ใต้ร่มดอกรัก
ปฏิบัติการตามล่าหา "ผู้ชายในฝัน"
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
ใต้ร่มดอกรัก
บทนำ
ต้นไม้ต้นนั้นยืนต้นโดดเดี่ยวกลางเนิน รอบข้างเป็นพื้นเรียบเตียนโล่งกว้าง มีผืนหญ้าใบเขียวใสประดับ ลำต้นใหญ่ขนาดสามคนโอบ ร่องรอยบนเปลือกไม้บ่งบอกกาลเวลาได้บางส่วน กิ่งค่อนข้างโปร่ง ใบเรียวยาวสีเขียวจัดลู่ไปตามกิ่งซึ่งโค้งย้อยตามแรงโน้มถ่วง แต่ละกิ่งมีช่อดอกสีขาวแซมอยู่ประปราย แม้ไม่ขยับไปมองจ้องก็คล้ายดังว่าช่อดอกเหล่านั้นกระโดดออกมาอวดโฉมให้ได้ชื่นชม บางช่อตูมเต่ง บางช่อคลี่กลีบเลี้ยง บางช่อบานเต็มที่เผยให้เห็นรยางค์คล้ายมงกุฎ ส่งกลิ่นหอมเย็นรวยริน ให้มองกี่ครั้งก็บอกได้อย่างเดียวว่านี่คือลักษณะของดอกรัก เพียงแต่เป็นดอกรักที่ต้นใหญ่ยิ่งนัก
สายลมพัดเอื่อยเย็นรื่นชวนให้สูดหายใจเข้าเต็มปอด หลังชื่นชมกับบรรยากาศ สายตาก็เริ่มแลหาจุดศูนย์กลางซึ่งคือต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น ใบไม้ไหวสะบัดตามแรงลมเอื่อยเป็นเพียงความเคลื่อนไหวเดียวในคลองสายตาตอนนี้ ถอนหายใจเบา ๆ ก้มลงมองพื้นที่เหยียบย่างเห็นเท้าเปลือยเปล่าของตัวเองโดดเด่นตัดกับสีเขียวสดของต้นหญ้า สัมผัสนุ่มนวลไม่สากระคายเหมือนอย่างนึกกลัวทำให้ลงน้ำหนักการยืนได้อย่างเต็มที่ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม ชื่นชมกับความสดใสแล้วค่อย ๆ หลับตาลง สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนลืมตาอีกครั้ง และครั้งนี้รู้ดีว่า...จะมองเห็นตัวเอง
ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่สีขาวตุ่น คอเสื้อเปื่อยยุ่ยบอกให้รู้ว่าผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน กางเกงขาสั้นผ้าเนื้อนุ่มสีเข้ม ผมยาวสยายปลิวเป็นลูกคลื่นตามแรงลม รอยยิ้มแตะแต้มริมฝีปากอิ่มเต็ม แสดงถึงความพึงพอใจ หล่อนมองเห็นตัวเองในโลกส่วนตัวเสมอ...
หลังชื่นชมกับตัวเองและบรรยากาศคุ้นเคย หญิงสาวเดินตรงไปยังต้นไม้ ยื่นมือแตะ ๆ ลูบ ๆ ก่อนหันหลังทรุดนั่งเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ สายตาทอดมองทุ่งกว้างท่ามกลางบรรยากาศแจ่มใส ท้องฟ้าสีคราม เมฆขาวราวปุยนุ่นลอยเอื่อย ความอบอุ่นแสนคุ้นเคยละลายอยู่ในบรรยากาศรอบตัวพาให้อารมณ์และความคิดพลอยรู้สึกผ่อนคลายไปด้วย
ท่ามกลางบรรยากาศสงบ ปรากฏความเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังจับความรู้สึกได้ นั่นทำให้หญิงสาวยิ้มอย่างยินดี ยิ่งเสียงนั้นใกล้เข้ามาและหยุดอยู่อีกฝั่งของต้นไม้ใหญ่ สิ่งที่เพิ่มจากรอยยิ้มคืออาการใจเต้นรัวยิ่งกว่าเดิม เสียงสวบสาบดังอยู่ไม่ไกลก่อนจะตามมาด้วยเสียงถอนหายใจเบา ๆ
“คุณมาแล้วใช่ไหมคะ ?” ส่งคำถามอย่างเปี่ยมหวังแล้วก็คล้ายได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ตอบกลับมา
“ครับ” คำตอบรับสั้น ๆ กับเสียงทุ้ม ๆ ที่หล่อนเฝ้ารอ เพียงเท่านั้นก็ทำให้แสงแดดเจิดจ้าเปลี่ยนเป็นแสงอ่อนอุ่นได้ทันที
“ดีใจจังค่ะ นึกว่าคุณจะไม่มาซะแล้ว” หญิงสาวบอกยิ้ม ๆ ชะโงกหน้าหมายมองให้เห็นส่วนหนึ่งส่วนใดของคู่สนทนา...แต่ก็เหมือนเช่นทุกครั้งที่ไม่อาจจะเห็นแม้เพียงเส้นผม
“มาสิครับ” เสียงนั้นแม้ไม่เห็นหน้าแต่ก็พอเห็นภาพว่าคนพูดต้องกำลังยิ้มอยู่เป็นแน่...หล่อนรู้เพราะมีรอยยิ้มเจือแทรกอยู่ในน้ำเสียง ความคิดนั้นพลอยเพิ่มรอยยิ้มให้หญิงสาวมากขึ้น...แม้ความเงียบจะก้าวเข้าครอบคลุมบรรยากาศ ทว่าในความรู้สึกของหล่อนกลับดื้อดึงไปด้วยบทสนทนาแห่งความคิดถึง เพียงรับรู้ว่ามีเขาอยู่ร่วมบรรยากาศทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายดูสวยงาม มีชีวิตชีวากว่าที่เคย
“ตอนนี้คุณกำลังยิ้มอยู่หรือเปล่าคะ ?” ส่งคำถามแล้วก็ได้แต่ดึงใบหญ้าอย่างขัดเขิน
“แล้วคุณล่ะ” เขาย้อนถาม
“อยากรู้ก็อ้อม...ต้นรัก...มาดูสิคะ” หล่อนท้าพลางหัวเราะชอบใจ เสียงถอนหายใจกลั้วหัวเราะจากชายหนุ่มส่งมาก่อนเอ่ยคำ
“คุณก็รู้ว่ามันไม่สำเร็จ เราเคยลองแล้วจำไม่ได้หรือครับ ?” เขาเย้ากลับเสียงนุ่ม หญิงสาวสะดุดหัวเราะเมื่อคิดตามคำพูดเขา
จริงดังคำของชายหนุ่มว่า แรกเริ่มที่หล่อนค้นพบโลกส่วนตัวนี้พร้อมกับต้นไม้ใหญ่ซึ่งหล่อนตั้งชื่อให้ว่า ‘ต้นรัก’ จากลักษณะของดอก หลังจากมีความสุขสงบเพียงลำพังได้ไม่นาน จู่ ๆ วันหนึ่งก็มีเสียงคนถอนหายใจอยู่อีกฟากฝั่งของต้นรัก คราแรกหล่อนตกใจเพราะคิดว่าเป็นผี กระทั่งลองเสี่ยงเอ่ยทักทายและให้คำตอบกลับมาเป็นน้ำเสียงฉงนสงสัยไม่แพ้กันของชายหนุ่มก็เริ่มใจชื้นว่าเป็นคนเหมือนกัน ความอยากพิสูจน์ให้แน่ใจทำให้หล่อนลองเดินอ้อมต้นไม้หวังไปพบหน้าตาของคนร่วมใช้โลกส่วนตัว...ทว่า...แม้จะเดินวนต้นไม้กี่รอบ สิ่งที่ทำให้หล่อนมั่นใจว่าเขามีตัวตนก็เพียงชายเสื้อซึ่งแวบก่อนลับหายไปหลังต้นไม้ นั่นทำให้หล่อนได้รู้ว่าชายหนุ่มเองก็ประสงค์จะพบปะหน้าตาพูดคุยกับหล่อนเช่นกัน แม้จะนัดแนะตกลงกันว่าควรจะหมุนตัวเดินไปด้านใด แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง...ทั้งหล่อนและเขายังคงเดินวนเป็นวงกลมที่ยังหาจุดบรรจบกันไม่เจอ จนท้ายที่สุดจึงตกลงที่จะอยู่คนละฟากฝั่งของต้นรักเพราะต่างได้ข้อสรุปตรงกันว่า...ยังไม่ถึงเวลาที่ฟ้ากำหนด
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทั้งหล่อนและเขาก็กลายเป็นโลกส่วนตัวของกันและกัน โลกที่มีเพียงต้นรักต้นใหญ่กางกั้นการพบเห็นรูปร่าหงน้าตา แต่ไม่อาจปิดกั้นความรู้สึกถูกชะตาและความชื่นชอบที่หล่อนมีต่อเขาได้เลย บ่อยครั้งที่หล่อนเฝ้ารอเวลาเข้ามาสู่โลกส่วนตัวอย่างจดจ่อ แต่เมื่อเข้ามาแล้วกลับไม่พบคนร่วมโลกเดียวกัน หล่อนจะกลับออกไปด้วยความรู้สึกผิดหวังและใจหาย ด้วยเกรงว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้คุยกัน ทว่าโชคชะตาก็ยังไม่สรุปเหตุการณ์เสียทีเพราะแม้ชายหนุ่มจะหายไปบ้าง แต่เมื่อกลับมาครั้งใด กลับรับรู้ได้ถึงพลังใจที่เพิ่มพูน
“ครั้งนี้คุณหายไปนานนะคะ” หญิงสาวชวนเปลี่ยนเรื่องคุย
“มีธุระยุ่งเหยิงครับ...แต่ผมคิดถึงร่มดอกรักเสมอนะครับ” คำตอบยาว ๆ ของชายหนุ่มพาให้คนฟังเคลิ้มเขิน ถึงเขาจะหมายความตามคำพุด แต่หล่อนก็ขอเหมารวมเอาว่าเขาคิดถึงหล่อนด้วยก็แล้วกัน
“ค่ะ...” น้ำเสียงเจือแววขัดเขินของหล่อนเรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากอีกฟากของต้นไม้...เสียงหัวเราะทุ้ม ๆ นุ่มอุ่นที่ได้ยินครั้งใดก็ทำให้หัวใจพองโต
“ไม่มีเรื่องเล่าหรือครับ ?” เขาถาม
“มีเยอะเลยค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างกระตือรือร้น
“เล่าสิครับ...ผมอยากฟังเสียงคุณ” ประโยคนั้นหาคนพูดสามารถมองเห็นคนฟังได้ก็จะพบว่า ณ ตอนนี้ ต้นหญ้าบริเวณใกล้มือได้หลุดพ้นพื้นดินมากระจายเกลื่อน ทว่าแม้จะขัดเขินหญิงสาวก็ยังเล่าสารทุกข์สุกดิบตามคำเรียกร้อง...เรื่องเล่าที่หล่อนไม่กล้าบอกใคร แต่เต็มใจที่จะบอกเล่าให้ชายหนุ่มนิรนามฟังอย่างเต็มใจ...
เนิ่นนานหลังจากนั้น เมื่อหญิงสาวหมดเรื่องเล่าและชายหนุ่มหมดเรื่องคุย ความเงียบก็ก้าวเข้ามาแทรกแซงอีกครั้ง ตามมาติด ๆ ด้วยสภาพบรรยากาศที่เริ่มเปลี่ยนไป แดดเจิดจ้าเริ่มหม่นแสง สายลมเย็นรื่นเริ่มอุ่นร้อน สัญญาณนี้เป็นที่รู้กันสำหรับทั้งคู่ว่า...ได้เวลาแยกจากกันแล้ว
“ได้เวลาแล้วสินะ” หญิงสาวพึมพำพลางผุดลุกขึ้นยืน หันหน้าเข้าหาต้นไม้ใหญ่มองจ้องเปลือกไม้ราวกับจะให้ทะลุผ่านแก่นเนื้อยังคนที่อยู่อีกฟาก...ในใจนึกอยากให้เขาลองโอบลำต้นพร้อม ๆ กันกับหล่อน...เผื่อว่ามือต่อมือจะได้สัมผัสกันบ้าง แต่มันคงยังเป็นเพียงแค่ความนึกคิด เพราะเพียงแค่นั้นหล่อนก็รู้สึกขัดเขินเหลือเกิน
“ครับ...คงไม่เจอกันอีกนาน” ประโยคนั้นทำให้หญิงสาวสะดุดภวังค์เกิดความตระหนกจนต้องละล่ำละลักถาม
“ทำไมล่ะคะ ?! คุณจะไม่มาแล้วเหรอ ?!”
“ใจเย็น ๆ สิครับ” เขาเตือนเสียงอ่อน “ผมมาแน่ ๆ แค่ยังไม่รู้เวลา...มีธุระต้องไปจัดการครับ” คำอธิบายของเขาแม้จะมีเหตุและผล แต่หญิงสาวก็ไม่อาจเข้าใจได้โดยง่าย เพราะรู้สึกว่าจะเป็นเพียงหล่อนฝ่ายเดียวที่อยากพบเจอพูดคุย
“ฉันคงต้องรออย่างเดียวสินะคะ” หล่อนตัดพ้อเสียงเครือ ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ
“คุณไม่ได้รอคนเดียวหรอกครับ...ผมก็เหมือนกัน” ประโยคลงท้ายแผ่วพลิ้วจนฟังไม่ชัดเจน หล่อนอยากถามย้ำ ทว่า เสียงสวบสาบคล้ายดังว่าชายหนุ่มกำลังเดินจากไปก็ทำให้หล่อนผวาเดินอ้อมต้นไม้ใหญ่อย่างลืมตัว พร้อมกันนั้นเกิดลมพัดวูบใหญ่หอบเอาใบไม้ร่วงหมุนปลิวรุนแรงจนต้องยกมือป้องหน้า หญิงสาวพยายามหรี่ตามองผ่านพายุใบไม้ ภาพที่เห็นทำให้หล่อนได้แต่นิ่งงัน...
แม้จะเลือนรางจากพายุใบไม้ ทว่า เบื้องหลังของชายหนุ่มคนนั้นก็ประทับเข้าสู่ความทรงจำ ความมืดที่พาดคลุมมาอย่างรวดเร็วทำให้หญิงสาวได้สติตะโกนลั่น
“คุณ!!” คนถูกเรียกชะงักค้าง เขากำลังเบือนหน้ากลับมา ท่ามกลางใบไม้ปลิวว่อนและความดำมืดซึ่งเริ่มคืบคลานเข้ามา หญิงสาวเฝ้ารอด้วยใจไหวระทึก พยายามเพ่งสายตามอง ทว่า...เพียงเสี้ยวหน้าของเขาก้าวเข้าสู่สายตา โลกพลันดับวูบ !
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
บทนำ
ต้นไม้ต้นนั้นยืนต้นโดดเดี่ยวกลางเนิน รอบข้างเป็นพื้นเรียบเตียนโล่งกว้าง มีผืนหญ้าใบเขียวใสประดับ ลำต้นใหญ่ขนาดสามคนโอบ ร่องรอยบนเปลือกไม้บ่งบอกกาลเวลาได้บางส่วน กิ่งค่อนข้างโปร่ง ใบเรียวยาวสีเขียวจัดลู่ไปตามกิ่งซึ่งโค้งย้อยตามแรงโน้มถ่วง แต่ละกิ่งมีช่อดอกสีขาวแซมอยู่ประปราย แม้ไม่ขยับไปมองจ้องก็คล้ายดังว่าช่อดอกเหล่านั้นกระโดดออกมาอวดโฉมให้ได้ชื่นชม บางช่อตูมเต่ง บางช่อคลี่กลีบเลี้ยง บางช่อบานเต็มที่เผยให้เห็นรยางค์คล้ายมงกุฎ ส่งกลิ่นหอมเย็นรวยริน ให้มองกี่ครั้งก็บอกได้อย่างเดียวว่านี่คือลักษณะของดอกรัก เพียงแต่เป็นดอกรักที่ต้นใหญ่ยิ่งนัก
สายลมพัดเอื่อยเย็นรื่นชวนให้สูดหายใจเข้าเต็มปอด หลังชื่นชมกับบรรยากาศ สายตาก็เริ่มแลหาจุดศูนย์กลางซึ่งคือต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น ใบไม้ไหวสะบัดตามแรงลมเอื่อยเป็นเพียงความเคลื่อนไหวเดียวในคลองสายตาตอนนี้ ถอนหายใจเบา ๆ ก้มลงมองพื้นที่เหยียบย่างเห็นเท้าเปลือยเปล่าของตัวเองโดดเด่นตัดกับสีเขียวสดของต้นหญ้า สัมผัสนุ่มนวลไม่สากระคายเหมือนอย่างนึกกลัวทำให้ลงน้ำหนักการยืนได้อย่างเต็มที่ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม ชื่นชมกับความสดใสแล้วค่อย ๆ หลับตาลง สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนลืมตาอีกครั้ง และครั้งนี้รู้ดีว่า...จะมองเห็นตัวเอง
ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่สีขาวตุ่น คอเสื้อเปื่อยยุ่ยบอกให้รู้ว่าผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน กางเกงขาสั้นผ้าเนื้อนุ่มสีเข้ม ผมยาวสยายปลิวเป็นลูกคลื่นตามแรงลม รอยยิ้มแตะแต้มริมฝีปากอิ่มเต็ม แสดงถึงความพึงพอใจ หล่อนมองเห็นตัวเองในโลกส่วนตัวเสมอ...
หลังชื่นชมกับตัวเองและบรรยากาศคุ้นเคย หญิงสาวเดินตรงไปยังต้นไม้ ยื่นมือแตะ ๆ ลูบ ๆ ก่อนหันหลังทรุดนั่งเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ สายตาทอดมองทุ่งกว้างท่ามกลางบรรยากาศแจ่มใส ท้องฟ้าสีคราม เมฆขาวราวปุยนุ่นลอยเอื่อย ความอบอุ่นแสนคุ้นเคยละลายอยู่ในบรรยากาศรอบตัวพาให้อารมณ์และความคิดพลอยรู้สึกผ่อนคลายไปด้วย
ท่ามกลางบรรยากาศสงบ ปรากฏความเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังจับความรู้สึกได้ นั่นทำให้หญิงสาวยิ้มอย่างยินดี ยิ่งเสียงนั้นใกล้เข้ามาและหยุดอยู่อีกฝั่งของต้นไม้ใหญ่ สิ่งที่เพิ่มจากรอยยิ้มคืออาการใจเต้นรัวยิ่งกว่าเดิม เสียงสวบสาบดังอยู่ไม่ไกลก่อนจะตามมาด้วยเสียงถอนหายใจเบา ๆ
“คุณมาแล้วใช่ไหมคะ ?” ส่งคำถามอย่างเปี่ยมหวังแล้วก็คล้ายได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ตอบกลับมา
“ครับ” คำตอบรับสั้น ๆ กับเสียงทุ้ม ๆ ที่หล่อนเฝ้ารอ เพียงเท่านั้นก็ทำให้แสงแดดเจิดจ้าเปลี่ยนเป็นแสงอ่อนอุ่นได้ทันที
“ดีใจจังค่ะ นึกว่าคุณจะไม่มาซะแล้ว” หญิงสาวบอกยิ้ม ๆ ชะโงกหน้าหมายมองให้เห็นส่วนหนึ่งส่วนใดของคู่สนทนา...แต่ก็เหมือนเช่นทุกครั้งที่ไม่อาจจะเห็นแม้เพียงเส้นผม
“มาสิครับ” เสียงนั้นแม้ไม่เห็นหน้าแต่ก็พอเห็นภาพว่าคนพูดต้องกำลังยิ้มอยู่เป็นแน่...หล่อนรู้เพราะมีรอยยิ้มเจือแทรกอยู่ในน้ำเสียง ความคิดนั้นพลอยเพิ่มรอยยิ้มให้หญิงสาวมากขึ้น...แม้ความเงียบจะก้าวเข้าครอบคลุมบรรยากาศ ทว่าในความรู้สึกของหล่อนกลับดื้อดึงไปด้วยบทสนทนาแห่งความคิดถึง เพียงรับรู้ว่ามีเขาอยู่ร่วมบรรยากาศทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายดูสวยงาม มีชีวิตชีวากว่าที่เคย
“ตอนนี้คุณกำลังยิ้มอยู่หรือเปล่าคะ ?” ส่งคำถามแล้วก็ได้แต่ดึงใบหญ้าอย่างขัดเขิน
“แล้วคุณล่ะ” เขาย้อนถาม
“อยากรู้ก็อ้อม...ต้นรัก...มาดูสิคะ” หล่อนท้าพลางหัวเราะชอบใจ เสียงถอนหายใจกลั้วหัวเราะจากชายหนุ่มส่งมาก่อนเอ่ยคำ
“คุณก็รู้ว่ามันไม่สำเร็จ เราเคยลองแล้วจำไม่ได้หรือครับ ?” เขาเย้ากลับเสียงนุ่ม หญิงสาวสะดุดหัวเราะเมื่อคิดตามคำพูดเขา
จริงดังคำของชายหนุ่มว่า แรกเริ่มที่หล่อนค้นพบโลกส่วนตัวนี้พร้อมกับต้นไม้ใหญ่ซึ่งหล่อนตั้งชื่อให้ว่า ‘ต้นรัก’ จากลักษณะของดอก หลังจากมีความสุขสงบเพียงลำพังได้ไม่นาน จู่ ๆ วันหนึ่งก็มีเสียงคนถอนหายใจอยู่อีกฟากฝั่งของต้นรัก คราแรกหล่อนตกใจเพราะคิดว่าเป็นผี กระทั่งลองเสี่ยงเอ่ยทักทายและให้คำตอบกลับมาเป็นน้ำเสียงฉงนสงสัยไม่แพ้กันของชายหนุ่มก็เริ่มใจชื้นว่าเป็นคนเหมือนกัน ความอยากพิสูจน์ให้แน่ใจทำให้หล่อนลองเดินอ้อมต้นไม้หวังไปพบหน้าตาของคนร่วมใช้โลกส่วนตัว...ทว่า...แม้จะเดินวนต้นไม้กี่รอบ สิ่งที่ทำให้หล่อนมั่นใจว่าเขามีตัวตนก็เพียงชายเสื้อซึ่งแวบก่อนลับหายไปหลังต้นไม้ นั่นทำให้หล่อนได้รู้ว่าชายหนุ่มเองก็ประสงค์จะพบปะหน้าตาพูดคุยกับหล่อนเช่นกัน แม้จะนัดแนะตกลงกันว่าควรจะหมุนตัวเดินไปด้านใด แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง...ทั้งหล่อนและเขายังคงเดินวนเป็นวงกลมที่ยังหาจุดบรรจบกันไม่เจอ จนท้ายที่สุดจึงตกลงที่จะอยู่คนละฟากฝั่งของต้นรักเพราะต่างได้ข้อสรุปตรงกันว่า...ยังไม่ถึงเวลาที่ฟ้ากำหนด
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทั้งหล่อนและเขาก็กลายเป็นโลกส่วนตัวของกันและกัน โลกที่มีเพียงต้นรักต้นใหญ่กางกั้นการพบเห็นรูปร่าหงน้าตา แต่ไม่อาจปิดกั้นความรู้สึกถูกชะตาและความชื่นชอบที่หล่อนมีต่อเขาได้เลย บ่อยครั้งที่หล่อนเฝ้ารอเวลาเข้ามาสู่โลกส่วนตัวอย่างจดจ่อ แต่เมื่อเข้ามาแล้วกลับไม่พบคนร่วมโลกเดียวกัน หล่อนจะกลับออกไปด้วยความรู้สึกผิดหวังและใจหาย ด้วยเกรงว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้คุยกัน ทว่าโชคชะตาก็ยังไม่สรุปเหตุการณ์เสียทีเพราะแม้ชายหนุ่มจะหายไปบ้าง แต่เมื่อกลับมาครั้งใด กลับรับรู้ได้ถึงพลังใจที่เพิ่มพูน
“ครั้งนี้คุณหายไปนานนะคะ” หญิงสาวชวนเปลี่ยนเรื่องคุย
“มีธุระยุ่งเหยิงครับ...แต่ผมคิดถึงร่มดอกรักเสมอนะครับ” คำตอบยาว ๆ ของชายหนุ่มพาให้คนฟังเคลิ้มเขิน ถึงเขาจะหมายความตามคำพุด แต่หล่อนก็ขอเหมารวมเอาว่าเขาคิดถึงหล่อนด้วยก็แล้วกัน
“ค่ะ...” น้ำเสียงเจือแววขัดเขินของหล่อนเรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากอีกฟากของต้นไม้...เสียงหัวเราะทุ้ม ๆ นุ่มอุ่นที่ได้ยินครั้งใดก็ทำให้หัวใจพองโต
“ไม่มีเรื่องเล่าหรือครับ ?” เขาถาม
“มีเยอะเลยค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างกระตือรือร้น
“เล่าสิครับ...ผมอยากฟังเสียงคุณ” ประโยคนั้นหาคนพูดสามารถมองเห็นคนฟังได้ก็จะพบว่า ณ ตอนนี้ ต้นหญ้าบริเวณใกล้มือได้หลุดพ้นพื้นดินมากระจายเกลื่อน ทว่าแม้จะขัดเขินหญิงสาวก็ยังเล่าสารทุกข์สุกดิบตามคำเรียกร้อง...เรื่องเล่าที่หล่อนไม่กล้าบอกใคร แต่เต็มใจที่จะบอกเล่าให้ชายหนุ่มนิรนามฟังอย่างเต็มใจ...
เนิ่นนานหลังจากนั้น เมื่อหญิงสาวหมดเรื่องเล่าและชายหนุ่มหมดเรื่องคุย ความเงียบก็ก้าวเข้ามาแทรกแซงอีกครั้ง ตามมาติด ๆ ด้วยสภาพบรรยากาศที่เริ่มเปลี่ยนไป แดดเจิดจ้าเริ่มหม่นแสง สายลมเย็นรื่นเริ่มอุ่นร้อน สัญญาณนี้เป็นที่รู้กันสำหรับทั้งคู่ว่า...ได้เวลาแยกจากกันแล้ว
“ได้เวลาแล้วสินะ” หญิงสาวพึมพำพลางผุดลุกขึ้นยืน หันหน้าเข้าหาต้นไม้ใหญ่มองจ้องเปลือกไม้ราวกับจะให้ทะลุผ่านแก่นเนื้อยังคนที่อยู่อีกฟาก...ในใจนึกอยากให้เขาลองโอบลำต้นพร้อม ๆ กันกับหล่อน...เผื่อว่ามือต่อมือจะได้สัมผัสกันบ้าง แต่มันคงยังเป็นเพียงแค่ความนึกคิด เพราะเพียงแค่นั้นหล่อนก็รู้สึกขัดเขินเหลือเกิน
“ครับ...คงไม่เจอกันอีกนาน” ประโยคนั้นทำให้หญิงสาวสะดุดภวังค์เกิดความตระหนกจนต้องละล่ำละลักถาม
“ทำไมล่ะคะ ?! คุณจะไม่มาแล้วเหรอ ?!”
“ใจเย็น ๆ สิครับ” เขาเตือนเสียงอ่อน “ผมมาแน่ ๆ แค่ยังไม่รู้เวลา...มีธุระต้องไปจัดการครับ” คำอธิบายของเขาแม้จะมีเหตุและผล แต่หญิงสาวก็ไม่อาจเข้าใจได้โดยง่าย เพราะรู้สึกว่าจะเป็นเพียงหล่อนฝ่ายเดียวที่อยากพบเจอพูดคุย
“ฉันคงต้องรออย่างเดียวสินะคะ” หล่อนตัดพ้อเสียงเครือ ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ
“คุณไม่ได้รอคนเดียวหรอกครับ...ผมก็เหมือนกัน” ประโยคลงท้ายแผ่วพลิ้วจนฟังไม่ชัดเจน หล่อนอยากถามย้ำ ทว่า เสียงสวบสาบคล้ายดังว่าชายหนุ่มกำลังเดินจากไปก็ทำให้หล่อนผวาเดินอ้อมต้นไม้ใหญ่อย่างลืมตัว พร้อมกันนั้นเกิดลมพัดวูบใหญ่หอบเอาใบไม้ร่วงหมุนปลิวรุนแรงจนต้องยกมือป้องหน้า หญิงสาวพยายามหรี่ตามองผ่านพายุใบไม้ ภาพที่เห็นทำให้หล่อนได้แต่นิ่งงัน...
แม้จะเลือนรางจากพายุใบไม้ ทว่า เบื้องหลังของชายหนุ่มคนนั้นก็ประทับเข้าสู่ความทรงจำ ความมืดที่พาดคลุมมาอย่างรวดเร็วทำให้หญิงสาวได้สติตะโกนลั่น
“คุณ!!” คนถูกเรียกชะงักค้าง เขากำลังเบือนหน้ากลับมา ท่ามกลางใบไม้ปลิวว่อนและความดำมืดซึ่งเริ่มคืบคลานเข้ามา หญิงสาวเฝ้ารอด้วยใจไหวระทึก พยายามเพ่งสายตามอง ทว่า...เพียงเสี้ยวหน้าของเขาก้าวเข้าสู่สายตา โลกพลันดับวูบ !
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
รัมย์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ก.ค. 2556, 14:00:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ก.ค. 2556, 14:00:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 2834
| ๑ ตื่น >> |
รัมย์ 30 ก.ค. 2556, 14:04:33 น.
สวัสดีค่ะ
เป็นนักเขียนใหม่...สำหรับปีนี้ค่ะ แหะ แหะ
...เห็นวันที่ที่ลงนิยายครั้งสุดท้ายแล้ว อ๊ายอาย่...
ได้แต่หวังว่าการกลับมาครั้งนี้จะยังมีคนพอจำนามปากกา "รัมย์" ได้บ้างนะคะ (อ้อนนนนนนนน)
มีข้อผิดพลาดประการใด คิดถึงกันบ้างไหม (ไม่เกี่ยวล่ะ) แนะนำกันมาได้เช่นเคยยินดีรับฟังค่ะ
แล้วพบกันตอนหน้า...ช้า ๆ นี้...เอ่อ เร็ว ๆ นี้ค่ะ
รัมย์
สวัสดีค่ะ
เป็นนักเขียนใหม่...สำหรับปีนี้ค่ะ แหะ แหะ
...เห็นวันที่ที่ลงนิยายครั้งสุดท้ายแล้ว อ๊ายอาย่...
ได้แต่หวังว่าการกลับมาครั้งนี้จะยังมีคนพอจำนามปากกา "รัมย์" ได้บ้างนะคะ (อ้อนนนนนนนน)
มีข้อผิดพลาดประการใด คิดถึงกันบ้างไหม (ไม่เกี่ยวล่ะ) แนะนำกันมาได้เช่นเคยยินดีรับฟังค่ะ
แล้วพบกันตอนหน้า...ช้า ๆ นี้...เอ่อ เร็ว ๆ นี้ค่ะ
รัมย์
คิมหันตุ์ 30 ก.ค. 2556, 14:15:19 น.
ลงชื่อรอจ่ะ.......มาอัพบ่อยๆน้าา
ลงชื่อรอจ่ะ.......มาอัพบ่อยๆน้าา
sai 30 ก.ค. 2556, 14:56:10 น.
ตามมาอ่านๆๆๆๆค่ะ
ตามมาอ่านๆๆๆๆค่ะ
Sukhumvit66 30 ก.ค. 2556, 15:35:51 น.
เหมือนห้วงเวลาเลยค่ะ อีกคนก็อยู่อีกห้วงเวลานึง
มาเจอกันตรงกลางเวลาของอีกห้วงนึง แบบนี้หรือเปล่าค่ะ
โอ๊ย อยากอ่านแล้วอ่ะ มาไวๆนะคะ
เหมือนห้วงเวลาเลยค่ะ อีกคนก็อยู่อีกห้วงเวลานึง
มาเจอกันตรงกลางเวลาของอีกห้วงนึง แบบนี้หรือเปล่าค่ะ
โอ๊ย อยากอ่านแล้วอ่ะ มาไวๆนะคะ
supayalak 30 ก.ค. 2556, 17:38:10 น.
ย้อนเวลามาหารักรึเปล่าหนออออออ
ย้อนเวลามาหารักรึเปล่าหนออออออ
nateetip 30 ก.ค. 2556, 18:19:07 น.
แค่เห็นชื่อคนเขียน ก็รีบเปิดอ่านเลยค่ะ
แค่เห็นชื่อคนเขียน ก็รีบเปิดอ่านเลยค่ะ
chuwub 30 ก.ค. 2556, 22:05:49 น.
อร้ายยยย คิดถึงมากๆเลย จุ๊บทีคะ ติดตามผลงานคุณรัมย์ตลอด นานแค่ไหนก็จะรอค่ะ ปูเสื่อรอทุกวันแน่ๆ อิอิ
อร้ายยยย คิดถึงมากๆเลย จุ๊บทีคะ ติดตามผลงานคุณรัมย์ตลอด นานแค่ไหนก็จะรอค่ะ ปูเสื่อรอทุกวันแน่ๆ อิอิ
น้ำค้าง 30 ก.ค. 2556, 22:15:02 น.
รอ รอ รอ จ้า
รอ รอ รอ จ้า
Hibara 31 ก.ค. 2556, 08:35:12 น.
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีนะกดติดตามไว้เมื่อเนิ่นนานมาแล้ว ไม่งั้นจะไม่ทันเห็นเลยว่าพี่รัมย์อัพเรื่องใหม่ รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ อร๊างงงงงง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีนะกดติดตามไว้เมื่อเนิ่นนานมาแล้ว ไม่งั้นจะไม่ทันเห็นเลยว่าพี่รัมย์อัพเรื่องใหม่ รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ อร๊างงงงงง
จะพบกันช้าๆหรือเร็วๆนี้ ดี หายไปนานเลยเรื่องนี้มาแนวไหนอ่ะนี่ 
รอออออออ ตอนต่อปายยยยย
ณิณ 3 ส.ค. 2556, 16:01:09 น.
ยังจำได้ค่ะะะ คิดถึงจริงนะ จะบอกให้
ยังจำได้ค่ะะะ คิดถึงจริงนะ จะบอกให้
Zephyr 4 ส.ค. 2556, 01:24:28 น.
เกี่ยวกับมิติเวลาป่ะนะ
เกี่ยวกับมิติเวลาป่ะนะ