ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 29
ไร้หัวใจ ตอนที่ 29
.............งานวันเกิดของประไพรถูกจัดขึ้นด้วยบรรยากาศเป็นกันเองที่บริเวณริมสระน้ำหน้าบ้าน
ของเธอ แขกเหรื่อในงานแต่งหน้าทำผมประดับเพชรพลอยเดินเข้างานกันอย่างเฉิดฉาย
โดยมีประไพรและภคพรคอยยืนต้อนรับแขกอยู่หน้างาน
“หนูเนย์ ยิ้มหน่อยสิลูก ทำไมวันนี้หนูด้วยเศร้าจังเลย”
ประไพรกุมมือลูกสะใภ้ด้วยความห่วงใย
“หนูเกลียดนายประพนธ์ หนูไม่อยากเห็นหน้าเค้า”
ภคพรมีแววตาแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงประพนธ์
“ความรู้สึกหึงหวงของหนูที่มีกับลูกแม่ในตอนนี้ มันไม่ใช่ความเกลียดหรอกลูก แต่มันคือความรัก
ต่างหาก เชื่อแม่สิ”
ประไพรจับบ่าลูกสะใภ้บีบเบาๆด้วยความเอ็นดู หนักใจอยู่ไม่น้อยกับปัญหาชีวิตครอบครัว
ของพวกเขา
****************************************************************
.............นวพรรษลืมของขวัญของเธอที่เตรียมเอามาให้ประไพรเอาไว้ในรถ ทำให้เธอ
ต้องย้อนกลับมาที่ลานจอดรถหน้าบ้านอีกครั้งอย่างไม่มีทางเลือก เพราะว่าวันนี้ธาวินไม่สามารถ
มาร่วมงานกับเธอและครอบครัวได้
“ตุบ!!”
กล่องของขวัญของหญิงสาวหล่นลงพื้นในจังหวะที่เธอเอื้อมมืออกไปเพื่อปิดประตูรถ
นวพรรษค่อยๆย่อตัวลงเก็บของขวัญชิ้นนั้นด้วยความยากลำบาก
“ผมเอง”
กันย์เดินออกมาจากความมืด ก้มลงไปหยิบกล่องของขวัญนั้นให้เธอ
“เอาคืนมา”
นวพรรษคว้ากล่องเล็กๆในมือกันย์ด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
กันย์ถามออกไป โดยที่ตัวเขาเองก็ยังไม่มีสติพอที่จะรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกไป
“สบายดีค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
นวพรรษรีบร้อนเดินหนี แต่กันย์ตามมาขวางหน้าเธอเอาไว้ ทั้งสองคนมองสบตากัน
ด้วยความเงียบงัน กันย์เองก็ยืนนิ่งไม่ยอมพูดอะไร
“คุณต้องการอะไร มาขวางฉันไว้ทำไม”
นวพรรษถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ไม่มีอะไรหรอก คุณเข้าไปข้างในเถอะ”
กันย์ก้าวเท้าถอย ไม่สามารถพูดในสิ่งที่เขาอยากจะพูดกับหญิงสาวแสนสวยตรงหน้าออกมาได้
****************************************************************
.............ทันทีที่เกตุแก้วปรากฏตัวขึ้นในงานเสียงฮือฮาและเสียงซุบซิบนินทาของทุกคน
ก็ดังกระหึ่มขึ้นแข่งกับเสียงเพลงบรรเลงในงานจนแทบจะไม่ได้ยิน ความสวยสง่าของเธอนั้น
ไม่เป็นสองลองผู้หญิงคนไหนที่มาร่วมงานในวันนี้
“.........”
ภคพรกำหมัดแน่น ความรู้สึกเกลียดสั่งตรงไปที่สมองของเธอในทันทีทันใด ดวงตาคมกริบ
ของหญิงสาวจับจ้องไปที่ศัตรูคนสำคัญไม่วางสายตา
“ไม่เอาลูก วันนี้วันเกิดแม่ แม่ขอนะ อย่ามีเรื่องมีราวอะไรกันเลย”
ประไพรเอื้อมมือไปกุมมือภคพรอีกครั้งเพื่อสงบจิตใจของเธอให้เย็นลง
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่”
เกตุแก้วยกมือไหว้ พร้อมกับกันย์
“แม่ขอบใจมากนะที่หนูมา”
ประไพรรับหน้าด้วยรอยยิ้มลำบากใจ
“พนธ์เค้าอยากให้เกตุมาน่ะค่ะ เพราะยังไงเกตุก็มาร่วมงานวันเกิดคุณแม่ทุกปีอยู่แล้วนี่คะ”
เกตุแก้วพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน
“หนูขอตัวนะคะคุณแม่ หนูไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน เพราะถ้าหนูยังขืนยืนอยู่ในงานนี้ ตรงนี้
หนูคงได้เป็นต้นเหตุที่ทำลายงานวันเกิดคุณแม่แน่ๆค่ะ”
ภคพรมองจ้องกันย์ตาขวาง เดินหันหลังเชิดหน้าออกจากวงสนทานไปอย่างหยิ่งยโส
****************************************************************
.............ภคพรยืนดื่มพั้นซ์อยู่ริมสระน้ำด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยิ่งนึกถึงหน้าเกตุแก้วและกันย์ขึ้นมา
เธอยิ่งอารมณ์เสีย
“มาทำไมก็ไม่รู้”
ภคพรยืนหงุดหงิดกับตัวเองคนเดียว
“มาทำอะไรอยู่มืดๆคนเดียวตรงนี้ล่ะคุณ”
ประพนธ์เดินใส่ชุดชุดสูท ทักซิโด้หรูเข้ามาหาภคพร น้ำเสียงของเขานั้นอ่อนโยนและนุ่มนวล
กว่าทุกๆวัน
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
ภคพรเหวี่ยงใส่ประพนธ์ทันทีที่เห็นหน้าเขา
“เป็นอะไรอีกล่ะคุณ”
ประพนธ์ถามเสียงอ่อย
“ฉันเกลียดคุณ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”
ภคพรเสียงดังใส่ประพนธ์ หน้าตาบึ้งตึง
“วันนี้ผมอุตส่าห์ทำตัวดีๆ ไม่หาเรื่องชวนคุณทะเลาะแล้วนะ คุณมาอารมณ์เสียใส่ผมทำไมเนี่ย”
ประพนธ์พยายามถามหาเหตุผล
“ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดของแม่คุณ ฉันจะอาละวาดใส่คนพวกนั้นให้บ้านพังไปเลย”
ภคพรชักสีหน้าใส่ประพนธ์ ด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด
“ผมก็ไม่ได้อยากให้พวกเขามาหรอกนะ เพราะผมรู้ว่า...”
ประพนธ์มองหญิงสาวตาละห้อย พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกภคพรขัดขึ้นเสียงดัง
“หุบปาก!! ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เชิญไปมีความสุขกับคนพวกนั้นได้ตามสบาย อย่าให้ใคร
หน้าไหนบังอาจมายุ่งกับฉัน แค่นั้นพอ ไปให้พ้น”ภคพรเกรี้ยวกราดใส่ประพนธ์อย่างเอาแต่ใจ
“คุณก็ดีแต่เป็นแบบนี้ คุณไม่เคยพยายามที่จะเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น ในสิ่งที่ผมรู้สึกเลยซักนิด”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เดินจากภคพรไปด้วยความละเหี่ยใจ
“ให้ตาย ฉันก็ไม่เข้าใจ!!”
ภคพรตะโกนตามหลัง ยกแก้วพั๊นซ์ในมือขึ้นมาดื่มเพื่อดับอารมณ์โกรธ
****************************************************************
.............เกตุแก้วเดินตามติดประพนธ์ตลอดทั้งงานอย่างแสดงความเป็นเจ้าของและเปิดเผย
อย่างชัดเจนว่าเธอยังไม่ยอมแพ้ที่จะได้กลับมาเป็นคนรักของประพนธ์ สร้างความอึดอัดใจ
ให้กับญาติผู้ใหญ่ของทุกฝ่ายอย่างมาก โดยเฉพาะภคพรที่เริ่มยกแก้วเหล้าดื่มตลอดทั้งคืน
จนเริ่มมีอาการมึนเมาและคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้วในตอนนี้
“พี่เนย์ทำไมดื่มเยอะขนาดนี้ล่ะคะ”
นวพรรษประคองร่างของพี่สาวเอาไว้ด้วยความห่วงใย
“พี่ไม่เป็นอะไร ก็แค่มึนๆน่ะ”
ภคพรยังคงปฏิเสธ ยืนยิ้มหวานเยิ้มอยู่ข้างๆน้องสาวของเธอ
“เข้าบ้านเถอะคะ เมย์พาพี่ไปเอง”
นวพรรษยื่นข้อเสนอ แต่ภคพรไม่ยอม
“ไม่ พี่จะอยู่ที่นี่ ไปตามประพนธ์มาที บอกว่าพี่อยากให้เขามาหา”
ภคพรเริ่มเสียงดังขึ้น
“พี่เนย์วันนี้วันเกิดป้าประไพรนะคะ อย่าทำอะไรที่มันดูแย่เลยนะ”
นวพรรษเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำอะไร แค่ไปตามประพนธ์มาให้พี่ก็พอ”
ภคพรมองหน้าน้องสาวอย่างขอร้องอ้อนวอน
“งั้นพี่เนย์รอเมย์แป๊บเดียวนะคะ อย่าไปไหนนะ”
นวพรรษกำชับและรีบร้อนเดินออกไป
“มึนหัวจัง”ภคพรพูดกับตัวเอง ก่อนจะนั่งพับเพียบลงกับพื้นหญ้าอย่างหมดสภาพ
กระโปรงสั้นจู๋ที่เธอใส่อยู่มันทำให้ทุกอย่างดูยากลำบากไปหมด
****************************************************************
.............นวพรรษเดินเข้ามาหาประพนธ์กับเกตุแก้วที่ยืนตัวติดกันเป็นปลาท่องโก๋ตลอดทั้งงาน
ท่าทางลำบากใจของเธอทำให้ประพนธ์เอ่ยปากพูดกับเธอก่อน
“มีอะไรหรอครับ คุณนวพรรษ”
“พี่เนย์อยากพบคุณน่ะค่ะ”
นวพรรษยอมเอ่ยปากพูด สายตาก็เหลือบมองกันย์ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆเกตุแก้ว
“พี่สาวคุณเป็นคนไล่ผมออกมาเอง”
ประพนธ์เริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา
“เธอไล่ให้คุณมา แล้วคุณก็ทิ้งเธอมา”
นวพรรษมองจ้องหน้าประพนธ์ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่พอใจ
“ผม..ผม..”
ประพนธ์ลำบากใจที่จะพูดอะไรออกมา
“อยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
กันย์ตัดสินใจพูดขึ้นมาด้วยความเย็นชา นวพรรษหันไปมองหน้าเขาตาเขม็ง
“ผมปล่อยให้พี่สาวคุณครอบครองผู้ชายคนนี้นานเกินไปแล้ว ภรรยาที่แต่งงานกันแค่ในนาม
มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับชีวิตพวกเราขนาดนั้นหรอก อีกไม่นานหรอก พี่สาวคุณ
จะต้องได้รับบทเรียนราคาแพง”
กันย์มองจ้องหน้านวพรรษด้วยความเย็นชาไม่ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา
“คุณมันใจร้าย ใจดำ”
นวพรรษผลักอกกันย์อย่างหมดความอดทน ก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายเซถลาจะล้มลงเอง
กันย์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ระวังครับ!!”
ประพนธ์ถลาเข้าไปประคองร่างของหญิงสาวท้องโตไว้ในอ้อมแขน นวพรรษกำเสื้อของประพนธ์
เอาไว้แน่นหนา โกรธเกลียดในสิ่งที่กันย์ทำกับเธอ ก่อนจะหันมาสบตากับประพนธ์
และพูดบางอย่างกับเขา
“มันอาจจะยากสำหรับคุณ ที่จะต้องพูดความจริงให้ใครต่อใครฟังว่าคุณกับพี่เนย์มีความสัมพันธ์
อะไรกันยังไง แต่ฉันหวังว่าคุณจะเป็นลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับความจริงและหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเราทุกคน”
นวพรรษหันไปมองหน้าเกตุแก้วอย่างมีความหมาย
“คุณ..กับเธอ...”
เกตุแก้วยืนนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก มองจ้องหน้าประพนธ์อย่างต้องการคำอธิบาย
“ผมผิดไปแล้ว”
ประพนธ์คว้ามือเกตุแก้วมากุมเอาไว้ ท่าทางทุกข์ทรมานจะเป็นจะตายของเขามันบอก
ได้อย่างชัดเจนว่าเขารักเกตุแก้วมากมายขนาดไหน
“เพี๊ยะ”
เกตุแก้วตบหน้าประพนธ์เต็มแรงทั้งน้ำตา คำว่าไม่เคยแตะต้องที่ประพนธ์เฝ้ากรอกหูเธอ
มาตลอดมันเป็นแค่เรื่องโกหกที่เขาพูดเพื่อให้เธอตายใจ
“ไปคุยกันที่อื่น”
กันย์รากทั้งประพนธ์และเกตุแก้วออกไปจากบริเวณงานเลี้ยงเพื่อป้องกันปัญหาต่างๆที่จะตามมา
****************************************************************
.............กันย์ยืนมองเกตุแก้วกับประพนธ์ยืนทะเลาะกันอยู่หลังบ้านด้วยหัวใจที่แสนปวดร้าว
ถ้าเขาไม่ทำนวพรรษท้อง ป่านนี้ประพนธ์คงลงเอยกับเกตุแก้วไปแล้ว
“ถ้าวันนั้นผมไม่ทำชั่วๆกับคุณ คนที่ผมรักก็คงไม่ต้องมาพบเจอกับเรื่องร้ายๆแบบนี้”
กันย์พูดกับนวพรรษที่ยืนนิ่งงันอยู่ข้างๆเขา
“ฉันมีเรื่องจะถามคุณ ฉันขอร้องให้คุณพูดความจริง”
นวพรรษเงยหน้ามองชายหนุ่มรูปหล่อที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ กันย์ไม่พูดอะไร เขาได้แต่ยืนรับฟัง
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับฉันกับเด็กคนนี้”
นวพรรษพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาเอ่อไหลออกมาอาบสองแก้ม นานมากแล้วที่เธอได้แต่
เฝ้าถามตัวเองว่าทำไม เพราะอะไร ทำไมกันย์ถึงไม่ยอมรับเธอ
“ผมไม่ได้รักคุณ...ผมไม่อยากมีครอบครัว...ผมมีคนอื่นอยู่ในใจแล้ว...ผมไม่ใช่คนดี...
ผมเป็นพ่อใครไม่ได้.......สุดท้ายแล้วคนที่จะต้องทรมานที่สุดก็คือ...ผม...คุณ....
แล้วก็เด็กที่กำลังจะเกิดมา”
กันย์หันไปมองหน้านวพรรษที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความสงสารจับหัวใจ
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยรู้สึกสงสารหรือเห็นใจเธอ แต่ตอนนี้ทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอหัวใจของเขา
มันมีแต่ความเจ็บปวดเสียใจ
“คุณคงไม่เคยรู้ ว่ามากแค่ไหนที่คุณทำให้ฉันเสียใจ ฉันได้รู้ว่าความเจ็บปวดทุกข์ทรมานจริงๆ
มันเป็นยังไงก็เพราะคุณ คุณทำให้ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะทุกคน
ที่รักฉัน ป่านนี้ฉันคงตายไปนานแล้ว”
นวพรรษกัดฟันพูดทั้งน้ำตา พยายามที่จะหยุดร้องไห้ แต่เธอก็ทำไมได้เลย
“ถ้าผมรู้ว่าเรื่องที่ผมทำมันจะส่งผลร้ายแรงกับชีวิตของเราทุกคนขนาดนี้ วันนั้นผมจะไม่มีวัน
แตะต้องตัวคุณ หรือไม่ก็วันนั้น วันที่ผมรู้ว่าคุณกำลังตั้งท้อง ผมคงยอมแต่งงานกับคุณไปแล้ว”
กันย์พูดความจริงในใจเขาออกมาอย่างไม่มีปิดบัง
“ไม่ว่าจะยังไง คุณก็ทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นที่ไม่ใช่เราสองคนแม่ลูกอยู่ดี พอกันที
กับการทนทุกข์ทรมาน เรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อไป ก็ขอให้ฟ้าเป็นผู้กำหนด ฉันยอมแพ้แล้ว
ทั้งกับพี่เนย์ กับคุณแล้วก็ทุกๆเรื่องที่กำลังจะผ่านเข้ามา”
นวพรรษหยุดร้องไห้ ยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำตาอีกครั้ง ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าเธอจะไม่มีวัน
หันหลังกลับและจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อความสุขของทุกคนที่รักเธอ
****************************************************************
.............เกตุแก้วเดินหนีจากประพนธ์และรีบร้อนเดินจากไปด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด
เธอหมดความอดทนแล้วกับการเป็นคนดีที่มีแต่เสียใจกับเสียใจ
“เกิดอะไรขึ้น”
กันย์คว้าข้อมือประพนธ์ที่กำลังจะวิ่งตามเกตุแก้วไป
“เกตุสิพี่ กำลังจะไปตามหาภคพร เค้าอยากเคลียร์กับเธอ รีบตามไปเร็ว”
ประพนธ์พูดหน้าตาเลิ่กลั่ก กันย์ผลักอกเขาเอาไว้ ก่อนจะชกเขาไปเต็มแรงที่ดั้งจมูกจนชายหนุ่ม
เลือดไหลกลบปาก
“โทษฐานที่นายกล้านอกใจน้องสาวฉัน จนกว่าจะเคลียร์เรื่องพวกบ้าๆพวกนี้จบ
อย่าหวังว่าจะได้เข้าใกล้เกตุแก้วอีก”
กันย์ชี้หน้าประพนธ์อย่างเอาผิด ก่อนจะรีบร้อนวิ่งตามเกตุแก้วไป
“รีบตามไปค่ะ พี่เนย์เมาไม่รู้เรื่องเลย เคลียร์กันตอนนี้ไม่ดีแน่”
นวพรรษเสียงดังใส่ประพนธ์ ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบร้อนวิ่งตามกันย์ไปติดๆด้วยความร้อนใจ
****************************************************************
อยากได้คอมเม้น!! เพื่อนๆช่วยทิ้งคอมเม้น ติชม ชอบไม่ชอบตัวละครตัวไหน เพราะอะไร ยังไง
ทิ้งข้อความเม้นให้เราบ้างก็ดีนะคะ เราจะได้เอาไว้ฟินและพัฒนาฝีมือการเขียนของตัวเองต่อไป ^_^
.............งานวันเกิดของประไพรถูกจัดขึ้นด้วยบรรยากาศเป็นกันเองที่บริเวณริมสระน้ำหน้าบ้าน
ของเธอ แขกเหรื่อในงานแต่งหน้าทำผมประดับเพชรพลอยเดินเข้างานกันอย่างเฉิดฉาย
โดยมีประไพรและภคพรคอยยืนต้อนรับแขกอยู่หน้างาน
“หนูเนย์ ยิ้มหน่อยสิลูก ทำไมวันนี้หนูด้วยเศร้าจังเลย”
ประไพรกุมมือลูกสะใภ้ด้วยความห่วงใย
“หนูเกลียดนายประพนธ์ หนูไม่อยากเห็นหน้าเค้า”
ภคพรมีแววตาแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงประพนธ์
“ความรู้สึกหึงหวงของหนูที่มีกับลูกแม่ในตอนนี้ มันไม่ใช่ความเกลียดหรอกลูก แต่มันคือความรัก
ต่างหาก เชื่อแม่สิ”
ประไพรจับบ่าลูกสะใภ้บีบเบาๆด้วยความเอ็นดู หนักใจอยู่ไม่น้อยกับปัญหาชีวิตครอบครัว
ของพวกเขา
****************************************************************
.............นวพรรษลืมของขวัญของเธอที่เตรียมเอามาให้ประไพรเอาไว้ในรถ ทำให้เธอ
ต้องย้อนกลับมาที่ลานจอดรถหน้าบ้านอีกครั้งอย่างไม่มีทางเลือก เพราะว่าวันนี้ธาวินไม่สามารถ
มาร่วมงานกับเธอและครอบครัวได้
“ตุบ!!”
กล่องของขวัญของหญิงสาวหล่นลงพื้นในจังหวะที่เธอเอื้อมมืออกไปเพื่อปิดประตูรถ
นวพรรษค่อยๆย่อตัวลงเก็บของขวัญชิ้นนั้นด้วยความยากลำบาก
“ผมเอง”
กันย์เดินออกมาจากความมืด ก้มลงไปหยิบกล่องของขวัญนั้นให้เธอ
“เอาคืนมา”
นวพรรษคว้ากล่องเล็กๆในมือกันย์ด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
กันย์ถามออกไป โดยที่ตัวเขาเองก็ยังไม่มีสติพอที่จะรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกไป
“สบายดีค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
นวพรรษรีบร้อนเดินหนี แต่กันย์ตามมาขวางหน้าเธอเอาไว้ ทั้งสองคนมองสบตากัน
ด้วยความเงียบงัน กันย์เองก็ยืนนิ่งไม่ยอมพูดอะไร
“คุณต้องการอะไร มาขวางฉันไว้ทำไม”
นวพรรษถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ไม่มีอะไรหรอก คุณเข้าไปข้างในเถอะ”
กันย์ก้าวเท้าถอย ไม่สามารถพูดในสิ่งที่เขาอยากจะพูดกับหญิงสาวแสนสวยตรงหน้าออกมาได้
****************************************************************
.............ทันทีที่เกตุแก้วปรากฏตัวขึ้นในงานเสียงฮือฮาและเสียงซุบซิบนินทาของทุกคน
ก็ดังกระหึ่มขึ้นแข่งกับเสียงเพลงบรรเลงในงานจนแทบจะไม่ได้ยิน ความสวยสง่าของเธอนั้น
ไม่เป็นสองลองผู้หญิงคนไหนที่มาร่วมงานในวันนี้
“.........”
ภคพรกำหมัดแน่น ความรู้สึกเกลียดสั่งตรงไปที่สมองของเธอในทันทีทันใด ดวงตาคมกริบ
ของหญิงสาวจับจ้องไปที่ศัตรูคนสำคัญไม่วางสายตา
“ไม่เอาลูก วันนี้วันเกิดแม่ แม่ขอนะ อย่ามีเรื่องมีราวอะไรกันเลย”
ประไพรเอื้อมมือไปกุมมือภคพรอีกครั้งเพื่อสงบจิตใจของเธอให้เย็นลง
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่”
เกตุแก้วยกมือไหว้ พร้อมกับกันย์
“แม่ขอบใจมากนะที่หนูมา”
ประไพรรับหน้าด้วยรอยยิ้มลำบากใจ
“พนธ์เค้าอยากให้เกตุมาน่ะค่ะ เพราะยังไงเกตุก็มาร่วมงานวันเกิดคุณแม่ทุกปีอยู่แล้วนี่คะ”
เกตุแก้วพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน
“หนูขอตัวนะคะคุณแม่ หนูไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน เพราะถ้าหนูยังขืนยืนอยู่ในงานนี้ ตรงนี้
หนูคงได้เป็นต้นเหตุที่ทำลายงานวันเกิดคุณแม่แน่ๆค่ะ”
ภคพรมองจ้องกันย์ตาขวาง เดินหันหลังเชิดหน้าออกจากวงสนทานไปอย่างหยิ่งยโส
****************************************************************
.............ภคพรยืนดื่มพั้นซ์อยู่ริมสระน้ำด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยิ่งนึกถึงหน้าเกตุแก้วและกันย์ขึ้นมา
เธอยิ่งอารมณ์เสีย
“มาทำไมก็ไม่รู้”
ภคพรยืนหงุดหงิดกับตัวเองคนเดียว
“มาทำอะไรอยู่มืดๆคนเดียวตรงนี้ล่ะคุณ”
ประพนธ์เดินใส่ชุดชุดสูท ทักซิโด้หรูเข้ามาหาภคพร น้ำเสียงของเขานั้นอ่อนโยนและนุ่มนวล
กว่าทุกๆวัน
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
ภคพรเหวี่ยงใส่ประพนธ์ทันทีที่เห็นหน้าเขา
“เป็นอะไรอีกล่ะคุณ”
ประพนธ์ถามเสียงอ่อย
“ฉันเกลียดคุณ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”
ภคพรเสียงดังใส่ประพนธ์ หน้าตาบึ้งตึง
“วันนี้ผมอุตส่าห์ทำตัวดีๆ ไม่หาเรื่องชวนคุณทะเลาะแล้วนะ คุณมาอารมณ์เสียใส่ผมทำไมเนี่ย”
ประพนธ์พยายามถามหาเหตุผล
“ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดของแม่คุณ ฉันจะอาละวาดใส่คนพวกนั้นให้บ้านพังไปเลย”
ภคพรชักสีหน้าใส่ประพนธ์ ด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด
“ผมก็ไม่ได้อยากให้พวกเขามาหรอกนะ เพราะผมรู้ว่า...”
ประพนธ์มองหญิงสาวตาละห้อย พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกภคพรขัดขึ้นเสียงดัง
“หุบปาก!! ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เชิญไปมีความสุขกับคนพวกนั้นได้ตามสบาย อย่าให้ใคร
หน้าไหนบังอาจมายุ่งกับฉัน แค่นั้นพอ ไปให้พ้น”ภคพรเกรี้ยวกราดใส่ประพนธ์อย่างเอาแต่ใจ
“คุณก็ดีแต่เป็นแบบนี้ คุณไม่เคยพยายามที่จะเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น ในสิ่งที่ผมรู้สึกเลยซักนิด”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เดินจากภคพรไปด้วยความละเหี่ยใจ
“ให้ตาย ฉันก็ไม่เข้าใจ!!”
ภคพรตะโกนตามหลัง ยกแก้วพั๊นซ์ในมือขึ้นมาดื่มเพื่อดับอารมณ์โกรธ
****************************************************************
.............เกตุแก้วเดินตามติดประพนธ์ตลอดทั้งงานอย่างแสดงความเป็นเจ้าของและเปิดเผย
อย่างชัดเจนว่าเธอยังไม่ยอมแพ้ที่จะได้กลับมาเป็นคนรักของประพนธ์ สร้างความอึดอัดใจ
ให้กับญาติผู้ใหญ่ของทุกฝ่ายอย่างมาก โดยเฉพาะภคพรที่เริ่มยกแก้วเหล้าดื่มตลอดทั้งคืน
จนเริ่มมีอาการมึนเมาและคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้วในตอนนี้
“พี่เนย์ทำไมดื่มเยอะขนาดนี้ล่ะคะ”
นวพรรษประคองร่างของพี่สาวเอาไว้ด้วยความห่วงใย
“พี่ไม่เป็นอะไร ก็แค่มึนๆน่ะ”
ภคพรยังคงปฏิเสธ ยืนยิ้มหวานเยิ้มอยู่ข้างๆน้องสาวของเธอ
“เข้าบ้านเถอะคะ เมย์พาพี่ไปเอง”
นวพรรษยื่นข้อเสนอ แต่ภคพรไม่ยอม
“ไม่ พี่จะอยู่ที่นี่ ไปตามประพนธ์มาที บอกว่าพี่อยากให้เขามาหา”
ภคพรเริ่มเสียงดังขึ้น
“พี่เนย์วันนี้วันเกิดป้าประไพรนะคะ อย่าทำอะไรที่มันดูแย่เลยนะ”
นวพรรษเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำอะไร แค่ไปตามประพนธ์มาให้พี่ก็พอ”
ภคพรมองหน้าน้องสาวอย่างขอร้องอ้อนวอน
“งั้นพี่เนย์รอเมย์แป๊บเดียวนะคะ อย่าไปไหนนะ”
นวพรรษกำชับและรีบร้อนเดินออกไป
“มึนหัวจัง”ภคพรพูดกับตัวเอง ก่อนจะนั่งพับเพียบลงกับพื้นหญ้าอย่างหมดสภาพ
กระโปรงสั้นจู๋ที่เธอใส่อยู่มันทำให้ทุกอย่างดูยากลำบากไปหมด
****************************************************************
.............นวพรรษเดินเข้ามาหาประพนธ์กับเกตุแก้วที่ยืนตัวติดกันเป็นปลาท่องโก๋ตลอดทั้งงาน
ท่าทางลำบากใจของเธอทำให้ประพนธ์เอ่ยปากพูดกับเธอก่อน
“มีอะไรหรอครับ คุณนวพรรษ”
“พี่เนย์อยากพบคุณน่ะค่ะ”
นวพรรษยอมเอ่ยปากพูด สายตาก็เหลือบมองกันย์ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆเกตุแก้ว
“พี่สาวคุณเป็นคนไล่ผมออกมาเอง”
ประพนธ์เริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา
“เธอไล่ให้คุณมา แล้วคุณก็ทิ้งเธอมา”
นวพรรษมองจ้องหน้าประพนธ์ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่พอใจ
“ผม..ผม..”
ประพนธ์ลำบากใจที่จะพูดอะไรออกมา
“อยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
กันย์ตัดสินใจพูดขึ้นมาด้วยความเย็นชา นวพรรษหันไปมองหน้าเขาตาเขม็ง
“ผมปล่อยให้พี่สาวคุณครอบครองผู้ชายคนนี้นานเกินไปแล้ว ภรรยาที่แต่งงานกันแค่ในนาม
มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับชีวิตพวกเราขนาดนั้นหรอก อีกไม่นานหรอก พี่สาวคุณ
จะต้องได้รับบทเรียนราคาแพง”
กันย์มองจ้องหน้านวพรรษด้วยความเย็นชาไม่ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา
“คุณมันใจร้าย ใจดำ”
นวพรรษผลักอกกันย์อย่างหมดความอดทน ก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายเซถลาจะล้มลงเอง
กันย์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ระวังครับ!!”
ประพนธ์ถลาเข้าไปประคองร่างของหญิงสาวท้องโตไว้ในอ้อมแขน นวพรรษกำเสื้อของประพนธ์
เอาไว้แน่นหนา โกรธเกลียดในสิ่งที่กันย์ทำกับเธอ ก่อนจะหันมาสบตากับประพนธ์
และพูดบางอย่างกับเขา
“มันอาจจะยากสำหรับคุณ ที่จะต้องพูดความจริงให้ใครต่อใครฟังว่าคุณกับพี่เนย์มีความสัมพันธ์
อะไรกันยังไง แต่ฉันหวังว่าคุณจะเป็นลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับความจริงและหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเราทุกคน”
นวพรรษหันไปมองหน้าเกตุแก้วอย่างมีความหมาย
“คุณ..กับเธอ...”
เกตุแก้วยืนนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก มองจ้องหน้าประพนธ์อย่างต้องการคำอธิบาย
“ผมผิดไปแล้ว”
ประพนธ์คว้ามือเกตุแก้วมากุมเอาไว้ ท่าทางทุกข์ทรมานจะเป็นจะตายของเขามันบอก
ได้อย่างชัดเจนว่าเขารักเกตุแก้วมากมายขนาดไหน
“เพี๊ยะ”
เกตุแก้วตบหน้าประพนธ์เต็มแรงทั้งน้ำตา คำว่าไม่เคยแตะต้องที่ประพนธ์เฝ้ากรอกหูเธอ
มาตลอดมันเป็นแค่เรื่องโกหกที่เขาพูดเพื่อให้เธอตายใจ
“ไปคุยกันที่อื่น”
กันย์รากทั้งประพนธ์และเกตุแก้วออกไปจากบริเวณงานเลี้ยงเพื่อป้องกันปัญหาต่างๆที่จะตามมา
****************************************************************
.............กันย์ยืนมองเกตุแก้วกับประพนธ์ยืนทะเลาะกันอยู่หลังบ้านด้วยหัวใจที่แสนปวดร้าว
ถ้าเขาไม่ทำนวพรรษท้อง ป่านนี้ประพนธ์คงลงเอยกับเกตุแก้วไปแล้ว
“ถ้าวันนั้นผมไม่ทำชั่วๆกับคุณ คนที่ผมรักก็คงไม่ต้องมาพบเจอกับเรื่องร้ายๆแบบนี้”
กันย์พูดกับนวพรรษที่ยืนนิ่งงันอยู่ข้างๆเขา
“ฉันมีเรื่องจะถามคุณ ฉันขอร้องให้คุณพูดความจริง”
นวพรรษเงยหน้ามองชายหนุ่มรูปหล่อที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ กันย์ไม่พูดอะไร เขาได้แต่ยืนรับฟัง
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับฉันกับเด็กคนนี้”
นวพรรษพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาเอ่อไหลออกมาอาบสองแก้ม นานมากแล้วที่เธอได้แต่
เฝ้าถามตัวเองว่าทำไม เพราะอะไร ทำไมกันย์ถึงไม่ยอมรับเธอ
“ผมไม่ได้รักคุณ...ผมไม่อยากมีครอบครัว...ผมมีคนอื่นอยู่ในใจแล้ว...ผมไม่ใช่คนดี...
ผมเป็นพ่อใครไม่ได้.......สุดท้ายแล้วคนที่จะต้องทรมานที่สุดก็คือ...ผม...คุณ....
แล้วก็เด็กที่กำลังจะเกิดมา”
กันย์หันไปมองหน้านวพรรษที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความสงสารจับหัวใจ
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยรู้สึกสงสารหรือเห็นใจเธอ แต่ตอนนี้ทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอหัวใจของเขา
มันมีแต่ความเจ็บปวดเสียใจ
“คุณคงไม่เคยรู้ ว่ามากแค่ไหนที่คุณทำให้ฉันเสียใจ ฉันได้รู้ว่าความเจ็บปวดทุกข์ทรมานจริงๆ
มันเป็นยังไงก็เพราะคุณ คุณทำให้ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะทุกคน
ที่รักฉัน ป่านนี้ฉันคงตายไปนานแล้ว”
นวพรรษกัดฟันพูดทั้งน้ำตา พยายามที่จะหยุดร้องไห้ แต่เธอก็ทำไมได้เลย
“ถ้าผมรู้ว่าเรื่องที่ผมทำมันจะส่งผลร้ายแรงกับชีวิตของเราทุกคนขนาดนี้ วันนั้นผมจะไม่มีวัน
แตะต้องตัวคุณ หรือไม่ก็วันนั้น วันที่ผมรู้ว่าคุณกำลังตั้งท้อง ผมคงยอมแต่งงานกับคุณไปแล้ว”
กันย์พูดความจริงในใจเขาออกมาอย่างไม่มีปิดบัง
“ไม่ว่าจะยังไง คุณก็ทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นที่ไม่ใช่เราสองคนแม่ลูกอยู่ดี พอกันที
กับการทนทุกข์ทรมาน เรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อไป ก็ขอให้ฟ้าเป็นผู้กำหนด ฉันยอมแพ้แล้ว
ทั้งกับพี่เนย์ กับคุณแล้วก็ทุกๆเรื่องที่กำลังจะผ่านเข้ามา”
นวพรรษหยุดร้องไห้ ยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำตาอีกครั้ง ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าเธอจะไม่มีวัน
หันหลังกลับและจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อความสุขของทุกคนที่รักเธอ
****************************************************************
.............เกตุแก้วเดินหนีจากประพนธ์และรีบร้อนเดินจากไปด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด
เธอหมดความอดทนแล้วกับการเป็นคนดีที่มีแต่เสียใจกับเสียใจ
“เกิดอะไรขึ้น”
กันย์คว้าข้อมือประพนธ์ที่กำลังจะวิ่งตามเกตุแก้วไป
“เกตุสิพี่ กำลังจะไปตามหาภคพร เค้าอยากเคลียร์กับเธอ รีบตามไปเร็ว”
ประพนธ์พูดหน้าตาเลิ่กลั่ก กันย์ผลักอกเขาเอาไว้ ก่อนจะชกเขาไปเต็มแรงที่ดั้งจมูกจนชายหนุ่ม
เลือดไหลกลบปาก
“โทษฐานที่นายกล้านอกใจน้องสาวฉัน จนกว่าจะเคลียร์เรื่องพวกบ้าๆพวกนี้จบ
อย่าหวังว่าจะได้เข้าใกล้เกตุแก้วอีก”
กันย์ชี้หน้าประพนธ์อย่างเอาผิด ก่อนจะรีบร้อนวิ่งตามเกตุแก้วไป
“รีบตามไปค่ะ พี่เนย์เมาไม่รู้เรื่องเลย เคลียร์กันตอนนี้ไม่ดีแน่”
นวพรรษเสียงดังใส่ประพนธ์ ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบร้อนวิ่งตามกันย์ไปติดๆด้วยความร้อนใจ
****************************************************************
อยากได้คอมเม้น!! เพื่อนๆช่วยทิ้งคอมเม้น ติชม ชอบไม่ชอบตัวละครตัวไหน เพราะอะไร ยังไง
ทิ้งข้อความเม้นให้เราบ้างก็ดีนะคะ เราจะได้เอาไว้ฟินและพัฒนาฝีมือการเขียนของตัวเองต่อไป ^_^
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ส.ค. 2556, 21:59:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ส.ค. 2556, 21:59:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1309
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 28 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 30 >> |
namzuza 20 ส.ค. 2556, 23:42:24 น.
ดีใจวันนี้ได้อ่านเนย์แล้ว
เราเข้ามารออ่านทุกวันเลยนะค่ะ ติดตามอยู่นะค่ะ
เจ็บปวดแทนทุกคนจริงๆ
ดีใจวันนี้ได้อ่านเนย์แล้วเราเข้ามารออ่านทุกวันเลยนะค่ะ ติดตามอยู่นะค่ะ
เจ็บปวดแทนทุกคนจริงๆ