ซาตานจำแลง
‘สหภาพ’ ชายหนุ่มผู้มี ‘ไฟแค้น’ที่ฝังรากลึกอยู่ในจิตใจมานานนับสิบปีเพื่อรอคอยโอกาสเหมาะสมกับการกลับมาเอาคืนจากคนที่ทำร้ายเขาและครอบครัวเมื่อวัยเด็ก แต่แล้ว ‘ไฟแค้น’ ก็กลับกลายเป็นดาบสองคมทิ่มแทงให้เขาต้องเจ็บช้ำ เมื่อต้องมาพบกับ
‘พิมมาดา’ ผู้เปรียบเสมือนสายน้ำ ที่อาจจะมาราดรดให้ ‘ไฟแค้น’ ในใจเขามอดดับลงไปได้ หรือไม่น้ำอันฉ่ำเย็นอาจจะแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเดือดขึ้นมาแทนเมื่อถูกต้มครั้งแล้วครั้งเล่า
เขาจะต้องเจ็บช้ำเพราะความ ‘ทรนง’ และ ‘ไฟแค้น’ ที่สุมอกหรือไม่ แล้วสายน้ำอย่างเธอจะช่วยเขาไว้ได้บ้างไหม ชีวิตในบั้นปลายของคนทั้งคู่จะพานพบความสุขหรือความสูญเสีย ‘ซาตานจำแลง’ มีคำตอบรอให้คุณค้นหาแล้ว
Tags: พระเอกโหดมากกกกกกกกก นางเอกน่าสงสารมากกกกกกกกก
ตอน: อิสระที่หลุดลอยอีกครั้ง
“ว๊าย! ว๊าย! ว๊าย! ว๊าย! ว๊าย!”
ร้องจนสุดเสียงด้วยความตกใจ เมื่อวิ่ง ๆ ไปแล้วเท้าเหยียบกับใบไม้แห้งที่กองทับถมกันจนหนา ร่างเล็ก ๆ ลื่นแล้วล้มกลิ้งลงตามทางลาดชัน เสียงร้องทำให้คนที่วิ่งตามมารีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น และมาทันได้เห็นนักโทษสาวกำลังกลิ้งไปตามทางแล้วหยุดอยู่กับโคลนต้นไม้ใหญ่ เขาจึงรีบวิ่งออกไปอีกทาง อาการจุกและเจ็บเกิดขึ้นกับคนที่พยายามดึงตัวให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก มือคว้ากิ่งไม้เพื่อช่วยให้ลุกได้เร็วขึ้น ยังไม่ทันได้หายเหนื่อยก็เห็นเขาวิ่งมาอีกทางแล้ว ไม่มั่นใจสักนิดว่าจะหนีได้สักกี่น้ำ แต่ก็ขอให้ได้หนี
“หยุดนะคุณเนย ผมบอกให้หยุด คุณกำลังทำให้โกรธนะ คุณจำไม่ได้เหรอว่าถ้าผมโกรธแล้วคุณจะเจอกับอะไร” เสียงร้องตามหลังมาเธอไม่สนใจเอาเข้าหูยังคงวิ่งไปเรื่อย ๆ
“ผมบอกให้หยุดไง คิดเหรอว่าจะหนีได้ง่าย ๆ”
“ว๊าย! ปล่อยฉันนะ ปล่อย!” เมื่อเขาวิ่งมาทันคว้าแขนเอาไว้ได้ เธอสะบัดจนหลุดและวิ่งไปอีก แต่ไปได้ไม่กี่ก้าวก็สะดุดล้มลง เขาจึงมาทันได้คว้าเอาข้อเท้าเธอไว้ และลากเข้าไปหาตัวเขา
“จะไปไหน! มานี่!”
“ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่อย นี่ ๆ ปล่อย นี่ ๆ”
มือคว้าไปได้ท่อนไม้ขนาดพอเหมาะ แล้วรีบฟาดใส่เขา แต่ก็มีแขนแข็งแรงยกขึ้นมากันไว้ แม้จะเจ็บแต่ก็จำต้องอดทน ไม้ท่อนเดิมจึงฟาดใส่อีก แต่ครั้งนี้ไม้ถึงกับหักครึ่ง เพราะเป็นเพียงไม้ผุ ๆ เท่านั้น
“มานี่! อยากกลับไปหาพ่อชั่ว ๆ ของคุณมากนักใช่มั้ย! ได้! เดี๋ยวผมจะจัดให้ รับรองพวกคนได้พบกันแน่!”
เน้นเสียงหนัก ๆ ปั้นหน้าดุ ๆ แล้วลากแขนเล็กเดินออกจากป่าด้วยความเร็ว ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอีกคนจะล้มลุกคลุกคลานแค่ไหน
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ ทำไมต้องกระชากด้วย!”
แต่เขาหรือจะสนใจ มิหนำซ้ำกลับกระชากลากถูกเดินเร็วกว่าเดิมอีก สามารถและทุกคนได้แต่ยืนมองเจ้านายหนุ่มลากนักโทษสาวเข้ามาในบริเวณบ้านด้วยความรู้สึกสงสารไม่แพ้กัน แต่ไม่มีใครกล้าห้ามปรามสักคนเดียว
“ปล่อยฉันนะ โอ๊ย! ปล่อย ไอ้บ้า ไอ้คนป่าเถื่อน ไอ้บ้า!”
“บ้าเหรอ! คุณกล้าด่าผัวว่าบ้าเหรอ ได้!” แทนการจะลากขึ้นบันไดบ้าน เขากลับเปลี่ยนใจลากไปที่ตุ่มน้ำใหญ่ข้างบันไดแทน แม้เธอนะขัดขืนแค่ไหนก็ไม่อาจทานแรงอันมหึมาได้
“ว๊าย! ปล่อยฉันนะ” ความโกรธทำให้เขาตักน้ำในตุ่มเทรดนักโทษตั้งแต่หัวจรดเท้านับสิบ ๆ ขัน จนแทบจะหายใจไม่ทัน ทั้งไอทั้งสำลักสลับกันไป เอี้ยงยืนมองอยู่ถึงกับน้ำตาตกด้วยความสงสาร
“หายบ้าพอหรือยัง!” เสียงตะคอกใส่หน้าด้วยความโกรธที่ทำให้เขาต้องเหนื่อยวิ่งไล่ล่า
“ออกไปให้พ้นนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันเกลียดคุณ ไอ้คนป่าเถื่อน คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย รังแกผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ ฉันเกลียด...” มือหนาบีบไปกับแก้มสองข้างจนคนที่กำลังจะอ้าปากด่าทอรู้สึกเจ็บ และไม่สามารถเปล่งเสียงใด ๆ ออกมาได้อีก
“ผมบอกให้หยุด อย่าคิดมาลองดีกับผม ไม่อย่างนั้นคุณจะเจอเรื่องน่าอับอายยิ่งกว่านี้ และอย่ามาบังอาจคิดว่าการที่คุณโชคดีได้เป็นนางบำเรอผมแล้ว จะทำให้ผมไม่กล้าทำอะไร เพราะนั่นคือความคิดที่ผิดถนัด ต่อไปถ้าคุณยังคิดหนีแบบนี้อีก ผมจะแสดงบทผัวป่าเถื่อนให้คนทั้งบ้านได้ดูเป็นขวัญตาเลย ถ้าไม่เชื่ออยากลองก็เชิญ จะได้รู้ว่าผมเป็นคนรักษาคำพูดมากแค่ไหน จำเอาไว้ อย่าได้คิดมาลองดีกับผม เพราะผมไม่มีวันปราณีให้กับคนชั่ว ๆ อย่างพวกคุณ”
สบัดมือจากดวงหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเพราะความเจ็บที่ถูกเขาบีบจนแก้มช้ำ สายตาของเธอจ้องมองไปหาเขาด้วยความเกลียดชังจนคนรอบข้างดูออกโดยไม่ต้องคิดนาน
“บัวผันพาขึ้นไปข้างบน และจับอาบน้ำใหม่ด้วย อีกสิบนาทีถ้าฉันขึ้นไปแล้วยังอยู่ในสภาพนี้ ฉันจะจัดการทั้งสองคน”
บัวผันรีบวิ่งไปประคองคนเปียกโชกทั้งตัวด้วยอาการหวาดกลัวในอารมณ์เจ้านายหนุ่ม ที่เดินเข้าห้องตัวเองโดยไม่ได้หันไปมองเอี้ยงกับสามารถซึ่งยังคงยืนมองตามหลังเขาอย่างคนไม่เข้าใจในพฤติกรรมอันป่าเถื่อนแบบนี้
“เฮ้อ! สงสารคุณเนยจังเลยนะ ทำไมคุณภาพถึงได้อารมณ์ร้ายขนาดนี้ก็ไม่รู้” เอี้ยงรู้สึกอัดอั้นกับการกระทำที่แทบไม่เคยเห็นมาก่อนเลย สามารถหันไปมองแล้วยิ้มให้อย่างล้อเลียน
“ผมว่าป้าสงสารตัวเองดีกว่า ทำอีท่าไหนถึงให้คุณเนยหนีได้ ดีเท่าไหนแล้วที่ผมกับคุณแพทยังไม่ได้ออกบ้าน” เพราะสองคนไปวิ่งออกกำลังกายตามชายหาด เสร็จก็เดินสำรวจที่ทางแถวนั้นจนสาย พอสหภาพโทรมาหาเอี้ยงจะให้ตั้งโต๊ะอาหารรอเลย ถึงได้รู้ว่านักโทษกำลังหลบหนี
“คุณภาพจะดุจะด่าป้าก็ได้นะคะ ป้าไม่ว่าหรอก แต่ป้าสงสารคุณเนยนี่คะ แกทำอะไรผิดนักหนาถึงต้องทำขนาดนี้ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากกันก็ได้ ถ้าพ่อแม่แกรู้ว่าลูกถูกเอามาทำปู้ย้ำปู้ยีแบบนี้ เขาจะคิดยังไงคะ” เอี้ยงรีบออกตัวเมื่อเขากลับลงมาในเสื้อผ้าชุดใหม่พร้อมอาการสงบต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง เขาหันไปมองคนพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ผมจะดีใจมาก ถ้าไอ้พวกนั้นรู้ว่าลูกมันกำลังเจอกับอะไร และต่อไปนี้ผมขอห้ามไม่ให้ป้าทำสิ่งที่ผมไม่สั่ง อย่างเรื่องเมื่อเช้าเป็นต้น ป้าไม่เห็นเหรอครับ ว่าทำดีด้วยแล้วต้องเจอกับอะไร ผมจะบอกให้นะครับ สัญชาติงูเห่าเป็นยังไง คนพวกนี้ก็ไม่ได้ต่างกันหรอก เราทำดีด้วยแค่ไหน พวกมันก็พร้อมจะแว้งกัดได้ตลอดเวลา ถ้าไม่อยากให้ผมโกรธแบบนี้ ห้ามป้าไปปราณีเขาเด็ดขาด”
แม้จะเกรง ๆ ป้าผู้ชุบเลี้ยงมาบ้าง แต่เขาก็ไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางแผนการได้เด็ดขาด สามารถจึงเลือกจะนั่งรอเจ้านายที่โต๊ะอาหารเงียบ ๆ แม้ท้องจะหิวเพราะสายมากแล้ว แต่ก็ไม่กล้าลงมือก่อน
“บัวผัน ตักข้าวได้ ต่อไปนี้ ถ้ามีอะไรให้โทรหาฉันโดยตรง” เขาเองก็หิวไม่น้อย จึงตัดบทและเดินไปนั่งใกล้ ๆ สามารถ ส่วนป้าเอี้ยงก็แอบงอนเจ้านายหนุ่มอยู่บ้าง แต่ไม่อยากพูดอะไรจึงเดินเข้าครัวเฉย ๆ
“ติดต่อนายจักรภพได้เลยนะ บอกว่าเราจะขอซื้อหุ้นทั้งหมดที่มี หรือไม่ก็ส่วนที่เป็นของมันคนเดียวก่อน”
เขาสั่งงานไปด้วยขณะตักอาหารเข้าปาก สามารถนั่งฟังและคิดตาม
“แล้วถ้าเขาไม่ขายล่ะครับ” ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าศัตรูของเจ้านายไม่มีทางขายแน่นอน
“ฉันจะทำให้มันขายให้ได้ ลองติดต่อไปก่อน ได้คำตอบยังไงค่อยว่ากัน พรุ่งนี้ฉันจะเข้าออฟฟิศนะ มีอะไรก็เตรียมไว้เลยจะไปเซ็นให้” ทิ้งงานมาหลายวันอดห่วงไม่ได้
“ครับ” สามารถแค่รับคำสั่งเท่านั้น แล้วจัดการกับอาหารด้วยความหิวต่อ
“เอ้อ! ช่วยหาคนมาอยู่นี่เพิ่มอีกหนึ่งนะ จะได้มาผลัดเวรกันกับกำชัย” รู้ดีว่าเจ้านายห่วงอะไร จึงรับคำโดยไม่ต้องถามมาก และนี่คือสิ่งที่สหภาพชอบในตัวลูกน้องคนนี้
สาวน้อยหน้าใสกับทรวดทรงองเอวอรชร กำลังเยื้องย่างเข้ามาหานายทุนใจป้ำ มือนุ่มนวลคลึงไปตามแขนอย่างเอาอกเอาใจ จักรภพมองไปหาร่องอกที่โผล่พ้นขอบผ้าเช็ดตัวซึ่งคนตรงหน้าห่อกายไว้เพียงเท่านั้น แล้วอารมณ์แห่งตัณหาราคะก็แล่นไปทั่วกายจนต้องดึงเจ้าของเนื้อนวลเข้ามาหาอก ซบหน้าลงไปสูดดมตามเนินขาวอวบอย่างหิวกระหาย
“ป๋าขา อย่าเพิ่งสิคะ ไปอาบน้ำก่อนค่ะ ดูสิคะตัวเหนียวเหนอะอยู่เลย พิ้งกี้ช่วยอาบให้นะคะ”
เสียงออดอ้อนเชิงห้ามปราม แต่ก็ไม่จริงจังถึงขั้นจะหยุดยั้งเขาได้ เพียงมือดึงเบา ๆ ผ้าผ่อนก็หลุดออกจากอก เผยให้เห็นผิวขาวสะอาดสะอ้าน เย้ายวนใจเสือเฒ่าจนทานทนไม่ได้อีกต่อไป
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาห้ามเวลาฉันกำลังจะมีความสุข จำเอาไว้นะสาวน้อย อย่าเสียเวลาอีกเลย ฉันอยากมีขึ้นสวรรค์กับหนูเต็มทีแล้ว” หรือจะพูดให้ถูกเขาอยากจะลิ้มลองของดีที่มีคนจัดหามาให้มากกว่า เพราะอำนาจเงินที่เขามี สาวน้อยคนนี้จึงเข้ามาหาโดยผ่านการเลือกเฟ้นความสาวสดมาให้เป็นอย่างดี
“อ่า...หนูนี่ช่างเนื้อแน่นดีจริง ๆ เลย ไม่เสียแรงที่ฉันทุ่มเงินให้มากกว่าคนอื่น ๆ ไหนช่วยทำให้ฉันมีความสุขสมกับไอ้คนที่ส่งหนูมาหาฉันหน่อยสิ” ว่าแล้วสาวน้อยก็ยินยอมพร้อมใจมอบความสุขให้อย่างไม่เกี่ยงงอน จนชายมากราคะอย่างจักรภพถึงกับครวญครางออกมาด้วยอาการของคนกำลังเปี่ยมล้นไปด้วยสุข
ตี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ไม่วายมีเสียงมือถือก็ดังมารบกวน จนเขาจำต้องกดรับ เพราะกลัวจะเป็นธุระสำคัญ แม้เบอร์ที่โทรมาหาจะไม่คุ้นเลยก็ตามที แต่แล้วเขาก็แทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง เมื่อรับรู้ถึงเรื่องของคนโทรมา
“ผมบอกว่าไม่ขาย ๆ หูแตกหรือไง ห้างผมมันมีอะไรดีนัก ทำไมพวกคุณถึงอยากได้จนตัวสั่นขนาดนี้ ต่อไปไม่ต้องโทรมาหาผมอีกนะ ผมไม่ขาย ชัดมากพอมั้ย” จบคำเขาก็ปิดมือถือด้วยความหัวเสีย
“ใครทำให้ป๋าต้องหน้านิ่วแบบนี้คะ มาค่ะพิ้งกี้จะทำให้ป๋ามีความสุขเอง”
สาวน้อยใช้มือดันให้เขานอนหงายไปกับเตียงแล้วโถมตัวลงไปหาในเวลาไม่นานนัก พร้อมเรียวปากก้มลงไปโลมไล้และดูดดื่มอย่างคนหิวกระหายก็ไม่ปาน เสี่ยเงินหนาแทบสำลักความสุขออกมาเมื่อจังหวะเร่งและรัวของกลีบกุหลาบนุ่มที่ครอบครองกายชาย เสียงร้องครวญครางดังออกมาเมื่อยากจะอดกลั้นเอาไว้ได้ พอ ๆ กับไออุ่นพวยพุ่งจนแทบจะเต็มอุ้งกุหลาบ แล้วถูกระบายลงไปกับหน้าท้องที่ยืดยุบขึ้นลงตามจึงหวะหายใจของเฒ่าตัณหากลับ มันช่างสุขสมชนิดที่เขาแทบจะไม่เคยพานพบมาจากสาวไหนมาก่อนเลย สุขจนเขาลืมความขุ่นเคืองใด ๆ
ร้องจนสุดเสียงด้วยความตกใจ เมื่อวิ่ง ๆ ไปแล้วเท้าเหยียบกับใบไม้แห้งที่กองทับถมกันจนหนา ร่างเล็ก ๆ ลื่นแล้วล้มกลิ้งลงตามทางลาดชัน เสียงร้องทำให้คนที่วิ่งตามมารีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น และมาทันได้เห็นนักโทษสาวกำลังกลิ้งไปตามทางแล้วหยุดอยู่กับโคลนต้นไม้ใหญ่ เขาจึงรีบวิ่งออกไปอีกทาง อาการจุกและเจ็บเกิดขึ้นกับคนที่พยายามดึงตัวให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก มือคว้ากิ่งไม้เพื่อช่วยให้ลุกได้เร็วขึ้น ยังไม่ทันได้หายเหนื่อยก็เห็นเขาวิ่งมาอีกทางแล้ว ไม่มั่นใจสักนิดว่าจะหนีได้สักกี่น้ำ แต่ก็ขอให้ได้หนี
“หยุดนะคุณเนย ผมบอกให้หยุด คุณกำลังทำให้โกรธนะ คุณจำไม่ได้เหรอว่าถ้าผมโกรธแล้วคุณจะเจอกับอะไร” เสียงร้องตามหลังมาเธอไม่สนใจเอาเข้าหูยังคงวิ่งไปเรื่อย ๆ
“ผมบอกให้หยุดไง คิดเหรอว่าจะหนีได้ง่าย ๆ”
“ว๊าย! ปล่อยฉันนะ ปล่อย!” เมื่อเขาวิ่งมาทันคว้าแขนเอาไว้ได้ เธอสะบัดจนหลุดและวิ่งไปอีก แต่ไปได้ไม่กี่ก้าวก็สะดุดล้มลง เขาจึงมาทันได้คว้าเอาข้อเท้าเธอไว้ และลากเข้าไปหาตัวเขา
“จะไปไหน! มานี่!”
“ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่อย นี่ ๆ ปล่อย นี่ ๆ”
มือคว้าไปได้ท่อนไม้ขนาดพอเหมาะ แล้วรีบฟาดใส่เขา แต่ก็มีแขนแข็งแรงยกขึ้นมากันไว้ แม้จะเจ็บแต่ก็จำต้องอดทน ไม้ท่อนเดิมจึงฟาดใส่อีก แต่ครั้งนี้ไม้ถึงกับหักครึ่ง เพราะเป็นเพียงไม้ผุ ๆ เท่านั้น
“มานี่! อยากกลับไปหาพ่อชั่ว ๆ ของคุณมากนักใช่มั้ย! ได้! เดี๋ยวผมจะจัดให้ รับรองพวกคนได้พบกันแน่!”
เน้นเสียงหนัก ๆ ปั้นหน้าดุ ๆ แล้วลากแขนเล็กเดินออกจากป่าด้วยความเร็ว ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอีกคนจะล้มลุกคลุกคลานแค่ไหน
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ ทำไมต้องกระชากด้วย!”
แต่เขาหรือจะสนใจ มิหนำซ้ำกลับกระชากลากถูกเดินเร็วกว่าเดิมอีก สามารถและทุกคนได้แต่ยืนมองเจ้านายหนุ่มลากนักโทษสาวเข้ามาในบริเวณบ้านด้วยความรู้สึกสงสารไม่แพ้กัน แต่ไม่มีใครกล้าห้ามปรามสักคนเดียว
“ปล่อยฉันนะ โอ๊ย! ปล่อย ไอ้บ้า ไอ้คนป่าเถื่อน ไอ้บ้า!”
“บ้าเหรอ! คุณกล้าด่าผัวว่าบ้าเหรอ ได้!” แทนการจะลากขึ้นบันไดบ้าน เขากลับเปลี่ยนใจลากไปที่ตุ่มน้ำใหญ่ข้างบันไดแทน แม้เธอนะขัดขืนแค่ไหนก็ไม่อาจทานแรงอันมหึมาได้
“ว๊าย! ปล่อยฉันนะ” ความโกรธทำให้เขาตักน้ำในตุ่มเทรดนักโทษตั้งแต่หัวจรดเท้านับสิบ ๆ ขัน จนแทบจะหายใจไม่ทัน ทั้งไอทั้งสำลักสลับกันไป เอี้ยงยืนมองอยู่ถึงกับน้ำตาตกด้วยความสงสาร
“หายบ้าพอหรือยัง!” เสียงตะคอกใส่หน้าด้วยความโกรธที่ทำให้เขาต้องเหนื่อยวิ่งไล่ล่า
“ออกไปให้พ้นนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันเกลียดคุณ ไอ้คนป่าเถื่อน คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย รังแกผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ ฉันเกลียด...” มือหนาบีบไปกับแก้มสองข้างจนคนที่กำลังจะอ้าปากด่าทอรู้สึกเจ็บ และไม่สามารถเปล่งเสียงใด ๆ ออกมาได้อีก
“ผมบอกให้หยุด อย่าคิดมาลองดีกับผม ไม่อย่างนั้นคุณจะเจอเรื่องน่าอับอายยิ่งกว่านี้ และอย่ามาบังอาจคิดว่าการที่คุณโชคดีได้เป็นนางบำเรอผมแล้ว จะทำให้ผมไม่กล้าทำอะไร เพราะนั่นคือความคิดที่ผิดถนัด ต่อไปถ้าคุณยังคิดหนีแบบนี้อีก ผมจะแสดงบทผัวป่าเถื่อนให้คนทั้งบ้านได้ดูเป็นขวัญตาเลย ถ้าไม่เชื่ออยากลองก็เชิญ จะได้รู้ว่าผมเป็นคนรักษาคำพูดมากแค่ไหน จำเอาไว้ อย่าได้คิดมาลองดีกับผม เพราะผมไม่มีวันปราณีให้กับคนชั่ว ๆ อย่างพวกคุณ”
สบัดมือจากดวงหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเพราะความเจ็บที่ถูกเขาบีบจนแก้มช้ำ สายตาของเธอจ้องมองไปหาเขาด้วยความเกลียดชังจนคนรอบข้างดูออกโดยไม่ต้องคิดนาน
“บัวผันพาขึ้นไปข้างบน และจับอาบน้ำใหม่ด้วย อีกสิบนาทีถ้าฉันขึ้นไปแล้วยังอยู่ในสภาพนี้ ฉันจะจัดการทั้งสองคน”
บัวผันรีบวิ่งไปประคองคนเปียกโชกทั้งตัวด้วยอาการหวาดกลัวในอารมณ์เจ้านายหนุ่ม ที่เดินเข้าห้องตัวเองโดยไม่ได้หันไปมองเอี้ยงกับสามารถซึ่งยังคงยืนมองตามหลังเขาอย่างคนไม่เข้าใจในพฤติกรรมอันป่าเถื่อนแบบนี้
“เฮ้อ! สงสารคุณเนยจังเลยนะ ทำไมคุณภาพถึงได้อารมณ์ร้ายขนาดนี้ก็ไม่รู้” เอี้ยงรู้สึกอัดอั้นกับการกระทำที่แทบไม่เคยเห็นมาก่อนเลย สามารถหันไปมองแล้วยิ้มให้อย่างล้อเลียน
“ผมว่าป้าสงสารตัวเองดีกว่า ทำอีท่าไหนถึงให้คุณเนยหนีได้ ดีเท่าไหนแล้วที่ผมกับคุณแพทยังไม่ได้ออกบ้าน” เพราะสองคนไปวิ่งออกกำลังกายตามชายหาด เสร็จก็เดินสำรวจที่ทางแถวนั้นจนสาย พอสหภาพโทรมาหาเอี้ยงจะให้ตั้งโต๊ะอาหารรอเลย ถึงได้รู้ว่านักโทษกำลังหลบหนี
“คุณภาพจะดุจะด่าป้าก็ได้นะคะ ป้าไม่ว่าหรอก แต่ป้าสงสารคุณเนยนี่คะ แกทำอะไรผิดนักหนาถึงต้องทำขนาดนี้ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากกันก็ได้ ถ้าพ่อแม่แกรู้ว่าลูกถูกเอามาทำปู้ย้ำปู้ยีแบบนี้ เขาจะคิดยังไงคะ” เอี้ยงรีบออกตัวเมื่อเขากลับลงมาในเสื้อผ้าชุดใหม่พร้อมอาการสงบต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง เขาหันไปมองคนพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ผมจะดีใจมาก ถ้าไอ้พวกนั้นรู้ว่าลูกมันกำลังเจอกับอะไร และต่อไปนี้ผมขอห้ามไม่ให้ป้าทำสิ่งที่ผมไม่สั่ง อย่างเรื่องเมื่อเช้าเป็นต้น ป้าไม่เห็นเหรอครับ ว่าทำดีด้วยแล้วต้องเจอกับอะไร ผมจะบอกให้นะครับ สัญชาติงูเห่าเป็นยังไง คนพวกนี้ก็ไม่ได้ต่างกันหรอก เราทำดีด้วยแค่ไหน พวกมันก็พร้อมจะแว้งกัดได้ตลอดเวลา ถ้าไม่อยากให้ผมโกรธแบบนี้ ห้ามป้าไปปราณีเขาเด็ดขาด”
แม้จะเกรง ๆ ป้าผู้ชุบเลี้ยงมาบ้าง แต่เขาก็ไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางแผนการได้เด็ดขาด สามารถจึงเลือกจะนั่งรอเจ้านายที่โต๊ะอาหารเงียบ ๆ แม้ท้องจะหิวเพราะสายมากแล้ว แต่ก็ไม่กล้าลงมือก่อน
“บัวผัน ตักข้าวได้ ต่อไปนี้ ถ้ามีอะไรให้โทรหาฉันโดยตรง” เขาเองก็หิวไม่น้อย จึงตัดบทและเดินไปนั่งใกล้ ๆ สามารถ ส่วนป้าเอี้ยงก็แอบงอนเจ้านายหนุ่มอยู่บ้าง แต่ไม่อยากพูดอะไรจึงเดินเข้าครัวเฉย ๆ
“ติดต่อนายจักรภพได้เลยนะ บอกว่าเราจะขอซื้อหุ้นทั้งหมดที่มี หรือไม่ก็ส่วนที่เป็นของมันคนเดียวก่อน”
เขาสั่งงานไปด้วยขณะตักอาหารเข้าปาก สามารถนั่งฟังและคิดตาม
“แล้วถ้าเขาไม่ขายล่ะครับ” ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าศัตรูของเจ้านายไม่มีทางขายแน่นอน
“ฉันจะทำให้มันขายให้ได้ ลองติดต่อไปก่อน ได้คำตอบยังไงค่อยว่ากัน พรุ่งนี้ฉันจะเข้าออฟฟิศนะ มีอะไรก็เตรียมไว้เลยจะไปเซ็นให้” ทิ้งงานมาหลายวันอดห่วงไม่ได้
“ครับ” สามารถแค่รับคำสั่งเท่านั้น แล้วจัดการกับอาหารด้วยความหิวต่อ
“เอ้อ! ช่วยหาคนมาอยู่นี่เพิ่มอีกหนึ่งนะ จะได้มาผลัดเวรกันกับกำชัย” รู้ดีว่าเจ้านายห่วงอะไร จึงรับคำโดยไม่ต้องถามมาก และนี่คือสิ่งที่สหภาพชอบในตัวลูกน้องคนนี้
สาวน้อยหน้าใสกับทรวดทรงองเอวอรชร กำลังเยื้องย่างเข้ามาหานายทุนใจป้ำ มือนุ่มนวลคลึงไปตามแขนอย่างเอาอกเอาใจ จักรภพมองไปหาร่องอกที่โผล่พ้นขอบผ้าเช็ดตัวซึ่งคนตรงหน้าห่อกายไว้เพียงเท่านั้น แล้วอารมณ์แห่งตัณหาราคะก็แล่นไปทั่วกายจนต้องดึงเจ้าของเนื้อนวลเข้ามาหาอก ซบหน้าลงไปสูดดมตามเนินขาวอวบอย่างหิวกระหาย
“ป๋าขา อย่าเพิ่งสิคะ ไปอาบน้ำก่อนค่ะ ดูสิคะตัวเหนียวเหนอะอยู่เลย พิ้งกี้ช่วยอาบให้นะคะ”
เสียงออดอ้อนเชิงห้ามปราม แต่ก็ไม่จริงจังถึงขั้นจะหยุดยั้งเขาได้ เพียงมือดึงเบา ๆ ผ้าผ่อนก็หลุดออกจากอก เผยให้เห็นผิวขาวสะอาดสะอ้าน เย้ายวนใจเสือเฒ่าจนทานทนไม่ได้อีกต่อไป
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาห้ามเวลาฉันกำลังจะมีความสุข จำเอาไว้นะสาวน้อย อย่าเสียเวลาอีกเลย ฉันอยากมีขึ้นสวรรค์กับหนูเต็มทีแล้ว” หรือจะพูดให้ถูกเขาอยากจะลิ้มลองของดีที่มีคนจัดหามาให้มากกว่า เพราะอำนาจเงินที่เขามี สาวน้อยคนนี้จึงเข้ามาหาโดยผ่านการเลือกเฟ้นความสาวสดมาให้เป็นอย่างดี
“อ่า...หนูนี่ช่างเนื้อแน่นดีจริง ๆ เลย ไม่เสียแรงที่ฉันทุ่มเงินให้มากกว่าคนอื่น ๆ ไหนช่วยทำให้ฉันมีความสุขสมกับไอ้คนที่ส่งหนูมาหาฉันหน่อยสิ” ว่าแล้วสาวน้อยก็ยินยอมพร้อมใจมอบความสุขให้อย่างไม่เกี่ยงงอน จนชายมากราคะอย่างจักรภพถึงกับครวญครางออกมาด้วยอาการของคนกำลังเปี่ยมล้นไปด้วยสุข
ตี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ไม่วายมีเสียงมือถือก็ดังมารบกวน จนเขาจำต้องกดรับ เพราะกลัวจะเป็นธุระสำคัญ แม้เบอร์ที่โทรมาหาจะไม่คุ้นเลยก็ตามที แต่แล้วเขาก็แทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง เมื่อรับรู้ถึงเรื่องของคนโทรมา
“ผมบอกว่าไม่ขาย ๆ หูแตกหรือไง ห้างผมมันมีอะไรดีนัก ทำไมพวกคุณถึงอยากได้จนตัวสั่นขนาดนี้ ต่อไปไม่ต้องโทรมาหาผมอีกนะ ผมไม่ขาย ชัดมากพอมั้ย” จบคำเขาก็ปิดมือถือด้วยความหัวเสีย
“ใครทำให้ป๋าต้องหน้านิ่วแบบนี้คะ มาค่ะพิ้งกี้จะทำให้ป๋ามีความสุขเอง”
สาวน้อยใช้มือดันให้เขานอนหงายไปกับเตียงแล้วโถมตัวลงไปหาในเวลาไม่นานนัก พร้อมเรียวปากก้มลงไปโลมไล้และดูดดื่มอย่างคนหิวกระหายก็ไม่ปาน เสี่ยเงินหนาแทบสำลักความสุขออกมาเมื่อจังหวะเร่งและรัวของกลีบกุหลาบนุ่มที่ครอบครองกายชาย เสียงร้องครวญครางดังออกมาเมื่อยากจะอดกลั้นเอาไว้ได้ พอ ๆ กับไออุ่นพวยพุ่งจนแทบจะเต็มอุ้งกุหลาบ แล้วถูกระบายลงไปกับหน้าท้องที่ยืดยุบขึ้นลงตามจึงหวะหายใจของเฒ่าตัณหากลับ มันช่างสุขสมชนิดที่เขาแทบจะไม่เคยพานพบมาจากสาวไหนมาก่อนเลย สุขจนเขาลืมความขุ่นเคืองใด ๆ
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ส.ค. 2556, 08:08:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ส.ค. 2556, 08:08:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 2945
| << อีกครั้งที่ต้องดิ้นรนหาอิสระ | โทษของการหลบหนี >> |
alecigor 28 ส.ค. 2556, 10:08:55 น.
เอาโหดเข้าไปอีกตอนง้อเนยจะได้จัดหนัก
เอาโหดเข้าไปอีกตอนง้อเนยจะได้จัดหนัก
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน 29 ส.ค. 2556, 07:29:29 น.
55555555555
เกรงว่าจะมีโหดอีกหลายตอนค่ะ
ยิ้มมมมมมมมมมมมมม
55555555555
เกรงว่าจะมีโหดอีกหลายตอนค่ะ
ยิ้มมมมมมมมมมมมมม