ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 25
ไร้หัวใจ ตอนที่ 25
.............ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทำให้ประพนธ์และภคพรมีท่าทีที่เปลี่ยนไป พวกเขาเริ่มอายเมื่อมองหน้ากัน
และมีความรู้สึกแปลกๆบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อได้ใกล้ชิดกัน
“นี่คุณ เอาหมอนข้างมาวางไว้ตรงนี้ทำไม มันเกะกะ”
ประพนธ์ต่อว่าหญิงสาวที่นอนสบายอยู่บนเตียง แต่มีหมอนข้างวางกั้นกลางเอาไว้ระหว่างเขากับเธอ
“แบบนี้ดีแล้ว”
หญิงสาวหันขวับมาหา มองค้อนใส่เขาและหลับตาลงนอนหน้าตาเฉย
“ไม่ดีแน่ มันเกะกะ”
ประพนธ์เหวี่ยงหมอนข้างลงจากเตียงและขึ้นมานั่งบนเตียงแทน
“นี่คุณ...”
ภคพรทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง หันขวับมามองจ้องประพนธ์ตาขวาง
“ผมไม่ให้วาง มันเกะกะ”
ประพนธ์โวยวาย ภคพรทำท่าจะลงจากเตียง แต่ถูกประพนธ์ฉุดแขนเอาไว้
“คุณจะไปไหน ก็บอกแล้วไงว่ามันเกะกะ”
ประพนธ์ยังคงโวยวาย
“ปล่อยฉันนะ”
ภคพรผลักประพนธ์เต็มแรง ก่อนที่เขาจะหงายหลังล่วงลงจากที่นอนพร้อมกับฉุดร่างบางของเธอลงไปด้วย
ร่างบางของภคพรนอนแน่นิ่งอยู่บนตัวของประพนธ์ พร้อมกับปากของเขาและเธอที่แนบสนิทกันอยู่พอดิบพอดี
“เอ่อ....”
ภคพรดันร่างของเธอขึ้น พร้อมกับมองจ้องหน้าเขาราวกับต้องมนต์สะกด ความสัมพันธ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
มันทำให้สายตาที่เธอมองเขานั้นเริ่มเปลี่ยนไป
“ผม.....”
ประพนธ์พูดอะไรไม่ออก นอกจากมองสบตาหญิงสาวราวกับต้องมนต์สะกดเช่นกัน
“ว้าย”
ภคพรร้องลั่นด้วยความตกใจ ประพนธ์พลิกร่างหนาของเขาขึ้นค่อมร่างบางของหญิงสาวไว้ด้วยความรู้สึก
ครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มมองจ้องตาหญิงสาวราวกับจะจ้องเธอให้ละลายหายไปตรงหน้า
ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าของเขาลงมาใกล้หน้าของเธออย่างจงใจ ริมฝีปากอ่อนนุ่มของประพนธ์ค่อยๆ
ประทับลงบนริมฝีปากของหญิงสาวอย่างอ่อนละมุน เขาจูบเธอเบาๆหลายต่อหลายครั้งด้วยความตั้งใจ
ภคพรเองก็เคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบนั้นอย่างไม่อาจต้านทาน มือของประพนธ์เริ่มลูบคล่ำไปทั่วร่างของหญิงสาว
ด้วยสัมผัสที่อ่อนนุ่ม เขาค่อยๆปลดกระดุมเธอทีละเม็ด ทีละเม็ด พร้อมๆกับจูบเธออย่างแสนอ่อนโยน
ไม่มีคำพูดๆใดๆหลุดออกมาจากปากของคนทั้งสอง มีก็แต่เสียงร้องคราญครางแห่งความสุขจากฝ่ายหญิงเท่านั้นเอง
“........”
ประพนธ์หยุดจูบและมองหน้าหญิงสาวที่หลับตาปี๋เพราะความอายอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นอย่างเบามือ
และวางลงบนเตียงนอนนุ่มอย่างทะนุถนอม พร้อมๆกับถาโถมร่างกายเข้าหาเธออีกครั้งอย่างตั้งใจ
ก่อนจะมอบจูบอันแสนเร่าร้อนให้หญิงสาวและกอดรัดฟัดเหวี่ยงเธอด้วยอารมณ์ที่ตะเริดเปิดเปิงไปถึงไหนต่อไหน
“ติ๊ด......”
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก แต่ก็ทำต่อได้อย่างไม่ยากเย็น แต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่ยอมหยุด
ทำให้ประพนธ์ต้องหยุดและเดินไปรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่หอบกระหาย ภคพรเองก็นอนซุกหน้าอยู่บนหมอน
อย่างอายแสนอาย
“มีไรพี่”
ประพนธ์ทักทายด้วยท่าทางเซ็งๆ ก่อนจะต้องยืนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดหวั่นเมื่อได้รับทราบเรื่องราวจากผู้ที่โทรมา
“มีอะไร”
ภคพรเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม เมื่อท่าทางของเขากำลังบอกเธอว่ามีปัญหาใหญ่เกิดขึ้น
“เกตุแก้ว เธอฆ่าตัวตาย!!!”
ประพนธ์กล่าวเสียงสั่น หวั่นไหวไปจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ
“.....”
ภคพรนิ่งเงียบ ตกใจไม่น้อยไปกว่าประพนธ์ แต่ท่าทางจะเป็นจะตายของเขากำลังทำให้เธอเสียใจ
“เขาจะเป็นจะตาย มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณอีกแล้ว”
ภคพรกล่าวเสียงเข้ม มองจ้องหน้าประพนธ์ไม่วางสายตา ชายหนุ่มหันขวับมามองจ้องหน้าเธออย่างดูถูกดูแคลน
ในความเลือดเย็นอย่างร้ายกาจของเธอ
“เรื่องทุกอย่างมันเป็นเพราะผม ผมต้องไปหาเธอ”
ประพนธ์เหนื่อยเกินกว่าจะต่อกรกับภคพรได้ เขาจึงเลือกที่จะจากไปอย่างเงียบๆ แต่ทว่าท่าทีของภคพรทำให้เขาลำบากใจ
“ฉันไม่ให้คุณไป”
ภคพรขวางทางชายหนุ่ม ประพนธ์มองจ้องหน้าเธอไม่พอใจ
“หลบไป”
ประพนธ์กล่าวเสียงแข็ง
“ไม่ ฉันเป็นภรรยาคุณ ถูกต้องตามกฎหมาย ฉันไม่ให้คุณไป”
ภคพรประกาศก้าว ประพนธ์มองจ้องเธอไม่วางสายตา
“ผมต้องไปดูแลคนรักของผม คนรักที่ซักวันจะต้องอยู่กับผมไปจนวันสุดท้ายของชีวิต ไม่ว่าจะต้องแรกด้วยอะไ
รผมไม่มีวันเสียเธอไปแน่นอน......”
ประพนธ์กล่าวด้วยความเย็นชา ก่อนจะต้องชะงักงันเพราะหยดน้ำตาของภคพรที่ไหลรินออกมาต่อหน้าต่อตาเขา
“คุณ....คุณร้องไห้ทำไม”
ประพนธ์ตะกุกตะกัก รู้สึกผิดในทุกๆสิ่งที่เขาทำกับเธอ แม้ว่าจะเทียบไม่ได้แม้แค่น้อยนิด ในทุกๆสิ่งที่ภคพร
ทำกับเขาและทุกคนที่เขารัก
“เปล่า น้ำตามันไหลออกมาเอง ในเมื่อคุณพูดขนาดนี้ อยากไปไหนก็เชิญ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น
อย่ามาว่าฉันทีหลังก็แล้วกัน”
ภคพรยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เดินไปนอนลงบนเตียงเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ในขณะที่ประพนธ์ยืนนิ่งงัน ทำอะไรไม่ถูก
“ผมทิ้งเธอไว้คนเดียวแบบนั้นไม่ได้ ถ้าผมทำได้ ผมก็ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง”
ประพนธ์กล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะรีบร้อนเดินจากไปด้วยหัวใจที่แสนร้อนลุ่ม ในขณะที่ภคพรก็นอนน้ำตาไหลพราก
ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจที่แสนเย็นชาร้ายกาจของเธอ เธอก็ยังไม่รู้เลย
****************************************************************
.............ประพนธ์วิ่งหน้าตาตื่นมาที่โรงพยาบาลด้วยความร้อนรน ก่อนจะต้องล้มคว่ำลงไม่เป็นท่าเพราะถูกกันย์
ต่อยเข้าให้เต็มแรง
“ถ้าน้องสาวฉันเป็นอะไรไป อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยนายไป ต่อให้นายจะเป็นคนที่น้องสาวฉันรักมากแค่ไหน
ฉันก็จะไม่ละเว้น”
กันย์ขู่เข็ญ ยืนจ้องมองประพนธ์อย่างแค้นเคือง ประพนธ์ประคองร่างตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างยอมรับคำพิพากษา
ก่อนจะยกมือเช็ดเลือดที่กลบปากเพราะฝีมือของกันย์
“ผมจะไม่มีวันทอดทิ้งเธออีก”
ประพนธ์กล่าวเสียงสั่น น้ำตาซึมออกมาอย่างอ่อนแอ ก่อนจะต้องกลั้นหยดน้ำตาอย่างหนัก เมื่อมองผ่านกระจก
เข้าไปในห้องไอซียู แล้วเห็นคนรักของเขาถูกเครื่องกระตุ้นหัวใจช็อตจนตัวลอย
“ฉันจะจัดการผู้หญิงคนนั้น เดือนหน้าฉันจะทำลายบริษัทพรพรรษให้ไม่เหลืออะไรเลย ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็น
นางฟ้าตกสวรรค์ ที่ไม่มีอำนาจต่อรองใดๆที่จะทำร้ายใครได้อีก”
กันย์กล่าวเสียงเรียบอย่างไร้ความรู้สึก ประพนธ์เงยหน้ามองจ้องเขาไม่อยากจะรับรู้
“ความอ่อนแอของนาย มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาได้หรอก เก็บความสงสารของนายไปใช้กับเกตุแก้วคนเดียวก็พอ
ทันทีที่ฉันทำสำเร็จ นายก็หย่ากับผู้หญิงคนนั้นแล้วก็มาแต่งงานกับน้องสาวฉันซะ เรื่องมันจะได้จบๆซะที”
กันย์กล่าวอย่างเลือดเย็น ประพนธ์ยืนนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรเลย
“นายไม่ต้องทำอะไรเลย แค่หย่ากับผู้หญิงคนนั้นก็พอ”
กันย์กล่าวอย่างเย็นชา
“ทุกสิ่งที่ผมทำ มันก็ไม่ต่างอะไรจากผู้สมรู้ร่วมคิดหรอกพี่ แต่ที่ผมต่างกับพี่ก็คือ ผมทำเพราะผมไม่มีทางเลือก
แต่พี่ พี่ทำเพราะพี่เลือกที่จะทำ”
ประพนธ์มองจ้องกันย์อย่างดูถูก เดินหนีไปอีกทางด้วยความเจ็บปวด สิ่งเลวร้ายที่สุดที่เขากำลังจะหยิบยื่น
ให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา มันช่างร้ายกาจและทรมานหัวใจของเขาเหลือเกิน
****************************************************************
.............กว่าประพนธ์จะกลับมาที่บ้านอีกครั้งก็เกือบเจ็ดโมงเช้า ท่าทางเหนื่อยล้าของเขาทำให้ประไพร
ผู้เป็นแม่ห่วงใย
“มาทานข้าวด้วยกันสิลูก ลูกคงเหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว”
ประไพรเอ่ยปากเรียกลูกชายมาร่วมโต๊ะอาหาร
“ผมไม่หิว”
ประพนธ์ปฏิเสธด้วยท่าทางอิดโรย
“ดูสภาพแกสิ มากินข้าว”
พ่อของประพนธ์กล่าวด้วยความเยือกเย็น
“ครับพ่อ”
ประพนธ์ไม่อาจปฏิเสธ และเดินมาร่วมโต๊ะอาหารกับทุกคน ท่าทางเฉยชาและเยือกเย็นของภคพรยิ่งทำให้เขาหนักใจ
“หนูเกตุแก้วเป็นยังไงบ้าง”
ประไพรเอ่ยปากถาม ภคพรเหลือบตามองจ้องประพนธ์เขม็ง
“พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังต้องให้เลือดอยู่ในห้องไอซียู เธอเสียเลือดไปมาก”
ประพนธ์กล่าวด้วยท่าทางเศร้าๆ
“ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองหนูเกตุแก้วให้ปลอดภัย แม่คงต้องไปเยี่ยมเธอซักหน่อย เพราะแม่ก็มีส่วน
กับเรื่องนี้เหมือนกัน หวังว่าหนูภคพรคงไม่ว่าอะไร”
ประไพรหันมาหาภคพรอย่างอ้อนวอน
“หนูไม่ให้คุณแม่ไป หนูไม่อยากให้คุณแม่ไปเจอกับผู้หญิงคนนั้นอีก หนูไม่ยอม”
ภคพรกล่าวเสียงเข้ม น้ำตาเอ่อไหลอย่างไม่อาจควบคุม ในขณะที่ทุกคนตกอกตกใจกับหยดน้ำตาของเธอที่ไหล
พร่างพรูออกมาจนอาบแก้ม
“ภคพร หนูเป็นอะไรลูก หนูร้องไห้ทำไม”
ประไพรเอื้อมมือมากุมมือลูกสะใภ้
“หนูจะไม่ยอมให้คุณรักผู้หญิงคนนั้นมากกว่าหนู หนูไม่ยอม ฮือ......”
ภคพรร้องไห้โฮ ประไพรดึงร่างบางของเธอเข้ามากอด เป็นกังวล เกตุแก้วกับภคพรกลายเป็นปัญหาใหญ่
ในครอบครัวของเธอไปซะแล้ว
“พูดบ้าอะไรของคุณ แม่ผมเห็นเกตุแก้วมาตั้งแต่เธอเกิด จะให้แม่รักคุณมากกว่าเธอได้ยังไง
ผมจะพาแม่ไปหาเกตุแก้วเอง”
ประพนธ์โวยวาย น้ำตาของภคพรกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า
“ฉันไม่ให้ไป”
ภคพรกอดประไพรแนบแน่น มองจ้องประพนธ์ตาขวาง
“เอาล่ะ พอเลยทั้งคู่ แม่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าหนูภคพรจะยอม เลิกพูดมากแล้วกินข้าวไปซะ”
ประไพรตัดสินใจด้วยความกดดัน
“ไม่มีวัน”
ภคพรรีบร้อนต่อ กอดประไพรแน่นเหมือนเด็กขี้อิจฉา
“ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าอะไรที่ทำให้แม่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แม่เห็นผู้หญิงคนนี้ดีกว่าคนที่แม่เห็นมาตั้งแต่เกิด
ได้ยังไง ผมไม่เข้าใจ”
ประพนธ์ผิดหวัง ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารไป ท่ามกลางความหนักใจของพ่อและแม่ที่ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้
ให้ลูกของเขาได้ยังไง
****************************************************************
.............ภคพรเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวออกไปทำงาน แต่แววตาของประพนธ์ที่มองจ้องมา
ทำให้เธอชะงักงัน
“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
ประพนธ์เอ่ยปาก เพราะภคพรเดินเข้ามาหาใกล้ๆอย่างไม่กลัวเกรง
“พูดมาสิ ฉันจะยอมฟังถ้ามันฟังดูดี แต่ถ้ามันฟังดูเหมือนจะทำให้ฉันเสียเวลา ฉันก็คงต้องขอบอกว่าเสียใจ”
ภคพรท้าทาย ประพนธ์ยืนนิ่งงัน ทั้งโกรธ ทั้งห่วงใย ความรู้สึกต่างๆที่เขามีให้ภคพรมันตีกันมั่วจนเขาสับสนไปหมด
ว่าเขารู้สึกยังไงกับผู้หญิงอวดดีตรงหน้าเขาคนนี้กันแน่
“เรามาหย่ากัน ก่อนที่คุณจะต้องเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป ผมมีหน้าที่ต้องดูแลคนรักของผม หมดเวลา
ของการแสดงบทบาทสามีภรรยากันซะที เรามาทำเรื่องนี้ให้มันจบๆ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป”
ประพนธ์กล่าวเสียงเข้ม มองจ้องหน้าภคพรที่มองจ้องเขาตาเขม็งเช่นกัน
“ฉันไม่หย่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ยอมหย่า คนอย่างพวกคุณจะทำอะไรฉันได้ นอกจากปากดีไปวันๆ
ฉันไม่หย่า”
ภคพรท้าทาย หันหลังหนีอย่างเลือดเย็น ก่อนจะต้องร้องโวยวายเสียงดัง เมื่อประพนธ์จับร่างบางของเธอกดลง
กับผนังห้องอย่างไร้ทางต่อสู้ มือทั้งสองข้างของเขาจับมือของเธอตรึงไว้กับผนังชนิดที่ไม่อาจดิ้นรน
ก่อนจะใช้ร่างกำยำของเขากอดทับร่างของเธอเอาไว้อย่างได้เปรียบ
“ฟังเรื่องที่ผมพูดให้ดี คุณจะเสียใจถ้าไม่ฟังคำแนะนำของผม คุณเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด พี่กันย์ไม่ปล่อยคุณ
เอาไว้แน่ เพราะฉะนั้น หย่ากับผม ถ้าคุณไม่อยากสูญเสียทุกอย่างในชีวิตของคุณไป”
ประพนธ์เตือนด้วยความห่วงใย แต่ภคพรกลับขำออกมาอย่างดูถูกดูแคลน
“นี่คุณกำลังขู่ฉันอยู่หรอ คุณคงลืมไปแล้วสิว่าฉันเป็นลูกสาวของใคร อย่าว่าแต่พวกคุณเลย ไม่ว่าใครหน้าไหน
ก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้ เลิกพูดเรื่องนี้ซะที มันน่ารำคาญ เพราะไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ฉันก็ไม่หย่า
รอให้ผู้หญิงคนนั้นฆ่าตัวตายสำเร็จเมื่อไหร่ เราค่อยมาหย่ากัน”
ภคพรยิ้มเยาะ ประพนธ์โกรธจนตัวสั่น มองจ้องหน้าภคพรเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ แต่เขาก็ทำอะไรเธอ
ไปไม่ได้มากกว่าเหวี่ยงลงบนพื้นอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ
“ทุกอย่างที่มันกำลังจะเกิดขึ้น คุณสมควรได้รับมันแล้ว ผมจะไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างคุณได้เลย
ไม่ว่าจะตายอีกกี่ร้อยชาติพันชาติ ก็จะไม่มีวันรัก”
ประพนธ์พูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินจากไปอย่างเกรี้ยวกราด เพราะความโกรธความโมโหทำให้เขาพูดสิ่งร้ายๆออกมา
อย่างไม่มีลังเลใจ
“คุณมันทุเรศ”
ภคพรงึมงำกับตัวเอง รู้สึกเจ็บแปลบไปจนถึงขั้วหัวใจกับคำพูดที่แสนร้ายกาจของประพนธ์ที่ทิ่มแทงหัวใจเธอ
จนแหลกสลายไม่มีชิ้นดี
“นี่ฉันเป็นอะไร”
ภคพรยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด บางทีเธออาจจะรักประพนธ์จริงๆเข้าให้แล้ว
****************************************************************
.............วันเวลาล่วงเลยผ่านในขณะที่กันย์มุ่งมั่นวางแผนและดำเนินการร้ายๆเพื่อที่จะเล่นงานบริษัทของภคพร
ประพนธ์เองก็วางตัวเหินห่างกับภคพรตามคำขอร้องของเกตุแก้วและดูแลเธออยู่ไม่ห่าง ตามประสาคนเคยรักกัน
“ผมควรกลับบ้านได้แล้ว ป่านนี้แม่ผมคงบ่นผมไม่รู้จะบ่นยังไงแล้ว”
ประพนธ์กล่าวกับคนรัก หลังจากส่งเธอเข้านอนเรียบร้อย
“พนธ์”
หญิงสาวฉุดมือชายหนุ่มที่ทำท่าจะเดินจากไป
“คืนนี้เราอยู่ด้วยกันเถอะนะ เกตุอยากอยู่กับคุณ”
หญิงสาวมองขอร้อง อ้อนวอน เธอไม่อยากสูญเสียประพนธ์ไป เพราะความห่างเหินตลอดหลายเดือนมานี้
“เอ่อ...ผม...ผม”
ประพนธ์อึกอัก พูดอะไรไม่ออก
****************************************************************
.............ทางด้านภคพรก็ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากแอบนอนร้องไห้อยู่ที่บ้านอย่างผู้พ่ายแพ้ แต่โทรศัพท์ลึกลับ
ที่โทรมาหาเธอยิ่งทำให้เธอเสียใจ
“แกเป็นใคร นายนั่นจะทำอะไรกับผู้หญิงที่ไหน ไม่เห็นจะมีอะไรเกี่ยวกับฉัน แค่นี้นะ”
ภคพรวางสาย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต้นเป็นเจ้าเข้าเมื่อรู้ว่าประพนธ์ทำอะไรอยู่กับใคร
“ทนไม่ไหวแล้ว”
ภคพรเดินพรวดพราดออกจากห้องนอน ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอจะต้องพูดกับประพนธ์ให้รู้เรื่อง
****************************************************************
.............ทางด้านประพนธ์ก็กำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขันที่ทำให้เขาลำบากใจ การที่เกตุแก้ว
จู่โจมและใกล้ชิดเขาแบบนี้ เคยเป็นสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด แต่ทว่าสถานการณ์ครั้งนี้เขากลับรู้สึกลำบากใจ
“ทำไมค่ะ คุณรังเกียจเกตุหรอ”
เกตุแก้วนอนน้ำตาเอ่อไหล มองดูหน้าตาลำบากใจของประพนธ์ที่ค่อมร่างบางของเธออยู่
“ผมแต่งงานแล้ว แล้วผมก็ยังไม่ได้หย่ากับเธอ ผม ผม...”
ประพนธ์กล่าวเสียงสั่น พูดอะไรไม่ออก
“คุณรักเธอใช่หรือเปล่า พนธ์รักผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม ใช่หรือเปล่า”
เกตุแก้วยิ่งร้องไห้โฮออกมาด้วยความเสียใจ ประพนธ์มองหน้าเธอใจสั่น สงสารจนจับหัวใจ
“ไม่ ผมรักคุณ ผู้หญิงที่ผมรักคือคุณ”
ประพนธ์ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้คนรัก ก่อนจะมอบจูบแสนอ่อนหวานให้เธอเพราะความสงสารที่เปี่ยมล้นหัวใจ
“ผมจะไม่มีวันทอดทิ้งคุณ”
ประพนธ์ให้สัญญา ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรๆด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้งกับจิตใต้สำนึกของเขาอย่างสิ้นเชิง
****************************************************************
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
.............ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทำให้ประพนธ์และภคพรมีท่าทีที่เปลี่ยนไป พวกเขาเริ่มอายเมื่อมองหน้ากัน
และมีความรู้สึกแปลกๆบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อได้ใกล้ชิดกัน
“นี่คุณ เอาหมอนข้างมาวางไว้ตรงนี้ทำไม มันเกะกะ”
ประพนธ์ต่อว่าหญิงสาวที่นอนสบายอยู่บนเตียง แต่มีหมอนข้างวางกั้นกลางเอาไว้ระหว่างเขากับเธอ
“แบบนี้ดีแล้ว”
หญิงสาวหันขวับมาหา มองค้อนใส่เขาและหลับตาลงนอนหน้าตาเฉย
“ไม่ดีแน่ มันเกะกะ”
ประพนธ์เหวี่ยงหมอนข้างลงจากเตียงและขึ้นมานั่งบนเตียงแทน
“นี่คุณ...”
ภคพรทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง หันขวับมามองจ้องประพนธ์ตาขวาง
“ผมไม่ให้วาง มันเกะกะ”
ประพนธ์โวยวาย ภคพรทำท่าจะลงจากเตียง แต่ถูกประพนธ์ฉุดแขนเอาไว้
“คุณจะไปไหน ก็บอกแล้วไงว่ามันเกะกะ”
ประพนธ์ยังคงโวยวาย
“ปล่อยฉันนะ”
ภคพรผลักประพนธ์เต็มแรง ก่อนที่เขาจะหงายหลังล่วงลงจากที่นอนพร้อมกับฉุดร่างบางของเธอลงไปด้วย
ร่างบางของภคพรนอนแน่นิ่งอยู่บนตัวของประพนธ์ พร้อมกับปากของเขาและเธอที่แนบสนิทกันอยู่พอดิบพอดี
“เอ่อ....”
ภคพรดันร่างของเธอขึ้น พร้อมกับมองจ้องหน้าเขาราวกับต้องมนต์สะกด ความสัมพันธ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
มันทำให้สายตาที่เธอมองเขานั้นเริ่มเปลี่ยนไป
“ผม.....”
ประพนธ์พูดอะไรไม่ออก นอกจากมองสบตาหญิงสาวราวกับต้องมนต์สะกดเช่นกัน
“ว้าย”
ภคพรร้องลั่นด้วยความตกใจ ประพนธ์พลิกร่างหนาของเขาขึ้นค่อมร่างบางของหญิงสาวไว้ด้วยความรู้สึก
ครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มมองจ้องตาหญิงสาวราวกับจะจ้องเธอให้ละลายหายไปตรงหน้า
ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าของเขาลงมาใกล้หน้าของเธออย่างจงใจ ริมฝีปากอ่อนนุ่มของประพนธ์ค่อยๆ
ประทับลงบนริมฝีปากของหญิงสาวอย่างอ่อนละมุน เขาจูบเธอเบาๆหลายต่อหลายครั้งด้วยความตั้งใจ
ภคพรเองก็เคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบนั้นอย่างไม่อาจต้านทาน มือของประพนธ์เริ่มลูบคล่ำไปทั่วร่างของหญิงสาว
ด้วยสัมผัสที่อ่อนนุ่ม เขาค่อยๆปลดกระดุมเธอทีละเม็ด ทีละเม็ด พร้อมๆกับจูบเธออย่างแสนอ่อนโยน
ไม่มีคำพูดๆใดๆหลุดออกมาจากปากของคนทั้งสอง มีก็แต่เสียงร้องคราญครางแห่งความสุขจากฝ่ายหญิงเท่านั้นเอง
“........”
ประพนธ์หยุดจูบและมองหน้าหญิงสาวที่หลับตาปี๋เพราะความอายอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นอย่างเบามือ
และวางลงบนเตียงนอนนุ่มอย่างทะนุถนอม พร้อมๆกับถาโถมร่างกายเข้าหาเธออีกครั้งอย่างตั้งใจ
ก่อนจะมอบจูบอันแสนเร่าร้อนให้หญิงสาวและกอดรัดฟัดเหวี่ยงเธอด้วยอารมณ์ที่ตะเริดเปิดเปิงไปถึงไหนต่อไหน
“ติ๊ด......”
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก แต่ก็ทำต่อได้อย่างไม่ยากเย็น แต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่ยอมหยุด
ทำให้ประพนธ์ต้องหยุดและเดินไปรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่หอบกระหาย ภคพรเองก็นอนซุกหน้าอยู่บนหมอน
อย่างอายแสนอาย
“มีไรพี่”
ประพนธ์ทักทายด้วยท่าทางเซ็งๆ ก่อนจะต้องยืนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดหวั่นเมื่อได้รับทราบเรื่องราวจากผู้ที่โทรมา
“มีอะไร”
ภคพรเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม เมื่อท่าทางของเขากำลังบอกเธอว่ามีปัญหาใหญ่เกิดขึ้น
“เกตุแก้ว เธอฆ่าตัวตาย!!!”
ประพนธ์กล่าวเสียงสั่น หวั่นไหวไปจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ
“.....”
ภคพรนิ่งเงียบ ตกใจไม่น้อยไปกว่าประพนธ์ แต่ท่าทางจะเป็นจะตายของเขากำลังทำให้เธอเสียใจ
“เขาจะเป็นจะตาย มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณอีกแล้ว”
ภคพรกล่าวเสียงเข้ม มองจ้องหน้าประพนธ์ไม่วางสายตา ชายหนุ่มหันขวับมามองจ้องหน้าเธออย่างดูถูกดูแคลน
ในความเลือดเย็นอย่างร้ายกาจของเธอ
“เรื่องทุกอย่างมันเป็นเพราะผม ผมต้องไปหาเธอ”
ประพนธ์เหนื่อยเกินกว่าจะต่อกรกับภคพรได้ เขาจึงเลือกที่จะจากไปอย่างเงียบๆ แต่ทว่าท่าทีของภคพรทำให้เขาลำบากใจ
“ฉันไม่ให้คุณไป”
ภคพรขวางทางชายหนุ่ม ประพนธ์มองจ้องหน้าเธอไม่พอใจ
“หลบไป”
ประพนธ์กล่าวเสียงแข็ง
“ไม่ ฉันเป็นภรรยาคุณ ถูกต้องตามกฎหมาย ฉันไม่ให้คุณไป”
ภคพรประกาศก้าว ประพนธ์มองจ้องเธอไม่วางสายตา
“ผมต้องไปดูแลคนรักของผม คนรักที่ซักวันจะต้องอยู่กับผมไปจนวันสุดท้ายของชีวิต ไม่ว่าจะต้องแรกด้วยอะไ
รผมไม่มีวันเสียเธอไปแน่นอน......”
ประพนธ์กล่าวด้วยความเย็นชา ก่อนจะต้องชะงักงันเพราะหยดน้ำตาของภคพรที่ไหลรินออกมาต่อหน้าต่อตาเขา
“คุณ....คุณร้องไห้ทำไม”
ประพนธ์ตะกุกตะกัก รู้สึกผิดในทุกๆสิ่งที่เขาทำกับเธอ แม้ว่าจะเทียบไม่ได้แม้แค่น้อยนิด ในทุกๆสิ่งที่ภคพร
ทำกับเขาและทุกคนที่เขารัก
“เปล่า น้ำตามันไหลออกมาเอง ในเมื่อคุณพูดขนาดนี้ อยากไปไหนก็เชิญ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น
อย่ามาว่าฉันทีหลังก็แล้วกัน”
ภคพรยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เดินไปนอนลงบนเตียงเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ในขณะที่ประพนธ์ยืนนิ่งงัน ทำอะไรไม่ถูก
“ผมทิ้งเธอไว้คนเดียวแบบนั้นไม่ได้ ถ้าผมทำได้ ผมก็ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง”
ประพนธ์กล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะรีบร้อนเดินจากไปด้วยหัวใจที่แสนร้อนลุ่ม ในขณะที่ภคพรก็นอนน้ำตาไหลพราก
ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจที่แสนเย็นชาร้ายกาจของเธอ เธอก็ยังไม่รู้เลย
****************************************************************
.............ประพนธ์วิ่งหน้าตาตื่นมาที่โรงพยาบาลด้วยความร้อนรน ก่อนจะต้องล้มคว่ำลงไม่เป็นท่าเพราะถูกกันย์
ต่อยเข้าให้เต็มแรง
“ถ้าน้องสาวฉันเป็นอะไรไป อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยนายไป ต่อให้นายจะเป็นคนที่น้องสาวฉันรักมากแค่ไหน
ฉันก็จะไม่ละเว้น”
กันย์ขู่เข็ญ ยืนจ้องมองประพนธ์อย่างแค้นเคือง ประพนธ์ประคองร่างตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างยอมรับคำพิพากษา
ก่อนจะยกมือเช็ดเลือดที่กลบปากเพราะฝีมือของกันย์
“ผมจะไม่มีวันทอดทิ้งเธออีก”
ประพนธ์กล่าวเสียงสั่น น้ำตาซึมออกมาอย่างอ่อนแอ ก่อนจะต้องกลั้นหยดน้ำตาอย่างหนัก เมื่อมองผ่านกระจก
เข้าไปในห้องไอซียู แล้วเห็นคนรักของเขาถูกเครื่องกระตุ้นหัวใจช็อตจนตัวลอย
“ฉันจะจัดการผู้หญิงคนนั้น เดือนหน้าฉันจะทำลายบริษัทพรพรรษให้ไม่เหลืออะไรเลย ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็น
นางฟ้าตกสวรรค์ ที่ไม่มีอำนาจต่อรองใดๆที่จะทำร้ายใครได้อีก”
กันย์กล่าวเสียงเรียบอย่างไร้ความรู้สึก ประพนธ์เงยหน้ามองจ้องเขาไม่อยากจะรับรู้
“ความอ่อนแอของนาย มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาได้หรอก เก็บความสงสารของนายไปใช้กับเกตุแก้วคนเดียวก็พอ
ทันทีที่ฉันทำสำเร็จ นายก็หย่ากับผู้หญิงคนนั้นแล้วก็มาแต่งงานกับน้องสาวฉันซะ เรื่องมันจะได้จบๆซะที”
กันย์กล่าวอย่างเลือดเย็น ประพนธ์ยืนนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรเลย
“นายไม่ต้องทำอะไรเลย แค่หย่ากับผู้หญิงคนนั้นก็พอ”
กันย์กล่าวอย่างเย็นชา
“ทุกสิ่งที่ผมทำ มันก็ไม่ต่างอะไรจากผู้สมรู้ร่วมคิดหรอกพี่ แต่ที่ผมต่างกับพี่ก็คือ ผมทำเพราะผมไม่มีทางเลือก
แต่พี่ พี่ทำเพราะพี่เลือกที่จะทำ”
ประพนธ์มองจ้องกันย์อย่างดูถูก เดินหนีไปอีกทางด้วยความเจ็บปวด สิ่งเลวร้ายที่สุดที่เขากำลังจะหยิบยื่น
ให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา มันช่างร้ายกาจและทรมานหัวใจของเขาเหลือเกิน
****************************************************************
.............กว่าประพนธ์จะกลับมาที่บ้านอีกครั้งก็เกือบเจ็ดโมงเช้า ท่าทางเหนื่อยล้าของเขาทำให้ประไพร
ผู้เป็นแม่ห่วงใย
“มาทานข้าวด้วยกันสิลูก ลูกคงเหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว”
ประไพรเอ่ยปากเรียกลูกชายมาร่วมโต๊ะอาหาร
“ผมไม่หิว”
ประพนธ์ปฏิเสธด้วยท่าทางอิดโรย
“ดูสภาพแกสิ มากินข้าว”
พ่อของประพนธ์กล่าวด้วยความเยือกเย็น
“ครับพ่อ”
ประพนธ์ไม่อาจปฏิเสธ และเดินมาร่วมโต๊ะอาหารกับทุกคน ท่าทางเฉยชาและเยือกเย็นของภคพรยิ่งทำให้เขาหนักใจ
“หนูเกตุแก้วเป็นยังไงบ้าง”
ประไพรเอ่ยปากถาม ภคพรเหลือบตามองจ้องประพนธ์เขม็ง
“พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังต้องให้เลือดอยู่ในห้องไอซียู เธอเสียเลือดไปมาก”
ประพนธ์กล่าวด้วยท่าทางเศร้าๆ
“ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองหนูเกตุแก้วให้ปลอดภัย แม่คงต้องไปเยี่ยมเธอซักหน่อย เพราะแม่ก็มีส่วน
กับเรื่องนี้เหมือนกัน หวังว่าหนูภคพรคงไม่ว่าอะไร”
ประไพรหันมาหาภคพรอย่างอ้อนวอน
“หนูไม่ให้คุณแม่ไป หนูไม่อยากให้คุณแม่ไปเจอกับผู้หญิงคนนั้นอีก หนูไม่ยอม”
ภคพรกล่าวเสียงเข้ม น้ำตาเอ่อไหลอย่างไม่อาจควบคุม ในขณะที่ทุกคนตกอกตกใจกับหยดน้ำตาของเธอที่ไหล
พร่างพรูออกมาจนอาบแก้ม
“ภคพร หนูเป็นอะไรลูก หนูร้องไห้ทำไม”
ประไพรเอื้อมมือมากุมมือลูกสะใภ้
“หนูจะไม่ยอมให้คุณรักผู้หญิงคนนั้นมากกว่าหนู หนูไม่ยอม ฮือ......”
ภคพรร้องไห้โฮ ประไพรดึงร่างบางของเธอเข้ามากอด เป็นกังวล เกตุแก้วกับภคพรกลายเป็นปัญหาใหญ่
ในครอบครัวของเธอไปซะแล้ว
“พูดบ้าอะไรของคุณ แม่ผมเห็นเกตุแก้วมาตั้งแต่เธอเกิด จะให้แม่รักคุณมากกว่าเธอได้ยังไง
ผมจะพาแม่ไปหาเกตุแก้วเอง”
ประพนธ์โวยวาย น้ำตาของภคพรกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า
“ฉันไม่ให้ไป”
ภคพรกอดประไพรแนบแน่น มองจ้องประพนธ์ตาขวาง
“เอาล่ะ พอเลยทั้งคู่ แม่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าหนูภคพรจะยอม เลิกพูดมากแล้วกินข้าวไปซะ”
ประไพรตัดสินใจด้วยความกดดัน
“ไม่มีวัน”
ภคพรรีบร้อนต่อ กอดประไพรแน่นเหมือนเด็กขี้อิจฉา
“ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าอะไรที่ทำให้แม่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แม่เห็นผู้หญิงคนนี้ดีกว่าคนที่แม่เห็นมาตั้งแต่เกิด
ได้ยังไง ผมไม่เข้าใจ”
ประพนธ์ผิดหวัง ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารไป ท่ามกลางความหนักใจของพ่อและแม่ที่ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้
ให้ลูกของเขาได้ยังไง
****************************************************************
.............ภคพรเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวออกไปทำงาน แต่แววตาของประพนธ์ที่มองจ้องมา
ทำให้เธอชะงักงัน
“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
ประพนธ์เอ่ยปาก เพราะภคพรเดินเข้ามาหาใกล้ๆอย่างไม่กลัวเกรง
“พูดมาสิ ฉันจะยอมฟังถ้ามันฟังดูดี แต่ถ้ามันฟังดูเหมือนจะทำให้ฉันเสียเวลา ฉันก็คงต้องขอบอกว่าเสียใจ”
ภคพรท้าทาย ประพนธ์ยืนนิ่งงัน ทั้งโกรธ ทั้งห่วงใย ความรู้สึกต่างๆที่เขามีให้ภคพรมันตีกันมั่วจนเขาสับสนไปหมด
ว่าเขารู้สึกยังไงกับผู้หญิงอวดดีตรงหน้าเขาคนนี้กันแน่
“เรามาหย่ากัน ก่อนที่คุณจะต้องเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป ผมมีหน้าที่ต้องดูแลคนรักของผม หมดเวลา
ของการแสดงบทบาทสามีภรรยากันซะที เรามาทำเรื่องนี้ให้มันจบๆ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป”
ประพนธ์กล่าวเสียงเข้ม มองจ้องหน้าภคพรที่มองจ้องเขาตาเขม็งเช่นกัน
“ฉันไม่หย่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ยอมหย่า คนอย่างพวกคุณจะทำอะไรฉันได้ นอกจากปากดีไปวันๆ
ฉันไม่หย่า”
ภคพรท้าทาย หันหลังหนีอย่างเลือดเย็น ก่อนจะต้องร้องโวยวายเสียงดัง เมื่อประพนธ์จับร่างบางของเธอกดลง
กับผนังห้องอย่างไร้ทางต่อสู้ มือทั้งสองข้างของเขาจับมือของเธอตรึงไว้กับผนังชนิดที่ไม่อาจดิ้นรน
ก่อนจะใช้ร่างกำยำของเขากอดทับร่างของเธอเอาไว้อย่างได้เปรียบ
“ฟังเรื่องที่ผมพูดให้ดี คุณจะเสียใจถ้าไม่ฟังคำแนะนำของผม คุณเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด พี่กันย์ไม่ปล่อยคุณ
เอาไว้แน่ เพราะฉะนั้น หย่ากับผม ถ้าคุณไม่อยากสูญเสียทุกอย่างในชีวิตของคุณไป”
ประพนธ์เตือนด้วยความห่วงใย แต่ภคพรกลับขำออกมาอย่างดูถูกดูแคลน
“นี่คุณกำลังขู่ฉันอยู่หรอ คุณคงลืมไปแล้วสิว่าฉันเป็นลูกสาวของใคร อย่าว่าแต่พวกคุณเลย ไม่ว่าใครหน้าไหน
ก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้ เลิกพูดเรื่องนี้ซะที มันน่ารำคาญ เพราะไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ฉันก็ไม่หย่า
รอให้ผู้หญิงคนนั้นฆ่าตัวตายสำเร็จเมื่อไหร่ เราค่อยมาหย่ากัน”
ภคพรยิ้มเยาะ ประพนธ์โกรธจนตัวสั่น มองจ้องหน้าภคพรเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ แต่เขาก็ทำอะไรเธอ
ไปไม่ได้มากกว่าเหวี่ยงลงบนพื้นอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ
“ทุกอย่างที่มันกำลังจะเกิดขึ้น คุณสมควรได้รับมันแล้ว ผมจะไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างคุณได้เลย
ไม่ว่าจะตายอีกกี่ร้อยชาติพันชาติ ก็จะไม่มีวันรัก”
ประพนธ์พูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินจากไปอย่างเกรี้ยวกราด เพราะความโกรธความโมโหทำให้เขาพูดสิ่งร้ายๆออกมา
อย่างไม่มีลังเลใจ
“คุณมันทุเรศ”
ภคพรงึมงำกับตัวเอง รู้สึกเจ็บแปลบไปจนถึงขั้วหัวใจกับคำพูดที่แสนร้ายกาจของประพนธ์ที่ทิ่มแทงหัวใจเธอ
จนแหลกสลายไม่มีชิ้นดี
“นี่ฉันเป็นอะไร”
ภคพรยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด บางทีเธออาจจะรักประพนธ์จริงๆเข้าให้แล้ว
****************************************************************
.............วันเวลาล่วงเลยผ่านในขณะที่กันย์มุ่งมั่นวางแผนและดำเนินการร้ายๆเพื่อที่จะเล่นงานบริษัทของภคพร
ประพนธ์เองก็วางตัวเหินห่างกับภคพรตามคำขอร้องของเกตุแก้วและดูแลเธออยู่ไม่ห่าง ตามประสาคนเคยรักกัน
“ผมควรกลับบ้านได้แล้ว ป่านนี้แม่ผมคงบ่นผมไม่รู้จะบ่นยังไงแล้ว”
ประพนธ์กล่าวกับคนรัก หลังจากส่งเธอเข้านอนเรียบร้อย
“พนธ์”
หญิงสาวฉุดมือชายหนุ่มที่ทำท่าจะเดินจากไป
“คืนนี้เราอยู่ด้วยกันเถอะนะ เกตุอยากอยู่กับคุณ”
หญิงสาวมองขอร้อง อ้อนวอน เธอไม่อยากสูญเสียประพนธ์ไป เพราะความห่างเหินตลอดหลายเดือนมานี้
“เอ่อ...ผม...ผม”
ประพนธ์อึกอัก พูดอะไรไม่ออก
****************************************************************
.............ทางด้านภคพรก็ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากแอบนอนร้องไห้อยู่ที่บ้านอย่างผู้พ่ายแพ้ แต่โทรศัพท์ลึกลับ
ที่โทรมาหาเธอยิ่งทำให้เธอเสียใจ
“แกเป็นใคร นายนั่นจะทำอะไรกับผู้หญิงที่ไหน ไม่เห็นจะมีอะไรเกี่ยวกับฉัน แค่นี้นะ”
ภคพรวางสาย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต้นเป็นเจ้าเข้าเมื่อรู้ว่าประพนธ์ทำอะไรอยู่กับใคร
“ทนไม่ไหวแล้ว”
ภคพรเดินพรวดพราดออกจากห้องนอน ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอจะต้องพูดกับประพนธ์ให้รู้เรื่อง
****************************************************************
.............ทางด้านประพนธ์ก็กำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขันที่ทำให้เขาลำบากใจ การที่เกตุแก้ว
จู่โจมและใกล้ชิดเขาแบบนี้ เคยเป็นสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด แต่ทว่าสถานการณ์ครั้งนี้เขากลับรู้สึกลำบากใจ
“ทำไมค่ะ คุณรังเกียจเกตุหรอ”
เกตุแก้วนอนน้ำตาเอ่อไหล มองดูหน้าตาลำบากใจของประพนธ์ที่ค่อมร่างบางของเธออยู่
“ผมแต่งงานแล้ว แล้วผมก็ยังไม่ได้หย่ากับเธอ ผม ผม...”
ประพนธ์กล่าวเสียงสั่น พูดอะไรไม่ออก
“คุณรักเธอใช่หรือเปล่า พนธ์รักผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม ใช่หรือเปล่า”
เกตุแก้วยิ่งร้องไห้โฮออกมาด้วยความเสียใจ ประพนธ์มองหน้าเธอใจสั่น สงสารจนจับหัวใจ
“ไม่ ผมรักคุณ ผู้หญิงที่ผมรักคือคุณ”
ประพนธ์ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้คนรัก ก่อนจะมอบจูบแสนอ่อนหวานให้เธอเพราะความสงสารที่เปี่ยมล้นหัวใจ
“ผมจะไม่มีวันทอดทิ้งคุณ”
ประพนธ์ให้สัญญา ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรๆด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้งกับจิตใต้สำนึกของเขาอย่างสิ้นเชิง
****************************************************************
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ส.ค. 2556, 18:25:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ส.ค. 2556, 18:25:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 1247
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 24 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 26 >> |
ชะนีน้อยนานา 12 ส.ค. 2556, 20:43:40 น.
แหะๆๆๆ กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง ^_^
แหะๆๆๆ กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง ^_^