ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 5
ไร้หัวใจ ตอนที่ 5
.............ประพนธ์ยืนตัวแข็งด้วยความเกลียดชัง การกระทำของภคพรยิ่งทำให้เขาเกลียดเธอ เรื่องราวทุกอย่างที่เกตุแก้วเล่าให้ฟัง
ทำให้เขาปวดใจ ถ้าเขาเข้มแข็งและพยายามต่อสู้ให้มากกว่านี้ เพื่อไม่ให้มีงานแต่งงานเกิดขึ้น เขากับเกตุแก้วคงไม่ต้องทุกข์ใจกัน
ขนาดนี้
“ผู้หญิงคนนี้น่ากลัว เกตุกลัวค่ะ กลัวว่าคุณจะรักเธอ”
ดวงตาหวั่นไหวของเกตุแก้วยิ่งทำให้ประพนธ์สงสารเธอ
“รอแป๊บนึงนะเดี๋ยวผมกลับมา”
ประพันธ์คว้าพวงหรีดไว้ในมือและรีบร้อนเดินออกจากห้อง ตามภคพรจนมาถึงที่ลานจอดรถ
“อยู่นี่เอง”
ประพนธ์ดิ่งเข้าไปหาภคพรที่กำลังเปิดประตูรถ
“จะรีบไปไหน”
ประพนธ์กระชากภคพรเหวี่ยงเธอออกจากรถ
“เอากลับไปด้วย ของเธอไม่ใช่หรอ”
ประพนธ์เหวี่ยงพวงหรีดลงตรงหน้าภคพร
“อยากได้บ้างก็ไม่บอก ฉันจะได้หาให้นายซักพวง”
ภคพรยิ้มเยาะ ยืนกอดอกสบายใจ
“เธอมาที่นี่ทำไม ต้องการอะไร คิดว่าฉันจะรักเธอได้ลงคอหรือไง เธอคงยังไม่รู้สินะว่าฉันเกลียดเธอมากขนาดไหน จะต้องให้
สาธยายหรือเปล่าว่ามากขนาดไหน”
ประพนธ์ตะวาดใส่
“คงไม่ต้องลำบากนายมากขนาดนั้นหรอก แล้วก็ไม่ต้องคิดหลงตัวเองว่าฉันจะรักนายหรือจะทำให้นายมารักฉัน ฉันเองก็ไม่ได้
เกลียดนายน้อยไปกว่าที่นายเกลียดฉันแม้แต่น้อย ที่ฉันพูดฉันทำทั้งหมดก็เพราะอยากทำให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวด มันก็แค่นั้น”
ภคพรเย้ยหยัน ไม่ว่าจะมองยังไงคนที่เป็นต่อในเกมนี้ก็คือเธอ
“เฮ่ย...ทำบ้าอะไรของเธอ เธอ”
ประพนธ์ร้องลั่นตกใจ ภคพรเข้ามากอดเขา ก่อนจะได้สติผลักเธอล้มลงไม่เป็นท่าอยู่ตรงหน้า
“นายเป็นคนกอดฉันเองนะ ทำไม แค่แฟนเก่านายเดินมา ต้องทำกับฉันขนาดนี้เลยหรอ”
ภคพรแสร้งเล่นละคร เพราะเห็นเกตุแก้วเดินตามมา ประพนธ์ตกใจหันไปมองหาเกตุแก้ว เห็นเธอยืนตัวแข็งอยู่ไม่ไกล
“ไม่จริงนะเกตุ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจ เราทุกคนรู้ดี ผมไม่มีวันกอดเธอ”
ประพนธ์เข้าไปหาเกตุแก้วพยายามแก้ตัว
“เกตุ...เกตุ”
หญิงสาวน้ำตาเอ่อไหล หัวใจของเธอกำลังเจ็บปวด
“คุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง เมื่อคืนคุณกอดฉัน จูบฉัน ให้สัญญากับฉันว่าคุณจะเลิกกับผู้หญิงคนนี้ ทำไมคุณ...”
ภคพรยังคงเล่นละครต่อไป
“ไม่จริงนะเกตุ...เธอ...เธอมันผู้หญิงบ้า หน้าด้าน เธอ...”
ประพนธ์เลิ่กลั่ก พยามยามแก้ตัว
“ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไม ทำไม...”
เกตุแก้วยืนหายใจหอบ หวาดหวั่น
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ ผมไม่ได้รัก ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไรแล้ว”
ประพนธ์กอดร่างบางของคนรักตรงหน้าแนบแน่นกลัวจะสูญเสียเธอไป
“คุณมันเลว คุณหลอกใช้ความรักของฉัน ฉันไม่น่าหลงเชื่อคุณเลย”
ภคพรยังคงแสดงละคร บีบน้ำตา เกตุแก้วมองหน้าเธอสับสนวุ่นวาย รู้สึกผิดไปกับเธอ ก่อนจะถอยห่างจากประพนธ์ทั้งน้ำตา
“เธอมันหน้าด้าน ไร้ยางอาย ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไว้แน่ เธอจะต้องเสียใจ”
ประพนธ์ผลักไหล่ภคพร รากเกตุแก้วหันเดินหนีไปอีกทาง
“ปล่อยเกตุนะพนธ์ ปล่อยสิ ปล่อย”
เกตุแก้วดิ้นรน แต่ก็ไม่อาจขัดขืน
“ไอ้บ้าประพนธ์ นายตายแน่ ไอ้คนเลว”
ภคพรบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย มองดูแผลยาวที่เรียวขาแสนสวยเพราะฝีมือของประพนธ์
**************************************************************************
.............เกือบชั่วโมงที่ประพนธ์กับเกตุแก้วนั่งนิ่งงันไม่พูดอะไรเลยอยู่ในห้องพักฟื้นของกันย์ ปัญหาที่เกิดขึ้นทำให้พวกเขารู้สึกไม่มั่นคง
และระแวงในความรักของกันและกัน
“เกตุทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แค่รอให้คุณเปลี่ยนใจ”
เกตุแก้วเสียงสั่น
“คุณต้องรอผมนะเกตุ ผมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นทำแบบนี้กับเราตลอดไปแน่ เชื่อผม ผมไม่มีวันรักผู้หญิงคนนั้น ไม่มีวัน คุณต้องรอผม”
ประพนธ์กุมมือคนรักไว้แน่นหนา
“เกตุกลัวค่ะ กลัวความร้ายกาจของผู้หญิงคนนั้น กลัวว่าเธอจะแย่งพนธ์ไป”
เกตุแก้วยกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้โอออกมาอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก
“เกตุผมรักคุณ รักแค่คุณคนเดียว อย่าร้องไห้นะครับ อย่าร้อง”
ประพนธ์น้ำตาไหล สงสารคนรักจับหัวใจ ถ้าไม่มีภคพรป่านนี้เขาคงมีความสุขกับชีวิตการแต่งงานไปแล้ว
**************************************************************************
.............ภคพรนอนหลับอยู่บนเตียงนอนของประพนธ์ด้วยความเหนื่อยล้า เธอกำลังหลับสบายจนประพนธ์เดินเข้ามาถึงและทำรุนแรง
กับเธอด้วยอารมณ์ที่แสนเกรี้ยวกราด
“เธอมันนังงูพิษ”
ประพนธ์ฉุดกระชาก ภคพรนั่งงงงันอยู่ตรงหน้าเขาเพราะแรงฉุดของประพนธ์
“นาย...”
ภคพรยังคงงัวเงีย ก่อนจะได้สติกลับคืนมาเพราะประพนธ์กำข้อมือของเธอบีบเอาไว้ หญิงสาวเงื้อมือฟาดเต็มแรงลงบนหน้าเขา
แต่ประพนธ์รู้ทันและจับมือของภคพรเอาไว้
“เธอจะเอายังไงกับฉัน ฮะ จะเอายังไง”
ประพนธ์จับไหล่ภรรยาเขย่าอย่างเกลียดชัง
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย ปล่อย”
ภคพรสะบัดแขนประพนธ์
“ความพินาศย่อยยับ ความเสียใจจนต้องกระอักเลือดตายของคนพวกนั้นไงที่ฉันต้องการ ฉันต้องการให้พวกมันเจ็บปวด ให้พวกมัน
ทุกข์ทรมานเหมือนที่น้องฉันได้รับ พวกมันทุกคนต้องเสียใจจนวันตาย จนวันตาย”ภคพรตะโกนใส่หน้าประพนธ์ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไป
ด้วยความขื่นขม
“เธอมันบ้า ยายบ้า ถ้าเธอกล้าทำให้เกตุเสียใจอีก ฉันจะสั่งสอนเธอ ฉันจะเลวระยำกับเธอให้ไม่ต่างอะไรจากหมาข้างถนนเลย
ไม่เชื่อคอยดู”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรเสียงดังใส่หน้าเธอ
“ต่อให้นายเลวกับฉันขนาดไหน ฉันก็ไม่กลัว นายเลวกับฉันเท่าไหร่ ฉันก็จะเลวให้ไม่ต่างกัน คนอย่างฉันพูดจริงทำจริง แล้วก็ทำได้
เลือดเย็นกว่านายมากด้วย”
ภคพรมองจ้องประพนธ์ท้าทาย ในหัวใจเธอเต็มไปด้วยความแค้น ไม่แปลกเลยที่การกระทำของเธอจะมีแต่เรื่องร้ายๆ
“เธอจะไม่ยอมฟังที่ฉันพูดใช่ไหม”
ประพนธ์กัดฟันด้วยความเดือดดาลที่พุ่งพล่านอยู่ข้างในอก
“ไม่มีวัน”
ภคพรยิ้มเยาะท้าทาย ประพนธ์ยิ่งโมโหหนักจับเธอยัดใส่ตู้เสื้อผ้าด้วยความรุนแรง
“ปัง”
ประตูถูกปิดสนิทลงพร้อมกับเสียงร้องของภคพร หญิงสาวที่หวาดกลัวความมืดมากกว่าใครๆ
“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วยเธอ ทุกครั้งที่เธอทำให้คนที่ฉันรักเสียใจ ฉันก็จะทรมานเธอแบบนั้นเหมือนกัน”
ประพนธ์หมดสิ้นความอดทนกับภคพรและทำเรื่องราวเลวร้ายใส่เธอแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน
“ทีนี้เธอคงคิดได้แล้วสินะว่าต้องทำตัวยังไง”
ประพนธ์เดินหายเข้าห้องน้ำไป โดยไม่สนใจความเป็นความตายของภคพรแม้แต่น้อย
**************************************************************************
.............เช้าตรู่ของวันใหม่หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จประพนธ์จึงยอมเปิดตู้เสื้อผ้าให้ภคพรออกมาอย่างอารมณ์ดี
“นาย..”
ภคพรเหลือบตามองประพนธ์ด้วยแววตาที่แสนอ่อนล้าแต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง
“นึกว่าจะขาดอากาศหายใจตายไปซะแล้ว ตายยากจริงๆเลย”
ประพนธ์ยิ้มกวนประสาท ภคพรประคองร่างตัวเองลงจากตู้อย่างอิดโรย ตรงดิ่งมาหาประพนธ์เงื้อมือจะฟาดหน้าเขา แต่ก็ต้องล่วงลง
ตรงหน้าเขาซะก่อนเพราะไร้เรี่ยวแรง
“เธอสมควรได้รับมัน”
ประพนธ์มองร่างบางของหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าด้วยความสะใจ เดินออกจากห้องไปอย่างไร้หัวใจ
**************************************************************************
.............หลังจากแต่งงานกับนวพรรษ ธาวินก็ถูกดึงตัวมาทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านการตลาดให้กับบริษัทพรพรรษ ตลอดเวลาที่อยู่ใน
บริษัทไม่มีใครเคยเห็นพวกเขาพูดคุยหยอกล้อเล่นกันหรือแม้แต่ยิ้มให้กัน มีแต่ความบึ้งตึงและเฉยชาเท่านั้น ที่พวกเขาแสดงออก
ต่อกัน
“อ้วกๆๆ”
นวพรรษผะอืดผะอมทำท่าจะอาเจียนขณะอยู่ในลิฟต์กับธาวินเพียงลำพัง 2 คน
“คุณไม่สบายหรอครับ”
ธาวินถามขึ้นตามมารยาท
“ไม่ค่ะ ฉันสบายดี”
นวพรรษปฏิเสธความช่วยเหลือ ก่อนจะรีบยกมือมาปิดปากผะอืดผะอมอยากจะอาเจียน
“เปิดด้วยครับ”
ธาวินฉุดร่างบางของนวพรรษออกจากลิฟต์
“ขอบ..อ้วกกก”
นวพรรษร้อนรนวิ่งไปในห้องน้ำ ธาวินเดินตามไปด้วยความกังวล ยืนรอเธออยู่หน้าห้องน้ำ
“คุณ..รอฉัน”
นวพรรษเดินออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า เธอดูเหมือนคนป่วยที่ต้องการการพักผ่อน
“ผมว่าคุณต้องการหมอ คุณอาเจียนนานเกินไปแล้ว”
ธาวินห่วงใยเพราะหญิงสาวรบกวนการนอนของเขาเพราะเสียงอาเจียนมาหลายวันแล้ว
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ไป ฉันสบายดี”
นวพรรษรีบร้อนปฏิเสธเดินหนีไปหน้าลิฟต์หน้าตาบึ้งตึง
“คุณท้อง”
ธาวินถามออกไปตรงๆขณะยืนรอลิฟต์
“ฉัน...”
นวพรรษเบิกตากว้าง มือไม้สั่น ทำอะไรไม่ถูก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าคุณจะท้อง แต่ผมจำเป็นต้องรู้ว่าเด็กคนนี้ใช่ลูกของผมหรือเปล่า”
ธาวินพยายามนิ่ง แม้ว่าภายในใจหวาดหวั่นไม่อาจสงบ
“เขาเป็นลูกของเราค่ะ”
นวพรรษน้ำตาคลอเบ้า ไม่อาจพูดความจริง
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณกับผม จะไม่มีใครมีสิทธิ์ในตัวเขานอกจากคุณกับผม”
ธาวินวางมือลงบนบ่าของนวพรรษ ทั้งห่วงใยและทั้งสงสารเธอจนสุดขั้วหัวใจ
“ตั้งแต่ฉันตกลงแต่งงานกับคุณ ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันก็จะเป็นของคุณ แค่ของคุณคนเดียว”
นวพรรษเสียงสั่น ยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลรินพร่างพรูออกมาเพราะไม่อาจควบคุม ธาวินยกมือขึ้นค่อยๆเอื้อมไปบนแก้มของนวพรรษ
แต่เธอเขยิบหนีและส่งสายตาบอกให้เขารู้ ว่าเขากำลังทำให้เธอลำบากใจ
**************************************************************************
.............“กรี๊ดดด”เสียงกรีดร้องของนมมาลัยทำให้ทุกคนที่นั่งทานข้าวเช้าอยู่บนโต๊ะอาหารรีบร้อนลุกจากโต๊ะอาหารและวิ่งขึ้นบันได
ด้วยความรีบร้อน ยกเว้นประพนธ์ที่นั่งส่ายหน้าไปมาอย่างขัดใจ
“นม นะ นม”
ประพนธ์บ่นงึมงำ เดินตามขึ้นชั้นบนอย่างอิดออด
เกิดอะไรขึ้น”
ประไพรถามหน้าตาตื่น
“คุณภคพรเธอเป็นลมค่ะ คุณท่าน”
มาลัยยืนอกสั่นหวั่นไหว
“สมน้ำหน้า”
ประไพรยิ้มเยาะ ก่อนจะต้องหยุดกิริยาไม่น่ารักเพราะสามีมองจ้องมาที่เธอ
“คุณนี่มันจริงๆเลย/คุณจะทำอะไรน่ะ เดี๋ยวก็หลังเดาะหลอกคุณพิภพ”
ประไพรห้ามปรามสามีที่กำลังจะเข้าไปอุ้มภคพร
“ผมเองครับพ่อ”
ประพนธ์รับอาสา อุ้มภคพรขึ้นอย่างเบาสบายด้วยท่าทางเซื่องที่แสนเฉยชา
“แกมัวทำอะไรอยู่ เมียเป็นลมอยู่คาห้อง แกลงไปกินข้าวหน้าตาเฉยแบบนั้นได้ยังไง”
พิภพต่อว่าลูกชาย ประพนธ์ยืนเฉยไม่ตอบโต้ พาภคพรเดินออกจากห้อง
“คุณก็ ลูกจะรู้ได้ยังไงว่าแม่คนนี้จะเป็นลม”
ประไพรแก้ต่างให้ลูกชาย
“คุณหญิง”
พิภพดุภรรยา เดินตามลูกชายออกจากห้องไปติดๆ จนกระทั่งเดินลงมาถึงหน้าบ้าน
“นิล เอารถออก”
พิภพตะโกนบอกคนขับรถ ประพนธ์วางร่างภรรยาคนสวยลงบนเบาะหลังอย่างทุลักทุเล
“พ่อกับแม่มีประชุมแต่เช้า แกต้องเป็นคนพาหนูภคพรไปโรงพยาบาล พ่อกับแม่คงไปด้วยไม่ได้”
พูดจบพิภพก็เดินไปขึ้นรถอีกคันหนึ่งพร้อมกับภรรยา
“ซวยจริงๆเลย”
ประพนธ์คร่ำครวญ แต่ก็ต้องพาภคพรไปโรงพยาบาลตามคำสั่งของพ่ออยู่ดี
**************************************************************************
.............ภคพรถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที อาการทรุดโทรมของเธอไม่ได้ทำให้ประพนธ์รู้สึกแย่แม้แต่น้อย เขายังคงยืนเฉยอยู่ได้
ด้วยท่าทางเฉยชา
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ”
พยาบาลรีบร้อนถามประพนธ์
“ทำไมครับ”
ประพนธ์ถามสุภาพ
“คือว่าเราต้องการกรอกประวัติคนไข้ ไม่ทราบว่าคุณพอจะช่วย..”
“ผมไม่ทราบ ผู้รู้แค่ว่าผู้หญิงร้ายกาจที่ไม่มีวันตายง่ายๆคนนี้ชื่อภคพร เป็นภรรยาผมเอง อยากทำอะไรกับเธอก็เชิญ ผมอนุญาต”
ประพนธ์ตอบหน้าตาเฉย มองดูนวรพรรษเดินเข้ามาพร้อมกับธาวิน
“พี่เนย์อยู่ไหนค่ะ”
นวพรรษหน้าตาตื่น
“....”
ประพนธ์ไม่ยอมตอบคำถาม เขายืนเฉยมองจ้องนวพรรษตั้งแต่หัวจรดเท้า
“คุณก็ดูมีความสุขกับการแต่งงานครั้งนี้ ไม่เห็นเจ็บปวดเหมือนอย่างกับที่พี่สาวคุณป่าวประกาศเลยแม้แต่น้อย ทำไมพี่สาวคุณถึงต้อง
ทำร้ายเรา ผมไม่เข้าใจจริงๆ”
พูดจบประพนธ์ก็เดินจากไปโดยไม่ยอมตอบคำถามใดๆทั้งสิ้น นวพรรษยืนหน้าชาดิกเพราะความอับอาย รู้อยู่เต็มอกว่าต้นเหตุของ
ปัญหาทั้งหมดก็คือเธอเอง
“ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรบ้าง”
ธาวินถามนวพรรษที่ยืนอึ้งเฉยชามีต่อฉันทำร้ายพวกเขา เพราะฉันทำให้พวกเขาเจ็บปวด ฉันจะเอาอะไรไปตอบโต้พวกเขา”
นวพรรษหันไปมองสบตาธาวินเศร้าๆ
“แต่ว่าคุณ คุณเป็นสามีฉัน คุณทำได้แค่ยืนแข็งเป็นท่อนไม้ เวลาที่ภรรยาของคุณโดนคนอื่นดูถูก ดูเหมือนว่าคุณไม่มี่ความพยายาม
แม้แต่น้อยที่จะรักฉัน ฉันคงพูดอะไรไม่ได้นอกจากขอโทษ ที่ดึงคุณเข้ามาอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้”
นวพรรษเดินจากไปพร้อมกับความคับอกคับใจ
“ในเมื่อคุณเองก็ไม่เคยคิดที่จะรักผม ผมทำแบบนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการหรอ”
ธาวินสับสนวุ่นวาย ไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงเพื่อให้ทุกคนพอใจ
จบตอน ^___^
.............ประพนธ์ยืนตัวแข็งด้วยความเกลียดชัง การกระทำของภคพรยิ่งทำให้เขาเกลียดเธอ เรื่องราวทุกอย่างที่เกตุแก้วเล่าให้ฟัง
ทำให้เขาปวดใจ ถ้าเขาเข้มแข็งและพยายามต่อสู้ให้มากกว่านี้ เพื่อไม่ให้มีงานแต่งงานเกิดขึ้น เขากับเกตุแก้วคงไม่ต้องทุกข์ใจกัน
ขนาดนี้
“ผู้หญิงคนนี้น่ากลัว เกตุกลัวค่ะ กลัวว่าคุณจะรักเธอ”
ดวงตาหวั่นไหวของเกตุแก้วยิ่งทำให้ประพนธ์สงสารเธอ
“รอแป๊บนึงนะเดี๋ยวผมกลับมา”
ประพันธ์คว้าพวงหรีดไว้ในมือและรีบร้อนเดินออกจากห้อง ตามภคพรจนมาถึงที่ลานจอดรถ
“อยู่นี่เอง”
ประพนธ์ดิ่งเข้าไปหาภคพรที่กำลังเปิดประตูรถ
“จะรีบไปไหน”
ประพนธ์กระชากภคพรเหวี่ยงเธอออกจากรถ
“เอากลับไปด้วย ของเธอไม่ใช่หรอ”
ประพนธ์เหวี่ยงพวงหรีดลงตรงหน้าภคพร
“อยากได้บ้างก็ไม่บอก ฉันจะได้หาให้นายซักพวง”
ภคพรยิ้มเยาะ ยืนกอดอกสบายใจ
“เธอมาที่นี่ทำไม ต้องการอะไร คิดว่าฉันจะรักเธอได้ลงคอหรือไง เธอคงยังไม่รู้สินะว่าฉันเกลียดเธอมากขนาดไหน จะต้องให้
สาธยายหรือเปล่าว่ามากขนาดไหน”
ประพนธ์ตะวาดใส่
“คงไม่ต้องลำบากนายมากขนาดนั้นหรอก แล้วก็ไม่ต้องคิดหลงตัวเองว่าฉันจะรักนายหรือจะทำให้นายมารักฉัน ฉันเองก็ไม่ได้
เกลียดนายน้อยไปกว่าที่นายเกลียดฉันแม้แต่น้อย ที่ฉันพูดฉันทำทั้งหมดก็เพราะอยากทำให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวด มันก็แค่นั้น”
ภคพรเย้ยหยัน ไม่ว่าจะมองยังไงคนที่เป็นต่อในเกมนี้ก็คือเธอ
“เฮ่ย...ทำบ้าอะไรของเธอ เธอ”
ประพนธ์ร้องลั่นตกใจ ภคพรเข้ามากอดเขา ก่อนจะได้สติผลักเธอล้มลงไม่เป็นท่าอยู่ตรงหน้า
“นายเป็นคนกอดฉันเองนะ ทำไม แค่แฟนเก่านายเดินมา ต้องทำกับฉันขนาดนี้เลยหรอ”
ภคพรแสร้งเล่นละคร เพราะเห็นเกตุแก้วเดินตามมา ประพนธ์ตกใจหันไปมองหาเกตุแก้ว เห็นเธอยืนตัวแข็งอยู่ไม่ไกล
“ไม่จริงนะเกตุ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจ เราทุกคนรู้ดี ผมไม่มีวันกอดเธอ”
ประพนธ์เข้าไปหาเกตุแก้วพยายามแก้ตัว
“เกตุ...เกตุ”
หญิงสาวน้ำตาเอ่อไหล หัวใจของเธอกำลังเจ็บปวด
“คุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง เมื่อคืนคุณกอดฉัน จูบฉัน ให้สัญญากับฉันว่าคุณจะเลิกกับผู้หญิงคนนี้ ทำไมคุณ...”
ภคพรยังคงเล่นละครต่อไป
“ไม่จริงนะเกตุ...เธอ...เธอมันผู้หญิงบ้า หน้าด้าน เธอ...”
ประพนธ์เลิ่กลั่ก พยามยามแก้ตัว
“ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไม ทำไม...”
เกตุแก้วยืนหายใจหอบ หวาดหวั่น
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ ผมไม่ได้รัก ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไรแล้ว”
ประพนธ์กอดร่างบางของคนรักตรงหน้าแนบแน่นกลัวจะสูญเสียเธอไป
“คุณมันเลว คุณหลอกใช้ความรักของฉัน ฉันไม่น่าหลงเชื่อคุณเลย”
ภคพรยังคงแสดงละคร บีบน้ำตา เกตุแก้วมองหน้าเธอสับสนวุ่นวาย รู้สึกผิดไปกับเธอ ก่อนจะถอยห่างจากประพนธ์ทั้งน้ำตา
“เธอมันหน้าด้าน ไร้ยางอาย ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไว้แน่ เธอจะต้องเสียใจ”
ประพนธ์ผลักไหล่ภคพร รากเกตุแก้วหันเดินหนีไปอีกทาง
“ปล่อยเกตุนะพนธ์ ปล่อยสิ ปล่อย”
เกตุแก้วดิ้นรน แต่ก็ไม่อาจขัดขืน
“ไอ้บ้าประพนธ์ นายตายแน่ ไอ้คนเลว”
ภคพรบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย มองดูแผลยาวที่เรียวขาแสนสวยเพราะฝีมือของประพนธ์
**************************************************************************
.............เกือบชั่วโมงที่ประพนธ์กับเกตุแก้วนั่งนิ่งงันไม่พูดอะไรเลยอยู่ในห้องพักฟื้นของกันย์ ปัญหาที่เกิดขึ้นทำให้พวกเขารู้สึกไม่มั่นคง
และระแวงในความรักของกันและกัน
“เกตุทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แค่รอให้คุณเปลี่ยนใจ”
เกตุแก้วเสียงสั่น
“คุณต้องรอผมนะเกตุ ผมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นทำแบบนี้กับเราตลอดไปแน่ เชื่อผม ผมไม่มีวันรักผู้หญิงคนนั้น ไม่มีวัน คุณต้องรอผม”
ประพนธ์กุมมือคนรักไว้แน่นหนา
“เกตุกลัวค่ะ กลัวความร้ายกาจของผู้หญิงคนนั้น กลัวว่าเธอจะแย่งพนธ์ไป”
เกตุแก้วยกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้โอออกมาอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก
“เกตุผมรักคุณ รักแค่คุณคนเดียว อย่าร้องไห้นะครับ อย่าร้อง”
ประพนธ์น้ำตาไหล สงสารคนรักจับหัวใจ ถ้าไม่มีภคพรป่านนี้เขาคงมีความสุขกับชีวิตการแต่งงานไปแล้ว
**************************************************************************
.............ภคพรนอนหลับอยู่บนเตียงนอนของประพนธ์ด้วยความเหนื่อยล้า เธอกำลังหลับสบายจนประพนธ์เดินเข้ามาถึงและทำรุนแรง
กับเธอด้วยอารมณ์ที่แสนเกรี้ยวกราด
“เธอมันนังงูพิษ”
ประพนธ์ฉุดกระชาก ภคพรนั่งงงงันอยู่ตรงหน้าเขาเพราะแรงฉุดของประพนธ์
“นาย...”
ภคพรยังคงงัวเงีย ก่อนจะได้สติกลับคืนมาเพราะประพนธ์กำข้อมือของเธอบีบเอาไว้ หญิงสาวเงื้อมือฟาดเต็มแรงลงบนหน้าเขา
แต่ประพนธ์รู้ทันและจับมือของภคพรเอาไว้
“เธอจะเอายังไงกับฉัน ฮะ จะเอายังไง”
ประพนธ์จับไหล่ภรรยาเขย่าอย่างเกลียดชัง
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย ปล่อย”
ภคพรสะบัดแขนประพนธ์
“ความพินาศย่อยยับ ความเสียใจจนต้องกระอักเลือดตายของคนพวกนั้นไงที่ฉันต้องการ ฉันต้องการให้พวกมันเจ็บปวด ให้พวกมัน
ทุกข์ทรมานเหมือนที่น้องฉันได้รับ พวกมันทุกคนต้องเสียใจจนวันตาย จนวันตาย”ภคพรตะโกนใส่หน้าประพนธ์ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไป
ด้วยความขื่นขม
“เธอมันบ้า ยายบ้า ถ้าเธอกล้าทำให้เกตุเสียใจอีก ฉันจะสั่งสอนเธอ ฉันจะเลวระยำกับเธอให้ไม่ต่างอะไรจากหมาข้างถนนเลย
ไม่เชื่อคอยดู”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรเสียงดังใส่หน้าเธอ
“ต่อให้นายเลวกับฉันขนาดไหน ฉันก็ไม่กลัว นายเลวกับฉันเท่าไหร่ ฉันก็จะเลวให้ไม่ต่างกัน คนอย่างฉันพูดจริงทำจริง แล้วก็ทำได้
เลือดเย็นกว่านายมากด้วย”
ภคพรมองจ้องประพนธ์ท้าทาย ในหัวใจเธอเต็มไปด้วยความแค้น ไม่แปลกเลยที่การกระทำของเธอจะมีแต่เรื่องร้ายๆ
“เธอจะไม่ยอมฟังที่ฉันพูดใช่ไหม”
ประพนธ์กัดฟันด้วยความเดือดดาลที่พุ่งพล่านอยู่ข้างในอก
“ไม่มีวัน”
ภคพรยิ้มเยาะท้าทาย ประพนธ์ยิ่งโมโหหนักจับเธอยัดใส่ตู้เสื้อผ้าด้วยความรุนแรง
“ปัง”
ประตูถูกปิดสนิทลงพร้อมกับเสียงร้องของภคพร หญิงสาวที่หวาดกลัวความมืดมากกว่าใครๆ
“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วยเธอ ทุกครั้งที่เธอทำให้คนที่ฉันรักเสียใจ ฉันก็จะทรมานเธอแบบนั้นเหมือนกัน”
ประพนธ์หมดสิ้นความอดทนกับภคพรและทำเรื่องราวเลวร้ายใส่เธอแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน
“ทีนี้เธอคงคิดได้แล้วสินะว่าต้องทำตัวยังไง”
ประพนธ์เดินหายเข้าห้องน้ำไป โดยไม่สนใจความเป็นความตายของภคพรแม้แต่น้อย
**************************************************************************
.............เช้าตรู่ของวันใหม่หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จประพนธ์จึงยอมเปิดตู้เสื้อผ้าให้ภคพรออกมาอย่างอารมณ์ดี
“นาย..”
ภคพรเหลือบตามองประพนธ์ด้วยแววตาที่แสนอ่อนล้าแต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง
“นึกว่าจะขาดอากาศหายใจตายไปซะแล้ว ตายยากจริงๆเลย”
ประพนธ์ยิ้มกวนประสาท ภคพรประคองร่างตัวเองลงจากตู้อย่างอิดโรย ตรงดิ่งมาหาประพนธ์เงื้อมือจะฟาดหน้าเขา แต่ก็ต้องล่วงลง
ตรงหน้าเขาซะก่อนเพราะไร้เรี่ยวแรง
“เธอสมควรได้รับมัน”
ประพนธ์มองร่างบางของหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าด้วยความสะใจ เดินออกจากห้องไปอย่างไร้หัวใจ
**************************************************************************
.............หลังจากแต่งงานกับนวพรรษ ธาวินก็ถูกดึงตัวมาทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านการตลาดให้กับบริษัทพรพรรษ ตลอดเวลาที่อยู่ใน
บริษัทไม่มีใครเคยเห็นพวกเขาพูดคุยหยอกล้อเล่นกันหรือแม้แต่ยิ้มให้กัน มีแต่ความบึ้งตึงและเฉยชาเท่านั้น ที่พวกเขาแสดงออก
ต่อกัน
“อ้วกๆๆ”
นวพรรษผะอืดผะอมทำท่าจะอาเจียนขณะอยู่ในลิฟต์กับธาวินเพียงลำพัง 2 คน
“คุณไม่สบายหรอครับ”
ธาวินถามขึ้นตามมารยาท
“ไม่ค่ะ ฉันสบายดี”
นวพรรษปฏิเสธความช่วยเหลือ ก่อนจะรีบยกมือมาปิดปากผะอืดผะอมอยากจะอาเจียน
“เปิดด้วยครับ”
ธาวินฉุดร่างบางของนวพรรษออกจากลิฟต์
“ขอบ..อ้วกกก”
นวพรรษร้อนรนวิ่งไปในห้องน้ำ ธาวินเดินตามไปด้วยความกังวล ยืนรอเธออยู่หน้าห้องน้ำ
“คุณ..รอฉัน”
นวพรรษเดินออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า เธอดูเหมือนคนป่วยที่ต้องการการพักผ่อน
“ผมว่าคุณต้องการหมอ คุณอาเจียนนานเกินไปแล้ว”
ธาวินห่วงใยเพราะหญิงสาวรบกวนการนอนของเขาเพราะเสียงอาเจียนมาหลายวันแล้ว
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ไป ฉันสบายดี”
นวพรรษรีบร้อนปฏิเสธเดินหนีไปหน้าลิฟต์หน้าตาบึ้งตึง
“คุณท้อง”
ธาวินถามออกไปตรงๆขณะยืนรอลิฟต์
“ฉัน...”
นวพรรษเบิกตากว้าง มือไม้สั่น ทำอะไรไม่ถูก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าคุณจะท้อง แต่ผมจำเป็นต้องรู้ว่าเด็กคนนี้ใช่ลูกของผมหรือเปล่า”
ธาวินพยายามนิ่ง แม้ว่าภายในใจหวาดหวั่นไม่อาจสงบ
“เขาเป็นลูกของเราค่ะ”
นวพรรษน้ำตาคลอเบ้า ไม่อาจพูดความจริง
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณกับผม จะไม่มีใครมีสิทธิ์ในตัวเขานอกจากคุณกับผม”
ธาวินวางมือลงบนบ่าของนวพรรษ ทั้งห่วงใยและทั้งสงสารเธอจนสุดขั้วหัวใจ
“ตั้งแต่ฉันตกลงแต่งงานกับคุณ ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันก็จะเป็นของคุณ แค่ของคุณคนเดียว”
นวพรรษเสียงสั่น ยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลรินพร่างพรูออกมาเพราะไม่อาจควบคุม ธาวินยกมือขึ้นค่อยๆเอื้อมไปบนแก้มของนวพรรษ
แต่เธอเขยิบหนีและส่งสายตาบอกให้เขารู้ ว่าเขากำลังทำให้เธอลำบากใจ
**************************************************************************
.............“กรี๊ดดด”เสียงกรีดร้องของนมมาลัยทำให้ทุกคนที่นั่งทานข้าวเช้าอยู่บนโต๊ะอาหารรีบร้อนลุกจากโต๊ะอาหารและวิ่งขึ้นบันได
ด้วยความรีบร้อน ยกเว้นประพนธ์ที่นั่งส่ายหน้าไปมาอย่างขัดใจ
“นม นะ นม”
ประพนธ์บ่นงึมงำ เดินตามขึ้นชั้นบนอย่างอิดออด
เกิดอะไรขึ้น”
ประไพรถามหน้าตาตื่น
“คุณภคพรเธอเป็นลมค่ะ คุณท่าน”
มาลัยยืนอกสั่นหวั่นไหว
“สมน้ำหน้า”
ประไพรยิ้มเยาะ ก่อนจะต้องหยุดกิริยาไม่น่ารักเพราะสามีมองจ้องมาที่เธอ
“คุณนี่มันจริงๆเลย/คุณจะทำอะไรน่ะ เดี๋ยวก็หลังเดาะหลอกคุณพิภพ”
ประไพรห้ามปรามสามีที่กำลังจะเข้าไปอุ้มภคพร
“ผมเองครับพ่อ”
ประพนธ์รับอาสา อุ้มภคพรขึ้นอย่างเบาสบายด้วยท่าทางเซื่องที่แสนเฉยชา
“แกมัวทำอะไรอยู่ เมียเป็นลมอยู่คาห้อง แกลงไปกินข้าวหน้าตาเฉยแบบนั้นได้ยังไง”
พิภพต่อว่าลูกชาย ประพนธ์ยืนเฉยไม่ตอบโต้ พาภคพรเดินออกจากห้อง
“คุณก็ ลูกจะรู้ได้ยังไงว่าแม่คนนี้จะเป็นลม”
ประไพรแก้ต่างให้ลูกชาย
“คุณหญิง”
พิภพดุภรรยา เดินตามลูกชายออกจากห้องไปติดๆ จนกระทั่งเดินลงมาถึงหน้าบ้าน
“นิล เอารถออก”
พิภพตะโกนบอกคนขับรถ ประพนธ์วางร่างภรรยาคนสวยลงบนเบาะหลังอย่างทุลักทุเล
“พ่อกับแม่มีประชุมแต่เช้า แกต้องเป็นคนพาหนูภคพรไปโรงพยาบาล พ่อกับแม่คงไปด้วยไม่ได้”
พูดจบพิภพก็เดินไปขึ้นรถอีกคันหนึ่งพร้อมกับภรรยา
“ซวยจริงๆเลย”
ประพนธ์คร่ำครวญ แต่ก็ต้องพาภคพรไปโรงพยาบาลตามคำสั่งของพ่ออยู่ดี
**************************************************************************
.............ภคพรถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที อาการทรุดโทรมของเธอไม่ได้ทำให้ประพนธ์รู้สึกแย่แม้แต่น้อย เขายังคงยืนเฉยอยู่ได้
ด้วยท่าทางเฉยชา
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ”
พยาบาลรีบร้อนถามประพนธ์
“ทำไมครับ”
ประพนธ์ถามสุภาพ
“คือว่าเราต้องการกรอกประวัติคนไข้ ไม่ทราบว่าคุณพอจะช่วย..”
“ผมไม่ทราบ ผู้รู้แค่ว่าผู้หญิงร้ายกาจที่ไม่มีวันตายง่ายๆคนนี้ชื่อภคพร เป็นภรรยาผมเอง อยากทำอะไรกับเธอก็เชิญ ผมอนุญาต”
ประพนธ์ตอบหน้าตาเฉย มองดูนวรพรรษเดินเข้ามาพร้อมกับธาวิน
“พี่เนย์อยู่ไหนค่ะ”
นวพรรษหน้าตาตื่น
“....”
ประพนธ์ไม่ยอมตอบคำถาม เขายืนเฉยมองจ้องนวพรรษตั้งแต่หัวจรดเท้า
“คุณก็ดูมีความสุขกับการแต่งงานครั้งนี้ ไม่เห็นเจ็บปวดเหมือนอย่างกับที่พี่สาวคุณป่าวประกาศเลยแม้แต่น้อย ทำไมพี่สาวคุณถึงต้อง
ทำร้ายเรา ผมไม่เข้าใจจริงๆ”
พูดจบประพนธ์ก็เดินจากไปโดยไม่ยอมตอบคำถามใดๆทั้งสิ้น นวพรรษยืนหน้าชาดิกเพราะความอับอาย รู้อยู่เต็มอกว่าต้นเหตุของ
ปัญหาทั้งหมดก็คือเธอเอง
“ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรบ้าง”
ธาวินถามนวพรรษที่ยืนอึ้งเฉยชามีต่อฉันทำร้ายพวกเขา เพราะฉันทำให้พวกเขาเจ็บปวด ฉันจะเอาอะไรไปตอบโต้พวกเขา”
นวพรรษหันไปมองสบตาธาวินเศร้าๆ
“แต่ว่าคุณ คุณเป็นสามีฉัน คุณทำได้แค่ยืนแข็งเป็นท่อนไม้ เวลาที่ภรรยาของคุณโดนคนอื่นดูถูก ดูเหมือนว่าคุณไม่มี่ความพยายาม
แม้แต่น้อยที่จะรักฉัน ฉันคงพูดอะไรไม่ได้นอกจากขอโทษ ที่ดึงคุณเข้ามาอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้”
นวพรรษเดินจากไปพร้อมกับความคับอกคับใจ
“ในเมื่อคุณเองก็ไม่เคยคิดที่จะรักผม ผมทำแบบนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการหรอ”
ธาวินสับสนวุ่นวาย ไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงเพื่อให้ทุกคนพอใจ
จบตอน ^___^
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ก.ค. 2556, 00:31:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.ค. 2556, 22:54:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1217
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 4 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 6 >> |