ซาตานจำแลง
‘สหภาพ’ ชายหนุ่มผู้มี ‘ไฟแค้น’ที่ฝังรากลึกอยู่ในจิตใจมานานนับสิบปีเพื่อรอคอยโอกาสเหมาะสมกับการกลับมาเอาคืนจากคนที่ทำร้ายเขาและครอบครัวเมื่อวัยเด็ก แต่แล้ว ‘ไฟแค้น’ ก็กลับกลายเป็นดาบสองคมทิ่มแทงให้เขาต้องเจ็บช้ำ เมื่อต้องมาพบกับ
‘พิมมาดา’ ผู้เปรียบเสมือนสายน้ำ ที่อาจจะมาราดรดให้ ‘ไฟแค้น’ ในใจเขามอดดับลงไปได้ หรือไม่น้ำอันฉ่ำเย็นอาจจะแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเดือดขึ้นมาแทนเมื่อถูกต้มครั้งแล้วครั้งเล่า
เขาจะต้องเจ็บช้ำเพราะความ ‘ทรนง’ และ ‘ไฟแค้น’ ที่สุมอกหรือไม่ แล้วสายน้ำอย่างเธอจะช่วยเขาไว้ได้บ้างไหม ชีวิตในบั้นปลายของคนทั้งคู่จะพานพบความสุขหรือความสูญเสีย ‘ซาตานจำแลง’ มีคำตอบรอให้คุณค้นหาแล้ว
Tags: พระเอกโหดมากกกกกกกกก นางเอกน่าสงสารมากกกกกกกกก
ตอน: หนุ่มปริศนา
สูทราคาเรือนแสนถูกถอดออกจากตัวคนขับแล้วนำไปพาดไว้บนเบาะ แทบจะทันทีเมื่อเจ้าของร่างกำยำก้าวขาลงจากสปอร์ตคันหรูราคาหลายสิบล้านได้ ด้วยอากาศเมืองไทยซึ่งเขาจากไปกว่าสิบแปดปีร้อนเกินจะสวมใส่มันเอาไว้ได้ จากนั้นเขาก็รีบก้าวยาว ๆ อ้อมไปหาอีกฟากของรถ เพื่อเปิดประตูให้หญิงวัยกลางคนซึ่งยังสวยสาวไม่สร่าง ผิวพรรณเปล่งปลั่งขาวสะอาดเข้ากับเครื่องแต่งกายภูมิฐาน เธอยิ้มน้อย ๆ ส่งไปหาคนมีน้ำใจเอื้อเฟื้อ ส่วนอีกคนก็ยื่นแขนให้เกาะด้วยความเคยชิน
สองแม่ลูกเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านสองชั้นหลังใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่บนเนื้อที่ห้าไร่ในเมืองกรุง แม้จะต้องเสียเงินจำนวนมาก เพื่อให้ได้เป็นเจ้าบ้านหลังนี้อีกครั้งก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้อิดออดที่จะจ่ายเพราะมันมีคุณค่าทางจิตใจเขากับแม่มาก ดวงดาว วอลเลอร์สัน หันไปมองหน้าผู้เป็นลูกแล้วยิ้มด้วยความภาคภูมิใจเหลือเกิน เมื่อเขาใช้ความพยายามจนได้บ้านหลังนี้กลับมาหลังจากมันเคยหลุดลอยไปเป็นของคนอื่นหลายสิบปี
“ต้องยกเครดิตให้คนที่ซื้อบ้านเราไว้ครับแม่ ต้นไม้หลาย ๆ ต้นเขายังเก็บไว้ ส่วนต้นที่ถูกตัดทิ้งหรือตายไป ผมสั่งเอามาปลูกใหม่แล้ว ขนาดอาจจะไม่เหมือนเมื่อก่อนมากนัก แต่ผมว่าบรรยากาศใกล้เคียงกันนะครับแม่”
สหภาพ รักษ์การค้า เอ่ยเบา ๆ เมื่อเห็นแม่มองกวาดไปดูรอบ ๆ บ้านจนแทบจะนับต้นไม้ทุกต้นว่ายังอยู่ครบเหมือนเมื่อก่อนหรือไม่ โชคดีที่ผู้รับเหมาตกแต่งสวนไปควานหาต้นไม้ใหญ่ได้ขนาดมาปลูกแทนไว้ทันก่อนแม่จะกลับมาชื่นชมอีกครั้ง หลังจากแม่ทิ้งบ้านนี้ไปนานหลายสิบปีเช่นกัน เขาจูงมือแม่ค่อย ๆ เดินเข้าไปด้านใน เพราะแดดด้านนอกค่อนข้างแรง
“เป็นยังไงครับแม่ เหมือนเดิมหรือเปล่า ผมพยายามบอกสถาปนิกเท่าที่ผมจำสภาพบ้านของเราได้แล้วนะครับ ข้าวของพวกนี้ผมก็เที่ยวหาซื้อมาให้ใกล้เคียงกับของเดิมที่เราเคยใช้มาด้วยนะครับ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกใจแม่มั้ย”
ดวงดาวถึงกับยิ้มออกเมื่อภาพภายในบ้านปรากฏแก่สายตา อดชื่นชมลูกชายไม่ได้ที่จดจำแทบทุกรายละเอียด ทั้ง ๆ ที่ตอนลูกต้องจากบ้านนี้ไป อายุแค่สิบกว่าขวบเท่านั้น เครื่องประดับหรือแม้แต่รูปของครอบครัวยังคงอยู่ตำแหน่งเดิมแทบทั้งสิ้นในความคิดผู้แม่
“ถูกใจสิจ๊ะ ลูกทำได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งมากเลยล่ะ แม่สิจำไม่ได้ว่าในบ้านเรามีอะไรบ้าง พอทิ้งที่นี่ไป แม่ก็เหมือนทิ้งความทรงจำเก่า ๆ ไปด้วย ว่าแต่ลูกจะทำยังไงต่อไปกับบ้านนี้ล่ะ จะมาอยู่หรือให้คนเช่า หรือจะเก็บไว้แบบนี้”
“คงจะอยู่บ้างครับ แต่ผมจะให้ป้าเอี้ยงอยู่กับหลานเห็นบอกว่าเพิ่งแต่งงานก็ให้มาอยู่ดูแลบ้านด้วยเลย”
“ก็ดีนะ ลูกแม่จะได้มีคนคอยดูแล มีเอี้ยงอยู่ด้วยแม่ไม่ห่วงอะไรแล้วล่ะ แต่แดดดี้น่ะสิ จะบ่นคิดถึงลูก”
“ผมยังบินไป ๆ มา ๆ เหมือนเดิมนะครับแม่ ถึงกิจการทางนั้นจะลงตัวแล้ว แต่ก็จะไปหาบ่อย ๆ ครับ ไม่แน่ถ้าอะไร ๆ ทางนี้เข้าที่ดีแล้ว ผมก็อาจจะกลับไปอยู่กับแม่กับแดดดี้ที่อังกฤษเป็นการถาวรเลยก็ได้ครับ” พูดไปอย่างนั้นเพราะก็อยากให้แม่หายห่วง
“จริงเหรอ แพทพูดจริงนะลูก” แต่แม่ซึ่งรู้จักลูกดีไม่คิดว่าจะเป็นอย่างที่บอกไว้แน่
“ยังไม่แน่นอนครับแม่ ผมว่าเราขึ้นไปดูห้องนอนดีกว่านะ เผื่อมีอะไรไม่ถูกใจแม่จะได้บอกช่างเลย แดดดี้มาแล้วจะได้พักอย่างสบาย ๆ ไม่ต้องมีใครมาวุ่นวายในบ้านอีก” แขนแข็งแรงคอยพยุงให้แม่เดินตรงไปหาบันไดอย่างห่วงใย สองแม่ลูกใช้เวลาสำรวจดูรอบ ๆ บ้านนานเป็นชั่วโมง ถึงจะมีรถตู้แล่นเข้ามาจอดในบริเวณบ้าน
ผู้ที่ก้าวลงมานั้นคือหญิงวัยกลางคนร่างผอมกับผมดอกเลาซอยสั้นไว้ แม้จะรีบเร่งเพราะใกล้เวลาอาหารเที่ยงของเจ้านายเต็มที ป้าเอี้ยงก็ยังไม่วายยืนยิ้มรับบ้านหลังงามด้วยความภาคภูมิใจประหนึ่งเป็นเจ้าของก็ไม่ปาน แต่ก็ยืนอยู่ได้ไม่นานต้องรีบหันไปเรียกหลานสาวผู้เอื่อยเฉื่อยด้วยเสียงแหลมและค่อนข้างดัง
“เร็ว ๆ เข้าบัวผัน เก็บข้าวของคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไปไว้บนห้องก่อน แล้วลงมาช่วยฉันในครัว ป่านนี้คุณ ๆ คงจะหิวแย่แล้ว พ่อใหญ่ ๆ ช่วยพ่อสามารถขนของคุณแพทไปเก็บไว้บนห้องนอนนะ เดี๋ยวเสร็จงานแล้วป้าจะจัดเอง” ป้าเอี้ยงสั่งการอย่างรู้งาน ทำเอาสองแม่ลูกที่ลงมาจากชั้นบนแล้วถึงกับหันไปยิ้มให้กันด้วยความขำ เพราะคุณแม่บ้านใหญ่นั้นดูจะคอยวุ่นวายอยู่แต่กับเรื่องอาหารการกินของพวกเขาแทบตลอดเวลา
“อ้าว! คุณผู้หญิง หิวหรือยังคะ เอี้ยงจะไปจัดอาหารเที่ยงให้พอดีค่ะ”
“ยังไม่เท่าไหร่หรอกจ้ะเอี้ยง ไม่ต้องรีบหรอกฉันรอได้”
“แล้วคุณภาพล่ะคะ” ป้าเอี้ยงหันไปหาคุณหนูที่รักของแก
“ผมจะไปทำธุระข้างนอกหน่อย ป้าเอี้ยงกินกับแม่ก็แล้วกันนะครับ ไปกันเถอะสามารถ แล้วเจอกันดินเนอร์นะครับแม่” ละวงแขนจากแม่แล้ว เขาก็ก้าวยาว ๆ จนถึงรถและขับออกไปพร้อมสามรถทันที
ไม่นานก็นำรถมาอยู่ในลานจอดของห้างดัง ซึ่งกำลังจะเปิดตัวในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้านี้แล้ว ทั้งคู่ตรงไปยังชั้นบนสุดของอาคาร ซึ่งเป็นห้องทำงานของเขา และผู้บริหารระดับสูงไม่กี่คน ป้ายด้านหน้าห้องติดชื่อ ‘แพทริค อาร์ เค เค วอลเลอร์สัน’ หราไว้อย่างโดดเด่นพร้อมตำแหน่งประธานบริษัทบ่งบอกถึงความยิ่งใหญ่กำกับไว้ด้วย
ภายในก็กว้างขวางและครบครันไปด้วยอุปกรณ์อันทันสมัย และที่ขาดไม่ได้คือ โทรทัศน์จอแบนที่ติดอยู่กับผนัง ช่องซีเอ็นเอ็น จะต้องเปิดไว้เสมอ ๆ เพราะมันช่วยให้เขาก้าวได้ทันโลกภายนอกได้ชนิดไม่ตกเทร็น หน้าต่างกระจกใสช่วยให้มองเห็นวิวทิวทัศน์เมืองกรุงที่เขาจากไปนานได้อย่างดีและเขามักจะไปยืนเหม่อมองเรื่อย ๆ นับตั้งแต่มาถึงเมืองไทยแล้ว
“เรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้ว มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ทันทีเมื่อนั่งลงกับชุดรับแขกในห้องทำงานได้ เขาไม่รอช้าในเรื่องที่สั่งการไว้ตั้งแต่ยังไม่กลับมาเมืองไทยด้วยซ้ำ และดูเหมือนสามารถผู้เป็นลูกน้องคู่ใจจะเตรียมตัวมาดี เอกสารในกระเป๋าถูกเปิดออกแล้วรายงานเป็นข้อ ๆ อย่างคนคล่องงาน ด้วยรู้จักนิสัยใจคอเจ้านายหนุ่มมานานแสนนานนั่นเอง
“บ้านหลังเล็ก ๆ ริมคลอง ไปมาได้ทั้งทางเรือและรถตามที่บอกไว้ครับ นี่เอกสารส่วนตัวทั้งหมดของ นายสุภาพ รักดี พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมงหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อนัดสัมภาษณ์ครับ และนี่เป็นรายงานอัพเดทสุดของ ห้างดราก้อนโกลด์ ที่เจ้านายให้ผมสืบมา ส่วนรูปนี้เด็กใหม่ของนายจักรภพตอนนี้กำลังหลงหัวปรักหัวปรำอยู่ครับอยากได้อะไรนายนี่จะทูนหัวให้หมด เด็กคนนี้มีนิสัยชอบตักตวงเป็นทุนอยู่แล้ว ผมว่าคงไม่ยากถ้าเราจะจ้างเงินหนัก ๆ ไว้ทำงานขั้นต่อไปให้พวกเราครับ”
“ดีมาก งั้นวันนี้ช่วยหารถราคาไม่แพงมากให้ฉันด้วยนะ จะได้ขับไปพรุ่งนี้เลย อ้อ! ช่วยให้สมหญิงจัดหาเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่มันเหมาะกับฐานะของนายสุภาพด้วย และอย่าลืมหาคนขับรถไว้ใจได้มาคนหนึ่ง เพราะตัวแทนเจ้าของห้างดังอย่างนายต้องมีคนขับรถประจำตำแหน่ง”
“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
สามารถเดินหายไปอีกประตูที่กั้นระหว่างห้องทำงานของเขาและเจ้านาย ร่างบึกบึนเดินไปหยุดอยู่โต๊ะทำงาน กองเอกสารเต็มไปหมด จากนั้นเขาก็ใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจัดการให้มันลดน้อยลง รู้ตัวว่าเมื่อยล้าเต็มทีก็เกือบจะทุ่มหนึ่ง พลันสายตาก็หันไปสบกับรูปพ่อที่ตั้งตระหง่านอยู่กับโต๊ะทำงาน มันช่างเรียกไฟแค้นที่สุมอยู่ในใจเขานานเกือบยี่สิบปีให้ลุกโชนขึ้นมาได้ไม่ยากเลยสักนิด
“พ่อครับ อีกไม่นานผมจะส่งคนที่ทำให้พ่อต้องตายไปอยู่กับพ่อแล้ว พวกมันจะต้องได้ลิ้มรสของการถูกหักหลังว่าเป็นยังไง ผมจะไม่มีวันละเว้นใครที่มีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้แม้แต่คนเดียว พ่อจะต้องไม่ตายฟรี และผมจะเอาทุกอย่างที่เคยเป็นของพ่อกลับมาให้ได้ ผมสัญญา” คนพูดดูจะมั่นใจว่าสิ่งที่บอกพ่อไปนั้นกำลังจะเป็นจริงในเร็ววัน
“คุณแพทครับ คุณผู้หญิงโทรมาตามแล้ว บอกว่าจะให้ป้าเอี้ยงเริ่มลงมือปรุงอาหารรอ พอเราไปถึงจะได้ไม่เย็นชืดครับ” สามารถเปิดประตูเข้ามา ทำให้คนเป็นนายรีบละสายตาจากรูปพ่อและรวบเอกสารบนโต๊ะให้เข้าที่ ก่อนตอบลูกน้อง
“โทรไปบอกแม่เลยอีกไม่กี่นาทีเราจะถึง”
สองแม่ลูกเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านสองชั้นหลังใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่บนเนื้อที่ห้าไร่ในเมืองกรุง แม้จะต้องเสียเงินจำนวนมาก เพื่อให้ได้เป็นเจ้าบ้านหลังนี้อีกครั้งก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้อิดออดที่จะจ่ายเพราะมันมีคุณค่าทางจิตใจเขากับแม่มาก ดวงดาว วอลเลอร์สัน หันไปมองหน้าผู้เป็นลูกแล้วยิ้มด้วยความภาคภูมิใจเหลือเกิน เมื่อเขาใช้ความพยายามจนได้บ้านหลังนี้กลับมาหลังจากมันเคยหลุดลอยไปเป็นของคนอื่นหลายสิบปี
“ต้องยกเครดิตให้คนที่ซื้อบ้านเราไว้ครับแม่ ต้นไม้หลาย ๆ ต้นเขายังเก็บไว้ ส่วนต้นที่ถูกตัดทิ้งหรือตายไป ผมสั่งเอามาปลูกใหม่แล้ว ขนาดอาจจะไม่เหมือนเมื่อก่อนมากนัก แต่ผมว่าบรรยากาศใกล้เคียงกันนะครับแม่”
สหภาพ รักษ์การค้า เอ่ยเบา ๆ เมื่อเห็นแม่มองกวาดไปดูรอบ ๆ บ้านจนแทบจะนับต้นไม้ทุกต้นว่ายังอยู่ครบเหมือนเมื่อก่อนหรือไม่ โชคดีที่ผู้รับเหมาตกแต่งสวนไปควานหาต้นไม้ใหญ่ได้ขนาดมาปลูกแทนไว้ทันก่อนแม่จะกลับมาชื่นชมอีกครั้ง หลังจากแม่ทิ้งบ้านนี้ไปนานหลายสิบปีเช่นกัน เขาจูงมือแม่ค่อย ๆ เดินเข้าไปด้านใน เพราะแดดด้านนอกค่อนข้างแรง
“เป็นยังไงครับแม่ เหมือนเดิมหรือเปล่า ผมพยายามบอกสถาปนิกเท่าที่ผมจำสภาพบ้านของเราได้แล้วนะครับ ข้าวของพวกนี้ผมก็เที่ยวหาซื้อมาให้ใกล้เคียงกับของเดิมที่เราเคยใช้มาด้วยนะครับ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกใจแม่มั้ย”
ดวงดาวถึงกับยิ้มออกเมื่อภาพภายในบ้านปรากฏแก่สายตา อดชื่นชมลูกชายไม่ได้ที่จดจำแทบทุกรายละเอียด ทั้ง ๆ ที่ตอนลูกต้องจากบ้านนี้ไป อายุแค่สิบกว่าขวบเท่านั้น เครื่องประดับหรือแม้แต่รูปของครอบครัวยังคงอยู่ตำแหน่งเดิมแทบทั้งสิ้นในความคิดผู้แม่
“ถูกใจสิจ๊ะ ลูกทำได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งมากเลยล่ะ แม่สิจำไม่ได้ว่าในบ้านเรามีอะไรบ้าง พอทิ้งที่นี่ไป แม่ก็เหมือนทิ้งความทรงจำเก่า ๆ ไปด้วย ว่าแต่ลูกจะทำยังไงต่อไปกับบ้านนี้ล่ะ จะมาอยู่หรือให้คนเช่า หรือจะเก็บไว้แบบนี้”
“คงจะอยู่บ้างครับ แต่ผมจะให้ป้าเอี้ยงอยู่กับหลานเห็นบอกว่าเพิ่งแต่งงานก็ให้มาอยู่ดูแลบ้านด้วยเลย”
“ก็ดีนะ ลูกแม่จะได้มีคนคอยดูแล มีเอี้ยงอยู่ด้วยแม่ไม่ห่วงอะไรแล้วล่ะ แต่แดดดี้น่ะสิ จะบ่นคิดถึงลูก”
“ผมยังบินไป ๆ มา ๆ เหมือนเดิมนะครับแม่ ถึงกิจการทางนั้นจะลงตัวแล้ว แต่ก็จะไปหาบ่อย ๆ ครับ ไม่แน่ถ้าอะไร ๆ ทางนี้เข้าที่ดีแล้ว ผมก็อาจจะกลับไปอยู่กับแม่กับแดดดี้ที่อังกฤษเป็นการถาวรเลยก็ได้ครับ” พูดไปอย่างนั้นเพราะก็อยากให้แม่หายห่วง
“จริงเหรอ แพทพูดจริงนะลูก” แต่แม่ซึ่งรู้จักลูกดีไม่คิดว่าจะเป็นอย่างที่บอกไว้แน่
“ยังไม่แน่นอนครับแม่ ผมว่าเราขึ้นไปดูห้องนอนดีกว่านะ เผื่อมีอะไรไม่ถูกใจแม่จะได้บอกช่างเลย แดดดี้มาแล้วจะได้พักอย่างสบาย ๆ ไม่ต้องมีใครมาวุ่นวายในบ้านอีก” แขนแข็งแรงคอยพยุงให้แม่เดินตรงไปหาบันไดอย่างห่วงใย สองแม่ลูกใช้เวลาสำรวจดูรอบ ๆ บ้านนานเป็นชั่วโมง ถึงจะมีรถตู้แล่นเข้ามาจอดในบริเวณบ้าน
ผู้ที่ก้าวลงมานั้นคือหญิงวัยกลางคนร่างผอมกับผมดอกเลาซอยสั้นไว้ แม้จะรีบเร่งเพราะใกล้เวลาอาหารเที่ยงของเจ้านายเต็มที ป้าเอี้ยงก็ยังไม่วายยืนยิ้มรับบ้านหลังงามด้วยความภาคภูมิใจประหนึ่งเป็นเจ้าของก็ไม่ปาน แต่ก็ยืนอยู่ได้ไม่นานต้องรีบหันไปเรียกหลานสาวผู้เอื่อยเฉื่อยด้วยเสียงแหลมและค่อนข้างดัง
“เร็ว ๆ เข้าบัวผัน เก็บข้าวของคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไปไว้บนห้องก่อน แล้วลงมาช่วยฉันในครัว ป่านนี้คุณ ๆ คงจะหิวแย่แล้ว พ่อใหญ่ ๆ ช่วยพ่อสามารถขนของคุณแพทไปเก็บไว้บนห้องนอนนะ เดี๋ยวเสร็จงานแล้วป้าจะจัดเอง” ป้าเอี้ยงสั่งการอย่างรู้งาน ทำเอาสองแม่ลูกที่ลงมาจากชั้นบนแล้วถึงกับหันไปยิ้มให้กันด้วยความขำ เพราะคุณแม่บ้านใหญ่นั้นดูจะคอยวุ่นวายอยู่แต่กับเรื่องอาหารการกินของพวกเขาแทบตลอดเวลา
“อ้าว! คุณผู้หญิง หิวหรือยังคะ เอี้ยงจะไปจัดอาหารเที่ยงให้พอดีค่ะ”
“ยังไม่เท่าไหร่หรอกจ้ะเอี้ยง ไม่ต้องรีบหรอกฉันรอได้”
“แล้วคุณภาพล่ะคะ” ป้าเอี้ยงหันไปหาคุณหนูที่รักของแก
“ผมจะไปทำธุระข้างนอกหน่อย ป้าเอี้ยงกินกับแม่ก็แล้วกันนะครับ ไปกันเถอะสามารถ แล้วเจอกันดินเนอร์นะครับแม่” ละวงแขนจากแม่แล้ว เขาก็ก้าวยาว ๆ จนถึงรถและขับออกไปพร้อมสามรถทันที
ไม่นานก็นำรถมาอยู่ในลานจอดของห้างดัง ซึ่งกำลังจะเปิดตัวในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้านี้แล้ว ทั้งคู่ตรงไปยังชั้นบนสุดของอาคาร ซึ่งเป็นห้องทำงานของเขา และผู้บริหารระดับสูงไม่กี่คน ป้ายด้านหน้าห้องติดชื่อ ‘แพทริค อาร์ เค เค วอลเลอร์สัน’ หราไว้อย่างโดดเด่นพร้อมตำแหน่งประธานบริษัทบ่งบอกถึงความยิ่งใหญ่กำกับไว้ด้วย
ภายในก็กว้างขวางและครบครันไปด้วยอุปกรณ์อันทันสมัย และที่ขาดไม่ได้คือ โทรทัศน์จอแบนที่ติดอยู่กับผนัง ช่องซีเอ็นเอ็น จะต้องเปิดไว้เสมอ ๆ เพราะมันช่วยให้เขาก้าวได้ทันโลกภายนอกได้ชนิดไม่ตกเทร็น หน้าต่างกระจกใสช่วยให้มองเห็นวิวทิวทัศน์เมืองกรุงที่เขาจากไปนานได้อย่างดีและเขามักจะไปยืนเหม่อมองเรื่อย ๆ นับตั้งแต่มาถึงเมืองไทยแล้ว
“เรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้ว มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ทันทีเมื่อนั่งลงกับชุดรับแขกในห้องทำงานได้ เขาไม่รอช้าในเรื่องที่สั่งการไว้ตั้งแต่ยังไม่กลับมาเมืองไทยด้วยซ้ำ และดูเหมือนสามารถผู้เป็นลูกน้องคู่ใจจะเตรียมตัวมาดี เอกสารในกระเป๋าถูกเปิดออกแล้วรายงานเป็นข้อ ๆ อย่างคนคล่องงาน ด้วยรู้จักนิสัยใจคอเจ้านายหนุ่มมานานแสนนานนั่นเอง
“บ้านหลังเล็ก ๆ ริมคลอง ไปมาได้ทั้งทางเรือและรถตามที่บอกไว้ครับ นี่เอกสารส่วนตัวทั้งหมดของ นายสุภาพ รักดี พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมงหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อนัดสัมภาษณ์ครับ และนี่เป็นรายงานอัพเดทสุดของ ห้างดราก้อนโกลด์ ที่เจ้านายให้ผมสืบมา ส่วนรูปนี้เด็กใหม่ของนายจักรภพตอนนี้กำลังหลงหัวปรักหัวปรำอยู่ครับอยากได้อะไรนายนี่จะทูนหัวให้หมด เด็กคนนี้มีนิสัยชอบตักตวงเป็นทุนอยู่แล้ว ผมว่าคงไม่ยากถ้าเราจะจ้างเงินหนัก ๆ ไว้ทำงานขั้นต่อไปให้พวกเราครับ”
“ดีมาก งั้นวันนี้ช่วยหารถราคาไม่แพงมากให้ฉันด้วยนะ จะได้ขับไปพรุ่งนี้เลย อ้อ! ช่วยให้สมหญิงจัดหาเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่มันเหมาะกับฐานะของนายสุภาพด้วย และอย่าลืมหาคนขับรถไว้ใจได้มาคนหนึ่ง เพราะตัวแทนเจ้าของห้างดังอย่างนายต้องมีคนขับรถประจำตำแหน่ง”
“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
สามารถเดินหายไปอีกประตูที่กั้นระหว่างห้องทำงานของเขาและเจ้านาย ร่างบึกบึนเดินไปหยุดอยู่โต๊ะทำงาน กองเอกสารเต็มไปหมด จากนั้นเขาก็ใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจัดการให้มันลดน้อยลง รู้ตัวว่าเมื่อยล้าเต็มทีก็เกือบจะทุ่มหนึ่ง พลันสายตาก็หันไปสบกับรูปพ่อที่ตั้งตระหง่านอยู่กับโต๊ะทำงาน มันช่างเรียกไฟแค้นที่สุมอยู่ในใจเขานานเกือบยี่สิบปีให้ลุกโชนขึ้นมาได้ไม่ยากเลยสักนิด
“พ่อครับ อีกไม่นานผมจะส่งคนที่ทำให้พ่อต้องตายไปอยู่กับพ่อแล้ว พวกมันจะต้องได้ลิ้มรสของการถูกหักหลังว่าเป็นยังไง ผมจะไม่มีวันละเว้นใครที่มีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้แม้แต่คนเดียว พ่อจะต้องไม่ตายฟรี และผมจะเอาทุกอย่างที่เคยเป็นของพ่อกลับมาให้ได้ ผมสัญญา” คนพูดดูจะมั่นใจว่าสิ่งที่บอกพ่อไปนั้นกำลังจะเป็นจริงในเร็ววัน
“คุณแพทครับ คุณผู้หญิงโทรมาตามแล้ว บอกว่าจะให้ป้าเอี้ยงเริ่มลงมือปรุงอาหารรอ พอเราไปถึงจะได้ไม่เย็นชืดครับ” สามารถเปิดประตูเข้ามา ทำให้คนเป็นนายรีบละสายตาจากรูปพ่อและรวบเอกสารบนโต๊ะให้เข้าที่ ก่อนตอบลูกน้อง
“โทรไปบอกแม่เลยอีกไม่กี่นาทีเราจะถึง”
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ส.ค. 2556, 08:31:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ส.ค. 2556, 08:31:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 1733
| ความเป็นมาของซาตาน >> |