ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ

ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 26

ไร้หัวใจ ตอนที่ 26

.............เพราะรถของประพนธ์จอดอยู่หน้าบ้านของเกตุแก้ว ทำให้ภคพรมั่นใจว่าเขาอยู่กับเธอที่นี่ หญิงสาวเดินดุ่มเข้ามาในบ้านยามวิการอย่างอารมณ์ร้อน ก่อนจะรีบร้อนก้าวเท้าจ้ำอ้าวเดินขึ้นชั้นบนเพื่อตามหาสามีของเธอ
“ผัวะ”
ภคพรรีบร้อนเปิดประตู ก่อนจะต้องยืนตัวแข็งทื่อด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจเธอ
สั่นไหวและเจ็บปวดขึ้นมาพร้อมๆกัน ประพนธ์หันขวับมามองที่ประตู ขณะที่เกตุแก้วยัง
หลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมอกของเขาในสภาพไร้เสื้อผ้า
“คุณมาทำอะไรที่นี่ กลับไปคุยกันที่บ้าน”
ประพนธ์รีบร้อนหยิบผ้าขนหนูมานุ่ง และเดินตรงปี่มาหาภคพรเพราะรู้ดีว่าเธออารมณ์รุนแรง
ขนาดไหน
“นี่ใช่ไหม เหตุผลที่คุณบอกว่าฉันจะต้องเสียใจ ถ้าไม่หย่ากับคุณ เลวที่สุด”
ภคพรตะวาดใส่ชายหนุ่ม เกตุแก้วสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ รีบร้อนหาเสื้อผ้าใส่
“คุณมาทำบ้าอะไรที่นี่ กลับไปคุยกันที่บ้าน”
ประพนธ์ฉุดกระชากภคพร แต่ถูกเธอสะบัดกระเด็น
“เธอนี่มันแรงกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ”
ภคพรตรงปี่มาหาเกตุแก้วเผชิญหน้ากับเธอ
“เห็นหน้าซื่อๆแบบนี้ก็ตอแหลเป็นเหมือนกันนี่”
ภคพรแดกดัน เกตุแก้วเงยหน้าขึ้นสู้อย่างท้าทาย
“เมื่อก่อนทำไม่เป็น แต่ตอนนี้ถึงทำไม่ได้ก็ต้องทำ”
เกตุแก้วท้าทาย
“ผมบอกให้กลับบ้านไง”
ประพนธ์ฉุดแขนภคพร หญิงสาวสะบัดออก
“หน้าด้าน”
ภคพรเงื้อมือสุดแรงเกิด ฟาดลงบนหน้าเกตุแก้วเต็มแรง
“ภคพร”
ประพนธ์วิ่งถลาเข้ามารวบร่างบางของภคพรไว้
“เธอมันก็หน้าด้าน หน้าด้านกว่าฉันซะอีก”
พูดจบเกตุแก้วก็ตบภคพรคืนอย่างไม่ยอมอีกต่อไป
“โธ่โว้ย”
ประพนธ์อุทาน ฉุดกระชากรากภคพรที่โวยวายอยู่ในอ้อมแขนของเขาเพื่อพากลับบ้าน

***************************************************************


.............ร่างบางของภคพรถูกเหวี่ยงลงกับเตียงนอนอีกครั้งเหมือนที่ผ่านๆมา ดวงตาแข็งกร้าว
ของภคพรที่มองจ้องประพนธ์ทำให้เขารู้สึกกลัวในความร้ายกาจของเธอ
“คุณไปที่นั่นทำไม ฮะ ไปทำไม”
ประพนธ์ตะวาดใส่ ภคพรลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขาอย่างท้าทาย
“ถ้าฉันไม่ไป ฉันจะรู้หรอว่าคุณสองคนมันมั่ว มันชั่วกันขนาดไหน”
ภคพรมองจ้องเขาอย่างดูถูกดูแคลน
“ภคพร”
ประพนธ์จับไหล่หญิงสาวแน่น กำไว้มั่นด้วยความโมโห
“ทำไม ยอมรับความจริงไม่ได้หรอว่าตัวเองมันชั่ว ดีแต่ว่าคนอื่นเขา พอคนอื่นเขาว่าบ้าง
กลับรับไม่ได้ คุณนี่มันโลกแคบจริงๆ”
ภคพรกล่าวอย่างดูแคนอีกครั้ง
“น่ารำคาญ”
ประพนธ์เหวี่ยงภคพรลงที่นอนอีกครั้ง และเดินหนีเธออย่างแสนเบื่อหน่าย
“ฉันจะบอกพ่อกับแม่คุณ ว่าคืนนี้คุณไปทำอะไรชั่วๆที่ไหนมา ดูซิว่าใครกันแน่ที่จะต้องเสียใจ”
ภคพรกล่าวเสียงเข้มอย่างแสนเลือดเย็น ทำท่าจะเดินออกจากห้อง ประพนธ์ตามมาขวางทางไว้
“เรื่องนี้พ่อกับแม่ผมไม่เกี่ยว อย่าเอาความไม่สบายใจไปให้ท่าน”
ประพนธ์อ้อนวอน
“ไม่”
ภคพรปฏิเสธเสียงแข็ง
“ผมไม่ให้ไป”
ประพนธ์ยืนยัน
“ถอยไป บอกให้ถอยไปไงเล่า ถอย”
ภคพรพยายามดันประพนธ์ให้พ้นทาง แต่ก็ไม่เป็นผล
“ทำไม กลัวพ่อแม่คุณจะรู้ความจริงหรือไง ว่าอดีตว่าที่ลูกสะใภ้แรดและร่านขนาดไหน”
ภคพรดูถูก ประพนธ์กัดฟันแน่นอย่างสุดทน เงื้อมือตบภคพรจนล้มคว่ำทันทีที่เธอพูดจบ
อย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ ก่อนจะยืนอึ้งกับการกระทำของตัวเองด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ
“คุณ คุณ......ไอ้ชั่ว ไอ้เลว พ่อ แม่ ช่วยหนูด้วย ช่วยด้วย”
ภคพรร้องลั่นห้องอย่างออกฤทธิ์ออกเดช วิ่งถลาไปที่ประตูเพื่อออกจากห้อง แต่ก็ถูกประพนธ์
รากกลับมาเหวี่ยงลงที่เตียงอีก
“คุณจะเงียบหรือไม่เงียบ/ไม่”
ภคพรตอบทันควัน
“ผมบอกให้เงียบ เงียบ/พ่อ แม่”
ภคพรยังคงแหกปากร้อง
“ผมเตือนคุณแล้วนะ”
พูดจบประพนธ์ก็โจนเข้าใส่หญิงสาว กอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับร่างบางของเธออย่างเอาเป็นเอาตาย และจบลงด้วยการที่ภคพรไม่อาจต่อต้านอะไรได้เลยและตกเป็นของเขาด้วยความไม่เต็มใจอีกครั้ง

***************************************************************


.............ภคพรนอนนิ่งงันอยู่ในอ้อมอกของประพนธ์ที่ยังคงหลับตาพริ้มเพราะความเหนื่อยล้า
สิ่งที่เขาทำมันช่างผิดบาป แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองได้เลย
“ออกไปให้พ้นเลยไป”
ภคพรผลักร่างของชายหนุ่มที่กอดรัดเรือนร่างขาวเนียนของเธออย่างแสนเกลียดชัง
“อะไรของคุณ จะมาปลุกผมแต่เช้าทำไม”
ประพนธ์โวยวาย นอนต่ออย่างไม่สนใจใยดี
“คุณอาจจะคิดว่านี่มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผู้ชาย แต่สำหรับผู้หญิงนี่มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตา คุณกล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉันอีก”
ภคพรกล่าวเสียงเข้ม ลุกจากเตียงไปด้วยความเศร้าสร้อย ชะตาชีวิตที่ได้รับทุกอย่าง
เธอเป็นคนเลือกเองทั้งหมด และนี่คงเป็นเวรกรรมที่ทำให้พวกเขาทุกคนต้องมาพบกัน
“ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชาย เรื่องนี้มันก็สำคัญเหมือนกันหมดแหละ ผม....”
ประพนธ์นอนนิ่งงัน คิดทบทวนถึงสิ่งต่างๆที่เขาได้ทำลงไป นี่อาจจะไม่ใช่แค่ทำเพื่อประชดประชัน
กันเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา แต่อาจจะเป็นเพราะว่าเขาต้องการภคพรขึ้นมาจริงๆแล้วก็ได้

***************************************************************


.............ภคพรกับประพนธ์เดินซื้อของอยู่ในห้างดังแห่งหนึ่งด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เปลี่ยนไป ประพนธ์ไม่ได้รู้สึกรำคานหรือหงุดหงิดอีกแล้วที่ต้องใช้เวลาร่วมกับภคพรเป็นครึ่งๆวัน
ภคพรเองก็เช่นกันเธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือเบื่อหน้าประพนธ์อีกแล้วเวลาที่เขา
คอยตามมาจุกจิกจู้จี้กับเธอ น่าแปลกที่เขาทั้งสองคนเดินช่วยกันเลือกซื้อของขวัญให้ประไพร
ในงานวันคล้ายวันเกิดของเธอที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วันอย่างสบายใจ
“ผมว่าเอาผ้าพันคอดีกว่า แม่ผมชอบใส่ผ้าพันคอ”
ประพนธ์ออกความเห็น หยิบผ้าพันคอมาถือเอาไว้
“ไม่ ฉันจะซื้อต่างหูเพชรให้คุณแม่ ผู้หญิงสวยๆอย่างคุณแม่เหมาะกับต่างหูเพชรที่สุดแล้ว”
ภคพรเรียกประไพรว่าคุณแม่เต็มปากเต็มคำต่อหน้าประพนธ์ที่ยืนอึ้งไป
“คุณแม่...”
ประพนธ์งึมงำกับตัวเองเบาๆ รู้สึกไม่คุ้นชินกับวิธีการพูดแบบนี้ของภคพรเอาซะเลย
“แม่คุณดีกับฉันมาก มันไม่แปลกหรอกที่ฉันจะเรียกท่านแบบนั้น เลิกทำหน้าเหวอ
แล้วก็ไปซื้อต่างหูที่ร้านขายเครื่องเพชรร้านต่อไปดีกว่า”
ภคพรเปลี่ยนเรื่อง แววตามุ่งมั่นของเธอทำให้ประพนธ์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“คุณไม่จำเป็นต้องซื้อของแพงๆพวกนั้นให้แม่ผมหรอก ของพวกนั้นอ่ะ ท่านมีเยอะแล้ว
คนอย่างแม่ผมซื้อไม่ได้ด้วยเงินหรอกนะ”
ประพนธ์ตีความปรารถนาดีของภคพรไปในแง่ร้าย ก่อนจะต้องหุบปากสนิทเมื่อภคพร
มองจ้องหน้าเขาตาขวาง
“ซื้อได้ไม่ได้ ฉันก็ซื้อตัวคุณมาแล้ว”
ภคพรโวยวายใส่ประพนธ์อย่างอารมณ์เสีย เดินไปร้านขายเพชรข้างๆ หน้าตาบึ้งตึง
“ผู้หญิงอะไร เข้าใจยากชิพ..”
ประพนธ์บ่นกับตัวเองเบาๆ เดินตามภคพรไปทำหน้าที่สามีของเธอ

***************************************************************


.............สรุปแล้วประพนธ์ก็ต้องยอมตามใจภคพรและหุ้นกันซื้อต่างหูเพชรราคาหลายแสน
เป็นของขวัญวันเกิดให้แม่ของเขา
“พี่ประพนธ์ทำไมไม่ซื้อสร้อยคอเส้นนี้เป็นของขวัญให้พี่เนย์ล่ะ ดูท่าทางพี่เนย์เค้าจะชอบ
สร้อยเส้นนี้นะ หนูเห็นเขายืนดูอยู่ตั้งนานแล้ว”
ใบบัวหลานสาวห่างๆของประพนธ์ซึ่งเป็นเจ้าของร้านเพชรอยู่บนห้างนี้พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
หวานหยาดเยิ้ม
“.........”
ประพนธ์กับภคพรหันมามองหน้ากันด้วยความรู้สึกเก้ๆกังๆที่พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“ยังไงคุณ อยากได้หรือเปล่า”
ประพนธ์ถามขึ้นเพื่อทำลายความเคอะเขิน ภคพรยืนมองจ้องหน้าประพนธ์ตาแป๋วรู้สึกเขินอาย
ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ผมถามว่ายังไง”
ประพนธ์ถามเสียงเข้ม พยายามทำหน้าตาเคร่งขรึมเอาไว้เพื่อปกปิดความอาย
“แล้วแต่คุณ..”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์อย่างมีความหมาย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงปฏิเสธคำร้องขอของเขาไปแล้ว
“หรอ งั้นก็ไม่ต้องซื้อหรอก เปลืองตังค์”
ประพนธ์ดับฝันของภคพรหน้าตาเฉย หญิงสาวหุบยิ้มทันที รู้สึกขุ่นเคือง
“น่าเบื่อ”
ภคพรตะคอกใส่หน้าประพนธ์หันหลังเดินหนีเขาไปอย่างแสนงอน
“งอนกับเขาก็เป็นด้วย”
ประพนธ์อมยิ้มกับด้านน่ารักๆของภคพรที่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีแอบซ่อนอยู่
“ช่วยเอาสร้อยเส้นเมื่อกี้ ห่อของขวัญให้พี่ด้วยนะ”
ประพนธ์หันมาสั่งหลานสาวด้วยรอยยิ้มหวาน นี่แทบจะเป็นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำที่เขาอยู่กับภคพร
แล้วรู้สึกสบายใจ

***************************************************************


.............ประพนธ์เดินหอบหิ้วข้าวของของภคพรพะลุงพะลังในมือเพื่อตามหาเธอ
แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงเขาก็มองหาเธอไม่เจอ
“รับโทรศัพท์สิ”
ประพนธ์ยืนถือโทรศัพท์หน้าบึ้ง หงุดหงิดที่ภคพรไม่รับโทรศัพท์ของเขา
“พนธ์ คุณจริงๆด้วย”
เกตุแก้ววิ่งเข้ามาสวมกอดประพนธ์ทันทีที่เห็นหน้าเขา ประพนธ์ยืนนิ่งงัน ไม่ขยับเขยื้อน
ด้วยความตกใจ รีบวางสายของภคพรทิ้งเพื่อระวังกับปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้น
“คุณมาได้ยังไงครับเนี่ย แล้วมากับใครหรอ”
ประพนธ์มองหากันย์ด้วยท่าทางหวาดๆ
“พี่กันย์ไปเอาของที่ร้านด้านล่างค่ะ เกตุรอพี่กันย์มารับกลับบ้านอยู่ กลับไปด้วยกันนะคะ”
เกตุแก้วคลายกอดประพนธ์และเปลี่ยนเป็นจับมือของเขาเอาไว้แทน
“ผม..เอ่อ...ผม...”
ประพนธ์ตะกุกตะกัก ไม่รู้จะตอบปฏิเสธเกตุแก้วได้ยังไง
“พรุ่งนี้ที่บ้านผมจะมีงาน คุณแม่ท่านขอร้องให้ช่วยจัดงานน่ะครับ วันนี้ผมคงไปบ้านกับคุณ
ไม่ได้”
ประพนธ์รู้สึกว่ามันเริ่มอยากสำหรับเขาที่จะต้องคอยห่วงใยความรู้สึกภรรยาของเขาทั้งสองคน
“มีงาน..”
เกตุแก้วมองหน้าประพนธ์ด้วยความรู้สึกที่แปลกไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนประพนธ์จะต้องบอกกับเธอ
และคะยั้นคะยอให้เธอไปร่วมงานแม้ว่าจะรู้ว่ามันอันตรายที่จะต้องเผชิญหน้ากับภคพรก็ตาม
“ช่างมันเถอะค่ะ”
เกตุแก้วหันมายิ้มหวานให้ประพนธ์อีกครั้ง ประพนธ์ยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่า
อึดอัดเหลือเกินที่ต้องอยู่ใกล้ๆกับเกตุแก้ว
“พี่กันย์พาเกตุมาซื้อสร้อยคอค่ะ เดี๋ยวซักพักพี่เขาก็คงขึ้นมา”
เกตุแก้วยิ้มเจื่อนๆให้ประพนธ์ด้วยความรู้สึกอึดอัดไม่ต่างกัน ตั้งแต่วันที่เธอเสนอตัวให้ประพนธ์
ท่าทีของเขาที่มีกับเธอมันก็ค่อยๆเปลี่ยนไป
“คุณจะไม่บอกเกตุหน่อยหรอค่ะ ว่าที่บ้านคุณมีงานอะไร”
เกตุแก้วเอ่ยปากถามก่อน แม้จะไม่สบายใจนักก็ตาม
“งานวันเกิดคุณแม่ครับ”
ประพนธ์พูดได้ไม่เต็มปากเต็มคำ ท่าทีที่เขาแสดงออกมันบอกได้อย่างชัดเจน
ว่าเขากำลังค่อยๆเปลี่ยนไป
“ใช่สิ เกตุลืมไปสนิทเลย ให้เกดไปร่วมงานที่บ้านคุณด้วยนะคะ”
เกตุแก้วจับแขนประพนธ์แน่น มองจ้องหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ
“ผม..เอ่อ..ผม...”
ประพนธ์พูดอะไรไม่ออก ก่อนจะต้องยืนเงียบงันและหลบสายตาของหญิงสาวตรงหน้า
ด้วยความละอายแก่ใจ
“คุณใจร้ายกับเกตุมากเลยนะคะ นี่น่ะหรอที่บอกว่าให้เกตุรอ นี่น่ะหรอที่บอกว่าเราจะรักกัน
ตลอดไป”
เกตุแก้วยืนหัวใจสั่นไหว ไม่อาจควบคุมน้ำตาไม่ให้ไหลริน ประพนธ์กำลังเหยียบย่ำหัวใจ
ของเธอให้แหลกสลายอย่างไม่มีชิ้นดี
“ถ้าคุณเป็นแบบนี้ เราก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก”
เกตุแก้วสะบัดมือประพนธ์ หันหลังเดินหนีเขาอย่างยอมพ่ายแพ้
“....”
ประพนธ์ยืนมองภาพตรงหน้าหัวใจสั่นไหว เจ็บแปลบในหัวใจเหมือนมีใครเอามีดมากรีดลง
ตรงกลางหัวใจเขาอย่างเลือดเย็น
“เกตุ ผม........”
ประพนธ์ตามไปรั้งหญิงสาวเอาไว้ เกตุแก้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา หันมาเผชิญหน้ากับประพนธ์อีกครั้ง
“ผู้หญิงคนนั้นเธอน่ากลัว ผมไม่อยากให้คุณไปอยู่ใกล้ๆเขาแม้แต่วินาทีเดียว ผมกลัว
กลัวว่าผมจะปกป้องคุณไม่ได้”
ประพนธ์จับแขนของหญิงสาวไว้ทั้งสองข้าง มองดูใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอด้วยความสงสาร
จนจับหัวใจ เกตุแก้วไม่ได้ทำอะไรผิดและเธอก็มีคุณสมบัติเพียบพร้อมทุกอย่างที่จะเป็นภรรยา
ของเขา
“แค่มีคุณอยู่ข้างๆ ไม่ว่าเธอจะร้ายแค่ไหนเกตุก็ไม่กลัวค่ะ”
เกตุแก้วส่งยิ้มหวานให้ประพนธ์ ที่เริ่มจะมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง
“ตุ๊บ!!”
กล่องสร้อยคอที่ประพนธ์ตั้งซื้อให้ภคพรหล่นลงพื้น ทั้งประพนธ์และเกตุแก้วหันไปมองพร้อมกัน
“ของขวัญของแม่คุณหรอคะ”
เกตุแก้วถามด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ก้มลงไปหยิบกล่องเล็กๆที่ผูกด้วยโบสีแดงขึ้นมาถือไว้
“เกตุขอดูหน่อยได้มั้ยค่ะ จะมาซื้อของขวัญให้คุณแม่ทำไมไม่โทรตามเกตุมาช่วยเลือกล่ะค่ะ”
เกตุแก้วพูดไปเรื่อยเปื่อยและหยิบสร้อยคอออกมาจากล่องด้วยรอยยิ้มกว้าง โดยไม่ได้สังเกต
เลยว่าหน้าตาของประพนธ์ตอนนี้เป็นกังวลและเป็นทุกข์ขนาดไหน
“สวยจังเลยค่ะ”
เกตุแก้วยืนชื่นชมสร้อยคอเพชรรูปหัวใจของประพนธ์ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาเลิกคิ้วใส่ประพนธ์
ด้วยความสงสัย
“ว่าแต่ว่ามันไม่เด็กเกินไปสำหรับคุณแม่หรอค่ะ”
เกตุแก้วขึ้นเสียงสูง
“ไม่ใช่ของคุณแม่ครับ”
ประพนธ์พูดด้วยท่าทางอึดอัดใจที่จะตอบคำถาม
“ของคุณภคพรหรอค่ะ”
เกตุแก้วหุบยิ้มทันทีและมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมซื้อมาให้คุณนั่นแหละ”
ประพนธ์ตัดความวุ่นวาย มองดูรอยยิ้มสดใสของเกตุแก้วที่กลับมาอีกครั้ง เขาก็ไม่เข้าใจตัวเอง
เหมือนกันว่าทำไมถึงได้เริ่มมีความลับและพูดโกหกกับเกตุแก้ว หญิงเดียวในดวงใจของเขาแบบนี้
“เกตุจะใส่มาร่วมงานวันเกิดคุณแม่ คืนวันพรุ่งนี้นะคะ”
เกตุแก้วยิ้มหวาน รีบร้อนเดินจากไปเพราะโทรศัพท์ของกันย์ที่โทรมาบอกว่าตอนนี้เขารอเธออยู่
ที่ลานจอดรถแล้ว
“ไปก่อนนะคะ”
เกตุแก้วเดินเข้ามาหอมแก้วประพนธ์เขินๆ ก่อนจะเดินหน้าแดงอายม้วนออกไป
“ผมทำผิดต่อคุณ ผมมันเลว”
ประพนธ์ยืนหน้านิ่ง มองดูเกตุแก้วเดินจากเขาไปด้วยความทุกข์ทรมาน

***************************************************************

.....................................จบตอน.......................................


**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^



ชะนีน้อยนานา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ส.ค. 2556, 07:51:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ส.ค. 2556, 07:51:11 น.

จำนวนการเข้าชม : 1249





<< ไร้หัวใจ ตอนที่ 25   ไร้หัวใจ ตอนที่ 27 >>
namzuza 14 ส.ค. 2556, 13:50:33 น.
กลัวเนย์เห็นสร้อยอ่ะ สงสาร


ชะนีน้อยนานา 14 ส.ค. 2556, 19:51:46 น.
คอยดูนะจ๊ะ เวลาชีเห็นสร้อยแล้ว ชีจะโหดขนาดไหน อิอิ ^_^


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account