ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 15
ไร้หัวใจ ตอนที่ 15
.............นวพรรษลืมตาตื่นขึ้นด้วยสภาพร่างกายและจิตใจที่แสนจะย่ำแย่ เพราะมีเรื่องในใจทำให้เธอไม่สามารถข่มตานอนลงได้
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
ธาวินยิ้มหวาน รู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นหญิงสาวลืมตา
“คุณไปโรงพยาบาลมาหรือเปล่า”
นวพรรษถามถึงเรื่องที่เธอกังวลอยู่ในใจ
“อย่าห่วงเลย ลูกตาลเขาไม่คิดมากหรอก เขารู้เรื่องทุกอย่างระหว่างเราดี ไปกับแม่ผมก็เหมือนไปกับผมนั่นแหละ”
ธาวินยิ้มกว้างให้เธอ
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวาย”
หญิงสาวรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ธาวินไม่ได้ไปโรงพยาบาล
“ผมเต็มใจทำให้ ว่าแต่ว่าวันนี้คุณมาหาผมถึงที่นี่ คุณมีเรื่องอะไร”
ธาวินเปิดปากพูดถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“ฉันไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”
นวพรรษยังคงปฏิเสธ
“งั้นผมจะพาคุณกลับไปที่บ้านเอง”
ธาวินเริ่มจริงจัง
“ฉันไม่กลับ”
นวพรรษรีบร้อนปฏิเสธ ท่าทางรนรานของเธอทำให้ชายหนุ่มไม่สบายใจ
“เห็นไหมว่าคุณมีปัญหา”
ธาวินมองจ้องหน้านวพรรษ สายตาของเขาที่มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
“เพราะว่าฉันกลับบ้านไม่ได้ ฉันถึงมาหาคุณ ถ้าฉันรู้ว่าลูกและภรรยาของคุณอยู่ที่นี่ ฉันก็คงไม่มาที่นี่”
นวพรรษมองหน้าธาวิน อยากขอโทษที่ทำให้เขาลำบากใจ
“อยู่กับผมที่นี่แหละ ผมจะช่วยคุณแก้ปัญหานี้เอง”
ธาวินเสนอตัว รู้สึกสงสารนวพรรษจนจับหัวใจ ภาพคืนแรกของการแต่งงานที่เขาทำเลวระยำกับเธอยังตามหลอกหลอน
เขาอยู่ทุกคืนวัน อะไรที่ทำเพื่อนวพรรษได้ เขายินดีทำเพื่อเธอ
“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก”
นวพรรษปฏิเสธ
“ทำไม”
ธาวินไม่เข้าใจ
“เพราะว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนทนเรื่องแบบนี้ได้หรอก ภรรยาของคุณต่อให้เธอไม่พูด ไม่แสดงออก ฉันก็รู้ว่าเธอเสียใจ
คุณเองก็ยิ่งต้องรู้ดีกว่าใครๆว่าเธอเสียใจ ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกคุณเสียใจ อย่าให้ฉันอยู่ที่นี่เลยนะคะ”
นวพรรษเป็นทุกข์ หน้าตาเศร้าๆของเธอมันยิ่งทำให้ธาวินรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ
“ผม.....”
ธาวินอ้าปากจะพูด
“อย่าพูดอะไรอีกเลย ฉันรับรู้ได้ถึงความจริงใจของคุณแล้ว อย่าสงสารฉันอีกเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำมาทั้งหมด
มันเพียงพอแล้วกับสิ่งที่คุณทำกับฉัน จริงๆนะคะ”
นวพรรษมอบรอยยิ้มหวานให้ธาวิน ถ้าเขาไม่มีลูกตาลกับลูกอยู่แล้ว เธอก็คงจะกลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดที่ได้เขามา
**************************************************************************
.............ในขณะที่ประพนธ์สลบอยู่ในบ้าน ภคพรก็ได้โอกาสหนีและหนีออกมาได้ หญิงสาวนั่งรถมาเรื่อยๆ
จนในที่สุดรถแท็กซี่คันที่เธอนั่งมาก็มาจอดสนิทลงอยู่หน้าบ้านเธอ
“มีความสุขจริงๆนะ”
เสียงของประพนธ์ทำให้ภคพรสะดุ้งโหยงและหันไปหาที่มาของเสียง
“ยังไม่ตายอีกหรอนึกว่าจะตายตั้งแต่ตอนโดนแจกันฟาดหัวแล้วซะอีก”
ภคพรลอยหน้าลอยตาพูดท้าทาย
“คุณนี่มัน..”
ประพนธ์กัดฟันพูด กำแขนของภคพรเอาไว้แน่นหนา ความโกรธความเกลียดยิ่งมากขึ้นทุกทีๆ
“ฉันเจ็บนะ พวกผู้ชายก็ดีแต่ใช้กำลัง มีกำลังมาข่มเหงรังแกฉัน แต่ไม่มีกำลังปกป้องคนที่ตัวเองรัก แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
ภคพรกวนประสาทใส่ประพนธ์ เพราะท่าทางกวนประสาทที่เขาทำใส่เธอก่อน
“เธอมันร้ายกาจ ฉันเกลียดเธอ เกลียด เกลียด”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้าภคพร บีบรัดแขนของเธอแน่นขึ้นแน่นขึ้น
“เกลียดแล้วไง เกลียดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผู้ชายแบบนาย ไม่มีวันเอาชนะฉันได้ จำเอาไว้ด้วยว่าฉันจะไม่มีวันยอมหย่ากับนาย
นายจะต้องอยู่แบบนี้ ในฐานะสามีของฉันแบบนี้ไปตลอดชีวิต ฉันก็อยากจะรู้อยู่เหมือนกันว่ายายผู้หญิงคนนั้นยังจะรักนาย
รอนายได้นานขนาดไหน”
ภคพรยิ้มเยาะ มองหน้าประพนธ์อย่างตั้งใจจะเย้ยหยัน
“สามี ได้ สามี”
ประพนธ์จู่โจมเข้าหาหญิงสาว กระชับกอดร่างบางของเธอเอาไว้ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างตั้งใจ เร่าร้อน รุนแรง
ภคพรพยายามปัดป้องแต่ก็ไม่เป็นผล เธอทำได้แค่ตกใจและไม่อาจขัดขืน
“สามีเขาต้องทำกันแบบนี้”
ประพนธ์ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ มองจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“นาย....”
ภคพรยืนอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก ตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ความเจ็บปวด คุณคงยังไม่เคยรู้จัก วันนี้ผมจะยัดเยียดมันให้คุณเอง ไป ขึ้นรถ”
ประพนธ์เหวี่ยงร่างของ
ภคพรเข้าไปในรถ กดล็อคและขับรถออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่าน ความเคียดแค้นชิงชัง
เกาะกินหัวใจเขาจนอยากที่จะสงบลงได้อีกแล้ว
**************************************************************************
.............ตลอดระยะทางที่ขับรถออกมาจากบ้าน ภคพรก็ออกฤทธิ์ออกเดชทุบตีประพนธ์มาตลอดทาง จนทำให้เขายิ่งโมโหและ
ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ ก่อนจะเลี้ยวลดเข้าโรงแรมม่านรูด ความโกรธเกลียดทำให้เขาไม่อยากมีแล้วหัวใจ
การเป็นคนดีเพื่อผู้หญิงอย่างภคพรมันอยากเกินไปสำหรับเขา เขาหมดความอดทนกับผู้หญิงคนนี้แล้ว พอกันทีกับการเป็นคนดี
“ลงรถ ผมบอกให้ลงรถ”
ประพนธ์ฉุดกระชากรากภคพรที่เอาแต่ตะโกนร้องด่าเขาลงมาจากรถ และเหวี่ยงเธอกระแทกกับข้างรถจนหญิงสาวจุก
พูดอะไรไม่ออก เธอเหลือบมองหน้าเขาเกลียดแสนเกลียด ก่อนจะถูกประพนธ์อุ้มขึ้นบ่าอย่างไร้ความปราณี
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน”
ภคพรพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไม่เป็นผล
“มีอะไรกันหรือเปล่าพี่”
พนักงานต้อนรับร้องถาม ตกใจ
“เรื่องของผัวเมีย อย่ามายุ่ง”
ประพนธ์ตะวาดใส่ ก่อนจะดุ่มเดินเข้าห้องอย่างไม่สนใจใยดีอะไร ทันทีที่มาถึงเตียงนอนเขาก็เหวี่ยงร่างบางของภคพร
ลงกับที่นอนอย่างแรงชนิดที่ภคพรถึงกับนอนนิ่ง ไม่อาจขยับเขยื้อน
“ผู้หญิงอย่างคุณ มันต้องเจอแบบนี้”
พูดจบประพนธ์ก็กระโจนเข้าใส่หญิงสาวและตรึงมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้กับเตียงนอน หน้าตาท่าทางเอาจริงของเขา
ทำให้ภคพรกลัวและเริ่มที่จะร้องขอความเห็นใจ
“ฉันกลัวแล้ว กลัวแล้วจริงๆ”
ภคพรนอนสั่นเทามองจ้องหน้าประพนธ์ตาปริบๆ หวาดกลัวในสิ่งที่เขาจะทำกับเธอ แววตาของเธอตอนนี้มันไม่หลงเหลือ
คาบของภคพรจอมร้ายกาจอยู่เลย
“กลัวหรอ คนอย่างคุณรู้จักคำนี้ด้วยหรอ ผมนึกว่าคุณจะดีแต่ทำให้คนอื่นรู้จักคำนี้ซะอีก”
ประพนธ์มองจ้องหน้าภคพรด้วยความรู้สึกโกรธ โมโห ที่ไม่อาจควบคุม ดวงตาคมกริบของเขาจดจ้องเธอราวกับจะฆ่าให้ตาย
กลิ่นเหล้าจากตัวเขายิ่งทำให้ภคพรกลัว
“คุณเมามากแล้ว คุณไม่ทำกับฉันแบบนี้หรอก คุณสัญญากับทุกคนเอาไว้แล้วไม่ใช่หรอ ว่าคุณจะไม่แตะต้องตัวฉัน
ฉันไม่สเปคคุณเลยนะ ปล่อยฉันไปเถอะ”
ภคพรพยายามหว่านล้อม แต่ก็ถูกประพนธ์ตะคอกใส่ จนกลัวรนราน
“ฝันไปเถอะ ในเมื่อไม่ว่ายังไงผมก็ต้องเป็นสามีของคุณตลอดไป ผมก็ควรทำหน้าที่ให้มันสมบูรณ์แบบไม่ใช่หรอ
ถึงแม้ว่าจะรังเกียจจะขยะแขยงคุณขนาดไหน แต่คุณคงลืมไปว่าไม่ว่ายังไงผมมันก็คือผู้ชาย แล้วสัญชาติญาณผู้ชาย
ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนๆ ถ้าเลือดขึ้นหน้าขึ้นมามันก็เอาได้เหมือนกันหมดนั่นแหละ”
พูดจบประพนธ์ก็ซุกไซร้ลำคอของหญิงสาวอย่างไร้ความปราณี กลิ่นน้ำหอมจากตัวเธอยิ่งชวนเชิญให้เขาอยากลิ้มลอง
“ปล่อย ฉันนะ ปล่อยๆๆ”
ภคพรดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ไม่อาจสู้แรงของประพนธ์ได้ หยดน้ำตาและเสียงร้องไห้ของเธอไม่ทำให้ประพนธ์ยอมใจอ่อนกับเธอเลย
แม้แต่นิดเดียว
“ผมเกลียดคุณ”
ประโยคสุดท้ายที่ประพนธ์พูดกับภคพรก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างเผ็ดร้อน ไม่นานร่างของภคพรก็อ่อนปลวกเปียก
และเริ่มไม่เคลื่อนไหวในที่สุด ความนิ่งสงบของเธอทำให้ประพนธ์แปลกใจและหยุดจูบเธอ หญิงสาวนอนสนิทนิ่ง
เป็นลมหมดสติไปก่อนหน้านี้แล้ว
“เธอมันน่ารังเกียจ”
ประพนธ์ยอมหยุดและถอยห่างออกมาจากร่างของภคพร มองจ้องหน้าเธออย่างแสนเกลียดชัง ไม่รู้จะสรรหาวิธีไหนมาทำร้าย
ให้เธอเจ็บปวดได้จริงๆซะที ชายหนุ่มหมดความอดทนและไม่อยากเป็นคนดีกับภคพรอีกแล้ว เขาตัดสินใจถอดเสื้อผ้าเธอ
ออกและถ่ายรูปเก็บเอาไว้เพื่อกลั่นแกล้งให้เธอได้รับรู้ถึงความพ่ายแพ้และความเจ็บปวดบ้าง
**************************************************************************
.............ทันทีที่ภคพรลืมตาตื่นขึ้น ก็พบว่าตัวเองนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนอน โดยมีเพียงแค่ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ปกคุมร่างบาง
ของเธอเอาไว้ หญิงสาวลุกขึ้นนั่งร้องไห้โฮออกมาเหมือนใจจะขาด โดยมีประพนธ์นั่งนิ่งงันไม่พูดไม่จาอะไร หลังจากที่เขาสร่างเมา
เขาก็รู้สึกตัวทันทีว่าตัวเองได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยลงไปแล้ว เขารู้ทันทีเลยว่าเรื่องราวมันจะยิ่งต้องยุ่งขึ้นไปอีก
เพราะความเจ้าคิดเจ้าแค้นของภคพร
“ฉันจะฆ่านาย ฉันจะฆ่านายให้ตายไปเลย ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้สารเลว นายมันเลว เลว เลว”
ภคพรกระโจนเข้าใส่ประพนธ์ ทั้งทุบทั้งตีทั้งตบ ทั้งหยิกและข่วนเขาอย่างแสนเกลียดชัง
“ผมเจ็บ”
ประพนธ์จับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงและน้ำตานองหน้าเอาไว้
“แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับสิ่งที่เธอทำกับชีวิตของคนอื่น เธอมันสมควรโดน ฉันเกลียดเธอ ขยะแขยงเธอ
ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดเธอ”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรที่เอาแต่ร้องไห้จนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“ก็ดี”
ภคพรพยายามเก็บกลั้นความอ่อนไหวเอาไว้ในใจของเธอ เธอจะไม่ยอมอ่อนแอไปมากกว่านี้อีกเด็ดขาด
“ฉันจะได้เลวให้มันสุดๆ โดยไม่ต้องคำนึงถึงอะไรอีก ฉันจะเล่นงานทุกคนที่เกี่ยวข้องกับนายกับผู้หญิงคนนั้นให้พินาศย่อยยับ
ไม่มีวันได้ผุดได้เกิดเลย คอยดู”
ภคพรกัดฟันพูด ความโกรธเกลียดและรู้สึกผิดหวังเสียใจ กำลังจะทำให้เธอกลายเป็นอีกคนนึงที่ไร้หัวใจ
“ก่อนจะถึงวันนั้น ฉันก็จะเล่นงานเธอให้ย่อยยับ ให้ไม่ได้ผุดได้เกิด ให้ไม่ต่างอะไรจากทุกคำพูดที่เธอคิดที่เธอพูดมันกับฉันเลย
ฉันจะทำให้เธอท้องแล้วทิ้งให้เหมือนกับแค่ขยะไร้ค่าชิ้นนึง เธอจะต้องทนทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิตเพราะความคิดชั่วๆ
ที่เธอคิดร้ายกับคนอื่น”
ประพนธ์ผลักภคพรลงบนเตียงนอนอีกครั้ง รู้สึกเกลียดเธอขึ้นมาอีกครั้งอย่างสุดขั้วหัวใจ ความเลวร้ายของเธอ
ทำให้เขาไม่อยากมองหาแง่ดีของเธออีกแล้ว
“มันอาจจะดูเลวร้ายในสิ่งที่ผมทำกับคุณ ผมก็แค่อยากให้คุณได้รู้เอาไว้ว่าสิ่งที่คุณทำกับคนอื่นมันก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด
ไม่ได้ต่างกัน”
ประพนธ์ยังคงเกรี้ยวกราดใส่ภคพรแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
“นายทำให้ฉันตกนรกทั้งเป็น นายทำให้ฉันรู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากขึ้นอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า เพื่อผู้หญิงคนนั้น
น้องสาวของฉันต้องท้องไม่มีพ่อ เพื่อผู้หญิงคนนั้นแล้วฉันต้องถูกนายข่มเหงรังแก ฉันจะตอบแทนความขมขื่นทั้งหมดนี้
กลับไปให้พวกคุณทุกคน โดยเฉพาะเกตุแก้ว ผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดนี้”
ภคพรมองจ้องประพนธ์ตาขวาง โกรธเกลียดเขาจนสุดขั้วหัวใจ และโยนความผิดทั้งหมดไปให้เกตุแก้วผู้หญิงที่น่าสงสารอีกคนนึง
ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
“ใครกันแน่ที่เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดนี้ เรื่องราวทุกอย่างมันควรจะจบลงตั้งแต่วันที่น้องสาวคุณแต่งงาน
สร้างครอบครัวใหม่แล้ว เพราะความแค้นความเกลียดชังในจิตใจคุณต่างหาก ที่ทำให้เรื่องมันบานปลายร้ายแรงขนาดนี้
ถ้าจะต้องหาคนผิดซักคนเพื่อรับผิดชอบเกี่ยวกับเรื่องราวๆทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น คนคนนั้นก็คือคุณ .. ภคพร ..
คุณมันใจร้าย ใจดำ”
ประพนธ์ตะวาดใส่ภคพร
“ไม่จริง ต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดก็คือไอ้ชาติชั่วที่มันทำน้องสาวของฉันท้อง แล้วมันก็ไม่คิดที่จะรับผิดชอบ”
ภคพรยังคงเก็บความเคียดแค้นเอาไว้ในใจ เธอไม่สามารถปล่อยหรือวางมันลงจากจิตใจของเธอได้เลย
“คุณก็ไปแก้แค้นพี่กันย์สิ ไปทำร้ายเขาสิ คุณจะมาทำร้ายผม ทำร้ายเกตุแก้วทำไม”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรอีกครั้ง
“ผู้ชายคนนั้น มันไม่มีหัวใจ ทำอะไรไปมันก็ไม่รู้สึก เพราะว่าหัวใจของมันอยู่ที่น้องสาวต่างสายเลือด ฉันถึงจำเป็นต้องทำแบบนี้
มันก็ไม่แน่นะ ซักวันมันอาจจะทำกับสุดที่รักของนายเหมือนที่นายทำกับฉันก็ได้”
ภคพรเย้ยหยัน
“สกปรก นอกจากใจจะสกปรกแล้ว ปากยังสกปรก ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำกับคุณ มันกลายเป็นสิ่งถูกต้องโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก
ก็เพราะความต่ำหยาบช้าในจิตใจคุณ คุณมันสมควรโดน ผมเพิ่งรู้วันนี้เองว่าการทำชั่วกับคนชั่ว มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง”
ประพนธ์เย้ยหยันด้วยรอยยิ้ม ภคพรหน้าชาเพราะรู้สึกแย่
“สิ่งที่ฉันทำ มันต่ำ มันหยาบช้า มันชั่วร้าย แต่สิ่งที่คุณทำกับฉัน คุณบอกว่ามันถูกต้อง ตลกสิ้นดี คุณมันหน้าตัวเมีย”
ภคพรสบถคำหยาบออกมา สิ่งที่ประพนธ์ทำกับเธอมันร้ายกาจ เธอกำลังคิดไปเองว่าประพนธ์ได้ข่มเหงเธอไปแล้ว
“รู้เอาไว้ซะด้วยนะ ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ ฉันก็แค่ถอดเสื้อผ้าเธอออกแล้วก็ถ่ายรูปเก็บเอาไว้เท่านั้นเอง
ถ้าไม่อยากโดนกระทำในสิ่งที่มันมากกว่านี้ก็หุบปากไปซะ”
ประพนธ์ขู่เข็ญ เย้ยหยันใส่ภคพรที่หน้าแดงกร่ำด้วยความโกรธ หญิงสาวเงื้อมือฟาดลงไปบนหน้าของประพนธ์เต็มแรงเสียงดังสนั่น
“รู้เอาไว้ด้วยว่าฉันไม่เคยกลัวนาย ต่อให้นายหยาบช้ากับฉันกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า ฉันก็ไม่กลัว”
ภคพรมองจ้องประพนธ์อย่างแสนเกลียดชัง ณ ตอนนี้ เขากลายเป็นศัตรูตัวฉกาจอีกคนนึง ที่เธอต้องการที่จะกำจัดไปให้พ้นทาง
“แน่ใจนะว่าคุณไม่กลัวผม”
ประพนธ์ร้องคำราม ผลักร่างบางของหญิงสาวตรงหน้าลงบนที่นอนและตึงมือเธอทั้งสองข้างเอาไว้อีกครั้ง
ภคพรมองจ้องหน้าเขาตาเขม็งนอนนิ่งไม่ขัดขืน
“ฉันไม่กลัว”
ภคพรยังคงท้ายทาย ความอ่อนแอในสายตาหายไปหมดแล้วตอนนี้ สิ่งเดียวที่ประพนธ์มองเห็นในดวงตาเธอคือความชิงชัง
“ฉันขยะแขยงเธอ ตัวเธอมันสกปรก”
ประพนธ์พูดใส่หน้าภคพรอย่างเลือดเย็น
“ผมจะลงไปรอข้างล่าง”
ประพนธ์หันหน้าหนีและเดินจากไป ทิ้งให้ภคพรนอนน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความแค้นเคือง ทุกสิ่งที่ประพนธ์ทำกับเธอ
เขาจะต้องได้รับมันกลับไปด้วยความทุกข์ทรมานมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้ ยิ่งดีเลยค่ะ
คนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
.............นวพรรษลืมตาตื่นขึ้นด้วยสภาพร่างกายและจิตใจที่แสนจะย่ำแย่ เพราะมีเรื่องในใจทำให้เธอไม่สามารถข่มตานอนลงได้
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
ธาวินยิ้มหวาน รู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นหญิงสาวลืมตา
“คุณไปโรงพยาบาลมาหรือเปล่า”
นวพรรษถามถึงเรื่องที่เธอกังวลอยู่ในใจ
“อย่าห่วงเลย ลูกตาลเขาไม่คิดมากหรอก เขารู้เรื่องทุกอย่างระหว่างเราดี ไปกับแม่ผมก็เหมือนไปกับผมนั่นแหละ”
ธาวินยิ้มกว้างให้เธอ
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวาย”
หญิงสาวรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ธาวินไม่ได้ไปโรงพยาบาล
“ผมเต็มใจทำให้ ว่าแต่ว่าวันนี้คุณมาหาผมถึงที่นี่ คุณมีเรื่องอะไร”
ธาวินเปิดปากพูดถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“ฉันไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”
นวพรรษยังคงปฏิเสธ
“งั้นผมจะพาคุณกลับไปที่บ้านเอง”
ธาวินเริ่มจริงจัง
“ฉันไม่กลับ”
นวพรรษรีบร้อนปฏิเสธ ท่าทางรนรานของเธอทำให้ชายหนุ่มไม่สบายใจ
“เห็นไหมว่าคุณมีปัญหา”
ธาวินมองจ้องหน้านวพรรษ สายตาของเขาที่มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
“เพราะว่าฉันกลับบ้านไม่ได้ ฉันถึงมาหาคุณ ถ้าฉันรู้ว่าลูกและภรรยาของคุณอยู่ที่นี่ ฉันก็คงไม่มาที่นี่”
นวพรรษมองหน้าธาวิน อยากขอโทษที่ทำให้เขาลำบากใจ
“อยู่กับผมที่นี่แหละ ผมจะช่วยคุณแก้ปัญหานี้เอง”
ธาวินเสนอตัว รู้สึกสงสารนวพรรษจนจับหัวใจ ภาพคืนแรกของการแต่งงานที่เขาทำเลวระยำกับเธอยังตามหลอกหลอน
เขาอยู่ทุกคืนวัน อะไรที่ทำเพื่อนวพรรษได้ เขายินดีทำเพื่อเธอ
“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก”
นวพรรษปฏิเสธ
“ทำไม”
ธาวินไม่เข้าใจ
“เพราะว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนทนเรื่องแบบนี้ได้หรอก ภรรยาของคุณต่อให้เธอไม่พูด ไม่แสดงออก ฉันก็รู้ว่าเธอเสียใจ
คุณเองก็ยิ่งต้องรู้ดีกว่าใครๆว่าเธอเสียใจ ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกคุณเสียใจ อย่าให้ฉันอยู่ที่นี่เลยนะคะ”
นวพรรษเป็นทุกข์ หน้าตาเศร้าๆของเธอมันยิ่งทำให้ธาวินรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ
“ผม.....”
ธาวินอ้าปากจะพูด
“อย่าพูดอะไรอีกเลย ฉันรับรู้ได้ถึงความจริงใจของคุณแล้ว อย่าสงสารฉันอีกเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำมาทั้งหมด
มันเพียงพอแล้วกับสิ่งที่คุณทำกับฉัน จริงๆนะคะ”
นวพรรษมอบรอยยิ้มหวานให้ธาวิน ถ้าเขาไม่มีลูกตาลกับลูกอยู่แล้ว เธอก็คงจะกลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดที่ได้เขามา
**************************************************************************
.............ในขณะที่ประพนธ์สลบอยู่ในบ้าน ภคพรก็ได้โอกาสหนีและหนีออกมาได้ หญิงสาวนั่งรถมาเรื่อยๆ
จนในที่สุดรถแท็กซี่คันที่เธอนั่งมาก็มาจอดสนิทลงอยู่หน้าบ้านเธอ
“มีความสุขจริงๆนะ”
เสียงของประพนธ์ทำให้ภคพรสะดุ้งโหยงและหันไปหาที่มาของเสียง
“ยังไม่ตายอีกหรอนึกว่าจะตายตั้งแต่ตอนโดนแจกันฟาดหัวแล้วซะอีก”
ภคพรลอยหน้าลอยตาพูดท้าทาย
“คุณนี่มัน..”
ประพนธ์กัดฟันพูด กำแขนของภคพรเอาไว้แน่นหนา ความโกรธความเกลียดยิ่งมากขึ้นทุกทีๆ
“ฉันเจ็บนะ พวกผู้ชายก็ดีแต่ใช้กำลัง มีกำลังมาข่มเหงรังแกฉัน แต่ไม่มีกำลังปกป้องคนที่ตัวเองรัก แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
ภคพรกวนประสาทใส่ประพนธ์ เพราะท่าทางกวนประสาทที่เขาทำใส่เธอก่อน
“เธอมันร้ายกาจ ฉันเกลียดเธอ เกลียด เกลียด”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้าภคพร บีบรัดแขนของเธอแน่นขึ้นแน่นขึ้น
“เกลียดแล้วไง เกลียดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผู้ชายแบบนาย ไม่มีวันเอาชนะฉันได้ จำเอาไว้ด้วยว่าฉันจะไม่มีวันยอมหย่ากับนาย
นายจะต้องอยู่แบบนี้ ในฐานะสามีของฉันแบบนี้ไปตลอดชีวิต ฉันก็อยากจะรู้อยู่เหมือนกันว่ายายผู้หญิงคนนั้นยังจะรักนาย
รอนายได้นานขนาดไหน”
ภคพรยิ้มเยาะ มองหน้าประพนธ์อย่างตั้งใจจะเย้ยหยัน
“สามี ได้ สามี”
ประพนธ์จู่โจมเข้าหาหญิงสาว กระชับกอดร่างบางของเธอเอาไว้ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างตั้งใจ เร่าร้อน รุนแรง
ภคพรพยายามปัดป้องแต่ก็ไม่เป็นผล เธอทำได้แค่ตกใจและไม่อาจขัดขืน
“สามีเขาต้องทำกันแบบนี้”
ประพนธ์ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ มองจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“นาย....”
ภคพรยืนอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก ตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ความเจ็บปวด คุณคงยังไม่เคยรู้จัก วันนี้ผมจะยัดเยียดมันให้คุณเอง ไป ขึ้นรถ”
ประพนธ์เหวี่ยงร่างของ
ภคพรเข้าไปในรถ กดล็อคและขับรถออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่าน ความเคียดแค้นชิงชัง
เกาะกินหัวใจเขาจนอยากที่จะสงบลงได้อีกแล้ว
**************************************************************************
.............ตลอดระยะทางที่ขับรถออกมาจากบ้าน ภคพรก็ออกฤทธิ์ออกเดชทุบตีประพนธ์มาตลอดทาง จนทำให้เขายิ่งโมโหและ
ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ ก่อนจะเลี้ยวลดเข้าโรงแรมม่านรูด ความโกรธเกลียดทำให้เขาไม่อยากมีแล้วหัวใจ
การเป็นคนดีเพื่อผู้หญิงอย่างภคพรมันอยากเกินไปสำหรับเขา เขาหมดความอดทนกับผู้หญิงคนนี้แล้ว พอกันทีกับการเป็นคนดี
“ลงรถ ผมบอกให้ลงรถ”
ประพนธ์ฉุดกระชากรากภคพรที่เอาแต่ตะโกนร้องด่าเขาลงมาจากรถ และเหวี่ยงเธอกระแทกกับข้างรถจนหญิงสาวจุก
พูดอะไรไม่ออก เธอเหลือบมองหน้าเขาเกลียดแสนเกลียด ก่อนจะถูกประพนธ์อุ้มขึ้นบ่าอย่างไร้ความปราณี
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน”
ภคพรพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไม่เป็นผล
“มีอะไรกันหรือเปล่าพี่”
พนักงานต้อนรับร้องถาม ตกใจ
“เรื่องของผัวเมีย อย่ามายุ่ง”
ประพนธ์ตะวาดใส่ ก่อนจะดุ่มเดินเข้าห้องอย่างไม่สนใจใยดีอะไร ทันทีที่มาถึงเตียงนอนเขาก็เหวี่ยงร่างบางของภคพร
ลงกับที่นอนอย่างแรงชนิดที่ภคพรถึงกับนอนนิ่ง ไม่อาจขยับเขยื้อน
“ผู้หญิงอย่างคุณ มันต้องเจอแบบนี้”
พูดจบประพนธ์ก็กระโจนเข้าใส่หญิงสาวและตรึงมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้กับเตียงนอน หน้าตาท่าทางเอาจริงของเขา
ทำให้ภคพรกลัวและเริ่มที่จะร้องขอความเห็นใจ
“ฉันกลัวแล้ว กลัวแล้วจริงๆ”
ภคพรนอนสั่นเทามองจ้องหน้าประพนธ์ตาปริบๆ หวาดกลัวในสิ่งที่เขาจะทำกับเธอ แววตาของเธอตอนนี้มันไม่หลงเหลือ
คาบของภคพรจอมร้ายกาจอยู่เลย
“กลัวหรอ คนอย่างคุณรู้จักคำนี้ด้วยหรอ ผมนึกว่าคุณจะดีแต่ทำให้คนอื่นรู้จักคำนี้ซะอีก”
ประพนธ์มองจ้องหน้าภคพรด้วยความรู้สึกโกรธ โมโห ที่ไม่อาจควบคุม ดวงตาคมกริบของเขาจดจ้องเธอราวกับจะฆ่าให้ตาย
กลิ่นเหล้าจากตัวเขายิ่งทำให้ภคพรกลัว
“คุณเมามากแล้ว คุณไม่ทำกับฉันแบบนี้หรอก คุณสัญญากับทุกคนเอาไว้แล้วไม่ใช่หรอ ว่าคุณจะไม่แตะต้องตัวฉัน
ฉันไม่สเปคคุณเลยนะ ปล่อยฉันไปเถอะ”
ภคพรพยายามหว่านล้อม แต่ก็ถูกประพนธ์ตะคอกใส่ จนกลัวรนราน
“ฝันไปเถอะ ในเมื่อไม่ว่ายังไงผมก็ต้องเป็นสามีของคุณตลอดไป ผมก็ควรทำหน้าที่ให้มันสมบูรณ์แบบไม่ใช่หรอ
ถึงแม้ว่าจะรังเกียจจะขยะแขยงคุณขนาดไหน แต่คุณคงลืมไปว่าไม่ว่ายังไงผมมันก็คือผู้ชาย แล้วสัญชาติญาณผู้ชาย
ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนๆ ถ้าเลือดขึ้นหน้าขึ้นมามันก็เอาได้เหมือนกันหมดนั่นแหละ”
พูดจบประพนธ์ก็ซุกไซร้ลำคอของหญิงสาวอย่างไร้ความปราณี กลิ่นน้ำหอมจากตัวเธอยิ่งชวนเชิญให้เขาอยากลิ้มลอง
“ปล่อย ฉันนะ ปล่อยๆๆ”
ภคพรดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ไม่อาจสู้แรงของประพนธ์ได้ หยดน้ำตาและเสียงร้องไห้ของเธอไม่ทำให้ประพนธ์ยอมใจอ่อนกับเธอเลย
แม้แต่นิดเดียว
“ผมเกลียดคุณ”
ประโยคสุดท้ายที่ประพนธ์พูดกับภคพรก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างเผ็ดร้อน ไม่นานร่างของภคพรก็อ่อนปลวกเปียก
และเริ่มไม่เคลื่อนไหวในที่สุด ความนิ่งสงบของเธอทำให้ประพนธ์แปลกใจและหยุดจูบเธอ หญิงสาวนอนสนิทนิ่ง
เป็นลมหมดสติไปก่อนหน้านี้แล้ว
“เธอมันน่ารังเกียจ”
ประพนธ์ยอมหยุดและถอยห่างออกมาจากร่างของภคพร มองจ้องหน้าเธออย่างแสนเกลียดชัง ไม่รู้จะสรรหาวิธีไหนมาทำร้าย
ให้เธอเจ็บปวดได้จริงๆซะที ชายหนุ่มหมดความอดทนและไม่อยากเป็นคนดีกับภคพรอีกแล้ว เขาตัดสินใจถอดเสื้อผ้าเธอ
ออกและถ่ายรูปเก็บเอาไว้เพื่อกลั่นแกล้งให้เธอได้รับรู้ถึงความพ่ายแพ้และความเจ็บปวดบ้าง
**************************************************************************
.............ทันทีที่ภคพรลืมตาตื่นขึ้น ก็พบว่าตัวเองนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนอน โดยมีเพียงแค่ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ปกคุมร่างบาง
ของเธอเอาไว้ หญิงสาวลุกขึ้นนั่งร้องไห้โฮออกมาเหมือนใจจะขาด โดยมีประพนธ์นั่งนิ่งงันไม่พูดไม่จาอะไร หลังจากที่เขาสร่างเมา
เขาก็รู้สึกตัวทันทีว่าตัวเองได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยลงไปแล้ว เขารู้ทันทีเลยว่าเรื่องราวมันจะยิ่งต้องยุ่งขึ้นไปอีก
เพราะความเจ้าคิดเจ้าแค้นของภคพร
“ฉันจะฆ่านาย ฉันจะฆ่านายให้ตายไปเลย ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้สารเลว นายมันเลว เลว เลว”
ภคพรกระโจนเข้าใส่ประพนธ์ ทั้งทุบทั้งตีทั้งตบ ทั้งหยิกและข่วนเขาอย่างแสนเกลียดชัง
“ผมเจ็บ”
ประพนธ์จับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงและน้ำตานองหน้าเอาไว้
“แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับสิ่งที่เธอทำกับชีวิตของคนอื่น เธอมันสมควรโดน ฉันเกลียดเธอ ขยะแขยงเธอ
ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดเธอ”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรที่เอาแต่ร้องไห้จนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“ก็ดี”
ภคพรพยายามเก็บกลั้นความอ่อนไหวเอาไว้ในใจของเธอ เธอจะไม่ยอมอ่อนแอไปมากกว่านี้อีกเด็ดขาด
“ฉันจะได้เลวให้มันสุดๆ โดยไม่ต้องคำนึงถึงอะไรอีก ฉันจะเล่นงานทุกคนที่เกี่ยวข้องกับนายกับผู้หญิงคนนั้นให้พินาศย่อยยับ
ไม่มีวันได้ผุดได้เกิดเลย คอยดู”
ภคพรกัดฟันพูด ความโกรธเกลียดและรู้สึกผิดหวังเสียใจ กำลังจะทำให้เธอกลายเป็นอีกคนนึงที่ไร้หัวใจ
“ก่อนจะถึงวันนั้น ฉันก็จะเล่นงานเธอให้ย่อยยับ ให้ไม่ได้ผุดได้เกิด ให้ไม่ต่างอะไรจากทุกคำพูดที่เธอคิดที่เธอพูดมันกับฉันเลย
ฉันจะทำให้เธอท้องแล้วทิ้งให้เหมือนกับแค่ขยะไร้ค่าชิ้นนึง เธอจะต้องทนทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิตเพราะความคิดชั่วๆ
ที่เธอคิดร้ายกับคนอื่น”
ประพนธ์ผลักภคพรลงบนเตียงนอนอีกครั้ง รู้สึกเกลียดเธอขึ้นมาอีกครั้งอย่างสุดขั้วหัวใจ ความเลวร้ายของเธอ
ทำให้เขาไม่อยากมองหาแง่ดีของเธออีกแล้ว
“มันอาจจะดูเลวร้ายในสิ่งที่ผมทำกับคุณ ผมก็แค่อยากให้คุณได้รู้เอาไว้ว่าสิ่งที่คุณทำกับคนอื่นมันก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด
ไม่ได้ต่างกัน”
ประพนธ์ยังคงเกรี้ยวกราดใส่ภคพรแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
“นายทำให้ฉันตกนรกทั้งเป็น นายทำให้ฉันรู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากขึ้นอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า เพื่อผู้หญิงคนนั้น
น้องสาวของฉันต้องท้องไม่มีพ่อ เพื่อผู้หญิงคนนั้นแล้วฉันต้องถูกนายข่มเหงรังแก ฉันจะตอบแทนความขมขื่นทั้งหมดนี้
กลับไปให้พวกคุณทุกคน โดยเฉพาะเกตุแก้ว ผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดนี้”
ภคพรมองจ้องประพนธ์ตาขวาง โกรธเกลียดเขาจนสุดขั้วหัวใจ และโยนความผิดทั้งหมดไปให้เกตุแก้วผู้หญิงที่น่าสงสารอีกคนนึง
ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
“ใครกันแน่ที่เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดนี้ เรื่องราวทุกอย่างมันควรจะจบลงตั้งแต่วันที่น้องสาวคุณแต่งงาน
สร้างครอบครัวใหม่แล้ว เพราะความแค้นความเกลียดชังในจิตใจคุณต่างหาก ที่ทำให้เรื่องมันบานปลายร้ายแรงขนาดนี้
ถ้าจะต้องหาคนผิดซักคนเพื่อรับผิดชอบเกี่ยวกับเรื่องราวๆทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น คนคนนั้นก็คือคุณ .. ภคพร ..
คุณมันใจร้าย ใจดำ”
ประพนธ์ตะวาดใส่ภคพร
“ไม่จริง ต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดก็คือไอ้ชาติชั่วที่มันทำน้องสาวของฉันท้อง แล้วมันก็ไม่คิดที่จะรับผิดชอบ”
ภคพรยังคงเก็บความเคียดแค้นเอาไว้ในใจ เธอไม่สามารถปล่อยหรือวางมันลงจากจิตใจของเธอได้เลย
“คุณก็ไปแก้แค้นพี่กันย์สิ ไปทำร้ายเขาสิ คุณจะมาทำร้ายผม ทำร้ายเกตุแก้วทำไม”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรอีกครั้ง
“ผู้ชายคนนั้น มันไม่มีหัวใจ ทำอะไรไปมันก็ไม่รู้สึก เพราะว่าหัวใจของมันอยู่ที่น้องสาวต่างสายเลือด ฉันถึงจำเป็นต้องทำแบบนี้
มันก็ไม่แน่นะ ซักวันมันอาจจะทำกับสุดที่รักของนายเหมือนที่นายทำกับฉันก็ได้”
ภคพรเย้ยหยัน
“สกปรก นอกจากใจจะสกปรกแล้ว ปากยังสกปรก ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำกับคุณ มันกลายเป็นสิ่งถูกต้องโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก
ก็เพราะความต่ำหยาบช้าในจิตใจคุณ คุณมันสมควรโดน ผมเพิ่งรู้วันนี้เองว่าการทำชั่วกับคนชั่ว มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง”
ประพนธ์เย้ยหยันด้วยรอยยิ้ม ภคพรหน้าชาเพราะรู้สึกแย่
“สิ่งที่ฉันทำ มันต่ำ มันหยาบช้า มันชั่วร้าย แต่สิ่งที่คุณทำกับฉัน คุณบอกว่ามันถูกต้อง ตลกสิ้นดี คุณมันหน้าตัวเมีย”
ภคพรสบถคำหยาบออกมา สิ่งที่ประพนธ์ทำกับเธอมันร้ายกาจ เธอกำลังคิดไปเองว่าประพนธ์ได้ข่มเหงเธอไปแล้ว
“รู้เอาไว้ซะด้วยนะ ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ ฉันก็แค่ถอดเสื้อผ้าเธอออกแล้วก็ถ่ายรูปเก็บเอาไว้เท่านั้นเอง
ถ้าไม่อยากโดนกระทำในสิ่งที่มันมากกว่านี้ก็หุบปากไปซะ”
ประพนธ์ขู่เข็ญ เย้ยหยันใส่ภคพรที่หน้าแดงกร่ำด้วยความโกรธ หญิงสาวเงื้อมือฟาดลงไปบนหน้าของประพนธ์เต็มแรงเสียงดังสนั่น
“รู้เอาไว้ด้วยว่าฉันไม่เคยกลัวนาย ต่อให้นายหยาบช้ากับฉันกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า ฉันก็ไม่กลัว”
ภคพรมองจ้องประพนธ์อย่างแสนเกลียดชัง ณ ตอนนี้ เขากลายเป็นศัตรูตัวฉกาจอีกคนนึง ที่เธอต้องการที่จะกำจัดไปให้พ้นทาง
“แน่ใจนะว่าคุณไม่กลัวผม”
ประพนธ์ร้องคำราม ผลักร่างบางของหญิงสาวตรงหน้าลงบนที่นอนและตึงมือเธอทั้งสองข้างเอาไว้อีกครั้ง
ภคพรมองจ้องหน้าเขาตาเขม็งนอนนิ่งไม่ขัดขืน
“ฉันไม่กลัว”
ภคพรยังคงท้ายทาย ความอ่อนแอในสายตาหายไปหมดแล้วตอนนี้ สิ่งเดียวที่ประพนธ์มองเห็นในดวงตาเธอคือความชิงชัง
“ฉันขยะแขยงเธอ ตัวเธอมันสกปรก”
ประพนธ์พูดใส่หน้าภคพรอย่างเลือดเย็น
“ผมจะลงไปรอข้างล่าง”
ประพนธ์หันหน้าหนีและเดินจากไป ทิ้งให้ภคพรนอนน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความแค้นเคือง ทุกสิ่งที่ประพนธ์ทำกับเธอ
เขาจะต้องได้รับมันกลับไปด้วยความทุกข์ทรมานมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้ ยิ่งดีเลยค่ะ
คนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ค. 2556, 19:38:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ค. 2556, 19:48:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 1260
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 14 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 16 >> |