ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ

ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 13

ไร้หัวใจ ตอนที่ 13

.............ประไพรและพิภพเริ่มว้าวุ่นใจกับเหตุการณ์เลวร้ายที่ลูกๆของพวกเขากำลังถลำลึก แต่ปัญหาทุกอย่างมันก็ผูกเป็นปมแน่น
และยากเกินกว่าจะแก้ไขได้ง่ายๆโดยที่ไม่ต้องมีใครเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน
“ทำแบบนี้จะดีหรอครับคุณภค ผม...”
พิภพกังวลใจ
“อย่าห่วงเลยครับคุณพิภพ คุณก็แค่ไหลตามน้ำไปกับเกมของพวกเขาก่อน ผมอยากจะรู้จริงๆว่าลูกชายของคุณจะทำกับบริษัท
ของผมยังไง”
นวภคอมยิ้ม กว่าเขาจะมาถึงจุดนี้ได้มันไม่ใช่เรื่องง่าย อำนาจทุกอย่างที่เขามีล้วนได้มาด้วยความยากลำบากและแรงกายแรงใจ
ที่เขาทุ่มเท เขาไม่เคยคิดถึงจุดจบเพราะเขาคิดอยู่เสมอว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้น และนั่นทำให้เขาไม่เคยกลัวในสิ่งที่กันย์และ
ประพนธ์พยายามที่จะทำเลย
“ลูกชายของฉันเขาจำเป็นต้องทำค่ะ”
ประไพรยังคงแก้ต่างให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ
“คุณไพรคะ เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว เราอย่ามาใช้อารมณ์กันอีกเลยค่ะ ไม่ว่าเรื่องราวมันจะออกมาในรูปแบบไหน
เราต่างฝ่ายต่างก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่ ดิฉันไม่สามารถเปลี่ยนใจลูกสาวให้เลิกเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นพวกคุณได้
ดิฉันคงทำได้แค่ประคับประคองให้เรื่องราวทุกอย่างมันไม่เลวร้ายมากไปกว่านี้ก็เท่านั้นแหละค่ะ”
เพียงพรมีท่าทีเศร้าสร้อยขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน
“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเราแล้ว ที่จะทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น ถ้ามันเป็นเพราะโชคชะตากำหนด ความรู้สึกของพวกเขา
อาจจะเปลี่ยนแปลงเพราะเหตุการณ์ครั้งนี้ก็ได้ แต่ถ้าไม่ พ่อแม่อย่างพวกเราก็คงทำได้แค่ภาวนาให้เรื่องร้ายๆพวกนี้ผ่านพ้นไปซะที”
นวภคพูดด้วยสีหน้าหวั่นวิตก เขาไม่แน่ใจเลยว่าการซ้อนแผนในครั้งนี้ผลจะออกมาเป็นเช่นไร


**************************************************************************

.............ภคพรถูกซ้อมจนสะบักสะบอมและถูกจับขังไว้ในโรงแรมม่านรูดเล็กๆแห่งหนึ่ง เธอไม่มีทางดิ้นรนขัดขืนอะไรได้เลย
ความโหดร้าย ป่าเถื่อนของพวกแมงดาที่จับตัวเธอมาทำให้เธอขวัญผวา
“พ่อแม่ ช่วยหนูด้วย ช่วยหนูด้วย”
ภคพรร้องไห้โฮ ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ผมเผ้ายุ่งเหยิง มีเลือดเกรอะกังอยู่ตามลำแขนและใบหน้า
“แอ๊ด”
ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับแสงไฟที่สว่างจ้าขึ้น ชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่แสนเลือดเย็น
เขาปิดประตูลงและล็อคทันที
“....”
ชายหนุ่มร่างใหญ่เดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่ปลายเตียง สายตาหื่นกระหายที่เขามองจ้องเธอทำให้เธอขวัญผวา
“อย่าเข้ามานะ ฉันกลัวแล้ว กลัวแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฮือๆๆๆๆ”
ภคพรตัวสั่นเทา หวาดกลัวที่สุดในชีวิต
“อย่ามาทำเป็นเล่นตัว”
ท๊อป หนุ่มน้อยหน้าตาดี ลูกชายนักการเมืองชื่อดัง จับภคพรเหวี่ยงขึ้นมาบนเตียงนอน
“ฉันถูกหลอกมาขายตัว ฉันไม่ได้เต็มใจมา อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้วๆๆๆ”
ภคพรยกมือขึ้นไหว้วอนร้องขอความเมตตา ไม่สามารถเก็บกลั้นความกลัวเอาไว้ได้
“อย่ามาตอแหล ถอดเสื้อผ้าออกซะ ก่อนที่ฉันจะหมดอารมณ์”
ท๊อปมองจ้องหญิงสาวและตะวาดใส่เธอ
“ฉันไม่ยอม ช่วยด้วยๆ”
ภคพรร้องเสียงดังลั่นห้อง วิ่งหนีชายหนุ่มดุดันตรงหน้า แต่ก็ถูกเขาจับเหวี่ยงกลับมาที่เดิม พร้อมกับร่างกำยำของเขาที่ทับลงมา
บนร่างของเธออย่างหมดหนทางขัดขืน มือทั้งสองข้างของเขาตรึงมือของเธอเอาไว้กับเตียงนอน
“ช่วยด้วยๆๆ ปล่อยฉันนะ ปล่อย...ช่วย....”
ภคพรดิ้นรนขัดขืนเต็มกำลัง กรีดร้องดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของท๊อป ก่อนที่จะต้องหยุดทุกการเคลื่อนไหวเมื่อริมฝีปากบาง
ของชายหนุ่มบดขยี้ลงมาบนริมฝีปากชมพูระเรื่อของเธอ
“ปั้ง”
บานประตูกระแทกฝาผนังอย่างแรง พร้อมกับการปรากฏตัวของประพนธ์ ชายหนุ่มคว้าแจกันที่อยู่ใกล้มือฟาดไปเต็มแรงบนศีรษะ
ของท๊อป จนเขาสลบไป
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
ประพนธ์วิ่งเข้ามาหาภคพรที่ยังคงนอนแน่นิ่ง ตกตะลึง
“คุณ..”
ประพนธ์ฉุดร่างบางของภคพรให้ลุกขึ้น ในขณะที่เธอยังติดอยู่ในภวังค์แห่งฝันร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นไป
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้โฮถาโถมร่างกายเธอเข้าหาประพนธ์และกอดเขาเอาไว้แน่นในอ้อมแขน การมาของประพนธ์ทำให้เธอรู้สึก
ว่าตัวเองปลอดภัย
“ฮือๆๆๆ”
ภคพรซบหน้าร้องไห้ลงบนอกกว้างของชายหนุ่มด้วยอาการขวัญผวา ร่างของเธอสั่นไหวอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
ประพนธ์ค่อยๆยกมือขึ้นตบหลังเธอเบาๆเพื่อปลอบใจ
“ไปคุณ อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว”
ประพนธ์คลายกอดและกุมมือของหญิงสาว ออกจากโรงแรมม่านรูดด้วยความร้อนใจ


**************************************************************************

.............ประพนธ์พาภคพรย้อนกลับมาที่บ้านพักของเขา ร่างของเธอนอนเหมือนไร้วิญญาณอยู่บนเตียงนอนอันเดิม
เธอยังคงขวัญผวาและหวาดกลัวกับสิ่งที่เธอเพิ่งพบเจอมา
“คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
ประพนธ์ลุกขึ้นนั่งตามภคพรที่ผุดลุกผุดนั่งเหมือนคนเสียสติ
“ฉันกลัว”
ภคพรเสียงสั่น น้ำตาคลอ ภาพที่เธอถูกทำร้ายตามมาหลอกหลอน
“ผม..เอ่อ..”
ประพนธ์พูดไม่ออก ขาได้แต่มองจ้องหน้าเธอ
“คุณหิวไหม ผมไปหาอะไรมาให้ทานนะ”
ประพนธ์ลุกขึ้นจากเตียง แต่ถูกภคพรคว้าแขนเอาไว้
“โอ๊ย”
ภคพรร้องออกมาเสียงแผ่วเบา แค่เธอขยับตัวก็รู้สึกเจ็บไปหมดทั้งร่างกายเพราะบาดแผลที่เพิ่งถูกทำร้าย
“คุณเป็นอะไร/โอ๊ย”
ประพนธ์หันขวับมาจับแขนภคพรและเปิดแขนเสื้อนอนตัวยาวที่เธอใส่อยู่ รอยฟกช้ำดำเขียวของเธอทำให้เขาใจหาย
“พวกมันซ้อมคุณขนาดนี้เลยหรอ ผมจะไปรากคอพวกมันเข้าคุกให้หมด”
ประพนธ์เลือดขึ้นหน้า
“อย่าไปนะ”
ภคพรคว้ามือชายหนุ่ม มองเขาด้วยน้ำตานองหน้า
“คุณ...”ประพนธ์หันมาเผชิญหน้ากับภคพรด้วยความรู้สึกวาบหวามในใจ ดวงตาของเธอตอนนี้ไม่ว่าเป็นผู้ชายคนไหน
ก็คงจะไม่จากเธอไป
“ฉันกลัว”
ภคพรอ้อนวอน
“คุณนอนเถอะ ผมไม่ไปไหนหรอก”
ประพนธ์ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ภคพร หญิงสาวล้มตัวลงนอนตาม แต่มือทั้งสองข้างยังคงกำชายเสื้อของเขาเอาไว้แน่นหน้า
เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ความรู้สึกของประพนธ์ที่มีต่อภคพรเปลี่ยนไป เขาเริ่มรู้สึกเกลียดเธอน้อยลงและไม่รู้สึกหงุดหงิด
และอึดอัดเวลาที่ได้เห็นหน้าเธออีกแล้ว


**************************************************************************

.............“คุณทำอาหารอร่อยนะ อร่อยทุกอย่างเลย”
กันย์พูดสบายๆกับนวพรรษแบบที่ไม่เคยพูดกับผู้หญิงคนไหนนอกจากเกตุแก้ว
“ขอบคุณค่ะ ฉันไม่ค่อยฉลาด แล้วก็ทำงานไม่เก่งเหมือนพี่เนย์ ก็เลยคิดว่ามาเอาดีทางด้านงานบ้านงานเรือนคงจะดีกว่า”
นวพรรษกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ
“คุณธาวินเขาดีกับคุณหรือเปล่า”
กันย์พูดขึ้นมาลอยๆ
“เขาดีกับฉันทุกอย่าง ดีซะจนฉันรู้สึกแย่เลยด้วยซ้ำ”
นวพรรษเริ่มยิ้มไม่ออกอีกครั้ง
“เปิดใจรับเขาเข้ามาเถอะ คุณจะได้มีความสุขกับเขาซะที ผมอยากเห็นคุณมีความสุข ผมรู้สึกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้
แต่ว่าผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”
กันย์มองจ้องหน้านวพรรษเพื่อแสดงความจริงใจต่อเธอ
“ก่อนหน้านี้ชีวิตของฉันเคยมีแต่ความสุข แต่พอได้พบคุณ ฉันก็ไม่เคยได้รู้จักกับคำนั้นอีกเลย”
นวพรรษเริ่มไม่อาจกลั้นน้ำตา ความอ่อนไหวเข้ามาเกาะกุมทุกพื้นที่ในหัวใจ
“ชีวิตของฉันมันจะมีความสุขได้ยังไง ในเมื่อคนที่บอกว่าอยากให้ฉันมีความสุข เฝ้าคอยแต่จะทำร้ายจิตใจฉันอยู่ตลอดเวลาแบบนี้
ไม่มีใครทำให้ฉันร้องไห้ นอกจากคุณ ความทุกข์ทั้งหมดที่ฉันมีอยู่ตอนนี้ก็เพราะคุณ คุณเป็นคนเอาความสุขทั้งชีวิตของฉันไป”
“แค่คุณเลิกรักผม ความรู้สึกพวกนี้มันก็จะหายไป”
กันย์ยังคงเลือดเย็น เขาเลือกที่จะเดินหนีจากความจริงที่เขาไม่อยากรับรู้
“แค่คุณรักฉัน ความรู้สึกพวกนี้มันก็จะหายไปเหมือนกัน”
นวพรรษน้ำตานองหน้า ลุกขึ้นเดินกลับไปที่เตียงนอนเงียบๆอย่างหมดสิ้นความหวัง กันย์เองก็เดินตามเธอไปเงียบๆอย่างหมดคำพูด
เช่นกัน ทั้งๆที่เขาไม่เคยทำอะไรที่ดีๆให้นวพรรษเลย แต่เธอก็ยังยืนยันที่จะรักเขาแบบนี้ต่อไป ความเจ็บปวดของเธอ
เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็น เขาอยากเห็นเธอมีความสุขและดำเนินชีวิตต่อไปโดยไม่ทุกข์ทรมานเพราะเขาเป็นต้นเหตุอีกแล้ว


**************************************************************************

.............ประพนธ์นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนอันเดิม บ้านหลังเดิม ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ยกเว้นความรู้สึกของพวกเขา
ที่เปลี่ยนไป
“โอ๊ยย”
ภคพรลุกขึ้นนั่งด้วยหัวใจที่สงบและเบาสบายไม่หนักอึ้งเหมือนเมื่อวาน รู้สึกเจ็บและระบมไปทั้งร่างกาย ก่อนจะหันไป
มองหน้าประพนธ์โดยไม่ได้ตั้งใจ
“......”
หญิงสาวหยุดและพิจารณาส่วนต่างๆบนใบหน้าของเขาด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป วันนี้เธอรู้สึกว่าเขาหล่อกว่าทุกๆวัน
“......”
ภคพรหัวใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ มองดูริมฝีปากบางระเรื่อของชายหนุ่มด้วยอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนผ่าว ก่อนจะค่อยๆเขยิบลงไปใกล้
ริมฝีปากของเขาจนแทบจะชิดติดกัน
“...”
ประพนธ์ลืมตาโพลงขึ้นด้วยความรู้สึกบางอย่าง ก่อนจะต้องตกใจซ้ำอีกรอบเมื่อเห็นภคพรพลัดตกจากเตียงลงไป
“โอ๊ยย”
ภคพรหวีดร้องโอดโอย นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าคุณ”
ประพนธ์โดดลงจากเตียง ถลาเข้ามาประคองร่างของหญิงสาวที่นอนมองหน้าเขาตาแป๋ว จนชายหนุ่มรู้สึกเขินขึ้นมา
“ไม่เป็นไรแล้ว ผมไปแปลงฟันก่อนนะ”
ประพนธ์เขินจนหน้าแดงกร่ำและเดินหนีหายเข้าห้องน้ำไปเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองไม่ให้ตรเลิดไปไกล


**************************************************************************

.............“เรียบร้อยมั้ย”
กันย์ยืนคุยโทรศัพท์เสียงเข้มอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน ที่นอกจากจะได้ยินเสียงคลื่นโทรศัพท์ชัดเจนแล้ว ยังได้ยินเสียงคลื่นทะเล
ชัดเจนอีกด้วย
“ใกล้แล้วพี่ ผมว่าท่านตรีจักรน่าจะช่วยเราได้นะครับ”
น้ำเสียงประพนธ์ฟังดูไม่สบายใจเอาซะเลย
“นายไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นใช่หรือเปล่า”
กันย์ถามสิ่งที่เขาเริ่มรู้สึกอย่างไม่อ้อมค้อม
“ไม่ได้รัก”
ประพนธ์ตอบเสียงแผ่วเบา แต่ในใจเขาก็ไม่ได้รู้สึกว่ารักเธอเลยจริงๆ
“งั้นเย็นนี้หลอกพาภคพรมาที่โรงแรมริเวอร์ ที่อยู่ในตัวเมืองให้ที”
กันย์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ดวงตาคมกริบของเขาแฝงไปด้วยความร้ายกาจอีกครั้ง
“ทำไมพี่”
ประพนธ์เริ่มรู้สึกถึงความหายนะที่กำลังจะมาเยือน
“ไม่เกี่ยวกับนาย ฉันบอกให้พามา นายก็แค่พามา”
กันย์ตัดบท
“ผมรู้นะว่าพี่คิดจะทำอะไร ผมไม่ยอมให้พี่ข่มขืนภคพรแน่”
ประพนธ์กัดฟันพูดด้วยความโกรธ ไม่เข้าใจว่าทำไมจิตใจของคนเรามันถึงคิดที่จะทำร้ายกันได้อย่างเลือดเย็นขนาดนี้
“ฉันสาบานว่าจะไม่ข่มขืนผู้หญิงคนนั้น ถ้านายยังรักเกตุแก้วอยู่และอยากให้เธอหลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆพวกนี้
แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”
กันย์วางหูโทรศัพท์ใส่ประพนธ์ ความโลเลไม่มั่นคงของเขาทำให้กันย์ชักเริ่มไม่แน่ใจ


**************************************************************************

.............ภารกิจที่ได้รับมอบหมายทำให้ประพนธ์รู้สึกอึดอัดและขัดใจเป็นอย่างมาก แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเกตุแก้ว
มันทำให้เขาไม่มีทางเลือกและยอมพาภคพรมาที่โรงแรมริเวอร์ตามที่กันย์ต้องการจนได้
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม ไหนบอกว่าจะพากลับบ้านไง”
ภคพรโวยใส่ประพนธ์ทันทีที่เขาฉุดร่างเธอเข้ามาในโรงแรม
“มาทำธุระแค่แป๊บเดียว แต่คุณต้องขึ้นไปกับผมด้วย ผมไม่ไว้ใจ”
ประพนธ์พยายามออกอุบาย
“แล้วทำไมต้องจับมือแน่นขนาดนี้ด้วย ปล่อยฉันได้แล้ว นายคิดจะทำอะไรฉันกันแน่”
ภคพรเริ่มสงสัย หันรีหันขวาง ไม่มั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองเช่นกัน
“ไร้สาระ ผมไม่มีทางทำอะไรคุณแน่ พูดออกมาแต่ละคำ ฟังแล้วก็ทำอะไรไม่ลงหรอก เลิกโวยวายได้แล้ว ช่วยหุบปาก
แล้วก็เดินตามผมมาดีๆ ถ้าอยากพบน้องสาวของคุณ”
ทันทีที่พูดถึงนวพรรษ ภคพรก็เริ่มมีรอยยิ้มและยอมเดินตามประพนธ์ไปทุกที่อย่างอารมณ์ดี โดยไม่ได้คิดเอะใจเลยว่า
ภัยกำลังจะมาถึงตัว

**************************************************************************

.............502 คือจุดนัดพบของประพนธ์และกันย์ ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ภคพรก็เดินเข้าไปในห้องด้วยรอยยิ้มแสนหวาน
แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเธอก็เป็นลมล้มหมดสติลงเพราะฤทธิ์ของยาสลบที่กันย์โปะลงบนหน้าสวยๆของเธอ
ก่อนที่ภคพรจะสลบไสลอยู่ในอ้อมอกของกันย์
“พี่จะทำอะไร”
ประพนธ์ร้องถามเสียงเข้ม ตื่นตระหนก แต่กันย์ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขา ชายหนุ่มแค่อุ้มภคพรไปนอนลงบนเตียง
และค่อยๆถอดเสื้อเธอออกอย่างหน้าตาเฉย
“พี่กันย์พี่จะทำบ้าอะไรของพี่”
ประพนธ์จับแขนกันย์เอาไว้ ขัดขืนในสิ่งที่เขากำลังจะทำ
“เลิกอ่อนแอซะที ไอ้พล นึกเอาไว้สิว่าผู้หญิงคนนี้เคยพูดอะไร เคยทำอะไรไว้กับพวกเราบ้าง”
กันย์หันไปจับหน้าประพนธ์และตะคอกใส่เขาเพื่อเตือนสติ ประพนธ์หน้าแดงกร่ำด้วยความรู้สึกว้าวุ่นใจ ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี
“พี่จะทำร้ายยายนี่ด้วยวิธีไหนผมไม่เคยห้าม แต่มันต้องไม่ใช่วิธีต่ำๆแบบนี้ ผมไม่ยอม ได้ยินไหมพี่ ว่าผมไม่ยอม”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้ากันย์อย่างไม่กลัวเกรง
“ฟังพี่ให้ดีนะไอ้พล พี่ไม่ได้จะข่มขืนยายนี่จริงๆ แค่จะจัดฉากขึ้นแล้วก็ถ่ายคลิปวีดีโอเอาไว้แบล็คเมล์เท่านั้น”
กันย์ยังคงคิดว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ผิด
“ก็แค่นั้นหรอพี่ ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าจะร้ายกาจขนาดไหน เธอก็เป็นผู้หญิง ถ้าตื่นมาพบว่าตัวเองถูกข่มขืนจากผู้ชาย
ที่เธอเกลียดแสนเกลียดอย่างพี่ ถ้าเขาเกิดคิดสั้นฆ่าตัวตายขึ้นมาล่ะ พี่จะทำยังไง”
ประพนธ์พยายามอ้างเหตุผลต่างๆนานาเพื่อให้กันย์ยอมปล่อยภคพรไป
“เรื่องทุกอย่างมันจะจบลง แล้วทุกคนก็จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ทั้งผู้หญิงคนนั้น นาย เกตุแก้ว แล้วก็นวพรรษด้วย”
“ไม่พี่ เราจะใช้วิธีอื่น ที่ไม่ใช่วิธีนี้ วิธีนี้ผมยอมรับไม่ได้จริงๆ”
ประพนธ์ไม่สนใจคำอธิบายใดๆของกันย์เขาอุ้มร่างของภคพรไว้ในอ้อมแขน
“ความอ่อนแอของนายในวันนี้จะทำให้เราทุกคนต้องพังพินาศกันหมด นายจะไม่มีวันได้เกตุแก้วคืนมาอีกเลย”
กันย์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เยือกเย็น ความเย็นชาของเขาทำให้ประพนธ์รู้สึกกลัว
“ฉันจะต้องกำจัดผู้หญิงคนนี้ไปให้พ้นทางให้ได้ นายคอยดูให้ดีก็แล้วกัน”
กันย์ทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายเอาไว้และเดินออกจากห้องไปด้วยความอยากเอาชนะที่มากขึ้นกว่าเดิมหลายร้อยเท่า
หัวใจที่โลเลของประพนธ์ทำให้กันย์หมดความอดทนและทวีความร้ายกาจของเขามากขึ้นเรื่อยๆ


**************************************************************************

.............“หุบปาก ถ้าไม่คิดที่จะช่วย ผู้หญิงคนนั้นกับฉันจะต้องมีคนใดคนนึงที่ต้องกระอักเลือดตายกันไปข้างนึง”
กันย์ยอมพูดโทรศัพท์กับประพนธ์อีกครั้งหลังจากที่เพิ่งแยกจากกัน
“นี่คุณยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะทำร้ายพี่เนย์อีกหรอ คุณให้ฉันมากับคุณ ฉันก็มา ไม่ให้ฉันหนี ฉันก็ไม่หนี
แล้วคุณยังจะต้องการอะไรอีก หัวใจคุณมันทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้ร้ายกาจแบบนี้”
นวพรรษต้องหลั่งน้ำตาให้กันย์อีกครั้งเพราะความคับแค้นใจ
“ผมไม่อยากฟัง หยุดพูด”
กันย์มองหน้าหญิงสาวด้วยความรำคาญ
“อย่าทำอะไรพี่เนย์เลยนะ ฉันขอร้องคุณ อ้อนวอนคุณ จะให้ฉันกราบคุณฉันก็ยอม”
นวพรรษก้มลงกราบประพนธ์ทั้งน้ำตา เธอไม่มีปัญญาใดๆที่จะหยุดเขาได้เลย
“ผมทำไม่ได้”
กันย์ลุกขึ้นยืนและเดินจากเธอไปอีกครั้งเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา แม่จะรู้สึกสงสารนวพรรษ แต่เขาก็รู้สึกสงสารเกตุแก้ว
มากกว่าอยู่ดี
“ฮือๆๆๆๆๆๆ”
นวพรรษร้องไห้โฮออกมา ยอมรับชะตากรรมอย่างกล้ำกลืนฝืนทน หมดปัญญาที่จะทัดทานความชั่วร้ายใดๆ ทั้งจากกันย์
และพี่สาวของเธอ



.....................................จบตอน..........................................




ชะนีน้อยนานา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ก.ค. 2556, 11:31:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ก.ค. 2556, 11:31:35 น.

จำนวนการเข้าชม : 1240





<< ไร้หัวใจ ตอนที่ 12   ไร้หัวใจ ตอนที่ 14 >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account