รักวุ่นวายของเเวมไพร์ที่ไม่เย็นชา
ใหนชีวิตฉันมันต้องมาหยุดอยู่ปลายทางอย่างนี้ล่ะ ฉันเป็นนักร้องชื่อดังอยู่ในวงการบันเทิงนะ ทำไม่ต้องมาโคจรเจอกับนายด้วนนะ ไอเเวมไพร์จอมเจ้าเหล์
มาบอกว่าฉันเป็นเเวมไพร์ เเถมต้องเเต่งงานกับนาย ชีวิตฉันมันจะดำเนินต่อไปอย่างไรเนี้ย เอาเเล้วไงไปๆมาๆฉันชักจะอินเลิฟกับนายเเล้วนะ ฉันจะทำไงดีล่ะที่นี้ ตานายมันบ่งบอกความเศร้าอยู่นะมันมีอะไรหว่า หน้าสงสัยๆ เเล้วอนาคตของฉันมันจะเป็นอย่างไงล่ะ ตายเเน่ๆชีวิตของช้านนนน!!!ToT
Tags: เเวมไพร์

ตอน: บทที่5

“หยุดนะ!!”ฉันตะโกนออกไปเพื่อให้พวกนั้นหยุด
“ทำไมล่ะเมเบลจัง”
“ใช่ฉันจะจัดการกับคนที่พูดไม่รู้เรื่องไง”
“บอกให้หยุดไงล่ะฉันจะจัดการเอง”พูดจบก็เดินไปหาเทรียร่า
“ฉันจะให้เธอจะให้อาร์เธอร์กันเธอเป็นครั้งสุดท้าย”
“เธอ…”
“ฉันให้ครั้งสุดท้ายให้อาร์เธอร์กับเธอร์เป็นครั้งสุดท้าย!!”ประจวบเหมาะกับที่พวกอาร์เธอร์เดินมาได้ยินพอดี
“เธอจะให้ฉันกันเทรียร่างั้นหรอ..เมเบลเธอคิดอะไรอยู่..ฉันรักเธอนะ”
“แต่ฉันไม่ได้…แต่ฉันไม่ได้รักนายเลย…แม้แต่นิดเดียว”
“ทำไม!!”
“ก็เพราะคนที่นายรักและรักนายยืนอยู่ตรงนี้ไงละ”พูดจบก็ชี้นิวไปทางเทรียร่า
“อาร์เธอร์…แค่กๆๆ”
“เธอไหวรึเปล่า”
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!!”พูดจบก็ใช้มือปัดแขนอาร์เธอร์ออกไป
“เธอ..”
“นายเคยบอกไม่ใช่หรอว่ายังรักเทรียร่าอยู่”
“ใช่..ฉันเคยบอกแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วฉันรักเธอนะ”
“ไม่ต้องมาโกหก”
“ฉันไม่ได้โกหก”
“เทรีนร่าเธออย่างได้ตัวอาร์เธอร์ใช่มั๊ย”
“ใช่”
“ถ้าอยากได้ ก็มาแย่งไปสิแย่งไปให้ได้หรือว่าจะให้อาร์เธอร์เป็นคนเลือกเลือกที่จะรักใครถ้าเลือกไม่ได้ฉันกับเธอจะต้องสู้กันจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่ง”
“เอางั้นก็ได้”
“ขึ้นอยู่กับแกแล้วนะไอ้อาร์เธอร์ ถ้าแกเลือกเทรียร่าฉันจะเอาเมเบลไปเอง”
“ไอ้วิลพูดอย่างนี้หมายความว่าไง!!”
“หมายความว่าฉันก็รักเมเบลไงถ้าแกทำให้เมเบลเสียใจล่ะก็”
“พอได้แล้ว!!ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น” พูดจบก็วิ่งไปทางทะเล
พระเจ้าขอให้ลูกได้อยู่อย่างสงบเสียทีลูกเจ็บปวดและทรมารเหลือเกิน
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ฉันวิ่งพร้อมกับกรีดร้องเพื่อระบายความรู้สึกแต่ก็มีอาร์เธอและวิลว่ายน้ำตามมา ฉันจึงดำน้ำลงไป ในน้ำที่มืดและสงบไม่มีเสียงอะไรรบกวน ฉันอยากอยู่ที่นี้ตลอดไป …
“…”เมเบลถ้าเธอตายแม่เธอจะอยู่ยังไง
นี้มันเสียงของอาร์เธอร์นิ ใช่ถ้าฉันตายแล้วแม่จะอยู่กับใครล่ะ
“อึก!!!”ไม่ออก นี้มันโช่นิ่โช่รัดคอฉันอยู่
“ปล่อยนะ” พูดไม่มีเสียงเลยเพราะอยู่ใต้น้ำหรอ
“ปล่อย!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“เฮือก~~~~!!!!!!”สดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ ฉันอยู่ใหนเนี้ยปวดหัวจัง
“โรงพยาบาลหรอ”
“ตืนแล้วหรอรู้สึกเป็นไงบ้าง”เมื่อหันไปก็เจออาร์เธอร์นั้งอยู่ข้างเตียงคนป่วย
“ปะ..ปวดหัวแล้วก็หิวน้ำมากๆด้วย”
“อะนี้น้ำแล้วก็ยากินๆแล้วก็นอนพักซะนะ”
“ฉันฝัน…ฉันฝันด้วยแหละอาร์เธอร์”
“ทุกคนเขาก็ฝันกันทั้งนั้นแหละ”
“อย่ามากวนTEENฉันนะ”
“เอ๊า!!ไม่ชอบหรอ”
“ชอบกับผีน่ะสิ”
“แล้วเธอฝันว่าอะไรล่ะ”
“ฝันว่า ฉัน นาย เพื่อนนายแล้วก็คนที่ชื่อมาโกะกับแพทเซีย เที่ยวทะเลด้วยกัน และฉันก็ไปเจอเทรียร่า”
“แล้ว…”
“แล้วเทรียร่าเขามาขอนายคืนและฉันกับเทรียร่าก็มีเรื่องกันเราสู้กันจนฉันมีเลือดเต็มตัวไปหมดแต่เทรียร่าเขาแค่มีรอยขวนจากฉันไปนิดเดียวเอง”
“อา…”
“แล้วมาโกะกับแพทเซียก็เข้ามาชวยฉันแต่ฉันตะโกนห้ามไว้ก่อนแล้วพวกนายสี่คนก็เข้ามาพอดีกับที่ฉันกำลังคุยว่าจะยกนายให้กับเทรียร่าเหมือนเดิมและเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนายก็มาได้ยินพอดีแต่แล้ว”
“แล้ว…”
“แล้วนายก็บอกว่ารักฉันแต่ฉันกับปฎิเสธนายว่าฉันไม่ได้รักนายเลยแม้แต่นิดเดียว”
“…” ฉันเล่าทุกอย่างให้อาร์เธอร์ฟังจนจบ แต่แล้วสุดท้ายเขากลับนั้งเงียบในตาบ่งบอกความเย็นชาออกมาหยั่งไม่รู้จุดจบ
“แค่นี้ใช่มั๊ย”เขาถามออกมา
“อะอืม”
“นอนซะ”
“อะอาร์ธอร์”เขาไม่หันมาเลยแม้แต่นิดเดียว
ปัง!
ร่างของอาร์เธอร์หายลับไปจากประตูที่ปิดสนิด น้ำตาที่กลั้นไวมันก้เอ่อล้นมาอีกแล้ว
“นายทำฉันร้องไห้อีกแล้วนะอาร์เธอร์”
“นายทำฉันร้องไห้อีกแล้ว” พูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา และในตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปเกือบตีสามกว่าๆแล้ว
“แค่กๆ แค่ๆ” เสียงไอของสาวน้อยร่างบางดังไม่รู้จุดจบ
“แค่กๆ อุบ อุแหวะ!” สาวน้อยร่างบางไอครั้งสุดท้ายก็อาเจียนออกมาเป็นเลือด ในตอนนี้เลือดก็เลอะเต็มพื้นไปหมด เมเบลลุกออกมาจากเตียง แล้วตรงไปที่ห้องน้ำทันทีแต่ก็ไปไม่ถึง ได้แต่ล้มพิงอยู่กับพืนเนื้อตัวเปรอะเปื้อนเลือดที่เธอเป็นคนอวกออกมา
“เมเมล!”
“อา…เธอร์ชะช่วยด้วยอุบแหวะ”
“เธอช้ำในแน่เลยอดทนไว้นะ”
“อะอืม”
“ฉันเป็นแวมไพร์”
“นายจะทำอะไร อ๊อ!!”
ในตอนนี้ผมก็ได้กัดขอ้มือตัวเองให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนผมได้ดืม ผมเคยบอกรึเปล่าว่าเลือดของคนที่แต่งงานกันจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บได้ทุกอย่าง แต่สิ่งที่เธอเล่ามาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ทำให้ผมปวดใจอย่างมากแต่ว่าเธอรู้ได้ไงว่า มีคนที่ชื่อ มาโกะกับแพทเซีย แต่ว่าในตอนนี้เลือดผมจะหมดตัวอยู่แล้ว คงไม่ได้เรียกว่าดื่มแล้วแหละ
คงเรียกว่า..ตึ๊ด..มากกว่า (Devil Rabbit: ขอเซ็นเซอร์คำที่ไม่สุภาพนะคะ) ตั้งแต่ผมเกิดมายังไม่ได้แตะเลือดซักหยดเลย มีแต่ยัยนี้ที่ได้กินแต่เลือดผมแต่ผมก็อยากลองชิมเลือดเธอเหมือนกันนะ
“เธอไหวมั๊ย”
“อืม”
“คือว่าเลือดฉันจะหมดตัวอยู่แล้วนะ”
“อืม”
“พอได้แล้วมั้ง”
“อืม”
“จะอืมไปถึงใหนเนี้ยพอได้แล้ว บอกว่าเลือดจะหมดตัวอยู่แล้ว อุบ”
“ลองกินของฉันบางสิ”
ผมไม่รู้ว่าเธอเอาเลือดของตัวเองมาจากให้แต่ลองแล้วมันหวานจริงๆนะ (คนที่ไม่ได้เป็นแวมไพร์ไม่รู้หรอก)
“อร่อยมั๊ย”
“อืม”
“หวานมั๊ย”
“อืม”
“อาร์เธอร์…ช่วยพาฉันไปเดินทะเลหน่อนสิ”
“แต่นี้มันตีสี่แล้วนะ”
“ก็…อยาก…ไปนิ…”เสียงของเธอหายไปเมื่อผมมอง เธอก็หลับไปแล้ว
“พรุ่งนี้ก็คงหายสนิทแล้วล่ะ ทนหน่อยนะเมเบล”

“อืม….เช้าแล้วหรอ”
“สายแล้วต่างหาก”
“…?”
“ลองเดินให้ดูหน่อยสิ”
“อะอืม”เมื่อฉันเก้าขาลงไปฉันเดินได้ปกติแล้วแนก็ของทำทุกอย่างที่เคยทำปรากฏว่าฉันทำทุกอย่างได้เหมื่อนเดิม
“ไม่เจ็บแขน ไม่เจ็บขา ไม่ปวดหัว ชะชะไชโย!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“นะนายขำอะไรน่ะ “
“เห็นเธอมีความสุขก็ดีใจแล้วล่ะ”
“ไปทะเลกันเถอะ”
“ไปเปลี่ยนเสื่อผ้าสิ”
“อื๊มอื๊ม เอ๊ะแล้วนายเอาเสื้อผ้ามาจากใหน”
“บ้านเธอสิถามได้”
“แล้วบรากัน กกน.ล่ะ”
“คับB36”
“อะอะไอ้บ้า!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
1ชั่วโมงต่อมา
“นานนะ”
“ก็ต้องอาบน้ำสิจะไปแบบเน่าๆได้ไงล่ะ นายนี้ถามแปลกๆ”
“เออ ว่าแต่เธอรู้จักคนที่ชื่อ แพทเซียกัยบมาโกะได้ไง”
“ฉันฝันน่ะสิบอกนายไปแล้วไม่ใช้หรอ”
“โอเค ฉันจะไม่ถามเธออีกแล้ว”
“ก่อนไปทะเล ขออะไรอย่างนึ่งสิ”
“ว่ามา”
“ผ่านฉันไปกินข้าวหน่อยสิเลือดนายไม่อิ่มเลย”
“จะเบิ้นอีกสองเท่ามั๊ยล่ะ”
“ถ้าได้งั้นก็ดีสิ”
“ฉันประชด!”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะเห็นพูดมาก็ตอบกลับไม่ดีรึไงเล่า!”
“เธอนี้พอหายแล้วก็ปากดีเชียวนะ!”
“นายอยากโดนกัดปากรึไงพูดอย่างกับว่าฉันเป็นหมาอย่างงั้นแหละ!”
“ยัยปีศาษจอมซุ้มซ้าม”
“นายเย็นชาจอมจุ้น”
“ฮืย~~~”
“ฮืย~~~”
“ฮึ!”
“เชอะ!”
บนรถ
ฉันหยิบเครื่องเล่น mp3 ออกมาใส่หูแล้วฟัง แล้วหยิบมือถือขึ้นมานั้งเล่นรออีตาปากเสียไปร้านอาหาร หนอยๆ มาว่าฉันเชอะจ้างให้ก็ไม่ยอมคืนดีหรอก
“ปิ๊ปๆ”อ๊ะคุณนิวส่งข้อความมานิ อ่านหน่อยดีกว่า‘เมเบลคือว่ามีคนที่ต่างประเทศอยากให้เมเบลไปแสดงที่โน้นน่ะจะประมาณสองเดือนเขาจะส่งตั่วมาให้ จะไปมั๊ย ปล.ตอบกลับมาด้วยนะวันใหนก็ได้จะ บาย’อืมอืมอย่างนี้เอง จะไปดีมั๊ยน้า เออลืมไปเลย อีกสองวันก็วันเกิดฉันแล้วนิ วันนี้วันที่เท่าไหรเดือนอะไรแล้วเนี้ย 30 ธันวาคม นับตั้งแต่วันที่เจออาร์เธอก็ สองเดือนแล้วหรอเนี้ย มันไวเกินไปมั๊ย หาวง่วงแล้วนอนดีกว่า

“…” ยัยนี้หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เออนึกขึ้นได้ อีกสองวันก็วันเกิดเทรีย..ร่าแล้วนิ แล้วยัยเมเบลเกิดวันอะไรฟะเนี้ย โอยคิดแล้วปวดหัว นี้ผมยังไม่ลืมเทรียร่าอีกหรอเนี้ยเมเบลจะหาว่าผมเป็นคนสองจิตสองใจป่าวฟะ ผมเลือกไม่ได้หรือเลือกได้กันแน่ ทำไมผมถึงมีความรู้สึกว่าเมเบลจะจากผมไปล่ะ คงไม่เป็นจริงหรอกมั้ง นี้ผมบ้าหรือว่าเสียสติไปแล้วเนี่ย ผมรักใครกันแน่ โอยโอยประสาทจะกิน ช่วยตื่นขึ้นมาคุยกับผมที มันเหงายังไงไม่รุ้


“เมเบล…คือฉัน..ขอโทษนะ”
“อืมยกโทษให้”
“ขอบใจนะ…..เฮ้ย!!เธอ…”
“ฉันอ่านใจคนได้”ตอบแบบชิวๆสบายๆโดยที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ทำไมเธอมันเป็นคนแบบนี้นะ”
“นี้เพิ่งขอโทษฉันไปเมื่อกี้ รู้งี้ไม่หน้ายกโทษให้เลย”
“เอ้า ถึงแล้ว ร้านอาหารเวนเดอะพอช”
“ชื้อมันยังไงๆอยู่นะ”
“เห็นชื่อแบบนี้อาหารมันไม่ยังไงๆแบบที่เธอพูดน้า”
“เหรอ~~~”
“อืม~~~”
“อ้าว!!เมเบลกับอาร์เธอร์นี้นา”
“วิล!!”ฉันกับอีตาบ้านี้พูดขึ้นมาพร้อมกัน
“อ๋อ~~เรื่องมันเป็นอย่างนี้นิ่เอง” คือว่าร้านอาหารนี้เป็นของแม่และพ่อ เขา คือเวนนี้ชื่อมามี้พอชชื่อของปาป๊า เอิ่มเข้าใจกันน้า~~~
“เอ้อนี้เมเบล นี้คือแพทเซียนะ”
“อะเออ สวัสดีคะ”
“จ้า เมเบลจัง ไปช็อปปิ้งกันนะ”
“เออคือฉันยังไม่ได้ทานอาหารเลยนะ”
“นี้ครับ เมนู”เสียงพนักงานมาพอดี
“เออเอาสปาเก็ตตี๊ครีมชีส สเต็กเนื้อ แล้วก็น้ำเปล่าคะ”ฉันสั้งแค่สามอย่าง มันจะทำให้อ้วนรึเปล่าเนี้ย
“ส่วนผมเอาสเต็กเนื้อ แล้วก็พายครีม แล้วก้น้ำเปล่าครับ” นายนี้มีตบท้ายด้วยของหวานนะ
“ฉันเอาสลัดผักกับซุปเห็ดคะ”แพทเซียรักหุ่นจังนะ
“เออ ผมเอาซุปครีบกับสเต็กปลา” เออวิลนายก็ใช้ย่อยนะ
“อ่าว แล้ว เธอมาคนเดียวหรอแพทเซีย”
“เปล่าเดียวมาโกะเรนและวก็อีอาร์ก็มาจ้า”
“อ๊ะอาหารมาเสริฟพอดี”
พวกเราสี่คนทานไปคุยไปเวลาก็เลยไปครึ่งชั่วโมง ดีอาร์ เรน มาโกะ ก็มาถึงพอดี
“มาช้านะพวกนาย”อาร์เธอร์นายก็นะ
“โทษทีๆรถติดนิดหน่อย”เสียงใครคนนึงพูดถ้าให้ฉันเดาหน้าจะเป็นดีอาร์อะนะ
“เออๆนี้จะแนะนำภรรยาฉัน”พูดแล้วเจ้าตัวก็ทำหน้าหื่นตามมา
“สวัสดีคะฉันชื่อเมเบล”แนะนำตัวไปซะตามที่สาระมีสั่ง(ประชด)
“ฉันชื่อดีอาร์นะและจะแนะนำแฟนให้รู้จักนี้มาโกะ”
“ดีจะ ฉันมาโกะนะเป็นเพื่อกับแพทเซีย”มาโกะแนะนำชื่อให้ฉันได้รู้จักตามที่ดีอาร์สั่ง
“นี้ฉันอยู่ตรงนี้มาทานอาหารด้วยกันเถอะ”แพทเซียเริ่มจะเซ็งเมื่อเห็นทั้งสามคนยื่นอยู่
“นี้เมเบลนี้แฟนฉันนะชื่อเรน”แพทเซียเริ่มคุยบ้าง
“แนะนำตัวดิ =๐=”แพทเซียทำหน้ายั่ว
“ฉันชื่อเรนนะ อาจจะกวนหน่อย”
“ไม่หน่อยแล้วมั้ง” แพทเซีย…-_-;;;
“เอิ่มคือทานกันต่อเถอะนะจะสั่งอะไรเพิ่มมั๊ย”ฉันถาม
“เอิมงั้นเป็นพาสต้ากับสลัดผลไม้แล้วกัน”
งั้นมาโกะเอา……
ทุกคนเริ่มทยอยสั่งอาหารกันใหม่ต้องไม่เชื่อแน่เลยว่าพนักงานเกือบสองสามคนมาช่วยกันยกโต๊ะอีกตัวมาเพื่อว่างอาหาร เฮ้ยๆนี้ไม่ใช่อาหารบุ๊ฟเฟ่นะ กินกันไม่หวั่นไม่ไหวเลยนะพ่อคุณแม่คุณ พูดไปเถอะตัวเองก็สั่งมาซะอื้อซ่าเหมือนกัน
2ชั่วโมงต่อมา
ไม่รู้ว่ามาที่ร้านเสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร สงใสคุยเพลิงละมั้งฉัน
“โอ้ล แม่เจ้าเสื้อตัวนี้สวยเวอร์อะ”
“อืมๆมาโกก็ว่างั้นแหละ” ทั้งสองคนคุยกันอยู่ฝั่งนูน ดีอาร์กับเรนอยู่ฝั่งนี้ ส่วนฉันกับอาร์เธอร์ก็อยู่ตรงนี้ โอยๆอีตาบ้านี้ก็อยู่กับฉันจัง
“เอิ่มอาร์เธอร์นายหยุดเลือกเสื้อผ้าให้ฉันได้มั๊ยอันที่นายเลือกให้สวยนะแต่ว่าฉันยังไม่อยากได้ตอนนี้ฉันอิ่มอยู่เลยกลัวใส่ไม่ได้น่ะ”
“ได้เดี๋ยวฉันชื้อให้นะ”แน่ะไม่ฟังกันเลยนะไอบ้า
แล้วเวลาก็ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้ทุกคนก็มาอยู่ในรถเรียบร้อยแล้วฉันกับอาร์เธอร์อยู่ในรถคันเดียวกันส่วนอีกสามคนอยู่ในรถของวิลกันไม่รู้ว่าอัดกันไปได้ไง
“อาร์เธอร์กี่โมงแล้วหรอ”
“แป๊ปนะ ตอนออกมาจากโรงพยาบาล ประมาณแปดโมงคับรถมาอีกครึ่งชั่วโมง ร่วมกับที่เมื่อ่กี้อีก ตอนนี้ก็สิบเอ็ดโมงกว่าๆแล้วละ”โอยนายนี้ก็ประสาทนาฬิกาที่ข้อมือก็มีไม่ต้องบรรยายก็ได้ โว้!!
“เดี๋ยวไปที่เจ็งๆกัน”
“ที่ใหน”
“เดี๋ยวก็รู้”
“ระหว่างรอนอนได้ป๊ะ
“ตามสบาย”
พูดจบก็หลับทั้นที ไม่รู้ว่าเขาจะพาฉันไปใหน
………….แต่เห็นว่าสนุกก็พอใจแล้วละนะ……………












ปีศาษกระต่าย
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2556, 15:04:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2556, 15:04:30 น.

จำนวนการเข้าชม : 788





<< บทที่4   
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account