~AMHARA~ สุดปลายทางที่...ความรัก
“ที่ตะวันลาลับสายน้ำ...
ณ. จุดเริ่มต้นแห่งธารสีน้ำเงินที่เรียกว่าบลูไนล์
แม่น้ำสายหลักที่หลอมรวมก่อเกิดเป็นแม่น้ำไนล์อันแสนกว้างใหญ่ไพศาลแห่งทวีปแอฟริกา
ดินแดนแห่งใบหน้าที่ถูกแสงแดดแผดเผา
ประเทศที่มีมรดกโลกมากถึง 9 แห่ง
ถิ่นกำเนิดทองคำสีดำที่รสชาติอร่อยไม่เป็นสองรองใคร
ประเทศที่แสงอาทิตย์สาดส่องชั่วฤดูกาลนานถึง 13 เดือน”
“สถานที่แห่งนั้นคือ อัมฮารา”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องราวของช่างภาพสาววัยใกล้สามสิบ
ที่ออกตามหานายแพทย์หนุ่มคนรักถึงแดนไกล
ในดินแดนที่เรียกว่า 'อัมฮารา'
ณ. จุดเริ่มต้นแห่งธารสีน้ำเงินที่เรียกว่าบลูไนล์
แม่น้ำสายหลักที่หลอมรวมก่อเกิดเป็นแม่น้ำไนล์อันแสนกว้างใหญ่ไพศาลแห่งทวีปแอฟริกา
ดินแดนแห่งใบหน้าที่ถูกแสงแดดแผดเผา
ประเทศที่มีมรดกโลกมากถึง 9 แห่ง
ถิ่นกำเนิดทองคำสีดำที่รสชาติอร่อยไม่เป็นสองรองใคร
ประเทศที่แสงอาทิตย์สาดส่องชั่วฤดูกาลนานถึง 13 เดือน”
“สถานที่แห่งนั้นคือ อัมฮารา”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องราวของช่างภาพสาววัยใกล้สามสิบ
ที่ออกตามหานายแพทย์หนุ่มคนรักถึงแดนไกล
ในดินแดนที่เรียกว่า 'อัมฮารา'
Tags: AMHARA ,อัมฮารา, เอธิโอเปีย, รักโรแมนติก
ตอน: บทนำ
“ที่ตะวันลาลับสายน้ำ...
ณ. จุดเริ่มต้นแห่งธารสีน้ำเงินที่เรียกว่า..บลูไนล์
แม่น้ำสายหลักที่หลอมรวมก่อเกิดเป็นแม่น้ำไนล์อันแสนกว้างใหญ่ไพศาลแห่งทวีปแอฟริกา
ดินแดนแห่งใบหน้าที่ถูกแสงแดดแผดเผา
ประเทศที่มีมรดกโลกมากถึง 9 แห่ง
ถิ่นกำเนิดทองคำสีดำที่รสชาติอร่อยไม่เป็นสองรองใคร
ประเทศที่แสงอาทิตย์สาดส่องชั่วฤดูกาลนานถึง 13 เดือน”
“สถานที่แห่งนั้นคือ อัมฮารา”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อัมฮารา งั้นรึ โอ้โห โปรไฟล์ล้ำมาก”
หนังสือเล่มบางถูกปิดลงพร้อมแว่นสายตาที่ถูกถอดออกวางอยู่เคียงกันกับหนังสือ
ธารวารี..ขมวดคิ้วมุ่นอย่างอ่อนเพลียพิงพนักเก้าอี้ในศาลาริมน้ำสีขาวในบริเวณบ้านของตน สามชั่วโมงกับการอ่านหนังสือท่องเที่ยวที่แสนสนุกเร้าใจจนแทบจะวางไม่ลง หญิงสาวจ้องมองหน้าปกหนังสือเล่มนั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย ภาพหน้าปกเป็นภาพหุบเขาเขียวขจีตัดกับน้ำตกบลูไนล์ที่ไหลแรง ภาพสวยงามตรงหน้าทำให้อดนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาไม่ได้ บางอย่างที่กำลังดึงดูดใจให้หล่อนต้องไปเยือนสถานที่แห่งนี้สักครั้งให้ได้ในชีวิตนี้ แต่ความคิดที่กำลังเตลิดเปิดเปิงก็ต้องหยุดอยู่เพียงเท่านั้นเมื่อใครบางคนผลักศีรษะหล่อนอย่างแรงจนหน้าแทบจะคะมำ
“อ่านไร..ยัยรี”
ชยานุช..แอร์โฮสเตสสาวสวยเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวของธารวารี เดินอ้อมมานั่นตรงข้ามกับเพื่อนสาวที่กำลังจัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงเหมือนหน้าตาจากการถูกผลักโดยไม่ทันตั้งตัวอยู่เมื่อครู่ก่อนจะคว้าแว่นสายตามาสวมอย่างเคยชิน
“ยัยบ้านุช..แกจะผลักหัวฉันให้กระเด็นไปเลยรึไง เสียทรงหมดผมฉัน ยัยบ้านี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
น้ำเสียงค่อนขอดของเพื่อนรัก ชยานุชถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นหมดสภาพแอร์โฮสเตสสาวแสนสวยลุคระยับแทบจะในทันที แล้วฉวยหนังสือที่วางแน่นิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามขึ้นมาเปิดดูอย่างลวกๆ
“มาเมื่อวาน วันนี้จะมาชวนแกไปกินข้าว ไปมั๊ย มะรืนฉันต้องบินอีกแล้ว คราวนี้ไปฝรั่งเศสเชียวนะแก เอาอะไรมั๊ยจะซื้อมาฝาก หรือจะเอาหนุ่มๆสักคนมาแทนพี่หมอรุจของแก”
หญิงสาวเอ่ยอย่างอารมณ์ดีติดขำขันยามเอ่ยหยอกเพื่อนสาวเรื่องคู่หมั้นหนุ่มที่หายหน้าหายตาไปกว่าสามปี มือบางเปิดหนังสือข้ามหน้าไปมาอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่สีหน้าขี้เล่นเมื่อครู่ก็ค่อยๆเผือดลงตามจำนวนหน้าที่เปิดผ่านไปเรื่อยๆ จนปิดลงแล้วโยนให้ออกห่างตัวอย่างแขยง
“นี่เบาๆหน่อยสิ เพิ่งซื้อมานะเล่มนี้ แกเอาไปคนเดียวเลยหนุ่มๆน่ะ ฉันรักเดียวใจเดียวย่ะ”
ธารวารีหยิบเอาหนังสือที่ถูกโยนไปเกือบสุดมุมโต๊ะขึ้นมาวางถือไว้ก่อนจะโวยเพื่อนรักเบาๆ จนชยานุชถึงกับเบ้หน้าหมั่นไส้
“เออ..แม่ยอดหญิงสุดแสนจะรักเดียวใจเดียว แม่คนแสนดีแฟนหายไปสามปีไม่อิดออดอะไรสักนิด เออแล้วนี่อีก อ่านอะไรของแก ไม่เห็นจะจรรโลง”
ชยานุชเอนกายลงนอนเล่นที่ม้านั่งยาวอีกฝั่งตรงข้ามกัน มือบางเอื้อมเด็ดดอกไม้รังแกใบหญ้าที่ชูช่อไสวใกล้ตาอย่างเพลิดเพลินรอคำตอบอยู่ในที
“อัมฮารา”
ธารวารีตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วลุกไปยืนริมรั้วศาลาริมน้ำ พร้อมทั้งมองหน้าปกหนังสือเล่มนั้นอย่างครุ่นคิด
“ไม่เห็นเคยได้ยิน มันอยู่ส่วนไหนของโลกนะแก”
ชยานุชนั่งรอฟังคำตอบของเพื่อนพลางถือวิสาสะปอกส้มในตะกร้าที่วางอยู่บนโต๊ะกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่แล้วก็ถึงกับต้องสำลักเมื่อได้ฟังคำตอบน้ำเสียงราบเรียบจากเพื่อนรัก ที่เล่าให้ฟังราวกับไม่รู้สึกอะไรเลย
“อยู่แถวๆแอฟริกา ไม่มีทางออกทะเล เป็นประเทศยากจนติดอันดับโลก”
ธารวารีเล่าไปเรื่อยๆ จากที่ได้อ่านเมื่อครู่ยังพอจำได้ น้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ประกายตาแวววาวจนเพื่อนรักไม่ทันได้สังเกตเห็น พอแอร์โฮสเตสสาวสวยได้ฟัง ถึงกับย่นจมูกอย่างนึกแขยงอีกตามเคย
“อ๋อ งั้นก็ความเจริญต่ำกว่ามาตรฐานฉัน ไม่มีทางที่ฉันจะไปบินแถวนั้นแน่ๆ ว่าแต่แกซื้อมาอ่านทำไมอยากไปรึไง”
“อืม..จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ฉันว่าจะไปถ่ายรูปแสดงนิทรรศการคราวหน้า นี่ก็จะครบปีแล้วจากคราวก่อนฉันน่าจะจัดแสดงอีกครั้งได้แล้วเดี๋ยวคนลืม”
“ห๊ะ!! ไอ้ประเทศนี้เนี่ยนะ อย่าไปเลยแก น่ากลัวออกไปฝรั่งเศสกับฉันดีกว่า ที่ถ่ายสวยๆ มุมเก๋ๆมีเยอะกว่าไอ้อะไร ฮารา ฮาราของแกอีก แกมีวีซ่าอยู่นี่นาไปได้เลยไม่ต้องขอแล้ว เอามั๊ยจัดการตั๋วให้”
ชยานุชลุกขึ้นปรี่มาประชิดแล้วเขย่าแขนเพื่อนรักเรียกสติ ชักชวนให้คล้อยตาม แต่ธารวารีส่ายหน้าเบาๆยิ้มให้แต่ไม่คล้อยตาม
“ไม่เอาหรอก ฉันตั้งใจไว้แล้ว ฉันจะไปหาพี่รุจไปขอเขาแต่งงาน อยากไม่มาขอฉันซะทีดีนัก เสร็จแล้วก็จะไปแม่น้ำบลูไนล์ไปถ่ายรูปต้นกำเนิดแม่น้ำไนล์ แล้วก็ไปท่องเที่ยวกับพี่รุจหวานฉ่ำสองคนให้แกอิจฉาเล่น แกไม่ต้องมาทำฉันไขว้เขวเลย”
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน ไม่เก็ทนะ พี่หมอรุจไปเอธิโอเปียตั้งสามปีแล้ว แกบอกจะไปหาเขา แล้วมันอยู่ใกล้กันรึไง ไอ้ประเทศนี้กับที่พี่หมอแกอยู่น่ะ ห๊ะ”
“อ้าวก็ใช่น่ะสิ อัมฮาราน่ะ ก็คือเอธิโอเปียไง”
“ห๊า!! อกอีแป้นจะแตก เพื่อนฉันห้าวจะไปหาแฟนที่เอธิโอเปียคนเดียว แกไม่รู้รึไงว่ามันน่ากลัว”
“จะน่ากลัวแค่ไหนก็ไม่กลัวหรอก ยังไงก็มีพี่รุจอยู่ แกรู้มั๊ย เอธิโอเปียเป็นประเทศที่สวยมากนะดูจากในสารคดีอย่างเดียวไม่ได้หรอกแก ฉันจะต้องไปเห็นกับตาให้ได้เลย แกไม่ต้องมาเปลี่ยนใจฉัน รอดูรูปสวยๆฝีมือฉันก็แล้วกัน”
ธารวารีหมายมั่นปั้นมือ สีหน้าตื่นเต้นสุดๆยามเมื่อนึกถึงคนรักที่หมั้นหมายกันมานานกว่าห้าปีหลังจากเขาเรียนจบ และอีกสามปีสำหรับความห่างไกลเมื่อเขาอาสาไปทำงานไกลถึงเอธิโอเปีย อีกสองวันหล่อนจะเดินทางไปตามหาหัวใจของคนไกลถึงอัมฮารา..หรือเอธิโอเปีย
ธารวารีได้แต่ยิ้มอย่างหมายมาดเชื่อมั่นในตัวคนรักสุดๆ ชยานุชนิ่งมองเพื่อนรักอย่างปลงๆ กับความคิดของเพื่อนสาววัยสามสิบ ที่ดูจะห้าวเกินพิกัดและสุดแสนจะโลกสวยเหลือเกินอย่างแสนเซ็ง
“เออ ให้ไปแล้วเขาไม่มีคนอื่นก็แล้วกัน ไม่งั้นน้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่ๆเลยเพื่อนฉัน”
ชยานุชส่ายหน้าทั้งปลงทั้งเซ็งเมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าเพ้อฝันโลกสวยของเพื่อนรักที่ชูสองมือขึ้นฟ้าแล้วตะโกนไปทั่วบริเวณคุ้งน้ำบ้านสวน โชคดีที่ไม่มีใครแถวนั้นไม่อย่างนั้นเพื่อนรักหล่อนอาจจะโดนคนคิดว่าบ้าเอาก็เป็นได้
“พี่รุจแล้วเจอกันน๊า อัมฮาราจ๋า..ฉันจะไปพบเธอ รอฉันด้วยนะ ช่างภาพระดับโลกธารวารีคนนี้จะไปหาเธอแล้วน๊า”
“รอฉันด้วยน๊า...อัมฮาราที่รัก”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอฝากอัมฮารา อีกหนึ่งเรื่องนะคะ
ขอขอบคุณมากๆค่ะ ^^
ณ. จุดเริ่มต้นแห่งธารสีน้ำเงินที่เรียกว่า..บลูไนล์
แม่น้ำสายหลักที่หลอมรวมก่อเกิดเป็นแม่น้ำไนล์อันแสนกว้างใหญ่ไพศาลแห่งทวีปแอฟริกา
ดินแดนแห่งใบหน้าที่ถูกแสงแดดแผดเผา
ประเทศที่มีมรดกโลกมากถึง 9 แห่ง
ถิ่นกำเนิดทองคำสีดำที่รสชาติอร่อยไม่เป็นสองรองใคร
ประเทศที่แสงอาทิตย์สาดส่องชั่วฤดูกาลนานถึง 13 เดือน”
“สถานที่แห่งนั้นคือ อัมฮารา”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อัมฮารา งั้นรึ โอ้โห โปรไฟล์ล้ำมาก”
หนังสือเล่มบางถูกปิดลงพร้อมแว่นสายตาที่ถูกถอดออกวางอยู่เคียงกันกับหนังสือ
ธารวารี..ขมวดคิ้วมุ่นอย่างอ่อนเพลียพิงพนักเก้าอี้ในศาลาริมน้ำสีขาวในบริเวณบ้านของตน สามชั่วโมงกับการอ่านหนังสือท่องเที่ยวที่แสนสนุกเร้าใจจนแทบจะวางไม่ลง หญิงสาวจ้องมองหน้าปกหนังสือเล่มนั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย ภาพหน้าปกเป็นภาพหุบเขาเขียวขจีตัดกับน้ำตกบลูไนล์ที่ไหลแรง ภาพสวยงามตรงหน้าทำให้อดนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาไม่ได้ บางอย่างที่กำลังดึงดูดใจให้หล่อนต้องไปเยือนสถานที่แห่งนี้สักครั้งให้ได้ในชีวิตนี้ แต่ความคิดที่กำลังเตลิดเปิดเปิงก็ต้องหยุดอยู่เพียงเท่านั้นเมื่อใครบางคนผลักศีรษะหล่อนอย่างแรงจนหน้าแทบจะคะมำ
“อ่านไร..ยัยรี”
ชยานุช..แอร์โฮสเตสสาวสวยเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวของธารวารี เดินอ้อมมานั่นตรงข้ามกับเพื่อนสาวที่กำลังจัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงเหมือนหน้าตาจากการถูกผลักโดยไม่ทันตั้งตัวอยู่เมื่อครู่ก่อนจะคว้าแว่นสายตามาสวมอย่างเคยชิน
“ยัยบ้านุช..แกจะผลักหัวฉันให้กระเด็นไปเลยรึไง เสียทรงหมดผมฉัน ยัยบ้านี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
น้ำเสียงค่อนขอดของเพื่อนรัก ชยานุชถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นหมดสภาพแอร์โฮสเตสสาวแสนสวยลุคระยับแทบจะในทันที แล้วฉวยหนังสือที่วางแน่นิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามขึ้นมาเปิดดูอย่างลวกๆ
“มาเมื่อวาน วันนี้จะมาชวนแกไปกินข้าว ไปมั๊ย มะรืนฉันต้องบินอีกแล้ว คราวนี้ไปฝรั่งเศสเชียวนะแก เอาอะไรมั๊ยจะซื้อมาฝาก หรือจะเอาหนุ่มๆสักคนมาแทนพี่หมอรุจของแก”
หญิงสาวเอ่ยอย่างอารมณ์ดีติดขำขันยามเอ่ยหยอกเพื่อนสาวเรื่องคู่หมั้นหนุ่มที่หายหน้าหายตาไปกว่าสามปี มือบางเปิดหนังสือข้ามหน้าไปมาอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่สีหน้าขี้เล่นเมื่อครู่ก็ค่อยๆเผือดลงตามจำนวนหน้าที่เปิดผ่านไปเรื่อยๆ จนปิดลงแล้วโยนให้ออกห่างตัวอย่างแขยง
“นี่เบาๆหน่อยสิ เพิ่งซื้อมานะเล่มนี้ แกเอาไปคนเดียวเลยหนุ่มๆน่ะ ฉันรักเดียวใจเดียวย่ะ”
ธารวารีหยิบเอาหนังสือที่ถูกโยนไปเกือบสุดมุมโต๊ะขึ้นมาวางถือไว้ก่อนจะโวยเพื่อนรักเบาๆ จนชยานุชถึงกับเบ้หน้าหมั่นไส้
“เออ..แม่ยอดหญิงสุดแสนจะรักเดียวใจเดียว แม่คนแสนดีแฟนหายไปสามปีไม่อิดออดอะไรสักนิด เออแล้วนี่อีก อ่านอะไรของแก ไม่เห็นจะจรรโลง”
ชยานุชเอนกายลงนอนเล่นที่ม้านั่งยาวอีกฝั่งตรงข้ามกัน มือบางเอื้อมเด็ดดอกไม้รังแกใบหญ้าที่ชูช่อไสวใกล้ตาอย่างเพลิดเพลินรอคำตอบอยู่ในที
“อัมฮารา”
ธารวารีตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วลุกไปยืนริมรั้วศาลาริมน้ำ พร้อมทั้งมองหน้าปกหนังสือเล่มนั้นอย่างครุ่นคิด
“ไม่เห็นเคยได้ยิน มันอยู่ส่วนไหนของโลกนะแก”
ชยานุชนั่งรอฟังคำตอบของเพื่อนพลางถือวิสาสะปอกส้มในตะกร้าที่วางอยู่บนโต๊ะกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่แล้วก็ถึงกับต้องสำลักเมื่อได้ฟังคำตอบน้ำเสียงราบเรียบจากเพื่อนรัก ที่เล่าให้ฟังราวกับไม่รู้สึกอะไรเลย
“อยู่แถวๆแอฟริกา ไม่มีทางออกทะเล เป็นประเทศยากจนติดอันดับโลก”
ธารวารีเล่าไปเรื่อยๆ จากที่ได้อ่านเมื่อครู่ยังพอจำได้ น้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ประกายตาแวววาวจนเพื่อนรักไม่ทันได้สังเกตเห็น พอแอร์โฮสเตสสาวสวยได้ฟัง ถึงกับย่นจมูกอย่างนึกแขยงอีกตามเคย
“อ๋อ งั้นก็ความเจริญต่ำกว่ามาตรฐานฉัน ไม่มีทางที่ฉันจะไปบินแถวนั้นแน่ๆ ว่าแต่แกซื้อมาอ่านทำไมอยากไปรึไง”
“อืม..จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ฉันว่าจะไปถ่ายรูปแสดงนิทรรศการคราวหน้า นี่ก็จะครบปีแล้วจากคราวก่อนฉันน่าจะจัดแสดงอีกครั้งได้แล้วเดี๋ยวคนลืม”
“ห๊ะ!! ไอ้ประเทศนี้เนี่ยนะ อย่าไปเลยแก น่ากลัวออกไปฝรั่งเศสกับฉันดีกว่า ที่ถ่ายสวยๆ มุมเก๋ๆมีเยอะกว่าไอ้อะไร ฮารา ฮาราของแกอีก แกมีวีซ่าอยู่นี่นาไปได้เลยไม่ต้องขอแล้ว เอามั๊ยจัดการตั๋วให้”
ชยานุชลุกขึ้นปรี่มาประชิดแล้วเขย่าแขนเพื่อนรักเรียกสติ ชักชวนให้คล้อยตาม แต่ธารวารีส่ายหน้าเบาๆยิ้มให้แต่ไม่คล้อยตาม
“ไม่เอาหรอก ฉันตั้งใจไว้แล้ว ฉันจะไปหาพี่รุจไปขอเขาแต่งงาน อยากไม่มาขอฉันซะทีดีนัก เสร็จแล้วก็จะไปแม่น้ำบลูไนล์ไปถ่ายรูปต้นกำเนิดแม่น้ำไนล์ แล้วก็ไปท่องเที่ยวกับพี่รุจหวานฉ่ำสองคนให้แกอิจฉาเล่น แกไม่ต้องมาทำฉันไขว้เขวเลย”
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน ไม่เก็ทนะ พี่หมอรุจไปเอธิโอเปียตั้งสามปีแล้ว แกบอกจะไปหาเขา แล้วมันอยู่ใกล้กันรึไง ไอ้ประเทศนี้กับที่พี่หมอแกอยู่น่ะ ห๊ะ”
“อ้าวก็ใช่น่ะสิ อัมฮาราน่ะ ก็คือเอธิโอเปียไง”
“ห๊า!! อกอีแป้นจะแตก เพื่อนฉันห้าวจะไปหาแฟนที่เอธิโอเปียคนเดียว แกไม่รู้รึไงว่ามันน่ากลัว”
“จะน่ากลัวแค่ไหนก็ไม่กลัวหรอก ยังไงก็มีพี่รุจอยู่ แกรู้มั๊ย เอธิโอเปียเป็นประเทศที่สวยมากนะดูจากในสารคดีอย่างเดียวไม่ได้หรอกแก ฉันจะต้องไปเห็นกับตาให้ได้เลย แกไม่ต้องมาเปลี่ยนใจฉัน รอดูรูปสวยๆฝีมือฉันก็แล้วกัน”
ธารวารีหมายมั่นปั้นมือ สีหน้าตื่นเต้นสุดๆยามเมื่อนึกถึงคนรักที่หมั้นหมายกันมานานกว่าห้าปีหลังจากเขาเรียนจบ และอีกสามปีสำหรับความห่างไกลเมื่อเขาอาสาไปทำงานไกลถึงเอธิโอเปีย อีกสองวันหล่อนจะเดินทางไปตามหาหัวใจของคนไกลถึงอัมฮารา..หรือเอธิโอเปีย
ธารวารีได้แต่ยิ้มอย่างหมายมาดเชื่อมั่นในตัวคนรักสุดๆ ชยานุชนิ่งมองเพื่อนรักอย่างปลงๆ กับความคิดของเพื่อนสาววัยสามสิบ ที่ดูจะห้าวเกินพิกัดและสุดแสนจะโลกสวยเหลือเกินอย่างแสนเซ็ง
“เออ ให้ไปแล้วเขาไม่มีคนอื่นก็แล้วกัน ไม่งั้นน้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่ๆเลยเพื่อนฉัน”
ชยานุชส่ายหน้าทั้งปลงทั้งเซ็งเมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าเพ้อฝันโลกสวยของเพื่อนรักที่ชูสองมือขึ้นฟ้าแล้วตะโกนไปทั่วบริเวณคุ้งน้ำบ้านสวน โชคดีที่ไม่มีใครแถวนั้นไม่อย่างนั้นเพื่อนรักหล่อนอาจจะโดนคนคิดว่าบ้าเอาก็เป็นได้
“พี่รุจแล้วเจอกันน๊า อัมฮาราจ๋า..ฉันจะไปพบเธอ รอฉันด้วยนะ ช่างภาพระดับโลกธารวารีคนนี้จะไปหาเธอแล้วน๊า”
“รอฉันด้วยน๊า...อัมฮาราที่รัก”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอฝากอัมฮารา อีกหนึ่งเรื่องนะคะ
ขอขอบคุณมากๆค่ะ ^^
lovereason เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ส.ค. 2556, 21:51:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ส.ค. 2556, 22:08:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 1289
| บทที่ 1 >> |
lovereason 1 ก.ย. 2556, 18:52:27 น.
ขอบคุณค่า พี่นุ้ย ^^
มาลงที่นี่ด้วยเพราะถามพี่นุ้ยวันก่อนว่าลงนิยายที่ไหนดี
แล้วพี่นุ้ยแนะนำที่นี่ค่ะ
ก็เลยมาลง ขอบคุณมากๆนะคะ ^^
ขอบคุณค่า พี่นุ้ย ^^
มาลงที่นี่ด้วยเพราะถามพี่นุ้ยวันก่อนว่าลงนิยายที่ไหนดี
แล้วพี่นุ้ยแนะนำที่นี่ค่ะ
ก็เลยมาลง ขอบคุณมากๆนะคะ ^^