ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 4
ไร้หัวใจ ตอนที่ 4
.............นวพรรษให้ปากคำกับตำรวจตามความจริงทุกประการ โดยมีธาวินคอยอยู่เคียงข้างไม่ห่างไปไหน แม้ว่าเรื่องราวของ
พวกเขาจะไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรัก แต่ไม่ว่ายังไงนวพรรษก็คือภรรยาของเขา
“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเป็นธึระให้”
ธาวินบอกกับทนายประจำตระกูลของเขา ประคองนวพรรษให้ลุกขึ้นหลังจากที่นั่งนิ่งตลอดการให้ปากคำ
“ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
ธาวินเอ่ยปากถามทันทีที่เขาอยู่กับนวพรรษเพียงลำพัง
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ขอบคุณที่มารับฉัน”
นวพรรษแสดงความเฉยชาใส่ธาวิน เดินขึ้นรถด้วยสภาพที่ไม่แตกต่างอะไรจากซากศพ
“ที่ผมยอมแต่งงานก็เพราะพ่อแม่ของคุณมีบุญคุณกับครอบครัวผม แม้ว่าผมจะไม่เต็มใจ แต่ผมก็ยอมแต่งงานกับคุณ หวังว่าจากนี้ไป
คุณจะให้เกียรติและมองว่าผมก็เป็นคน มีความรู้สึก ร้องไห้ได้ เสียใจเป็นเหมือนกับคุณ”
ธาวินเผยความในใจ อยากให้นวพรรษรับรู้ว่าเขาก็รู้สึกอะไรไม่ได้แตกต่างจากเธอเลย
ประพนธ์เดินปั้นหน้าเกรี้ยวกราดออกมาจากห้องน้ำและนอนลงบนเตียงด้วยท่าทีที่แสนเย็นชา ภคพรเองก็ได้ทีรีบร้อนเดิน
เข้าห้องน้ำด้วยอาการที่ไม่ต่างกัน กว่าภคพรจะออกมาจากห้องน้ำประพนธ์ก็นอนหลับสนิทไปแล้ว
“ฉันจะไม่เสียใจที่ทำแบบนี้ คนพวกนั้นสมควรได้รับกรรม”
ภคพรพยายามบอกตัวเองเพื่อไม่ให้อ่อนแอ ก่อนจะเอื้อมมือหยิบหมอนข้างมาวางกั้นไว้ตรงกลางระหว่างเขากับประพนธ์
“ต่อให้นายหล่อกว่านี้อีกสิบเท่า นายก็ทำให้ฉันหวั่นไหวไม่ได้หรอก”
ภคพรบ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนจะนอนลงข้างๆหมอนข้างอย่างสบายใจ เธอจะไม่มีวันยอมแพ้และจะไม่แสดงความอ่อนแอให้ใคร
ได้เห็นอย่างเด็ดขาด
เช้าของวันใหม่ คู่บ่าวสาวยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม เพราะความเหนื่อยล้าจากการเตรียมตัวเพื่องานแต่งงานมาหลายวัน
เดือดร้อนประไพร แม่สามีคนสวยต้องเดินขึ้นมาตามคู่ข้าวใหม่ปลามันด้วยตนเอง
“พ่อแม่ของเธอไม่เคยสอนหรือไง ว่าจะต้องทำตัวยังไงเวลาที่ออกเรือน”
ประไพรเกรี้ยวกราดใส่ภคพรที่ยังนอนหลับตา
“จะมาหาเรื่องอะไรแต่เช้าค่ะคุณแม่ หนูแต่งมาเป็นสะใภ้นะค่ะ ไม่ใช่ขี้ค่าจะได้ต้องมานั่งทำโน่นทำนี่ หนูขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลย
นะค่ะว่าหนูไม่ทำ”
ภคพรแหวใส่ประไพร หันหน้าหนีเธอและซุกหน้าลงบนหมอนอย่างไม่สนใจใยดี กิริยาของเธอทำให้ประพนธ์ปี๊ดขึ้นมาได้อย่างสุดขีด
“ลงไปทำกับข้าวเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากมีปัญหา ในเมื่อตัดสินใจมาอยู่ที่บ้านนี้แล้วก็ต้องทำตามกฎของบ้านนี้”
ประพนธ์ลุกขึ้นกระชากภคพรจนเธอต้องลุกขึ้นมานั่งเผชิญหน้ากับเขา
“ไม่มีทาง ฝันไปเถอะ”
ภคพรหันหน้าหนีล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“จะลงไปดีๆหรือจะให้ฉันรากเธอออกไป”
ประพนธ์ตะโกนใส่ภคพรเสียงดัง หญิงสาวลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
“หูแตกหรือไง ฉันบอกว่าฉันไม่ไป”
ภคพรตะวาด
“แม่ลงไปรอข้างล่างเถอะครับ ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ลงไปช่วยแม่ทำกับข้าวเอง”
หลังจากประไพรออกไป ประพนธ์ก็หันมาเล่นงานภคพรทันที
“ลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้”
ประพนธ์รากภคพรลงมาจากเตียงและเหวี่ยงเธอกับประตูเสียงดัง
“นาย...”
ภคพรยกมือฟาดประพนธ์แต่ถูกเขาจับเอาไว้มั่น
“อย่ามาทำเป็นเก่ง ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอ ลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้”
ประพนธ์พยายามรากภคพรจนมาหยุดอยู่ที่กลางบันไดจากชั้นบนเพราะเสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหูของภคพร หญิงสาวคว้าราวบันได
เอาไว้แน่น
“เธอนี่มัน...ปล่อย ปล่อย”
ประพนธ์ฉุดกระชาก จนในที่สุดก็ลงมาถึงห้องครัวจนได้
“ฉันไม่ทำ”
ภคพรหันเดินหนี แต่ถูกประพนธ์เหวี่ยงกลับมาที่เดิม
“พอเถอะพนธ์ ถ้าเขาไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ถือซะว่าพ่อแม่เขาสอนมาแค่นี้”
ประไพรมองภคพรตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก
“หุบปากเน่าๆของคุณแม่เถอะค่ะ คุณพ่อคุณแม่ของหนูสอนมาดีพอเพียงแต่ว่า ท่านก็สอนมาด้วยว่า เราควรจะเลือกปฏิบัติสิ่งดีๆ
กับคนที่ดีกับเรา แล้วก็เลือกปฏิบัติชั่วๆกับคนที่มันชั่วๆ”
ภคพรหันไปมองจ้องประพนธ์ ประไพรยืนตัวสั่นด้วยความโกรธ แทบจะเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่
“นี่เธอ...”
ประพนธ์ตรงเข้าหาภคพร แต่ภคพรหยิบมีดขึ้นมาชี้หน้าเขา
“อย่าคิดที่จะบังคับให้ฉันทำอะไรอีก เพราะว่าฉันจะไม่ยอมทำตามแน่ และถึงแม้ว่าเราจะแต่งงานกันแล้ว ด้วยอำนาจของพ่อฉัน
ทุกสิ่งที่ฉันเคยพูด อาจเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ฉันมาที่นี่ เพื่อใช้คุณทำให้ผู้หญิงกับผู้ชายคู่นั้นเจ็บปวด ไม่ได้มาทำอะไรให้ใครกิน
ถอยไป”
ภคพรยังคงใช้มีดขู่ประพนธ์และเดินออกจากห้องไปอย่างหยิ่งยโส
“เธอเจอดีแน่”
ประพนธ์กัดฟันพูด เกลียดชังภคพร แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าภคพรถือไพ่เหนือทุกคนอยู่
“เวรกรรมอะไรของลูก ที่ต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงแสนร้ายกาจคนนี้”
ประไพรจับมือลูกชาย
“อย่าห่วงเลยครับแม่ ผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้ชูคอข่มเราแบบนี้ตลอดไปแน่ ผมจะทำทุกวิถีให้ผู้หยิงคนนี้หมดสิ้นหนทางที่จะมาทำร้าย
เราให้ได้”
ประพนธ์มุ่งมั่นที่จะแก้แค้นและสั่งสอนภคพรให้ได้ลิ้มรสของความเจ็บปวด
ภคพรเดินลงมาทานอาหารเช้าร่วมกับทุกคนในบ้านของประไพรพร้อมกับสามี แต่ทว่าจานข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะกลับมีอยู่แค่
จานเดียว
“ถอยไป”
ภคพรผลักประพนธ์ออกไปและนั่งลงแทนที่เขา
“ทำไมทำแบบนี้คุณไพร นมมาลัย ไปเอาจานมาเพิ่มอีกที่นึง”
พิภพต่อว่าภรรยา
“อย่างน้อยในบ้านหลังนี้ ก็ยังมีคุณพ่อที่ใจไม่มืดบอดเหมือนใครอีก2คน”
ภคพรเหลือบมองสองแม่ลูก ประพนธ์ได้แต่สงบใจเพราะไม่อยากทำอะไรเลวร้ายต่อหน้าพ่อของเขา
“ช่างเถอะลูก ว่าตาตอนที่หนูอยู่บ้าน หนูทำอะไรบ้างล่ะหนูเนย์”
พิภพยิ้มให้ภคพร หญิงสาวยิ้มกลับคืนให้อย่างสุภาพทันที
“ไม่มีงานบ้านค่ะ เนย์ช่วยคุณพ่อดูแลด้านการเงินของบริษัทอยู่ค่ะ งานค่อนข้างจะเยอะและหนักหน่อย เรื่องงานบ้านเป็นหน้าที่
ของยายเมย์น้องสาวของเนย์เองค่ะ”
ภคพรยิ้มหวาน
“พ่ออยากรู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ช่วยไปคุยที่อื่นได้ไหมครับ ผมไม่อยากฟัง”
ประพนธ์มองจ้องภคพร
“ฉันก็ไม่อยากรับรู้ แค่จดจำเรื่องราวของหนูเกตุแก้วคนเดียวมันก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน”
ประไพรช่วยเสริมพิภพได้แต่ถอนหายใจ
“ขอโทษนะค่ะที่ทำให้คุณสองคนอึดอัด แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกดีไม่รู้สินะ”
ภคพรยิ้มเยาะยิ่งยั่วให้สองแม่ลูกบันดาลโทสะ
“มันจะมากไปแล้วนะ”
ประพนธ์โวย พิภพรีบห้ามทัพ
“พอเลยทั้ง 3 คน ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ ทานข้าวๆ”
ทุกคนนั่งทานข้าวกันเงียบด้วยความอึดอัดจนอิ่มกันพร้อมหน้าพร้อมตา
“ในเมื่อทุกคนทานกันอิ่มแล้ว หนูก็มีเรื่องสำคัญจะประกาศค่ะ”
ภคพรเริ่มบทสนทนา ทุกคนหันมาพร้อมกันที่เธอ
“หนูจะมานอนบ้านหลังนี้ ในวันอาทิตย์ จันทร์และอังคารเท่านั้น ส่วนอีก 4 วันที่เหลือ คุณประพนธ์ต้องไปนอนที่บ้านของพ่อแม่ฉัน”
“ไม่มีทาง อยากไปก็ไปเองสิ ฉันไม่ไป”
ประพนธ์ปฏิเสธ
“แกต้องไป”
พิภพตัดบท
“พ่อ คนที่เป็นลูกพ่อคือผมนะ ไม่ใช่ผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น พ่อต้องเข้าข้างลูกพ่อสิ”
ประพนธ์โวยวายเสียงแข็ง หันไปมองจ้องภคพรตาเขม็ง
“พ่อไม่อยากพูดมาก แค่แกทำตามที่หนูภคพรบอกก็พอ ไปคุณประไพร ผมมีประชุมแต่เช้า”
พูดจบพิภพก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมประไพร
“เธอจะเอายังไงกับฉันฮะ ยายตัวแสบ”
ประพนธ์เล่นงานภคพรทันที
“นี่มันเพิ่งเริ่มต้นด้วยซ้ำคุณประพนธ์ แค่นี้ก็ทนไม่ไหวซะแล้วหรอ ยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้แสดงให้คุณดู คุณไม่มีวันชนะฉัน
คุณจะต้องเป็นเครื่องมือให้ฉันทรมานคนพวกนั้นไปอีกนาน”
ภคพรอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“นังงูพิษ”
ประพนธ์สบถคำหยาบและเดินออกจากบ้านไป
กันย์นอนไม่สงบอยู่บนเตียงคนไข้ ร้อนใจ ที่เขาไม่สามารถหยุดงานแต่งงานของภคพรได้ ความทุกข์ทรมานทั้งหมดจึงตกมา
อยู่ที่น้องสาวของเขาเพียงผู้เดียว
“เกตุจะเข้มแข็ง พนธ์เขาไม่มีทางรักผู้หญิงคนนั้นแน่”
เกตุแก้วกล่าวเศร้าสร้อย
“พี่...”
กันย์จะเอ่ยปากขอโทษแต่ก็ป่วยการที่จะพูดอะไร นอกจากบาดแผลของเขาแล้วที่เจ็บปวด ยังมีหัวใจของเขาอีกที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
“พี่กันย์ พี่ตื่นแล้วหรอ”
เกตุแก้วผวาเข้ามาหากันย์ทันทีที่เห็นเขาขยับตัว
“เกิดอะไรขึ้น ใครทำกับพี่แบบนี้ ตำรวจบอกว่าคุณนวพรรษมาส่งพี่ที่โรงพยาบาล พี่บอกตำรวจว่าปืนลั่น มันมีอะไรมากกว่านั้น
ใช่ไหมพี่”
เกตุแก้วพยายามถามแต่กันย์ก็ยังคงยืนยันว่าเขาทำตัวเอง
“แอ๊ด...”
ประตูถูกเปิดสองพี่น้องหันไปมองเจอนวพรรษกำลังเดินเข้ามาด้วยท่าทางเศร้าๆ
“เกตุออกไปข้างนอกก่อน พี่มีเรื่องจะคุยกับเขา”
จบคำเกตุแก้วก็ยอมเดินออกจากห้องไป
“คุณร้ายกว่าที่ผมคิดหลายเท่านะเมย์ คุณทำในสิ่งที่ผมนึกไม่ถึงมา 2 ครั้ง 2 ครา เหลือเชื่อจริงๆ”
กันย์อมยิ้มมุมปากมองจ้องนวพรรษดูแคลน
“เพราะคุณนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เพราะคุณทำลายชีวิตฉัน เรื่องมันถึงต้องมาลงเอยแบบนี้”
แววตาของนวพรรษเยือกเย็นขึ้น ไม่มีความหวั่นไหวให้กันย์ได้เห็นอีก
“คุณต้องการอะไร อยากให้ผมรับผิดชอบ ยอมแต่งงานกับคุณ ทั้งๆที่เราไม่ได้รักกันเลยงั้นหรอ ผมทำไม่ได้”
กันย์ยืนยันความคิดเดิม และรู้สึกเสียใจที่เอาตัวเองไปวุ่นวายกับนวพรรษ
“ทั้งๆที่ไม่ได้รักฉัน แต่คุณก็เลือกที่จะขืนใจฉัน พอฉันท้อง คุณก็บอกให้ฉันไปทำแท้ง เพราะความรักที่พี่มอบให้ฉัน พี่ฉันต้องยอม
แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักเพื่อแก้แค้นคุณ เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น คุณโทษว่ามันเป็นความผิดของฉัน ถ้าคุณไม่ขืนใจฉัน
ถ้าฉันไม่ท้อง เรื่องมันคงไม่ลงเอยแบบนี้ เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของคุณ”
นวพรรษเตือนสติกันย์ บอกให้เขารู้ถึงจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดที่ทุกคนกำลังเผชิญกันอยู่
“แล้วน้องสาวผมเกี่ยวอะไรด้วย ทำไมพวกคุณถึงไม่มาทำกับผม ไปลงที่น้องสาวผมทำไม”
กันย์ตะวาดใส่นวพรรษ
“เพราะว่าคุณไม่เคยเจ็บปวดหรือทุกข์ร้อนกับเรื่องอะไรเลย มีแค่คนคนเดียว สิ่งเดียวที่ทำให้คุณมีความรู้สึกก็คือเกตุแก้ว น้องสาว
ต่างสายเลือดที่คุณหลงรักมานานแสนนาน”
นวพรรษเผชิญหน้ากับกันย์ แม้จะเจ็บปวดที่ต้องพูดออกไป แต่ทุกอย่างก็คือความจริง
“ถ้าไม่อยากให้ผมทำเลวร้ายกับคุณ อย่าพูดเรื่องบ้าๆนี่อีก”
กันย์ร้องคำราม กำหมัดแน่นเพราะไฟแค้นที่สุมอยู่ในอก
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เคยรักใครคนอื่น นอกจากผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ฉันนี่มันโง่จริงๆ ที่เคย..รัก..คุณ”
นวพรรษยืนน้ำตาเอ่อไหล แสดงความอ่อนแอให้กันย์ได้เห็นอีกแล้ว
“ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่า อย่าคิดที่จะทำร้ายพี่เนย์ ฉันจะปกป้องเขาให้ถึงที่สุด ต่อให้ต้องสู้กับคุณฉันก็จะทำ”
นวพรรษยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แววตาที่มองกันย์เปลี่ยนไป
“งั้นคุณกับผมคงต้องสู้กัน ผมไม่ยอมให้พี่สาวคุณทำกับน้องสาวผมแบบนี้แน่”
กันย์มองจ้องนวพรรษแข็งกร้าว เกรี้ยวกราด
“ฉันจะไม่ยอมใจอ่อนกับคุณอีกแน่ คุณกันย์ ตันตระกูลวงศ์”
นวพรรษถอยหลังออกจากห้องและบอกกับตัวเองว่านับจากนี้ไป ความรักที่เคยมอบให้กันย์จะต้องค่อยๆเลือนหายไป
หลังจากนวพรรษกลับไปไม่นาน ภคพรก็ปรากฏตัวขึ้นที่ห้องพักฟื้นของกันย์พร้อมกับพวงหรีดพวงใหญ่ที่เธอถือติดมือมา
เยี่ยมไข้ด้วย
“ถ้าคุณจะมารบกวนพี่กันย์ก็กลับไปได้เลย เราไม่ต้อนรับ”
เกตุแก้วขึ้นเสียง พวงหรีดที่ภคพรนำมาทำให้เธอหมดความอดทน
“ไหนสามีฉันบอกว่าคุณดีนักดีหนาไง ขึ้นเสียงก็เป็นเหมือนกันนี่”
ภคพรเย้ยหยัน เดินเอาพวงหรีดไปวางไว้บนหัวเตียงของกันย์
“คุณภคพร คุณทำแบบนี้ทำไม เอามันออกไปนะ”
เกตุแก้วดิ่งเข้ามาหาภคพร โกรธ ฉุนเฉียว
“ช่างเขาเถอะ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีค่าอะไรให้เกตุต้องไปแลกด้วย เธอแค่รอเวลาให้นายพนธ์เขี่ยผู้หญิงไร้ค่าคนนี้ทิ้งแล้วกลับมาหา
เธอก็พอ”
กันย์อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“จิตใจสกปรกแบบนี้นี่เอง ถึงได้ข่มขืนน้องสาวฉันได้ลงคอ แต่ก็ดีฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดเวลาที่ทำอะไรลงไปกับคนที่มันเลวๆอย่างคุณ”
ภคพรยิ้มให้อย่างท้าทาย หันมาเล่นงานเกตุแก้วต่อทันควัน
“ส่วนเธอ ก็อย่าหวังว่าจะได้สมหวัง ฉันจะทำให้ผู้ชายคนนั้นรักฉันให้ได้ เธอคิดว่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทุกวัน มันจะไม่มี
ความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นเลยหรอ โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นคือฉัน”
ภคพรยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ
“หุบปากออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ เธอมันร้ายกาจ ออกไป ออกไป”
กันย์โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ยกมือขึ้นจับแผลด้วยความเจ็บปวด
“อย่าขยับค่ะพี่กันย์ อย่า”
เกตุแก้วร้องบอกพี่ชายด้วยความห่วงใย
“นี่มันแค่เริ่มต้น คุณกับฉันยังต้องทุกข์ทรมานกันไปอีกนาน...อ้อ แล้วก็นายประพนธ์สุดที่รักของเธอ เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักจริงๆ
ฉันชักเริ่มจะรักเขาจริงๆเข้าแล้วสิ”
ภคพรแสยะยิ้ม เดินหันหลังจากไปอย่างอารมณ์ดี เกตุแก้วเซ หมดกำลังใจ
“นี่มันแค่เริ่มต้น”ภคพรยิ้มกับตัวเองอย่างเลือดเย็น เดินออกมาจากห้องอย่างใจเย็น ก่อนจะต้องหุบยิ้มลงเพราะการเผชิญหน้ากับ
ประพนธ์
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
ประพนธ์รีบร้อนตะวาดใส่เธอ
“มาดูให้แน่ใจว่าศัตรูของฉันยังไม่รีบด่วนตายก่อนได้รับโทษทัณฑ์”
ภคพรมองประพนธ์เย้ยหยัน เดินกระแทกไหล่เขาและจากไปอย่างผู้ชนะเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
......................................................จบตอน...................................................
.............นวพรรษให้ปากคำกับตำรวจตามความจริงทุกประการ โดยมีธาวินคอยอยู่เคียงข้างไม่ห่างไปไหน แม้ว่าเรื่องราวของ
พวกเขาจะไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรัก แต่ไม่ว่ายังไงนวพรรษก็คือภรรยาของเขา
“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเป็นธึระให้”
ธาวินบอกกับทนายประจำตระกูลของเขา ประคองนวพรรษให้ลุกขึ้นหลังจากที่นั่งนิ่งตลอดการให้ปากคำ
“ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
ธาวินเอ่ยปากถามทันทีที่เขาอยู่กับนวพรรษเพียงลำพัง
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ขอบคุณที่มารับฉัน”
นวพรรษแสดงความเฉยชาใส่ธาวิน เดินขึ้นรถด้วยสภาพที่ไม่แตกต่างอะไรจากซากศพ
“ที่ผมยอมแต่งงานก็เพราะพ่อแม่ของคุณมีบุญคุณกับครอบครัวผม แม้ว่าผมจะไม่เต็มใจ แต่ผมก็ยอมแต่งงานกับคุณ หวังว่าจากนี้ไป
คุณจะให้เกียรติและมองว่าผมก็เป็นคน มีความรู้สึก ร้องไห้ได้ เสียใจเป็นเหมือนกับคุณ”
ธาวินเผยความในใจ อยากให้นวพรรษรับรู้ว่าเขาก็รู้สึกอะไรไม่ได้แตกต่างจากเธอเลย
ประพนธ์เดินปั้นหน้าเกรี้ยวกราดออกมาจากห้องน้ำและนอนลงบนเตียงด้วยท่าทีที่แสนเย็นชา ภคพรเองก็ได้ทีรีบร้อนเดิน
เข้าห้องน้ำด้วยอาการที่ไม่ต่างกัน กว่าภคพรจะออกมาจากห้องน้ำประพนธ์ก็นอนหลับสนิทไปแล้ว
“ฉันจะไม่เสียใจที่ทำแบบนี้ คนพวกนั้นสมควรได้รับกรรม”
ภคพรพยายามบอกตัวเองเพื่อไม่ให้อ่อนแอ ก่อนจะเอื้อมมือหยิบหมอนข้างมาวางกั้นไว้ตรงกลางระหว่างเขากับประพนธ์
“ต่อให้นายหล่อกว่านี้อีกสิบเท่า นายก็ทำให้ฉันหวั่นไหวไม่ได้หรอก”
ภคพรบ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนจะนอนลงข้างๆหมอนข้างอย่างสบายใจ เธอจะไม่มีวันยอมแพ้และจะไม่แสดงความอ่อนแอให้ใคร
ได้เห็นอย่างเด็ดขาด
เช้าของวันใหม่ คู่บ่าวสาวยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม เพราะความเหนื่อยล้าจากการเตรียมตัวเพื่องานแต่งงานมาหลายวัน
เดือดร้อนประไพร แม่สามีคนสวยต้องเดินขึ้นมาตามคู่ข้าวใหม่ปลามันด้วยตนเอง
“พ่อแม่ของเธอไม่เคยสอนหรือไง ว่าจะต้องทำตัวยังไงเวลาที่ออกเรือน”
ประไพรเกรี้ยวกราดใส่ภคพรที่ยังนอนหลับตา
“จะมาหาเรื่องอะไรแต่เช้าค่ะคุณแม่ หนูแต่งมาเป็นสะใภ้นะค่ะ ไม่ใช่ขี้ค่าจะได้ต้องมานั่งทำโน่นทำนี่ หนูขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลย
นะค่ะว่าหนูไม่ทำ”
ภคพรแหวใส่ประไพร หันหน้าหนีเธอและซุกหน้าลงบนหมอนอย่างไม่สนใจใยดี กิริยาของเธอทำให้ประพนธ์ปี๊ดขึ้นมาได้อย่างสุดขีด
“ลงไปทำกับข้าวเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากมีปัญหา ในเมื่อตัดสินใจมาอยู่ที่บ้านนี้แล้วก็ต้องทำตามกฎของบ้านนี้”
ประพนธ์ลุกขึ้นกระชากภคพรจนเธอต้องลุกขึ้นมานั่งเผชิญหน้ากับเขา
“ไม่มีทาง ฝันไปเถอะ”
ภคพรหันหน้าหนีล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“จะลงไปดีๆหรือจะให้ฉันรากเธอออกไป”
ประพนธ์ตะโกนใส่ภคพรเสียงดัง หญิงสาวลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
“หูแตกหรือไง ฉันบอกว่าฉันไม่ไป”
ภคพรตะวาด
“แม่ลงไปรอข้างล่างเถอะครับ ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ลงไปช่วยแม่ทำกับข้าวเอง”
หลังจากประไพรออกไป ประพนธ์ก็หันมาเล่นงานภคพรทันที
“ลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้”
ประพนธ์รากภคพรลงมาจากเตียงและเหวี่ยงเธอกับประตูเสียงดัง
“นาย...”
ภคพรยกมือฟาดประพนธ์แต่ถูกเขาจับเอาไว้มั่น
“อย่ามาทำเป็นเก่ง ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอ ลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้”
ประพนธ์พยายามรากภคพรจนมาหยุดอยู่ที่กลางบันไดจากชั้นบนเพราะเสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหูของภคพร หญิงสาวคว้าราวบันได
เอาไว้แน่น
“เธอนี่มัน...ปล่อย ปล่อย”
ประพนธ์ฉุดกระชาก จนในที่สุดก็ลงมาถึงห้องครัวจนได้
“ฉันไม่ทำ”
ภคพรหันเดินหนี แต่ถูกประพนธ์เหวี่ยงกลับมาที่เดิม
“พอเถอะพนธ์ ถ้าเขาไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ถือซะว่าพ่อแม่เขาสอนมาแค่นี้”
ประไพรมองภคพรตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก
“หุบปากเน่าๆของคุณแม่เถอะค่ะ คุณพ่อคุณแม่ของหนูสอนมาดีพอเพียงแต่ว่า ท่านก็สอนมาด้วยว่า เราควรจะเลือกปฏิบัติสิ่งดีๆ
กับคนที่ดีกับเรา แล้วก็เลือกปฏิบัติชั่วๆกับคนที่มันชั่วๆ”
ภคพรหันไปมองจ้องประพนธ์ ประไพรยืนตัวสั่นด้วยความโกรธ แทบจะเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่
“นี่เธอ...”
ประพนธ์ตรงเข้าหาภคพร แต่ภคพรหยิบมีดขึ้นมาชี้หน้าเขา
“อย่าคิดที่จะบังคับให้ฉันทำอะไรอีก เพราะว่าฉันจะไม่ยอมทำตามแน่ และถึงแม้ว่าเราจะแต่งงานกันแล้ว ด้วยอำนาจของพ่อฉัน
ทุกสิ่งที่ฉันเคยพูด อาจเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ฉันมาที่นี่ เพื่อใช้คุณทำให้ผู้หญิงกับผู้ชายคู่นั้นเจ็บปวด ไม่ได้มาทำอะไรให้ใครกิน
ถอยไป”
ภคพรยังคงใช้มีดขู่ประพนธ์และเดินออกจากห้องไปอย่างหยิ่งยโส
“เธอเจอดีแน่”
ประพนธ์กัดฟันพูด เกลียดชังภคพร แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าภคพรถือไพ่เหนือทุกคนอยู่
“เวรกรรมอะไรของลูก ที่ต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงแสนร้ายกาจคนนี้”
ประไพรจับมือลูกชาย
“อย่าห่วงเลยครับแม่ ผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้ชูคอข่มเราแบบนี้ตลอดไปแน่ ผมจะทำทุกวิถีให้ผู้หยิงคนนี้หมดสิ้นหนทางที่จะมาทำร้าย
เราให้ได้”
ประพนธ์มุ่งมั่นที่จะแก้แค้นและสั่งสอนภคพรให้ได้ลิ้มรสของความเจ็บปวด
ภคพรเดินลงมาทานอาหารเช้าร่วมกับทุกคนในบ้านของประไพรพร้อมกับสามี แต่ทว่าจานข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะกลับมีอยู่แค่
จานเดียว
“ถอยไป”
ภคพรผลักประพนธ์ออกไปและนั่งลงแทนที่เขา
“ทำไมทำแบบนี้คุณไพร นมมาลัย ไปเอาจานมาเพิ่มอีกที่นึง”
พิภพต่อว่าภรรยา
“อย่างน้อยในบ้านหลังนี้ ก็ยังมีคุณพ่อที่ใจไม่มืดบอดเหมือนใครอีก2คน”
ภคพรเหลือบมองสองแม่ลูก ประพนธ์ได้แต่สงบใจเพราะไม่อยากทำอะไรเลวร้ายต่อหน้าพ่อของเขา
“ช่างเถอะลูก ว่าตาตอนที่หนูอยู่บ้าน หนูทำอะไรบ้างล่ะหนูเนย์”
พิภพยิ้มให้ภคพร หญิงสาวยิ้มกลับคืนให้อย่างสุภาพทันที
“ไม่มีงานบ้านค่ะ เนย์ช่วยคุณพ่อดูแลด้านการเงินของบริษัทอยู่ค่ะ งานค่อนข้างจะเยอะและหนักหน่อย เรื่องงานบ้านเป็นหน้าที่
ของยายเมย์น้องสาวของเนย์เองค่ะ”
ภคพรยิ้มหวาน
“พ่ออยากรู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ช่วยไปคุยที่อื่นได้ไหมครับ ผมไม่อยากฟัง”
ประพนธ์มองจ้องภคพร
“ฉันก็ไม่อยากรับรู้ แค่จดจำเรื่องราวของหนูเกตุแก้วคนเดียวมันก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน”
ประไพรช่วยเสริมพิภพได้แต่ถอนหายใจ
“ขอโทษนะค่ะที่ทำให้คุณสองคนอึดอัด แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกดีไม่รู้สินะ”
ภคพรยิ้มเยาะยิ่งยั่วให้สองแม่ลูกบันดาลโทสะ
“มันจะมากไปแล้วนะ”
ประพนธ์โวย พิภพรีบห้ามทัพ
“พอเลยทั้ง 3 คน ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ ทานข้าวๆ”
ทุกคนนั่งทานข้าวกันเงียบด้วยความอึดอัดจนอิ่มกันพร้อมหน้าพร้อมตา
“ในเมื่อทุกคนทานกันอิ่มแล้ว หนูก็มีเรื่องสำคัญจะประกาศค่ะ”
ภคพรเริ่มบทสนทนา ทุกคนหันมาพร้อมกันที่เธอ
“หนูจะมานอนบ้านหลังนี้ ในวันอาทิตย์ จันทร์และอังคารเท่านั้น ส่วนอีก 4 วันที่เหลือ คุณประพนธ์ต้องไปนอนที่บ้านของพ่อแม่ฉัน”
“ไม่มีทาง อยากไปก็ไปเองสิ ฉันไม่ไป”
ประพนธ์ปฏิเสธ
“แกต้องไป”
พิภพตัดบท
“พ่อ คนที่เป็นลูกพ่อคือผมนะ ไม่ใช่ผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น พ่อต้องเข้าข้างลูกพ่อสิ”
ประพนธ์โวยวายเสียงแข็ง หันไปมองจ้องภคพรตาเขม็ง
“พ่อไม่อยากพูดมาก แค่แกทำตามที่หนูภคพรบอกก็พอ ไปคุณประไพร ผมมีประชุมแต่เช้า”
พูดจบพิภพก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมประไพร
“เธอจะเอายังไงกับฉันฮะ ยายตัวแสบ”
ประพนธ์เล่นงานภคพรทันที
“นี่มันเพิ่งเริ่มต้นด้วยซ้ำคุณประพนธ์ แค่นี้ก็ทนไม่ไหวซะแล้วหรอ ยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้แสดงให้คุณดู คุณไม่มีวันชนะฉัน
คุณจะต้องเป็นเครื่องมือให้ฉันทรมานคนพวกนั้นไปอีกนาน”
ภคพรอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“นังงูพิษ”
ประพนธ์สบถคำหยาบและเดินออกจากบ้านไป
กันย์นอนไม่สงบอยู่บนเตียงคนไข้ ร้อนใจ ที่เขาไม่สามารถหยุดงานแต่งงานของภคพรได้ ความทุกข์ทรมานทั้งหมดจึงตกมา
อยู่ที่น้องสาวของเขาเพียงผู้เดียว
“เกตุจะเข้มแข็ง พนธ์เขาไม่มีทางรักผู้หญิงคนนั้นแน่”
เกตุแก้วกล่าวเศร้าสร้อย
“พี่...”
กันย์จะเอ่ยปากขอโทษแต่ก็ป่วยการที่จะพูดอะไร นอกจากบาดแผลของเขาแล้วที่เจ็บปวด ยังมีหัวใจของเขาอีกที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
“พี่กันย์ พี่ตื่นแล้วหรอ”
เกตุแก้วผวาเข้ามาหากันย์ทันทีที่เห็นเขาขยับตัว
“เกิดอะไรขึ้น ใครทำกับพี่แบบนี้ ตำรวจบอกว่าคุณนวพรรษมาส่งพี่ที่โรงพยาบาล พี่บอกตำรวจว่าปืนลั่น มันมีอะไรมากกว่านั้น
ใช่ไหมพี่”
เกตุแก้วพยายามถามแต่กันย์ก็ยังคงยืนยันว่าเขาทำตัวเอง
“แอ๊ด...”
ประตูถูกเปิดสองพี่น้องหันไปมองเจอนวพรรษกำลังเดินเข้ามาด้วยท่าทางเศร้าๆ
“เกตุออกไปข้างนอกก่อน พี่มีเรื่องจะคุยกับเขา”
จบคำเกตุแก้วก็ยอมเดินออกจากห้องไป
“คุณร้ายกว่าที่ผมคิดหลายเท่านะเมย์ คุณทำในสิ่งที่ผมนึกไม่ถึงมา 2 ครั้ง 2 ครา เหลือเชื่อจริงๆ”
กันย์อมยิ้มมุมปากมองจ้องนวพรรษดูแคลน
“เพราะคุณนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เพราะคุณทำลายชีวิตฉัน เรื่องมันถึงต้องมาลงเอยแบบนี้”
แววตาของนวพรรษเยือกเย็นขึ้น ไม่มีความหวั่นไหวให้กันย์ได้เห็นอีก
“คุณต้องการอะไร อยากให้ผมรับผิดชอบ ยอมแต่งงานกับคุณ ทั้งๆที่เราไม่ได้รักกันเลยงั้นหรอ ผมทำไม่ได้”
กันย์ยืนยันความคิดเดิม และรู้สึกเสียใจที่เอาตัวเองไปวุ่นวายกับนวพรรษ
“ทั้งๆที่ไม่ได้รักฉัน แต่คุณก็เลือกที่จะขืนใจฉัน พอฉันท้อง คุณก็บอกให้ฉันไปทำแท้ง เพราะความรักที่พี่มอบให้ฉัน พี่ฉันต้องยอม
แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักเพื่อแก้แค้นคุณ เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น คุณโทษว่ามันเป็นความผิดของฉัน ถ้าคุณไม่ขืนใจฉัน
ถ้าฉันไม่ท้อง เรื่องมันคงไม่ลงเอยแบบนี้ เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของคุณ”
นวพรรษเตือนสติกันย์ บอกให้เขารู้ถึงจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดที่ทุกคนกำลังเผชิญกันอยู่
“แล้วน้องสาวผมเกี่ยวอะไรด้วย ทำไมพวกคุณถึงไม่มาทำกับผม ไปลงที่น้องสาวผมทำไม”
กันย์ตะวาดใส่นวพรรษ
“เพราะว่าคุณไม่เคยเจ็บปวดหรือทุกข์ร้อนกับเรื่องอะไรเลย มีแค่คนคนเดียว สิ่งเดียวที่ทำให้คุณมีความรู้สึกก็คือเกตุแก้ว น้องสาว
ต่างสายเลือดที่คุณหลงรักมานานแสนนาน”
นวพรรษเผชิญหน้ากับกันย์ แม้จะเจ็บปวดที่ต้องพูดออกไป แต่ทุกอย่างก็คือความจริง
“ถ้าไม่อยากให้ผมทำเลวร้ายกับคุณ อย่าพูดเรื่องบ้าๆนี่อีก”
กันย์ร้องคำราม กำหมัดแน่นเพราะไฟแค้นที่สุมอยู่ในอก
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เคยรักใครคนอื่น นอกจากผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ฉันนี่มันโง่จริงๆ ที่เคย..รัก..คุณ”
นวพรรษยืนน้ำตาเอ่อไหล แสดงความอ่อนแอให้กันย์ได้เห็นอีกแล้ว
“ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่า อย่าคิดที่จะทำร้ายพี่เนย์ ฉันจะปกป้องเขาให้ถึงที่สุด ต่อให้ต้องสู้กับคุณฉันก็จะทำ”
นวพรรษยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แววตาที่มองกันย์เปลี่ยนไป
“งั้นคุณกับผมคงต้องสู้กัน ผมไม่ยอมให้พี่สาวคุณทำกับน้องสาวผมแบบนี้แน่”
กันย์มองจ้องนวพรรษแข็งกร้าว เกรี้ยวกราด
“ฉันจะไม่ยอมใจอ่อนกับคุณอีกแน่ คุณกันย์ ตันตระกูลวงศ์”
นวพรรษถอยหลังออกจากห้องและบอกกับตัวเองว่านับจากนี้ไป ความรักที่เคยมอบให้กันย์จะต้องค่อยๆเลือนหายไป
หลังจากนวพรรษกลับไปไม่นาน ภคพรก็ปรากฏตัวขึ้นที่ห้องพักฟื้นของกันย์พร้อมกับพวงหรีดพวงใหญ่ที่เธอถือติดมือมา
เยี่ยมไข้ด้วย
“ถ้าคุณจะมารบกวนพี่กันย์ก็กลับไปได้เลย เราไม่ต้อนรับ”
เกตุแก้วขึ้นเสียง พวงหรีดที่ภคพรนำมาทำให้เธอหมดความอดทน
“ไหนสามีฉันบอกว่าคุณดีนักดีหนาไง ขึ้นเสียงก็เป็นเหมือนกันนี่”
ภคพรเย้ยหยัน เดินเอาพวงหรีดไปวางไว้บนหัวเตียงของกันย์
“คุณภคพร คุณทำแบบนี้ทำไม เอามันออกไปนะ”
เกตุแก้วดิ่งเข้ามาหาภคพร โกรธ ฉุนเฉียว
“ช่างเขาเถอะ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีค่าอะไรให้เกตุต้องไปแลกด้วย เธอแค่รอเวลาให้นายพนธ์เขี่ยผู้หญิงไร้ค่าคนนี้ทิ้งแล้วกลับมาหา
เธอก็พอ”
กันย์อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“จิตใจสกปรกแบบนี้นี่เอง ถึงได้ข่มขืนน้องสาวฉันได้ลงคอ แต่ก็ดีฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดเวลาที่ทำอะไรลงไปกับคนที่มันเลวๆอย่างคุณ”
ภคพรยิ้มให้อย่างท้าทาย หันมาเล่นงานเกตุแก้วต่อทันควัน
“ส่วนเธอ ก็อย่าหวังว่าจะได้สมหวัง ฉันจะทำให้ผู้ชายคนนั้นรักฉันให้ได้ เธอคิดว่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทุกวัน มันจะไม่มี
ความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นเลยหรอ โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นคือฉัน”
ภคพรยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ
“หุบปากออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ เธอมันร้ายกาจ ออกไป ออกไป”
กันย์โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ยกมือขึ้นจับแผลด้วยความเจ็บปวด
“อย่าขยับค่ะพี่กันย์ อย่า”
เกตุแก้วร้องบอกพี่ชายด้วยความห่วงใย
“นี่มันแค่เริ่มต้น คุณกับฉันยังต้องทุกข์ทรมานกันไปอีกนาน...อ้อ แล้วก็นายประพนธ์สุดที่รักของเธอ เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักจริงๆ
ฉันชักเริ่มจะรักเขาจริงๆเข้าแล้วสิ”
ภคพรแสยะยิ้ม เดินหันหลังจากไปอย่างอารมณ์ดี เกตุแก้วเซ หมดกำลังใจ
“นี่มันแค่เริ่มต้น”ภคพรยิ้มกับตัวเองอย่างเลือดเย็น เดินออกมาจากห้องอย่างใจเย็น ก่อนจะต้องหุบยิ้มลงเพราะการเผชิญหน้ากับ
ประพนธ์
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
ประพนธ์รีบร้อนตะวาดใส่เธอ
“มาดูให้แน่ใจว่าศัตรูของฉันยังไม่รีบด่วนตายก่อนได้รับโทษทัณฑ์”
ภคพรมองประพนธ์เย้ยหยัน เดินกระแทกไหล่เขาและจากไปอย่างผู้ชนะเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
......................................................จบตอน...................................................
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.ค. 2556, 22:39:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.ค. 2556, 17:56:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 1241
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 3 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 5 >> |