ดวงใจรักรัตติกาล
ใครจะรู้ว่า โลกที่เป็นทรงกลมแบบนี้จะมีหลายเหลี่ยมหลายมุม บางมุมก็ปรากฏแสงสว่างขึ้น บางมุมก็เป็นมุมที่มืดมิด ยากที่ใครจะค้นหา บางมุมก็มีหมอกควันสีเทาจนยากที่จะแแยกเเยะได้ว่า มันเป็นสำขาวหรือสีดำ โลกที่ฉันอยู่ก็เหมือนกันยากที่จะอธิบายสิ่งที่โลกของฉันมีอยู่ นี่ฉัน..ไม่ได้สร้างโลกใบใหม่หรือแยกโลกออกไปเป็นโลกส่วนตัวแแต่อย่างไร แต่จะบอกว่ามันเป็นความจริง มีแวมไพร์ในโลกนี้จริงๆ.....
Tags: แวมไพร์
ตอน: chapter 1 : pilot (ปฐมบท)
ใครจะรู้ว่า โลกที่เป็นทรงกลมแบบนี้จะมีหลายเหลี่ยมหลายมุม บางมุมก็ปรากฏแสงสว่างขึ้น บางมุมก็เป็นมุมที่มืดมิด ยากที่ใครจะค้นหา บางมุมก็มีหมอกควันสีเทาจนยากที่จะแแยกเเยะได้ว่า มันเป็นสำขาวหรือสีดำ โลกที่ฉันอยู่ก็เหมือนกันยากที่จะอธิบายสิ่งที่โลกของฉันมีอยู่ นี่ฉัน..ไม่ได้สร้างโลกใบใหม่หรือแยกโลกออกไปเป็นโลกส่วนตัวแแต่อย่างไร แต่จะบอกว่ามันเป็นความจริง มีแวมไพร์ในโลกนี้จริงๆ.....
แวมไพร์ มีต้นกำเนิดมาจากไหน มีความเป็นมาอย่างไร ไม่มีใครรู้แน่ชัด จะรู้แน่ชัดก็คือมันปรากฏตัวอยู่ข้างหน้า และกำลังสังหารเหยื่อให้เราดูแบบที่เป็นอยู่นี่ไง....
มันเป็นเย็นของวันที่เมฆคลึ้มวันหนึ่ง ในช่วงเดือน สิงหาคม ลมพัดพาเอาความชื้นและกลิ่นไอของสายฝนเข้ามาประทะหน้าใสๆของ รติ หรือ รัตติกาล เด็กสาววัยรุ่นอายุ 19 ปี ที่กำลังนั่งพรมน้ำลงบนแปลงกุหลาบของเธออย่างทะนุถนอม นักศึกษาปีสองภาควิชาเดย์คลาส หลายเดือนมานี้ เธอเฝ้าประคบประหงมแปลงกุหลาบที่ยังไม่ออกดอกแต่ถูกปลูกไว้เต็มพื้นที่ของหอจันทรา หอพักของพวกนักศึกษาไนท์คลาส ถึงแม้ว่ามหาวิทยาลัยนี้จะแบ่งแผนการเรียนการสอนเป็น 2 ภาค คือ เดย์คลาสที่สอนเฉพาะในเวลากลางวัน และ ไนท์คลาสที่เปิดสอนเฉพาะเวลากลางคืน และมีหอพักเพียงสองหอพัก คือ หอพระอาทิย์ที่เป็นหอพักของพวกนักเรียนเดย์คลาสทั้งหมด และ หอจันทรา หอที่เป็นที่พักของพวกนักเรียนไนท์คลาสทั้งหมด คงจะจินตนาการถึงตึกสไตล์โกธิคผสมกรีกและโรมันออกนะ นั่นแหละคือบรรยากาศภายในโรงเรียน มันดูโอ่อ่า กว้างใหญ่ สงบ เเละ ดูเป็นเหมือนโลกในจินตานาการของพวกคนรวยที่ยอมจ่ายเงินค่าเทอมที่เเพงหูฉี่เพื่อมาเรียนที่นี่ แต่พอพ้นอาณาเขตร้อยเอเคอร์ของรั้วมหาลัยกิลเบิร์ตนี่ไปแล้วละก็ ก็คงได้เวลากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่มีการจราจรติดขัด ฟาร์มสัตว์ และ สภาพเมืองที่เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องเบืยดเสียด..
สำหรับฉันแล้ว ในความทรงจำของฉันก็มีแต่ที่นี่นั่นแหละที่เป็นบ้านของฉัน ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตอนเด็กฉันเป็นใคร อยู่ที่ไหน หรือเติบโตอย่างไร เรื่องนี้ยังคงเป็นปริศนาที่น่ารำคาญของฉัน ทำไมนะ ? ทำไม ? ฉันมีเพียง ผอ. ที่เป็นพ่อบุญธรรมของฉันเท่านั้น ... เธอเหม่อจนรดน้ำท่วมแปลงกุหลาบ ทั้งๆที่อุตส่าประคบประหงมมาเเท้ๆ ในความชื่นชอบของรตินั้น มีเพียงสองอย่างเท่านั้น อย่างที่ 1 ก็คือ กุหลาบสีน้ำเงินที่บานเต็มพื้นที่ในมหาลัยในช่วงฤดูหนาว โชยกลิ่นหอมอ่อนในแบบเฉพาะกุหลาบสีน้ำเงินที่เป็นสายพันธุ์ที่หายากที่สุดโลก เป็นสถานที่ที่ ท่าน ผอ. ชอบมานั่งดูได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อ และ อย่างที่ 2 ก็คือ ......
" ว่าแล้ว ต้องอยู่ที่นี่ ... "
เสียงเเสนจะคุ้นเคยของ หัวหน้าหอพระอาทิตย์ ดังขึ้น เรียก รติ ให้หลุดจากห้วงความคิดของเธอ
" มีอะไรหรอ อาทิตย์ "
ถึงแม้จะมีตำแหน่งของหัวหน้าหอพระอาทิตย์เพิ่มเข้ามา แต่หมอนี่ก็อายุเท่ากับเธอ และ ที่สำคัญกว่านั้น เขาเป็นเด็กทุนคนเดียวของที่นี่และอาศัยอยู่กับ ผอ. จน ผอ. มอบหน้าที่ให้ อาทิตย์ ดูเเล รัตติกาล
" อาทิตย์หรอ? ฮึ หลังจากได้ตำแหน่งหัวหน้าหอพระอาทิตย์เธอก็เรียกชื่อเต็มของฉันตลอดเลย รู้ตัวตัวมะ ... "
" หึ่ยยยย... อีตาบ้าซัน เลิกทำหน้ากวนประสาทฉันได้เเล้ว มีอะไร ว่ามา???? "
เขาเป็นคนที่แปลกมาก แม้จะไม่มีบุคคลิกที่เงียบขรึม หรือ บุคคลิกที่แแสดงถึงความเป็นผู้นำก็เถอะ แต่เขามักจะแสดงให้เห็นถึงความจริงใจ มุ่งมั่น และ ไม่ทิ้งพวกพ้วงเสมอ ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น นี่แหละมั้ง ทำให้เขา เป็นคนที่ทุกคนรัก
" ผอ. เรียกประชุมผู้คุมกฏด่วน ทำอะไรอยู่น่ะ เร็วเข้าเด๋วไม่ทัน... "
" ไปเด๋วนี้ล่ะ "
ใช่แล้วนี่คือ อย่างที่ 2 ที่ฉันชอบ คือการได้ไปนั่งประชุมผู้คุมกฏ ซึ่งนั่นเป็นทางเดียวที่จะทำให้ฉันได้เจอกับ บุคคลที่ เจอตัวยากที่สุด ในความคิด ของฉัน หัวหน้าหอจันทราไงล่ะ
ณ ห้องประชุม ที่บ้านพัก ผอ. ปรากฏคนอยู่ สี่คน คนแรกคือคนที่ฉันคุ้นเคยเอามากๆเลยล่ะ ท่าน ผอ. ไง และคนที่สอง คือ หัวหน้าหอพระอาทิตย์ อีตาบ้าซัน คนที่สามคือ อาจารย์ขัตติยา ซึ่งเป็นหัวหน้าอาจารย์ และคนที่ สี่ คือ หัวหน้าหอจันทรา ผู้ไม่เคยบอกชื่อของตัวเองกับใคร นั่นสิ่นะ เขาชื่ออะไรกันนะ ทำไมเขาไม่เคยบอกชื่อของเขากับใครเลยไม่เคยมีใครเรียกชื่อเขาถูกสักคน บางคนก็เรียกเขาว่า คุณอา บ้างแแหละ บุญชัย บ้างแแหละ ดอม บ้างแหละ โซฟี ก็มี หนักสุดก็ บุญเถิน อ่าา และอีกสารพัดรายชื่อที่ผู้คนในโรงเรียนสรรหามาเพื่อเรียกเขา แต่เขาก็ไม่เคยหันตอนที่คนอื่นเรียกเลยสักครั้ง เค้าคงคิดว่าไม่จำเป็นต้องบอกชื่อมั้ง เพราะว่า เขาไม่ใช่คนระดับที่ต้องหันเวลามีคนเรียกหนิ สำหรับฉันแล้ว ฉันเรียกเขาว่า รุ่นพี่ .....
" นั่งสิ่ ผู้คุมกฏ กำลังรอคุณอยู่เลย.... "
ผอ. ที่ใบหน้ายิ้มเเย้มเชิญฉันนั่งอย่างเชื้อเชิญ ฉันค่อยๆ เดินไปนั่งข้างๆ ซัน ซึ่งมันเป็นที่นั่งที่ตรงข้ามกับ รุ่นพี่ พอดีเลย โชคดีจริงๆเลย วันนี้อย่างน้อยก็ได้นั่งจ้องหน้าเขาก็ยังดีกว่า ไม่ได้เจอเป็นอาทิตย์
" เรื่องที่จะประชุมวันนี้ คือ เรื่องแจ้งให้ทราบ.... เนื่องจาก การที่นักเรียนไนท์คลาสมีพฤติกการเกเร ก้าวร้าว และไม่เชื่อฟังมากขึ้น
เราจะย้ายผู้คุมกฏจากเดย์คลาสไปอยู่ไนท์คลาส เพื่อดูแลอย่างทั่วถึงมากขึ้น ..... "
อะไรกันน่ะ ฉันได้ยินผิดรึเปล่า ฉันจะได้ไปอยู่กับพวกนักเรียนไนท์คลาสหรอ ไม่เคยมีใครได้ย้ายจากไนท์คลาสมาเดย์คลาสเลยก็เถอะ แต่พวกนักเรียนเดย์คลาสย้ายไปไนท์คลาสเนี่ยปกติมาก แต่ทำไม วันนี้เป็นฉันล่ะ ???
" ผอ.ครับ ผมขอคัดค้านครับ "
" ทำไมล่ะ อาทิตย์ หรือนายอยากจะเปลี่ยนจากหัวหน้าหอมาเป็นผู้คุทกฏแทน? หึ๊? ว่าไง? "
สีหน้าของซันนั้นบ่งบอกได้ชัดว่า ถึงเขาจะคัดค้านอย่างไรก็ไม่มีทางที่จะขวาง ผอ.ได้เลย เขาเลยจำยอมให้เรื่องเป็นไปแบบนี้...
" เอาล่ะ ดีมาก ถ้าไม่มีใครคัดค้านแล้ว จบการประชุมนะ.... "
ทุกคนเดินออกไป จากห้องประชุม ปล่อย รัตติกาลให้นั่งรวบรวมสติอยู่ที่เดิมคนเดียว ไนท์คลาสจะมีอะไรรอเราอยู่นะ ช่างเป็นงานที่น่าดีใจจริงๆ จะได้เห็นรุ่นพี่ทุกวันเลยรึเปล่านะ.......
" บ้าไปแล้วรึไงยะ คิดอะไรอยู่? ย้ายลูกตัวเองไปอยู่ไนท์คลาสแบบนั้น สติดีอยู่รึเปล่า? "
หญิงร่างสูงโปร่ง ผมสีดำยาวสลวย แต่ใบหน้ากลับฉายแววไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด อาจารย์ขัตติยากำลังตวาดใส่ ผอ.อยู่
" เป็นวิธีเดียวที่ดีที่สุดในตอนนี้หนิ จริงๆนะ ผมน่ะ แค่อยากเห็นรอยยิ้มของรติ สิ่งที่ผมพยายามรักษาไว้ก็คือรอยยิ้มของรัตติกาล "
สิ้นประโยคอาจารย์ขัตติยาก็เดินออกไปอย่างไม่พอใจนัก ใบหน้าหล่อเหลาบวกกับอายุ 34 ปี ที่ถือว่าไม่มากนักของ ผอ. บวกกับรอยยิ้มของเขา ทำให้เขาดูเหมือนคนไม่คิดมาก ใจดี น่ารัก อบอุ่น จนบางครั้งก็ดูเหมือนเด็กไปเลย แต่เมื่อลับหลังคนอื่นแล้วเขามักทำใบหน้าเรียบเฉยฉาบไว้และในใจก็คิดเรื่องบางเรื่องอยู่ตลอดเวลา...
หน้าหอจันทรา รติ เดินผ่านแปลงกุหลาบอย่างชื่นชม ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลา 22.00 น. แล้วก็ตาม แต่ หน้าหอจันทราก็สว่างรำไร ด้วยคบเพลิงที่ถูกจุดไว้ในระยะห่างๆกัน ตอนนี้พวกไนท์คลาสคงจะเรียนกันแล้วงั้นขอเดินสำรวจรอบๆก่อนแล้วกัน......
นี่เรารู้สึกไปเองรึเปล่าเหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเลยแหะ ..... รติหันไปมองรอบๆ ต้นไม้น้อยใหญ่ เรียงแถวสลับซับซ้อนยังกะป่า
" เหมือนมีคนจ้องใช่มั๊ย? "
เฮือก !!!!!!!!!! OoO
แวมไพร์ มีต้นกำเนิดมาจากไหน มีความเป็นมาอย่างไร ไม่มีใครรู้แน่ชัด จะรู้แน่ชัดก็คือมันปรากฏตัวอยู่ข้างหน้า และกำลังสังหารเหยื่อให้เราดูแบบที่เป็นอยู่นี่ไง....
มันเป็นเย็นของวันที่เมฆคลึ้มวันหนึ่ง ในช่วงเดือน สิงหาคม ลมพัดพาเอาความชื้นและกลิ่นไอของสายฝนเข้ามาประทะหน้าใสๆของ รติ หรือ รัตติกาล เด็กสาววัยรุ่นอายุ 19 ปี ที่กำลังนั่งพรมน้ำลงบนแปลงกุหลาบของเธออย่างทะนุถนอม นักศึกษาปีสองภาควิชาเดย์คลาส หลายเดือนมานี้ เธอเฝ้าประคบประหงมแปลงกุหลาบที่ยังไม่ออกดอกแต่ถูกปลูกไว้เต็มพื้นที่ของหอจันทรา หอพักของพวกนักศึกษาไนท์คลาส ถึงแม้ว่ามหาวิทยาลัยนี้จะแบ่งแผนการเรียนการสอนเป็น 2 ภาค คือ เดย์คลาสที่สอนเฉพาะในเวลากลางวัน และ ไนท์คลาสที่เปิดสอนเฉพาะเวลากลางคืน และมีหอพักเพียงสองหอพัก คือ หอพระอาทิย์ที่เป็นหอพักของพวกนักเรียนเดย์คลาสทั้งหมด และ หอจันทรา หอที่เป็นที่พักของพวกนักเรียนไนท์คลาสทั้งหมด คงจะจินตนาการถึงตึกสไตล์โกธิคผสมกรีกและโรมันออกนะ นั่นแหละคือบรรยากาศภายในโรงเรียน มันดูโอ่อ่า กว้างใหญ่ สงบ เเละ ดูเป็นเหมือนโลกในจินตานาการของพวกคนรวยที่ยอมจ่ายเงินค่าเทอมที่เเพงหูฉี่เพื่อมาเรียนที่นี่ แต่พอพ้นอาณาเขตร้อยเอเคอร์ของรั้วมหาลัยกิลเบิร์ตนี่ไปแล้วละก็ ก็คงได้เวลากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่มีการจราจรติดขัด ฟาร์มสัตว์ และ สภาพเมืองที่เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องเบืยดเสียด..
สำหรับฉันแล้ว ในความทรงจำของฉันก็มีแต่ที่นี่นั่นแหละที่เป็นบ้านของฉัน ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตอนเด็กฉันเป็นใคร อยู่ที่ไหน หรือเติบโตอย่างไร เรื่องนี้ยังคงเป็นปริศนาที่น่ารำคาญของฉัน ทำไมนะ ? ทำไม ? ฉันมีเพียง ผอ. ที่เป็นพ่อบุญธรรมของฉันเท่านั้น ... เธอเหม่อจนรดน้ำท่วมแปลงกุหลาบ ทั้งๆที่อุตส่าประคบประหงมมาเเท้ๆ ในความชื่นชอบของรตินั้น มีเพียงสองอย่างเท่านั้น อย่างที่ 1 ก็คือ กุหลาบสีน้ำเงินที่บานเต็มพื้นที่ในมหาลัยในช่วงฤดูหนาว โชยกลิ่นหอมอ่อนในแบบเฉพาะกุหลาบสีน้ำเงินที่เป็นสายพันธุ์ที่หายากที่สุดโลก เป็นสถานที่ที่ ท่าน ผอ. ชอบมานั่งดูได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อ และ อย่างที่ 2 ก็คือ ......
" ว่าแล้ว ต้องอยู่ที่นี่ ... "
เสียงเเสนจะคุ้นเคยของ หัวหน้าหอพระอาทิตย์ ดังขึ้น เรียก รติ ให้หลุดจากห้วงความคิดของเธอ
" มีอะไรหรอ อาทิตย์ "
ถึงแม้จะมีตำแหน่งของหัวหน้าหอพระอาทิตย์เพิ่มเข้ามา แต่หมอนี่ก็อายุเท่ากับเธอ และ ที่สำคัญกว่านั้น เขาเป็นเด็กทุนคนเดียวของที่นี่และอาศัยอยู่กับ ผอ. จน ผอ. มอบหน้าที่ให้ อาทิตย์ ดูเเล รัตติกาล
" อาทิตย์หรอ? ฮึ หลังจากได้ตำแหน่งหัวหน้าหอพระอาทิตย์เธอก็เรียกชื่อเต็มของฉันตลอดเลย รู้ตัวตัวมะ ... "
" หึ่ยยยย... อีตาบ้าซัน เลิกทำหน้ากวนประสาทฉันได้เเล้ว มีอะไร ว่ามา???? "
เขาเป็นคนที่แปลกมาก แม้จะไม่มีบุคคลิกที่เงียบขรึม หรือ บุคคลิกที่แแสดงถึงความเป็นผู้นำก็เถอะ แต่เขามักจะแสดงให้เห็นถึงความจริงใจ มุ่งมั่น และ ไม่ทิ้งพวกพ้วงเสมอ ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น นี่แหละมั้ง ทำให้เขา เป็นคนที่ทุกคนรัก
" ผอ. เรียกประชุมผู้คุมกฏด่วน ทำอะไรอยู่น่ะ เร็วเข้าเด๋วไม่ทัน... "
" ไปเด๋วนี้ล่ะ "
ใช่แล้วนี่คือ อย่างที่ 2 ที่ฉันชอบ คือการได้ไปนั่งประชุมผู้คุมกฏ ซึ่งนั่นเป็นทางเดียวที่จะทำให้ฉันได้เจอกับ บุคคลที่ เจอตัวยากที่สุด ในความคิด ของฉัน หัวหน้าหอจันทราไงล่ะ
ณ ห้องประชุม ที่บ้านพัก ผอ. ปรากฏคนอยู่ สี่คน คนแรกคือคนที่ฉันคุ้นเคยเอามากๆเลยล่ะ ท่าน ผอ. ไง และคนที่สอง คือ หัวหน้าหอพระอาทิตย์ อีตาบ้าซัน คนที่สามคือ อาจารย์ขัตติยา ซึ่งเป็นหัวหน้าอาจารย์ และคนที่ สี่ คือ หัวหน้าหอจันทรา ผู้ไม่เคยบอกชื่อของตัวเองกับใคร นั่นสิ่นะ เขาชื่ออะไรกันนะ ทำไมเขาไม่เคยบอกชื่อของเขากับใครเลยไม่เคยมีใครเรียกชื่อเขาถูกสักคน บางคนก็เรียกเขาว่า คุณอา บ้างแแหละ บุญชัย บ้างแแหละ ดอม บ้างแหละ โซฟี ก็มี หนักสุดก็ บุญเถิน อ่าา และอีกสารพัดรายชื่อที่ผู้คนในโรงเรียนสรรหามาเพื่อเรียกเขา แต่เขาก็ไม่เคยหันตอนที่คนอื่นเรียกเลยสักครั้ง เค้าคงคิดว่าไม่จำเป็นต้องบอกชื่อมั้ง เพราะว่า เขาไม่ใช่คนระดับที่ต้องหันเวลามีคนเรียกหนิ สำหรับฉันแล้ว ฉันเรียกเขาว่า รุ่นพี่ .....
" นั่งสิ่ ผู้คุมกฏ กำลังรอคุณอยู่เลย.... "
ผอ. ที่ใบหน้ายิ้มเเย้มเชิญฉันนั่งอย่างเชื้อเชิญ ฉันค่อยๆ เดินไปนั่งข้างๆ ซัน ซึ่งมันเป็นที่นั่งที่ตรงข้ามกับ รุ่นพี่ พอดีเลย โชคดีจริงๆเลย วันนี้อย่างน้อยก็ได้นั่งจ้องหน้าเขาก็ยังดีกว่า ไม่ได้เจอเป็นอาทิตย์
" เรื่องที่จะประชุมวันนี้ คือ เรื่องแจ้งให้ทราบ.... เนื่องจาก การที่นักเรียนไนท์คลาสมีพฤติกการเกเร ก้าวร้าว และไม่เชื่อฟังมากขึ้น
เราจะย้ายผู้คุมกฏจากเดย์คลาสไปอยู่ไนท์คลาส เพื่อดูแลอย่างทั่วถึงมากขึ้น ..... "
อะไรกันน่ะ ฉันได้ยินผิดรึเปล่า ฉันจะได้ไปอยู่กับพวกนักเรียนไนท์คลาสหรอ ไม่เคยมีใครได้ย้ายจากไนท์คลาสมาเดย์คลาสเลยก็เถอะ แต่พวกนักเรียนเดย์คลาสย้ายไปไนท์คลาสเนี่ยปกติมาก แต่ทำไม วันนี้เป็นฉันล่ะ ???
" ผอ.ครับ ผมขอคัดค้านครับ "
" ทำไมล่ะ อาทิตย์ หรือนายอยากจะเปลี่ยนจากหัวหน้าหอมาเป็นผู้คุทกฏแทน? หึ๊? ว่าไง? "
สีหน้าของซันนั้นบ่งบอกได้ชัดว่า ถึงเขาจะคัดค้านอย่างไรก็ไม่มีทางที่จะขวาง ผอ.ได้เลย เขาเลยจำยอมให้เรื่องเป็นไปแบบนี้...
" เอาล่ะ ดีมาก ถ้าไม่มีใครคัดค้านแล้ว จบการประชุมนะ.... "
ทุกคนเดินออกไป จากห้องประชุม ปล่อย รัตติกาลให้นั่งรวบรวมสติอยู่ที่เดิมคนเดียว ไนท์คลาสจะมีอะไรรอเราอยู่นะ ช่างเป็นงานที่น่าดีใจจริงๆ จะได้เห็นรุ่นพี่ทุกวันเลยรึเปล่านะ.......
" บ้าไปแล้วรึไงยะ คิดอะไรอยู่? ย้ายลูกตัวเองไปอยู่ไนท์คลาสแบบนั้น สติดีอยู่รึเปล่า? "
หญิงร่างสูงโปร่ง ผมสีดำยาวสลวย แต่ใบหน้ากลับฉายแววไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด อาจารย์ขัตติยากำลังตวาดใส่ ผอ.อยู่
" เป็นวิธีเดียวที่ดีที่สุดในตอนนี้หนิ จริงๆนะ ผมน่ะ แค่อยากเห็นรอยยิ้มของรติ สิ่งที่ผมพยายามรักษาไว้ก็คือรอยยิ้มของรัตติกาล "
สิ้นประโยคอาจารย์ขัตติยาก็เดินออกไปอย่างไม่พอใจนัก ใบหน้าหล่อเหลาบวกกับอายุ 34 ปี ที่ถือว่าไม่มากนักของ ผอ. บวกกับรอยยิ้มของเขา ทำให้เขาดูเหมือนคนไม่คิดมาก ใจดี น่ารัก อบอุ่น จนบางครั้งก็ดูเหมือนเด็กไปเลย แต่เมื่อลับหลังคนอื่นแล้วเขามักทำใบหน้าเรียบเฉยฉาบไว้และในใจก็คิดเรื่องบางเรื่องอยู่ตลอดเวลา...
หน้าหอจันทรา รติ เดินผ่านแปลงกุหลาบอย่างชื่นชม ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลา 22.00 น. แล้วก็ตาม แต่ หน้าหอจันทราก็สว่างรำไร ด้วยคบเพลิงที่ถูกจุดไว้ในระยะห่างๆกัน ตอนนี้พวกไนท์คลาสคงจะเรียนกันแล้วงั้นขอเดินสำรวจรอบๆก่อนแล้วกัน......
นี่เรารู้สึกไปเองรึเปล่าเหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเลยแหะ ..... รติหันไปมองรอบๆ ต้นไม้น้อยใหญ่ เรียงแถวสลับซับซ้อนยังกะป่า
" เหมือนมีคนจ้องใช่มั๊ย? "
เฮือก !!!!!!!!!! OoO
กุหลาบสีน้ำเงิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2556, 22:28:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ส.ค. 2556, 10:03:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1068
| chapter 2 : สู่ไนท์คลาส ที่เต็มไปด้วยปริศนา 100% >> |