ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 14
ไร้หัวใจ ตอนที่ 14
.............ประพนธ์นั่งมองร่างบางของภคพรที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงนอนที่บ้านอย่างคิดหนัก สภาพของภคพรตอนนี้
มันทำให้เขากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก นอกจากจะทำร้ายเธอไม่ลงแล้วเขายังสงสารและเป็นห่วงเธอ ความร้ายกาจของกันย์
ทำให้เขายิ่งทุกข์ใจ
“โอ๊ยย”
ภคพรลุกขึ้นนั่งบนเตียง ประพนธ์หันไปหาเธอ เหนื่อยหัวใจ
“นาย..”
ภคพรสลึมสลือ มึนงงกับภาพความทรงจำขาดๆหายๆของเธอในขณะนี้
“เราไม่ได้อยู่ที่โรงแรมริเวอร์หรอ”
“ก็คุณดันเป็นลม ผมก็เลยต้องพากลับมาก่อนนี่ไง”
ประพนธ์แก้ตัว รู้สึกละอายใจจนแทบไม่กล้าสบตาภคพรด้วยซ้ำ
“แล้วน้องสาวฉันล่ะ”
ภคพรเสียงดังปรี๊ดขึ้นมาทันที
“อยู่กับพี่กันย์ เธอดูสบายดี”
ประพนธ์พูดหงอยๆ
“รอให้ฉันช่วยยายเมย์ออกมาได้ก่อนเถอะ ฉันจะเล่นงานกลับให้กระอักเลือดตายไปเลย”
แววตาของภคพรเปลี่ยนไป น้ำเสียงของเธอแข็งกระด้างขึ้นจนน่าหมั่นไส้
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกคิดที่จะทำร้ายคนอื่นซักที ที่ทุกอย่างมันเลวร้ายลงแบบนี้ก็เพราะคุณคนเดียว”
ประพนธ์ตะวาดใส่ภคพรเหลืออด
“คุณมันก็พวกเดียวกัน รอให้ออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ คุณจะได้รู้จักฉันดีกว่านี้แน่”
ภคพรมองจ้องประพนธ์แววตาร้ายๆของเธอ ทำให้ประพนธ์รู้ว่านางมารร้ายภคพรคนเดิมกลับมาอีกแล้ว
“คุณนี่มัน....”
ประพนธ์กระโจนเข้าใส่ภคพรและกดร่างบางของเธอเอาไว้แน่นหนาบนเตียงนุ่มของเขา
“ทำไม นายจะทำไมฉัน ต่อให้นายบีบคอฉันให้ตาย ฉันก็ไม่กลัว”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์ตาเขม็ง ไม่มีแววตาแห่งความหวาดกลัวหรือหวั่นใจให้เห็นแม้แต่น้อย
“ทำร้ายคนอื่น...พ่อแม่ผมไม่เคยสอนให้ทำ”
ประพนธ์พูดคำพูดที่ทำให้ภคพรถึงกับหน้าชา ก่อนจะเดินหนีออกไปเพราะหมดความอดทนไปเอง
**************************************************************************
.............กันย์นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนอนเล็กๆที่เขารู้สึกว่าอบอุ่น สายลมทะเลทำให้เขาหลับสนิทด้วยความสบายใจ
ในขณะที่อีกมุมนึงของบ้านนวพรรษก็กำลังเดินวนไปวนมาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“........”
กันย์ไม่เคยนอนหลับสนิท เมื่อนวพรรษเดินไปเดินมาเขาก็รับรู้ได้ทันทีถึงความผิดปกติ ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองอาการแปลกๆ
ของเธอประหลาดใจ แต่ก็ยังนอนนิ่งไม่เคลื่อนไหว และเมื่อนวพรรษเดินวนกลับเข้ามาที่เตียงนอน เขาก็รีบหลับตาลง
“คุณบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้”
นวพรรษถือมีดปอกผลไม้ไว้ในมือ ยืนมองกันย์ที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้าเธอทั้งน้ำตา มือที่ถือมีดอยู่เริ่มสั่นเทาและไร้เรี่ยวแรง
ขึ้นเรื่อยๆ โอกาสเดียวและโอกาสสุดท้ายที่นวพรรษจะจบปัญหาทุกอย่างได้เต็มไปด้วยความลังเลใจ
“ยกโทษให้ฉันด้วย”
นวพรรษยังคงร้องไห้ หญิงสาวเงื้อมือสุดแขนหวังจะปลิดชีวิตกันย์ แต่ก็ไม่กล้าพอ
“ฮือๆๆๆๆๆๆ”
หญิงสาวพยายามสกัดกลั้นหยดน้ำตาและหยุดทุกความไหวหวั่นที่ทำให้เธออ่อนแอ
“.......”
นวพรรษปิดตาลงและตัดสินใจแน่วแน่เด็ดเดี่ยว แต่เมื่อมีดใกล้จะถึงตัวของเขา หญิงสาวกลับทำไม่ได้และถอดใจยอมแพ้
แบบไม่มีทางสู้อีกครั้ง
“ฉันทำไม่ได้”
นวพรรษงึมงำกับตัวเองทั้งน้ำตา ก่อนจะเดินจากออกไปอย่างเงียบๆ เธอรักเขามากเกินกว่าที่จะเป็นคนฆ่าเขาให้ตายด้วยมือ
ของเธอเองได้
“........”
กันย์ลืมตาขึ้นมองด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน เหตุการณ์ในวันนี้มันทำให้เขาได้รู้ว่า มากแค่ไหนที่นวพรรษมีใจให้เขา
ความเลวร้ายต่างๆที่เขาทำกับเธอและครอบครัวมันน่าจะมากพอที่จะทำให้นวพรรษอยากฆ่าเขาให้ตายโดยที่ไม่ต้องลังเลใจ
แต่เธอก็ทำไม่ได้ ถ้าวันนี้นวพรรษกล้าแทงเขา เขาก็คงจะไม่ต้องมารู้สึกเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอยู่แบบนี้
**************************************************************************
.............ภคพรหันรีหันขวางไม่เจอประพนธ์อยู่ในบ้านจึงรีบร้อนวิ่งฝ่าความมืดออกมา โดยไม่ทันได้สังเกตว่าประพนธ์
นั่งอยู่ตรงนั้นพอดิบพอดี
“คุณจะไปไหน”
ประพนธ์ตะวาดเสียงดัง ภคพรสะดุ้งโหยงหยุดชะงัก แทบหยุดหายใจ
“ก็ไปให้พ้นจากนายไง อย่ามายุ่งกับฉัน ช่วยด้วยค่ะ ๆๆ”
ภคพรหวีดร้องสุดเสียง ใส่ตีนหมาวิ่งไม่คิดชีวิต อีกเพียงแค่ก้าวเดียวเธอก็จะถึงประตูรั้ว แต่ก็ถูกประพนธ์คว้าแขนเอาไว้และ
จับร่างเธอเหวี่ยงกระเด็นลงบนพื้นทรายแทน
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว กลับเข้าบ้านไป ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะเรียบร้อย คุณจะไปจากที่นี่ไม่ได้”
ประพนธ์เกรี้ยวกราด แววตาดุดันของเขาทำให้ภคพรยิ่งของขึ้น
“ไม่มีทาง ฉันไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้แน่”
ภคพรไม่ยอมหมดฤทธิ์ง่ายๆเธอหยิบก้อนหิ้นก้อนดินที่อยู่ใกล้มือเขวี้ยงใส่เขาไม่ยั้งมือ และพยายามจะวิ่งหนีอีกครั้ง
แต่สุดท้ายก็ถูกประพนธ์รากกลับเข้าบ้านมาได้อยู่ดี
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยๆๆๆ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
ภคพรยังคงตะโกนร้องให้คนช่วย แต่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลย
“ฉันไม่ไป ปล่อยฉันสิ ปล่อยสิ ปล่อย”
ภคพรยังคงดิ้นรน ตบตี ขีดข่วนร่างของประพนธ์ และนั่นมันทำให้เขายิ่งโมโห เหวี่ยงเธอลงกับพื้นปูนบนทางเท้า
จนขาสวยๆของเธอถลอกปอกเปิดไปหมด
“โทษฐานที่เธอไม่ยอมฟังคำสั่งของฉัน”
ประพนธ์เลือดขึ้นหน้า ตะวาดใส่ภคพรดุดัน
“ฉันไม่ฟัง ฉันจะฆ่านาย ไอ้ชั่วไอ้เลว ไอ้บ้า”
ภคพรลุกขึ้นมาทุบตีประพนธ์อีกครั้ง เสียงของเธอมันดังจนน่ารำคาญ
“หยุด ผมบอกให้หยุด หยุด”
ประพนธ์ตะวาด แต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันไม่หยุด ปล่อยฉันนะ ปล่อย ปล่อย”
ภคพรยังคงขัดขืนทั้งกรีดร้อง ทั้งทุบตีประพนธ์ซ้ำไปซ้ำมาไม่ยอมลดรา ฉุดกระชากรากถูกันเข้ามาจนถึงในตัวบ้านจนได้
ก่อนจะมาหยุดหายใจกันที่ประตูหน้าห้องนอน ในสภาพหอบแฮกผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่ต่างกัน
“โอ๊ยยย”
ประพนธ์ร้องลั่น ถูกภคพรกัดแขนจนเลือดไหลเยิ้ม ก่อนจะผลักเขาล้มหงายหลังลงไปชนกับฝาผนัง
“สมน้ำหน้า”
ภคพรเย้ยหยันและปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างอวดดีอีกครั้ง
**************************************************************************
.............ภคพรไม่ยอมเปิดประตูให้ประพนธ์เข้าห้อง ไม่ว่าเขาจะพยายามตะโกนร้องเรียกและเคาะจนประตูแทบจะพัง
“สมน้ำหน้า”
ภคพรนอนสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงนอนที่ค่ำคืนนี้จะเป็นของเธอแค่คนเดียว ในขณะที่กำลังนอนสบายอยู่นั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ทันทีที่เห็นเบอร์ที่ขึ้นหน้าจอโทรศัพท์ภคพรก็ของขึ้นขึ้นมาทันที
“โทรมาทำไม”
ภคพรโวยวาย เสียงของเธอทำให้ประพนธ์ยิ่งร้อนใจและทุบประตูถี่รัวขึ้นไปอีก
“ประพนธ์อยู่กับฉัน เราสองคนมีความสุขกันดี ไม่แน่กลับไปอาจจะมีหลานกลับไปฝากพ่อกับแม่ของเขานะ”
ภคพรเริ่มคำพูดร้ายกาจที่ทำให้อีกฝ่ายถึงกับน้ำตาร่วง
“ฉันเป็นเมียเขาแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าได้หวังเลยว่าชาตินี้จะได้ตัวเขากลับคืนไป เพราะว่าฉันจะไม่ยอมหย่าแน่นอน
จะชิงฆ่าตัวตายไปก่อนเลยก็ดีนะ ถ้าไม่อยากเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ต้องมาทนเห็นภาพบาดหูบาดตา”
ภคพรยิ้มเยาะ ทุกคำพูดของเธอประพนธ์ได้ยินมันอย่างชัดเจนและนั่นทำให้เขาหมดความอดทนใช้ค้อนทุบประตูกระจก
จนแตกละเอียด
“นายจะบ้าไปแล้วหรอ”
ภคพรเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งและหันมาด่าประพนธ์แทน
“คุณพูดอะไรออกไปฮะ พูดอะไรออกไป”
ประพนธ์ผลักภคพรลงไปบนเตียงนอนด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่านถึงจุดสูงสุด
“ก็ได้ยินหมดทุกอย่างแล้วนี่”
ภคพรลุกขึ้นนั่งหน้าตาเฉยเมย ไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“คุณนี่มันน่าฆ่าให้ตายจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าคุณเป็นผู้หญิง ผมคงชกคุณหน้าแหกไปแล้ว”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความร้ายกาจของเธอดี
“ถ้าเกตุแก้วเป็นอะไรไป ผมจะเล่นงานคุณเป็นคนแรก”
ประพนธ์ชี้หน้าภคพร เดือดดาล ก่อนจะต้องอารมณ์เสียอย่างหนักอีกครั้งเมื่อเกตุแก้วส่งข้อความมาตัดพร้อมต่อว่าเขาและ
พร่ำเพ้อพรรณนาว่าเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว
“ผมเกลียดคุณ ๆๆๆๆ”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้าภคพร อยากจะชกเธอให้หน้าหงาย แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้
“ฉันก็เกลียดคุณ”
ภคพรหันมาท้าทายชายหนุ่ม ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเธอทำให้ประพนธ์แทบจะเป็นบ้า
“อยากกลับไปดูแลอดีตคนรักของคุณก็ไปสิ ฉันจะได้กลับบ้านของฉันซะที”
ภคพรเสียงดังใส่ประพนธ์
“ฝันไปเถอะ อย่าหวังว่าคุณจะได้ออกไปจากที่นี่”
ประพนธ์ตะคอก มองหาเชือกที่จะใช้มัดภคพรแต่หญิงสาวรู้ทัน คว้าแจกันที่วางอยู่หัวเตียง ฟาดหัวประพนธ์จนสลบคาที่
ก่อนจะรีบร้อนวิ่งหนีออกจากบ้านไปอย่างไม่คิดชีวิต เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวเท่านั้นที่เธอจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้
**************************************************************************
.............นวพรรษแอบหนีออกมาจากบ้านของกันย์ได้สำเร็จในกลางดึกที่ชายหนุ่มกำลังนอนหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย
ที่แรกที่เธอนึกถึงคือบ้านของธาวิน เธออยากขอร้องให้เขาพาเธอไปหาเกตุแก้วเพื่อเคลียปัญหาทุกอย่าง เพราะที่บ้านของเธอ
ไม่ปลอดภัยสำหรับเธออีกแล้วในตอนนี้
“คุณนวพรรษ”
ทาริกา แม่ของธาวินที่กำลังเดินเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้าน เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นนวพรรษยืนอยู่
“ขอโทษค่ะที่หนูทำให้ตกใจ หนูมาขอพบคุณธาวินน่ะค่ะ”
นวพรรษกล่าวเสียงแผ่วเบา รู้สึกเหนื่อยกับการหลบหนี
“555+”
เสียงหัวเราะของธาวินดังมาแต่ไกล ทั้งทาริกาและนวพรรษหันไปมองตามต้นเสียง ภาพตรงหน้าทำให้นวพรรษเข้าใจทุกอย่าง
ที่เธอไม่เคยเข้าใจ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมธาวินถึงต้องกลับบ้านบ่อยๆ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงชอบหายไปในบางครั้งบางครา
“โตไวๆนะครับ”
ธาวินยิ้มกว้าง มือนึงอุ้มลูกชาย อีกมือนึงก็โอบเอวลูกตาล ภรรยาคนสวยของเขาเอาไว้ สีหน้าท่าทางและแววตาแห่งความสุข
ของพวกเขา ทำให้นวพรรษแทบอยากจะหายตัวไป
“คุณนวพรรษ”
ธาวินเบิกตากว้าง ตกใจกับการมาของนวพรรษ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณไปเที่ยวเมืองนอกไม่ใช่หรอ”
ธาวินรู้สึกอึดอัดใจ ส่งลูกชายในมือให้กับภรรยาอย่างระมัดระวัง
“เอ่อ..ฉัน..ฉัน..”
นวพรรษยืนตัวแข็งทื่อ พูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกเดียวที่เธอรู้สึกในตอนนี้คือ เธอไม่น่ามาที่นี่เลย
“ตาล คุณไปโรงพยาบาลกับแม่นะ ผมคงไปด้วยไม่ได้แล้ว”
ธาวินหันไปหาภรรยาคนสวยที่พยักหน้ารับคำด้วยสีหน้าเจื่อนๆ กลัวว่าตัวเองจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวของธาวินต้องเดือดร้อน
ในขณะที่นวพรรษร้องห้ามเธอเสียงหลง
“ไม่ต้องค่ะ ธุระของหนูไม่สำคัญอะไรมากหรอก หนูลากลับก่อนนะคะ”
นวพรรษหันไปยิ้มเจื่อนๆให้ทาริกาพร้อมกับยกมือไหว้
“ให้ผมไปส่งคุณนะ”
ธาวินรีบร้อนเดินเข้าไปหาหญิงสาว
“อย่าดีกว่าค่ะ ขอบคุณ”
นวพรรษฝืนยิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนจะรีบร้อนหันหลังเดินหนี แต่ธาวินตามไปขวางหน้าเธอเอาไว้
“ผมจะไปส่ง”
ธาวินฉุดแขนนวพรรษและประคองแกมบังคับเธอมาที่รถของเขา
“คุณธาวิน ปล่อยเมย์นะคะ”
หญิงสาวพูดกับเขาอย่างสุภาพ
“ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง ขึ้นรถเถอะครับ”
ธาวินเปิดประตูรถให้เธอ
“อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลยค่ะ พาลูกกับภรรยาของคุณไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ คุณไม่ไปส่งฉันกลับบ้าน
ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”
นวพรรษขึงขังใส่ธาวินที่ไม่ยอมทำตามคำร้องขอของเธอ
“คุณถึงกับขนาดยอมมาหาผม เพราะว่าคุณมีเรื่องจะให้ผมช่วยใช่หรือเปล่า บอกผมมาสิครับ อะไรที่ผมช่วยคุณได้ ผมจะทำ
ผมจะทำให้คุณทุกอย่าง”
ธาวินแสดงความจริงใจต่อนวพรรษ
“ขอบคุณค่ะ”
นวพรรษยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยคำว่าขอบคุณ
“เรื่องของฉันมันไม่ได้สำคัญกว่าการที่คุณจะพาลูกและภรรยาไปโรงพยาบาลจริงๆ ถ้าคุณรู้สึกอยากจะช่วย แค่ช่วยเรียกแท็กซี่
ให้ฉันก็พอ”
พูดจบนวพรรษก็เดินนำเขาออกไปที่ริมถนนหน้าบ้าน ในขณะที่ช่วยหนุ่มโบกแท็กซี่ให้หญิงสาวอย่างขะมักเขม้น
หญิงสาวก็เอ่ยคำบางคำออกมาจากหัวใจเธอ
“ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณห่วงใยฉัน ทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ”
นวพรรษมอบรอยยิ้มเศร้าๆให้เขา
“อย่างน้อยเราก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากัน ผมยินดีและเต็มใจที่จะเป็นห่วงและดูแลคุณ”
ธาวินยิ้มหวานให้นวพรรษและเปิดประตูรถให้เธอ
“ขอบคุณมากค่ะ”
นวพรรษยิ้มหวานให้เขา แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวขึ้นรถ ร่างบางของเธอก็ค่อยๆล่วงหล่นลง แต่โชคยังดีที่ธาวินยืนอยู่ใกล้เธอและ
รับร่างของเธอเอาไว้ ชายหนุ่มมองดูนวพรรษที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอด้วยความสงสาร
“ถ้าผมไม่มีตาลกับลูก ทั้งชีวิตผมก็คงมีแค่คุณ”
ธาวินพูดขึ้นเศร้าๆ รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเขาเองก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นเจ้าของเรือนร่างนี้
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้ ยิ่งดีเลยค่ะ
คนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
.............ประพนธ์นั่งมองร่างบางของภคพรที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงนอนที่บ้านอย่างคิดหนัก สภาพของภคพรตอนนี้
มันทำให้เขากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก นอกจากจะทำร้ายเธอไม่ลงแล้วเขายังสงสารและเป็นห่วงเธอ ความร้ายกาจของกันย์
ทำให้เขายิ่งทุกข์ใจ
“โอ๊ยย”
ภคพรลุกขึ้นนั่งบนเตียง ประพนธ์หันไปหาเธอ เหนื่อยหัวใจ
“นาย..”
ภคพรสลึมสลือ มึนงงกับภาพความทรงจำขาดๆหายๆของเธอในขณะนี้
“เราไม่ได้อยู่ที่โรงแรมริเวอร์หรอ”
“ก็คุณดันเป็นลม ผมก็เลยต้องพากลับมาก่อนนี่ไง”
ประพนธ์แก้ตัว รู้สึกละอายใจจนแทบไม่กล้าสบตาภคพรด้วยซ้ำ
“แล้วน้องสาวฉันล่ะ”
ภคพรเสียงดังปรี๊ดขึ้นมาทันที
“อยู่กับพี่กันย์ เธอดูสบายดี”
ประพนธ์พูดหงอยๆ
“รอให้ฉันช่วยยายเมย์ออกมาได้ก่อนเถอะ ฉันจะเล่นงานกลับให้กระอักเลือดตายไปเลย”
แววตาของภคพรเปลี่ยนไป น้ำเสียงของเธอแข็งกระด้างขึ้นจนน่าหมั่นไส้
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกคิดที่จะทำร้ายคนอื่นซักที ที่ทุกอย่างมันเลวร้ายลงแบบนี้ก็เพราะคุณคนเดียว”
ประพนธ์ตะวาดใส่ภคพรเหลืออด
“คุณมันก็พวกเดียวกัน รอให้ออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ คุณจะได้รู้จักฉันดีกว่านี้แน่”
ภคพรมองจ้องประพนธ์แววตาร้ายๆของเธอ ทำให้ประพนธ์รู้ว่านางมารร้ายภคพรคนเดิมกลับมาอีกแล้ว
“คุณนี่มัน....”
ประพนธ์กระโจนเข้าใส่ภคพรและกดร่างบางของเธอเอาไว้แน่นหนาบนเตียงนุ่มของเขา
“ทำไม นายจะทำไมฉัน ต่อให้นายบีบคอฉันให้ตาย ฉันก็ไม่กลัว”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์ตาเขม็ง ไม่มีแววตาแห่งความหวาดกลัวหรือหวั่นใจให้เห็นแม้แต่น้อย
“ทำร้ายคนอื่น...พ่อแม่ผมไม่เคยสอนให้ทำ”
ประพนธ์พูดคำพูดที่ทำให้ภคพรถึงกับหน้าชา ก่อนจะเดินหนีออกไปเพราะหมดความอดทนไปเอง
**************************************************************************
.............กันย์นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนอนเล็กๆที่เขารู้สึกว่าอบอุ่น สายลมทะเลทำให้เขาหลับสนิทด้วยความสบายใจ
ในขณะที่อีกมุมนึงของบ้านนวพรรษก็กำลังเดินวนไปวนมาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“........”
กันย์ไม่เคยนอนหลับสนิท เมื่อนวพรรษเดินไปเดินมาเขาก็รับรู้ได้ทันทีถึงความผิดปกติ ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองอาการแปลกๆ
ของเธอประหลาดใจ แต่ก็ยังนอนนิ่งไม่เคลื่อนไหว และเมื่อนวพรรษเดินวนกลับเข้ามาที่เตียงนอน เขาก็รีบหลับตาลง
“คุณบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้”
นวพรรษถือมีดปอกผลไม้ไว้ในมือ ยืนมองกันย์ที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้าเธอทั้งน้ำตา มือที่ถือมีดอยู่เริ่มสั่นเทาและไร้เรี่ยวแรง
ขึ้นเรื่อยๆ โอกาสเดียวและโอกาสสุดท้ายที่นวพรรษจะจบปัญหาทุกอย่างได้เต็มไปด้วยความลังเลใจ
“ยกโทษให้ฉันด้วย”
นวพรรษยังคงร้องไห้ หญิงสาวเงื้อมือสุดแขนหวังจะปลิดชีวิตกันย์ แต่ก็ไม่กล้าพอ
“ฮือๆๆๆๆๆๆ”
หญิงสาวพยายามสกัดกลั้นหยดน้ำตาและหยุดทุกความไหวหวั่นที่ทำให้เธออ่อนแอ
“.......”
นวพรรษปิดตาลงและตัดสินใจแน่วแน่เด็ดเดี่ยว แต่เมื่อมีดใกล้จะถึงตัวของเขา หญิงสาวกลับทำไม่ได้และถอดใจยอมแพ้
แบบไม่มีทางสู้อีกครั้ง
“ฉันทำไม่ได้”
นวพรรษงึมงำกับตัวเองทั้งน้ำตา ก่อนจะเดินจากออกไปอย่างเงียบๆ เธอรักเขามากเกินกว่าที่จะเป็นคนฆ่าเขาให้ตายด้วยมือ
ของเธอเองได้
“........”
กันย์ลืมตาขึ้นมองด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน เหตุการณ์ในวันนี้มันทำให้เขาได้รู้ว่า มากแค่ไหนที่นวพรรษมีใจให้เขา
ความเลวร้ายต่างๆที่เขาทำกับเธอและครอบครัวมันน่าจะมากพอที่จะทำให้นวพรรษอยากฆ่าเขาให้ตายโดยที่ไม่ต้องลังเลใจ
แต่เธอก็ทำไม่ได้ ถ้าวันนี้นวพรรษกล้าแทงเขา เขาก็คงจะไม่ต้องมารู้สึกเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอยู่แบบนี้
**************************************************************************
.............ภคพรหันรีหันขวางไม่เจอประพนธ์อยู่ในบ้านจึงรีบร้อนวิ่งฝ่าความมืดออกมา โดยไม่ทันได้สังเกตว่าประพนธ์
นั่งอยู่ตรงนั้นพอดิบพอดี
“คุณจะไปไหน”
ประพนธ์ตะวาดเสียงดัง ภคพรสะดุ้งโหยงหยุดชะงัก แทบหยุดหายใจ
“ก็ไปให้พ้นจากนายไง อย่ามายุ่งกับฉัน ช่วยด้วยค่ะ ๆๆ”
ภคพรหวีดร้องสุดเสียง ใส่ตีนหมาวิ่งไม่คิดชีวิต อีกเพียงแค่ก้าวเดียวเธอก็จะถึงประตูรั้ว แต่ก็ถูกประพนธ์คว้าแขนเอาไว้และ
จับร่างเธอเหวี่ยงกระเด็นลงบนพื้นทรายแทน
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว กลับเข้าบ้านไป ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะเรียบร้อย คุณจะไปจากที่นี่ไม่ได้”
ประพนธ์เกรี้ยวกราด แววตาดุดันของเขาทำให้ภคพรยิ่งของขึ้น
“ไม่มีทาง ฉันไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้แน่”
ภคพรไม่ยอมหมดฤทธิ์ง่ายๆเธอหยิบก้อนหิ้นก้อนดินที่อยู่ใกล้มือเขวี้ยงใส่เขาไม่ยั้งมือ และพยายามจะวิ่งหนีอีกครั้ง
แต่สุดท้ายก็ถูกประพนธ์รากกลับเข้าบ้านมาได้อยู่ดี
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยๆๆๆ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
ภคพรยังคงตะโกนร้องให้คนช่วย แต่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลย
“ฉันไม่ไป ปล่อยฉันสิ ปล่อยสิ ปล่อย”
ภคพรยังคงดิ้นรน ตบตี ขีดข่วนร่างของประพนธ์ และนั่นมันทำให้เขายิ่งโมโห เหวี่ยงเธอลงกับพื้นปูนบนทางเท้า
จนขาสวยๆของเธอถลอกปอกเปิดไปหมด
“โทษฐานที่เธอไม่ยอมฟังคำสั่งของฉัน”
ประพนธ์เลือดขึ้นหน้า ตะวาดใส่ภคพรดุดัน
“ฉันไม่ฟัง ฉันจะฆ่านาย ไอ้ชั่วไอ้เลว ไอ้บ้า”
ภคพรลุกขึ้นมาทุบตีประพนธ์อีกครั้ง เสียงของเธอมันดังจนน่ารำคาญ
“หยุด ผมบอกให้หยุด หยุด”
ประพนธ์ตะวาด แต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันไม่หยุด ปล่อยฉันนะ ปล่อย ปล่อย”
ภคพรยังคงขัดขืนทั้งกรีดร้อง ทั้งทุบตีประพนธ์ซ้ำไปซ้ำมาไม่ยอมลดรา ฉุดกระชากรากถูกันเข้ามาจนถึงในตัวบ้านจนได้
ก่อนจะมาหยุดหายใจกันที่ประตูหน้าห้องนอน ในสภาพหอบแฮกผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่ต่างกัน
“โอ๊ยยย”
ประพนธ์ร้องลั่น ถูกภคพรกัดแขนจนเลือดไหลเยิ้ม ก่อนจะผลักเขาล้มหงายหลังลงไปชนกับฝาผนัง
“สมน้ำหน้า”
ภคพรเย้ยหยันและปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างอวดดีอีกครั้ง
**************************************************************************
.............ภคพรไม่ยอมเปิดประตูให้ประพนธ์เข้าห้อง ไม่ว่าเขาจะพยายามตะโกนร้องเรียกและเคาะจนประตูแทบจะพัง
“สมน้ำหน้า”
ภคพรนอนสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงนอนที่ค่ำคืนนี้จะเป็นของเธอแค่คนเดียว ในขณะที่กำลังนอนสบายอยู่นั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ทันทีที่เห็นเบอร์ที่ขึ้นหน้าจอโทรศัพท์ภคพรก็ของขึ้นขึ้นมาทันที
“โทรมาทำไม”
ภคพรโวยวาย เสียงของเธอทำให้ประพนธ์ยิ่งร้อนใจและทุบประตูถี่รัวขึ้นไปอีก
“ประพนธ์อยู่กับฉัน เราสองคนมีความสุขกันดี ไม่แน่กลับไปอาจจะมีหลานกลับไปฝากพ่อกับแม่ของเขานะ”
ภคพรเริ่มคำพูดร้ายกาจที่ทำให้อีกฝ่ายถึงกับน้ำตาร่วง
“ฉันเป็นเมียเขาแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าได้หวังเลยว่าชาตินี้จะได้ตัวเขากลับคืนไป เพราะว่าฉันจะไม่ยอมหย่าแน่นอน
จะชิงฆ่าตัวตายไปก่อนเลยก็ดีนะ ถ้าไม่อยากเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ต้องมาทนเห็นภาพบาดหูบาดตา”
ภคพรยิ้มเยาะ ทุกคำพูดของเธอประพนธ์ได้ยินมันอย่างชัดเจนและนั่นทำให้เขาหมดความอดทนใช้ค้อนทุบประตูกระจก
จนแตกละเอียด
“นายจะบ้าไปแล้วหรอ”
ภคพรเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งและหันมาด่าประพนธ์แทน
“คุณพูดอะไรออกไปฮะ พูดอะไรออกไป”
ประพนธ์ผลักภคพรลงไปบนเตียงนอนด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่านถึงจุดสูงสุด
“ก็ได้ยินหมดทุกอย่างแล้วนี่”
ภคพรลุกขึ้นนั่งหน้าตาเฉยเมย ไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“คุณนี่มันน่าฆ่าให้ตายจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าคุณเป็นผู้หญิง ผมคงชกคุณหน้าแหกไปแล้ว”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความร้ายกาจของเธอดี
“ถ้าเกตุแก้วเป็นอะไรไป ผมจะเล่นงานคุณเป็นคนแรก”
ประพนธ์ชี้หน้าภคพร เดือดดาล ก่อนจะต้องอารมณ์เสียอย่างหนักอีกครั้งเมื่อเกตุแก้วส่งข้อความมาตัดพร้อมต่อว่าเขาและ
พร่ำเพ้อพรรณนาว่าเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว
“ผมเกลียดคุณ ๆๆๆๆ”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้าภคพร อยากจะชกเธอให้หน้าหงาย แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้
“ฉันก็เกลียดคุณ”
ภคพรหันมาท้าทายชายหนุ่ม ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเธอทำให้ประพนธ์แทบจะเป็นบ้า
“อยากกลับไปดูแลอดีตคนรักของคุณก็ไปสิ ฉันจะได้กลับบ้านของฉันซะที”
ภคพรเสียงดังใส่ประพนธ์
“ฝันไปเถอะ อย่าหวังว่าคุณจะได้ออกไปจากที่นี่”
ประพนธ์ตะคอก มองหาเชือกที่จะใช้มัดภคพรแต่หญิงสาวรู้ทัน คว้าแจกันที่วางอยู่หัวเตียง ฟาดหัวประพนธ์จนสลบคาที่
ก่อนจะรีบร้อนวิ่งหนีออกจากบ้านไปอย่างไม่คิดชีวิต เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวเท่านั้นที่เธอจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้
**************************************************************************
.............นวพรรษแอบหนีออกมาจากบ้านของกันย์ได้สำเร็จในกลางดึกที่ชายหนุ่มกำลังนอนหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย
ที่แรกที่เธอนึกถึงคือบ้านของธาวิน เธออยากขอร้องให้เขาพาเธอไปหาเกตุแก้วเพื่อเคลียปัญหาทุกอย่าง เพราะที่บ้านของเธอ
ไม่ปลอดภัยสำหรับเธออีกแล้วในตอนนี้
“คุณนวพรรษ”
ทาริกา แม่ของธาวินที่กำลังเดินเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้าน เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นนวพรรษยืนอยู่
“ขอโทษค่ะที่หนูทำให้ตกใจ หนูมาขอพบคุณธาวินน่ะค่ะ”
นวพรรษกล่าวเสียงแผ่วเบา รู้สึกเหนื่อยกับการหลบหนี
“555+”
เสียงหัวเราะของธาวินดังมาแต่ไกล ทั้งทาริกาและนวพรรษหันไปมองตามต้นเสียง ภาพตรงหน้าทำให้นวพรรษเข้าใจทุกอย่าง
ที่เธอไม่เคยเข้าใจ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมธาวินถึงต้องกลับบ้านบ่อยๆ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงชอบหายไปในบางครั้งบางครา
“โตไวๆนะครับ”
ธาวินยิ้มกว้าง มือนึงอุ้มลูกชาย อีกมือนึงก็โอบเอวลูกตาล ภรรยาคนสวยของเขาเอาไว้ สีหน้าท่าทางและแววตาแห่งความสุข
ของพวกเขา ทำให้นวพรรษแทบอยากจะหายตัวไป
“คุณนวพรรษ”
ธาวินเบิกตากว้าง ตกใจกับการมาของนวพรรษ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณไปเที่ยวเมืองนอกไม่ใช่หรอ”
ธาวินรู้สึกอึดอัดใจ ส่งลูกชายในมือให้กับภรรยาอย่างระมัดระวัง
“เอ่อ..ฉัน..ฉัน..”
นวพรรษยืนตัวแข็งทื่อ พูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกเดียวที่เธอรู้สึกในตอนนี้คือ เธอไม่น่ามาที่นี่เลย
“ตาล คุณไปโรงพยาบาลกับแม่นะ ผมคงไปด้วยไม่ได้แล้ว”
ธาวินหันไปหาภรรยาคนสวยที่พยักหน้ารับคำด้วยสีหน้าเจื่อนๆ กลัวว่าตัวเองจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวของธาวินต้องเดือดร้อน
ในขณะที่นวพรรษร้องห้ามเธอเสียงหลง
“ไม่ต้องค่ะ ธุระของหนูไม่สำคัญอะไรมากหรอก หนูลากลับก่อนนะคะ”
นวพรรษหันไปยิ้มเจื่อนๆให้ทาริกาพร้อมกับยกมือไหว้
“ให้ผมไปส่งคุณนะ”
ธาวินรีบร้อนเดินเข้าไปหาหญิงสาว
“อย่าดีกว่าค่ะ ขอบคุณ”
นวพรรษฝืนยิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนจะรีบร้อนหันหลังเดินหนี แต่ธาวินตามไปขวางหน้าเธอเอาไว้
“ผมจะไปส่ง”
ธาวินฉุดแขนนวพรรษและประคองแกมบังคับเธอมาที่รถของเขา
“คุณธาวิน ปล่อยเมย์นะคะ”
หญิงสาวพูดกับเขาอย่างสุภาพ
“ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง ขึ้นรถเถอะครับ”
ธาวินเปิดประตูรถให้เธอ
“อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลยค่ะ พาลูกกับภรรยาของคุณไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ คุณไม่ไปส่งฉันกลับบ้าน
ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”
นวพรรษขึงขังใส่ธาวินที่ไม่ยอมทำตามคำร้องขอของเธอ
“คุณถึงกับขนาดยอมมาหาผม เพราะว่าคุณมีเรื่องจะให้ผมช่วยใช่หรือเปล่า บอกผมมาสิครับ อะไรที่ผมช่วยคุณได้ ผมจะทำ
ผมจะทำให้คุณทุกอย่าง”
ธาวินแสดงความจริงใจต่อนวพรรษ
“ขอบคุณค่ะ”
นวพรรษยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยคำว่าขอบคุณ
“เรื่องของฉันมันไม่ได้สำคัญกว่าการที่คุณจะพาลูกและภรรยาไปโรงพยาบาลจริงๆ ถ้าคุณรู้สึกอยากจะช่วย แค่ช่วยเรียกแท็กซี่
ให้ฉันก็พอ”
พูดจบนวพรรษก็เดินนำเขาออกไปที่ริมถนนหน้าบ้าน ในขณะที่ช่วยหนุ่มโบกแท็กซี่ให้หญิงสาวอย่างขะมักเขม้น
หญิงสาวก็เอ่ยคำบางคำออกมาจากหัวใจเธอ
“ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณห่วงใยฉัน ทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ”
นวพรรษมอบรอยยิ้มเศร้าๆให้เขา
“อย่างน้อยเราก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากัน ผมยินดีและเต็มใจที่จะเป็นห่วงและดูแลคุณ”
ธาวินยิ้มหวานให้นวพรรษและเปิดประตูรถให้เธอ
“ขอบคุณมากค่ะ”
นวพรรษยิ้มหวานให้เขา แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวขึ้นรถ ร่างบางของเธอก็ค่อยๆล่วงหล่นลง แต่โชคยังดีที่ธาวินยืนอยู่ใกล้เธอและ
รับร่างของเธอเอาไว้ ชายหนุ่มมองดูนวพรรษที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอด้วยความสงสาร
“ถ้าผมไม่มีตาลกับลูก ทั้งชีวิตผมก็คงมีแค่คุณ”
ธาวินพูดขึ้นเศร้าๆ รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเขาเองก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นเจ้าของเรือนร่างนี้
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้ ยิ่งดีเลยค่ะ
คนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ก.ค. 2556, 13:05:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ก.ค. 2556, 13:30:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1198
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 13 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 15 >> |