึงเดินออกไปยังโต๊ะวีไอพี
“มาแล้ว” แพรวพรรณรายบุ้ยปากให้ปฏิพัทธ์หันไปด้านหลังเมื่อร่างสวยของตมิสาเด่นสะดุดตามาแต่ไกล ชายหนุ่มผมยาวหยักศก มัดรวบเอาไว้ด้านหลังเรียบร้อย ช่างภาพมือหนึ่งของนิตยสารยอดขายสูงสุดจึงเบือนสายตามองตาม เขาลุกขึ้นแล้วส่งยิ้มให้เซเลบฯ สาวก่อนเชื้อเชิญให้เธอนั่งตาม
“เชิญครับคุณตมิสา”
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหย่อนกายลงนั่ง ดูเหมือนสายตาหลายคู่จะเบือนจับมาหาเธอแทนที่จะเป็นการแสดงโชว์ของห้องเสื้ออื่นบนเวที “เห็นเด็กบอกว่าคุณ…”
“ปฏิพัทธ์ครับ”
“ค่ะ มีเรื่องจะคุยกับฉันหรือคะ”
“คืออย่างนี้ครับ ทางนิตยสารของเรากำลังหานางแบบมาขึ้นปกใหม่เพื่อต้อนรับเทศกาลปีใหม่ที่จะถึงนี้ ผมเห็นคุณตมิสาบนเวทีเมื่อครู่ก็เกิดไอเดีย ไม่ทราบว่าสนใจหรือเปลาครับ” ปฏิพัทธ์เริ่มเรื่อง เขาทำงานกับนางแบบสาวๆ สวยๆ มาก็มากแต่ไม่เคยเห็นใครโดดเด่นสะดุดตามากขนาดนี้มาก่อน แค่เห็น ประกายผ่องๆ จากตัวตมิสาก็แพร่กระจายออกมาเหมือนพระจันทร์วันเพ็ญ
‘มิน่าเล่า…ตมิสา แปลว่าพระจันทร์นี่เอง’
“ถ่ายปกหรือคะ” ตมิสาค่อนข้างสนใจ ไม่สิ ต้องบอกว่าสนใจมากเพราะงานด้านการถ่ายแบบเธอยังไม่เคยลองที่เคยก็แค่ลองเดินแบบเล่นๆ หาประสบการณ์ ทว่าแม้จะสนใจค่อนข้างมากแต่เธอก็เพียงเลิกคิ้วถาม
“ครับ ผมบอกตรงๆ ว่าคุณตมิสาเหมาะมากกับคอลเลกชั่นใหม่ของเรา เน้นความงามของมวลออกไม้และผู้หญิงสวยเหมือนนางในวรรณคดี”
“ฉันขอคิดดูก่อนนะคะ”
“อู้ย…จะไปคิดอะไรมากมายละคะคุณน้อง นิตยสารรีวิว ออกจะดัง รับรองเลยว่าคุณน้องตมิสาได้ขึ้นปกจะต้องดังๆ แล้วก็ดัง” แพรวพรรณรายช่วยพูดด้วยอีกคน เอาความเด่นดังเข้าล่อทว่าคนตรงข้ามไหวไหล่
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกค่ะ” เธออยากจะต่อประโยคไปอีกสักนิดว่าแค่นี้ก็ดังจะแย่ แต่ก็ยั้งเอาไว้ก่อน ไม่อยากให้ใครเขาหมั่นไส้
“ลองเอาข้อเสนอของผมไปคิดก่อนนะครับคุณตมิสา อย่าเพิ่งปฏิเสธกันเลย เรื่องค่าตอบแทนด้วยผมไปคุยกับเจ้าของหนังสือให้”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกค่ะ ฉันรับงานที่ความพอใจ ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน”
“จริงสิครับผมเองก็ลืมไปว่าคุณตมิสารวยมาก” ชายหนุ่มผมยาวถอนหายใจ เงินเธอก็มีแล้ว ดังเธอก็ดังแล้ว แล้วเขาจะเอาอะไรเข้าล่อกันละทีนี้
“เอาไว้ฉันจะเก็บเอาไปคิดนะคะ”
“ขอบคุณมากครับ หวังว่าจะได้รับข่าวดี” ปฏิพัทธ์ทอดสายตามองคนตรงหน้าหวานเชื่อม หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มรับ ตอบตกลงในใจแต่คิดว่ารอเอาไว้ให้ผ่านไปหลายวันก่อนค่อยตอบรับจะดีกว่า
หญิงสาวให้สัมภาษณ์กับนักข่าวสองสามเรื่องซึ่งคำถามส่วนใหญ่มักเน้นไปทางเรื่องความรัก เพราะจนป่านนี้เธอก็ยังครองตัวเป็นโสด เสร็จแล้วจึงเอ่ยขอตัวกลับ เมื่อมาถึงบ้านกะว่าจะนอนพักหลับให้เต็มที่ แต่ต้องมาทนฟังเสียงทะเลาะกันของพ่อแม่
“โอ๊ย” หญิงสาวอุทานขึ้นและรับเอาหมอนอิงในห้องรับแขกเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะปลิวหวือมาปะทะบนศีรษะเธอ “อะไรกันคะแม่”
“ไม่มีอะไรหรอกจันทร์ หนูขึ้นไปนอนเถอะ” เตมินทร์หันมาบอกลูกสาว แม้จะเบื่อหน่ายที่ภรรยาพูดไม่รู้เรื่อง ชอบหาเรื่องทะเลาะอย่างไรแต่กับลูกสาวเขาไม่เคยบ่นหรือเล่าอะไรให้ฟัง เพราะไม่อยากให้ลูกไม่สบายใจไปด้วย เขาเองผิดแท้ๆ ที่พลาดพลั้งจนต้องแต่งงานกับนรมน ที่ต่อให้เช็ดถูอย่างไรก็เป็นได้ดีที่สุดแค่พลอยหุง นิสัยของเธอไม่เคยเปลี่ยน เอะอะโวยวายปากร้าย
สิ่งที่ดีที่สุดในตัวนรมนเห็นจะแค่มีลูกสาวที่ได้อย่างใจทุกอย่างเช่นตมิสาให้กับเขา
“ไม่ต้องไปนอน จะได้รับรู้ว่าพ่อแกมันเลวยังไง” นรมนตวาด เตมินทร์จึงตะคอกกลับอย่างเหลืออด
“พอแล้วนะคุณมน ไม่อายลูกบ้างหรือไง”
“ไม่อาย อายมันทำไม มันเป็นลูกก็ต้องรับรู้ว่าพ่อแม่ทุกข์ใจอะไร มีเรื่องมีราวอะไรกัน ไม่ใช่เฉิดฉายมีความสุขอยู่คนเดียว”
“คนอะไร อิจฉากระทั่งลูก”
“พอแล้วค่ะ พ่อกับแม่เลิกทะเลาะกันเป็นเด็กๆ ซะทีเถอะ จันทร์เบื่อ” หญิงสาวถอนหายใจ ปิดหูแล้ววิ่งผลุนผลันขึ้นบันไดไป มาถึงก็ทิ้งตัวลงกับที่นอนหยิบหมอนมาปิดหู ไม่อยากได้ยิน
หลายปีมาแล้วที่บ้านเธอตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าพ่อมีเมียน้อยจริงๆ หรือเปล่า แต่แม่ก็ช่างสรรหาเรื่องมาว่าพ่ออยู่ทุกวัน ไม่มีมันก็คงมีในซักวันหนึ่ง
หญิงสาวใช้เวลาจมอยู่กับที่นอนนุ่มๆ อยู่เกือบครึ่งชั่วโมงจึงได้ฝืนตัวไปหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อเช็ดล้างเครื่องสำอางออกเพราะไม่อยากนอนทั้งอย่างนั้นกลัวหน้าพัง จากนั้นจึงนอนแช่น้ำอุ่นจัดผสมเกลือหอมให้ตัวเองได้ผ่อนคลาย
เมื่อไม่ต้องทนฟังเสียงพ่อแม่ทะเลาะกันก็สบายใจขึ้นแต่ก็แน่ล่ะ พรุ่งนี้เสียงแหวๆ ของแม่ก็ต้องตามมาหลอกหลอน
บางที…เธออาจจะหาโอกาสไปพักผ่อนที่ไหนซักแห่ง
ตมิสาถอนหายใจหนักหน่วง หลังเรียนจบเธอเองยังไม่ได้เริ่มทำงานเป็นชิ้นเป็นอันและพ่อเองก็ไม่ได้เคี่ยวเข็ญให้เธอเริ่มงานที่ไหน มีครั้งสองครั้งที่คิดอยากให้เธอเล่นการเมืองแต่เธอปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
โถ…คนสวยๆ อย่างเธอจะให้ลงเล่นการเมือง มันเหมาะที่ไหนกัน
หลังอาบน้ำประทินผิวเสร็จเธอจึงล้มลงนอนเหยียดยาว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงนายพลเมืองนี่นขึ้นมาอีก ทำตัวเป็นพระเอกไม่เข้าเรื่อง คิดจะช่วยเหลือโจร ระวังเถอะมันจะแว้งกัดเอา
แต่จะว่าไปเธอก็ชักคุ้นหน้านายคนนี้อยู่ไม่น้อยเลย
รู้จักกันที่ไหนหว่า?
แต่ไม่หรอกวันๆ เธอพบคนร้อยพ่อพันแม่มันก็คงจะมีผ่านๆ ตาบ้าง
หญิงสาวตัดบทในใจ ข่มตาลงให้หลับ ไม่นานก็สู่นิทรารมย์อันแสนสุข
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 มิ.ย. 2556, 18:45:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 มิ.ย. 2556, 18:45:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 1863
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 2 70% >> |
konhin 13 มิ.ย. 2556, 22:16:59 น.
นางเอกแรงดีจัง พระเอกก็ออกจะอยู่ไกล จะได้มาเจอกันอีกตอนไหนหล่ะเนี่ยยย
นางเอกแรงดีจัง พระเอกก็ออกจะอยู่ไกล จะได้มาเจอกันอีกตอนไหนหล่ะเนี่ยยย
สาริน 14 มิ.ย. 2556, 08:59:38 น.
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามกันค่า
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามกันค่า