ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 18
ไร้หัวใจ ตอนที่ 18
.............อาการของประไพรนั้นไม่หนักหนาอย่างที่ทุกคนเป็นกังวล สภาพร่างกายของเธอแข็งแรงดี ยกเว้นขาที่หัก
ศีรษะที่แตก ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ประพนธ์ก็ยังอยู่เคียงข้างแม่ของเขาไม่ยอมห่างและเหตุการณ์ในครั้งนี้ก็ทำให้เขา
เกลียดภคพรขึ้นมาจนสุดขั้วหัวใจ
“กลับบ้านไปนอนพักผ่อนเถอะลูก ทางนี้พ่อจะดูแลเอง แกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
อิทธิพลกล่าวกับลูกชายสุขุม
“ผมยังนอนไม่ได้ จนกว่าจะไปรากตัวผู้หญิงคนนั้นมากราบขอโทษคุณแม่”
ประพนธ์กล่าวด้วยแววตาก้าวร้าว ชิงชัง
“อย่าปล่อยให้ความเคียดแค้นชิงชัง ทำให้หัวใจของลูกต้องเศร้าหมอง ถ้าลูกควบคุมตัวเองไม่ได้ ลูกก็จะมีสภาพ
ไม่ต่างอะไรจากหนูภคพร เหตุการณ์ทั้งหมดมันเป็นอุบัติเหตุ เมียลูกพ่อคิดว่าเธอคงไม่ได้ตั้งใจ”
พิภพเตือนสติลูกชาย
“ไม่ว่าพ่อจะพูดยังไง ผมก็ไม่มีวันเข้าใจผู้หญิงที่ทำกับบุพการีของผมถึงขนาดนี้ได้หรอก ผมยอมไม่ได้”
ประพนธ์ยังคงร้อนรุ่ม พิภพมองดูลูกชายด้วยความเศร้าใจ
“ถ้าอย่างนั้นพ่อก็ไม่มีอะไรจะพูด งั้นแกช่วยไปหาซื้ออะไรมาให้พ่อทานที พ่อเหนื่อยจนหิวข้าวไปหมดแล้ว
แล้วก็มาอยู่ช่วยกันดูแลแม่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
อิทธิพลตัดหนทางที่จะปล่อยให้ลูกชายอยู่ตามลำพังและมีโอกาสที่จะทำอะไรร้ายกับภคพร
“ครับ”
ประพนธ์มีท่าทีที่อ่อนโยนลงเมื่อรู้ว่าพ่อของเขาเหนื่อยกับเหตุการณ์วุ่นๆที่มีต้นเหตุทั้งหมดอยู่ที่ภคพรแต่เพียงผู้เดียว
****************************************************************
.............เมื่อประพนธ์ออกไปได้ไม่นาน เพียงพรก็พาภคพรและนวพรรษมาเยี่ยมประไพรด้วยกันเพื่อขอโทษในทุกสิ่งที่เธอทำลงไป ทันทีที่มาถึงหน้าห้องผู้ป่วยนวภคก็เดินไปต่อว่าลูกสาวของเธอทันที
“นี่ลูกทำอะไรลงไป เห็นหรือเปล่าว่าความเคียดแค้นชิงชังในใจของลูก มันทำให้คนอื่นเจ็บปวดขนาดไหน”
นวภคกล่าวดุดัน
“พ่อค่ะ ถึงหนูจะทำอะไรร้ายๆออกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ครั้งนี้หนูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ หนูเสียใจค่ะ”
หญิงสาวกล่าวน้ำตาคลอเบ้า แต่แววตาของเธอนั้นยังคงแข็งกร้าวไม่เปลี่ยนแปลง
“คุณประไพรเป็นอย่างไรบ้างค่ะคุณ”
เพียงพรรีบร้อนถามด้วยความห่วงใย
“ปลอดภัยแล้วคุณ แต่ตาประพนธ์สิ ดูท่าจะไม่ยอมให้เรื่องนี้จบลงง่ายๆแน่”
นวภคกล่าวด้วยท่าทีเป็นกังวล
“หนูไม่กลัว เขาไม่มีทางทำอะไรหนูได้หรอก”
ภคพรยังคงไม่ยอม
“ภัยจะมาถึงตัวยังไม่รู้เรื่อง ลูกไปทำอย่างนั้นกับแม่ของเขาทั้งคน คิดว่าเขาจะยอมลูกง่ายๆเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมาหรอ”
นวภคหันมาดุใส่ภคพรที่ตั้งท่าจะเถียง แต่ถูกปรามไว้ซะก่อน
“อย่าค่ะพี่เนย์”
นวพรรษฉุดแขนพี่สาวของเธอเอาไว้ หนักอกหนักใจไม่ต่างกัน
****************************************************************
.............หลังจากที่เยี่ยมเยือนกันเป็นการเรียบร้อย ทุกคนก็ออกมาจากห้องพยาบาลกันหมด เหลือเพียงแค่ประไพร
ที่นอนหลับอยู่และภคพรที่ย้อนกลับเข้ามาในห้องเพื่อหยิบกระเป๋า หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงผู้ป่วย
ด้วยความปวดร้าว เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายประไพรเลยจริงๆ
“หายเร็วๆนะค่ะคุณป้า”
หญิงสาวเอื้อมมือไปกุมมือแม่สามีเอาไว้ น้ำตาคลอเอ่อ
“หนูไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆค่ะ หนูขอโทษนะคะ”
ภคพรยืนน้ำตาไหลอาบแก้ม เสียใจในสิ่งที่ทำลงไป แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม โดยไม่รู้เลยว่าประไพรนั้นไม่ได้หลับใหล
อย่างที่เธอเข้าใจ เธอได้ยินชัดเจนในทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอพูดออกมา
“หนูแค่อยากสั่งสอนคนพวกนั้นให้พวกเขารู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง ยายเมย์คือชีวิต ..คือจิตใจ..
คือความรัก.. คือทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านของเรา แต่เพราะผู้ชายชาติชั่วคนนั้น ครอบครัวเราต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดไป...ฮือๆๆๆ
จนกว่าผู้ชายเลวๆคนนั้นจะได้รับบทเรียนหนูจะไม่มีวันยอมหย่ากับลูกชายของคุณ”
ภคพรร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆ สงสารประไพรที่ต้องมานอนให้น้ำเกลือระโยงรยางค์เพราะเธอ
“หนูไม่เคยคิดที่จะถอนหุ้นจากบริษัทของคุณจริงๆเลยนะคะ แล้วหนูก็ไม่เคยคิดที่จะครอบครองลูกชายของคุณเอาไว้ตลอดไป
วันใดที่หนูทำใจยอมรับเรื่องร้ายๆที่มันเกิดขึ้นกับน้องสาวของหนูได้แล้ว หนูจะคืนทุกอย่างให้ทุกคนเองค่ะ หนูขอโทษจริงๆนะคะ
ที่ทำให้คุณต้องมาเจ็บตัวขนาดนี้ หนูขอโทษจริงๆคะ ฮือๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้สะอึกสะอื้นรู้สึกผิดอย่างที่สุดที่ตัวเองทำให้ประไพรต้องมาเจอกับสภาพเลวร้ายแบบนี้
****************************************************************
.............ภคพรเดินออกมาจากห้องด้วยแววตาที่แดงกร่ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักหนาสาหัส
ก่อนจะต้องต้องตกใจผงะถอยหลังเพราะการปรากฏตัวของประพนธ์ ที่มีแววตาแข็งกร้าวทันทีที่เห็นหน้าเธอ
“เธอ...ออกมานี่เลย”
ประพนธ์รากภคพรออกมาจากห้องคนไข้ด้วยความรุนแรง ฉุดกระชากเธออย่างไร้ความปราณี
“จะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไป ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ ปล่อย”
ภคพรดิ้นรน ก่อนจะถูกประพนธ์ฉุดกระชากรากถูขึ้นบันไดมาจนถึงบนชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาล
“ว้าย”
ภคพรร้องลั่น ล้มลงเพราะแรงเหวี่ยงของประพนธ์
“ฉันเจ็บนะ ไอ้บ้านี่”
ภคพรลุกขึ้นปี่เข้ามาหาประพนธ์ยกมือฟาดใส่เขาแต่ถูกเขาเหวี่ยงกระเด็นออกมาไม่เป็นท่าเหมือนเดิม
“วันนี้ถ้าผมไม่สั่งสอนให้คุณรู้สำนึกซะบ้าง ผมคงต้องอกแตกตายแน่ๆ”ประพนธ์ตะวาดใส่
หญิงสาวตรงหน้า
“อ๋อหรอ”
ภคพรยังคงท้าทาย
“คุณตั้งใจผลักแม่ผมตกลงมาใช่หรือเปล่า”
ประพนธ์มองจ้องหญิงสาวไม่วางสายตา
“ฉันเปล่า”
ภคพรปฏิเสธ
“โกหก”
ประพนธ์โวยวาย
“ถ้านายเชื่อว่าฉันตั้งใจอยู่แล้ว จะมาถามหาพระแสงอะไร”
ภคพรยังคงแผดเสียง ประพนธ์มองจ้องเธอตาเขม็งอย่างเกลียดชัง
“ฉันอยากได้ยินจากปากเธอ ว่าเธอเป็นคนตั้งใจทำมันจริงๆ ใช่มั้ย ใช่หรือเปล่า”
ประพนธ์ยังคงคาดคั้น
“ใช่!! ฉันตั้งใจ นายจะทำไม เลิกถามคำถามเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาซะที มันน่ารำคาญ”
หญิงสาวโวยวาย หันหน้าเดินหนี แต่กลับถูกกระชากแขนอย่างแรงและถูกเหวี่ยงล้มลงด้วยความตั้งใจ
“เธอมันสกปรก ฉันเกลียดเธอ ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงฉันต่อยเธอหน้าพังไปนานแล้ว ยายปีศาจ”
ประพนธ์ตะวาดใส่ โกรธจนไม่รู้จะแสดงออกมายังไง แค่มองเห็นหน้าภคพรเขาก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมา
“นี่นายกล้าผลักฉันแรงขนาดนี้เลยหรอ ฮะ ไอ้สารเลว”
ภคพรด่ากราด
“กับผู้หญิงอย่างเธอ ตบให้เลือดกบปาก มันก็สมควร”
ประพนธ์ข่มขู่ มองจ้องหญิงสาวตาขวาง
ภคพรประคองร่างตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะกระโปรงที่เธอใส่อยู่
“ไอ้...”
ภคพรเงื้อมือจะฟาดชายหนุ่ม แต่ก็ถูกเขาจับมือเอาไว้
“ฉันจะไม่ยอมใจอ่อนกับเธออีกแล้ว ยายงูพิษ เธอแรงมาฉันก็จะแรงไป ถ้าเธอกล้าทำอะไรแม่ฉันอีกครั้งละก็
ฉันจะตบเธอให้คว่ำเลยคอยดู”
ประพนธ์ผลักร่างบางของหญิงสาวล้มลงไปอีกครั้งก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่สนใจใยดี
****************************************************************
.............หลังจากทะเลาะกับประพนธ์จนหมดเรี่ยวแรง ภคพรก็กลับมาที่บ้านของเธอพร้อมกับครอบครัว
เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้ทุกคนเป็นห่วงเธอมากว่าภคพรจะทำอะไรที่มันผิดบาปมากลงไปอีก
“พี่เนย์ เมย์มีอะไรจะพูดด้วยค่ะ”
นวพรรษเดินเข้ามาหาพี่สาวของเธอในห้องด้วยท่าทางเศร้าๆ
“ถ้าจะมาพูดกับพี่เรื่องคนพวกนั้นล่ะก็ พี่ไม่อยากฟัง”
ภคพรปฏิเสธการรับฟัง หน้าตาท่าทางไม่ใส่ใจของเธอทำให้นวพรรษยิ่งทุกข์ใจ
“พี่เนย์..ฟังเมย์พูดซักครั้งนะคะ”
นวพรรษกล่าวเสียงสั่นเอื้อมมือมาจับมือพี่สาวของเธอแผ่วเบา จิตใจของภคพรสงบลงบ้าง แต่ก็ยังมีความก้าวร้าว
อยู่ให้เห็นในแววตา
“ให้อภัยพวกเขาเถอะพี่ ความเจ็บปวดทุกอย่างที่เมย์ได้รับเพราะผู้ชายคนนั้นมันหายไปหมดแล้วล่ะค่ะ
คุณธาวินเขาดีกับเมย์ทุกอย่าง เมย์ไม่เจ็บปวดเพราะคนพวกนั้นอีกแล้ว...”
นวพรรษบีบมือพี่สาวเธอเบาๆ ให้กำลังใจ แต่ภคพรยังคงนิ่งเฉยไม่ตอบรับคำขอร้องจากเธอ
“พี่เนย์รู้อะไรมั้ยค่ะ ว่าทุกวันนี้ พ่อ แม่ แล้วก็เมย์ต้องเจ็บปวดขนาดไหน ที่ต้องทนมองเห็นพี่เนย์ขังตัวเองเอาไว้
กับความทุกข์ทรมาน ความเกลียด ความแค้น ความอาฆาตพยาบาท พอแค่นี้เถอะค่ะพี่เนย์”
นวพรรษน้ำตาไหลอาบสองแก้ม สงสารพี่สาวของเธอจับหัวใจ เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นที่เธอ
แต่กลายเป็นภคพรที่ไม่สามารถปล่อยวางและยอมรับความผิดหวังครั้งนี้ในชีวิตของเธอได้
“ทั้งหมดตอนนี้มันไม่ใช่เพราะคนพวกนั้นอีกแล้ว แต่มันเป็นเพราะตัวพี่เนย์เอง.. การที่ต้องทำให้พวกเขาเจ็บปวด
มันไม่ได้ทำให้พี่เนย์หรือว่าเมย์มีความสุขขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันมีแต่ทำร้ายแล้วก็ทำลายให้พวกเราทุกคน
ต้องเข้าไปอยู่ในวังวนแห่งความแค้นแล้วก็ความเกลียดชัง อย่าคิดที่จะทำร้ายพวกเขาอีกเลยนะคะ”
นวพรรษนั่งร้องไห้ต่อหน้าพี่สาวเธอ เปิดอกคุยกันด้วยความรู้สึกห่วงใยที่ออกมาจากหัวใจ ภคพรเอาแต่นั่งนิ่ง
น้ำตาไหลอาบทั้งใบหน้า ไม่ยอมพูดอะไรนอกจากเงียบงัน
****************************************************************
.............ภคพรไปเยี่ยมประไพรที่โรงพยาบาลอีกครั้ง แต่เช้าตรู่ ด้วยความรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ประไพร
ต้องเจ็บหนักในครั้งนี้ แต่การพบหน้าเกตุแก้วที่นี่ทำให้เธอหงุดหงิดและรู้สึกอึดอัดใจ
“มาทำอะไรที่นี่ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ ออกไป!!”
ประพนธ์ตะคอกใส่ทันทีที่เห็นหน้าภคพร หญิงสาวยืนเฉยไม่ตอบโต้
“ช่างเขาเถอะลูก”
ประไพรพูดกับลูกชายเบาๆ ภคพรหันไปยกมือไหว้ประไพร แววตาที่เธอมองแม่สามีนั้นเปลี่ยนไป
เพราะความรู้สึกผิดบาปในสิ่งที่เธอทำลงไป
“ผู้หญิงคนนี้ผลักแม่ตกลงมาจากบันได แม่ยังจะพูดดีกับเธออีกหรอ ผมไม่ยอมแน่ๆ
ไม่ว่ายังไงผมจะต้องหาทางหย่ากับผู้หญิงคนนี้ให้เร็วที่สุดให้ได้”
ประพนธ์หันไปตะวาดใส่ภคพรอย่างแสนเกลียดชัง
“เลิกพูดเรื่องที่ทำให้แม่ไม่สบายใจได้แล้ว ภคพรหนูเขยิบมาใกล้ๆฉันหน่อยสิ”
ประไพรหันไปมองจ้องภคพรด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเช่นกัน
“แม่/แม่ค่ะ”
ประพนธ์กับเกตุแก้วยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจในท่าทีอ่อนโยนของประไพร
ที่ไม่เคยแสดงออกกับภคพรมาก่อน
“เธอทำให้ฉันตกบันได เธอต้องรับผิดชอบด้วยการดูแลฉันจนกว่าขาของฉันจะหายดี”
ประไพรยื่นข้อเสนอ ภคพรยืนมองหน้าแม่สามีด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ไม่มีทาง ผมไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้เข้าใกล้แม่อีกแน่ๆ”
ประพนธ์โวยวายเสียงดังลั่นห้อง
“แม่ตัดสินใจแล้ว แม่อยากจะรู้จริงๆว่า จริงๆแล้วเมียของเราเป็นคนนิสัยยังไงกันแน่”
ประไพรเผยความในใจอย่างไม่ปิดบัง
“ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เมียผม คนนี้ต่างหากที่เป็นเมียผม”
ประพนธ์ดึงร่างบางของเกตุแก้วเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
“พูดอะไรของลูก หนูภคพรก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคน ลูกยังจะพูดแบบนี้อีกหรอ จนกว่าจะหย่าขาดจากกัน
เป็นเรื่องเป็นราวแล้ว อย่าพูดอะไรแบบนี้ให้แม่ได้ยินอีก”
ประไพรยื่นคำขาด ท่ามกลางความงงงันของทั้งสามคนที่ยืนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ประหลาดใจ
โดยเฉพาะประพนธ์ที่อ้าปากจะต่อต้านแต่ก็ถูกประไพรเบรคจนหัวทิ่ม
“ลูกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เกตุแก้วเข้าใจป้าด้วยนะลูก ป้าไม่เคยคิดรังเกียจหนู แล้วมันก็คงจะดีมากถ้าป้า
ได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้ แต่ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว เราก็ควรจะต้องพิจารณาเรื่องราวต่างๆให้มันเข้าท่าเข้าทาง
ให้มันถูกต้องซะที ตัดใจจากประพนธ์ซะ แล้วไปมีชีวิตที่ดีและมีความสุขกว่านี้ซะเถอะจ้ะ”
ประไพรแสดงความจริงใจของเธอที่มีต่อภคพรออกมา ด้วยความหวังว่าความจริงใจของเธอจะช่วยทำให้อะไรๆมันดีขึ้น
และยังแอบหวังอยู่ในใจลึกๆว่าภคพรจะยอมใจอ่อนและคืนประพนธ์ให้กับเกตุแก้วด้วยเหมือนกัน
“หนูขอโทษค่ะ”
เกตุแก้วน้ำตาไหลอาบสองแก้มไม่อาจควบคุมอารมณ์ความรู้สึกตอนนี้ได้เลย หญิงสาวเดินหนีหายออกจากห้องไป
ด้วยความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส เพิ่งตะหนักได้จริงๆวันนี้เองว่าเรื่องของเธอกับประพนธ์มันอาจจะจบลงแล้วจริงๆ
“แม่พูดอะไรออกมา ผมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น ไม่มีวันรัก แม่อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ผมไม่อยากให้เกตุแก้ว
ต้องมาเสียใจอีก”
ประพนธ์เสียงดังใส่แม่ของเขาและรีบร้อนตามเกตุแก้วออกไป
“แบบนี้ใช่มั้ยที่เธอต้องการ ฉันจัดการทุกอย่างตามที่เธออยากจะให้มันเป็นให้แล้ว ทั้งตากันย์ทั้งหนูเกตุแก้ว
จะต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานตามที่เธอต้องการแน่ จากนี้ไปดูแลลูกชายของฉันให้ดีๆ อย่าให้เขาต้องเสียใจอีก
ทำให้เขารักเธอให้ได้....”
ประไพรเปลี่ยนสีหน้าท่าทาง แววตาอ่อนโยนสักครู่เปลี่ยนเป็นแววตาที่แข็งกระด้างแทน แต่เพราะท่าทางเศร้าๆ
ของภคพรทำให้เธออ่อนลง
“หวังว่าแค่นี้คงเพียงพอกับการเลิกใช้อำนาจทางการเงินมาข่มขู่เราซะที แล้วก็เลิกทำอะไรร้ายๆได้แล้ว
อย่าทำให้จิตใจของเธอต่ำไปมากกว่านี้เลย เธอไม่รู้หรอกว่าแม่ของเธอมาร้องไห้กับฉันบ่อยแค่ไหน
ไม่เห็นแก่พวกเรามันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่เธอควรจะเห็นแก่พ่อแม่แล้วก็น้องสาวของเธอบ้าง ...”
ประไพรสอนภคพรด้วยความรู้สึกจากใจจริงของเธอ แม้จะไม่ได้ชอบภคพรแต่ประไพรก็ไม่ได้เกลียดเธอ
“หนู....”
ภคพรพูดอะไรไม่ออก ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลอาบสองแก้มอยู่ข้างๆประไพร
รู้อยู่เต็มอกว่าเรื่องที่เธอทำมาทั้งหมดมันเลวร้าย แต่ตัวเธอเองก็ถลำลึกเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปแก้ไขได้แล้วจริงๆ
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
.............อาการของประไพรนั้นไม่หนักหนาอย่างที่ทุกคนเป็นกังวล สภาพร่างกายของเธอแข็งแรงดี ยกเว้นขาที่หัก
ศีรษะที่แตก ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ประพนธ์ก็ยังอยู่เคียงข้างแม่ของเขาไม่ยอมห่างและเหตุการณ์ในครั้งนี้ก็ทำให้เขา
เกลียดภคพรขึ้นมาจนสุดขั้วหัวใจ
“กลับบ้านไปนอนพักผ่อนเถอะลูก ทางนี้พ่อจะดูแลเอง แกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
อิทธิพลกล่าวกับลูกชายสุขุม
“ผมยังนอนไม่ได้ จนกว่าจะไปรากตัวผู้หญิงคนนั้นมากราบขอโทษคุณแม่”
ประพนธ์กล่าวด้วยแววตาก้าวร้าว ชิงชัง
“อย่าปล่อยให้ความเคียดแค้นชิงชัง ทำให้หัวใจของลูกต้องเศร้าหมอง ถ้าลูกควบคุมตัวเองไม่ได้ ลูกก็จะมีสภาพ
ไม่ต่างอะไรจากหนูภคพร เหตุการณ์ทั้งหมดมันเป็นอุบัติเหตุ เมียลูกพ่อคิดว่าเธอคงไม่ได้ตั้งใจ”
พิภพเตือนสติลูกชาย
“ไม่ว่าพ่อจะพูดยังไง ผมก็ไม่มีวันเข้าใจผู้หญิงที่ทำกับบุพการีของผมถึงขนาดนี้ได้หรอก ผมยอมไม่ได้”
ประพนธ์ยังคงร้อนรุ่ม พิภพมองดูลูกชายด้วยความเศร้าใจ
“ถ้าอย่างนั้นพ่อก็ไม่มีอะไรจะพูด งั้นแกช่วยไปหาซื้ออะไรมาให้พ่อทานที พ่อเหนื่อยจนหิวข้าวไปหมดแล้ว
แล้วก็มาอยู่ช่วยกันดูแลแม่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
อิทธิพลตัดหนทางที่จะปล่อยให้ลูกชายอยู่ตามลำพังและมีโอกาสที่จะทำอะไรร้ายกับภคพร
“ครับ”
ประพนธ์มีท่าทีที่อ่อนโยนลงเมื่อรู้ว่าพ่อของเขาเหนื่อยกับเหตุการณ์วุ่นๆที่มีต้นเหตุทั้งหมดอยู่ที่ภคพรแต่เพียงผู้เดียว
****************************************************************
.............เมื่อประพนธ์ออกไปได้ไม่นาน เพียงพรก็พาภคพรและนวพรรษมาเยี่ยมประไพรด้วยกันเพื่อขอโทษในทุกสิ่งที่เธอทำลงไป ทันทีที่มาถึงหน้าห้องผู้ป่วยนวภคก็เดินไปต่อว่าลูกสาวของเธอทันที
“นี่ลูกทำอะไรลงไป เห็นหรือเปล่าว่าความเคียดแค้นชิงชังในใจของลูก มันทำให้คนอื่นเจ็บปวดขนาดไหน”
นวภคกล่าวดุดัน
“พ่อค่ะ ถึงหนูจะทำอะไรร้ายๆออกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ครั้งนี้หนูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ หนูเสียใจค่ะ”
หญิงสาวกล่าวน้ำตาคลอเบ้า แต่แววตาของเธอนั้นยังคงแข็งกร้าวไม่เปลี่ยนแปลง
“คุณประไพรเป็นอย่างไรบ้างค่ะคุณ”
เพียงพรรีบร้อนถามด้วยความห่วงใย
“ปลอดภัยแล้วคุณ แต่ตาประพนธ์สิ ดูท่าจะไม่ยอมให้เรื่องนี้จบลงง่ายๆแน่”
นวภคกล่าวด้วยท่าทีเป็นกังวล
“หนูไม่กลัว เขาไม่มีทางทำอะไรหนูได้หรอก”
ภคพรยังคงไม่ยอม
“ภัยจะมาถึงตัวยังไม่รู้เรื่อง ลูกไปทำอย่างนั้นกับแม่ของเขาทั้งคน คิดว่าเขาจะยอมลูกง่ายๆเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมาหรอ”
นวภคหันมาดุใส่ภคพรที่ตั้งท่าจะเถียง แต่ถูกปรามไว้ซะก่อน
“อย่าค่ะพี่เนย์”
นวพรรษฉุดแขนพี่สาวของเธอเอาไว้ หนักอกหนักใจไม่ต่างกัน
****************************************************************
.............หลังจากที่เยี่ยมเยือนกันเป็นการเรียบร้อย ทุกคนก็ออกมาจากห้องพยาบาลกันหมด เหลือเพียงแค่ประไพร
ที่นอนหลับอยู่และภคพรที่ย้อนกลับเข้ามาในห้องเพื่อหยิบกระเป๋า หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงผู้ป่วย
ด้วยความปวดร้าว เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายประไพรเลยจริงๆ
“หายเร็วๆนะค่ะคุณป้า”
หญิงสาวเอื้อมมือไปกุมมือแม่สามีเอาไว้ น้ำตาคลอเอ่อ
“หนูไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆค่ะ หนูขอโทษนะคะ”
ภคพรยืนน้ำตาไหลอาบแก้ม เสียใจในสิ่งที่ทำลงไป แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม โดยไม่รู้เลยว่าประไพรนั้นไม่ได้หลับใหล
อย่างที่เธอเข้าใจ เธอได้ยินชัดเจนในทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอพูดออกมา
“หนูแค่อยากสั่งสอนคนพวกนั้นให้พวกเขารู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง ยายเมย์คือชีวิต ..คือจิตใจ..
คือความรัก.. คือทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านของเรา แต่เพราะผู้ชายชาติชั่วคนนั้น ครอบครัวเราต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดไป...ฮือๆๆๆ
จนกว่าผู้ชายเลวๆคนนั้นจะได้รับบทเรียนหนูจะไม่มีวันยอมหย่ากับลูกชายของคุณ”
ภคพรร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆ สงสารประไพรที่ต้องมานอนให้น้ำเกลือระโยงรยางค์เพราะเธอ
“หนูไม่เคยคิดที่จะถอนหุ้นจากบริษัทของคุณจริงๆเลยนะคะ แล้วหนูก็ไม่เคยคิดที่จะครอบครองลูกชายของคุณเอาไว้ตลอดไป
วันใดที่หนูทำใจยอมรับเรื่องร้ายๆที่มันเกิดขึ้นกับน้องสาวของหนูได้แล้ว หนูจะคืนทุกอย่างให้ทุกคนเองค่ะ หนูขอโทษจริงๆนะคะ
ที่ทำให้คุณต้องมาเจ็บตัวขนาดนี้ หนูขอโทษจริงๆคะ ฮือๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้สะอึกสะอื้นรู้สึกผิดอย่างที่สุดที่ตัวเองทำให้ประไพรต้องมาเจอกับสภาพเลวร้ายแบบนี้
****************************************************************
.............ภคพรเดินออกมาจากห้องด้วยแววตาที่แดงกร่ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักหนาสาหัส
ก่อนจะต้องต้องตกใจผงะถอยหลังเพราะการปรากฏตัวของประพนธ์ ที่มีแววตาแข็งกร้าวทันทีที่เห็นหน้าเธอ
“เธอ...ออกมานี่เลย”
ประพนธ์รากภคพรออกมาจากห้องคนไข้ด้วยความรุนแรง ฉุดกระชากเธออย่างไร้ความปราณี
“จะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไป ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ ปล่อย”
ภคพรดิ้นรน ก่อนจะถูกประพนธ์ฉุดกระชากรากถูขึ้นบันไดมาจนถึงบนชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาล
“ว้าย”
ภคพรร้องลั่น ล้มลงเพราะแรงเหวี่ยงของประพนธ์
“ฉันเจ็บนะ ไอ้บ้านี่”
ภคพรลุกขึ้นปี่เข้ามาหาประพนธ์ยกมือฟาดใส่เขาแต่ถูกเขาเหวี่ยงกระเด็นออกมาไม่เป็นท่าเหมือนเดิม
“วันนี้ถ้าผมไม่สั่งสอนให้คุณรู้สำนึกซะบ้าง ผมคงต้องอกแตกตายแน่ๆ”ประพนธ์ตะวาดใส่
หญิงสาวตรงหน้า
“อ๋อหรอ”
ภคพรยังคงท้าทาย
“คุณตั้งใจผลักแม่ผมตกลงมาใช่หรือเปล่า”
ประพนธ์มองจ้องหญิงสาวไม่วางสายตา
“ฉันเปล่า”
ภคพรปฏิเสธ
“โกหก”
ประพนธ์โวยวาย
“ถ้านายเชื่อว่าฉันตั้งใจอยู่แล้ว จะมาถามหาพระแสงอะไร”
ภคพรยังคงแผดเสียง ประพนธ์มองจ้องเธอตาเขม็งอย่างเกลียดชัง
“ฉันอยากได้ยินจากปากเธอ ว่าเธอเป็นคนตั้งใจทำมันจริงๆ ใช่มั้ย ใช่หรือเปล่า”
ประพนธ์ยังคงคาดคั้น
“ใช่!! ฉันตั้งใจ นายจะทำไม เลิกถามคำถามเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาซะที มันน่ารำคาญ”
หญิงสาวโวยวาย หันหน้าเดินหนี แต่กลับถูกกระชากแขนอย่างแรงและถูกเหวี่ยงล้มลงด้วยความตั้งใจ
“เธอมันสกปรก ฉันเกลียดเธอ ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงฉันต่อยเธอหน้าพังไปนานแล้ว ยายปีศาจ”
ประพนธ์ตะวาดใส่ โกรธจนไม่รู้จะแสดงออกมายังไง แค่มองเห็นหน้าภคพรเขาก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมา
“นี่นายกล้าผลักฉันแรงขนาดนี้เลยหรอ ฮะ ไอ้สารเลว”
ภคพรด่ากราด
“กับผู้หญิงอย่างเธอ ตบให้เลือดกบปาก มันก็สมควร”
ประพนธ์ข่มขู่ มองจ้องหญิงสาวตาขวาง
ภคพรประคองร่างตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะกระโปรงที่เธอใส่อยู่
“ไอ้...”
ภคพรเงื้อมือจะฟาดชายหนุ่ม แต่ก็ถูกเขาจับมือเอาไว้
“ฉันจะไม่ยอมใจอ่อนกับเธออีกแล้ว ยายงูพิษ เธอแรงมาฉันก็จะแรงไป ถ้าเธอกล้าทำอะไรแม่ฉันอีกครั้งละก็
ฉันจะตบเธอให้คว่ำเลยคอยดู”
ประพนธ์ผลักร่างบางของหญิงสาวล้มลงไปอีกครั้งก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่สนใจใยดี
****************************************************************
.............หลังจากทะเลาะกับประพนธ์จนหมดเรี่ยวแรง ภคพรก็กลับมาที่บ้านของเธอพร้อมกับครอบครัว
เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้ทุกคนเป็นห่วงเธอมากว่าภคพรจะทำอะไรที่มันผิดบาปมากลงไปอีก
“พี่เนย์ เมย์มีอะไรจะพูดด้วยค่ะ”
นวพรรษเดินเข้ามาหาพี่สาวของเธอในห้องด้วยท่าทางเศร้าๆ
“ถ้าจะมาพูดกับพี่เรื่องคนพวกนั้นล่ะก็ พี่ไม่อยากฟัง”
ภคพรปฏิเสธการรับฟัง หน้าตาท่าทางไม่ใส่ใจของเธอทำให้นวพรรษยิ่งทุกข์ใจ
“พี่เนย์..ฟังเมย์พูดซักครั้งนะคะ”
นวพรรษกล่าวเสียงสั่นเอื้อมมือมาจับมือพี่สาวของเธอแผ่วเบา จิตใจของภคพรสงบลงบ้าง แต่ก็ยังมีความก้าวร้าว
อยู่ให้เห็นในแววตา
“ให้อภัยพวกเขาเถอะพี่ ความเจ็บปวดทุกอย่างที่เมย์ได้รับเพราะผู้ชายคนนั้นมันหายไปหมดแล้วล่ะค่ะ
คุณธาวินเขาดีกับเมย์ทุกอย่าง เมย์ไม่เจ็บปวดเพราะคนพวกนั้นอีกแล้ว...”
นวพรรษบีบมือพี่สาวเธอเบาๆ ให้กำลังใจ แต่ภคพรยังคงนิ่งเฉยไม่ตอบรับคำขอร้องจากเธอ
“พี่เนย์รู้อะไรมั้ยค่ะ ว่าทุกวันนี้ พ่อ แม่ แล้วก็เมย์ต้องเจ็บปวดขนาดไหน ที่ต้องทนมองเห็นพี่เนย์ขังตัวเองเอาไว้
กับความทุกข์ทรมาน ความเกลียด ความแค้น ความอาฆาตพยาบาท พอแค่นี้เถอะค่ะพี่เนย์”
นวพรรษน้ำตาไหลอาบสองแก้ม สงสารพี่สาวของเธอจับหัวใจ เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นที่เธอ
แต่กลายเป็นภคพรที่ไม่สามารถปล่อยวางและยอมรับความผิดหวังครั้งนี้ในชีวิตของเธอได้
“ทั้งหมดตอนนี้มันไม่ใช่เพราะคนพวกนั้นอีกแล้ว แต่มันเป็นเพราะตัวพี่เนย์เอง.. การที่ต้องทำให้พวกเขาเจ็บปวด
มันไม่ได้ทำให้พี่เนย์หรือว่าเมย์มีความสุขขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันมีแต่ทำร้ายแล้วก็ทำลายให้พวกเราทุกคน
ต้องเข้าไปอยู่ในวังวนแห่งความแค้นแล้วก็ความเกลียดชัง อย่าคิดที่จะทำร้ายพวกเขาอีกเลยนะคะ”
นวพรรษนั่งร้องไห้ต่อหน้าพี่สาวเธอ เปิดอกคุยกันด้วยความรู้สึกห่วงใยที่ออกมาจากหัวใจ ภคพรเอาแต่นั่งนิ่ง
น้ำตาไหลอาบทั้งใบหน้า ไม่ยอมพูดอะไรนอกจากเงียบงัน
****************************************************************
.............ภคพรไปเยี่ยมประไพรที่โรงพยาบาลอีกครั้ง แต่เช้าตรู่ ด้วยความรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ประไพร
ต้องเจ็บหนักในครั้งนี้ แต่การพบหน้าเกตุแก้วที่นี่ทำให้เธอหงุดหงิดและรู้สึกอึดอัดใจ
“มาทำอะไรที่นี่ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ ออกไป!!”
ประพนธ์ตะคอกใส่ทันทีที่เห็นหน้าภคพร หญิงสาวยืนเฉยไม่ตอบโต้
“ช่างเขาเถอะลูก”
ประไพรพูดกับลูกชายเบาๆ ภคพรหันไปยกมือไหว้ประไพร แววตาที่เธอมองแม่สามีนั้นเปลี่ยนไป
เพราะความรู้สึกผิดบาปในสิ่งที่เธอทำลงไป
“ผู้หญิงคนนี้ผลักแม่ตกลงมาจากบันได แม่ยังจะพูดดีกับเธออีกหรอ ผมไม่ยอมแน่ๆ
ไม่ว่ายังไงผมจะต้องหาทางหย่ากับผู้หญิงคนนี้ให้เร็วที่สุดให้ได้”
ประพนธ์หันไปตะวาดใส่ภคพรอย่างแสนเกลียดชัง
“เลิกพูดเรื่องที่ทำให้แม่ไม่สบายใจได้แล้ว ภคพรหนูเขยิบมาใกล้ๆฉันหน่อยสิ”
ประไพรหันไปมองจ้องภคพรด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเช่นกัน
“แม่/แม่ค่ะ”
ประพนธ์กับเกตุแก้วยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจในท่าทีอ่อนโยนของประไพร
ที่ไม่เคยแสดงออกกับภคพรมาก่อน
“เธอทำให้ฉันตกบันได เธอต้องรับผิดชอบด้วยการดูแลฉันจนกว่าขาของฉันจะหายดี”
ประไพรยื่นข้อเสนอ ภคพรยืนมองหน้าแม่สามีด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ไม่มีทาง ผมไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้เข้าใกล้แม่อีกแน่ๆ”
ประพนธ์โวยวายเสียงดังลั่นห้อง
“แม่ตัดสินใจแล้ว แม่อยากจะรู้จริงๆว่า จริงๆแล้วเมียของเราเป็นคนนิสัยยังไงกันแน่”
ประไพรเผยความในใจอย่างไม่ปิดบัง
“ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เมียผม คนนี้ต่างหากที่เป็นเมียผม”
ประพนธ์ดึงร่างบางของเกตุแก้วเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
“พูดอะไรของลูก หนูภคพรก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคน ลูกยังจะพูดแบบนี้อีกหรอ จนกว่าจะหย่าขาดจากกัน
เป็นเรื่องเป็นราวแล้ว อย่าพูดอะไรแบบนี้ให้แม่ได้ยินอีก”
ประไพรยื่นคำขาด ท่ามกลางความงงงันของทั้งสามคนที่ยืนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ประหลาดใจ
โดยเฉพาะประพนธ์ที่อ้าปากจะต่อต้านแต่ก็ถูกประไพรเบรคจนหัวทิ่ม
“ลูกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เกตุแก้วเข้าใจป้าด้วยนะลูก ป้าไม่เคยคิดรังเกียจหนู แล้วมันก็คงจะดีมากถ้าป้า
ได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้ แต่ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว เราก็ควรจะต้องพิจารณาเรื่องราวต่างๆให้มันเข้าท่าเข้าทาง
ให้มันถูกต้องซะที ตัดใจจากประพนธ์ซะ แล้วไปมีชีวิตที่ดีและมีความสุขกว่านี้ซะเถอะจ้ะ”
ประไพรแสดงความจริงใจของเธอที่มีต่อภคพรออกมา ด้วยความหวังว่าความจริงใจของเธอจะช่วยทำให้อะไรๆมันดีขึ้น
และยังแอบหวังอยู่ในใจลึกๆว่าภคพรจะยอมใจอ่อนและคืนประพนธ์ให้กับเกตุแก้วด้วยเหมือนกัน
“หนูขอโทษค่ะ”
เกตุแก้วน้ำตาไหลอาบสองแก้มไม่อาจควบคุมอารมณ์ความรู้สึกตอนนี้ได้เลย หญิงสาวเดินหนีหายออกจากห้องไป
ด้วยความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส เพิ่งตะหนักได้จริงๆวันนี้เองว่าเรื่องของเธอกับประพนธ์มันอาจจะจบลงแล้วจริงๆ
“แม่พูดอะไรออกมา ผมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น ไม่มีวันรัก แม่อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ผมไม่อยากให้เกตุแก้ว
ต้องมาเสียใจอีก”
ประพนธ์เสียงดังใส่แม่ของเขาและรีบร้อนตามเกตุแก้วออกไป
“แบบนี้ใช่มั้ยที่เธอต้องการ ฉันจัดการทุกอย่างตามที่เธออยากจะให้มันเป็นให้แล้ว ทั้งตากันย์ทั้งหนูเกตุแก้ว
จะต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานตามที่เธอต้องการแน่ จากนี้ไปดูแลลูกชายของฉันให้ดีๆ อย่าให้เขาต้องเสียใจอีก
ทำให้เขารักเธอให้ได้....”
ประไพรเปลี่ยนสีหน้าท่าทาง แววตาอ่อนโยนสักครู่เปลี่ยนเป็นแววตาที่แข็งกระด้างแทน แต่เพราะท่าทางเศร้าๆ
ของภคพรทำให้เธออ่อนลง
“หวังว่าแค่นี้คงเพียงพอกับการเลิกใช้อำนาจทางการเงินมาข่มขู่เราซะที แล้วก็เลิกทำอะไรร้ายๆได้แล้ว
อย่าทำให้จิตใจของเธอต่ำไปมากกว่านี้เลย เธอไม่รู้หรอกว่าแม่ของเธอมาร้องไห้กับฉันบ่อยแค่ไหน
ไม่เห็นแก่พวกเรามันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่เธอควรจะเห็นแก่พ่อแม่แล้วก็น้องสาวของเธอบ้าง ...”
ประไพรสอนภคพรด้วยความรู้สึกจากใจจริงของเธอ แม้จะไม่ได้ชอบภคพรแต่ประไพรก็ไม่ได้เกลียดเธอ
“หนู....”
ภคพรพูดอะไรไม่ออก ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลอาบสองแก้มอยู่ข้างๆประไพร
รู้อยู่เต็มอกว่าเรื่องที่เธอทำมาทั้งหมดมันเลวร้าย แต่ตัวเธอเองก็ถลำลึกเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปแก้ไขได้แล้วจริงๆ
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.ค. 2556, 20:04:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ก.ค. 2556, 20:04:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1214
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 17 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 19 >> |