สถิติรัก...สถิติหัวใจ
สถิติรัก...สถิติหัวใจ
คนหยิ่ง
เธอไม่เข้าใจว่าจะต้องตกหลุมรักเขาไปเพื่ออะไร ในเมื่อเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะหลงรักคนนิสัยแย่ๆ แบบนั้น และที่สำคัญ เธอเองก็ไม่ใช่นางเอกนิยายที่จะชอบคนเถื่อนๆ แบบนั้นได้ลง

คนนิสัยไม่ดี!!!
เขาไม่จำเป็นจะต้องอ่อนโยนกับผู้หญิงอย่างเธอ รวมถึงผู้หญิงคนอื่นๆ ด้วย รักเหรอ? ไม่มีทางที่ความคิดนี้จะเข้ามาอยู่ในก้านสมองเล็กๆ ของเขาเลยด้วยซ้ำ ทุกอย่างที่เขาทำ เพราะเขาไม่อยากให้เธออยู่ใกล้น้องชายของเขา

คนเพอร์เฟค!!!
เขามีทุกอย่างตามที่ผู้หญิงหลายๆ คนต้องการ และก็ช่วยไม่ได้ ที่เขาจะต้องทำทุกอย่างให้เธออยู่เคียงข้างเขา แม้พี่ชายของเขาจะค้านหัวชนฝามากแค่ไหน ชีวิตของเขาจะดีพร้อมมากกว่านี้...ถ้าเธอ เป็นหนึ่งในชีวิตของเขาด้วย!!

คนน่ารัก!!!
เธอชอบผู้ชายเถื่อนๆ และเธอก็เกลียดผู้ชายอ่อนโยนที่คิดว่าตัวเองสุภาพนักหนา ด้วยโลกของความจริงสอนให้เธอรับรู้แล้วว่า ผู้ชายที่มีดีทุกอย่างแบบนั้น ได้ตายจากโลกนี้ไปตั้งนานแล้ว

สถิติรัก...สถิติหัวใจ
คือผึ้งอยากแต่งนิยายแนวดาร์กๆ มีเรื่องสถิติมาเกี่ยวข้องด้วยว่าตอนนี้ ความคิดของคนไทยสมัยใหม่เขาไปถึงไหนแล้ว
ยังมีบ้างมั้ย?? ผู้หญิงที่รอเจ้าชายขี่มาขาวมาขอแต่งงาน
ยังมีบ้างมั้ย?? ผู้ชายที่รับผิดชอบผู้หญิงที่เป็นคนแรกของเขา
ยังมีบ้างมั้ย?? ความเกลียดชัง...ที่จู่ๆ ก็หกลายเป็นความผูกพัน และก่อเกิดความรักโดยไม่รู้ตัว
ยังมีอีกมั้ย??? คนที่ชอบบอกว่าจะโสดชั่วชีวิต!! แต่ในใจก็แอบคิดว่าถ้ามีคนมาขอ ก็ตอบตกลง
ยังมีอีกมั้ย?? ชอบอีกอย่าง แต่หันไปรักอีกอย่าง
และอีกหลายอย่างที่เราต้องมองว่า>>~ ยังมีอีกมั้ย???

Tags: สถิติรัก...สถิติหัวใจ

ตอน: บทนำ

สถิติรัก...สถิติหัวใจ
บทนำ
ไม่มีเสียงน้ำตกและธรรมชาติที่สวยงาม ไม่มีแสงสีหรือดนตรีตระการตาที่จะทำให้หลายๆ คนตื่นตาตื่นใจ เพราะตอนนี้ เวลานี้ มีเพียงแต่เสียงกรนของผู้ชายที่เรียกว่าจะมีนิสัยห่ามที่สุด กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงนอนกว้างด้วยความสบายอกสบายใจ
เจ้าของร่างสูงใหญ่มีหนวดเคราแต่งแต้มไปทั่วใบหน้า สีผิวของเขาแดงคล้ำจนเกือบจะดำสุดๆ ยังโชคดีหน่อยที่เจ้าของร่างกายนี้มีอกกว้างและสัดส่วนที่สูงตามมาตรฐานชายไทย เป็นที่น่าสนใจของสาวๆ อยู่ดี
เวลาผ่านไปเพียงเสี้ยววินาทีเดียว ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดขึ้นพร้อมร่างของใครบางคนที่เข้ามาในห้องโดยไม่ต้องรอรับอนุญาต
“ยังไม่ตื่นอีกเหรอครับพี่ชาย”
เจ้าของน้ำเสียงลื่นหูมีใบหน้าที่หล่อเหล่าแตกต่างกับพี่ชายโดยสิ้นเชิง ผิวเรียบเนียนที่บ่งบอกว่าเจ้าของร่างดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ในขณะที่ใบหน้าหล่อเหล่าก็มีทุกอย่างที่ตรงกับใบหน้าในอุดมคติของผู้ชายแทบจะทุกคน ไม่ว่าจะเป็นดวงตาสีน้ำตาลเข้ม โหนกแก้มที่ไม่นูนจนเกินไป คิ้วเข้มที่เปล่งรัศมีจนทำให้คนที่มองอยู่ไกลๆ ยังแทบจะละลาย
เรียกได้ว่าเขามีทุกอย่างตามที่สาวๆ หลายคนต้องการเลยทีเดียว
“นอนหลับแบบนี้แสดงว่าคงไม่ตื่นง่ายๆ แน่” คนน่าตาดีพึมพำเสียงเบาพลางมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงพนังห้องแล้วตัดสินใจเดินออกไปโดยไม่รบกวนอะไรพี่ชายอีก ส่งผลให้ภายในห้องนอนเงียบสงบลงอีกครั้ง
แต่ทว่า...
“โอ้ย! อีตาบ้า เลิกทับฉันได้แล้ว” เสียงหวานตวาดแว้ดหลังจากที่อดทนปล่อยให้เขานอนทับร่างอยู่นานสองนาน ร่างกายนวลเนียนน่าสัมผัสดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา แต่ร่างสูงกลับยังทำท่านอนหลับเป็นตายอยู่เช่นเดิมจนน่าหมั่นไส้
“ปึก! โอ้ย! นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอ”
ร่างสูงที่ถูกถีบจนตกจากเตียงร้องลั่น ร่างที่เปลือยเปล่าท่อนบนหันมาเอาเรื่องตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาเจ็บตัวด้วยสายตาเอาเรื่อง
“ฉันช่วยชีวิตเธอเอาไว้นะ สำนึกบุญคุณเอาไว้บ้างก็ดี”
“ไม่จำเป็น! ฉันไม่ทางสำนึกบุญคุณของคุณแน่”
“ก็ตามใจ...” ชายหนุ่มยักไหล่ ราวกับไม่นึกแยแส่เรื่องที่เกิดขึ้น เพราะทุกอย่าง มันก็เป็นแค่เรื่องที่เขาไม่คิดว่าจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเรื่องเมื่อคืน...ก็บอกความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอได้ดีอยู่แล้ว
“ฉันตอบแทนเรื่องที่คุณช่วยฉันแล้ว ขอตัว”
“เชิญ! ตอนนี้น้องชายฉันคงออกไปแล้ว เธออยากจะไปไหนก็เรื่องของเธอ อ้อ...ฉันคงไม่ต้องรับผิดชอบที่เป็นคนแรกของเธอใช่มั้ย” ชายหนุ่มที่มีใบน้าตาอย่างกับมหาโจรถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย สายตาคมกริบจ้องไปที่บริเวณซอกคอขาวผ่องที่ถูกเขาทำรอยไว้จนเกิดรอยแดง
เรียกได้ว่าเขาช่างเป็นคนที่สมควรถูกรุมประชาทัณฑ์เอามากๆ
“ไม่จำเป็น ฉันไม่ต้องการ”
“ก็ดีแล้ว...เพราะถ้าเธอจะอ้างเรื่องสิทธิ์ก็คงจะไม่มีประโยชน์ ในเมื่อฉันเองก็ไม่ได้เป็นคนแรกของเธอสักหน่อย ถ้าเกิดเธอจะเรียกร้องจริงๆ ก็คงต้องรอให้ฉันกลับไปหาสิทธิ์ที่เป็นเจ้าของฉันคนแรกก่อนถึงจะถูก อือ...หวังว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีก บัยบาย”
“ฉันไม่มีทางเจอคุณอีกแน่!”
“คิดว่าฉันอยากเจอเธออีกหรือไง พูดเป็นเล่น” ชายหนุ่มจบคำพูดด้วยการปิดประตูดังปัง! ทำเอาร่างบางที่กำลังจะอ้าปากด่าถึงกับพูดไม่ออก
คนนิสัยแย่! เธอไม่มีทางจะที่จะต้องพบเจอเขาอีกแน่นอน!

“เดี๋ยวคุณรินสั่งงานเข้ามาเลยนะครับ แล้วก็ช่วยเรียกคุณจีมาให้ผมด้วย”
หลังจากออกจากห้องของพี่ชาย ร่างสูงก็ปรากฏตัวอีกครั้งที่บริษัท เป็นเรื่องดีที่บริษัทของเขาอยู่ใกล้บ้านมากๆ เรียกได้ว่าเดินแค่เพียงไม่กี่ก้าวก็เข้าบริษัทได้แล้ว
“ได้ค่ะคุณกันต์ แล้ววันนี้คุณก้องไม่เข้าบริษัทเหรอคะ” เลขาหน้าห้องเอ่ยถามด้วยความสงสัย เหตุเพราะปกติแล้ว คนที่มาถึงบริษัทก่อน น่าจะเป็น คุณกิตติธร หรือคุณก้อง เจ้าของบริษัทผู้น่าเกรงขามและน่ากลัวมากกว่า
“พี่ก้องยังไม่ตื่นครับ สงสัยงานเลี้ยงเมื่อคืนจะหนักไปหน่อย ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เชิญค่ะคุณกันต์”
ความนอบน้อมของผู้บริหารใหญ่ทำเอาคนเก่าคนแก่อย่างเธอยิ้มกว้าง คุณกันต์ธร และ คุณ กิตติธร ช่างมีนิสัยที่แตกต่างกันเหลือเกิน คนพี่ดูน่าเกรงขาม ในขณะที่คนน้องก็ดูอบอุ่นน่ารักแต่ถึงแม้ทั้งคู่จะเหลือกันอยู่แค่สองคน หากทว่าเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกลับไม่เคยมีให้เห็น ในขณะที่งานบริษัทก็เฟื่องฟูอย่างไม่หยุดหย่อน
พอรู้ตัวเองว่าเผลอชื่นชมเจ้านายนานไปหน่อยมือหยาบกร้านก็เลื่อนไปกดโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“หนูจี คุณกันต์เรียกพบจ๊ะ”
“เขาบอกหรือเปล่าคะว่ามีเรื่องอะไร” หนูจีมีน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก ด้วยเพราะไม่อยากเจอชายหนุ่มสักเท่าไร
“จริงสิ พี่ก็ลืมถาม หนูจีมาถามเองแล้วกันนะ”
หลังจากต่อสายไปได้ไม่นาน ร่างเพียวบางก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ดวงตากลมโตกลอกตาขึ้นอย่างเบื่อหน่ายเพราะคิดไม่ออกว่าอีกฝ่ายอยากจะคุยเรื่องอะไรด้วย
แต่ด้วยฐานะที่เป็นแค่เพียงลูกน้อง เธอจึงต้องปั้นหน้าจากบูดบึ้งเป็นฉีกยิ้มกว้าง
“ขออนุญาตค่ะ”
“เชิญครับ ผมไม่ได้ล็อคห้องไว้” เมื่อคนในห้องตอบรับอย่างสุภาพ หญิงสาวจึงเปิดประตูเข้าไป แต่ยังไม่ทันจะเดินเข้ามายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน เธอก็ได้ยินคำสั่งอีกอย่างตามมา “ล็อคห้องไว้ด้วยครับ”
แบบนี้ทุกที!
ถ้าเป็นพนักงานคนอื่น เขาไม่มีทางสั่งให้ล็อคห้อง แต่กับเธอ ไม่รู้ว่าเป็นโรคบ้าอะไร
ธีรดาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะทำตามคำสั่งของชายหนุ่ม
“เมื่อเข้าผมโทรหากิ่ง แต่กิ่งไม่ยอมรับสายเลย คุณรู้หรือเปล่าว่าเพื่อนคุณไปไหน”
“อย่าบอกนะคะ ว่าที่คุณให้ฉันเลิกประชุมกับลูกน้องกลางคัน เพียงแค่อยากรู้เรื่องของยายกิ่งเพื่อนของฉัน”
“ครับ” กันต์ธรไม่อ้อมโลก เขาตอบรับด้วยใบหน้าที่แสนซื่อ และนั้นเองที่ทำให้เส้นความอดทนของธีรดาขาดผึ่งลงมาอย่างห้ามไม่ได้
“ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ”
“อย่ามาแกล้งผมหน่อยเลย ผมรู้ว่าคุณรู้ ก็เมื่อวานนี้คุณเป็นคนชวนกิ่งตัดหน้าผมไป แล้วคุณจะไม่รู้ได้ยังไง บอกความจริงมาดีกว่า”
“ฉันกับกิ่งเราแยกกันแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่รู้ว่ากิ่งไปที่ไหนต่อ”
“แล้วทำไมกิ่งถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมล่ะ เมื่อครู่นี้ตอนที่ผมโทรไปเขาก็ไม่ยอมรับ หรือจะเกิดอะไรขึ้นกับกิ่ง”
“จะเกิดอะไรขึ้นมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลยนะ ถ้าคุณไม่มีธุระเรื่องงาน ฉันขอตัว” ธีรดารู้สึกหัวเสียสุดๆ กับเจ้านายคนนี้
ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องเสียเวลาในการทำงานมาตอบคำถามไร้สาระแบบนี้ด้วย
เจ้านายเธอนี่ก็ไม่รู้อะไร จู่ๆ ก็มาสนอกสนใจเพื่อนเธอเกินหน้าเกินตา รู้อยู่หรอกว่าเขาน่ะเพอร์เฟค เป็นผู้ชายในขวัญใจของสาวๆ หลายคน
แต่บอกเอาไว้ก่อนเลย ว่าคนอย่างเขาเนี่ย เป็นประเภทผู้ชายที่เธอไม่นึกอยากจะเฉียดเข้าไปใกล้เลยสักนิด!



soipn
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.ย. 2556, 22:16:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ก.ย. 2556, 22:16:08 น.

จำนวนการเข้าชม : 789





   สถิติความโสด >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account