ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 19
ไร้หัวใจ ตอนที่ 19
2 เดือนผ่านไป
.............ภคพรหยุดทำเรื่องร้ายๆตามที่ทุกคนพยายามขอร้องอ้อนวอนกับเธอและยอมกลับไปอยู่ที่บ้านประพนธ์
เพื่อชดใช้ความผิดโดยการดูแลประไพรที่ขาเข้าเฝือกเพราะไม่สามารถเดินได้ ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
ตลอดสองเดือนนี้ทำให้ความสัมพันธ์ของภคพรและประไพรค่อยๆดีขึ้น และกลายเป็นแม่สามีและลูกสะใภ้
ที่รู้ใจกันไปในที่สุด
“แกเห็นอะไรมั้ย”
พิภพกอดคอลูกชาย ยืนมองภคพรยืนทำกับข้าวโดยมีประไพรคอยนั่งบอกอยู่บนรถเข็นอยู่ตลอดเวลา
“เห็นอะไรล่ะพ่อ”
ประพนธ์มองดูภาพนั้นด้วยความหงุดหงิด เพราะภคพรทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับเกตุแก้วนั้นแย่ลงทุกวันๆ
“เมียแกกับแม่แกดูสมัครสมานสามัคคีรักใคร่กลมเกลียวกันดีออกนะ”
พิภพอมยิ้ม
“ดีอะไรล่ะพ่อ ผมไม่มีวันเอาผู้หญิงคนนี้มาทำเมียหรอก เกตุร้องไห้ทุกวันก็เพราะผู้หญิงคนนี้”
ประพนธ์มองจ้องภคพรอย่างขัดอกขัดใจ เพราะพักหลังๆมาเธอทำตัวน่ารักขึ้นทำให้ทั้งพ่อและแม่ของเขา
กลายเป็นพวกเดียวกับเธอไปกันหมดแล้ว
“นี่หมายความว่าแกกับหนูภคพร...”
พิภพอุทานหน้าตาเหรอหรา
“ผมไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนนั้นเลย”
ประพนธ์ปฏิเสธเสียงแข็ง
“แกบ้าหรือเปล่าเนี่ย แต่งงานมาตั้งสี่ห้าเดือน แกมัวทำบ้าอะไรอยู่ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่แม่แกจะได้อุ้มหลาน”
พิภพหยอกล้อลูกชายเล่น ด้วยรอยยิ้มกว้าง รู้สึกมีความสุขกับการที่ไม่ต้องมาคอยนั่งใจหายใจคว่ำ
กับความร้ายกาจของภคพรในอดีต
“ไม่มีทาง!! แค่เห็นหน้าก็อยากจะอ้วกแล้วพ่อ ใครจะไปคิดทำอะไรลง”
ประพนธ์พูดถึงภรรยาตามกฎหมายของเขา ด้วยท่าทางขยะแขยง
“ถ้ารูปร่างหน้าตาอย่างหนูภคพรยังไม่สวยพอที่จะเป็นเมียแกได้ แล้วต้องรูปร่างหน้าตาขนาดไหนเชียวล่ะ
ถึงจะเป็นเมียแกได้”พิภพแกล้งถามลูกชาย
“อย่างเกตุแก้วแฟนผมไงพ่อ สวยกว่ายายปากร้ายนี่ตั้งเยอะ”
ประพนธ์พูดพร้อมกับเดินหนีภาพบาดตาตรงหน้า แม้ว่าเขาจะยังไปหาและติดต่อกับเกตุแก้วอยู่ทุกวัน
แต่ก็ไม่เคยมีวันไหนที่เธอและเขามีความสุขได้เลย นั่นก็เพราะภคพรไม่ยอมเลิกรากับเขาง่ายๆซะที
****************************************************************
.............ประพนธ์นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงนอนด้วยความหงุดหงิด เรื่องต่างๆนานาๆที่เขากำลังคิด
และกังวลอยู่ตอนนี้มันทำให้เขาหนักใจ และทันทีที่ภคพรเดินออกมาจากห้องน้ำเขาก็เปิดฉากพูดกับเธอทันที
“เมื่อไหร่คุณจะกลับไปอยู่บ้านของคุณซะที”
ประพนธ์มองหน้าภคพร
“มันเรื่องของชั้น”
ภคพรหน้าบึ้งใส่ประพนธ์ ล้มตัวลงนอนบนเตียงในฝั่งของเธอ
“ลุกขึ้นมาคุยกันก่อน”
ประพนธ์ฉุดแขนภคพรให้ลุกขึ้น ความร้อนใจทำให้เขารอต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ยิ่งนานวันความรู้สึกของเขา
ที่มีต่อเกตุแก้วก็เริ่มจะจางหายไปทุกทีๆ
“คุณเป็นบ้าอะไรของคุณอีกเนี่ย”
ภคพรนั่งเผชิญหน้ากับประพนธ์มองจ้องหน้าเขาหน้าตาบึ้งตึง
“เราสองคนมาหย่ากันเถอะ สวยๆรวยๆอย่างคุณ หาผู้ชายดีๆได้ไม่ยากหรอก”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยความร้อนใจ ภคพรมองหน้าชายหนุ่ม หัวเราะเยาะ
“ฝันไปเถอะ แค่ฉันยอมอยู่ที่นี่เฉยๆโดยไม่ไประรานใคร แค่นี้ก็บุญแค่ไหนแล้ว”
ภคพรยังคงแสดงด้านร้ายๆของเธอให้ประพนธ์เห็นอยู่เสมอๆ
“คุณนี่มัน...”
ประพนธ์นั่งอ้าปากค้าง มองจ้องหน้าภคพร ไม่รู้จะสรรหาคำคำไหนมาพูดต่อกรกับเธอดี
“แล้วก็อย่าคิดจะใช้วิธีผู้ชายๆของคุณทำร้ายฉันอีก เพราะว่าฉันไม่กลัว ลองคุณเข้ามาใกล้ฉันอีกแค่นิดเดียว
ฉันจะร้องให้ตื่นกันทั้งบ้านเลย”
ภคพรท้าทาย
“คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างคุณจะสู้แรงผมได้หรอ ถ้าผมคิดจะทำอะไรคุณจริงๆ คุณยังไม่ทันได้ร้องหรอก
ปากผมก็ปิดปากคุณสนิทแล้ว”
ประพนธ์ข่มขู่ มองจดจ้องเธอไม่วางสายตาก่อนจะจู่โจมเธอเพื่อสั่งสอน
“ว้าย!!”
เสียงร้องสุดท้ายของภคพรดังขึ้นก่อนที่ร่างของเธอจะถูกร่างของประพนธ์นอนค่อมอยู่บนเตียงนอน
มือทั้งสองข้างถูกประพนธ์ตรึงไว้กับเตียงนอนอย่างแน่นหนา ดวงตาคมกริบของเขามองจดจ้องเธอในระยะประชิด
ประพนธ์เข้ามาใกล้จนภคพรได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้น ประพนธ์เองก็เช่นกัน เขาได้ยินเสียงหัวใจของภคพร
ที่เต้นระรัวอยู่ตรงหน้าเขาเช่นกัน
“ที่ผมไม่ทำอะไรคุณ ไม่ใช่เพราะว่าผมกลัว แต่มันเป็นเพราะว่าผมขยะแขยงคุณ ถ้าผมจะทำอะไรคุณจริงๆ
คิดหรอว่าคุณจะรอด”
ประพนธ์เขยิบหน้าเข้าไปใกล้อีก จนภคพรต้องหลับตาหนี ประหม่า
“แค่เห็นหน้าคุณ ผมก็หมดอารมณ์แล้ว”
ประพนธ์ยิ้มเยาะ และถอยห่างออกมาจากร่างของหญิงสาว ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้ม
แห่งชัยชนะ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
ภคพรกัดฟันพูด นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงนอน หงุดหงิดกับตัวเองที่ไม่เคยต่อต้านพละกำลังของประพนธ์ได้เลย
****************************************************************
.............นวพรรษมารับยาที่โรงพยาบาลแต่เพียงลำพัง เพราะไม่อยากเป็นภาระให้กับธาวินอีกแล้ว ยิ่งเขาดีกับเธอ
มากเท่าไหร่ที่ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระของเขามากเท่านั้น
“คุณธาวิน”
นวพรรษยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นหน้าธาวิน แต่ก็ต้องรู้สึกเศร้าสร้อยและห่อเหี่ยวในเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมา
เมื่อเธอมองเห็นลูกชายในอ้อมอกของเขาและภรรยาคนสวยที่เดินเคียงข้างเขามาด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“ฉันนี่มันตัวปัญหาของทุกคนจริงๆ”
นวพรรษน้ำตาซึมด้วยความน้อยใจในโชคชะตา ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีไปให้พ้นทาง แต่เพราะท้องที่ใหญ่
ทำให้เดินเหินไม่สะดวกและชนเข้ากับใครบางคนที่เดินผ่านมาพอดี
“คุณ..”
กันย์ประคองร่างของนวพรรษเอาไว้ ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันเงียบงัน
“คนท้องไม่ควรเดือนเร็วนะคุณ”
กันย์พูดขึ้นเสียงเรียบๆไม่แสดงความรู้สึกอะไร หน้าตาของเขายังคงเฉยชาเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
“ฉันไม่เป็นอะไร”
นวพรรษผลักร่างของกันย์ให้ออกห่างจากเธอ ก่อนจะรีบร้อนเดินต่อไปด้วยความร้อนรน
“....”
กันย์ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้า แปลกใจ ก่อนจะเข้าใจทุกอย่างอย่างกระจ่างแจ้งเมื่อเห็นธาวิน
เดินมาพร้อมกับเด็กในมือและหญิงสาวสวยที่คงไม่ใช่แค่เพื่อนกัน
“ยายโง่”
กันย์งึมงำกับตัวเอง รู้สึกสงสารนวพรรษขึ้นมาจนจับหัวใจ ถ้าไม่ใช่เพราะความมักง่ายของเขา
ผู้หญิงที่ดีและเพียบพร้อมทุกอย่างอย่างนวพรรษก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
****************************************************************
.............กันย์เดินไปหาเกตุแก้วที่นั่งรอพบหมออยู่ในห้องใกล้ๆกัน สภาพของเกตุแก้วตอนนี้มันทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจ
น้องสาวของเขาดูซูบผอม ไร้ซึ่งความสดใส ทุกครั้งที่มองไปที่หน้าของเกตุแก้วมันมีแต่ความรู้สึกที่หม่นหมอง
เขาคงจะต้องพยายามมากกว่านี้เพื่อให้เกตุแก้วได้ประพนธ์กลับคืนมา
“พี่กันย์ นั่นคุณนวพรรษไม่ใช่หรอ”
เกตุแก้วชี้ให้พี่ชายเธอดูนวพรรษ ชายหนุ่มหันไปมองตาม เฉยชา
“อืม”
กันย์ไม่ยอมแสดงความรู้สึกอะไรออกมา
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว แล้วสามีของเธอหายไปไหน”
เกตุแก้วมองดูนวพรรษที่เดินอุ้ยอ้ายเพราะขนาดหน้าท้องที่ใหญ่จนทำให้เธอเดินลำบากแล้วตอนนี้
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันย์”
กันย์พูดปฏิเสธความรับผิดชอบ
“ตายแล้ว!!”
เกตุแก้วร้องลั่นด้วยความตกใจ ทุกคนหันไปมองดูกันเป็นตาเดียวเมื่อนวพรรษล้มลงเพราะถูกคนชน
หญิงสาวนั่งแน่นิ่งด้วยความเจ็บปวด
“คุณไม่ควรจะมาที่นี่คนเดียวนะ”
กันย์ทนดูภาพนั้นไม่ไหว ตรงปลี่เข้าไปหานวพรรษและช่วยประคองร่างเธอให้ลุกขึ้น
“ขอบคุณค่ะ”
นวพรรษพูดด้วยท่าทางหมดอาลัยในชีวิตไม่ได้ต่างจากเกตุแก้วเลย
“เดี๋ยวก่อน!!”
กันย์ร้องห้าม นวพรรษหันมาหาเขาอีกครั้ง
“ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านมั้ย”
กันย์เสนอความช่วยเหลือด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสับสน
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้”
นวพรรษปฏิเสธความช่วยเหลือและเดินจากไปเงียบๆอย่างเดียวดาย
“น่าสงสารเธอจังเลยค่ะ เกตุได้ยินมาว่าผู้ชายที่พี่สาวเธอบังคับให้แต่งงานกับคุณนวพรรษ เขามีภรรยาอยู่แล้ว
แถมยังมีลูกด้วยกันอีกนะคะ”
เกตุแก้วยืนมองนวพรรษเดินจากไปด้วยความสงสาร
****************************************************************
.............นวพรรษยืนรอคนขับรถของเธออยู่หน้าโรงพยาบาล ก่อนจะหันไปตามเสียงของแตรรถที่บีบใส่เธอ
หญิงสาวถึงกับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเป็นธาวิน
“คุณมาทำอะไรที่นี่ ไหนบอกว่าจะไปโรงพยาบาลกับแม่คุณไง”
ธาวินรีบร้อนเดินลงจากรถมาหาเธอ
“เอ่อ..คือว่า...คุณแม่ท่านไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”
นวพรรษกะอึกกะอัก ธาวินรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังโกหก
“ขึ้นรถเถอะครับ ให้ผมไปส่งคุณกลับบ้านนะ”
ธาวินเสนอความช่วยเหลือ
“เมย์มากับคนขับรถค่ะ คุณกลับบ้านไปเถอะ”
นวพรรษปฏิเสธความช่วยเหลือ
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมให้ผมเป็นคนพาคุณมาโรงพยาบาล”
ธาวินถามขึ้นอย่างขัดใจ
“ขอโทษค่ะ ที่ไม่ได้บอก คุณกลับบ้านไปเถอะค่ะ”
นวพรรษยังคงปฏิเสธเขา
“นวพรรษคุณ...”
ธาวินพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับนวพรรษยังไงดี
“ฉันขอร้องล่ะ คุณกลับบ้านไปเถอะ ภรรยาของคุณเขาก็รอคุณอยู่ ลูกของคุณเขาก็รอคุณอยู่
คุณไม่มีวันทำอะไรเพื่อฉันกับลูกของฉันได้หรอก อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลยนะคะ”
นวพรรษยอมหลีกทางให้อย่างเจียมตน
รู้ดีว่าเป็นตัวเธอเองที่ทำให้ทุกคนต้องตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากแบบนี้
“ผม..”
ธาวินอ้ำอึ้ง
“ไปสิค่ะ”
นวพรรษยังคงผลักไส
“ถ้ามีอะไรที่ทำให้คุณลำบาก โทรหาผมนะครับ”
ธาวินจับบ่านวพรรษบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ จำใจต้องยอมหันหลังกลับเพราะคำขอร้องของเธอ
“คุณควรจะไปกับเขานะ”
กันย์เดินออกมายืนอยู่ข้างๆนวพรรษพร้อมกับเกตุแก้ว ยืนมองดูเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่ต้น
“ค่ะ”
นวพรรษแค่ตอบรับสั้นๆ
“คุณจะไม่สนใจชีวิตตัวเองแล้วใช่มั้ย”
กันย์มองหน้านวพรรษเพื่อค้นหาคำตอบ พอจะมองออกว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไง
“เปล่า ฉันแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเขาก็เท่านั้น”
นวพรรษตอบคำถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
“เรื่องทั้งหมดผมผิดเอง”
กันย์ยอมรับ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกสำนึกผิดจริงๆในสิ่งที่เคยทำกับเธอ
“..........”
นวพรรษยืนน้ำตาเอ่อไหล พูดอะไรไม่ออก ได้แต่รู้สึกเจ็บแปลบอยู่ข้างในหัวใจ ที่ชีวิตเธอต้องพังทลายลง
เพราะผู้ชายที่ไม่เคยรักและหวังดีกับเธออย่างจริงใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว
****************************************************************
.............งานฉลองแต่งงานของลูกสาวคุณหญิงเพ็ญแขเพื่อนสนิทของประไพรถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่
ที่บ้านของพวกเขา ประไพร ภคพรและประพนธ์ถูกเชิญมาในงานนี้ด้วย เพราะความใกล้ชิดสนิทสนม
เพราะความเก่งและสง่าของทั้งประพนธ์และภคพรทำให้เดินไปทางไหนก็มีแต่ผู้คนพูดถึงพวกเขาอย่างชื่นชม
“ดูรักกันดีจังเลยนะคะ คุณประไพร”
แขกในงานทักทายประไพรด้วยรอยยิ้ม มองดูภคพรที่เดินเคียงคู่คล้องแขนมากับประไพรอย่างสนิทสนม
“แหมก็ทั้งสวย ทั้งเก่ง ทั้งน่ารัก จะไม่รักได้ยังไงล่ะคะ”
ประไพรยิ้มหวาน มองหน้าภคพรอย่างเอ็นดู
“เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่สามีอุ้มล่ะจ๊ะหนูภคพร”
คำถามนี้ทำให้ภคพรอึ้งไป พูดอะไรต่อไม่ถูก ประพนธ์รีบร้อนชิงตอบทันควัน
“คงชาติหน้าเลยมั้งครับ”
ประพนธ์ยิ้มเยาะ พูดทีเล่นทีจริงอย่างจงใจ
“ตาพนธ์เค้าชอบพูดเล่นน่ะค่ะ”
ประไพรแก้ต่างแทนลูกชาย
“พูดอะไรของลูก ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเป็นแบบนี้ แม่มากับหนูภคพรสองคนก็พอ”
ประไพรต่อว่าลูกชายทันทีหลังจากที่เพื่อนของประไพรปลีกตัวเดินออกไป
“ก็บอกแล้วว่าผมไม่อยากมา ก็มีแต่แม่นั่นแหละที่บังคับให้ผมมา”
ประพนธ์โวยวายหน้าตาบึ้งตึง
“กลับบ้านตอนนี้ก็ยังไม่สายหรอกนะ”ภคพรพูดขึ้นลอยๆ
“ใครพูดกับคุณ”
ประพนธ์แยกเขี้ยวใส่
“พอเลยทั้งสองคน อยากทำให้แม่ขายหน้าใช่มั้ย”
ประไพรหันมาตาเขียวใส่ทั้งสองคน
“ผมไปหาพ่อนะแม่ เห็นหน้าใครบางคนแล้วอยากจะอ้วก”
ประพนธ์หันมาหน้าบึ้งใส่ภคพร หญิงสาวเถียงกลับทันควัน
“เชิญตามสบาย”
สายตารังเกียจของทั้งสองฝ่ายถูกมองจ้องกันแบบไม่มีใครยอมใคร
****************************************************************
.............ประไพรพาภคพรเดินแนะนำไปทั่วงาน อย่างเอ็นดูรักใคร่แต่เพราะประไพรเอาแต่ยืนพูดคุย
กับบรรดาเพื่อนๆของเธอ ภคพรจึงขอแยกตัวออกมา ภาพบาดตาตรงหน้าทำให้เธอปี๊ดขึ้นมาในทันที
อย่างไม่รู้ตัว การอยู่กันสองต่อสองของประพนธ์กับเกตุแก้วกลายมาเป็นเรื่องที่เธอยอมไม่ได้ซะแล้ว
“มีความสุขกันจังเลยนะ”
ภคพรมองดูสายตาห่วงหาอาทรที่ประพนธ์มองไปที่เกตุแก้วอย่างแสนเกลียดชัง
“นึกว่าพวกคุณจะไม่มางานนี้ซะอีก”
ภคพรพูดกับเกตุแก้ว ก่อนจะขยับร่างกายเธอมายืนเคียงข้างประพนธ์และกอดแขนของเขาเอาไว้
“ปล่อยผม”
ประพนธ์ออกคำสั่ง มองจ้องภคพรตาขวาง แต่หญิงสาวไม่ยอมฟังที่เขาพูด
“ผมบอกว่าให้ปล่อย ปล่อย!!”
ประพนธ์สะบัดเต็มแรง ร่างของภคพรเซถลาออกไป
“นายเป็นสามีฉัน ทำไมฉันจะทำแบบนี้ไม่ได้ เราแต่งงานกันแล้ว จดทะเบียนกันแล้ว เพราะฉะนั้นนายเป็นของฉัน”
ภคพรไม่ยอมถอยง่ายๆ เขยิบเข้ามากอดแขนประพนธ์เอาไว้อีกครั้ง โดยมีสายตาของเกตุแก้วยืนมอง เจ็บปวดหัวใจ
“ปล่อยเขาทำไปเถอะค่ะ ถ้าเขาทำแบบนี้แล้วไม่รู้สึกอาย ก็ปล่อยให้เขาทำไปเถอะค่ะ”
เกตุแก้วเริ่มต่อปากต่อคำกับภคพรบ้าง หลังจากที่เป็นฝ่ายให้เธอรังแกมาโดยตลอด
“นี่เธอ.”
ภคพรปลี่เข้าหาเกตุแก้ว แต่ประพนธ์เอาตัวเองเข้าขวางทางไว้เพื่อปกป้องเธอ
“ถ้าเธอกล้าแตะต้องผู้หญิงคนนี้แม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะตบให้คว่ำต่อหน้าทุกคนตรงนี้เลย”
ประพนธ์เกรี้ยวกราดใส่ภคพร หญิงสาวยืนหน้าชาดิกด้วยความรู้สึกอับอาย เธอไม่อยากเป็นคนแพ้ต่อหน้าเกตุแก้ว
“เพี๊ยะ!!”
ภคพรตบประพนธ์หน้าหัน ฝากรอยนิ้วมือไว้บนแก้มเขาอย่างจงใจ ประพนธ์ยืนตะตะลึง ไม่คิดว่าภคพรจะกล้าทำ
“ที่ฉันไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้..ก็เพราะว่าเห็นแก่แม่ของนาย ถ้าไม่เพราะท่านอยู่ที่นี่ด้วย
ฉันคงกระชากหัวผู้หญิงคนนี้แล้วด่าประจารโชว์ทุกคนต่อหน้านายไปแล้ว”
ภคพรกัดฟันพูดกับประพนธ์ด้วยไฟแค้นที่แน่นสุมอก ก่อนจะหันหลังเดินเชิด หนีหายออกจากวงสนทนาไปอย่างอารมณ์เสีย
****************************************************************
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
2 เดือนผ่านไป
.............ภคพรหยุดทำเรื่องร้ายๆตามที่ทุกคนพยายามขอร้องอ้อนวอนกับเธอและยอมกลับไปอยู่ที่บ้านประพนธ์
เพื่อชดใช้ความผิดโดยการดูแลประไพรที่ขาเข้าเฝือกเพราะไม่สามารถเดินได้ ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
ตลอดสองเดือนนี้ทำให้ความสัมพันธ์ของภคพรและประไพรค่อยๆดีขึ้น และกลายเป็นแม่สามีและลูกสะใภ้
ที่รู้ใจกันไปในที่สุด
“แกเห็นอะไรมั้ย”
พิภพกอดคอลูกชาย ยืนมองภคพรยืนทำกับข้าวโดยมีประไพรคอยนั่งบอกอยู่บนรถเข็นอยู่ตลอดเวลา
“เห็นอะไรล่ะพ่อ”
ประพนธ์มองดูภาพนั้นด้วยความหงุดหงิด เพราะภคพรทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับเกตุแก้วนั้นแย่ลงทุกวันๆ
“เมียแกกับแม่แกดูสมัครสมานสามัคคีรักใคร่กลมเกลียวกันดีออกนะ”
พิภพอมยิ้ม
“ดีอะไรล่ะพ่อ ผมไม่มีวันเอาผู้หญิงคนนี้มาทำเมียหรอก เกตุร้องไห้ทุกวันก็เพราะผู้หญิงคนนี้”
ประพนธ์มองจ้องภคพรอย่างขัดอกขัดใจ เพราะพักหลังๆมาเธอทำตัวน่ารักขึ้นทำให้ทั้งพ่อและแม่ของเขา
กลายเป็นพวกเดียวกับเธอไปกันหมดแล้ว
“นี่หมายความว่าแกกับหนูภคพร...”
พิภพอุทานหน้าตาเหรอหรา
“ผมไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนนั้นเลย”
ประพนธ์ปฏิเสธเสียงแข็ง
“แกบ้าหรือเปล่าเนี่ย แต่งงานมาตั้งสี่ห้าเดือน แกมัวทำบ้าอะไรอยู่ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่แม่แกจะได้อุ้มหลาน”
พิภพหยอกล้อลูกชายเล่น ด้วยรอยยิ้มกว้าง รู้สึกมีความสุขกับการที่ไม่ต้องมาคอยนั่งใจหายใจคว่ำ
กับความร้ายกาจของภคพรในอดีต
“ไม่มีทาง!! แค่เห็นหน้าก็อยากจะอ้วกแล้วพ่อ ใครจะไปคิดทำอะไรลง”
ประพนธ์พูดถึงภรรยาตามกฎหมายของเขา ด้วยท่าทางขยะแขยง
“ถ้ารูปร่างหน้าตาอย่างหนูภคพรยังไม่สวยพอที่จะเป็นเมียแกได้ แล้วต้องรูปร่างหน้าตาขนาดไหนเชียวล่ะ
ถึงจะเป็นเมียแกได้”พิภพแกล้งถามลูกชาย
“อย่างเกตุแก้วแฟนผมไงพ่อ สวยกว่ายายปากร้ายนี่ตั้งเยอะ”
ประพนธ์พูดพร้อมกับเดินหนีภาพบาดตาตรงหน้า แม้ว่าเขาจะยังไปหาและติดต่อกับเกตุแก้วอยู่ทุกวัน
แต่ก็ไม่เคยมีวันไหนที่เธอและเขามีความสุขได้เลย นั่นก็เพราะภคพรไม่ยอมเลิกรากับเขาง่ายๆซะที
****************************************************************
.............ประพนธ์นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงนอนด้วยความหงุดหงิด เรื่องต่างๆนานาๆที่เขากำลังคิด
และกังวลอยู่ตอนนี้มันทำให้เขาหนักใจ และทันทีที่ภคพรเดินออกมาจากห้องน้ำเขาก็เปิดฉากพูดกับเธอทันที
“เมื่อไหร่คุณจะกลับไปอยู่บ้านของคุณซะที”
ประพนธ์มองหน้าภคพร
“มันเรื่องของชั้น”
ภคพรหน้าบึ้งใส่ประพนธ์ ล้มตัวลงนอนบนเตียงในฝั่งของเธอ
“ลุกขึ้นมาคุยกันก่อน”
ประพนธ์ฉุดแขนภคพรให้ลุกขึ้น ความร้อนใจทำให้เขารอต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ยิ่งนานวันความรู้สึกของเขา
ที่มีต่อเกตุแก้วก็เริ่มจะจางหายไปทุกทีๆ
“คุณเป็นบ้าอะไรของคุณอีกเนี่ย”
ภคพรนั่งเผชิญหน้ากับประพนธ์มองจ้องหน้าเขาหน้าตาบึ้งตึง
“เราสองคนมาหย่ากันเถอะ สวยๆรวยๆอย่างคุณ หาผู้ชายดีๆได้ไม่ยากหรอก”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยความร้อนใจ ภคพรมองหน้าชายหนุ่ม หัวเราะเยาะ
“ฝันไปเถอะ แค่ฉันยอมอยู่ที่นี่เฉยๆโดยไม่ไประรานใคร แค่นี้ก็บุญแค่ไหนแล้ว”
ภคพรยังคงแสดงด้านร้ายๆของเธอให้ประพนธ์เห็นอยู่เสมอๆ
“คุณนี่มัน...”
ประพนธ์นั่งอ้าปากค้าง มองจ้องหน้าภคพร ไม่รู้จะสรรหาคำคำไหนมาพูดต่อกรกับเธอดี
“แล้วก็อย่าคิดจะใช้วิธีผู้ชายๆของคุณทำร้ายฉันอีก เพราะว่าฉันไม่กลัว ลองคุณเข้ามาใกล้ฉันอีกแค่นิดเดียว
ฉันจะร้องให้ตื่นกันทั้งบ้านเลย”
ภคพรท้าทาย
“คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างคุณจะสู้แรงผมได้หรอ ถ้าผมคิดจะทำอะไรคุณจริงๆ คุณยังไม่ทันได้ร้องหรอก
ปากผมก็ปิดปากคุณสนิทแล้ว”
ประพนธ์ข่มขู่ มองจดจ้องเธอไม่วางสายตาก่อนจะจู่โจมเธอเพื่อสั่งสอน
“ว้าย!!”
เสียงร้องสุดท้ายของภคพรดังขึ้นก่อนที่ร่างของเธอจะถูกร่างของประพนธ์นอนค่อมอยู่บนเตียงนอน
มือทั้งสองข้างถูกประพนธ์ตรึงไว้กับเตียงนอนอย่างแน่นหนา ดวงตาคมกริบของเขามองจดจ้องเธอในระยะประชิด
ประพนธ์เข้ามาใกล้จนภคพรได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้น ประพนธ์เองก็เช่นกัน เขาได้ยินเสียงหัวใจของภคพร
ที่เต้นระรัวอยู่ตรงหน้าเขาเช่นกัน
“ที่ผมไม่ทำอะไรคุณ ไม่ใช่เพราะว่าผมกลัว แต่มันเป็นเพราะว่าผมขยะแขยงคุณ ถ้าผมจะทำอะไรคุณจริงๆ
คิดหรอว่าคุณจะรอด”
ประพนธ์เขยิบหน้าเข้าไปใกล้อีก จนภคพรต้องหลับตาหนี ประหม่า
“แค่เห็นหน้าคุณ ผมก็หมดอารมณ์แล้ว”
ประพนธ์ยิ้มเยาะ และถอยห่างออกมาจากร่างของหญิงสาว ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้ม
แห่งชัยชนะ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
ภคพรกัดฟันพูด นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงนอน หงุดหงิดกับตัวเองที่ไม่เคยต่อต้านพละกำลังของประพนธ์ได้เลย
****************************************************************
.............นวพรรษมารับยาที่โรงพยาบาลแต่เพียงลำพัง เพราะไม่อยากเป็นภาระให้กับธาวินอีกแล้ว ยิ่งเขาดีกับเธอ
มากเท่าไหร่ที่ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระของเขามากเท่านั้น
“คุณธาวิน”
นวพรรษยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นหน้าธาวิน แต่ก็ต้องรู้สึกเศร้าสร้อยและห่อเหี่ยวในเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมา
เมื่อเธอมองเห็นลูกชายในอ้อมอกของเขาและภรรยาคนสวยที่เดินเคียงข้างเขามาด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“ฉันนี่มันตัวปัญหาของทุกคนจริงๆ”
นวพรรษน้ำตาซึมด้วยความน้อยใจในโชคชะตา ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีไปให้พ้นทาง แต่เพราะท้องที่ใหญ่
ทำให้เดินเหินไม่สะดวกและชนเข้ากับใครบางคนที่เดินผ่านมาพอดี
“คุณ..”
กันย์ประคองร่างของนวพรรษเอาไว้ ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันเงียบงัน
“คนท้องไม่ควรเดือนเร็วนะคุณ”
กันย์พูดขึ้นเสียงเรียบๆไม่แสดงความรู้สึกอะไร หน้าตาของเขายังคงเฉยชาเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
“ฉันไม่เป็นอะไร”
นวพรรษผลักร่างของกันย์ให้ออกห่างจากเธอ ก่อนจะรีบร้อนเดินต่อไปด้วยความร้อนรน
“....”
กันย์ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้า แปลกใจ ก่อนจะเข้าใจทุกอย่างอย่างกระจ่างแจ้งเมื่อเห็นธาวิน
เดินมาพร้อมกับเด็กในมือและหญิงสาวสวยที่คงไม่ใช่แค่เพื่อนกัน
“ยายโง่”
กันย์งึมงำกับตัวเอง รู้สึกสงสารนวพรรษขึ้นมาจนจับหัวใจ ถ้าไม่ใช่เพราะความมักง่ายของเขา
ผู้หญิงที่ดีและเพียบพร้อมทุกอย่างอย่างนวพรรษก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
****************************************************************
.............กันย์เดินไปหาเกตุแก้วที่นั่งรอพบหมออยู่ในห้องใกล้ๆกัน สภาพของเกตุแก้วตอนนี้มันทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจ
น้องสาวของเขาดูซูบผอม ไร้ซึ่งความสดใส ทุกครั้งที่มองไปที่หน้าของเกตุแก้วมันมีแต่ความรู้สึกที่หม่นหมอง
เขาคงจะต้องพยายามมากกว่านี้เพื่อให้เกตุแก้วได้ประพนธ์กลับคืนมา
“พี่กันย์ นั่นคุณนวพรรษไม่ใช่หรอ”
เกตุแก้วชี้ให้พี่ชายเธอดูนวพรรษ ชายหนุ่มหันไปมองตาม เฉยชา
“อืม”
กันย์ไม่ยอมแสดงความรู้สึกอะไรออกมา
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว แล้วสามีของเธอหายไปไหน”
เกตุแก้วมองดูนวพรรษที่เดินอุ้ยอ้ายเพราะขนาดหน้าท้องที่ใหญ่จนทำให้เธอเดินลำบากแล้วตอนนี้
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันย์”
กันย์พูดปฏิเสธความรับผิดชอบ
“ตายแล้ว!!”
เกตุแก้วร้องลั่นด้วยความตกใจ ทุกคนหันไปมองดูกันเป็นตาเดียวเมื่อนวพรรษล้มลงเพราะถูกคนชน
หญิงสาวนั่งแน่นิ่งด้วยความเจ็บปวด
“คุณไม่ควรจะมาที่นี่คนเดียวนะ”
กันย์ทนดูภาพนั้นไม่ไหว ตรงปลี่เข้าไปหานวพรรษและช่วยประคองร่างเธอให้ลุกขึ้น
“ขอบคุณค่ะ”
นวพรรษพูดด้วยท่าทางหมดอาลัยในชีวิตไม่ได้ต่างจากเกตุแก้วเลย
“เดี๋ยวก่อน!!”
กันย์ร้องห้าม นวพรรษหันมาหาเขาอีกครั้ง
“ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านมั้ย”
กันย์เสนอความช่วยเหลือด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสับสน
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้”
นวพรรษปฏิเสธความช่วยเหลือและเดินจากไปเงียบๆอย่างเดียวดาย
“น่าสงสารเธอจังเลยค่ะ เกตุได้ยินมาว่าผู้ชายที่พี่สาวเธอบังคับให้แต่งงานกับคุณนวพรรษ เขามีภรรยาอยู่แล้ว
แถมยังมีลูกด้วยกันอีกนะคะ”
เกตุแก้วยืนมองนวพรรษเดินจากไปด้วยความสงสาร
****************************************************************
.............นวพรรษยืนรอคนขับรถของเธออยู่หน้าโรงพยาบาล ก่อนจะหันไปตามเสียงของแตรรถที่บีบใส่เธอ
หญิงสาวถึงกับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเป็นธาวิน
“คุณมาทำอะไรที่นี่ ไหนบอกว่าจะไปโรงพยาบาลกับแม่คุณไง”
ธาวินรีบร้อนเดินลงจากรถมาหาเธอ
“เอ่อ..คือว่า...คุณแม่ท่านไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”
นวพรรษกะอึกกะอัก ธาวินรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังโกหก
“ขึ้นรถเถอะครับ ให้ผมไปส่งคุณกลับบ้านนะ”
ธาวินเสนอความช่วยเหลือ
“เมย์มากับคนขับรถค่ะ คุณกลับบ้านไปเถอะ”
นวพรรษปฏิเสธความช่วยเหลือ
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมให้ผมเป็นคนพาคุณมาโรงพยาบาล”
ธาวินถามขึ้นอย่างขัดใจ
“ขอโทษค่ะ ที่ไม่ได้บอก คุณกลับบ้านไปเถอะค่ะ”
นวพรรษยังคงปฏิเสธเขา
“นวพรรษคุณ...”
ธาวินพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับนวพรรษยังไงดี
“ฉันขอร้องล่ะ คุณกลับบ้านไปเถอะ ภรรยาของคุณเขาก็รอคุณอยู่ ลูกของคุณเขาก็รอคุณอยู่
คุณไม่มีวันทำอะไรเพื่อฉันกับลูกของฉันได้หรอก อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลยนะคะ”
นวพรรษยอมหลีกทางให้อย่างเจียมตน
รู้ดีว่าเป็นตัวเธอเองที่ทำให้ทุกคนต้องตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากแบบนี้
“ผม..”
ธาวินอ้ำอึ้ง
“ไปสิค่ะ”
นวพรรษยังคงผลักไส
“ถ้ามีอะไรที่ทำให้คุณลำบาก โทรหาผมนะครับ”
ธาวินจับบ่านวพรรษบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ จำใจต้องยอมหันหลังกลับเพราะคำขอร้องของเธอ
“คุณควรจะไปกับเขานะ”
กันย์เดินออกมายืนอยู่ข้างๆนวพรรษพร้อมกับเกตุแก้ว ยืนมองดูเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่ต้น
“ค่ะ”
นวพรรษแค่ตอบรับสั้นๆ
“คุณจะไม่สนใจชีวิตตัวเองแล้วใช่มั้ย”
กันย์มองหน้านวพรรษเพื่อค้นหาคำตอบ พอจะมองออกว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไง
“เปล่า ฉันแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเขาก็เท่านั้น”
นวพรรษตอบคำถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
“เรื่องทั้งหมดผมผิดเอง”
กันย์ยอมรับ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกสำนึกผิดจริงๆในสิ่งที่เคยทำกับเธอ
“..........”
นวพรรษยืนน้ำตาเอ่อไหล พูดอะไรไม่ออก ได้แต่รู้สึกเจ็บแปลบอยู่ข้างในหัวใจ ที่ชีวิตเธอต้องพังทลายลง
เพราะผู้ชายที่ไม่เคยรักและหวังดีกับเธออย่างจริงใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว
****************************************************************
.............งานฉลองแต่งงานของลูกสาวคุณหญิงเพ็ญแขเพื่อนสนิทของประไพรถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่
ที่บ้านของพวกเขา ประไพร ภคพรและประพนธ์ถูกเชิญมาในงานนี้ด้วย เพราะความใกล้ชิดสนิทสนม
เพราะความเก่งและสง่าของทั้งประพนธ์และภคพรทำให้เดินไปทางไหนก็มีแต่ผู้คนพูดถึงพวกเขาอย่างชื่นชม
“ดูรักกันดีจังเลยนะคะ คุณประไพร”
แขกในงานทักทายประไพรด้วยรอยยิ้ม มองดูภคพรที่เดินเคียงคู่คล้องแขนมากับประไพรอย่างสนิทสนม
“แหมก็ทั้งสวย ทั้งเก่ง ทั้งน่ารัก จะไม่รักได้ยังไงล่ะคะ”
ประไพรยิ้มหวาน มองหน้าภคพรอย่างเอ็นดู
“เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่สามีอุ้มล่ะจ๊ะหนูภคพร”
คำถามนี้ทำให้ภคพรอึ้งไป พูดอะไรต่อไม่ถูก ประพนธ์รีบร้อนชิงตอบทันควัน
“คงชาติหน้าเลยมั้งครับ”
ประพนธ์ยิ้มเยาะ พูดทีเล่นทีจริงอย่างจงใจ
“ตาพนธ์เค้าชอบพูดเล่นน่ะค่ะ”
ประไพรแก้ต่างแทนลูกชาย
“พูดอะไรของลูก ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเป็นแบบนี้ แม่มากับหนูภคพรสองคนก็พอ”
ประไพรต่อว่าลูกชายทันทีหลังจากที่เพื่อนของประไพรปลีกตัวเดินออกไป
“ก็บอกแล้วว่าผมไม่อยากมา ก็มีแต่แม่นั่นแหละที่บังคับให้ผมมา”
ประพนธ์โวยวายหน้าตาบึ้งตึง
“กลับบ้านตอนนี้ก็ยังไม่สายหรอกนะ”ภคพรพูดขึ้นลอยๆ
“ใครพูดกับคุณ”
ประพนธ์แยกเขี้ยวใส่
“พอเลยทั้งสองคน อยากทำให้แม่ขายหน้าใช่มั้ย”
ประไพรหันมาตาเขียวใส่ทั้งสองคน
“ผมไปหาพ่อนะแม่ เห็นหน้าใครบางคนแล้วอยากจะอ้วก”
ประพนธ์หันมาหน้าบึ้งใส่ภคพร หญิงสาวเถียงกลับทันควัน
“เชิญตามสบาย”
สายตารังเกียจของทั้งสองฝ่ายถูกมองจ้องกันแบบไม่มีใครยอมใคร
****************************************************************
.............ประไพรพาภคพรเดินแนะนำไปทั่วงาน อย่างเอ็นดูรักใคร่แต่เพราะประไพรเอาแต่ยืนพูดคุย
กับบรรดาเพื่อนๆของเธอ ภคพรจึงขอแยกตัวออกมา ภาพบาดตาตรงหน้าทำให้เธอปี๊ดขึ้นมาในทันที
อย่างไม่รู้ตัว การอยู่กันสองต่อสองของประพนธ์กับเกตุแก้วกลายมาเป็นเรื่องที่เธอยอมไม่ได้ซะแล้ว
“มีความสุขกันจังเลยนะ”
ภคพรมองดูสายตาห่วงหาอาทรที่ประพนธ์มองไปที่เกตุแก้วอย่างแสนเกลียดชัง
“นึกว่าพวกคุณจะไม่มางานนี้ซะอีก”
ภคพรพูดกับเกตุแก้ว ก่อนจะขยับร่างกายเธอมายืนเคียงข้างประพนธ์และกอดแขนของเขาเอาไว้
“ปล่อยผม”
ประพนธ์ออกคำสั่ง มองจ้องภคพรตาขวาง แต่หญิงสาวไม่ยอมฟังที่เขาพูด
“ผมบอกว่าให้ปล่อย ปล่อย!!”
ประพนธ์สะบัดเต็มแรง ร่างของภคพรเซถลาออกไป
“นายเป็นสามีฉัน ทำไมฉันจะทำแบบนี้ไม่ได้ เราแต่งงานกันแล้ว จดทะเบียนกันแล้ว เพราะฉะนั้นนายเป็นของฉัน”
ภคพรไม่ยอมถอยง่ายๆ เขยิบเข้ามากอดแขนประพนธ์เอาไว้อีกครั้ง โดยมีสายตาของเกตุแก้วยืนมอง เจ็บปวดหัวใจ
“ปล่อยเขาทำไปเถอะค่ะ ถ้าเขาทำแบบนี้แล้วไม่รู้สึกอาย ก็ปล่อยให้เขาทำไปเถอะค่ะ”
เกตุแก้วเริ่มต่อปากต่อคำกับภคพรบ้าง หลังจากที่เป็นฝ่ายให้เธอรังแกมาโดยตลอด
“นี่เธอ.”
ภคพรปลี่เข้าหาเกตุแก้ว แต่ประพนธ์เอาตัวเองเข้าขวางทางไว้เพื่อปกป้องเธอ
“ถ้าเธอกล้าแตะต้องผู้หญิงคนนี้แม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะตบให้คว่ำต่อหน้าทุกคนตรงนี้เลย”
ประพนธ์เกรี้ยวกราดใส่ภคพร หญิงสาวยืนหน้าชาดิกด้วยความรู้สึกอับอาย เธอไม่อยากเป็นคนแพ้ต่อหน้าเกตุแก้ว
“เพี๊ยะ!!”
ภคพรตบประพนธ์หน้าหัน ฝากรอยนิ้วมือไว้บนแก้มเขาอย่างจงใจ ประพนธ์ยืนตะตะลึง ไม่คิดว่าภคพรจะกล้าทำ
“ที่ฉันไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้..ก็เพราะว่าเห็นแก่แม่ของนาย ถ้าไม่เพราะท่านอยู่ที่นี่ด้วย
ฉันคงกระชากหัวผู้หญิงคนนี้แล้วด่าประจารโชว์ทุกคนต่อหน้านายไปแล้ว”
ภคพรกัดฟันพูดกับประพนธ์ด้วยไฟแค้นที่แน่นสุมอก ก่อนจะหันหลังเดินเชิด หนีหายออกจากวงสนทนาไปอย่างอารมณ์เสีย
****************************************************************
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ส.ค. 2556, 20:17:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ส.ค. 2556, 20:17:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 1225
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 18 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 20 >> |
ชะนีน้อยนานา 4 ส.ค. 2556, 18:44:21 น.
ขอบคุณมากๆเลยจร้า มีกำลังใจอีกเพียบบบบ เลยยยย ^_^
ขอบคุณมากๆเลยจร้า มีกำลังใจอีกเพียบบบบ เลยยยย ^_^