ไฟซ่อนเชื้อ
ไฟซ่อนเชื้อ เป็นนิยายสองในหกเรื่องที่ ‘กันเกรา’ เขียนให้นางเอกเก่ง ฉลาด หลักแหลม รอบรู้ ทันคน และไม่ยอมให้เป็นฝ่ายถูกระทำ แถมตรงกันข้ามคือตามกระทำ ตามเอาคืนคนอื่นได้อย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนเกือบตลอดเรื่อง
ผิดกับนิยายภายใต้นามปากกา ‘กันเกรา’ ที่พอท่านผู้อ่านเห็นชื่อบนหน้าปก สันปกแล้ว ก็จะจินตนาการว่า ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ ก็คงจะออกแนวโรแมนติค ดราม่า ที่นางเอกจะต้องถูกกระทำถูกรังแกจากพระเอกและคนรอบข้างอย่างแน่นอน ถ้ายังไม่ได้อ่านมาถึงหน้าคำนำของเรื่อง ซึ่งนั่นเป็นการเข้าใจผิดอย่างมากทีเดียว
และแน่นอนที่สุดว่า ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ ก็ยังถูกขีดเขียนขึ้นโดยยึดถือและคำนึงถึงเรื่อง ความเหมาะสม ความสมเหตุสมผล ความเป็นไปได้ และความจริงที่น่าจะเป็นในชีวิตประจำวันของคนในสังคมเมืองไทยในปัจจุบันเอาไว้ได้อย่างเหนียวแน่นเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ ของ ‘กันเกรา’ อย่างครบถ้วน
แต่เนื่องจาก ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ ต้นฉบับเดิมมีความยาวมาก ซึ่งจะมีผลกระทบทางด้านการตลาด และเพื่อให้เนื้อเรื่องกระชับฉับไวมากกว่าเดิม จึงต้องถูกตัดทิ้งหลายสิบหน้า ซึ่งนั่นก็ทำให้ ‘กันเกรา’ ต้องเหนื่อยแถมต้องแย่งเวลาของการเขียนนิยายเรื่อง ‘อาญาซาตาน’ (ชื่ออาจจะเปลี่ยนแปลงได้ภายหลัง) ซึ่งจะเป็นเรื่องลำดับต่อไปที่จะตีพิมพ์สู่สายตาท่านผู้อ่านไปหลายวันทีเดียว
ขอขอบคุณทุกๆ ความกรุณา จากทุกๆ คนที่ทำให้มีนิยายเรื่อง ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทหลายคนที่ช่วยในเรื่องหาข้อมูล เรื่องพล็อต เรื่องวิเคราะห์เนื้อเรื่อง ขอบคุณ สนพ. อินเลิฟ ที่กรุณาหยิบนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาพิจารณาตีพิมพ์ และที่ขาดเสียไม่ได้ก็คือ ขอบคุณท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน ที่กรุณายืนหยัดเป็นกำลังใจให้ ‘กันเกรา’ มาโดยตลอด หวังเป็นอย่างยิ่งว่า ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ จะสร้างความสุขในทุกๆ บรรทัดที่ท่านติดตามอ่านค่ะ
ผิดกับนิยายภายใต้นามปากกา ‘กันเกรา’ ที่พอท่านผู้อ่านเห็นชื่อบนหน้าปก สันปกแล้ว ก็จะจินตนาการว่า ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ ก็คงจะออกแนวโรแมนติค ดราม่า ที่นางเอกจะต้องถูกกระทำถูกรังแกจากพระเอกและคนรอบข้างอย่างแน่นอน ถ้ายังไม่ได้อ่านมาถึงหน้าคำนำของเรื่อง ซึ่งนั่นเป็นการเข้าใจผิดอย่างมากทีเดียว
และแน่นอนที่สุดว่า ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ ก็ยังถูกขีดเขียนขึ้นโดยยึดถือและคำนึงถึงเรื่อง ความเหมาะสม ความสมเหตุสมผล ความเป็นไปได้ และความจริงที่น่าจะเป็นในชีวิตประจำวันของคนในสังคมเมืองไทยในปัจจุบันเอาไว้ได้อย่างเหนียวแน่นเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ ของ ‘กันเกรา’ อย่างครบถ้วน
แต่เนื่องจาก ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ ต้นฉบับเดิมมีความยาวมาก ซึ่งจะมีผลกระทบทางด้านการตลาด และเพื่อให้เนื้อเรื่องกระชับฉับไวมากกว่าเดิม จึงต้องถูกตัดทิ้งหลายสิบหน้า ซึ่งนั่นก็ทำให้ ‘กันเกรา’ ต้องเหนื่อยแถมต้องแย่งเวลาของการเขียนนิยายเรื่อง ‘อาญาซาตาน’ (ชื่ออาจจะเปลี่ยนแปลงได้ภายหลัง) ซึ่งจะเป็นเรื่องลำดับต่อไปที่จะตีพิมพ์สู่สายตาท่านผู้อ่านไปหลายวันทีเดียว
ขอขอบคุณทุกๆ ความกรุณา จากทุกๆ คนที่ทำให้มีนิยายเรื่อง ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทหลายคนที่ช่วยในเรื่องหาข้อมูล เรื่องพล็อต เรื่องวิเคราะห์เนื้อเรื่อง ขอบคุณ สนพ. อินเลิฟ ที่กรุณาหยิบนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาพิจารณาตีพิมพ์ และที่ขาดเสียไม่ได้ก็คือ ขอบคุณท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน ที่กรุณายืนหยัดเป็นกำลังใจให้ ‘กันเกรา’ มาโดยตลอด หวังเป็นอย่างยิ่งว่า ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ จะสร้างความสุขในทุกๆ บรรทัดที่ท่านติดตามอ่านค่ะ
Tags: นางเอกเก่ง ฉลาด ทันคน ไม่ยอมถูกกระทำ
ตอน: ยังดีมีโชคช่วย
“มีคนร้ายเข้าบ้าน แต่พี่ก็ยังไม่รู้รายละเอียด ต้องพาอ๋อไปโรงพยาบาลก่อน”
เขามีเวลาตอบแฟนสาวแค่นั้น ก่อนจะพาร่างที่ไร้สติเข้าไปนั่งส่วนหลังของรถ แล้ววีนาก็ขับออกไปด้วยความเร็ว โดยไม่สนใจกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของสาริยาสักนิด เพราะวีนารู้ดีว่าเหตุการณ์วันนี้ไม่ใช่ฝีมือใครแน่ นอกจากสาลินี ส่วนลูกสาวจะรู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่านั้นวีนายังไม่อยากสรุป
“อ๋อๆๆ ได้ยินผมมั้ย ตื่นสิตื่น”
ปวีย์ใช้มือจับปลายคางมนแล้วเขย่าเบาๆ เพื่อเรียกคนไร้สติ ขณะรถแล่นด้วยความเร็วมุ่งไปยังโรงพยาบาลเอกชนที่ใกล้สุด หทัยชนกถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินในทันที ทั้งสองบอกทุกอย่างที่รู้ที่เห็นให้แพทย์ฟังโดยละเอียดเพื่อเป็นประโยชน์ต่อการรักษา สาริยาขับรถตามแฟนหนุ่มมาเพราะความสงสัย ส่วนพีระก็มาถึงในเวลาไม่นานนักหลังจากที่ตามคนร้ายไปไม่ทัน
“อี๋! น้องเป็นยังไงบ้าง ใครทำน้องบอกน้ามาเดี๋ยวนี้”
อิงอรที่น้ำตาไหลอาบสองแก้มรีบร้องถามหลานก่อนตัวจะมาถึงหน้าห้องด้วยซ้ำ อุ้ยกับนิ่งก็วิ่งตามมาด้วยอาการหอบหนักเพราะตื่นตระหนกตั้งแต่วีนาโทรแจ้งข่าวไป ทั้งหมดจึงทิ้งข้าวปลาอาหารที่จัดไว้ปาร์ตี้แล้วก็บึ่งรถตามมา
“ยังไม่รู้เลยน้าอิง ต้องรอหมอออกมาก่อน” คำตอบของหลานสาวทำเอาอิงอรแทบจะลมจับ พีระเห็นท่าไม่ดีก็เลยเข้าไปปลอบใจอีกคน
“ไม่บาดเจ็บอะไรหรอกครับน้าอิง แค่สลบเพราะฤทธิ์ยาเท่านั้น”
เขามั่นใจว่าไอ้โม่งยังไม่มีเวลาได้ทำอะไรมากกว่านั้นแน่ และมันคงไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากไอ้พัน เพราะสายเพิ่งโทรมารายงานว่าเห็นมันไปเดินซื้อของในห้างแห่งหนึ่งเมื่อบ่าย และห้างนั้นก็อยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์บวรชัยกุล แม้เขาจะไม่แน่ใจสักนิดแต่ก็เดาว่ามันอาจจะมาทำอะไรน้องสาวแฟนแน่ ระหว่างเดินทางกลับจากต่างจังหวัดเขาพยายามโทรหาน้องแต่ก็ติดต่อไม่ได้ จึงโทรหาวีนาเป็นคนต่อไป วีนาไม่อยากให้ทางบ้านแตกตื่นจึงแกล้งบอกว่าจะออกมาซื้อของเมื่อพีระไปถึงบ้านแล้วก็รีบออกมาด้วยกันเลย
“แล้วทำไมยายอ๋อถึงได้สลบไปล่ะพ่อระ ใครทำยายอ๋อช่วยบอกน้าที แล้วยายอ๋อจะเป็นอะไรมากมั้ย”
ปวีย์เห็นอิงอรร้องไห้ปิ่มจะขาดใจด้วยความหวาดวิตกในอาการของลูก ทำให้เขารู้สึกสลดหดหู่เพราะความสงสารขึ้นมาอย่างยากจะปิดบังได้ เขาเข้าใจดีว่าหัวอกพ่อแม่ที่รับรู้ว่าลูกอยู่ในอันตรายนั้นเป็นยังไง ด้วยเมื่อสมัยวัยรุ่นเขาเคยทำให้ทั้งพ่อแม่เสียในจนร้องไห้หนักมาแล้ว และเขาก็บอกกับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้เรื่องเลวร้ายอย่างนั้นเกิดขึ้นกับเขาอีกแน่ สาริยาเองก็รู้สึกไม่ดีกับภาพที่เห็น แม้จะไม่ชอบหน้าเมียพ่อกับพี่ต่างแม่นัก แต่ในใจนั้นก็ไม่ได้อยากให้เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นเลย แพทย์เจ้าของไข้กับพยาบาลเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพอดี อิงอรรีบถามพร้อมทั้งน้ำตาทันที
“เป็นยังไงบ้างคะ มีอะไรร้ายแรงมั้ยคะคุณหมอ”
“คนไข้ถูกโปะยาสลบค่ะ หมอตรวจดูแล้วคนร้ายยังไม่ทันได้ทำอะไร แม้แต่การล่วงละเมิดทางเพศ ตอนนี้ฤทธิ์ยายังไม่หมดแต่อีกไม่นานคนไข้คงจะฟื้น คืนนี้หมอคงจะต้องให้นอนโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการและผลข้างเคียงก่อนนะค่ะ”
ทุกคนมีสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะปวีย์จนต้องรีบซุกซ่อนอาการโล่งอกเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย สาริยาเองก็มีท่าทีผ่อนคลายลงไปมากแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เมื่อวีนาจัดการจองห้องพักเรียบร้อยแล้วหทัยชนกถูกนำตัวไปโดยเร็ว ปวีย์เห็นท่าทีที่บ่งบอกว่าทุกคนกำลังอึดอัดเมื่อมีเขากับสาริยาซึ่งเปรียบเสมือนคนนอกครอบครัวอยู่ในห้องนั้นด้วย เขาจึงรีบขอตัวกลับ
“มันคงจะส่งลูกสาวมาดูล่ะมั้งว่าหลานชั้นตายหรือยัง”
อุ้ยโพล่งออกมาด้วยความโกรธเมื่อสองหนุ่มสาวพ้นจากประตูห้องไป วีนากับพีระหันไปมองหน้ากันแค่นั้น แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะรู้ดีว่าอิงอรจะต้องเป็นห่วงลูกยิ่งกว่าเดิม เผลอๆ อาจจะไม่ยอมให้กลับไปอยู่ในเขตรั้วของบวรชัยกุลด้วยก็ได้
สาริยาหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มที่นั่งนิ่งขณะขับรถกลับ ความสงสัยใคร่อยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เพราะตอนอยู่ในโรงพยาบาลไม่กล้าเอ่ยปากถามเขา พอได้อยู่ตามลำพังเช่นนี้สาริยาก็ไม่คิดจะรีรอ
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับแม่นั่นกันแน่คะพี่วี”
ปวีย์ยังไม่ทันได้หันไปตอบ ก็ต้องเลี้ยวรถเข้าบ้านก่อน สาลินีที่ยืนหน้าเคร่งเครียดรอการกลับมาของลูกสาวอยู่ตรงบันไดต้องรีบปรับทุกอย่างให้เป็นปกติ เพื่อถามข่าวคราวด้วยความอยากรู้เต็มทีว่าหนามชีวิตจะพาดพิงอะไรมาถึงตัวเองบ้างหรือไม่
“พ่อวีพาน้องไปไหนมาจ๊ะ น้าคิดว่ากลับบ้านแล้วซะอีก น้าขึ้นไปข้างบนแป้บเดียวลงมาก็ไม่เห็นใครเลย ถามยายแป้งก็ไม่รู้เรื่องอะไร” สาลินีตีหน้าตายได้อย่างแนบเนียนจนสองหนุ่มสาวไม่มีใครเอะใจแม้แต่นิดเดียว
“ให้พี่วีเป็นคนบอกดีกว่านะคะแม่”
สาริยาเดินนำแฟนหนุ่มไปยังห้องนั่งเล่นที่มีคคุณอัญชลีนั่งดูละครหลังข่าวอยู่กับแป้งและเด็กรับใช้อีกคน ปวีย์ไม่เห็นความสำคัญที่จะปิดบังเรื่องนี้กับใครยกเว้นคุณปู่สมควรที่เขาห่วงความรู้สึกมากกลัวว่าจะคิดหนักและห่วงหลานสาวจนล้มป่วยไปเหมือนเดิม เพราะตอนนี้อาการดีขึ้นมามากนับตั้งแต่มีหทัยชนกมาสานต่อกิจการให้ เมื่อสาลินีสั่งให้เด็กรับใช้ออกไปแล้ว เขาจึงเล่าทุกอย่างที่รู้ให้ทุกคนฟังโดยละเอียด
“อุ๊ยตายจริง! ทำไมบ้านเรามีขโมยเข้าได้ล่ะคะคุณแม่ ร้อยวันพันปีไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย”
สาลินีทำท่าตกใจแต่ก็เป็นไปเพียงพองาม ไม่มากหรือน้อยไปจนจะทำให้คนในห้องสงสัยได้ คุณอัญชลีดูเหมือนจะมีแววตาแห่งความกังวลเกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย แต่ก็พยายามกลบเกลื่อนเอาไว้ด้วยประโยคที่ทำให้คนในห้องรู้ว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอินังขังขอบในสวัสดิ์การของหลานนอกทำเนียบนัก
“ก็มันน่ามั้ยล่ะ! ดูมันแต่งตัวเข้าสิ ล่อเสื้อล่อตะเข้จะตาย ดีแค่ไหนแล้วที่แฟนมันมาช่วยได้ทันเวลา เรื่องนี้ย่าขอห้ามพ่อวีว่าอย่าไปเล่าให้คุณปู่ฟังเด็ดขาดนะ แม่สากับยายยาก็ห้ามเผลอ ยิ่งรักแม่นั่นจนออกนอกหน้าอยู่ด้วย ถ้ารู้ว่าเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นมามีหวังนอนกลุ้มไปหลายวันเลยล่ะ”
“ค่ะคุณแม่ งั้นพรุ่งนี้สาจะไปเยี่ยมหนูอ๋อหน่อยดีกว่า คุณแม่จะไปด้วยกันมั้ยคะ”
แม้ลึกๆ จะห่วงใยหลานอยู่บ้าง แต่คุณอัญชลีก็ไม่คิดจะเปิดเผยความรู้สึกนี้ให้ใครรู้ได้ จึงออกปากปฏิเสธเสียงแข็ง สาลินีก็ไม่กล้าเซ้าซี้ ปวีย์ขอตัวกลับบ้านเพราะเหนื่อยและหิวเต็มที เขาตั้งใจจะให้เด็กรับใช้ยกอาหารไปให้บนห้องนอนขณะขึ้นไปอาบน้ำ แต่พอเข้ามาในบ้านได้ สมาชิกทุกคนต่างนั่งรอซักฟอกเรื่องอันน่าตื่นเต้นกันหน้าสลอน เขาเองก็ไม่อยากถามว่าระหว่างแฟนสาวกับว่าที่แม่ยายใครเป็นคนส่งข่าว แต่ก็ยอมเปิดปากบอกทุกคนขณะนั่งกินข้าวหลังจากได้อาบน้ำจนเนื้อตัวสบายแล้ว
“น่าแปลกจังเลยนะ รั้วรอบขอบชิดขนาดนั้น คนร้ายยังเข้ามาได้ แล้วทำไมมันถึงเจาะจงที่จะทำร้ายหนูอ๋อคนเดียวล่ะตาวี ถ้ามันเป็นแค่พวกบ้ากาม ในเมื่อบ้านนั้นคนรับใช้สาวๆ ก็มีหลายคน หรือมันจะไปขโมยของก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะเข้าบ้านนั้น เพราะคงไม่มีของมีค่าให้มันฉกไปแน่ แถมเป็นเวลาที่ไม่ดึกดื่นอะไร”
ปฐพีตั้งข้อสงสัยเมื่อลูกเล่าจบ ข้อสันนิษฐานนี้ปวีย์ก็คิดมาแทบตลอดทาง ปวัตรกับปไวย์ก็ค่อนข้างจะเห็นด้วยในความคิดของพ่อ จะมีก็แต่อรปรียาเท่านั้นที่ไม่ชอบหน้าหทัยชนกจนไม่สนใจจะมุ่งไปหาประเด็นอื่นนอกจากเรื่อง
“ก็แม่นั่นเป็นพวกชอบนุ่งสั้นอวดเนื้อหนังมังสานักไม่ใช่เหรอคะคุณ ผู้ชายที่ไหนเห็นมันก็หน้ามืดด้วยกันได้ทั้งนั้นล่ะ โดนแบบนั้นก็สมควรแล้วนี่ ทีหน้าทีหลังจะได้รู้จักหาเสื้อผ้าที่มันรัดกุมขึ้นมาหน่อย จะได้ไม่ต้องทำให้คนอื่นวุ่นวายไม่รู้จักจบสิ้นอย่างนี้ ดีนะที่ไม่มีใครคิดอยากจะบอกคุณปู่ ไม่นั้นล่ะก็เรื่องใหญ่แน่ๆ”
ปวีย์เชื่อว่าคนในบ้านไม่มีใครอยากจะบอกเรื่องนี้นักหรอก แต่กับเจ้าของเรื่องที่กำลังนอนไร้สติอยู่ล่ะ จะอยากทำแบบนั้นบ้างไหม ข้อนี้เขายังสงสัยใคร่อยากรู้อยู่มาก
เขามีเวลาตอบแฟนสาวแค่นั้น ก่อนจะพาร่างที่ไร้สติเข้าไปนั่งส่วนหลังของรถ แล้ววีนาก็ขับออกไปด้วยความเร็ว โดยไม่สนใจกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของสาริยาสักนิด เพราะวีนารู้ดีว่าเหตุการณ์วันนี้ไม่ใช่ฝีมือใครแน่ นอกจากสาลินี ส่วนลูกสาวจะรู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่านั้นวีนายังไม่อยากสรุป
“อ๋อๆๆ ได้ยินผมมั้ย ตื่นสิตื่น”
ปวีย์ใช้มือจับปลายคางมนแล้วเขย่าเบาๆ เพื่อเรียกคนไร้สติ ขณะรถแล่นด้วยความเร็วมุ่งไปยังโรงพยาบาลเอกชนที่ใกล้สุด หทัยชนกถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินในทันที ทั้งสองบอกทุกอย่างที่รู้ที่เห็นให้แพทย์ฟังโดยละเอียดเพื่อเป็นประโยชน์ต่อการรักษา สาริยาขับรถตามแฟนหนุ่มมาเพราะความสงสัย ส่วนพีระก็มาถึงในเวลาไม่นานนักหลังจากที่ตามคนร้ายไปไม่ทัน
“อี๋! น้องเป็นยังไงบ้าง ใครทำน้องบอกน้ามาเดี๋ยวนี้”
อิงอรที่น้ำตาไหลอาบสองแก้มรีบร้องถามหลานก่อนตัวจะมาถึงหน้าห้องด้วยซ้ำ อุ้ยกับนิ่งก็วิ่งตามมาด้วยอาการหอบหนักเพราะตื่นตระหนกตั้งแต่วีนาโทรแจ้งข่าวไป ทั้งหมดจึงทิ้งข้าวปลาอาหารที่จัดไว้ปาร์ตี้แล้วก็บึ่งรถตามมา
“ยังไม่รู้เลยน้าอิง ต้องรอหมอออกมาก่อน” คำตอบของหลานสาวทำเอาอิงอรแทบจะลมจับ พีระเห็นท่าไม่ดีก็เลยเข้าไปปลอบใจอีกคน
“ไม่บาดเจ็บอะไรหรอกครับน้าอิง แค่สลบเพราะฤทธิ์ยาเท่านั้น”
เขามั่นใจว่าไอ้โม่งยังไม่มีเวลาได้ทำอะไรมากกว่านั้นแน่ และมันคงไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากไอ้พัน เพราะสายเพิ่งโทรมารายงานว่าเห็นมันไปเดินซื้อของในห้างแห่งหนึ่งเมื่อบ่าย และห้างนั้นก็อยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์บวรชัยกุล แม้เขาจะไม่แน่ใจสักนิดแต่ก็เดาว่ามันอาจจะมาทำอะไรน้องสาวแฟนแน่ ระหว่างเดินทางกลับจากต่างจังหวัดเขาพยายามโทรหาน้องแต่ก็ติดต่อไม่ได้ จึงโทรหาวีนาเป็นคนต่อไป วีนาไม่อยากให้ทางบ้านแตกตื่นจึงแกล้งบอกว่าจะออกมาซื้อของเมื่อพีระไปถึงบ้านแล้วก็รีบออกมาด้วยกันเลย
“แล้วทำไมยายอ๋อถึงได้สลบไปล่ะพ่อระ ใครทำยายอ๋อช่วยบอกน้าที แล้วยายอ๋อจะเป็นอะไรมากมั้ย”
ปวีย์เห็นอิงอรร้องไห้ปิ่มจะขาดใจด้วยความหวาดวิตกในอาการของลูก ทำให้เขารู้สึกสลดหดหู่เพราะความสงสารขึ้นมาอย่างยากจะปิดบังได้ เขาเข้าใจดีว่าหัวอกพ่อแม่ที่รับรู้ว่าลูกอยู่ในอันตรายนั้นเป็นยังไง ด้วยเมื่อสมัยวัยรุ่นเขาเคยทำให้ทั้งพ่อแม่เสียในจนร้องไห้หนักมาแล้ว และเขาก็บอกกับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้เรื่องเลวร้ายอย่างนั้นเกิดขึ้นกับเขาอีกแน่ สาริยาเองก็รู้สึกไม่ดีกับภาพที่เห็น แม้จะไม่ชอบหน้าเมียพ่อกับพี่ต่างแม่นัก แต่ในใจนั้นก็ไม่ได้อยากให้เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นเลย แพทย์เจ้าของไข้กับพยาบาลเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพอดี อิงอรรีบถามพร้อมทั้งน้ำตาทันที
“เป็นยังไงบ้างคะ มีอะไรร้ายแรงมั้ยคะคุณหมอ”
“คนไข้ถูกโปะยาสลบค่ะ หมอตรวจดูแล้วคนร้ายยังไม่ทันได้ทำอะไร แม้แต่การล่วงละเมิดทางเพศ ตอนนี้ฤทธิ์ยายังไม่หมดแต่อีกไม่นานคนไข้คงจะฟื้น คืนนี้หมอคงจะต้องให้นอนโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการและผลข้างเคียงก่อนนะค่ะ”
ทุกคนมีสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะปวีย์จนต้องรีบซุกซ่อนอาการโล่งอกเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย สาริยาเองก็มีท่าทีผ่อนคลายลงไปมากแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เมื่อวีนาจัดการจองห้องพักเรียบร้อยแล้วหทัยชนกถูกนำตัวไปโดยเร็ว ปวีย์เห็นท่าทีที่บ่งบอกว่าทุกคนกำลังอึดอัดเมื่อมีเขากับสาริยาซึ่งเปรียบเสมือนคนนอกครอบครัวอยู่ในห้องนั้นด้วย เขาจึงรีบขอตัวกลับ
“มันคงจะส่งลูกสาวมาดูล่ะมั้งว่าหลานชั้นตายหรือยัง”
อุ้ยโพล่งออกมาด้วยความโกรธเมื่อสองหนุ่มสาวพ้นจากประตูห้องไป วีนากับพีระหันไปมองหน้ากันแค่นั้น แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะรู้ดีว่าอิงอรจะต้องเป็นห่วงลูกยิ่งกว่าเดิม เผลอๆ อาจจะไม่ยอมให้กลับไปอยู่ในเขตรั้วของบวรชัยกุลด้วยก็ได้
สาริยาหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มที่นั่งนิ่งขณะขับรถกลับ ความสงสัยใคร่อยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เพราะตอนอยู่ในโรงพยาบาลไม่กล้าเอ่ยปากถามเขา พอได้อยู่ตามลำพังเช่นนี้สาริยาก็ไม่คิดจะรีรอ
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับแม่นั่นกันแน่คะพี่วี”
ปวีย์ยังไม่ทันได้หันไปตอบ ก็ต้องเลี้ยวรถเข้าบ้านก่อน สาลินีที่ยืนหน้าเคร่งเครียดรอการกลับมาของลูกสาวอยู่ตรงบันไดต้องรีบปรับทุกอย่างให้เป็นปกติ เพื่อถามข่าวคราวด้วยความอยากรู้เต็มทีว่าหนามชีวิตจะพาดพิงอะไรมาถึงตัวเองบ้างหรือไม่
“พ่อวีพาน้องไปไหนมาจ๊ะ น้าคิดว่ากลับบ้านแล้วซะอีก น้าขึ้นไปข้างบนแป้บเดียวลงมาก็ไม่เห็นใครเลย ถามยายแป้งก็ไม่รู้เรื่องอะไร” สาลินีตีหน้าตายได้อย่างแนบเนียนจนสองหนุ่มสาวไม่มีใครเอะใจแม้แต่นิดเดียว
“ให้พี่วีเป็นคนบอกดีกว่านะคะแม่”
สาริยาเดินนำแฟนหนุ่มไปยังห้องนั่งเล่นที่มีคคุณอัญชลีนั่งดูละครหลังข่าวอยู่กับแป้งและเด็กรับใช้อีกคน ปวีย์ไม่เห็นความสำคัญที่จะปิดบังเรื่องนี้กับใครยกเว้นคุณปู่สมควรที่เขาห่วงความรู้สึกมากกลัวว่าจะคิดหนักและห่วงหลานสาวจนล้มป่วยไปเหมือนเดิม เพราะตอนนี้อาการดีขึ้นมามากนับตั้งแต่มีหทัยชนกมาสานต่อกิจการให้ เมื่อสาลินีสั่งให้เด็กรับใช้ออกไปแล้ว เขาจึงเล่าทุกอย่างที่รู้ให้ทุกคนฟังโดยละเอียด
“อุ๊ยตายจริง! ทำไมบ้านเรามีขโมยเข้าได้ล่ะคะคุณแม่ ร้อยวันพันปีไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย”
สาลินีทำท่าตกใจแต่ก็เป็นไปเพียงพองาม ไม่มากหรือน้อยไปจนจะทำให้คนในห้องสงสัยได้ คุณอัญชลีดูเหมือนจะมีแววตาแห่งความกังวลเกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย แต่ก็พยายามกลบเกลื่อนเอาไว้ด้วยประโยคที่ทำให้คนในห้องรู้ว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอินังขังขอบในสวัสดิ์การของหลานนอกทำเนียบนัก
“ก็มันน่ามั้ยล่ะ! ดูมันแต่งตัวเข้าสิ ล่อเสื้อล่อตะเข้จะตาย ดีแค่ไหนแล้วที่แฟนมันมาช่วยได้ทันเวลา เรื่องนี้ย่าขอห้ามพ่อวีว่าอย่าไปเล่าให้คุณปู่ฟังเด็ดขาดนะ แม่สากับยายยาก็ห้ามเผลอ ยิ่งรักแม่นั่นจนออกนอกหน้าอยู่ด้วย ถ้ารู้ว่าเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นมามีหวังนอนกลุ้มไปหลายวันเลยล่ะ”
“ค่ะคุณแม่ งั้นพรุ่งนี้สาจะไปเยี่ยมหนูอ๋อหน่อยดีกว่า คุณแม่จะไปด้วยกันมั้ยคะ”
แม้ลึกๆ จะห่วงใยหลานอยู่บ้าง แต่คุณอัญชลีก็ไม่คิดจะเปิดเผยความรู้สึกนี้ให้ใครรู้ได้ จึงออกปากปฏิเสธเสียงแข็ง สาลินีก็ไม่กล้าเซ้าซี้ ปวีย์ขอตัวกลับบ้านเพราะเหนื่อยและหิวเต็มที เขาตั้งใจจะให้เด็กรับใช้ยกอาหารไปให้บนห้องนอนขณะขึ้นไปอาบน้ำ แต่พอเข้ามาในบ้านได้ สมาชิกทุกคนต่างนั่งรอซักฟอกเรื่องอันน่าตื่นเต้นกันหน้าสลอน เขาเองก็ไม่อยากถามว่าระหว่างแฟนสาวกับว่าที่แม่ยายใครเป็นคนส่งข่าว แต่ก็ยอมเปิดปากบอกทุกคนขณะนั่งกินข้าวหลังจากได้อาบน้ำจนเนื้อตัวสบายแล้ว
“น่าแปลกจังเลยนะ รั้วรอบขอบชิดขนาดนั้น คนร้ายยังเข้ามาได้ แล้วทำไมมันถึงเจาะจงที่จะทำร้ายหนูอ๋อคนเดียวล่ะตาวี ถ้ามันเป็นแค่พวกบ้ากาม ในเมื่อบ้านนั้นคนรับใช้สาวๆ ก็มีหลายคน หรือมันจะไปขโมยของก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะเข้าบ้านนั้น เพราะคงไม่มีของมีค่าให้มันฉกไปแน่ แถมเป็นเวลาที่ไม่ดึกดื่นอะไร”
ปฐพีตั้งข้อสงสัยเมื่อลูกเล่าจบ ข้อสันนิษฐานนี้ปวีย์ก็คิดมาแทบตลอดทาง ปวัตรกับปไวย์ก็ค่อนข้างจะเห็นด้วยในความคิดของพ่อ จะมีก็แต่อรปรียาเท่านั้นที่ไม่ชอบหน้าหทัยชนกจนไม่สนใจจะมุ่งไปหาประเด็นอื่นนอกจากเรื่อง
“ก็แม่นั่นเป็นพวกชอบนุ่งสั้นอวดเนื้อหนังมังสานักไม่ใช่เหรอคะคุณ ผู้ชายที่ไหนเห็นมันก็หน้ามืดด้วยกันได้ทั้งนั้นล่ะ โดนแบบนั้นก็สมควรแล้วนี่ ทีหน้าทีหลังจะได้รู้จักหาเสื้อผ้าที่มันรัดกุมขึ้นมาหน่อย จะได้ไม่ต้องทำให้คนอื่นวุ่นวายไม่รู้จักจบสิ้นอย่างนี้ ดีนะที่ไม่มีใครคิดอยากจะบอกคุณปู่ ไม่นั้นล่ะก็เรื่องใหญ่แน่ๆ”
ปวีย์เชื่อว่าคนในบ้านไม่มีใครอยากจะบอกเรื่องนี้นักหรอก แต่กับเจ้าของเรื่องที่กำลังนอนไร้สติอยู่ล่ะ จะอยากทำแบบนั้นบ้างไหม ข้อนี้เขายังสงสัยใคร่อยากรู้อยู่มาก
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ส.ค. 2556, 08:18:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ส.ค. 2556, 08:18:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 1118
| << พลาดจนได้ | ไฟปะทะไฟ >> |
จิรารัตน์ 4 ส.ค. 2556, 15:06:22 น.
แม่พระเอกนี่ก็.....อคติจริงอคติจัง
แม่พระเอกนี่ก็.....อคติจริงอคติจัง