อสมา อิศรานุกูล

หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบต้น ๆ ผู้ร่ำรวยจากฐานพ่อแม่เล็กน้อย แล้วต่อยอดมาเองจนกลายเป็นเศรษฐีหนุ่มโสดผู้ถูกคนในวงสัมคมจับตามอง โดยเฉพาะผู้หญิงหลายต่อหลายคนที่หมายจะจับเขามาแนบครอง แต่เขากลับทำตัวไม่เป็นที่โดดเด่น และหนีสังคมอันน่าเบื่อไปใช้ชีวิตอยู่ในสวนเพียงลำพังอย่างเงียบสงบ เพราะได้รับบาดแผลจากครอบครัวในอดีต โดยมีผู้พ่อเป็นคนหยิบยื่นให้







ปาลิตา พฤกษาชาติ

นักศึกษาสาวที่อีกหกเดือนจะจบปริญญาแล้ว จำเป็นจะต้องก้าวเข้ามาในชีวิตอสมาอย่างไม่รู้ตัวมาก่อน เมื่อด้วงผู้เป็นแม่เลี้ยง กับนิรมลแม่แท้ ๆ ของตัวเองเอาที่สวนมาจำนองกับอสมาไว้ด้วยวงเงินสูงถึงห้าล้าน แต่ไม่มีปัญญามาไถ่ถอนเมื่อเลยเวลามามากแล้ว ด้วงที่ขี้เหล้าขี้บ่อนและเห็นแก่ตัว จึงรีบเสนอเอาลูกเลี้ยงอย่างปาลิตามาแลกกับหนี้ห้าล้านทันที นิรมลไม่เห็นด้วยในตอนแรก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง อสมาเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้เช่นกัน





นันทิตา

น้องเล็กของบ้านที่อสมารักและห่วงใยเสมอมา แต่หารู้ไม่ว่าน้องเขาเองคือคนที่นำความทุกข์ใจมาให้โดยไม่รู้ตัว





เจนนิเฟอร์

ภรรยาคนแรกและคนเดียวที่อสมารักมาตลอด และรู้สึกผิดไม่มีวันจืดจางกับความผิดพลาดจากชีวิตการแต่งงานในอดีต พลาดจนเขาไม่คิดจะย้อนกลับไปมีชีวิตแบบนั้นอีก ถ้าหากคนที่จะก้าวมาเป็นภรรยาอีกไม่ใช่เจนนิเฟอร์คนนี้



แต่เมื่อเขาเห็นปาลิตาแล้วก็เกิดสงสารขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก และกลัวว่าสักวันเด็กสาวจะต้องถูกด้วงทำมิดีมิร้ายด้วยแน่ ๆ เขาจึงตกลงใจรับข้อเสนอ โดยมีเงื่อนไขเพียงแค่ให้ปาลิตาอยู่รับใช้เขาสองปี จากนั้นเขาก็จะคืนที่สวนให้ทันที ปาลิตาที่มีสิงหาเป็นคนรักอยู่แล้วเสียใจร้องไห้ฟูมฟายอย่างหนัก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเมื่อสงสารแม่จับใจ ส่วนพ่อเลี้ยงนั้น ปาลิตาเกลียดเข้าไส้จนไม่เคยมองหน้าและไม่พูดด้วยเลย และความเกลียดชังนี้ก็ถูกเหมารวมไปถึงอสมาด้วย เพราะปาลิตา สิงหา และอริสา เพื่อนสนิทของปาลิตาและเป็นลูกของคนในสวนอสมาเอง

ต่างได้ยินกิติศัพท์ของอสมาดีว่าเพลบอยแค่ไหน เขาใช้เงินฟาดหัวผู้หญิงทุกคนที่เอาเรือนร่างมาบนเปรอเขาโดยไม่คิดจะจริงจังด้วยแม้แต่คนเดียว และถ้าใครคิดจะจับเขาด้วยวิธีปล่อยให้ท้อง เขาก็จะจัดการขั้นเด็ดขาดนั่นคือให้ไปทำแท้ง และไม่เรียกใช้งาน ไม่ให้เงินอีก ผู้หญิงของเขาทุกคนจึงเกรงกลัวในเรื่องนี้มาก

ปาลิตาก็เป็นหนึ่งในนั้นที่กลัว แต่จะมีความเกลียดในตัวเขามากกว่า แม้จะต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขาตามลำพังแต่ก็จำใจมาเท่านั้น และจะหลับหูหลับตาทำหน้าที่ลูกหนี้จำนองให้เขาจนครบสองปี แล้วจะรีบหนีไปให้ไกลสุดไกลทีเดียว แต่อสมาไม่คิดจะเข้าใกล้ปาลิตาแต่อย่างใด นอกจากมอบหน้าที่ทำงานบ้านและทำอาหารให้เขาเท่านั้น ยังความงุนงงให้เธอไม่น้อย แต่นั่นเธอก็เห็นเป็นเรื่องดีที่สุด จึงทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่องควบคู่กับการไปเรียนต่อให้จบ เพราะอสมามองเห็นความสำคัญในจุดนี้ จึงอนุญาตให้เธอไปเรียนต่อและรับเป็นคนส่งเสียเอง

นั่นทำให้ปาลิตาค่อยมองเขาในแง่ดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็ถูกลบล้างลงเรื่อย ๆ เมื่อเขาหอบผู้หญิงสวยเสด็จเข้ามาปรนเปรอในบ้านอย่างไม่เกรงใจเธอเลย แต่นั่นก็เป็นเรื่องดีอีกที่เธอจะได้ไม่ต้องมอบความสาวให้เขาเชยชม จะได้เก็บไว้ให้สิงหาคนรัก ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับการย้ายเข้ามาอยู่บ้านของอสมาเลย แม้จะระแคะระคายบ้างจากคนรอบข้าง และด้วงที่จงใจจะพูดให้สิงหารู้

ปาลิตาเห็นความดีของอสมาในหลาย ๆ เรื่อง โดยเฉพาะความมีน้ำใจที่เขามีให้ต่อเธอ และน้อง ๆ ต่างพ่อที่จนกรอบแทบไม่มีข้าวจะกิน เขาก็แบ่งปันเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ไม่ขาด แต่ความปลื้มปีตินี้ ก็โลดแล่นไปพร้อม ๆ กับความเกลียดชังในตัวเขา ที่โหดร้ายทารุนกับผู้หญิงของเขาหลายคนที่มาบอกข่าวเรื่องการตั้งท้อง แล้วถูกเขาไล่ออกจากบ้านอย่างไม่ไยดี แต่ท้ายที่สุดความดีของเขาก็เอาชนะความเกลียดของเธอได้ เมื่อเธอเรียนจบแล้วเขาประสงค์จะเรียกใช้งานเธอเป็นครั้งแรก เธอก็ยินยอมพร้อมใจไม่ได้ขัดขืนเหมือนที่เคยคิดไว้ตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่กับเขาเลย

และความรักของปาลิตาก็พอกพูนขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดอสมา และได้ไปไหนต่อไหนหรือได้ข้าวของเงินทองอย่างที่ไม่เคยได้มาก่อน อสมาเองก็ปลื้มเธอไม่น้อย เพราะเป็นคนไม่ยุ่ง ไม่พูดมาก ไม่จู้จี้ขี้บ่น อยู่ใกล้ ๆ แล้วทำให้เขาสบายใจ ไม่อยากจะไปหาใครอีก ทั้งคู่ต่างแสดงความรักออกมาให้กันและกันผ่านแววตาอันหวานซึ้ง การกระทำอันอ่อนนุ่มที่หยิบยื่นให้กันไม่ว่างเว้น





ตามคำ ดุ ด่า ว่า กล่าว ตัก เตือน ของผองเพื่อนที่แสนดีจร้า

ช่วงนี้กันเกราเลยต้องออกจากป่าชั่วคราว เพื่อมามองตาดูชาวโลกบ้าง เลยถือโอกาสเอานิยายไปแปะไว้ที่เวปประจำ (แต่ไม่ค่อยได้เอานิยายไปลง) ให้อ่านกัน

และจะพยายามตามอัพให้ด่วนจี๋ ทันกับเวปอื่น ขอกำลังใจให้คนป่าด้วยนะคร้าาาาา

เหงาๆๆๆๆ ต้องการเพื่อนๆๆๆๆๆ มากดไล้ท์ มาแชร์ มาติชม ด่วนที่สุดจร้าาาาาา

บ้านเรือนไทยหลังกระทัดรัดตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางบึงน้ำกว้างใหญ่กินเนื้อที่กว่าสิบไร่ ริมฝั่งลายรอบไปด้วยต้นมังคุดที่กำลังผลิดอกออกผลดกเต็มต้น เลยออกไปจะมีต้นลองกองปลูกสลับสับหว่างเรื่อย ๆ จนเกือบจะเต็มพื้นที่สวน ซึ่งมีเนื้อที่กว่าร้อยไร่ในจังหวัดซึ่งอยู่เขตปริมลฑลที่ไม่ห่างกรุงเทพฯนัก แทบจะทุกตารางนิ้วล้วนเต็มไปด้วยพืชสวนนานาชนิด ซึ่งผู้เป็นเจ้าของสรรหามาลงไว้เมื่อสิบปีมาแล้ว

อสมา อิศรานุกูล หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบต้น ๆ กำลังนั่งทอดอารมณ์เรียบเรื่อย เหม่อมองสรรพสิ่งรอบตัวมาตั้งแต่เช้าตรู่โดยไม่คิดจะลุกไปไหน หญิงร่างท้วมวัยห้าสิบสองนามสายหยุดค่อย ๆ ยกอาหารเช้ามาจัดวางตรงหน้าเจ้านาย แล้วรีบเดินออกจากระเบียงบ้านเลาะไปตามสะพานไม้ที่เชื่อมระหว่างตัวบ้านกับสวนเข้าไว้ด้วยกัน นายอ่วมผู้เป็นสามียืนรอรับอยู่ริมบึงด้วยความเป็นกังวลว่าเมียจะตกลงบึงก่อนถึงฝั่งนั่นเอง

สายตาคมจนจะกลายเป็นดุของชายหนุ่มละจากผืนน้ำรอบตัวลงไปมองจานอาหารตรงหน้า กาแฟดำจากกระติกเก็บความร้อนถูกรินลงแก้วช้า ๆ ก่อนจะถูกยกขึ้นจิบ หนังสือพิมพ์หลายต่อหลายฉบับทั้งไทยและต่างประเทศถูกเปิดอ่านช้า ๆ เมื่ออยากผ่อนคลายสายตาจากวิวทิวทัศน์ ไม่นานขนมปังสองแผ่นก็ถูกเนยป้ายลงอย่างเชื่องช้าละเมียดละไม ก่อนจะส่งเข้าปากสลับกับยกกาแฟขึ้นจิบ และอาหารเช้าในจาน เริ่มถูกกำจัดออกไปอย่างไม่รีบร้อนเช่นกัน

สิบกว่าปีแล้วสำหรับชีวิตอันเงียบสงบ ไม่เร่งไม่รีบของชายหนุ่มที่ส่วนใหญ่มักจะดำเนินอยู่ในสวนแห่งนี้ สวนที่เขาใช้เป็นแหล่งกบดานเพื่อหลีกหนีจากสังคมอันวุ่นวาย น่าเบื่อหน่าย และน่าสะอิดสะเอียดอย่างที่สุด กระนั้นเขาก็หาได้หันหลังให้กับสังคมไปเสียทีเดียวไม่ หากมีเรื่องจำเป็น หรือธุระสำคัญซึ่งจะต้องสวมหน้ากากไปด้วยเขาก็ต้องลุกขึ้นมาทำอย่างไม่รีรอ เฉกเช่นวันนี้ที่จะต้องบึ่งเฟอร์รารี่ ห้าเก้าเก้า จีทีโอหนึ่งในรถคู่ใจชายโสดแต่ไม่สดอีกหลายคันที่จอดรอให้หยิบจับมาใช้เข้าเมืองกรุง เพื่อให้ทันประชุมในช่วงบ่าย

แต่ก่อนจะลุกไปเตรียมตัวเขาจำใจต้องให้เวลากับแขกที่ไม่อยากเชิญ ซึ่งยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ใต้ต้นมังคุดมาหลายนาทีแล้ว ชายหนุ่มกวักมือให้อ่วมพาแขกเดินข้ามสะพานมาหาอย่างไม่ใคร่จะยินดีนัก ด้วยรู้ว่าธุระของผู้มาเยือนนั้นคืออะไร อสมามองสองสามีภรรยานั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวอย่างระอา เงินห้าล้านไม่รวมดอกเบี้ยของเขากำลังจะสูญหายไป หากไม่ใจแข็งยึดบ้านและสวนเอาไว้ก่อน

“ผมจะเอาที่ไหนทำกินครับคุณท่าน”

นายด้วงโอดครวญด้วยสีหน้าและน้ำเสียงอันน่าสงสาร หากเขาไม่รู้มาก่อนว่าคนพูดหาใช่พวกชอบทำมาหากินไม่เขาคงจะเห็นใจจนยกเลิกการเข้ายึดครองแน่ แต่เงินที่สองคนมาหยิบยืมครั้งนั้นครั้งนี้มากบ้างน้อยบ้างติดต่อกันมาหลายปี ล้วนแล้วแต่หายไปกับบ่อนหรือไม่ก็ขวดเหล้าจากน้ำมือนายด้วงเท่านั้น นางนิรมลผู้เป็นภรรยาถึงกับสะดุ้ง เมื่อถูกศอกผู้เป็นสามีสะกิดโดยแรงเพื่อให้โอดครวญขอความเห็นใจจากเจ้าหนี้

“จริงค่ะคุณท่าน เมตตาครอบครัวเราด้วยนะคะ ลูกเราก็ยังเรียนอยู่เลยค่ะ ถ้าคุณท่านยึดไปเราก็คงไม่มีที่อยู่”

“ฉันให้โอกาสเราสองคนมาเกือบสิบปีแล้วนะ ตอนนี้คงไม่ได้แล้วล่ะ เอาเป็นว่าโอนทุกอย่างมาใช้หนี้ฉันก่อน จากนั้นฉันจะให้อยู่บ้านและทำกินในที่สวนเหมือนเดิม แต่ต้องทำสัญญาเช่านะ มีเงินเมื่อไหร่ก็มาซื้อคืนแล้วกันฉันให้เวลาห้าปี คงจะเตรียมตัวกันทันนะ หมดธุระแล้วก็กลับบ้านเถอะ ฉันเองก็ต้องไปข้างนอกเหมือนกัน”

อสมาเบื่อเต็มทีหากจะต้องนั่งฟังเรื่องราวซ้ำซากไม่รู้จบ จึงรีบตัดบทและทำท่าจะลุกหนีไป นายด้วงเห็นว่าจะไม่ได้การณ์ จึงงัดไม้ตายที่คิดกับเมียไว้แต่แรกออกมา และแน่นอนว่ามันหยุดเจ้าหนี้ตรงหน้าได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“เราสองคนว่าอะไรนะ!”

อสมาไม่เคยคาดฝันว่าจะได้ยินเรื่องนี้กับหูตัวเอง เมื่อทั้งสองยืนยันออกมาอีกครั้ง เป็นการยืนยันว่าเขาไม่ได้หูฝาดแต่ออย่างใด เขาจึงได้แต่พยักหน้ารับข้อเสนอไว้พิจารณา ก่อนจะเดินเข้าห้องไปโดยไม่รอให้แขกกลับแต่อย่างใด รถประจำตำแหน่งสำหรับใช้ขับเข้าออฟฟิศ แล่นออกจากปากซอยด้วยความเร็วเพราะคนขับหัวเสียมาบ้าน และแน่นอนว่าสองสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มนักศึกษาก็หัวเสียไม่แพ้กัน เมื่อกลุ่มโคลนในแอ่งน้ำข้างถนนถูกโยกย้ายมาเปอะเปื้อนเสื้อขาว ๆ แทนด้วยล้อรถหรู

“อะไรวะ! แม่งขับไม่เคยดูคนเลย รู้แล้วว่ารวย บ้าเอ้ย!” สิงหาร้องด่าตามหลังอย่างไม่เกรงกลัวเจ้าของรถจะได้ยิน

“นั่นสิ! เกลียดจริง ๆ คนแบบนี้”

ปาลิตา พฤกษาชาติ เองก็มีอาการไม่แพ้เพื่อนนัก อีกทั้งแรงเกลียดที่มีต่อเจ้าของรถผู้จากไปก็เพิ่มพูนขึ้นอีกหลายเท่า เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสามพบกับเหตุการณ์แบบนี้และกับชายคนนี้ แต่ป่วยการจะไปเอะอะโวยวาย เพราะนั่นไม่ใช่นิสัย แถมคนที่จากไปก็ไม่อยู่ในข่ายที่จะทำแบบนั้นได้ด้วยโดยง่าย

“พวกไม่มีสมอง วัน ๆ เอาแต่มองคนเดินถนนเป็นผักเป็นปลา หน่อยถ้าลงมาแม่จะด่าให้เสียหมาไปเลย แล้วจะเอาไงดีล่ะแอ้ เปื้อนหมดจะ ไปมหาลัยได้ยังไงล่ะ” อริสาหันไปหาเพื่อนทั้งสองด้วยสายตาละห้อย ส่วนอีกคนได้แต่ถอนหายใจน้อย ๆ ออกมาโดยไม่ตอบอะไรอีก สิงหาจึงชิงตอบขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย

“จะทำไงล่ะ ก็ต้องกลับไปเปลี่ยนน่ะสิ เจ้านายลุงกับป้านี่ไม่ไหวเลยนะยายแก้ม ถือว่ารวยแล้วไม่เห็นหัวคนจน” แล้วเขาก็ยังไม่วายโอดครวญต่อท้ายอีก เพราะรู้ว่าจะต้องเสียเวลาอีกไม่น้อยกว่าครึ่งชั่วโมงเพื่อเดินเท้ากลับไป

บ้านที่อยู่สุดซอย

“งั้นก็รีบ ๆ เดินเถอะเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ”

ปาลิตาสรุปก่อนจะเดินนำเพื่อนกลับทางเดิม ด้วยรู้ดีว่าทำอะไรได้ไม่มากไปกว่านี้แล้ว ทั้งหมดไปถึงห้องเรียนหลังจากอาจารย์เข้าสอนห้านาที จึงไม่ถูกตำหนิแต่อย่างใด กว่ากิจกรรมที่มหาวิทยาลัยจะเสร็จ และนั่งรถเมล์กลับบ้านก็ค่ำมืด สิงหากับปาลิตาต้องแวะส่งอริสาที่บ้านก่อน เพราะทางเข้าค่อนข้างเปลี่ยวข้างทางมีแต่พืชสวนเต็มไปหมด ครอบครัวอริสาอาศัยอยู่ในสวนที่อสมาผู้เป็นเจ้านายของอ่วมกับสายหยุดนั่นเอง จากนั้นสองหนุ่มสาวซึ่งมีหัวใจแทบจะเป็นดวงเดียวกันก็เกี่ยวแขนเดินไปตามถนนเล็ก ๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและมีความสุข

“ถ้าเราจบไปได้งานดี ๆ เราจะซื้อรถให้แอ้ขับไปทำงานนะ”

สิงหาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ส่วนคนฟังก็ยิ้มกริ่มด้วยความปลาบปลื้มใจเมื่อได้ยินคนรักเอื้อนเอ่ยออกมา ด้วยหัวใจแทบทั้งดวงได้มอบให้เขาไปหมดสิ้นแล้ว และทั้งคู่มีโครงการจะย้ายจากที่นี่ไปหาความก้าวหน้าในชีวิตหลังจบจากรั้วมหาวิทยาลัยในอีกหกเดือนข้างหน้า เพราะฐานะของแต่ละคนต่างก็ไม่สู้ดีนัก ครอบครัวต้องเลี้ยงปากท้องด้วยพืชสวนบางปีก็ได้กำไรบางปีก็ขาดทุน ขึ้นอยู่กับลมฟ้าอากาศเป็นที่ตั้ง

โดยเฉพาะครอบครัวของปาลิตาที่นับตั้งแต่ขาดเสาหลักอย่างพ่อไป เมื่อสิบปีมาแล้วก็ยิ่งลำบากกว่าเดิม ด้วยนายด้วงผู้เป็นพ่อเลี้ยงที่หวังจะให้มาเป็นตัวแทนพ่อ หาได้ทำตัวเป็นที่พึ่งพิงให้ไม่ มิหนำซ้ำยังคอยแต่จะหาเศษหาเลยกับลูกเลี้ยงสาวอย่างเธอไม่ว่างเว้น ดีที่คอยระวังตัวและมีน้อง ๆ คอยช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นอาจจะมีชีวิตเหมือนตกนรกก็เป็นได้ นั่นเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เธอกับคนรักอยากไปจากที่นี่ในเร็ววัน สิงหามักจะส่งแฟนสาวแค่หน้าทางเข้าสวน ซึ่งต้องเดินไปอีกสักพักถึงจะเป็นตัวบ้าน ด้วยไม่อยากเจอพ่อเลี้ยงขี้เมาขี้พนันที่ชอบเอะอะโวยวายซ้อมลูกเมียทุกครั้งที่จำนวนดีกรีมีมากเกิน

กันเกราธัญญรัตน์วรนัน

จำนวนการเข้าชม : 1156

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery